een dag uit een leven met lef......

Hoi, hoi  :s)
Het is alweer een tijdje geleden, dat ik in de spreekwoordelijke pen geklommen ben. Er is weer van alles op mijn pad gekomen. Dat kan ook niet anders. Ik vind wel dat de tijd in een razend tempo voorbij sjeest. Zelfs nu ik nog steeds niet mijn werk voluit heb opgepakt. Het komt ook wel omdat er een paar leuke ontwikkelingen waren, die wel de nodige spanningen met zich meebracht.

Zoonlief is over naar het tweede jaar en officieel bijgeschreven in het volwassenen register. Zijn achttien lentes hebben we gevierd met een eerste rijles en geld voor meer. Na dat moment was hij ook bevoegd om zijn handtekening te zetten onder de trouwakte van zijn zus, die samen met haar man de bruiloft een jaar had uitgesteld voor dit heugelijke feit.
Ik mocht ook getuige zijn en dat voelde als een grote en bijzondere eer. Voor de tweede keer van mijn leven werd een dochter weggegeven door haar tweelingbroers. Dat is zo'n parel van een ogenblik. Het kostte bij menigeen een traan.

Hoe het kan kan het, maar zoonlief is ineens volwassener gaan kijken, beslister in zijn optreden, laconieker in de aanpak. Het kan natuurlijk ook zijn, dat ik deze dagen hem meer op mijn netvlies heb gehad dan anders en inderdaad, het pak maakt de man! Want een pak had hij zichzelf aangemeten als uitverkorenen voor het zetten van zijn handtekening.
De week daarvoor hadden we tijdens een gezamenlijke maaltijd allemaal onze handtekeningen besproken en gemaakt. Het was hilarisch en het is een aanrader om eens als onderwerp, bij de dis, aan te snijden. Postit in de aanslag, pennetje erbij en gaan! Grappig, hoe men moet oefenen op die handtekening. Ik weet van vroeger nog, dat ik dezelfde als mijn vader wilde, zo'n robuuste met een ferme zwiep eraan. Het kostte me weken van oefenen. Maar uiteindelijk had ik het te pakken. Een mooie zwierige handtekening. Zouden kinderen van nu daar nog de tijd voor nemen?

Inmiddels ben ik weer twee boeken verder. Van Henning Mankell heb ik de geschiedenis van de gevallen engel gelezen. Een echte aanrader. Het andere boek is 'Zeevonk' van Josha Zwaan. Beide boeken ontroeren! Josha zwaan is een meester in het wekken van de suggesties zonder iets expliciet te noemen. Nu ben ik net begonnen aan het boek van Arthur Japin met de titel 'Maar buiten is het feest'.

De tuin heeft zich na alle koude op een wondermooie manier hersteld. Hier en daar zijn er klappen gevallen maar de schade is beperkt gebleven. Het is een heel goed rozen jaar en alle fruitbomen dragen vrucht. Dat is wel eens anders geweest. De grote Amandel heeft er meer dan ooit tevoren. Zelfs de moerbei draagt volop vrucht. Alleen de Reine Claude draagt er nuffig één, alsof ze haar geheimen niet prijs wil geven.
De regen was fantastisch voor het omhoogschieten van lupinen, akeleien, ridderspoor, maar nu mag, wat mij betreft, de zon er wel weer even door komen.

Nou ja, er blijft op die manier wel lekker veel ruimte over om te schilderen. Ik ben met grote doeken bezig en heb er gisteren een met olieverf aangepakt. Eng, maar wel heerlijk om te doen. Je kan er veel langer in blijven werken. De lucht is niet goed voor ons, COPDers, maar met voldoende ventilatie en bij mooi weer buiten moet het lukken. In huis kan ik het bijna niet doen, want de lucht blijft lang hangen, maar op de tuin in het piepkleine ateliertje gaat het goed.

Met de conditie gaat het veel beter. Na de laatste terugval en de prednison kuur heb ik mezelf maar weer eens aangepakt. Gewoon een tandje hoger op de sportschool. Ik merk, dat het wel z'n vruchten afwerpt. Ik kan zelfs met de helling op drie 35 minuten stevig de pas er in, op de lopende band uithouden en dan rol ik er niet als een pakje uitgelopen boter weer vanaf! De uitdaging aandurven lijkt het nieuwe toverwoord. het werken in de tuin helpt ook mee. Alleen achter de grasmaaier kost het me verschrikkelijk veel inspanning. Ik wijt het voornamelijk aan de benzinelucht en het gemaaide gras dat ik daarna toch gedwongen word om rust te pakken.

Op school rommelt het voort. Ik werk nu drie keer twee uur en ben daarna volledig uitgeteld. Het sloopt me, maar dat is met name het moeten aanzien van de chaos en het weeïge verdriet in mijn hart om de teloorgang. Maar we moeten voort. Er is nog steeds geen zekerheid over het voortbestaan. Ik val na die uren zo maar in slaap! Heel bijzonder, want dat heb ik mijn hele leven nog niet gekund, op de dag slapen! :z

Ze voorspellen al twee dagen zon, maar ze speelt ouderwets verstoppertje. Af en toe komt ze heel even te voorschijn en net als ik me uitgebreid wil koesteren in haar stralende aandacht, stoel klaar gezet, boekje erbij, drankje er naast, stoel er tegenover als een voetenbankje, verdwijnt ze weer. Verbeeld ik het me maar, of hoor ik een plagerig nanananana......De warmte is gelukkig wel terug. Da scheelt wel aanzienlijk. Ik kom er hoe langer hoe meer achter, dat wij COPDers niets met koude en nattigheid hebben, integendeel zelfs. Wat dat betreft had het gat in de Ozonlaag er wel voor mogen zorgen dat we hier een subtropisch temperatuurtje kregen! Bruin staat me beter dan blauw. Ja, ook weer niet te warm, hè!

Klein beetje zeurkousen mag af en toe wel eens. Ik weet niet of je nog wel tijd hebt om te schrijven. voorlopig blijf ik gewoon maar even trouw aan onze lezers en schrijf mijn wederwaardigheden op. Ik vind het leuk om te doen en anderen doen er misschien hun voordeel mee.  :Y

Ik wens eenieder een heerlijke vakantietijd toe. Hier in het midden is het nog drie weekjes aanbikkelen, maar daarna barst het los.
Ajeto en oan sjeans!
:W

hoi hoi , dat is een hele brief !!  *) *)
fijne vakantie alvast! ^O^ ^O^

Lieve Ber,

Ja, daar ben ik dan eindelijk weer! Het komt niet echt van schrijven op het forum de laatste maanden. Eerst was er de meivakantie, met onze reis naar Amerika, daarna liet (en laat) de computer het telkens afweten. Soms doet ie het een weer een poosje, maar dan zit het toetsenbord opeens vast en weet ik weer hoe laat het is. Uitzetten maar en opnieuw starten, in de hoop dat het dan even over is. Blauwe schermen met waarschuwingen zijn er ook steeds, man en zoon hebben er al vaak iets aan proberen te doen, maar ik ben bang dat het straks ineens afgelopen is. Tja, dan zit er op den duur niets anders op dan een nieuwe aanschaf, hoe vervelend ook.

Het is behoorlijk zomer ondertussen! Voor mij veel te heet, maar ik klaag niet hoor. Ik blijf gewoon binnen, met ’s middags de deur en ramen dicht en het zonnescherm uit. Inmiddels heb ik ook vakantie en dus gemakkelijk praten, als je moet werken is het soms geen pretje. Gelukkig heb ik mijn tuintje vorige week al aangepakt, in de vroege ochtenduren. Dat was heel hard nodig, want ik kon het paadje naar de poort achteraan niet eens meer vinden. En ons bankje op het terras was niet eens meer te zien, door de uit zijn krachten gegroeide Viburnum Tinus. Snoeien was het credo dus, want mijn verjaardag kwam eraan en mijn terrasje is al niet groot. Ik werd 60 en heb voor ’t eerst in jaren mijn geboortedag thuis gevierd, meestal waren we elders. Eten deden we buiten de deur, maar daarna was het toch nog heerlijk toeven in de tuin, tot laat in de avond. Ik had wel erge spierpijn en mijn zwakke knie had teveel te verwerken gekregen, zodat ik nauwelijks kon lopen. Dat is tot mijn geluk weer ver over nu ik dit schrijf.

Over dat etentje valt ook nog wel wat te vertellen: ik had ruim een week van te voren een tafel geboekt bij een Indonesisch restaurant, we wilden buffetten, en ik kreeg meteen een bevestigingsmail. Twee dagen voor mijn verjaardag kijkt schoonzus op de site van het restaurant en ziet dat ze wegens verbouwing gesloten zijn. Ik meteen gebeld natuurlijk, hoe het kan dat ik dit niet door had gekregen. Het was pas vier dagen na mijn reservering online gezet. Tja, excuses, ze hadden me nog een mail gestuurd werd gezegd. Nou, die heb ik dus niet ontvangen. Ik was er niet blij mee en zei dat dan ook, nou, na de verbouwing waren we weer van harte welkom. Tja. Nou vinden we wokken ook heel erg lekker en gaan we graag naar China Wok, niet zo’n grootschalige vreetschuur maar een bescheiden Chinees, gelukkig was daar nog plaats.

Amerika was een heel ander feestje!
We hadden maar twee weken, maar hebben die dan ook ten volle benut. Als er ooit nog een volgende keer komt wil ik wat langer en dan niet zoveel erin stampen als ik nu had gedaan. Ja, ik regel altijd de hele mikmak, geniet ontzettend van de voorpret; manlief chauffeert en laat zich leiden, al waren dat nu wel heel veel mijlen. Een rondje Arizona en New Mexico, met onderweg verblijf in motels, is het geworden. Alleen de eerste paar dagen, in het woestijngebied, was het ontzettend heet, maar daarna werd het heerlijk reisweer. We hebben erg veel moois gezien en beiden geweldig genoten. Heel veel foto’s gemaakt ook, maar door achterstallig werk en die computerproblemen heb ik daar nog niets mee gedaan. Jij hebt wel een nare herinnering aan dit land zeg, met zo’n sniper in je achterhoofd, hopelijk overheersen de mooie beelden.

Vorige week, of wat langer geleden, stond er een artikel in de Volkskrant over vandalen die tegenwoordig in de Nationale Parken huis houden. Meer dan honderd jaar oude Saguaro’s (bijzonder grote cactussen) werden met graffiti besmeurd, rotstekeningen beklad enzovoort. Wij zijn het nog niet tegengekomen, maar het is helaas een feit. Vandalisme is altijd verschrikkelijk, maar dit was voor mij toch erg triest om te horen, zo vlak na ons bezoek aan die Parken en National Monuments.

Lezen, naast de krant, ja daar is ook weer wat meer tijd voor nu deze dagen, heerlijk. Stoner heb ik nog geen kennis mee gemaakt, maar dat komt ongetwijfeld nog. Ik heb nog een boekenbon liggen, misschien dat ik die aan dit boek ga spenderen.
Wat grappig dat je de fotograaf je bewondering hebt laten weten en nu met hem communiceert via facebook. Het is inderdaad een prachtig portret en ook heel bijzonder voor een boekomslag. Jij zit dus ook op facebook… ja, wie niet tegenwoordig hè… Ik vind het erg leuk, blijf zo op de hoogte van wel en wee van verre familieleden en hoor het een en ander van oud studenten fotografie en noem maar op. Kost wel errug veel tijd, tijd die ik dan dus weer niet besteed aan lezen. Ik heb veel jongerenboeken gelezen de afgelopen maanden, vooral om op de hoogte te blijven en mijn leerlingen er over te kunnen vertellen, maar ook omdat ik het vaak heerlijke boeken vind. Ook volwassen literatuur, o.a. Maar buiten is het feest, van Arthur Japin. Oh, ik lees net dat je dat ook aan het lezen bent, al uit nu waarschijnlijk.

Goed dat je een camera hebt opgepakt en ook op die manier je kunstzinnige troeven kan uitspelen en genieten van de mooie natuur. Je beschrijft die meerkoet ook zo mooi!

Jouw jongste nu ook al 18 dus en getuige bij het trouwen van je dochter. Wat mooi dat ze daar op gewacht hebben, dat hoor je niet vaak. Ik wist ook niet dat je als moeder getuige kon zijn, maar ja, waarom ook niet hè, ik heb het alleen nog niet eerder gehoord.  
Mijn vader heeft ook zo’n mooie handtekening, mij is dat nooit gelukt. Ik heb er ook niet genoeg mijn best voor gedaan waarschijnlijk.

Mijn conditie is prut en ik ben nu al een paar weken niet naar fysiofitness geweest, geen tijd, geen zin en deze week véél te warm. Waar moet dat heen met mij? En dan jij met nog een tandje erboven op, goed van je hoor! Ik probeer wel te zorgen dat ik genoeg in beweging blijf, zoals met het werken in de tuin, huishoudelijke klussen en vaak de trap op en af lopen, hoewel dat geen sinecure is met dit weer. Ik blijf erg kortademig bij inspanning, maar denk dat daar niet veel aan te doen is. Toch een combinatie van de als kind doorgemaakte tuberculose, een verlamde stemband en de astma.

Nou eens kijken of ik dit zonder problemen op het forum kan krijgen.
Ik hoop dat het inmiddels al een stuk beter met je gaat en dat deze vakantie je veel goed zal doen! Nog maar even niet teveel aan school denken en genieten van de mooie dingen van het leven.  ^O^
Ik wens jou en alle leflezers een in alle opzichten fantastisch mooie zomer!

Lieve groet,
*O* Ria

*)

Ha lieve Ria,

Daar ben ik weer. :s) Na een enerverend begin van het schooljaar, dat met het opstarten van een project altijd wel de nodige voorbereiding vergt, maar ook heel veel energie geeft, omdat de ideeën door mijn hoofd blijven flitsen, is het nu weer even rust. Mag ook wel. Het is er niet helemaal van gekomen om alleen de kinduren te werken, maar wel om toch steeds redelijk bijtijds weg te gaan.

De longarts heb ik 4 september met een bezoekje vereert en de sportschool heeft haar kwaliteit bewezen. Mijn conditie was net zo als toen de COPD werd vastgesteld in 2008. Dat betekent dat ik na een dip en toch twee exacerbaties me weer heb kunnen opwerken naar dat niveau.
Het is lastig om na school nog drie keer te gaan, dus ga ik op mijn Bapo dag(maandags), woensdag om vier uur en zaterdagmorgen om een uur of tien.

Goed nieuws dus! Daar kan ik wel weer even op teren. Hij maakte zich een beetje druk om het feit, dat ik was afgevallen van 68 naar 63 kilo. Dus na een half jaar moet ik een aantal testjes ondergaan. Het BMI is goed, ik denk dat het door het sporten komt. Ik ben wel een buikje kwijt geraakt. Elk nadeel heeft z'n voordeel.

Ik bemoei me dit jaar alleen nog maar met de kinderen en de groep en blijf angstvallig ver weg van bestuurlijke beslissingen en dergelijke. Ik zie het allemaal wel, maar blijf liever in een positieve flow zitten, dan me neer te laten maaien!

Het project dat ik gemaakt heb, ging over fotograferen. Een meisje kreeg een fototoestel van haar oom en ging er mee aan de slag, dus fotografeerden we zes onderwerpen(die ik had opgepikt van een gratis fotocursus van Else Kramer). We fotografeerden cirkels, driehoeken, herhalingen en afval, naar boven kijken en handen. De koning van het land was verdrietig omdat zijn schatkist leeg was. Er zat geen dukaatje meer in. Hij had middels pamfletten om hulp gevraagd. Iris(zo heette het meisje) had het gelezen en was naar de koning toe gestapt om hem te vertellen dat zijn land rijk was aan de schoonheid der dingen. Ze beloofde de koning te helpen en zorgde samen met de kinderen en hun zelfgemaakte foto's voor een expositie. Het volk kocht de kunst, de koning had weer dukaten en het land werd omgedoopt tot het land van Kijkjerijk!

Leuk was het zeker. Nu hebben ze tevens geleerd, dat je iets vanuit een ander perspectief kan zien. Heerlijk  is het om na dat sombere vorige jaar weer zo opbouwend bezig te zijn. Deze week gaan we beginnen met klaar voor de start, het kinderboekenweek thema. Zijn jullie er in de bieb ook mee bezig? Vast wel.

Schilderen staat op een lager pitje, maar van de zomer ben ik wel lekker bezig geweest. Ik heb van zuslief een voorraad olieverf gekregen. Heb inderdaad van de zomer twee olieverfschilderijen gemaakt! Het werkt heerlijk.

Ondertussen heb ik weer twee zonen in huis. De oudste is hier gekomen omdat hij even door wil sparen en bezig is als ZZPer te beginnen. Dat is een weg, die hij moet gaan, maar nog niet veel oplevert in het begin. Ik vind het wel gezellig en voor puberlief, die dat inmiddels niet meer is, is het ook geweldig. Zijn grote voorbeeld in huis, waarmee hij 'mannenonderelkaaar' praat mee kan doen en een moeder die de aandacht nu kan verdelen. Op alle fronten winst dus!

Op de tuin hebben we het oogstfeest achter de rug. Te vroeg voor mijn amandelen, want die heb ik vorig weekend pas geplukt. Het was wel grappig dat er heerlijk gebakken werd door iedereen, Thais, Marokkaans, Turks, Surinaams en Hollands en dat de door iemand meegebrachte HEMA vlaai  de grootste aftrek had(!). We zijn nu een vereniging van natuurlijk tuinieren en druk bezig met het diervriendelijk inrichten van het terrein met bloemen die vlinders en bijen aantrekken. We hebben al woelmuizen, ringslangen, uilen en goudvinken, hazen, een vos of een marter, heel veel vlinders. Er staan ook bijenkasten op het terrein. Het wordt steeds leuker!

Fijn om te horen dat je tocht door Amerika zo'n succes is geworden. Wat goed van je dat je alles regelt. Mijn kinderen willen volgend jaar gaan. Misschien dat ik mee ga, maar ik weet het niet zeker. Die sniper speelde nauwelijks een rol in mijn hoofd. De kidz hier thuis waren angstiger. Ik heb alleen maar genoten van dat prachtland. Met z'n sfeer, z'n mooie dingen en de gastvrijheid. Nu hadden we wel het geluk in het appartement van een vriend te mogen verblijven. Handig zo'n uitvalbasis!

Ik vind het knap van je, dat je toch nog bergen en bergjes werk verzet als je je wat lamlendiger voelt, lichamelijk gezien. Dat is ook fitness, maar op een natuurlijke wijze. Haha, daar zijn wij vrouwen heel erg goed in!

Ik heb wel minder tijd om te lezen nu ik weer bezig ben voor school. Maar het laatste mooie boek moet je ook lezen. Het is Florijn van Ernst Timmer. Ernst is een bekende van mij en ik heb al zijn mooie werk gelezen. Hij is bescheiden van aard, maar schrijft met humor en verve. In dit verhaal  stelt hij de wantoestanden in de zorg aan de kaak en legt dikwijls zijn vinger op die kwalijke en ondermijnende zweren van het zorgstelsel!

Dochter Parijs vraagt of ik even wil skypen. heerlijk is dat toch. Je hoeft er geen poot voor te verzetten en vanuit de luie stoel kan ik residentie houden! Wat hebben we het toch goed. 
Ik wens je een heerlijke zondag en de komende weken net zulk prachtig herfstweer als het vandaag is. Dat worden de mooiste foto's.
Hastalapasta, groetjes aan het thuisfront en alle leflezers een luchtrijke herfst toegewenst. (ik ben een herfstCOPDer, dus ik knijp 'm wel een beetje als een ouwe dief, maar ik lach het weg!) 
Ajeto!
Ber.
^O^

Sorry folks, er zat een hinderlijke typefout in mijn stukje, heb vereerd is dus met een d, door de snelheid, schat ik in. Dat is voor iemand met Nederlands hoog in het vaandel, bijna onoverkomelijk. Dus heb ik het verbeterd, maar kon het niet in het normale stuk doen. Het werd een citaat. Wonderlijk. Ook probeer ik al tijden de foto aan te passen, maar weet niet meer hoe. Suf! Ajeto en dan maar zo!! Later...!!

Hoi, hoi allemaal en Ria in het bijzonder!  :)

How time flies! Voordat ik het weet zijn we alweer ruim twee maanden verder. Ik lees al de sombere berichten in de forumpost en hoop er hier en daar wat zonnigs in te brengen. Mijn COPD klachten zijn weliswaar gelijk gebleven, maar ook ik loop dagelijks tegen beperkingen en onvermogen op. Het weer werkt natuurlijk niet mee. De wereld was een tranendal de afgelopen dagen en natuurlijk sleept het menigeen mee in de opgeroepen misère. Files, autoleed, ongelukken, en voor de beperkte beweger veel zitvlees en bankhangen!
Maar vandaag schijnt de zon gelukkig weer en dan ziet het er meteen veel aangenamer uit. De wind is er wel. Die rakker speelt me ook meestal parten bij het vooruitkomen, maar alla, als we daarmee een zonnetje verdienen, neem ik het voor lief.

Op school is het hard werken. Ik heb gelukkig een mevrouw die het dansatelier komt geven, want hoe graag ik het in eigen hand zou houden, het lukt me niet meer helemaal vlekkeloos. Het is lastig om te beamen, maar uit eigen lijfsbehoud is toegeven het beste om te doen. De longarts wees me er fijntjes op, na mijn verhaal over het geworstel met de vier trappen iedere dag, dat ik toch een COPD-er ben. Haha.

Weerstand blijven bieden aan de lichamelijke ongemakken, het te kort aan ademgereutel en het hoesten is voor mij de enige oplossing. Ik ben in een levenslang gevecht gewikkeld met de aandoening, maar het blijkt toch steeds weer de moeite waard omdat het mij toch kwaliteit van leven schenkt. Dankzij drie maal wekelijks naar de sportschool te gaan is mijn gewicht op peil, zijn mijn spieren getraind en hou ik de dag langer vol. Het kost inspanning, maar het levert energie en endorfine, wat je weer nodig hebt om vrolijker door het leven te gaan! Zo snijdt dat mes aan twee kanten! De kosten zijn het niet. Ik ga voor dertig euro in de maand en kan dan onbeperkt sporten op het tijdstip dat ik me er toe in staat voel! Een aanradertje

Daarnaast heb ik wel heel veel heerlijke momenten mogen beleven in de achterliggende weken. Ik ben met kleinzoonparijs voor het eerst in zijn driejarige leventje naar het kindertheater gegaan. we hebben in theater de Kikker in Utrecht gekeken naar de voorstelling:'Op 'n klein stationnetje'. Wat was het prachtig om te zien, hoe die kleine nazaat van me bijna in het verhaal kroop en op het puntje van zijn stoel aan het meeleven was met rode koontjes op zijn wangen. Voor herhaling vatbaar. Hij mocht zelfs met de acteurs en de pop op de foto en heeft ze een hand gegeven. Het was met recht een hoogtepunt!

Vorig weekend ben ik weer naar mijn dagelijkse ets weekend gegaan. Onder de bezielende leiding van Han van Hagen ets ik daar mijn fantasie bij elkaar. In dit geval had ik, die altijd voor koppen of mensen ga, een fotootje van eigen hand van het groot hoefblad, een mega magische natuuruiting, uitgekozen en een sloot in het winterlandschap achter het Naardermeer. ik wilde aanvankelijk aquatinten maar door de stoffen die tijdens het verbranden van de hars vrijkomen, ontstaan er nogal giftige stoffen. Daar heb ik met die pufloze blazen van mij maar van af gezien. Etsen met de naald in een zuurbadje dan maar. Ze zijn goed gelukt. Ik weet alleen nog steeds niet hoe ik hier op deze site foto's kan plaatsen.

Op school heb ik maar weer eens een nieuw project van stal gehaald. Mechtelds ruimtereis. Samen met Spriet satelliet wil ze onderzoeken waarom de aarde dan weer warm en dan weer koud is. Die spriet is wel het meest aanlokkelijk voor de kinderen. Ze hebben voorstellingen gemaakt van hoe hij eruit ziet. Een jongen vond hem een krekelnaam hebben, dus is hij groen, lang en dun met een spriet op zijn hoofd. En passant heb ik ze leren tekenen als in een stripverhaal. Mooie fantasievolle verhalen worden het als hij een monster tegen komt op aarde en zelfs een spook!

Van lezen komt het niet heel erg. Ik heb het boek van Florijn uit van Ernst Timmer. Een deerniswekkend verhaal over het eenzame leven van een oude verbitterde man die steeds tussen de wal en het schip valt. Nu ben ik begonnen aan Vader van Karlove Knausgard. Ook niet het meest opwekkende verhaal. Het is een aardige dikke pil, dus daar ben ik wel weer een tijdje zoet mee.

Ik heb weer drie mooie dagen met jeugdtheatervoorstellingen voor de boeg, omdat ik in de klankbordgroep zit, die de geschiktheid van het aanbod voor het primaire onderwijs mogen beoordelen. Heerlijk en dankbaar werk. Je zit in het rode pluche, de mooiste beelden trekken langszij en het is nog gratis ook! Top consumeren! Hoe kom ik aan die mazzel.

Zo, nu ga ik maar weer eens even in de benen. Douchen en met de kleine blauwe prins  naar het voetbal. Een tegen twee van de ranglijst, altijd spannend! Dag lieve Ria en alle medelezers. Tot later!  :W

Ha lieve Ria en iedereen.  :W

Als we kijken naar de kerst, dan kunnen we er een tweeledige visie op los laten.
Of kerst betekent vooral de donkere dagen of je beschouwt de dagen rond kerst als het feest van het licht.  Qua lucht en longen zijn de dagen en de weersgesteldheid in deze tijd vooral een zwarte periode in het jaar. Helaas, pindakaas, want ik zie het wel als een feest van het licht.

Het negatieve effect dat de druilerige mist oproept, evenals de neerslaande rook van de open houtvuren in de huizen hier in de buurt, zorgen ervoor dat het gezwoeg van de longen optimaal te horen is na elke tree van de vier trappen, die ik hier op moet. Maar ik doe dapper met ze mee, met dat zwoegen dan hè! ik weiger in de valkuil te trappen van het grote niets doen!

Gisteren moest ik de kleine blauwe prins naar de garage brengen. Die blijft daar tot maandag. Dat betekent dat ik weer een weekend lang in de wereld van het wandelen stap. De eerste stukken, en dat zijn aardig wat kilometers, gingen nog moeizaam en gepaard met veel gehijg en geschuur binnenin. Maar allengs kreeg ik de smaak te pakken en door rustig maar bewust gebruik te maken van de ademhaling was het veel beter te hanteren.
Maar het hoesten, doorgaans juist in rust, blijft. Ik vrees dat ik, ondanks de griepprik, toch weer het een en ander heb opgelopen.

Op school is het heel druk. Ik bemoei me vooral met de kinderen en het onderwijs en haal daar de energie uit, die ik nodig heb om door te kunnen blijven gaan. Tijdens de Sint ben je vooral aan het mennen. De kinderen zijn onrustig, deels door de angst en deels door de zoete verwachting.

Piet kwam nog extra op school om te ontbijten en met onze zeer gemengde populatie op school, waar ook de niet-ontbijters en croissantkinderen tussen lopen, was het een tikje moralistisch. Een goed ontbijt moet! Zoiets. En dat voor iemand, die nog nooit ontbeten heeft. Sssssttt. Jarenlange nachtdiensten hebben daar voor gezorgd. Ik krijg er geen hap door.

Om het gezond ook haalbaar en lekker te maken had ik een fruitontbijt voor alle kinderen en voor Piet, met heerlijke, ter plekke gemaakte, verse smoothies naar smaak, Cruesli met fruit en crackertjes met smeerkaas. Ze hebben zitten smullen en Piet trok zienderogen bij! Sint kreeg prompt de volgende dag ook een smoothie met een zichtbare uiting van verende benen! Piet werd gefopt met een zeer zure smoothie van rode grapefruit en citroen door een meter rietje. De grimas op zijn gezicht was onbetaalbaar.

Na al die drukte werkt het sfeertje tijdens kerst wel als een grote katalysator. Met de lichtjes in de bomen en voor het raam en door de start in het donker is er overal rust. 'Wie kalmeert er nu niet onder de zoetgevooisde klank van kling klokje klingelingeling.

Van lezen komt niet veel en van tuinen en schilderen helaas ook niet. Straks maar weer, als we in wat minder woelig vaarwater zitten. Wel sta ik, waar mogelijk, langs de lijn om de jongens aan te moedigen. dat leverde me gisteren een gang naar het ziekenhuis op. Want zoonfysio had in plaats van de bal met zijn wenkbrauw tegen het voorhoofd van de tegenstander gekopt. Hij stortte neer en had een fikse jaap in zijn wenkbrauw. Het bloedde verschrikkelijk, dat is meestal het geval bij bloedingen in het gezicht. Met een geleende auto, wat zijn mensen toch lief, naar het ziekenhuis en zes hechtingen en een tetanusprik later zoonlief en de auto weer bij het veld afgeleverd. De kuierlatten weer aangedaan en naar huis gelopen. Daarna was ik wel aardigjes moe!

Eergisteren was de avond van Mevrouw Sprokkelhorst in IJsselstein. Daar doe ik elk jaar een vertelling. Dit jaar voor het eerst met een ex-collega. We vertelden het verhaal van De kleine prins en de vos van Antoine de Saint Exupéry.
http://www.sprokkelroute.nl/
Het is een hele bijzondere avond en het is onwaarschijnlijk druk. Ondanks alle houtvuren en de schorrigheid van de twee weken er voor, geeft adrenaline kennelijk zo'n boost, dat het gewoon wonderwel lukt om met een heldere stem de avond te volbrengen. Mensen zijn zo ontroerd nadat we stil met de koppies tegen elkaar aan leunen als eindsignaal, dat ze hoorbaar zuchten. Het is fijn om dat te mogen doen. We hebben het verhaal maar liefst veertien keer verteld in drie en een half uur. Dat noem ik een marathon!

Ik ga nog een weekje bikkelen en misschien met al dat hoesten nog maar weer een keer de gang maken naar de huisarts. Ik wil geen prednisolonkuur, maar niet laten checken is mijn kop in het zand steken en dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk. Dan hoop ik in de vakantie ook weer eens aan lezen toe te komen. Er wachten nog aardig wat boeken. Khaled Hosseini, Charles Lewinski, Karl Ove Knausgard kijken me misprijzend met hun bestofte ruggen aan. 'Komt er nog wat van', stralen deze dikke pillen uit.  Ik beloof ze sussend 'straks' en een hele kerstvakantie! 

De optredens met de band zijn een beetje achter de rug. Er is een stop tot aan het voorjaar, waardoor we ons op nieuw repertoire kunnen storten. Dat is fijn, want verandering van spijs doet eten.

Als compensatie voor de drukte pak ik mijn rust in de momenten dat het kan. Vandaag is een algemene luierdag en dat helpt dan ook wel weer om een beetje bij te tanken. Morgen mag ik de auto weer halen, maar vaker een wandeling doet dus ook goed. We weten het allemaal.....bewegen helpt. Hijgend of niet steeds een klein stukje per dag opvoeren, zeker als je net als ik op de grens van gold twee op drie bivakkeert. Dan valt er nog wel winst te behalen, ook al kan ik nooit meer onnadenkend de trap op stieren of een dans met lied doen met de kinderen. Dan lig ik op apegapen. Maar wandelen, zonder heuveltje en in de sportschool met een helling van vijf, lukt goed. Mijn moeder leerde ons: 'Tel je zegeningen.' Dat vind ik dan voor nu een mooie inspirerende kerstgedachte!  O-)

Fijne feestdagen allemaal!
Ajeto en tot later!
^O^

:)
Lieve luitjes,

En dan zitten we al in februari en kan ik geen gelukkig nieuwjaar meer wensen. Denk jezelf twee dagen terug en ontvang dan mijn luchtige wensen in goede harmonie.  :s) Vandaag schijnt de zon uitbundig en roept en roept. Het is tijd om de wilgen te gaan snoeien. Het zijn er veel en het is een zware klus. Ik moet even bijkomen om de vier of vijf takken, dus erg zal het niet opschieten. Maar toch! Daarna zal ik me moe, maar voldaan voelen! Dat weet ik uit ervaring. Ik moet eigenlijk nog aan de studie, maar deze dag is gewoon te mooi om te laten lopen.

Vorige week werden we opgeschrikt door alarmerende berichten. Vandalen hadden alle huisjes op het volkstuinencomplex bezocht en alles van waarde meegenomen. Dat betekende de benzine-grasmaaiers,, de kruiwagens, de aggregaten, enzovoort. Ze waren zeer bruut te werk gegaan. Van mijn dubbele deur was een ruit gesneuveld. Ze hadden werkelijk alles omgekeerd en de koperen keteltjes meegenomen. Er stond wel meer van waarde, maar dat herkenden ze niet als zodanig. Het was allemaal ruw gebeurd, maar niets was er kapot.
Het mooie oude kastje met de glazen deuren niet, de schildersezel stond er nog, mijn lieve kleine mooie kacheltje was ook nog heel, de mica ruitjes incluis! Maar mijn lieve kleine kopperen waterketeltje was weg, alleen het deksel lag moederziel en verlaten in een plantenpot. Ik had er het weekend daarvoor nog een foto van genomen, omdat ze zo lekker aan het borrelen was op de houtgestookte kachel. Wie kon bevroeden, dat dat de laatste keer zou zijn!

Broer, schoonzus en dochterlief met eega kwamen onmiddellijk de nood lenigen. De politie had geen mankracht om te komen kijken in verband met de wedstrijd Utrecht-Feijenoord, dus we hebben foto's geschoten van de ravage en eigenlijk ben ik er nog het best van af gekomen. Overal waren deuren bruut uit sponningen getrokken en sloten doorgeknipt of opengebroken met een breekijzer.
Het is het gevoel, dat iemand in je 'inner circle' is gekomen, wat maakt dat het verdriet om alles groter is dan de reële schade! Het is mijn kleine dierbare plekje. Ik koester het en iemand is op zoek gegaan naar de ziel om het eruit te trekken. Vriendin van de tuin wilde zelfs, ondanks het grote plezier dat ze eraan beleefde, de tuin opzeggen. Het is dan ook niet de eerste keer dat dit gebeurde en soms is de prijs gewoon te hoog.

Maar met vereende krachten hebben we een en ander weer opgekalefaterd en de beloning is de warme saamhorigheid, die er ontstaat bij een gezamenlijk leed! Ik ontdekte ook dat dit voorjaar de vloer aangepakt zal moeten worden, want broer stapte er met zijn grote laarzen bijna dwars doorheen. Hij beloofde me erbij te gaan helpen. Het is de broer met de gouden handen! Heerlijk vooruitzicht om straks weer een nieuwe vloer te mogen bewonderen!

Ondertussen zit ik met mijn hoofd in de henna. Dat moet twee uur intrekken dus ik heb even de tijd voor wat schrijverij. Op school loopt alles op rolletjes. De kogel is door de kerk. We hebben nipt het aantal kinderen gehaald om bij een nieuw professioneel bestuur te kunnen horen en krijgen straks een jenaplan-minded directeur. Eindelijk kunnen we weer gaan bouwen. Ik heb er zin in. Het betekent ook dat ik voor de komende jaren mijn baan zal behouden. Er flitsen weer volop nieuwe ideeën door het hoofd. De gedachte alleen al, levert bergen energie!

Ik probeer al tijden het lezen weer op te pakken, maar de winter die geen winter worden wil, heeft zich voorgenomen om me eens goed bezig te houden. Het huis moest in de steigers vanwege dubbele beglazing die onze maisonnettes zouden worden aangemeten. Al de hele maand lopen er vreemde mannen voor de ramen en komt om half acht Sky Radio op volle sterkte door! Ik douche voor dag en dauw. Van de weeromstuit ben ik van de week al eens vergeten mijn medicijnen in te nemen. Niet handig, merkte ik aan het eind van de dag al puffend. Maar ik ontdekte ook, hoeveel het scheelt in de vochtigheidsgraad, nu de badkamer in een kwartier weer condensvrij is. Daarvoor huilde mijn kamer lange tijd met de badkamer mee en werkte dat ook averechts op de luchtwegen! Nooit zo bij stil gestaan, maar doordat het nu anders is, wordt een en ander nog duidelijker.

Alles wat voor het raam stond moest weg. Dat betekende; door het hele huis heen!  Het werd een behoorlijk gesjouw. Puf, hijg, hijg, puf, hijg, hijg! Het leed is nu bijna geleden. Ik had wel visioenen van braak en anderszins omdat het huis nu aan alle kanten zo makkelijk te bereiken was. Het leverde een aantal nachten hanewaken op, maar dat haal ik straks wel weer in.

En nu ga ik gauw in de benen, het voorjaar roept en ik hoop dat de winter nu maar ver weg zal blijven. Dat is beter voor mijn tuintje, waar alles al aan het uitbotten is, maar ook voor onszelf, tenminste, als het zo prachtig droog en zonnig blijft als vandaag!  :Y

^O^ Ajeto en heb het goed!