een dag uit een leven met lef......

Ha Ria....daar ben ik dan!!! Tjonge, je hebt me al een maand geleden geschreven.
Alles hangt natuurlijk samen met de kamp-voorbereidingen en het kamp.
Maar First things first, zoals te doen gebruikelijk.In de week voordat de school begon is mijn dochter op 8 Augustus weer bevallen van een prachtige zoon!  De oudste lijkt sprekend op zijn vader.  Maar deze telg van mijn nageslacht heeft tot mijn grote blijdschap,het oer-ronde donkere koppie. Dat herinner ik me als de dag van gisteren van haar toen ze zelf in mijn armen lag als klein wonder! Mooi toch, dat doorgeven van die genen. Ik had een blond rond koppie als kleintje. Dat donkere komt voornamelijk bij de vader vandaan. Diens wortels liggen weliswaar in Lopikerkapel en Cabauw, dus hoe Hollands wil je het hebben, maar hij zag er bij leven toch uit als een indiase goeroe. Ergens hebben er wat culturele verwevingen plaats gevonden!!  :Y

Het feit dat hij geboren zou worden op 8 Augustus, stond al vast. Dochterlief moest een keizersnede ondergaan. Dat was voor de planning van een en ander niet ongunstig. Ik ben er op zondag 7 Augustus naar toe gesjeesd. Heerlijk. Repertoire van de 'band' op de bullit en bij alle nummers uitgebreid de tweede stem in-oefenen. Mijn zonen maakten zich ongerust omdat moeders de weg naar Parijs helemaal alleen zou ondernemen. Grappig, die bezorgdheid. Ik rij al heel lang alleen. Het is eigenlijk iets, wat ik bijzonder prettig vind! Helemaal, nu je ANWB-proved op weg kan en als je voor een onverkwikkelijke verrassing komt te staan, zijn er met mobiel heden ten dagen nogal snel hulptroepen in te roepen. Vroeger zweette ik meer. Bijvoorbeeld bij het verwisselen van de banden. Tegenwoordig voelt het als superdeluxe, want één belletje en er staat een aardige heer of dame voor je neus, die heel goed in staat blijkt, oplossingsgericht te denken. En valt er aan de voiture niet veel meer te verhapstukken, dan hebben ze altijd nog een leuk ander wagentje voor de hand! Tel Uw zegeningen!

De dag dat ze samen naar het hospitaal gingen heb ik op de oudste gepast. Dat was ook een ervaring. Daar heb ik nauwelijks de kans voor. Niet dat ik dat heel bezwaarlijk vind hoor. Voor mij begonnen mijn eigen kinderen en dus nu ook mijn kleinkinderen pas echt bij een mondig leven. Zodra ik de dialoog kon invoeren, dan was de band daar! Ik moet helaas iedereen teleurstellen, die weg zwijmelen bij baby-romantiek, de zachte velletjes, de geur van de haartjes, het lieve gekraai. Hou me ten goede....ik vind het lief, maar zodra er een ommezwaai komt, ze te keer gaan en zich roeren en wringen, dan trekt er een dark cloud over mijn hersenpan heen en snap ik ze niet meer!
Met deze oudste kon ik lekker babbelen, we maakten mooie liefkozende namen voor de nieuwe baby, zongen veel Hollandse kinderliedjes en ik wandelde met hem twee keer per dag heen en twee keer per dag terug naar de kliniek. Als hoogtepunt haalden we wat kleine boodschappen.
We waren er samen ook op het allerjuiste eerste moment. Dochterlief kwam er net met bed aan, na twee uur in de recovery te zijn geweest. Schoonzoonlief was nog bij de baby en Kleinzoon en ik konden de eerste tranen van geluk en ontroering vangen!
De verpleegkundige wilde me eerst nog weigeren, omdat ze dacht, dat ik een vriendin met kind was, die op bezoek wilde(!). Ze rolden bijna achterover, toen ze hoorden dat ik de Oma was!
Daar kan ik in ieder geval weer een hele tijd op teren!

Na twee dagen werd ik afgewisseld door anderen en kon ik op huis aan. We moesten hard aan de slag om het lokaal weer kindrijp te maken. Gelukkig hadden de stagiaires in de meivakantie de hele mikmak geverfd, dus werd het eigenlijk een kwestie van schuiven, passen en meten. Alleen het zoldertje liet ik even. daar wil ik eerst ook nog gaan schilderen, maar ik ben moed aan het verzamelen om, met mondkapje voor, in de veel te krappe zolderruimte in gebogen houding of door de knieën de boel aan te pakken. Ik ben mijn beurse laminaat-knieën nog niet vergeten!
Waarschijnlijk vat ik moed in de herfstvakantie, één dagje er flink tegenaan met mijn duo en dan moet het toch lukken!

De zolderkamer is al ingewijd, want na een maand stond toute Paris al weer op de stoep en konden ze hun intrek nemen in mijn nieuwe appartement! Schoonzoonlief vond, dat het een heel nieuw huis was geworden. Dat was de slagroom op de taart voor het achter me liggende meerjarenplan! Daar was het allemaal voor! Uitgebreid heb ik van kroost en aanwinst genoten.

Ik heb je foto's op flickr bekeken, wat ziet het er allemaal ruim en wijds uit! Met die fantastische kerkjes en typerende bouw waan je je ook terug in de tijd, daar op dat platteland. En hooe is dat toch, als je in een gemeenschap van twintig gezinnen woont! ik kan het me welhaast niet voorstellen. maar het lijkt me boeiend om mee te maken. Zelf weet ik niet, of ik dat zou kunnen. Ik hou toch vooral ook van afwisseling. Mijn moeder zei vroeger altijd al: Afwisseling van spijs doet eten! En dat is waar. Maar aan de andere kant kan je er genieten van het prachtige natuurschoon, de wijdsheid en de rust! Dat moet je hier vaak ontberen! Gelukkig maar, dat jullie zo ver weg van de onheilsplek zaten. Het moet een wonderlijke ervaring zijn om achteraf pas met beelden geconfronteerd te worden. net als alle rampen ebt ook deze weer weg. Wat gaat dat toch altijd snel. Maar het blijft altijd mee spelen op de achtergrond of bij het horen van de naam van de dader of bij het horen van 'Noorwegen'alleen al!

Volgende week moeten we weer op treden in IJsselstein. Na de vakantie hebben we ons met name toegelegd op 'nieuwe'nummers, om de lieve jeugd tegemoet te komen. Na het laatste hockeyfeest, waar iedereen na voldoende drank toch nog behoorlijk de benen van de vloer had, moesten we constateren, dat er zich een generatiekloof bevond in het repertoire.
Iedereen heeft naarstig eigen kroost bevraagd op lievelingsnummers en zelf hadden we er ook al wat, maar nu is de setlist uitgebreid met hedendaagse rock. Dan moet je denken aan groepen als: Di-Rect, John Mayer, Kane, Kings of Leon, e.d.
Het zegt je hoogstwaarschijnlijk niets, maar zoonlief zal ze wel kennen. Gek genoeg ga je van elk nummer afzonderlijk houden. Qua zang zijn het met name ontladingen in kreten, maar toch ook lastige tweede en derde stemmen! Dat vormt op zich al een uitdaging. Dat is wel weer een leuke tegenstelling. Oude knarren die 'jonge'rocknummers spelen. De meeste Coverbands van onze leeftijd blijven steken in de jaren zeventig of nemen een thema, als uitgangspunt, bijvoorbeeld Toto of Supertramp. Zoiets dergelijks als wij met de Dijk gedaan hebben.
Er zit ook nog een mooi nummer van Blof bij, dat ken je misschien. Het heet: Hou vol, hou vast en is een waardige ballad binnen het repertoire! De teksten zijn mooi.
Als je trouwens op de teksten gaat letten dan wordt er toch veel prachtige poëzie geschreven. Bijvoorbeeld dit nummer van Nirwana, een heel eigentijdse filosofie over de schepping:

The man who sold the world,

We passed upon the stair, we spoke of was and when
Although I wasn't there, he said I was his friend
Which came as some surprise I spoke into his eyes
I thought you died alone, a long long time ago

Oh no, not me
I never lost control
You're face to face
With The Man Who Sold the World

I laughed and shook his hand, and made my way back home
I searched for form and land, for years and years I roamed
I gazed a gazeless stare at all the millions here
We must have died along, a long long time ago

Who knows? not me
We never lost control
You're face to face
With the Man who Sold the World

Ja, ja...maar heel veel mensen vinden Nirwana vooral een bak herrie hoor! Waarom ik het mooi vind, weet ik niet. iets raakt me zeer! Vroeger stonden we ook te stampen op ACDC...gewoon lekker! Ach ja. Hoe gaan we ooit de oma's worden, die men voor ogen heeft?

Het kamp op school was geweldig leuk. Niet op de laatste plaats door twee oude dames, die al een week of vijf de school hadden vereerd met hun bezoek. Ze heetten Bep en To! Tijdens een van de bezoeken leest Bep in de krant dat er een circus komt in de stad. To vraagt zich al breiend allerlei dingen af: Bijvoorbeeld of ze ook haar been in haar nek kan leggen. Dat levert haar na een vergeefse poging spit op, vanaf dat moment komt ze voorovergebogen met een rollator voorbij geschuifeld. Ze neuried heel vals ' in 't groene dal, in 't stille dal' en Bep wordt wel eens een beetje gek van haar.
Tijdens het kamp waren ze er ook en keken uit naar de komst van het circus en toen las Bep tot haar grote schrik dat circus Troelala niet door ging in verband met de volgende zaken:
Een oude aap met een kale raap, een manke olifant, een bruine beer met een vals gebit, een hoestende leeuw en een Domme August met spit in de rug.
De beide dames raken hevig onthutst en geëmotioneerd en de kinderen besluiten om dan voor die twee oude zielen een circus in elkaar te draaien! Dat lukte fantastisch met de takken, eikels, boomstammen etc!

Het is echt een feest om de kinderen zo ijverig hun best te zien doen iets goeds neer te zetten. Ik kan je vertellen, dat Bep en To weer opgetogen babbelend naar huis zijn gegaan.
We hadden wel even de zon gebeld vrijdag en gevraagd of ze van half negen tot drie uur wilde schijnen. Die maandag was ze er tot half vier en toen trok de lucht dicht! Dan voel ik het lijntje met boven!!!

Schor ben ik toch altijd. Ik heb me maar neergelegd bij het feit, dat het ook ligt aan ouder wordende stembanden, het vele praten(net als jij) wat we op school moeten doen en het feit dat praten een van de grootste inspanningen vergt van je klankbord.
Serevent bevalt me tot nu toe wel het best.
Wat wonderlijk hè, zo'n verlamde stemband, zou dat oook de reden zijn, dat je muziek wat naar achter hebt geschoven? Interessante materie. Leuk om eens te onderzoeken en knap dat je lichaam toch naar compensatie zoekt! Wonderlijk blijft het, dat ik met praten schor ben en met zingen helemaal niet!

Nou lief, het is prachtig weer, net als jij heb ik nu ook al een tijdje niets meer aan de tuin gedaan. maar deze mooie zomer-inhaal-dagen zullen veel goed maken. Wel heb ik wilgen geknot aan de achterkant van de tuin. En de amandelen geoogst. Dat wordt een overheerlijke banketletter, wat ik je brom!

Ook voor puberzoon wordt het spannend. Hij zit in het laatste jaar. Voor jouw zoon zal het fijn zijn als hij zijn master behaalde. Heeft hij geen zin in Amerika? Dan kan je hem opzoeken. Ook nooit weg! New York met kerst zal net als Parijs met kerst een beleving zijn!!! Wie weet, vind hij het zó geweldig, dat ie ook wil!

Heel erg genieten van deze late zomer en ik spreek je gauw. Heb maar een fractie vertelt van alles, maar wat in het vat zit verzuurt niet!!
Huggie,
Ber!  :s)

Dag lieve Ber,

Tja, het is al even geleden dat je schreef… er is hier van alles gebeurd, maar ook weer niets bijzonders, dus daar ligt het niet aan…
Een beetje late gelukswens dus voor je nieuwe kleinzoon! Hopelijk gaat alles goed met iedereen. Grappig hoe je dat ronde en donkere koppie beschrijft in relatie tot het Indiase uiterlijk van je “oer-Hollandse” vader! En jolig hoor, dat ze jou voor een vriendin aanzagen i.p.v. de oma! Daar kun je nog een hele tijd op teren!!
Vorige week is er een kleintje geboren bij mijn nichtje, binnenkort gaan we op kraambezoek. Ik heb het prentenboek Monkie gekocht, van Dieter Schubert. Ken je dat boek? Er zit nu ook nog een knuffelaap bij. Heerlijk boek om je fantasie op uit te leven.

Toch goed van je dat je zo “allenig” naar Parijs durft te rijden. Nou ben ik zelf dan ook geen held met autorijden. Ik rijd niet zo veel en eigenlijk alleen naar bekende plekken. Liever ook niet in het donker en als het regent (of laat staan sneeuwt of mist of glad is). Ook in het buitenland rij ik nooit, al heb ik het heel veel vroeger wel gedaan. Toppunt was die keer toen we aankwamen op een camping, met man en zoon. We zetten de vouwwagen op en manlief vroeg of ik de auto wat wilde verzetten, wat ik dus niet deed. :@ (ik schaam me er nog voor, al werd het afgedaan als een grapje). Ik moet het nog vaak horen.
Blij met de ANWB ben ik zeker ook. Toen ik net mijn rijbewijs had heb ik ooit een cursus gevolgd via hen en daarbij zelfs geleerd een band te verwisselen. Ook van alles over de motor te weten gekomen en dat het mannetje in het vrouwtje past, maar dat terzijde. Ik heb het gelukkig nooit hoeven doen en zou het ook niet meer kunnen.

Fijn dat toute Paris al op bezoek is geweest en van je nieuwe zolderkamer en hele huis heeft kunnen genieten. Je hebt er dan ook met veel toewijding, bloed, zweet en tranen aan gewerkt. Hier gaan we ook eindelijk een beginnetje maken met het opknappen van ons huis. Half december komt de Engelse vriend (die met de boot) van schoonzus uit Frankrijk naar hier om te witten, te schuren en te verven, zodat de woonkamer weer heerlijk fris wordt. Hij is ook al 65 geworden, maar in tegenstelling tot onszelf ziet hij er wel been in om te klussen. Hij moet met grote regelmaat onderhoud plegen aan zijn boot, dus is ook wel wat gewend. We hebben nieuwe gordijnen besteld (ook wel verfrissend na ruim twintig jaar) en die hangen hopelijk nog vóór de kerst. Ook waren we na dertig jaar Lundia in de kamer wel toe aan een andere boekenkast, die komt er dus ook, al zal dat wat langer duren. Volgende week moet ik in elk geval dus eindelijk eens aan het leegruimen gaan van kasten, maar eerst boven wat plaats zien te maken… Ook daar billies en lundiakasten (een gedeelte nog eens overgenomen van de wijkbibliotheek die ging vernieuwen) vol boeken, ondanks de eerdere schifting. Er kan nog heel wat weg. De rest gaat zolang in dozen en wordt opgeslagen op W. zijn werk. De rest van het huis moet ook nog, maar het is in elk geval een begin van het vijfjarenplan (of zoiets).

Een paar weken geleden ben ik na een bezoek aan de longarts toch maar weer eens aan fitness gaan denken. De arts vond het vreemd dat ik nog steeds zo kortademig ben na inspanning, met de medicatie, en hij zei dat hij hierbij toch eerder dacht aan het hart (maar daar is niets mis mee) mijn hoge bloeddruk, of toch mijn conditie. Dit laatste had hij niet eerder gezegd en omdat ook mijn bloedsuiker niet helemaal onder controle is besloot ik om dan toch eindelijk eens werk te gaan maken van die conditie. De sportschool die ik een tijdje geleden een maand op proef geprobeerd had viel natuurlijk meteen af, maar ik had nog een folder liggen van de fysiofitness in het ziekenhuis. ’s Middags na artsbezoek gebeld en ik kon diezelfde middag nog komen voor een intake en een les daar achteraan. Wel een rottijd, om half zes, maar ik dacht van uitstel komt afstel, ik ken mezelf. Ik heb nu een viertal uren achter de rug en ik moet zeggen, het valt me niet heel erg tegen. Ik kende de ruimte van de revalidatie van manlief, na zijn hartoperatie. Het is lekker kleinschalig en er was een aardig meisje dat me behulpzaam was met de apparaten. Ze zei dat ik me vooral niet teveel moest inspannen in het begin. Kalm aandoen, want ik moest het wel leuk gaan en blijven vinden. Ze had bij de intake mijn aversie voor sportieve zaken goed opgenomen! Ik heb een abonnement genomen voor 3 maanden en één keer in de week, twee keer vond ik toch teveel een aanslag op mijn kostbare tijd. Zoonlief, die me altijd een beetje zit op te jutten,  vond dat ik dat toch wel over moest hebben voor een gezonder lijf, maar eerst dit maar eens zien vol te houden. Er zitten meer mensen die een sportschool maar niets vinden, ook veel ouderen, dus ik ben er wel op mijn plek. Ik kan gedurende de openingstijden (tussen vier en half tien ‘s avonds) komen wanneer ik wil, maar van vier tot vijf is het errug druk, dus dan maar wat later eten. W. maakt het eten klaar, dus geen enkel probleem.

Jij blijft ondertussen lekker zingen en optreden met de band! Nee, ik heb niet zoveel met het soort muziek waar jij over rept. Ik ben meer voor wat rustiger klanken, al luister ik niet zo heel vaak naar muziek. Via mijn lief ben ik 30 jaar geleden klassieke muziek gaan waarderen. Verder hou ik veel van Schotse, Ierse etc. folkmuziek (soms ook wel heftig). En tijdens Griekse vakanties ben ik Nena Venetsanou tegengekomen en Maria Farantouri. Geweldig, vooral Nena V. En van de Engelse Kathleen Ferrier, ooit voor ’t eerst gehoord tijdens bibliotheeklessen op de academie, geniet ik ook erg.
Twee jongens in hun laatste studiejaar dus! Jouw puberzoon en mijn twintiger. Spannend inderdaad. De mijne heeft het wel eens over studeren/werken in het buitenland gehad, maar of dat het er ooit van komt. Studeren bleek geen optie, o.a. vanwege hoge kosten. In Nederland schijnt in elk geval nog steeds werk te vinden te zijn, in de logistieke branche. Geen idee wat het gaat worden. Hij loopt nu (gedeeltelijk) al wel stage bij Coca Cola, waar hij in het nieuwe jaar zijn afstudeerstage gaat doen. 

Gisteren heb ik Post voor mevrouw Bromley, van Stefan Brijs, uitgelezen. Mooi boek over twee Engelse jongens in de 1e WO! Dan hebben onze zonen het toch wat gemakkelijker!

Terwijl ik hier zo zit te schrijven op mijn werkkamertje is de zon doorgekomen. We hebben niet veel te klagen gehad deze herfst en voor mij mag het nog wel een poosje zo doorgaan. Kou vind ik niet erg, maar door de sneeuw en gladheid ploeteren zoals vorige winter, brr. niks voor mij.
Ik ga weer eens verder, er wacht nog een strijk. En dadelijk komt mijn mannetje thuis. Hij neemt de laatste tijd wel vaker een paar uurtjes vrij op vrijdag, als het werk het toelaat. Heeft hij ook eens een lekker lang weekend!
Dagdag, Ria :W

Ha lieve Ria,  :s)

Zo, dat is voor mijn gevoel heel lang geleden. Eerst wil ik jou, je gezin en alle volgers van ons blog een goed jaar toe wensen met de juiste energie, kracht en creatieve humor! Ik moet met al die nattigheid zelf af en toe een flink tandje bij zetten. Maar als het nooit slecht weer zou zijn, kan het ook nooit opklaren moet je maar bedenken!

Ik ben gek op Monkie van Dieter Schubert. Toevallig heet mijn groep 'De Apen'. Dus je snapt, dat het in de eerste week van het jaar dé grote hit bij uitstek is. Het verhaal is iedere keer weer anders, maar de strekking komt natuurlijk op hetzelfde neer. Ik heb 16 december er ook weer een hele avond verhalen vertellen opzitten. In IJsselstein was weer de avond van Mevrouw Sprokkelhorst met culturele uitstapjes op diverse historische locaties. Het is ook een uitstekende gelegenheid om in die monumentale panden of aandoenlijk kleine walhuizen te kijken! Mijn vertelling ging over Olifant en Krokodil en het Meesterwerk. ken je dat?Het is van max velthuis. Hoe je aan verbeelding komt, fantastisch. Ik zag er aan de ene kant kunstschilder en aan de andere kant olifant uit.
Mijn locatie was het kleine atelier van een bevriende kunstenaar, Angenelle Thijssen. Het was zo fijn om te doen!

Wat goed van je dat je aan de fysiofitnes ben gegaan. Ik weet zeker, dat het meer energie oplevert dan het kost en dat je je binnen no time wat beter in je vel zal voelen. Ik heb helaas met de drukte in December weer eens een middagje op de cardio doorgebracht. Ik voelde me heel naar, had een enorme paarse neus en een bloeddruk van 230/115. Veel te hoog, natuurlijk. Twee keer nitrobaat onder de tong en het begon iets te zakken. Bij het opmeten van de bloeddruk vervormde mijn arme afgeknelde arm tot een soor monstrueus krom paars hanenpootje. Maar alle waarden waren betrekkelijk snel weer normaal. Er werd ook weer bloedgas geprikt. Normaal zie ik daar ontzettend tegen op, want het is behoorlijk pijnlijk. Maar deze jongen kon echt prikken. Ik heb hem beloofd bij het volgende bezoek aan de longarts naar hem te vragen. Mijn neus was zo paars, dat er wel tien co-assistenten naar binnen kwamen lopen om dit plaatselijke verschijnsel met eigen ogen waar te nemen. Ik voelde me eigenlijk zoals de Gruffalo in het gelijknamige prentenboek! Geloof me, dan word je pas opstandig! 's Avonds om haldf elf mocht ik weer naar huis. Cardioclean, zal ik maar zeggen. Ik riep vanaf het begin, dat ik dacht, dat het eerder benauwdheid was door de longen, maar ze hadden me nou eenmaal in het cardio-traject gezet! Later heb ik het wel nagevraagd bij de cardioloog, of in sommige gevallen de bloeddruk niet door de emfyseem veroorzaakt zou kunnnen worden, maar dat wees hij resoluut van de hand. Wel kreeg ik er weer een pilletje bij. Ook fijn! Het helpt trouwens, want twee weken later was de bloeddruk weer optimaal....115/80! Now we're talking!

Daardoor staat de fitness weer even op een laag pitje, maar ik ga samen met zoonlief een en ander weer oppakken. Dat zal dan zondagmorgen worden. Een goede reden om dan ook daadkrachtig uit bed te springen! Meestal verneuzel ik de tijd en aangezien ik nu twee dagen heb om te verneuzelen, met die vrije maandagse oude mutsendag vind ik dat een beetje zonde. De fysiofitness heb ik nu een half jaar gedaan. Ik vind de omgeving met die rondhangende jonge fysiotherapeuten, die kennelijk niets anders te doen hebben dan op hun routine te draaien, wat minder geslaagd. Ook staat het kleine troosteloze hokje op mijn netvlies gebrand. Ik weet, dat het daar goedkoper is, maar ik kan bij zoonlief, die ook instructeur is op een fitnesschool korting krijgen. Kijken wie ik daar tegen het lijf loop!

Op school is het hard werken...doen we het ooit anders...maar het levert meer rendement op. met kunst en cultuur timmeren we aardig aan de weg. Binnenkort gaan we de kinderen zelf eigenaar laten zijn van het literatuuratelier en van een expositieruimte. Ze mogen kunstenaars benaderen, in eerste instantie in en rond school, om werk ten toon te stellen. Ik moet kijken hoe we tijdens deze pilot de leerlijnen bewaken, maar daar komen we vast wel uit. Voor het schoolplein hebben we een wijkwens ingediend, die de wijkraad gunstig heeft ontvangen, alleen zit er een restrictie bij, dat het alleen door bewoners ingediend kan worden! Dus moet ik nu speuren naar een actieve bewoner. Ik voel dat het me gaat lukken. Als jij nou eens heel hard duimt!

In de tuin heb ik nu onderhand zwemvliezen nodig. Good greeve, wat een nattigheid. We hebben wel alle wilgen geknot en gaan als het wat droger is weer een muur van wilgentenen vlechten tussen mij en de buuf. De oude muur is scheefgetrokken en valt haast om. Altijd een leuk en aangenaam werkje.
Dat het zo zompig is, was ook een voordeel, want onze lieve oude vledder is er voor de kerst tussen uitgeknepen. Zo konden we een goed gat graven. Dat wil zeggen...puberzoonlief, die er erg verdrietig van was. Het was een mooie afleiding en een sfeervol eerbetoon aan onze trrouwe viervoeter. Hij ligt nu in een heerlijk paars fleece dekentje onder het anorexia-beeldje op het mooiste plekje van de tuin. Nemo, zijn zus, zoekt nog een beetje, maar voelt zich stiekem toch ook weer een echte prinses met al die onverdeelde aandacht. Het lijkt net alsof ze wat meer op haar tenen loopt met haar staart sierlijk opgeheven! Ik verwen haar maar extra. Misschien ook wel om het verdriet te compenseren. In mijn hart vind ik ëén poes eigenlijk behapbaar en twee qua kattenbak te veel. Het zijn namelijk echte binnenkatten. Een snuitje naar buiten en ze liggen als cypers tapijtje plat op de drukke rijbaan hier voor.

Fijn dat je ook aan het ruimen ben geslagen. Merk je het al in je hoofd? Jij hebt ongetwijfeld meer boeken an ik en ik heb er al een respectabel aantal. Welke boekenkast ga je kiezen? Ik vind de billies met name fijn, omdat ze lekker smal zijn. Ze staan goed. Er waren vrienden over de vloer van vroeger en die sloegen bijna stijl achterover van de orde en netheid in mijn rommelig bestaan! Dat geeft ook weer een kick. Misschien is dat het wel. Hoe ouder je wordt hoe gestroomlijnder de chaos, die daardoor ineens beter wordt te behappen. Nu wacht me nog mijn eigen kamer, die weer een lik verf nodig heeft, maar ik stel het uit tot ik weer een aanval van werklust krijg!

Ik wilde nog een winterschilderweekend doen in December, maar helaas waren er niet genoeg aanmeldingen. Nu ga ik een aantal keren op donderdag aan de slag bij dezelfde kunstenaar. Kijken hoe ik het vind. Ze gaat me dan vooral leren met olieverf te werken. Ik heb er wel zin in.
De storm raast dor het land en eigenlijk hadden we allang glibberend en glijend voorwaarts moeten gaan. Ik vind het geen ramp. Nog even kerstvakantie, net een week lang drukte van alle kiddies achter de rug, genoten van alle gezamenlijke maaltijden en nu dan eindelijk rust in de tent. Dat betekent alles op een lager pitje en rust en ruimte voor overpeinzing en bezinning.

Heb het goed! Ik wens je weer een fijne tijd met mooie highlights en flitsbare momenten! Heb je binnenkort weer ergens een expositie? I hoor het wel. We stormen 2012 binnen, letterlijk! Ajeto en tot later!  ^O^

Dagdag Ber,

Voor ik je over een poosje een uitgebreider antwoord schrijf, ook van mij alle goeds voor een gezond en gelukkig 2012 voor jou, je familie en onze lezers!

De afgelopen weken zijn hier even wat minder geweest, met mijn lief eerst twaalf dagen in het ziekenhuis en daarna thuis op de bank. Gelukkig kwam hij een paar dagen voor kerst thuis, maar wel met een gat in zijn been, waar nu dagelijks de thuiszorg voor komt. Het begon met wondroos en vanwege de mogelijk gevaarlijke implicatie voor zijn metalen klep moest hij direct aan het infuus met antibiotica. Omdat hij diabetes heeft zal het nog een lange tijd duren voor de wond dicht zit. Het gaat gelukkig al wel een stukje beter en hij loopt wat meer rond.
Op dit moment wordt de kamer gewit, door zwager Engelsman. Dit was ook een poosje uitgesteld.

Ik heb vakantie maar hoest me sinds 1e kerstdag mijn longen uit mijn lijf, zoals dat zo mooi gezegd wordt. Beetje kwakkelen dus samen, in de rotzooi... Nou ja, jij hebt je dosis medische ellende ook wel te pakken gehad! gelukkig is je bloedrdruk weer wat normaler en ga je zonder paarse neus door het leven!!

Mijn fotowerk ligt al een poosje stil, ook geen expositie. Wie weet gaat dat straks wel weer komen. Ik probeer optimistisch te blijven!

Dit was het dus even kort.
Succes met alles de komende weken en tot schrijfs!

Liefs, Ria

Hello deary!

Als ik naar buiten kijk, zou ik eruit willen vliegen, maar met de kou van gisteravond nog in de benen blijf ik lekker in het warme huis. Tubular Bells komt uit de radio en dan is zo'n koude winterdag weer best te behappen.
Gisterenavond hebben mijn zoonslief weer samen met hun voetbalclub tegen AZ of all places and people gespeeld en alhoewel ze met 2-1 hebben verloren, hebben ze zich voortreffelijk staande gehouden tegen de nummer drie van de eredivisie.
Ik ben er bij geweest en de COPD sloeg me af en toe hard in het gezicht! Omdat ik wist dat het - 10 met veel wind zou zijn en de gevoelstemperatuur dus - 20 heb ik geen moment getwijfeld. Tijd om mezelf, en oh, wat hou ik van mooie dingen, in zo'n afzichtelijke supergrote ski-broek en jas te hijsen. Ruim genoeg om er nog een aantal lagen onder te kunnen dragen. Hemd, koltrui, t-shirt met lange mouwen, vest, trui, en heel dik vest. Daarna de jas. En dan nog de accessoires, zoals daar zijn: Das en handschoenen, warme skisokken over mijn gewone kniekousen en winterboots! Het was weer het bekende michelinmannetje van vele tuinen geleden. Een tuimelvrouwtje werd ik ervan. Eigenlijk kon ik echt alleen maar staan. Al die verstikkende maatregelen nam ik pas toen we de auto uitgingen na een rit van anderhalf uur. Daarna was het zeker een kwartier naar het stadion wandelen en in daar moesten we een metershoge trap op. Redelijk stijl omhoog en nog het beste te vergelijken met de trap van de Sacre Coeur! Geen sinecure. Met al die lagen over elkaar en met de sniijdende wind in het gezicht was de expansiedrift in mijn longen natuurlijk nauwelijks aanwezig.
Ik heb bij ieder steuntje amechtig hijgend stil gestaan om op adem te komen, al gebied de eerlijkheid mij te zeggen, dat ik dan wel net deed of ik het aantal supporters bewonderde. Zo ijdel ben ik nou ook wel weer. We zijn nog een seconde in beeld bij de samenvatting, maar mijn eigen dochterParijs  herkende me niet. Helemaal incognito werd ik er door! Maar het was alleszins de moeite waard. Ik was trots op het hele team en ook op mijn beide jongens. Vooral de verdediging was een luis in de pels van AZ. Ze zijn met waardigheid en volop strijdend ten ondergegaan. De leuzen die gescandeerd werden, stemden me blij. Als meer dan 2500 mensen roepen, 'Waar is het feestje, hier is het feestje'  en' als je niet springt ben je voor rood', doe je absoluut mee. Natuurlijk ook om warm te blijven. En als de hele meute roept: Alle blauwen vliegen, hohohohoho', dan krijgt een mens  kippenvel! En dan moet je vooral in aanmerking nemen, dat ik er niet van ben hè. Voetbalstadions en mensenmassa's.

Wat hadden jullie een afschuwelijke pech de afgelopen weken. geen fijn begin. Ik hoop dat ondanks de diabetes, de wond weer snel dicht trekt. Ik weet uit ervaring hoe moeizaam het soms kan gaan! Wens hem namens mij een voorspoedig herstel! Ben je er al achter waar de gemene hoest vandaan komt?

Op school is het vooral druk. Dankzij de inspectie is het digitale werk gemiddeld verviervoudigd in twee jaar en de toegemeten tijd niet in evenredigheid aangepast. Vaak gebruik ik er het weekend voor. Het hoort niet, maar het is nou eenmaal een gegeven.

Hoe is het met je fitness-plannen. Ik moest de mijne toch nog even in de ijskast zetten, maar ik merk wel dat ik veel sneller kortademig ben. Ik wil het deze maand eigenlijk weer goed oppakken en een abonnement nemen op de fitness-school waar fysiozoonlief instructeur is. Het is er gezelliger dan op de fysio-praktijk. Daar zie je elke week dezelfde mensen in hun moeizame kringetje ronddraaien en daar word je zelf niet vrolijker van.

Een week geleden was het trouwens op de tuin nog volop lente. Alles was aan het uitlopen en de roos had zowaar twee knoppen. Ik heb wel op mijn dooie akkertje alle wilgen gesnoeid en verwerkt. Maar wat ik vroeger met het grootste gemak deed, kost me veel vaker een kwartiertje lucht happen. Het eindresultaat, een mooie nieuwe afscheiding van de wilgentakken en de rommel aan kant, al die geknotte winterstammetjes, dat geeft energie en een nieuwe kick. Daar doen we het voor.

Gestameld liedboek ligt verwijtend op het stapeltje boeken naast mijn bed. Geen tijd voor. En ik wil het wel graag. Al zoek ik uitvluchten. Een beetje schrijven, lanterfanten, uitrusten!
Vanavond ga ik naar een cursus olieverf-schilderen. Het is hier in town, dus ik ben er zo. Deze kunstenaar geeft echt de basis technieken, kleuren, compositie, perspectief, verbeelden. Vanavond leren we doek opspannen. Al die dingen die ik selfmade heb aangeleerd, maar waar ik nu de finesses over hoor. Daar kan ik weer aardig mee uit de voeten.
Tijd om weer even wat huiselijke klussen te verrichtten. Anders heb ik straks absoluut geen zin meer! Heb het goed in deze winterse kou. Ik laat mijn schaatsen lekker in het vet en ben in gedachten wel bij mijn vriendin, die zo van lange schaatstochten hield!
Ajeto!!!
Ber!

Dag lieve Ber,

Nu ben je me toch weer voor geweest… Ik was het hele longforum even uit het oog verloren  :@ (eigenlijk wel een goed teken toch, even niet aan de longetjes gedacht)! Vandaag was ik op internet door kunstwerken aan het bladeren van de zomerexpo 2011 http://www.zomerexpo2011.nl/ van gemeentemuseum Den Haag en moest ik ineens aan jou denken toen ik het woord tempura tegenkwam. Leuk hè, zo’n associatie!
Eerst even reageren op je eerdere stukje, waarin Monkie voorkomt. Grappig dat je groep “De Apen” heet en dat dit boek mede daarom jouw favoriet is! Het boek ligt overigens nog steeds hier bij mij in de kast; het is er nog niet van gekomen om op kraamvisite te gaan, al hebben we het kindje al wel bewonderd op de Nieuwjaarsvisite bij (o)ma W.

Wat leuk dat je verhalen hebt verteld op zo’n mooie locatie. Mens, hoe doe jij dat toch, al die creativiteit? Verkleed als kunstschilder en olifant! Ik vind het zelf fantastisch om rond te kijken in monumentale panden en oude huizen. Open dagen zijn daar altijd heel geschikt voor, al zijn er dan naar mijn zin vaak te veel mensen.
Zeker ken ik Max Velthuis en ook het boekje van het meesterwerk. Ik ben mijn bibliothecarisleven ooit begonnen op de jeugdafdeling van een openbare bibliotheek. Heerlijk al die prachtige prentenboeken.
Hoe staat het met de wijkwens voor de expositieruimte en literatuurruimte op school? Heb je al een actieve bewoner gevonden? Gaaf idee hoor, ik duim zeker mee voor jullie!

Het witten is gedaan en de nieuwe gordijnen hangen. Dat heeft wel even geduurd, want er was een beetje miscommunicatie geweest. Ik dacht dat duidelijk was dat de gordijnen nu het stuk muur naast het raam moesten bedekken, maar zo was het niet gemeten. Er stond op dat moment nog een hoekkast van de Lundia. Zelf hebben we ook niet goed op het aantal meters gelet toen we langs de winkel gingen om de offerte te bevestigen. Ze gingen al sluiten, vanwege een receptie elders en het e.e.a. is nogal haastig afgewikkeld. Inmiddels is er een nieuwe baan aangemaakt, vrijwel onzichtbaar, en kunnen we ze behaaglijk sluiten. De nieuwe rails hoefden we niet te betalen en het was verder een uiterst prettige service en communicatie.

Wat de nieuwe boekenkast betreft, die komt hopelijk eind deze maand. Het is een strakke, niet te hoge kast geworden van Poliform, een heel ander aanzien dus dan onze 35 jaar oude Lundia. Zelf had ik liever een meer speelse kast, maar manliefs’ wensen tellen natuurlijk ook mee. Momenteel is het nog steeds een rommeltje in huis, nu de kast half is afgebroken en de apparatuur zijn talloze levensstrengen vrijuit laat zien. Niks opgeruimd hoofd nog. Alles wat hier beneden rondzwierf aan stapels bladen en boeken is naar boven verdwenen en ik heb nog steeds geen moed gevat om daar eens de bezem door te halen. Mijn werkkamertje, waar tussen twee haakjes een tweetal Billies staan, is nog voller dan eerst en ik kan amper bij het raam komen. De inhoud van een Ikea vitrinekast, met o.a. mijn verzameling belletjes, is opgeslagen in dozen. Wat ik daar nu mee aan moet weet ik nog niet, want voor de tv en audio hebben we ook iets anders op het oog en daar past dit nu niet meer bij.

Wat goed dat je ondanks die kou zo met de voetbal van de zonen meeleeft dat je zelfs je michelinmannetjesoutfit er voor over hebt! Ik heb die fascinatie voor sport absoluut niet en zou er zeker niet voor in de vrieskou gaan staan, maar wie weet wat ik zou hebben gedaan als er liefde in het spel was. In de liefde is veel geoorloofd, maar ook maakbaar en (om maar een eigen variant te noemen) niet alleen honger, maar ook liefde voor partner of kind maakt rauwe bonen zoet. Tubular Bells ken ik ook nog van de eerste periode met mijn lief en ik hoef ook nog even niet naar buiten. Straks eigenlijk wel, want dan is het de laatste kans voor een fitness-uurtje van de week. Vorige week heb ik het door allerlei omstandigheden ook al moeten overslaan, dus ik voel het me aan mezelf verplicht.
Het is op zich wel uit te houden tot nu toe, maar het is alleen jammer dat de tijden niet zo gunstig zijn. Vanaf vier uur en dan is het dringen geblazen door de vele oudjes. Ik begin meestal om een uur of vijf, als de koffie wordt binnengebracht. Volgens mij heeft die lichaamsbeweging ook een ernstig sociaal element, want er wordt dan heerlijk geklept, al doet niet iedereen mee aan de pauze. Ik ben zelf ook niet zo van het kletsen en heb dan lekker de ruimte om te kiezen waar ik mee ga starten. Meestal de loopband, hoewel ik altijd heb gedacht dat dat lopen niets voor mij was. Ik werk me niet uit de naad, want dat is mijn streven niet. Toch probeer ik soms wel een tandje harder te gaan. Op de fiets kreeg ik vorige keer voor ’t eerst de melding: u traint goed! Wow, wat een verrassing was dat.
Hopelijk lukt het jou deze maand ook weer om te gaan op die sportschool waar zoonlief werkt. Sterkte met je kortademigheid! Mijn hoest is inmiddels gelukkig verleden tijd, maar ik heb wel erg lang last gehad van mijn ribbenkast. Als ik nu moet niezen voel ik het nog.

W. is weer volop aan ’t werk, maar de wond zit nog niet dicht, al is het gat een stuk kleiner geworden. In het begin ging het sneller dan nu en hij krijgt van de thuiszorg – die nog  3x per week komt -  weer ander materiaal op zijn been, iets met zuurstof. Er zit nog steeds een stukje hardnekkige necrose. De wonddeskundige in het ziekenhuis heeft gezegd dat hij een goede kandidaat zou zijn voor behandeling met maden, maar daar wil hij nog even niet aan denken. Ik eigenlijk ook niet. Een van de verpleegkundigen vertelde dat ze wel eens was gebeld door iemand die in paniek vertelde dat ze ontsnapten en al richting lies kropen. Niets aan de hand had ze gezegd, het is maar organisch spul. Maar ja, het idee hè!

Je schreef dat je al een beetje lente had in je tuin, maar nu zul je even moeten wachten tot het voorjaar opnieuw losbarst. Hier stond ook een enkel blauw bloemetje van de campanula haar best te doen en ik zag al volop knoppen aan de Euphorbia. Goed dat je alle wilgen al geknot hebt, ondanks je ademnood! Het zal straks weer fijn toeven zijn op de tuin, ook met een goed boek. Je kunt Gestameld liedboek nog altijd even bewaren voor daar.

Een nieuwe cursus is ook fijn, het doet een mens goed om te blijven leren!
Tja en nu moet ik toch ook echt even huishoudelijk gaan klussen. Mijn hulp was maandag ziek en ik heb een vrije dag, dus kom op meid, even er tegen aan. Schaatsen hoef ik niet, mijn laatste slag heb ik een jaar of vijftien geleden gereden. Ik viel en kwam snoeihard op mijn stuitje terecht. Ik kon een poosje niets meer en heb er af en toe nog last van. Voor mij dus ook geen elfstedenkoorts, al had ik het iedereen die hier wel iets mee had graag gegund. Ik vond het zelfs wel leuk om bij de Wereld Draait Door de verhalen te horen en Erik Hulsebos te zien en te beluisteren.

Straks een nieuw boek, weet nog niet welk. Ik heb vanochtend Logboek van een onbarmhartig jaar, van Connie Palmen, met een zucht dichtgeslagen. Wat een liefde, wat een rouw, wat een mens! Ze is me toch heel wat nader gekomen met dit boek…

Liefs, Ria  *O*

Ha lieve Ria and all.  :s)

Beetje druk met het schrijven van de verslagen, een tijdje terug al wel wat geschreven maar nog niet op het forum gezet. Dat zal ik er even inplakken. Na volgende week heb ik het weer rustiger! Dit is twee weken geleden. How time flies!!! *O*

Ha lieve Ria, even een loos half uurtje voor ik richting Montfoort vertrek, waar er vandaag gevoetbald wordt.
Hoe staat het erbij in je(als)nieuwe huis? Bevalt het allemaal goed? Vast wel.
Vorige week toen de eerste zonnestralen weer op de ramen vielen en ik moeite moest doen om door de ruit te turen, ben ik maar weer eens als een witte tornado door het huis getrokken. Ik had het op mijn heupen. In een ochtend was ik in elke hoek en in ieder gaatje geweest. Daarna kon ik natuurlijk geen pap meer zeggen, maar dat was bijzaak. Huis leeg, hoofd leeg!!!
Ruimte genoeg om me weer volledig op school te storten. We zijn natuurlijk weer in de tijd van de verslagen aangeland en dat betekent toch altijd weer een zeer tijdrovende klus. Wel hebben we het iets vereenvoudigd en de foto's en de tekeningen eruit gelaten. De kinderen in de midden en bovenbouw maken toch al een eigen verslag en in de onderbouw zijn we nu met een pilot bezig om de kinderen hun eigen portfolio te leren bijhouden. Wat een grappig iets is dat.
We hebben twee eenvoudige fototoestelletjes aangeschaft en ze maken nu zelf foto's van hun eigen hoogtepunten. Aangezien we op school 'never a dull moment' kennen, zijn die er in overvloed.
De kinderen zijn begonnen met het opstarten van een zorgcentrum. Het heet het Takkenhuis en de verzorging geldt met name wandelende takken, goudvissen, zaden, bollen en knollen. Er is een ondernemingsplan getekend en een financieeel plan bij elkaar geknipt. Die gaan ze inleveren bij de directeur. Als zij het goed vindt, krijgen ze subsidie en mogen ze het een en ander aanschaffen.
Het ondernemingsplan bevatte ook een vraag voor een tuin langs het hek van het voetbalveld. Daar hebben ze al groen licht voor gekregen. Nu met het financiële plan de scheppen nog aftroggelen en dan kunnen we gaan starten. Reken maar, dat ze moeten zwoegen, want het desbetreffende stuk grond is een onderdeel van de zandbak. Dat zand moeten ze er allemaal uit scheppen en dan moet er aarde in. Het is zo leuk om daar mee bezig te zijn en te zien hoe enthousiast ze er van worden.
Als het allemaal lukt, gaan we de oogst verkopen(bloemen, groenten en misschien zelfs fruit).

Van de week kon ik maar niet in slaap komen. Ik dacht dat ik bestempeld was tot risico-dragende oudere en in een afvloeiingsregel zou vallen. maar ik had het verkeerd gelezen en er stond een fout in het formatieplan. Ik schrok er wel van en was ineens in een totaal andere wereld beland, want ik ging op zoek naar de rechten en plichten van oudere werknemers. Eigenlijk zijn we dan wel een kwetsbare groep. Ik kan me niet voorstellen, dat mensen niet de voordelen zien van het doorgeven van verkregen kennis.. Ik  ken natuurlijk ook wel de voorbeelden van verbitterde of moegestreden ouderen, die het werkproces vertragen of de vooruitgang tegen houden. Het mes snijdt van twee kanten.
Maar ik had van mezelf bepaald niet het beeld van een dwarse medewerker. Bovendien veel van die 'verzuurde'ouderen worden gemaakt door de werkvloer of de werkgever zelf en het feit dat men niet met respect omgaat met hun inbreng!
Maar, pffffff...., ik mag gewoon door gaan zoals ik nu bezig ben. Kunst en cultuur op de kaart zetten en mijn kinderen les geven, stagiaires begeleiden en leuke plannen maken. Fijn!  :Y

Dit verhaal wordt vervolgd. Ik ga weer een verslag schrijven.
Ajeto!
Ber.  :W

Lieve Ria,  ^O^

Zo, de drukke tijd van verslagen schrijven ligt weer achter me. Het weer wilde toch alleen maar winteren, dus het was niet erg om de afleiding in het schrijven van de verslagen te zoeken. Wat een kou en wat heb ik daar altijd last van. Paarsig neusje, rood-paarse handen, het wordt er niet beter op.
Gisteren had ik echt mazzel. Hier bij Nieuwegein was het wolkendek zwaar en regende het flink, maar naarmate ik meer naar de kust trok, ze moesten in Katwijk voetballen, begon de lucht te klaren en werd die zelfs van een prachtig blauw met hier en daar een veeg wolk! Het zonnetje erbij en het was een topdag. Nou ja, ze hebben wel onverdiend verloren, maar de zon was me heel wat waard.
Afgelopen vrijdag vierde de onderbouw de 'Hoera, het is een feestje-dag', ik had zoals te doen gebruikelijk de zon weer gebeld en gevraagd of ie van tien tot drie wilde schijnen. Maar hij had zich vergist en kwam van drie tot tien! Wat een koude is het dan op zo'n kinderboerderij!

Vandaag is het nog niet echt zonnig. maar ik ga toch naar de tuin. Ik heb een hele mooie aardbeienplant gekregen en die wil ik wel even in de volle grond zetten.

De reden dat ik ook minder schrijf op het forum, komt door een blog bij wordpress.com. Ik heb er vast al eens over geschreven. Naar aanleiding van de dagboeken van mijn moeder, ik zit vandaag dus op 22 april 1987, schrijf ik mijn eigen stukjes er naast. Herinneringen, associaties etc. Dat doe ik vrij trouw, ik zit nu al weer in de buurt van de 150 stukjes. Het is leuk om te doen. Je herinnert je ineens weer veel meer van vroeger, als je er over gaat nadenken.
Ik zal de link hier in plakken.

http://lemvanderlinden.wordpress.com/wp-admin/

Het blog heet hersenspinsels.

Schilderen gaat goed. Ik heb ook een weekend olieverf schilderen gedaan, maar ik merk, dat het toch een aanslag is op de longen.  :N Vooral het medium en de terpentine doen geen goed. Ik maak wel met schering en inslag wat doeken. Charles, de schilder, wiens atelier ik mag gebruiken een avond per week, zegt, dat ik nog te netjes schilder. Ik moet weer op gevoel gaan. Dat is ook zo. Daarmee bedoel ik niet de intuïtieve schilderstijl, want daar heb ik niet zo veel mee, maar het wat lossere werk met veel experiment!

De laatste keer bij de longarts constateerde ze helaas dat de longen weer wat meer uitgerekt waren en
een wat minder goede conditie. Het klopt ook wel. Wat ik heel onaangenaam vind, is het wat zware gevoel in mijn rug op de plek van de longen. Misschien merk je het wel, iedere keer als de blaasjes wat uitrekken.
Zodra ik geld heb, ga ik naar de sportschool. Ik wil graag drie keer per week. Daarnaast wil ik ook weer gaan Djembeeën.
Wel heb ik het idee, met alle drukte van de school, dat ik voldoende in beweging ben, maar dat is wat anders dan de spieren op kracht houden. 
Tja, dat geld...Het zijn namelijk wel echte crisiistijden vandaag de dag. Ik had nooit gedacht, dat het me nogmaals zou overkomen om te puzzelen met wat ik heb aan geld. Het is weer creatief pot verteren! Nou ben ik daar wel sterk in. Geef mij een ui en een beetje macaroni en wat groene kruiden en ik heb een heerlijk maaltje! Da's toch handig.

Straks is het lekker vakantie. Aanstaande woensdag al. Mijn stille kracht, je weet wel, Broer, die altijd aan mijn huisje werkt achter de schermen, heeft een prachtig straatje aangelegd rondom. Een terras. Heel grappig en mooi oud-hollands met Waalse keitjes. Het ziet er heel goed uit en past bij de sfeer van het huis.
Het Takkenhuis gaat voorspoedig. Maar de tuin op school laat nog even op zich wachten. Daar was het toch echt te koud voor. Ik heb nu de zandtafel maar ingericht als tuin, al meende ik daar al zwarte vlieg in te zien, dus het wordt echt tijd voor het betere buitenwerk!

Straks komt tout Paris weer met Koninginne-dag. Daar zijn ze echt helemaal verzot op.  De mensenmenigte, de vrolijkheid, al dat wuivende oranje aan boa's, t-shirts, hoedjes. Mensen zijn ok altijd echt blij. Je hoeft niks, je moet niks en je mag alles. Dat is toch wel een soort van gouden formule. Ik zoek maar kort de drukte op. Even over de Breedstraat en langs de Singel hier in Utrecht is me al weer genoeg. Vaak duik ik ook nog even regelmatig op in IJsselstein om speelgoed te kopen bij de kinderen van mijn school. Het is zo heerlijk om te zien hoe ze zich dan zitten te verkneukelen. 
De zon heeft veel goed te maken, dus tegen die tijd, trekt ie vast wel weer aan. We hoeven niet op te treden en dat is sinds lang, dus ik kan helemaal los!

Hoe is het met W, is de wond al genezen. Ik weet uit de praktijk, ik ben verpleegkundige in de wijk geweest, hoe lastig het is voor je eigen mobiliteit. In die zin krijgen jullie ook niet alles op een presenteerblaadje! heeft hij dezelfde leeshonger als jij? Daar is dan tijd genoeg voor!
Ik heb weer een aantal nieuwe boeken liggen, waar ik in de vakantie maar eens mijn tanden in zet. Een die me wel aanspreekt is: Het negerboek van Lawrence Hill over de canadese slavernij en Vaslav knipoogt ook nog flink, maar daar kom ik maar niet door heen. Even doorzetten en achter elkaar blijven lezen, denk ik.
Nou lieverds, heb het goed in je mooie huis.
Ajeto en tot later!
:W

Ha lieve penvriendin,

Even een korte reactie van mij. Nu heb ík weinig tijd om te schrijven en de komende weken ben ik ook niet in de gelegenheid, maar ik wil je toch alvast laten weten dat ik vol bewondering een blik heb geworpen op je Blog! Eerst dacht ik dat de link niet werkte en dat ik een account moest aanmaken, maar al snel bleek dat het laatste stukje de admin link was. Laat je dat weg dan klopt het wel voor je lezers! Later ga ik er nog wat uitgebreider naar kijken, want het ziet er zeker interessant uit. Ik zou willen dat elke dag twee keer zo lang duurde, maar nee, dan duurt het ook twee keer zo lang voor ik mijn pensioen bereik en daar kijken manlief en ik toch echt al naar uit. Maar wat is er toch veel te lezen, kijken, schrijven enzovoorts...wij kunnen ons toch niet voorstellen dat mensen zich vervelen ;D

Wel akelig dat je longblaasjes  nu weer verder uitgerekt zijn. Je blijft desondanks de moed er aardig inhouden! Gelukkig kun je dóór op school met al je leuke dingen en neem je de verslagen etc. gewoon erbij op je rug.
Hier is het hetzelfde gebleven met de longen, wel opnieuw problemen met schildklier en bloeddruk. Het duurt erg lang voordat een lijf goed is ingesteld met medicatie. Het ging tot een paar weken geleden eigenlijk best goed met de fysio-fitness, maar nu ben ik niet vooruit te branden. 

W. heeft geen thuiszorg meer, maar de wond zit nog niet helemaal dicht. Gelukkig heeft hij er niet veel last/pijn  meer van. Fijne mensen waren het overigens, die verpleging van de thuiszorg, maar nu mag ik het doen :) Mooi wondmateriaal hebben ze tegenwoordig, hij kan er ook gewoon mee onder de douche.

De kamer is nog steeds niet af, kost toch meer tijd dan verwacht. Plinten waren eraf gehaald en kloppen niet meer. We moesten wachten tot we de andere kasten hadden (ja, alle Lundia eruit geknikkerd) en nu is het puzzelen geblazen. Ook het klusje om alle snoeren van de apparaten weg te werken zat een beetje tegen. Zo ook het ophangen van de schilderijlijsten. Maar het begint erop te lijken. Beneden tenminste!!

Het Negerboek van Lawrence Hill heb ik ook liggen, maar ik denk dat het nog even duurt voor ik eraan toekom. Ik lees nu Tonio, van A.F. Th. Van der Heijden, maar daar ben ik nog maar net in bezig. Lijkt me wel aangenaam lezen, ondanks het zware thema. W.leest ook graag en nog veel meer dan ik. Halve nachten ligt hij wakker en dan ben je maar het beste af met een boek.

Geniet van je vakantie, je tuin met mooi terras, tout Paris in het oranje en hopelijk ook een beetje rust voor jezelf! Wij hebben ook een weekje vrij, heerlijk  :Y

Hartelijke groet, ook aan alle trouwe lezers,
Ria :W

Ha lieve Ria!
Wat fijn om weer even hier te zijn. Dank voor je aanvulling op mijn blog, het is inderdaad:

http://lemvanderlinden.wordpress.com/

Daar staat alles wat ik hier niet kwijt kan, ha ha  *)
Zo, even een klein bericht over school. De nieuwe directeur was een verademing, schreef ik. We hebben onderwijsinhoudelijk en qua uitstraling naar buiten dan al bijzonder veel voor elkaar gekregen. Er is veel veranderd, maar bovenal vernieuwd, niet alleen de materie, maar ook de ideeën. Wel werkte het vrijwilligersbestuur, dat nog steeds uit ouders bestaat, tegen. Of, laat ik het anders formuleren, ze zaten niet op dezelfde lijn. Directie wil aansluiting bij andere scholen in een groter netwerk en in een stichting van schoolbesturen en bestuur wil, dat alles blijft zoals het is.
Ik denk dat het tijd is voor professionalisering. We zijn een krimpende school in een achterstandswijk en een teruglopend aantal leerlingen. Wij worden aangestuurd en betaald door mensen, die het vrijwillig doen naast hun werk. Belangenverstrengeling loert all over the place!
Het betekent weer roerige tijden en wij kunnen het allemaal niet nog eens händelen als het niet structureel wordt aangepakt, zitten we volgend jaar weer.
Enfin, dus weer veel te veel verloren energie en het gevoel, dat we hard aan het werk zijn aan de ene kant, waar de ondermijning aan de andere kant plaats vindt. Duim je voor ons onzalige schooltje?  ^O^

Maar het goede nieuws is, dat het  dan wel eindelijk zomer is geworden. De tuin groeit en bloeit dat het een lieve lust is. Wat me opvalt....alles groeit heel hoog. De prachtige akeleien en de lupinen, het vingerhoedskruid. Het is allemaal veel en van een prachtig paars tot roze in alle schakeringen. Een vuurwerk dat uit de aarde schiet! Wat is het er toch fijn.
Ik moest alleen tot mijn grote schrik constateren vorige week, dat ik me heel erg in acht moet nemen bij het maaien met de benzinemaaier. Kennelijk is de combinatie benzinelucht en de geur van afgesneden gras te veel voor de aangedane longen. Ik ben gewoon op de grond gaan liggen, helemaal plat om even bij te komen. Ik wist wel, dat ik al te moe was van het stuk lopen naar de tuin en eigenlijk ook wel, dat ik tussendoor moest rusten, maar het kost me heel veel moeite om het ding aan de praat te krijgen en daarom ging ik over mijn grens heen door het in een keer af te maaien.
Sufkopje ben ik!
Nog geen sportschool gezien, maar wel veel gedaan op de tuin. Daar ben ik ook wel aardig in beweging. Op school waren we al bezig met de kleine tuintjes voor de kleuters in orde te maken. Heel veel spitwerk met piepkleine spades en heel veel mini-armen. het was een koddig gezicht. Het hele plan van de buurt is afgeblazen. Jammer. Nu moeten we het zelf doen. Zonder geld. Er zal zich wel weer een oplossing aandienen.

Fijn dat ega geen thuiszorg meer nodig heeft. Dus nu ben je je aan het omscholen tot een Florence Nightingale!  :Y
Inderdaad mooi verbindmateriaal. Ik had gisteren een pleister nodig, bleek dat een van de jongens nieuwe had gekocht, van die prachtige witte plastic pleisters, die ook nog verkoelen en de genezing versnellen. Geavanceerd tot in het pleisterwerk zijn we tegenwoordig, dat blijkt. Maar het is wel fijn. Iedereen die wonden moet verbinden, doet er absoluut zijn voordeel mee.

Ik heb Tonio al uit en het is aangrijpend en een ontroerend relaas. Daarna las ik Sprakeloos van Lanoye en Gestameld liedboek van Erwin Mortier, en nu heb ik gisteren net over de post het boek van Connie Palmen ontvangen: Logboek van een onbarmhartig jaar en ik heb het vannacht al half uitgelezen. Ook hartverscheurend, omdat je de pijn voelt tot op het bot, van het afgesneden zijn. Het is een reqiem voor Hans van Mierloo. De kleinste dingen worden dan belangrijke woorden. Tweedehan(d)s haalt ze als voorbeeld aan. Het is waar. Je zoekt naar de verbinding. Ze krijgt het aardig voor haar kiezen, deze dame, die al van die prachtige dingen heeft geschreven. Ik denk wel, dat het helpt bij de verwerking om er handen en voeten aan te geven, aan dit pijnlijke achterblijven in eenzaamheid en leegt.

Je kent vast Vasalis haar beroemde dichtregels. Je vindt ze regelmatig terug in rouwadvertenties:

Sotto Voce

Zoveel soorten van verdriet
ik noem ze niet.
Maar één, het afstand doen en scheiden.
En niet het snijden doet zo’n pijn,
maar het afgesneden zijn.

Nog is het mooi, ’t geraamte van een blad,
vlinderlicht rustend op de aarde,
alleen nog maar zijn wezen waard.
Maar tussen de aderen van het lijden
niets meer om u mee te verblijden:
mazen van uw afwezigheid
bijeengehouden door wat pijn
en groter wordend met de tijd.

Arm en beschaamd zo arm te zijn.

M. Vasalis.

Ik heb hier haar boek nog liggen van een briefwisseling tussen Vasalis en Geert van Oorschot en ook nog haar biografie geschreven door Maaike Meijer. Voeding voor de lege uurtjes is er genoeg!

Zoonlief twee gaat per 1 juni weer op zichzelf wonen. Geen kruimels meer door de hele keuken en de sporen van een mueslibak, geen tassen en schoenen meer in de gang om over te struikelen, geen gestommel op de trap op het onzalige tijdstip dat hij naar zijn stage moet om half zes. Geen oeverloze telefoontjes beantwoordende of studerende laptophanger, die nauwelijks aanspreekbaar is op die  momenten. Maar ook, geen grapjes meer op de bank als we samen naar een voetbalwedstrijd kijken, of slap van het lachen als we samen een imitatie geven van Ronald de Boer met zijn neuzelige stem. Chipsjes eten en grapjes maken, daar zijn we samen heel erg goed in. Maar deze lieve zoon is ook een denker en we hebben met regelmaat serieuze gesprekken bovendien kan hij me handige tips geven voor alle kleine perikele, waar wij mee tobben met die vermaledijde luchttoevoer. Ik zal hem oprecht missen. Maar het is ook weer goed. Alles in evenwicht.

School zit er voor de jongste bijna op. Dan kan hij aan zijn middelbare ICT-opleiding beginnen. Hij heeft alle examens gedaan en wacht op de uitslag. Duim je mee?
Jouw telg is ook bijna klaar. Spannende tijden.

Gisteren kon ik op de tuin genieten van een festival, dat Soenda heet. House en Techno in wel zes enorme tenten in de achtertuin van ons tuinencomplex. Er viel niet veel meer te doen dan te schilderen op de beat van de house en de technomuziek. Het huisje stond mee te dreunen en ik kan het me verbeelden, maar voor mijn gevoel keek ze er een tikkie ongelukkig bij. Morgen is het leed weer geleden

Ik probeerde te schilderen op de beat, dat is dan wel weer interessant. dan krijg je een heel ander soort schilderijen.
Ga je het huis afmaken in de vakantie of ga je nog weg.
Ik blijf pas op de plaats maken in de tuin. Het verveelt naast ale andere bezigheden geen moment.  En nu eerst naar buiten! Veel te lekker weer en ik moet met gietertjes aan de slag. Gisteren bloeide mijn eerste iris en vandaag volgt vast en zeker de rest.
Dag, dag
Hastalapasta en Ajeto!  :W