een dag uit een leven met lef......

Ha die Ber,
Daar ben ik dan eindelijk weer!

Na de meivakantie in Frankrijk, waar we (naast genieten van het campingleven) weer  kathedralen, abdijen en kerken bezocht hebben, en Broadway on Texel, het huiskamerfestival waar we met vrienden geweest zijn, is alles al weer even in het gewone vaarwater terecht gekomen.
Vorig jaar hebben we in Frankrijk de kathedralen bekeken van Amiens en Beauvais, dit jaar hebben we o.a. Reims bezocht. W. vanwege eigen interesse in kathedralenbouw, ik ga mee omdat ik het fijn vind om er rond te kijken en te fotograferen en natuurlijk zijn het vaak de meest fantastische bouwwerken.

Wat een situatie schets je over je school. Heel vervelend als belanghebbenden niet op dezelfde lijn zitten.  Wel hoor ik toch ook positieve geluiden! Ik zal zeker duimen dat er betere tijden aanbreken, want nog een jaar aanmodderen is ook niet bevorderlijk voor het gestel!

Je schrijft dat het eindelijk zomer is geworden. Helaas is daar de afgelopen weken verder niet veel meer van te merken geweest. Alles groeit als kool, dat zeker wel. Ik zie het beeld van je tuin wel een beetje voor me: vuurwerk dat uit de aarde schiet, mooi! Hier is het meer een overdaad aan roze en blauw, van geraniums en campanula. Wat geel tussendoor van vrouwenmantel. En heel veel groen. Maaien hoef ik gelukkig niet, want er is geen gras te bekennen in mijn postzegeltuintje. Wat rot voor je dat die benzinemaaier zo’n effect geeft dat je erbij neervalt. Volgende keer toch iets kalmer aan doen, of het uit handen geven aan puberzoon misschien?
Leuk, die kaboutertuintjes voor je kleuters! Zoon J. heeft dat vroeger ook even gehad op school en later in een wijktuin. Groene vingers heeft ie er tot nu toe niet aan over gehouden, maar wat niet is kan nog komen. Erg jammer dat het buurtplan niet doorgaat.

Over mijn longen heb ik dezer dagen niets te klagen. Het gaat eigenlijk wel goed! Zou de fitness daar dan toch aan bijdragen, al ga ik maar één keer per week? Mijn conditie gaat er niet echt op vooruit, dan zal ik toch wel meer aan de bak moeten, maar ik voel me over het algemeen wat beter. Gisteren hoorde ik bij de huisarts dat het met de diabetes op ‘t moment prima gaat, daar is bewegen waarschijnlijk ook (deels) debet aan. Met die schildklier blijft het wat tobben, schiet dan de ene dan de andere kant uit, net een jojo! En jippie, ik heb er weer een specialisatie bij, de gynacoloog.

Zus Noorwegen is vandaag jarig. Onze vader is van de maand samen met jongste zus en zwager een week naar zijn dochter in het verre Noorden geweest. ’t Was wat spannend omdat pa Alzheimer heeft, maar het is allemaal goed gegaan gelukkig. Wel heeft hij zich een paar dagen verward gevoeld. Door de pleisters is het tot nu toe allemaal stabiel gebleven, maar de werking van die middelen houdt een keer op. Een andere omgeving wekt verwarring natuurlijk wel meer in de hand, maar het was nu of nooit! Jammer genoeg kon ik niet mee, vanwege de verjaardag van mijn schoonmoeder die 90 werd! Het zou ook wat lastig geweest zijn om vakantie aan te vragen buiten de schoolvakantie om, maar dat zou in dit geval wel gelukt zijn denk ik. Iedereen werd dringend verzocht om te komen en het is natuurlijk ook wel een speciaal feestje. Er was een andere fotograaf uitgenodigd voor de statiefoto’s en ik heb foto’s gemaakt vanaf de zijlijn, die foto’s vind je hier http://www.flickr.com/photos/riakock/ (voor wie het leuk vindt om een kijkje te nemen). Aan de rechterkant zie je een set: Jaardag ma.

Ha, we lezen soms aardig dezelfde boeken hè, wederzijds geïnspireerd! Tonio vond ik prachtig, over Logboek van een onbarmhartig jaar schreef ik al eerder lovend, evenals Gestameld liedboek. Sprakeloos had ik na een bladzijde of 50 weggelegd, op de een of andere manier kon het me niet boeien, maar ik ga zeker nog een nieuwe poging doen. Ik heb nu net het boek uit van Bert Keizer, Onverklaarbaar bewoond: Het wonderlijke domein van de hersenen. Geen roman maar zijn ervaringen als verpleeghuisarts (en filosoof) op de afdeling neurochirurgie van het VUMC te Amsterdam. Zijn observaties geven een goed beeld van het leven op de afdeling neurochirurgie. In tegenstelling tot de boeken van Enquist en Hemmerechts (zie hieronder) is het geen roman. Ik heb het met grote belangstelling, hoewel gefaseerd (want steeds voor het slapen gaan) gelezen.
Ooit wel eens gehoord van een operatie waarbij ze de patiënt tussendoor wakker maken (Penfieldprocedure), maar nu zie ik het zo voor me. Grappig om dan nu hieronder te lezen hoe Enquist het kennelijk vanaf een andere kant beschrijft. Later misschien meer over het boek van Keizer.
Zijn boek was de eerste in een reeks van het project 'Schrijvers op de afdeling' in het kader van de activiteiten van het VU op het gebied van Literatuur en Geneeskunde.
Die activiteiten hebben geleid tot drie boeken: Onverklaarbaar bewoond
(2010) door Bert Keizer, De verdovers (2011) door Anna Enquist, en Haar bloed (2012) door Kristien Hemmerechts. Keizer en Enquist struinden rond op respectievelijk neurochirurgie en anesthesiologie. Hemmerechts was te gast bij hematologie. De Verdovers heb ik nog niet gelezen, al ligt het wel klaar op het nachtkastje. Zal wel vakantie worden denk ik. Het laatste boek dat verschenen is heb ik dus als eerste gelezen. Ik vond het fascinerend, maar het viel me ook een beetje tegen lees ik in een aantekening bij mijn gelezen boeken. Ik kan niet meer bedenken waarom precies. Hemmerechts lees ik anders graag en de ziekenhuiswereld boeit me enorm. 

Vasalis, ja zeker ken ik die. Vooral de eerste regels van Sotto Voce kom je telkens weer tegen, maar ik vind de resterende dichtregels zeker zo mooi! Haar biografie heb ik nog niet gelezen.

Spannende tijden voor onze zonen, zeker weten! Al heeft die van mij tot een paar weken geleden nauwelijks iets daarvan getoond. Afgelopen maandag was de deadline voor het inleveren van zijn thesis, maar hij heeft het gehaald, al was het nipt. 6 Juli is de presentatie, waar we bij mogen zijn. Voor zijn literatuuronderzoek heeft hij zijn cijfer al binnen, een 8! En een baan voor de komende  3 maanden heeft ie ook al, haast naadloos gaat ie over van zijn stage naar die baan, alleen Werchter zit er nog tussen. Zullen we samen duimen?  ^O^
Misschien weet jouw jongste zoon inmiddels of hij het heeft gehaald? Wat je tweede zoon betreft zal het zeker wennen zijn nu hij de deur weer uit is.

Ons huis met al zijn klussen moet nog even wachten tot de wintertijd denk ik. En ik zal manlief zo ver moeten krijgen. Eerst maar eens een goed plan bedenken met volgorde van belangrijkheid, die voor ons tweeën niet hetzelfde zal zijn.
En ja, we hebben nog een boot kunnen boeken naar Engeland. Waarschijnlijk blijven we in het zuiden hangen, misschien tot in Cornwall.  Daarover later meer!

Ik heb je blog weer eens bekeken en lees af en toe een stukje. Je schrijft heel plezierig en boeiend moet ik zeggen!!

Heb het fijn deze zomer, met hopelijk ook wat meer zomerse temperaturen! Maar ook weer niet te warm en benauwd voor onze longetjes!

Lieve groet,

Ria *O*

Ha lieve Ria, :s)

Helaas moet ik wederom met jou beamen, dat zomer zich alles behalve manifesteert als zomer! Volgens mij is  ze aan het stuivertje verwisselen met de herfst! Maar voor volgende week zijn de voorspellingen al beter. Als ik op de tuin ben is er tussen de buien door ook best nog veel zon. Maar de wind maakt het soms erg onrustig. Dan ruist en ritselt het. Het heen en weer zwiepen van de bomen is ook  niet bevorderlijk voor de pruimenoogst. Ik heb zegge en schrijven al een pruim geoogst, een mooie zoete sappige pruim. De eerste oogst sinds de boom er staat. Ze heeft er twee jaar over gedaan. Dat is toch netjes. Ook heb ik een boom met Reine Claudes, die mooie groene pruimen. Daar zitten er maar een paar aan en de Amandel heeft ook minder vruchten dit jaar. Ach ja, zo wisselt alles zich af. Parijs is hier, maar qua weer hebben ze dat toch niet helemaal goed uitgekozen. Daar in Frankrijk is het rond de 35-40 graden. Ik moet er persoonlijk niet aan denken. Dan heb ik het echt slecht. In de tour zijn ze ook behoorlijk aan het afzien. De hele familie blijft hier trouwens drie weken, dus ik moet even alle zeilen bij zettten. Helemaal omdat ik net gewend was aan het solistische bestaan, omdat puberzoon na zijn examen richting Parijs was vertrokken.

Hij is trouwens met vlag en wimpel geslaagd. Het is een goed gevoel. Hij is er vooral trots op dat het hem zonder leren is gelukt. Dat vind ik dan weer wat minder, want het had ook anders uit kunnen pakken, maar ik zal het wegstoppen in het hoekje: '' De onbezonnenheid van de jeugd'op het gevaar af om als hoog bejaard te klinken. Hij heeft niet eens gewacht tot de dag waarop hij zijn diploma moest ophalen. Dat doet hij na de zomer wel, verzekert hij me.
Straks begint hij op het ICT-college in Amersfoort. Maar ik vrees, dat hij allang wat niveaus hoger zit. Afgelopen maandag was de computer van mijn zus gecrasht en hij haalt dan mijn harde schijf uit mijn computer en stop de harde schijf van haar computer er weer in en zet ook de cardreader over en nog een aantal dingen. Vervolgens doet hij hetzelfde met mijn spulletjes in zijn computer en zie daar: Ik heb nu een supersnel werkende computer en mijn zus ook een veel snellere dan het exemplaar wat ze had.
Hij doet het met het grootste gemak en is niet snel voor een gat te vangen.

Het was afgelopen maandag helemaal een regendag, dus dathebben we op die manier aardig te weten overbruggen. Ik ga verder echt wel dapper naar de tuin iedere dag, maar doe vrij weinig. Natuurlijk heeft het ook te maken met het feit dat ik zo heel erg aan vakantie toe was aan het eind van het schooljaar. Dat moest ergens de sporen achter laten. maar niet getreurd. Ze beloven de zon voor volgende week en danis al dat leed van de afgelopen weken weer geleden.
Er is een nieuwe directeur gevonden met een berg aan ervaring en iemand die qua uitstraling al een natuurlijk overwicht heeft.
Ik hoop dat hij weer alles in rechte banen kan leiden. Het bestuur is ook voor een deel vernieuwd. Vernieuwing is altijd goed. een frisse wind er door, daarna de neuzen dezelfde kant op zien te krijgen en weer doorgaan.
Volgend jaar begin ik rustig met twaalf kinderen. Dat is veel te weinig natuurlijk. We moeten de regiofunctie weer aan zien te halen. Meer echte jenaplanners zal de school goed doen. Jenaplan heeft nog steeds een slecht imago, bij mensen die zich niet genoeg verdiepen in de vormen van onderwijs. Ze denken al gauw aan laissez faire en niets is minder waar. Onze kinderen durven hun zegje te doen en stralen dat ook uit. Ze bereiken veel en zijn ook meestal gelinkt aan de wereld van cultuur en kunst. Ik vind het mooi zoals dat door werkt.

Wat heerlijk om op Kerken en Kathedralen tocht te gaan. Er zijn zoveel prachtige bouwwerken. Maar ook slim om dat steeds in de meivakantie te gaan.  Het is een gotspe om het in die hete volle zomervakanties te doen. Zodra ergens lange rijen staan haak ik af. Ik ben nu al weer een tijdje niet in Frankrijk geweest. Vroeger ging ik twee keer per jaar naar een vriendin in Ambroix en vandaar uit maakten we dan tochten naar Mont Pellier, Alès en Pont d'Or. Heerlijk. Heb je ook geslapen in de kloosters? Dat schijnt wel te kunnen. Het lijkt me heerlijk rustig. Gaat jullie zoon dan nog mee?

Ik ben heel benieuwd of het hem gelukt is met zijn baan. Mooi werk van die jonkies van ons. Puberzoon heeft al helemaal uitgestippeld hoe hij het gaat aanpakken en wil af sluiten met een laatste stagejaar bij Microsoft. Ik vind het heel fijn, als ze zo zeker weten welke kant ze op willen.

Wat een mooie schoonmoeder heb jij! Ze lijkt me lekker vief en ze voelde zich helemaal jarig en rijk. Dat lees je er wel aan af. Het is grappig hoeveel jouw man lijkt op de vader van een van mijn schoonzonen. Zij wonen in Friesland. Ze zijn op z'n minst hetzelfde type. Grappig is dat.
Van lezen  komt de laatste weken weer weinig, wat echt gek is, want ik heb zeeën van tijd. Vandaag zijn de kinderen naar het museum Naturalis in Leiden gegaan en geniet ik weer even van de totale rust om me heen. Want ik kan veel hooi op de vork nemen, maar ik heb wel mijn eigenheimer-momenten nodig om dan weer bij te tanken!
Vaslav heb ik eindelijk uit. Verlovingstijd van Maarten  't Hart heb ik er even na gepakt. Dat is typisch zo'n boek wat in een moeite door kan. Het speelt zich af in Leiden en daar heb ik een deel van mijn studieroots liggen.
Als hij dan beschrijft dat hij op de Hoge Rijndijk en de Hogewoerd loopt kan ik in mijn hoofd letterlijk de voetstappen volgen. Ik heb er zeven jaar doorgebracht.
Nu heb ik een begin gemaakt min het negerboek van Lawrence Hill en ligt er nog een detective op me te wachten. Voor tussendoor altijd leuk. Als ik dan hoor dat de boekenwinkels het slecht hebben omdat mensen steeds vaker een Ebook lezen, vind ik dat wel jammer. Het is de samenhang van knisperend papier, de geur van boeken, wat samen met het verhaal het zo aangenaam maken om te lezen. Nooit last van spiegeling, geen kans op al te grote onherstelbare beschadigingen en noem de voordelen maar op. De meesten gooien het op het (over)gewicht. Natuurlijk slepen we gewicht aan boeken mee als je op vakantie gaat. Als dat iemand stoort, kan je in de vakantie kiezen voor een E-book. Het andere voordeel is natuurlijk wel dat er geen bomen meer gekapt hoeven te worden voor het papier. Aan de andere kant wordt er ook papier van afval gemaakt. Wat is wijsheid. Ik hoop in ieder geval dat ik nog heel lang boeken kan blijven lezen!
En begrijp  me niet verkeerd hoor. Ik omarm de vooruitgang en Ipad en Iphone er lustig op los!
Het ligt in dezelfde orde van grootte als kunst kijken en kunst scheppen. Stel je toch eens voor dat we straks alleen nog maar naar virtuele musea zouden gaan. Daar moet je toch ook nog niet aan denken. Maar ja, je ziet hoe hard de ontwikkelingen gaan.

Ik zal me eens lekker storten op de door jou gelezen boeken. Ik kom uit de ziekenhuiswereld en heb jaren op Neurochirurgie-IC gewerkt. Dan zal ik je aan het eind ook kunnen vertellen, waarom het boek van Hemmerechts je tegen viel. Wat goed dat je aantekeningen maakt van je gelezen boeken. Ik heb steeds weer pogingen ondernomen, maar dan verzandt het weer in de loop der tijd. Wist je dat Annie M. G. Schmidt eerst een keurige bibliothecaresse is geweest voordat ze helemaal los ging. Ik kwam het tegen bij een van de laatste zoektochten naar meisjes in de kinderliteratuur. Ik wist wel dat ze dat beroep had gehad, maar niet dat ze zichzelf echt een tuttemie(mijn woorden)vond!
Dat heeft ze dan later aardig ingehaald.
Zijn wij daar nu ook mee bezig?

De benauwdheid gaat op en af. Ik schaar me met al die klachten voor het gemak toch ook maar onder de chronische hyperventilatie-klanten. Ik kan wel erg veel aanvinken van de symptomen die daarbij voorkomen. Al moet je van goede huize komen om er minstens niet een aan te kunnen vinken. Daarom gaat het eerder om de combinaties.
ik moet helaas bekennen dat de enige beweging momenteel bestaat uit het razen van mijn vingers over het toetsenbord, over wat spielerei in de tuin en de wandeling er naar toe. Ik neem me steeds voor: Morgen ga ik........!
Maar morgen blijkt heel ver weg. Toch moet het van mezelf. Duim jij een beetje voor doorzettingsvermogen, dan gaat het vast goed komen!  :Y
Het lijkt een beetje op het klussen van jou, ha ha!

Het komt nu werkelijk met bakken loodrecht uit de hemel vallen. Als dat maar goed gaat. Ik wens jou gewoon veel zon toe, dan pik ik er vast een graantje van mee! Hastalapasta en als je nog wat vakantie hebt, dan heerlijk genieten samen. Ik spreek je later!
Ajeto.  ^O^

Ha penvriendin,

Het is al weer bijna 1 september (1 oktober dus nu :)), de weken zijn hier omgevlogen.  Zodra de schoolvakantie voor het OOP begon zijn wij met vakantie gegaan en we hebben het goed gehad in Engeland. Geen gezondheidsproblemen dit keer en een temperatuur (voor ons dan) om van te smullen: tussen de 18 en 22-23 graden. De eerste week een paar dagen met regen, maar daarna droog, met van tijd tot tijd een heerlijk zonnetje. Ik ben voor mijn doen zelfs goed verkleurd van het buitenleven. Lopen was voor mij nu eens minder een probleem, geen jichtaanval of verstuiking gelukkig. Voor W. ging het allemaal wat moeizamer, maar we hebben toch redelijk wat kunnen zien en met stukjes en beetjes afgelopen. Natuurlijk zaten er ook weer wat kathedralen,kerken en abdijen bij, altijd een beetje cultuur snuiven. Geslapen hebben we er niet nee, dat komt niet eens in ons op! Lijkt me wel heerlijk rustig.

Terwijl ik een tuin bekeek reed W. een stukje verder voor een bezoek aan een maritiem museum. Op onze laatste dag heb ik een halve dag in Folkstone rondgelopen , terwijl manlief het museum van The Battle of Britain bezocht. Voor elk wat wils en doenbaar!

Wat fijn dat je zoon goed geslaagd is, op naar het volgende diploma dus! Als ik het zo lees zal dat wel gaan lukken. Handig om een ICT zoon te hebben! Die van mij heeft zijn master gehaald met een mooi resultaat en 13 jaar studie afgesloten. Half september is de diploma-uitreiking, dan nog een maandje werken en daarna gaat hij 3 maanden door Azie reizen. We gunnen het hem van harte, want hij heeft altijd alles gewoon gehaald.En er is een goede kans dat hij na zijn reis kans heeft op een baan via hetzelfde adviesbureau als waar hij nu werkt.

Bovenstaande schreef ik dus al weer een paar weken geleden! Het kwam er niet van om verder te schrijven, druk met van alles. ’s Avonds vaak wel tijd, maar geen zin: Spannende series die bekeken moesten worden. Zo verslavend!! Vroeger keken we nooit series, maar sinds we ze kunnen stopzetten en terugspoelen is kijken veel leuker geworden. The Killing, The Bridge, en nu dan Borgen, geweldig! En ja, dan valt alles even stil.

Ben jij alweer aan vakantie toe inmiddels? Het zijn heftige tijden met alle vernieuwing, maar misschien gaat het voor de verandering eens een keer beter.
Twaalf kinderen is zeker weinig, als ik hoor van basisscholen met 30-35 kinderen in de klas.
J. heeft ook op een Jenaplan gezeten en we vonden het als ouders zeker een goed concept. Hopelijk trekt het weer aan in de toekomst!

Bij mij op school beluisterde ik voor de vakantie ook dat er i.v.m. bezuinigingen grote klassen zouden komen, tot 36 leerlingen! Geen goede zaak, maar het moet uit de lengte of de breedte komen. Docenten waren ook niet te porren voor meer taakbelasting. Gelukkig vloeit er al personeel uit langs natuurlijke weg, maar toch. Het personeel kreeg zelfs een brief van de rector of  er misschien mensen waren die overwogen om eerder te stoppen met werken. Bij ons OOP-ers zijn ook de nodige problemen met bemensing van lokalen en verdeling van taken. De mediatheek is een verhaal apart, daar kan moeilijk mee geschoven worden. Tot nu toe zijn we ook nog niet getroffen door de bezuinigingsoperatie, maar ik hou mijn hart vast.

Schoonmama leek op de foto’s misschien wel vief, maar ze was het niet echt, al had ze een goede dag. Inmiddels gaat het een stuk minder, heeft ze veel zorg aan huis en zakt het geheugen steeds verder weg. Het kan snel gaan in een paar jaar tijd...

Het Negerboek van Hill ligt bij mij nog steeds op de stapel te lezen boeken, die niet veel kleiner lijkt te worden omdat ik er steeds biebboeken tussendoor lees, zowel van mijn eigen bieb als van de OB. Laatst had ik een fijne thriller: 13 uur, van Deon Meyer, een echte pageturner. En nu ben ik bezig met een boek dat zich in Dordrecht afspeelt: Kunstmin, liefde en dood in Dordrecht, van Max Dendermonde. Aanbevolen door een boekgrrl en zonder meer pakkend! Geschreven n.a.v. het 125 jarig bestaan van Kunstmin, onze mooie schouwburg, al weer heel wat jaren geleden. Het leuke is dat je door het boek te lezen als het ware door de stad wandelt. De Verdovers heb ik in de vakantie gelezen en vond ik prachtig en boeiend! Toen ik het las wist ik het nog niet, maar over een paar maanden moet ik een operatie ondergaan, dan krijg ik zelf te maken met de wereld van de anesthesiologie. Ik ben overigens zeker benieuwd wat je van het boek van Hemmerechts vond, met jouw achtergrond op neurochirurgie.
En ja, ik wist dat Annie M.G. Schmidt een bibliothecaresse is geweest. Ik heb haar biografie hier liggen, maar nog steeds niet gelezen tot mijn schande.

Het Ebook verovert langzaam maar zeker de wereld, daar heb je gelijk in. Of dat erg is? Tja, ik lees nog altijd liever een papieren boek, maar heb ook al wel het genoegen ervaren van een electronische boek. Vooral in bed leest het fijner dan een groot, zwaar boek of een pocketboek. In mijn eigen bieb op school staan nog steeds duizenden gewone boeken en dat zal hopelijk nog wel even zo blijven, ook al rukken elders de Ipads al op en worden mediatheken gesloten. We hebben zelf eind vorig jaar een nieuwe boekenkast gekocht en dat was ook niet voor niets!

Hoe gaat het ondertussen met je benauwdheid? Ik wist niet dat je ook hyperventileerde, of in elk geval die klachten hebt. Bewegen schijnt zo goed voor ons te zijn, dat is zeker waar, maar het valt niet mee hè! Ik ben na de vakantie (met verlenging van een paar weken) weer gegaan en toen viel het me erg tegen. Ik kon bijna weer van voor af aan beginnen. Toch heb ik het weer doorgepakt, want ik merk wel verbetering, als is het maar een uurtje fitness per week. Dus ik ben hier stevig aan het duimen voor jouw deelname, doorzettingsvermogen ontbreekt het volgens mij niet aan bij jou. Niet te vergelijken met mijn klusangst….

Bij de longarts was alles goed hier, longfoto in orde en het blazen gaf ook geen andere uitslag dan afgelopen keer. Nu de schildklier even wat minder aan het jojo’en is gaat het sowieso wat beter.
Zojuist hoorde ik dat vriendin met borstkanker na operatie en bestraling beter verklaard is, bloeduitslagen waren in orde. Erg fijn voor haar dat ze weer door kan met haar leven, dat doet me goed!

Hastalapasta,  ^O^
lieve groet,
Ria

Ha lieve Ria  :)

Nou, nou.....daar heeft ook wel wat tijd tussen gezeten. Maar dat mag hè, schrijven op onze eigen tijd, dat maakt het gezellig en prettig. Nog altijd vind ik onze briefwisseling leuk. Helemaal, omdat we toch kennelijk al een groeiende club vaste lezers hebben. Altijd fijn om te merken, dat je een klein steentje kan bijdragen aan het leven in het algemeen en het leven met diverse lichamelijke kwalen en de bijbehorende ongemakken in het bijzonder.

Helaas....op school is de rust bij lange na niet weergekeerd. Nog steeds krijgt mijn lieve onderbouw het voluit voor de kiezen. Nu is er gekozen voor een leerkracht die uit de middenbouw kwam en het daar niet redde. Ik had mijn aarzelingen en twijfels. De onderbouw is een hele specifieke kant van het onderwijs. Daar wordt de basis gelegd voor een hele verdere schoolloopbaan. De groepsleerkracht moet een aantal bijzondere kwaliteiten bezitten, waarvan opmerkingsgave en associatief handelen wel de allerbelangrijkste zijn naast heel lief, invoelend, meelevend, humoristisch, creatief, het verstaan van de kunst om de kinderen met respect en als mens te behandelen en het kunnen koesteren van elk kind met zijn of haar karakter, cultuur, eigenschappen, gefocust zijn op de kwaliteiten van de kinderen en collega's en nog zowat van die bijzonderheden  :Y

Maar we hebben ieder slechts 12 kinderen in de groep, dus wat kon er mis gaan. Nou zo'n beetje alles wat er maar mis kan gaan. Er zijn zelfs dus nog mensen die moeite hebben met een warm en vertrouwd klimaat te scheppen in een groep van twaalf. Ze kan het niet helaas.....en ....ze is zóóó lief! Dat is dan ook precies haar grootste valkuil. Ze kan geen grenzen aangeven. Kinderen dagen haar uit en lopen in een mum van tijd over haar heen. Tel daarbij een vrij heftig reagerende , hele kundige Lio-stagiair op en een ongelooflijk onzeker onderwijsassistente vol persoonlijke problemen van zestien en je begrijpt, dat mijn tijd voornamelijk is gaan zitten in coaching, sussen, verduidelijken, knopen doorhakken.
Ik had zo'n zin om me lekker met de groep an sich bezig te houden en doldwaze hoogstandjes tijdens de projecten uit te voeren. Maar ach! Misschien komt een en ander nog.
De groepsleerkracht is nu even uit de roulatie gehaald. Wat een naar proces, als reflectie niet helend kan zijn en zelfreflectie niet werkt. Ze ziet het eenvoudigweg niet. Het is al de derde keer dat het op die manier mis gaat. Dan moeten er in je hoofd toch bellen gaan rinkelen. Aan mijn nieuwe directeur de taak om haar daarvan te vergewissen. Triest voor alle partijen!

Op 1 september vierde ik met mijn lieve kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen in bescheiden mate thuis mijn 60ste verjaardag. Wat hadden ze als cadeau geregeld, die schatten.....'Een fitnessabonnement voor een jaar bij de plaatselijke sportschool! Cadeau in ontvangst genomen en tranen gespuid. Kwam mijn oudste dochter met een ondeugende blik boven een groot plat vlak in pakpier met de opmerking dat het nu tijd werd voor het echte cadeau. Ze overhandigde me iets wat op een groot karton leek ter grootte van een flinke bijzettafel.. Toen ik het uit had gepakt zag ik een weg met auto's. Foto's van mij met alle kinderen afzonderlijk in lachmomenten, wijnmomenten, knuffelmomenten en twee auto's, een renault 4 en een oude opel bestel met foto's van het hele gezin erin. Het bleek een aanbod te zijn van week herfstvakantie met het hele gezin, schoon- en kleinkinderen in een frans kasteeltje. Het stond in Neuilly sur Clermont in noord Frankrijk all inclusive. Ik was stupéfait! Wat een fantastisch cadeau.
Ze hadden er maar liefst twee jaar voor gespaard. Eerst hadden ze een groot feest willen organiseren met alle mensen die ik kende van vroeger en nu, maar ik schijn me en passant te hebben laten ontvallen, dat zoiets me helemaal niet leuk leek. Ook heb ik ergens een opgemerkt dat het me enig zou lijken om in de zomervakantie met het hele gezin een huis af te huren. Hier gaat het oude gezegde op: Een + een is twee. De keuze was snel gemaakt.
Dus zijn we inderdaad met z'n allen naar Neuilly sur Clermont getogen in de herfstvakantie en het was een belevenis! Wat een luxe en wat een rijkdom om elkaar weer te kunnen ontmoeten met nauwelijks wifi en mobiel bereik! We hebben gepraat, gewandeld, geslenterd door de steden Armiens en Chantilly, we hebben kathedralen bewonderd en kastelen gezien en het allerfijnste was samen met de kinderen de maaltijden voor te bereiden, een glaasje te drinken, onbeperkt te knuffelen en te genieten van die lieve twee kleinkinderen. Oef.....wat voelde ik me de meest gelukkige mens op aarde op dat moment. En het leuke was....zij ook allemaal, niemand uitgezonderd!

Die vakantie was ook goed voor weer een aantal boeken. Heb die van jou nog steeds niet gelezen. Ik moet een beetje pas op de plaats maken qua financiën. Ik kwam de schaduw van de wind weer tegen in mijn boekenkast van Carlos Ruiz Zafón. Die had ik al gelezen. Maar in welk kamertje van mijn achterhoofd het verhaal verdwenen is...Joost mag het zeggen....ik wist me er niets meer van te herinneren.
Dus heb ik het bloedstollend spannende verhaal nog een keer uitgespeld om het nu nooit meer te wissen. Het is zorgvuldig opgeslagen bij het domein van de ,niet te vergeten boeken.'De volgende van deze auteur ligt al weer klaar. Het spel van de Engel. Het speelt zich ook af in Barcelona. Het is bijna tijd voor weer een stedentrip naar deze mooie stad en te zoeken naar de straten en de pleinen van de jaren twintig in de vorige eeuw. Tussendoor net als jij zo'n lekkere pageturner van Adler Olsen: De fazantenmoordenaars. Voor alle literaire ins and outs ben ik bezig in de biografie van mijn lievelingsdichter Vasalis van Maaike Meijer. Met zorgvuldigheid heeft ze het leven van Vasalis uitgerafeld. Wat hou ik van deze integere manier!

De tuin is bezig met een winterpalet. De bomen zijn duizelingwekkend snel verschoten van herfstkleur en Indian Summerpalet naar de naakte waarheid van hun oervorm. De rozen staan nog met een verdwaalde knop hun best te doen om wat warmte vast te houden. Het is tijd om de wilgen te snoeien, de tenen te vlechten, de bladeren te harken en wat in te dommelen. Maar nog niet dit weekend.
Dan ga ik lekker naar het jaarlijkse etsweekend in Drenthe met mijn ets- ien schoolcollega. Ik heb 274 euro terug gekregen van het waterbedrijf, dus is het tijd voor dit mooie cadeautje. Altijd succes verzekerd.

Bij de longarts was ik afgelopen woensdag. Ze was zeer tevreden, want mijn longcapaciteit was weer op het niveau van de eerste constatering van mijn COPD. De spirometrietesten gingen redelijk. Het blijft een wonderlijke ervaring om met die knijper op je neus in te ademen zo diep als je kunt en weer uit te blazen. Hoe betrouwbaar zijn die testen, als je iemand bent die van de zenuwen om heel het gedoe er om heen, niet meer in staat bent om te kunnen acteren op de commando's. Ik loop er ook altijd een beetje vertraagd achter aan. ten eerste blijft de vooruit gegeven uitleg hangen tussen de wonderlijk witgelige muren van het ongezellige kamertje en vergeet ik alles onmiddellijk weer met de komst van die bewuste knijper. Daarnaast komt de opdracht en dan ben ik net een seconde te traag. 'O ja', hoor ik mezelf denken, 'ik moest zo diep mogelijk'. Daarna hoor ik steevast het scheurende geluid van mijn ademhaling versterkt door mijn borstkas gaan. Ach ja!

Het was wel een opluchting. Dan heeft de sportschool toch effect gehad. De vorige keer waren de uitslagen lager.
Ik ga tegenwoordig drie keer per week en doe dan kracht en conditietraining. 15 minuten fietsen, vijftien minuten snelwandelen, 10 minuten roeien, arm, been en borstspieren, het hele riedeltje. Ik ben er gemiddeld anderhalf uur mee zoet. Het helpt. Dat voel ik wel. Bovendien geeft het me gelegenheid om over de medemens te filosoferen. Er zijn de meest uiteenlopende types bij. Ook is er een groot scherm waar de hele dag filmpjes van national geografic en dergelijke worden gedraaid. Na de zoveelste actie van de dog whisperer(whats in a name) en de zoveelste golddiggersscores heb ik dat wel gezien.
Het meegenomen flesje en de handdoek zijn een eigen leven gaan leiden. Het flesje gebruik ik soms, als mijn tong aan mijn verhemelte kleeft en de handdoek eigenlijk nooit want ik zweet eenvoudigweg niet
Wat ik ook probeer, het lukt me niet om ook maar een druppeltje vocht aan het vege lijf te onttrekken. Ook al schroef ik de te verheffen gewichten op tot redelijke niveaus of probeer ik twee keer in hetzelfde tijdsbestek te roeien van Utrecht naar Amelisweerd en weer terug.....niets, nada, géén druppeltje. Ik besta geloof ik niet uit vocht  :N

Douchen doe ik thuis, want de omkleedruimtes hebben de ongezellige aankleding van een zwembad. Weliswaar met radio ten gold muziek, maar toch niet helemaal mijn idee van aangenaam verpozen. Bovendien is er niets lekkerder dan na een verkwikkende douche thuis, vermoeid maar behaaglijk, in de bank te vallen in je meest uitgelubberde hobbezak met een lekker boek en met een wijntje voor het geestelijk verruimingsproces. Zo krijgt sporten een weldaadspredikaat, want het voelt zeer aangenaam.

De boeken op het lijstje zijn naast de Engel van Zafón, het Bernini-mysterie van Dan Brown omdat mijn schoonzoon zegt, dat het vele malen beter is dan de Da Vinci code, de brieven van Vasalis en Geert van Oorschot en in het kader van een bewustwordingsproces het boek the Artist's Way van Julia Cameron.
We zullen eens zien welke creatieve openbaringen dit zal gaan geven na afloop!

Wat heerlijk dat de vakantie weer zo goed als probleemloos en verheffend verlopen is. Ha ha, kleuren doe ik ook niet zo gauw, ja....armen en bruine kop van het tuinen, verder gaat het niet.
Ga je als je zoon aan het rondtrekken is door Azië hem nog wel ergens opzoeken? Een uitgelezen gelegenheid om die landen aan te doen. Ik heb trouwens wel aan de longarts gevraagd of vliegen kwaad kon en ze zei wel dat we een vliegtestje zouden doen twee maanden van te voren als ik dat van plan was. Het schijnt een nare test te zijn. Ze verwacht geen problemen, maar helemaal zeker ben je nooit, legde ze uit en dan weet je tenminste of er zuurstof paraat moet zijn.

Ik hoop dat het uitzicht op een bloeiend mediatheek leven jou is gegund, ga er in ieder geval wel voor duimen. In het nieuwe akkoord tussen PVDA en VVD, dat 'Bruggen slaan' wordt genoemd(vandaag vers van de pers)komt kunst en cultuur qua scholing er redelijk goed van af, voor zover ik het uit de warrige ambtenarenhiërogliefen heb kunnen weten af te leiden.

Ai  :'(, verneem net op Twitter dat Bernlef overleden is. Gelukkig heeft hij met zijn oeuvre de wereld helpen verrijken en zullen we ter nagedachtenis nog vaak en veel van hem herlezen. Ik heb zijn hersenschimmen ook geplaatst in de galerij van de niet vergeten boeken(vrij vertaald naar Zafón). Wat een meesterlijk werk en wat een begaafd schrijver en dichter! Zijn hele oeuvre is groter dan hij oud is geworden. In de Caeciliasteeg in Leiden staat een ongetiteld gedicht van hem op de muur. Daar moesten we dan maar ter nagedachtenis naar toe wandelen!

Dag lieverd,
Ajeto en tot schrijfs!
Handschoenen aan, baret op, winterjassen, dikke dassen en gaan!
Huggie,
Ber. ^O^

Ha lieve Ria,

Je hebt niet geantwoord, dus ik denk dat je god zij dank uit de longproblemen bent en je kan focussen op zoveel andere goede dingen. Of misschien heb je het eenvoudigweg te druk. Als je de blog gevolgd hebt op lemvanderlinden.wordpress.com, dan weet je dat ik in zwaar weer verkeer met mijn emoties, die verbonden zijn aan het werk. Ik zit sinds 7 november thuis en heb erg veel moeite met het management en hoe het allemaal gaat op school, op dit ogenblik. Het bestuur is uitgedund tot twee man vrijwillige ouder, er is nog geen raad van toezicht en er is een directeur benoemd die angstvallig veel trekjes vertoond van autistische aard. Er worden hele snelle beslissingen genomen, die mensen de das om doen en soms zelfs kinderen en al het coachen, wat ik de afgelopen tijden gedaan heb, heeft niet de opbrengsten opgeleverd, die ik er van verwachtte. Ik kreeg zelfs op een gegeven moment de neiging, om iedere nieuwe ouder, die zich kwam aanmelden, toe te fluisteren: 'Doe het niet, doe het niet!'
Dan weet je eigenlijk al, dat het fout zit.

Dus ben ik in retraite gegaan om in eigen tijd en eigen uur nou eens waar te nemen wat er met me gebeurde en welke rol ik daar in had.
Eerst de volledige mallemolen van bedrijfsarts, huisarts en uiteindelijk op eigen verzoek, de psycholoog. Baat het niet dan schaadt het niet en als je er zelf niet meer uitkomt, dan is hulp vragen geen schande! Dat bedacht ik me. De psychloog verklaarde me overspannen, omdat bij een burned out iemand ook aan zijn eigen capaciteiten twijfelt en dat was bij mij niet het geval. OK. Helder. Dan aan het werk.
Met mindfulness dacht ze, iets wat ik dus in mijn hoofd mindfoollishness noem, na een ervaring op school. Moet het gaan zien, maar heb er nauwelijks fiducie in. Moet denken aan klankschalen, geitenwollen sokken, emoties en belletjes.
Het zal te kort door de bocht zijn, maar oooooo, moeilijk.

Intussen had mijn lieve blauwe Laguna het begeven en deed ik het vier weken zonder voiture. Het viel in deze wintertijd om de dooie dood niet mee om de geneugtes van het leven te blijven zien. Door weer en wind overspannen fietsen naar de sportschool drie keer per week en daarnaast dan ook nog de boodschappen te moeten doen......ik vond me kerstloos alleen. Het klopte niet want lieve kerstdochter kwam met vriendlief kerstboom brengen met ballen en kerstmannetjes in prachtige contrasterende kleuren roze en rood en het allenig zijn draaide alleen maar in mijn hoofd. Bezijden de waarheid dus.

Wat heel vervelend was/is, is de toenemende benauwdheid ondanks het intensieve sporten van drie keer twee uur per week. Ik hoest als een oude rochelende roker en voel me zeer onthand door het luchttekort. Na het douchen alsof ik New Yorkse marathon heb gelopen etc.... Ik hoef niemand op dit forum iets uit te leggen. De combinatie vocht in de lucht, grote inspanning, overspannen zijn, verkeerd in de energie zitten en geestelijk labiel leverde deze componenten op. Dus meer luisteren naar het vege lijf werd het devies.
Natuurlijk pikte ik de momenten van de afleiding en  bezinning op, stortte me op de chakra yoga en zocht naar manieren om het lichamelijk ongemak op te heffen.

Gelukkig heb ik een dijk van een garagemannetje, die een Renault Twingo voor me had staan. Na enig protest tegen het 'Damestasje'werd ik toch overrompeld en ingelijfd door deze lieve kleine lichtgewicht. Ik noem hem 'le Petit Prince' en ben onwijs trots op deze kleine snelle blauwe!
Vervoer is dus een groot goed voor ons longlijers. Het brengt je van A naar Z en dan ben je in staat om al die andere verrichtingen nog te doen. Kerst was druk en benauwd, met alle wonderlijke parfummetjes van overbejaarde moeders van vriendinnen en kaarsen en soms zelfs wierook. Nu heb ik een hoestje, die ik nog steeds niemand toewens. Ik denk dat ik op de laatste dag van het ouwe jaar, maar eens ga vragen of er nog iets tegen over kan staan.

Maar daarna ga ik fruitig en fris met wat hotsen en butsen het nieuwe jaar in en wil jou, Rie en al onze trouwe lezers het allermooiste aan momenten wensen in dit nieuwe jaar, zodat we er en masse de prachtigste herinneringen aan over houden om op terug te kijken. Dat betekent dubbel genieten!!!!
Zijn jullie er klaar voor?

Huggie,  :s)
Ber.

Hi lieve Ber,

Allereerst nog mijn allerbeste wensen voor een goed en zo veel mogelijk gezond 2013, ook voor alle trouwe lezers!

Waarom ik al die tijd niet geschreven heb, daar heb ik niet eens een goed antwoord op, behalve dan dat ik eind november geopereerd ben aan mijn bekkenbodem en het een hele poos rustig aan heb moeten doen, nog steeds eigenlijk. Ik mocht niet lang aan de computer zitten (die boven staat) en niet teveel trappen lopen, dus dat heeft er zeker wel mee te maken gehad, maar ook ontbrak de lust me een beetje om te schrijven. Lezen daarentegen heb ik wel gedaan, maar eigenlijk alleen thrillers, zoals de boeken van Jussi Adler-Olsen, die ik te leen kreeg van mijn vriendin. Zelf had ik het eerste deel van zijn serie Q, een heerlijk spannend boek. In de dagen dat ik in het ziekenhuis lag heb ik daarentegen geen letter gelezen, hoewel ik leesvoer genoeg bij me had. Eenmaal thuis kwam mijn leeshonger gelukkig snel weer op gang.

Omdat ik me bijna niet heb ingespannen en veel binnen heb gezeten, heb ik ook weinig last gehad van mijn longen. Je blog was ik spijtig genoeg even uit het oog verloren, dus goed dat je hem weer even noemt! Ik zal er straks zeker weer eens op gaan kijken.
Waar jij voor thuis zit is wel even een graadje erger dan mijn medisch probleempje, dat alleen even een kwestie is van uitzitten en je erbij neerleggen dat je weinig mag doen en het voor lief nemen dat je een tijdlang weinig energie hebt, want dat is helaas bij mij wel het geval.

Wat een ellendige situatie die je schetst! Als je zelfs tegen ouders moet zeggen dat ze beter niet voor die school kunnen kiezen, dan is het inderdaad niet best gesteld.  Mindfulness zou mij ook totaal niet aanspreken, daar ben ik denk ik te nuchter voor, maar misschien dat je het inderdaad gewoon een kans moet geven. Veel mensen schijnen toch baat te hebben bij een vorm van meditatie en helemaal tot rust te kunnen komen. Dat laatste zou je goed kunnen gebruiken als ik je verhaal zo lees. Naast het overspannen zijn ook nog eens meer last van lichamelijke benauwdheid doet een mens niet bepaald goed. En dan tot overmaat van ramp zonder auto komen te zitten…wat een geluk dat je nu je “Petit Prince” hebt gevonden! Je moet hem maar flink koesteren. Zelf heb ik het niet zo op autorijden, maar ja, ik heb gemakkelijk praten met mijn boodschappen verzorgende mannetje!

Fijn dat je ondanks alle leed kon een beetje kon genieten van kerst, mede dank zij je kerstvrouwtje! Kerst was dit keer voor mij ook geen onverdeeld genoegen, omdat we van schoonmoeder een restje norovirus mee hadden gekregen. Kerstnacht heb ik heel de nacht over moeten geven, ik wist niet dat een mens dat zo vaak achter elkaar kon doen. Tijdens migraineaanvallen heb ik ook heel wat afgespuugd, maar nog nooit zoals die laatste nacht. 1e kerstdag ging dus zonder eten voorbij, manlief ging in zijn uppie naar het kerstfeest bij familie. Tweede kerstdag was ik wat opgeknapt, maar werd hij ’s middags ziek. Dan maar een boterhammetje. .. We hadden nog een paar dagen last van wat malaise, maar met Nieuwjaar was het gelukkig over. Schoonzus boot-in-frankrijk- had het deze dagen heel wat zwaarder, met het verschonen en verzorgen van haar vriend en (schoon)mama.

Ik hoop dat die akelige hoest van je niet al te lang meer duurt en dat je een beter jaar krijgt dan je naar aanleiding van al die vervelende gebeurtenissen zou verwachten. Ik hoop zelf binnenkort weer aan de slag te kunnen, al zie ik wel op tegen de energie die het me kost om leerlingen in het gareel te houden.
Ik wens je een snelle beterschap voor je zieke longetjes, maar zeker ook rust in de geest en kracht om straks het (hopelijk verbeterde) schoolleven weer goed te kunnen doorstaan!

Ps: ik lees nog even je bericht van 29 oktober na en zie dat ik je nog helemaal niet heb gefeliciteerd met je 60e verjaardag, inmiddels ook al weer even geleden. Bij deze dus!! Wat een fantastisch leuk verjaardagscadeau heb je gehad  *)
Dit jaar ben ik aan de beurt, we zijn dus bijna even oud.

Lieve groet,  ^O^ Ria

Ha lieve Ria!
Zo, dat liegt er ook niet om, wat je daar even tussen neus en lippen door noemt. Een Bekkenbodemoperatie lijkt me geen sinecure. Daar zal je inderdaad een tijdje zoet mee zijn geweest en het zal ook pijnlijk zijn. Je moet immers iedere beweging die je maakt al nadenkend doen om op tijd de eventuele pijn te minimaliseren. Ik hoop dat het weer spoedig voelt als een 'goed geoliede machine', zijn wij dat ooit geweest? Haha!  :?

Ik ben samen met mijn oudste dochter dan toch nog maar eens met het hoestje en de rap toenemende benauwdheid naar de huisarts getogen. En.....ik kreeg een fikse uitbrander. Had ze niet gezegd, dat ik, zodra er iets veranderde, bij haar langs moest komen. Jawel, maar meestal is het niets en dan moet ik onverrichter zake weer naar huis, had ik gedacht. Niet denken maar doen, is het devies voor de komende jaren. Zodra ik maar het minste of geringste twijfel heb, gaan, en dan bepaalt zij wel de ernst ervan! Dat is dus mijn huisarts uit duizenden, die niet pampert maar waarheden orakelt en begaan is met haar medemensen!
Zat ik wel vervolgens vast aan een kuur prednisolon van tien dagen en antibiotica. Het was dus voor het eerst dat ik geconfronteerd werd met een exacerbatie. Oke. Daar kan ik in het vervolg over meepraten. Het is geen pretje en ik weet dat ik het in een mildere vorm al verscheiden keren heb doorgemaakt. Eigenlijk welbeschouwd iedere herfst weer. Ik ben kennelijk een Herfst-COPDer. het had hier en daar wat consequenties voor mijn lichamelijke en geestelijke functioneren. Ik was natuurlijk al een beetje aan het zoeken naar geestelijke balans en de juiste weg om in te slaan, maar nu kwam daar nog de focus op het lichamelijke aspect bij. Zestig jaar(inderdaad, we zijn bijna even oud en dat maakt ons sowieso bezinnings-gelijken)en daar kan je de balans opmaken van de geestelijke instabiliteit en een dergelijk fysieke onvolkomendheid en je tegelijk gaan bezinnen op de voor je liggende toekomst!

Dat ik eerst even volledige rust moest nemen was duidelijk. Het lijf was in staking en ik lag met oud en nieuw op de bank. Ik was totaal uitgeput van de hele week Parijse drukte en de simpele inspanning van de kracht om tot een ademhaling te komen, überhaupt, laat staan arm of been op te heffen. Maar toch, en dat is eigenlijk het funeste deel van ons, bleef de drang te blijven zorgen voor kind en haard! Dus nog steeds met opperste inspanning over de grenzen heen. Het gevolg was duidelijk. Nog eens zeven dagen prednisolon er aan vastgeplakt! Eigen schuld, dikke bult.....nanananana, zei dat vermaledijde lijf. 'Had je maar naar me moeten luisteren' en het leek net of ik haar zachtjes hoorde grinniken! Ondertussen voltrok zich in de spiegel een monstrueuze verandering. Waar eerst de bekende kleine, ietwat naar binnen gekeerde wangen, hun verlegenheid ten toon spreiden, waren er met het verloop van de dagen en het slinken van het aantal pillen een paar megawangen de aandacht aan het vragen. Mijn eens zo ovale gezicht, leek, door de aanzwellende wangen, op een gedeeltelijke ronde volle maan met onvolkomenheden die me toch sterk aan Quasimodo deden denken.
Wat een  mispoge! Weinig drinken en eten hielp niet, ze bleven hardnekkig zwellen. Ziitten er in die prednisonpillen stiekem de zwellichamen van Olivier B Bommel verstopt! Vast en zeker! Ik moest dus aardig wat overwinnen om door te zetten, want het liefst had ik die lelijke veroorzakers van de misvormingen in een hoek gesmeten. Nu ben ik er gemiddeld al weer ruim een week van af en hoofd en buik(die deed stiekem ook mee)zijn weer geslonken tot een gestaag groeiende spiermassa. Dat dan weer wel.
De eerste week van de ontdekking van de exacerbatie was ik op mijn slechts en heb ik niets gedaan, maar na een week heb ik aan de huisarts gevraagd of ik door moest gaan met sporten. 'Graag,' was het antwoord, 'zodra je kan, gaan!' En dat heb ik braaf weer opgepakt. Iedere week drie keer in mijn kleine blauwe prins naar de sportschool om twee uurtjes de tanden op elkaar te zetten en toch niets te forceren. Dus geen overdreven kilo's aanhangen bij de krachttraining en het aantal minuten van roeien, fietsen en lopen verminderen, maar wel doen!

Daarnaast herontdekte ik een boek in mijn boekenkast van een zeker Julia Cameron. Het heet The Artist Way. Het is overduidelijk een Amerikaans adviesboek en niet meer dan dat, waarmee je op zoek kan naar de kunstenaar in jezelf, naar de kunstenaar, die in ieder mens schuilt. Van bordenwasser tot professor, als je hoof, hart en handen opent voor je kwaliteiten, dan kan je het. Het is geen nieuwe theorie, maar wel op een hele mooie manier een vorm om naar je zelfbeeld te kijken. Ik zat toch al in de hoek van de psychologie, dus misschien moest dit zo zijn! Het had leuke activiteiten. Dat resulteerde erin, dat ik iedere dag drie pagina's schrijf om het schrijven, dat ik iedere week een kunstenaarsafspraakje met mezelf, m'n eigen en m'n ik, maak en dat ik regelmatig op stap ga met mijn kunstenaarsoog. Zo noem ik de kleine Canon Ixus, die me via een tweedehands site vlak na het boek in de schoot werd geworpen. Handzaam en snel, helder en verhelderend!

Zo zie je maar weer. Het heeft al veel plussen opgeleverd. Dat is heel het leven, vind je niet. Vooral de plussen tegenover de minnen zetten en daardoor eiken en in balans komen. Ik had wel met mijn psycholoog nog een heel gesprek over het toestaan van verdriet. Je daaraan overgeven kan het middel bij uitstek zijn om de oorzaak van het verdriet te klaren en niet door het te verschuilen achter een 'geforceerd' optimisme. Daar zit wat in. Je bewust zijn van de oorspronkelijkheid!

Door de situatie, ik ben nog steeds thuis, lees ik wel veel. Inderdaad heb ik door jou de hele serie Q gelezen. Er komt nog een deel geloof ik en daarna ben ik wel weer even voldoende gelaafd aan de skandinavische bloedstollende thrillers. Dan ben ik weer toe aan wat literatuur. Ik heb snel Thomas Rosenboom tussendoor gelezen, de rode loper, maar dat viel een beetje tegen. Er stonden zelfs twee drukfouten in! Nu ben ik bezig met Otto de Kat. De titel van het boek is Julia. Ik denk dat ik het met een dagje uit heb. Adriaan van Dis schreef over het boek: Prachtig en ontwrichtend. Dus dat belooft nog wat.

Ik moest maar weer eens even stoppen met mijn epistel. Heb door mijn gedwongen tijd, met vooral mezelf, natuurlijk heel veel stof tot schrijven, omdat de drang tot praten ook al niet kan worden beantwoord!
Op de sportschool doe ik voornamelijk mijn dingetjes en kijk ondertussen naar de kookprogramma's op de verschillende netten. Ik leer alles van de tongfilets op een bedje spinazie, de geroosterde aubergine gecombineerd met Mozzarella, de gebakken scampies in combinatie met saffraanrijst en koriander. Jawel, nog even en er stijgt geen COPDer meer af van de crossfiets, maar een volleerd Masterchef, wat ik je brom!  :Y

Moet nog veel meer vertellen, over het huis van zoonlief en de breuk in zijn relatie, van de storm en de tuin, de school, waar weer wat progressie in zit, de band, waar ik straks weer mee verder ga, maar dat komt allemaal later. Vooralsnog raast er een storm in mij en rond het huis en het zal er zeker voor zorgen, dat ik er straks weer sterker uit kom.

Veel sterkte met alle lichamelijke ongemakken, ze moesten die virussen verbannen, maar er is veel te zeggen voor die goedkope kerst- en oud en nieuw-vieringen...Haha  :)
Veel liefs voor jou in het bijzonder en man en kind en alle lezers in het algemeen.
Huggie,
Ber!  :W

Ha lieve Ria en alle andere lefgangers!

Eindelijk weer even een berichtje van het front. Ik ben inderdaad nog steeds met mezelf aan het worstelen, al is er, zij het met kleine stappen, vooruitgang geboekt. Ik heb bijvoorbeeld de drempel van het durven ontspanning halen bij de band geslecht en we hebben al inmiddels weer twee keer opgetreden. Het valt me zwaar, want ik denk dat ik in het laatste staartje van de gevolgen van de longontsteking zit, maar ik heb het volgehouden. Ik ben wel zo slim om de tijd voor het optreden in een dodelijk saaie rust door te brengen. Dat kan maar een ding beteken. Juist, op bed met een boek en de koek-en-zopie onder handbereik. Nah....het boek maakt het aanmerkelijk minder vervelend.

Maar het moet, anders hou ik twee uur uit volle borst zingen en rocken niet vol. Maar altijd en altijd....en ik kan het niet vaak genoeg doorvertellen, heb ik qua lucht meer en is de benauwdheid minder dan voordat ik aan het optreden begon! En echt, we staan niet stil. Ook naar de sportschool ga ik weer braaf drie keer per week. Het is fijn, langzaam maar gestaag verdwijnen de tante Hannie-zwaaiarmen weer en verminderd het buikje aanzienlijk. Handig, zowel voor het kekke leren rokje tijdens het rocken en ook omdat ik nu weer in broeken kom, waarvan ik eigenlijk diep in mijn hart al afscheid had genomen.
Dat is dan weer een geluk bij een ongeluk.
School is een bezoeking. Ik heb me voorgenomen samen met de bedrijfsarts om iedere week een uurtje met de kinderen te gaan werken. Ik moet zo meteen weer en het is goed voor een verhoogde hartslag, een hieperdepiep in de gloria-aanval en ik weet zeker dat de bloeddruk skyhigh is. Zo voelt het ook. Beroerd dus. Maar ik doe het wel. Ik heb gemerkt, dat ik daarna beter kan gaan sporten, dan thuis uit hijgen, want dan geef ik toe aan de algehele malaise en kan alleen nog maar rillend mijn bed induiken, terwijl ik met het sporten weer enigszins de controle terug krijg.

Het heeft overduidelijk met de hele situatie op school te maken. Gelukkig heb ik een lieve bedrijfsarts, die me op alle fronten bijstaat en niets wenst te forceren. Integendeel, ook de psycholoog is een 'Berretjes hoop in bange dagen'! Zonder die twee had ik nog geen stap kunnen zetten in deze richting.

Dat optreden werpt natuurlijk wel een nieuw probleem op. Hoe verklaar je aan kinderen en zeker ook aan de ongelovige thomassen onder de ouders, dat je wel kan rocken en niet voor de groep kan zorgen. Lastig. Mijn steunpilaren zeggen,: 'Loslaten en er boven gaan staan.'Maar dat is makkelijker gezegd, dan gedaan. Het is voor ons COPDers de algehele tendens. Hoe verklaar je dat je het ene moment de wereld aan kan en het volgende moment helemaal niet!

In de zoektocht naar de balans zweef ik voortdurend tussen lethargie en vreugde. Die wisselende stemmingen maken het lastig. Ook heb ik veel last van de kou, maar dat heeft iedereen, dus misschien telt het niet. Afleiding is het lezen van boeken, daarnaast veel schrijven en lezen.Het aantal boeken naast mijn bed heeft zich door de gedwongen rust wel aardig opgehoogd. Oek de Jong met zijn boek Pier en Oceaan heb ik bijna uit. Dat zijn toch weer even 804 bladzijden uit de losse pols. Wist je trouwens dat de titel ook de titel is van een schilderij van Mondriaan, compositie tien in zwart/wit dat hij in 1915 schilderde, waarbij hij zich heeft laten inspireren door de paalhoofden van Domburg. Een groot deel van de roman van Oek de Jong speelt zich af in Zeeland, vandaar deze titel. Het kunstwerk is een lijnenspel binnen een cirkel. Het bekoort me wel, het is een serie.

Daarnaast ben ik maar weer eens aan het tekenen geslagen omdat ik mijn schildersezel uit de huiskamer verbannen had naar het kleine kamertje boven, waarvan ik een atelier wilde maken. Maar ik merk, dat de ruimte niet inspirerend werkt. Dus eerdaags gaat de ezel weer naar beneden en tot die tussentijd kan ik, waar ik me ook bevind, mijn creatieve ideeën voeten en handen geven in mijn reisblok of mijn schetsboek. Goeie oefeningen en heel leerzaam.

De wandeling van de auto naar de tuin is in deze kou met de snijdende Noord-Oosten wind een gotspe. Het is ongeveer een kilometertje lopen, maar tjonge, jonge wat lijkt dat weggetje dan lang als ik ademloos tegen die zuil van wind op tors! Ik moet aardig bijkomen alvorens ik ook maar een handeling kan verrichten, maar de wilgen zijn gesnoeid en de takken vervlochten.....op uiterste wilskracht, dat dan weer wel!  :Y De arme kiemen van de lupinen schreeuwen om warmte en de Amandel doet haar uiterste best om niet te vroeg te bloeien.

Tegenwoordig, al bijna drie weken lang, word ik trouwens gewekt met mijn eigen weg-orkest. De weg voor het huis wordt opnieuw aangelegd, want er moest een veiliger fietspad komen. Nu hebben ze een fietspad gemaakt met tegenliggers. Het lijkt me juist helemaal niet veiliger, integendeel. Maar de praktijk moet het leren. Wel is het zo, dat ze niet meer vlak langs de auto's hoeven en dat is met al die wiebelende schoolkinderen wel heel fijn! Mijn muzikanten zetten iedere morgen om zeven uur in met een groot bombastisch aanzwellend geluid van drie graafmachines en een wals. Tussendoor tikken de werklui met het bikken van de stenen het ritme! Daarboven klinken de tenor-stemmen van de mannen met af en toe een overslaande falset erboven uit!
Wakker as ever maar later dan normaal begin ik zo mijn dagje. Dat ik later wakker word, wijt ik nog aan de uitloop van de vermoeidheid door het benauwder zijn. De trap is mijn vesting, helaas vier hoog, die ik iedere dag dien te nemen. Ik kom er wel, maar laat mij maar liever twee uur dansen!

Intussen is zoonlief geopereerd aan een hernia middels een nieuwe techniek en moet hij twee weken bedrust houden, maar mocht hij direct na de operatie al beginnen met een keer vijf minuten per uur lopen. Ik ben nog zo'n oude pleeg, die de patiënten zes weken plat op bed mocht vertroetelen. Ja, de techniek staat voor niets en gelukkig worden de inzichten in het verloop van herstel door beweging steeds groter!

Nu ga ik me klaarmaken voor school. Wens me sterkte, want ik heb het nodig, maar ga toch. Eens zal de berg geslecht zijn! Er komt bijna zeker een nieuw bestuur. Daar is mijn hoop op gevestigd. Vooralsnog stort ik me himmelhochjauchzend-zum Tode betrübt in de rollercoaster en laat me meevoeren op de golven van mijn gemoed!

Ik hoop voor iedereen dat we ons spoedig kunnen laven aan de lente, met warme zonnestralen  op ons gezicht. Wat zal dat een weldaad zijn!
Hastalapasta en Ajeto!  :W

Dag Ber en allemaal,

Het is al weer even geleden dat ik op het forum geweest ben en ik lees dat er ondertussen heel wat met je is voorgevallen! Gelukkig heb je lef genoeg om door te gaan, hoewel het je lijf en leden zwaar valt. Toch drie keer in de week sporten lijkt me dan geen sinecure, zeker niet met longontsteking en benauwdheden. ^O^ Hopelijk heb je inmiddels een stuk minder last, nu de zon wat meer schijnt en er aangenamere temperaturen heersen!

Zelf heb ik sinds drie weken de fysio fitness weer op kunnen pakken, maar ik ga maar één keer per week, meer kan ik (geestelijk) niet opbrengen. Na mijn operatie en zes weken verplichte rust kwam ik ten val op het spekgladde woonerf en kon daarna weer een week of vijf bijna niets vanwege mijn pijnlijke billen en stuitje. Zat ik opnieuw een week thuis en kon alleen maar liggen. Daarna lukt het gelukkig wel weer om te gaan werken. Ik ben blij dat die hele geschiedenis nu ook weer achter de rug is. Mijn conditie is waardeloos, dus hopelijk kan ik dit nog weer wat opkrikken. Bij de longarts werd ik weer goedgekeurd, dus daar valt verder weinig te bereiken, ik zal zelf aan de bak moeten. 

Wonderbaarlijk en ook heel fijn dat je door te zingen minder benauwd wordt. Je had het inderdaad al eerder geroepen. Goed dat je je niet daarvan laat afhouden door allerlei vooroordelen die men nu eenmaal heeft. Het valt denk ik voor een buitenstaander ook moeilijk te begrijpen dat deze vorm van inspanning voor jouw lijf ontspanning betekent.

Wat akelig dat je nog zoveel problemen ondervindt van je werk op school. Aan de kindertjes zal het niet liggen, maar die hele voorgaande situatie heeft je genekt. Ik hoop dat er een beetje vooruitgang in zit en dat je over een poosje weer met plezier de gang naar school kunt maken, in plaats van met angst en beven ten onder moeten gaan in deze situatie. Je schrijft dat er waarschijnlijk een nieuw bestuur aan zit te komen. Ik denk niet dat alle problemen dan als sneeuw voor de zon zullen verdwijnen, maar het geeft wel hoop voor de toekomst.

Het is een geluk dat je wel kunt lezen, schrijven en schilderen en daar afleiding in vindt. Over Pier en Oceaan en de titelverklaring heb ik zeker gelezen, maar het zal wel even duren voor ik aan een boek als dit toekom.  Opwaaiende zomerjurken herinner ik me van hem gelezen te hebben, lang geleden. Ik ben nu bezig in een boek van Geert Mak, Reizen zonder John, over een reis door Amerika in navolging van John Steinbeck met zijn hond Charlie. Boeiend boek waardoor je heel wat meer over de geschiedenis van Amerika te weten komt. Sommige stukken vind ik wel wat saai, iets teveel politiek en dergelijke naar mijn zin, maar er blijft genoeg moois over. Zeker ook leuk ter voorbereiding op onze volgende reis naar Amerika. In 2010 waren we vijfentwintig jaar getrouwd en hebben we onszelf een reisje naar het Wilde Westen cadeau gedaan. We waren van plan om dit te herhalen met onze dertigjarige bruiloft, maar hebben besloten om eerder te gaan, ook met het oog op onze gezondheid. Best kans dat het over een paar jaar nog wel meevalt, maar daar willen we niet op wachten. En wie weet hoe het verder gaat met de financiële crisis, dan hebben we deze reis in elk geval gemaakt en kunnen we hopelijk terugzien op mooie herinneringen. 

Ik hoop dat je zoon spoedig herstelt van zijn hernia. Hier in de familie weten ze daar ook over mee te praten, verschillende mensen zijn er aan geopereerd, laatst nog een neef. Mijn buurvrouw moest destijds ook het bed houden, ja de tijden zijn inderdaad veranderd!

Ik wens je zeker veel sterkte, al komt dat helaas nu een beetje vertraagd, maar ik zal aan je denken als in mei de scholen weer beginnen! Kalm aan, dan breekt het lijntje niet. De lente komt nu echt in zicht en dat helpt in elk geval even mee om troost te bieden, ik hoop dat je heel veel kunt gaan genieten in je tuin!!

Liefs,

Ria

En daar ben ik weer!
*)
Ha lieverd, omdat de lente er inderdaad was en nu weer een kleine terugval doormaakt, heb ik tijd om te schrijven. Om met Cruyff te spreken: 'Elk nadeel hep se voordeel!'
Op alle fronten gaat het weer beter. Alleen de torpederende manier waarop men met onze school en ons mooie onderwijs omspringt, blijft maar doorgaan. Ik heb volgende week een gesprek met het bestuur! Een van de ouders zei, dat ik als troost kon bedenken, dat ik 24 jaar lang mooie kinderen heb terug kunnen geven aan de ouders. Dat is zo. Het is tijd om de rug te rechten en nieuwe wegen in te slaan.

Ik heb het boek van Mak in de kast staan. Op een van mijn befaamde kringloopsnuffels heb ik het op de kop weten te tikken, samen met het boek over Europa en de eeuw van mijn vader. Tel daar nog een boek van Marianne Fredriksson en Anna Enquist bij voor de verschrikkelijke somma van 9 euro, dus tel uit mijn winst! Mijn goede oude tuinvriend had het boek van Mak in Amerika in augustus nog nieuw aangeschaft.

Ook al heb ik zeeën van tijd, toch gaat het lezen met intervallen. De concentratie is er niet altijd. Soms tikken de uren hard weg als ik verwoed aan het schrijven ben. Hele happen tijd verdwijnen op die manier uit mijn dag! De gevallen engel ligt me nu al weer een paar dagen verwijtend aan te kijken. Maar ik zit nog steeds op het schip dat voor Afrika ligt en straks zal daar de zee het zeemansgraf worden van de man van Hanna Lundmark, de jonge weduwe! Als ik dit beschrijf, krijg ik direct al weer zin om te gaan lezen! Soms moet je jezelf een zetje in de goede richting geven!

Ik heb wel het boek Stoner van John Williams in een adem uitgelezen. wat een verschrikkelijk mooi boek is dat. Men noemt het een ode aan de literatuur. Dat klopt, uit alles spreekt de liefde voor de schoonheid der zinnen. Het laatste hoofdstuk waarin de hoofdpersoon op zijn eigen leven terug kijkt, vind ik adembenemend! Niet handig voor ons longlijders, maar laat je er vooral niet door weerhouden! De omslag van het boek sprak me aan, het is een portret van een man met karakteristieke trekken. Ik heb de naam van de fotograaf opgezocht en ben zijn website gaan bekijken: www. scarrollphotoart.com
Hij maakt veel omslagen voor Nederlandse en Engelstalige boeken. Het is een Amerikaan en hij heet Stephen Carrol. Ik schreef hem mijn bewondering. Hij wist niet dat de foto van zijn beste vriend Bill was uitverkoren tot omslag voor het boek Stoner hier in het land. Hij was zeer verheugd om van mij te horen, dat het boek op de eerste plaats in de boeken top tien staat. Nu wisselen we met regelmaat een woordje via facebook. Hoe een kwartje rollen kan....!Ik vind het inderdaad top dat we qua boeken nagenoeg dezelfde smaak hebben. Het schept een band! Eigenlijk al jaren!

Er zijn al weer wat optredens achter de rug. De doem die over school is uitgespreid en mijn wankele geestelijke volksgezondheid verdwijnen, zodra ik het podium op stap. Misschien neemt een of andere geest het stokje dan van mij over, haha. Die van mijn vader bijvoorbeeld, die vroeger zo van tappen en toneelspelen hield en het na zijn dertigste nooit meer heeft gedaan! De vrijgekomen endorfine doet in ieder geval goed werk!

Je hebt ook behoorlijke pech gehad met die valpartij. Kon je weer opnieuw beginnen met revalideren.  Ik hou het drie keer peer week sporten ook alleen maar vol, omdat ik thuis zit, hoor. Naast mijn werk zal ik het op een wat lager pitje moeten zetten. Wat ik wel doe, om de conditie op peil te houden is het wandelen op mooie plekjes. Bij voorbaat alleen, omdat je dan anders kijkt naar de natuur om je heen. Ik heb prachtige foto's kunnen maken met mijn Canon Ixus, die ik mijn kunstenaarsoog noem! Door te focussen op een thema, zoals lucht, weerspiegeling of water, komt alles in een mooi en bijzonder perspectief te staan.

Gisteren was ik aan het wandelen rond het fort. Ik spotte er een mooie meerkoet, die stilletjes zat te broeden op het nest en angstvallig niet in mijn richting keek. Ik hoorde haar denken: 'Ik ben er niet, ik ben er niet, ik ben er niet.'Met de close-up die ik van haar maakte viel op de foto vooral de schoonheid van het beestje op. Met haar zwarte glanzende kop en de scherpe witte snavel als diep contrast! Maar dat hoef ik jou niet te vertellen, natuurlijk. Jij maakt ook fantastische foto's.

De laatste dag van het afgelopen koudefront heb ik het balkon aangepakt. Hemeltje lief, of je dan tegen de beperking aan loopt. kwestie van tanden op elkaar en een dag op de blaren zitten, maar daarna heb je ook wat! heerlijk om alles weer te kunnen zien groeien en bijna bloeien! Heel veel potten heb ik moeten laten verdwijnen omdat ze kapot waren gevroren. dat is ieder jaar weer hetzelfde hoor! maar ik hou nu eenmaal niet van plastic. De natuur hoort in een natuurlijke omgeving. De buren op de hoek hebben twee nep palmen op hun balkon staan! Daar zou ik niet opkomen. Zo heeft iedereen een eigen visie op het geheel en dat is maar goed ook, anders werd de wereld maar saai en voorspelbaar!
Natuurlijk moesten er wel wat nieuwe planten bij. Dus prijken er weer twee nieuwe vingerhoedskruiden en wat mooie wilde geraniumsoorten tussen mijn oude trouwe overblijvers.

Wat een mooi vooruitzicht om weer naar Amerika te mogen! Heel goed dat je niet wacht op het volgende jubileum. Beter gewoon maar doen wat er op komt, zolang het nog kan!het is al weer even geleden dat ik het land van Uncle Sam heb bezocht. De laatste keer was in 2002. Mijn kinderen stierven zeven doden, omdat in die periode de sniper rondwaarde in de buurt van mijn verblijfplaats in Washington. Hij had al diverse mensen vermoord bij benzinestations. Op de dag dat hij werd opgepakt in Baltimore liep ik daar rond!Omdat bekend was dat hij in een witte pick-up reed, werd ik wel wat paranoia bij iedere witte auto die ik zag! Vergeten doe je het nooit meer. Maar ook de schoonheid van het land niet!
Komt er weer zo'n mooie fotoreportage van?

Zoonlief brult vanaf zijn bed of ik even mee wil naar Ikea. Als ik nou op Hemelvaartsdag ergens geen zin in heb is het te dauwtrappen bij Ikea. Ik kan me een leuker tijdverdrijf voorstellen. Hij probeert me te paaien door te beloven, dat hij ook een nieuwe douchekop voor me zal kopen. Het is inderdaad bijna te koud voor de tuin. Misschien moet ik over mijn hart strijken en mijn antpathie voor de woonboulevard, waar de winkel is, opzij zetten. Hij werkt tegenwoordig in een computerwinkel en helpt bij het repareren. Dat is een kolfje naar zijn hand en hij verdient er heel goed mee! Prijzenswaardig dus en alles naast zijn schoolwerk!

Nou lieve Ria, Ik ga die oude alle kanten opstralende douchekop eens uitproberen, zo lang het nog kan. Heel veel voorpret bij het verzinnen van de reis! Vier het leven en tot later!
Ajeto  ^O^
Ber.
:W