een dag uit een leven met lef......

Ha lieve Rie..... *)
Thanks voor de info over je tentoonstelling. Loopt alles naar wens en zijn er een groot aantal bezoekers??? 1 Maart kan iedereen toetreden tot jouw Walhalla van de schone kunsten!
Ik weet niet of ik het ga redden, ik vrees weer met grote vreze, want dan is hier de krokus alweer voorbij!
Op school maken we kleine en soms ook hele grote stappen en moeten we alle zeilen bij zetten om op koers te blijven. De inspectie komt ergens dit jaar ook op bezoek en er waren op allerlei gebieden gevalletjes van schrijnend achterstallig onderhoud.
Het is heerlijk dat we wel begonnen zijn met een heuse schoonmaak-opfris-actie door de hele school heen met veel hulp van onze betrokken ouders. Muren geverfd(stralend wit), alle overtollige huisraad als zijnde: Gammele tafeltjes, ouwe gezellige retro-kasten al dan niet met houtworm, grappige ter ene male niet functionele versierinkjes zijn er uit gegaan. Wat resteert is een lekkere fris-ogende school,(vergis ik me nu, of ruikt ie ook frisser??? Op de gang na dan....gymschoenen in tasjes....je wil niet weten, hoe dat ruikt) die toch niet steriel aan doet, maar juist gezellig en leefbaar!

Maar nu dus, krokusvakantie voor de carnaval. Dat voelt altijd een beetje gek.
In mijn optiek zou die vakantie ten enen male na de carnaval moeten vallen. In het kader van bijkomen en zo....al doe ik er zelf persoonlijk helemaal niets aan. Hoe is dat bij jou???
In het Brabantse is het jullie met de paplepel ingegoten en hier boven de Moerdijk vind ik het nog steeds een verkleedpartijtje met veel alcohol. Maar schiet er op, als je denkt dat ik het mis heb!

Dochter Parijs en kleinzoon zijn gezellig een paar dagen over en je weet wat dat betekent....nieuwe smoezen om de zolder af te maken zijn voor handen!!!
Ik heb er alleen nog wat puin geruimd van puberzoonlief.
Druk, druk, druk want het gevolg is dat iedereen regelmatig weer aanschuift. Maar het is ook heerlijk om van gedachten te kunnen wisselen en wederwaardigheden te spuien.
Nou doen we dat sowieso op zaterdag na het voetballen. Dan eten we om beurten bij elkaar, de jongens en ik en dan wisselen we ook de laatste nieuwtjes.

Fysiozoon, die op de eenogige poes van zijn zus past, nu deze in sri Lanka zit, heeft het niet helemaal op deze lieve schat.
Het is een langharige poes en hij moet haar eigenlijk iedere dag borstelen! Alleen voor poeslief is het al zeer goed, dat wij eens in de zoveel tijd langs komen. Ontklitten, knippen en borstelen behoort daar steevast tot de rituelen.
Poeslief knipoogt steeds maar dankbaar in de camera en die fotootjes sturen we door naar onze globetrotters.

Ze hebben het enorm naar hun zin in Toredia(bij Kalpytia) in Sri Lanka. Dochterlief schrijft, dat ze zich oneindig thuis voelt, weliswaar veel groter en veel bleker dan de plaatselijke inwoners, maar ze worden volledig geaccepteerd, liefdevol opgenomen en dagelijks uitgenodigd door deze en gene.
De huizenbouw vordert gestaag en slechts een paar dagen maar lag de bouw stil door regenval.
Ze mogen niet zelf de handen uit de mouwen steken(not done!), maar vormen een soort van opzichters.
Ze zorgen er ook voor, dat de levering loopt, de aannemer doet wat hij belooft, etc.
Zaterdag trekken ze, na een verblijf van zes weken, door naar Cambodja en laos.
het trieste nieuws van de aardbeving in Christchurch, Nieuw Zeeland, heeft hen ook bereikt. Het moet een gekke gewaarwording zijn als je er net een paar maanden daarvoor nog gelopen hebt, om te weten, dat het hele aanbeeld verandert is en er veel doden zijn te betreuren.

Triest onrustig wereldbeeld overspoelt via alle media en maakt de banaliteit van het gewone leven alleen maar duidelijker. Midden-oosten in een wervelstorm van opstand en verzet en daarnaast de natuurrampen.
Waar maken wij ons nog druk over, als elders bij hele bevolkingstammen, onzekerheden de overhand nemen en hun wereldbeeld op losse schroeven komt te staan.
Ik vind het dan lastig om te luisteren naar programma's waar achtereenvolgens het verzet in Lybië, het tolerantie-beleid van Nederland t.a.v. asielzoekers en de carnaval in een adem wordt besproken.
Niet dat we, als Atlas, de hele wereld op ons rug moeten torsen, maar toch....

Het witte ochtendlicht maakt langzaam plaats voor een onbestendig grijs, ik hoop dat de zon zich nog een beetje laat zien. de afgelopen dagen waren prachtig, helder, veel zonuren en heerlijk toeven in diezelfde zon, maar o wee, als ie verdwenen was, werd het binnen no time bijtend kou en moest ik me vooral hullen in een overkill aan warme winterlappen om niet volledig paars uit de strijd te komen.
Dat lukt wel, maar ik ben ze ook wel een tikkie zat. Het is te vroeg om al op lente te hopen, maar nu de eerste sneeuwklokken alweer uitgebreid te bewonderen zijn en de merel haar ochtendlied weer fluit bekruipt me het verlangen er naar in volle hevigheid.
Geduld dame, denk ik dan, geduld....het is een schone zaak!

Van de week deed de TV het niet meer, de kabel was helemaal door. Hij zat al jaren onder de deur, waar ik 'm eigenlijk boven langs had moeten leiden, maar ja, je weet hoe het gaat in een huishouden van Jan Steen. Niet dus, zulke dingen eenvoudigweg niet. Vraag me niet hoe het komt, geen idee. Het zijn klusjes van likmevestje, maar bij de gedachte alleen al, moet ik ineens amechtig hijgen!
En wie zich brandt, moet op de blaren zitten! Dat dan weer wel. Nu zitten we tijdelijk aan de digitenne. Het klinkt als een zwaar medicijn, vind ik, maar het is een digitaal kastje, waardoor iedere keer mijn beeld in honderd stukken uiteen spat. Geloof me, zelfs de meest onnozele afbeelding krijgt er een zwaar dramatische wending door!
Ergerlijk, maar niet onoverkomelijk.
Wel weer zaak om me te verdiepen in de aanbiedingen van de nieuwe multimedia.
Later meer hierover.

Fijn dat je weer zoveel mooie plaatjes kan schieten. Het Noorderlicht zou voor jou ook fantastisch zijn. Maar dat ken je waarschijnlijk. Vooral met deze laatste zonne-inslag moet het adembenemend zijn geweest!
Ik ga me nu even fatsoeneren, straks staan de mannen van de nieuwe bank voor de deur en wil ik een bakkie hebben en een stofvrije lege plek. ik vrees, dat ie de halve kamer in zal nemen, maar daar schrijf ik later nog de ins and outs over.
Gaat het goed met manlief en zoonlief?
Kortademig blijven we....er zijn toppen en dalen.....maar eruit krabbelen behoort altijd tot de mogelijkheden!!!!
Dag lief, tot later
Ber.  :W

:s)
Ha lieve Ria...

It is a rainy day.
Lekker groeizaam lenteweer. Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb. Eigenlijk moet ik aan de verslagen werken. het zijn er twintig dit jaar en ze moeten voor de pasen af zijn. Maar op de een of andere manier gaat het traag en komen de woorden niet steeds vanzelf naar buiten rollen. Normaal struikel ik over de snelheid, waarmee ik mijn gedachten wil weergeven! Ik wilde eerst 'neer schrijven'intikken, maar dat is dus tegenwoordig toch ook al bijna een oud begrip aan het worden. Er wordt wel geschreven, maar het merendeel gebeurt tegenwoordig toch digitaal!
Ik vind het wel fijn, dat we op school niet meer met al die massale mappen vol vergaderstukken, rapporten en lesstof rondlopen, maar ik ben tevens wel benieuwd naar de impact op het schrijven van de kinderen. Spannende ontwikkelingen, een soort overgangsfase misschien?
Al vind ik zelf niets fijner, dan met dagboekje op schoot, mijn hersenspinsels op papier de vrije loop te laten gaan.
Ben een beetje brak.
Gisteren hadden we het tweede optreden in twee weken. Vorige week zaterdag hebben we een try-out van de nummers van de Dijk gedaan en gisterenavond hadden we een benefit.
Opbouw vanaf vier uur 's middags, 19.00 uur het verwelkomen van sponsoren en andere genodigden, daarna diner met  drie gangen voor 230 mensen(dat ging eigenlijk on zeer rap tempo gelukkig), omkleden en rond hangen omdat de veiling nog bezig was.
De kunstwerken, die ter veiling werden aangeboden, waren 'not my cup of tea' en klaarblijkelijk gold dat ook voor heel veel meer mensen, want het ging zeer moeizaam. Dat duurde en dat duurde en voordat wij aan de beurt waren, was het ruim 22.00 uur geweest.
Tafels aan de kant geschoven om een lekker dansvloertje te creëren
En daarna mochten wij dan eindelijk!

Het publiek bleef afwachtend, er was aan de mengtafel gerommeld, dus in de eerste twee nummers was het geluid niet optimaal en we stonden in een wonderlijke opstelling, waarbij ik mijn vertrouwde slaggitarist nu ineens naast mijn co-singer aan de andere kant vond.
Vanuit de monitor rechts knalde met name het keyboard en de co in mijn rechter oor....nee, het was even zoeken naar de juiste sound.
Daarbij heb ik de laatste tijd toch veel meer stemproblemen. Een hese schorrige spreekstem en nu zit er zelfs om mijn zangstem een zwoel randje! ik voel dat het bijna tijd wordt voor een Chi coltrane, Tom Waits, Janis Joplin-repertoire!!!!
Enfin, optimaal was het allemaal niet. Pas tijdens de tweede set kwamen een aantal mensen los, haalde ik never nooit meer de hoge noten uit vriendschap en moesten we de set inkorten vanwege de tijd. We mochten tot 1 uur spelen.

De conditie van mijn stem en de toenemende benauwdheid heeft er wel voor gezorgd, dat ik maar weer eens op de mat bij de huisarts stond.
Tien minuten later was ik een recept voor een spiriva-vernevelaar en een verwijzing voor de bewegingstherapie, specifiek voor COPD-patiënten en een voor de longarts rijker!
Je weet hoe graag ik mijn beweging uit alternatieve mogelijkheden haal, maar sinds Amara geen groep meer heeft in Nieuwegein en ik door de drukbezette avonden hem ook niet in de dorpen rondom kan volgen, zit er niets anders op dan wat fitness. Onder begeleiding vanwege de lekkende klep. Nu maar hopen, dat mijn mede-lotgenoten ook eigenlijk van kwikzilver houden en niet alléén maar COPD-gestuurd door het leven gaan. Al snap ik, dat het soms niet meer te vermijden is. Maar waar het mijn persoontje betreft, niet nu al, nog niet!!!
Ik geloof te erg in de afleiding en het overwinnen op de manier van: Ik kan het, ik kan het, ik kan het!!!!
Want ik kan het zo vaak, zonder daarbij mijn grenzen te overschrijden.
Op gezette tijden rust, goede ademhaling etc....

Van de week heb ik trouwens de driedaagse cursus Yoga voor kinderen afgesloten. Het heette eigenlijk, Stilte in Beweging.
Het was heerlijk. Een paar fraaie oefeningen rijker, mijn hippie-yoga-kennis weer opgefrist en de ervaring om te herontdekken, hoe fijn het is om bijvoorbeeld de 'koeienkop'te doen en dan te voelen dat er lucht door je longen stroomt.
Wie weet, als ik uit de drukte ben, een cursusje yoga voor de broodnodige ontspanning.

Net lekker lang geskyped met mijn dochter en schoonzoon-Utrecht. Ze zitten inThailand en zijn alle aardbevingen vooruit geweest. Wel hebben ze op diezelfde plekken vertoefd. In Christchurch en vlak bij Birma! Altijd even slikken!
Ze zitten nu op een atol in Thailand. Het is nu nog tien dagen voor ze er weer zijn. Ik kan niet wachten!

Ik ben trouwens de dagboeken van mijn moeder aan het uitwerken voor de hele goegemeenschap. Alle nichten en neven waren zo nieuwsgierig naar deze boeken van hun Oma, dat ik had bedacht er elke dag een bladzijde van te schrijven. dan kan iedereen mee terug in de tijd en is het voor mij goed te doen.
We leven in het dagboek nu op woensdag 26 maart 1986.
Het is grappig, maar ook verwarrend om met een been terug in de tijd te staan en weer alle wandelgangen van mijn moeder en vader na te kunnen gaan en mee te kunnen beleven. het is wel echt de moeite waard. Ze schrijft het ook voor ons, heb ik het idee. Ze vraagt soms bepaalde dingen of slaat een vertrouwelijke toon aan...Zo van: 'Wij weten wel beter, hè.'
Waardevol, denk ik. Ik zoek er oude foto's van thuis bij. Dan kan men zich nog beter een voorstelling maken. Ze schrijft eigenlijk voornamelijk over het ziekteproces van mijn vader en haar rol daarin. Mijn vader heeft eerst een kleine en toen een grotere hersenbloeding gehad en in de tijd waar ik nu inzit, worstelt hij verschrikkelijk met zijn nieuwe grenzen. Niet meer auto rijden, afhankelijk zijn, alleen maar een blokje kunnen lopen met een slepend been. In de war zijn en af en toe niet meer kunnen denken.
En haar rol van verpleegster, moeder, grote stimulator, maar met de vele mopperbuien, omdat je dicht bij het vuur zit en de onmacht op jouw schouders krijgt geschoven. Een boegbeeld voor mijn moeder, wat een bewonderenswaardige vrouw, die ondanks alle negatieve energie van die aandoenlijke malle onmachtige en daardoor breekbare ouwe Pa blijft houden en hem verwent met lekkere doorregen lapjes en 'n haring op z'n tijd.

Zo, inmiddels ben ik weer getransformeerd van nachtvlinder naar een brak persoon in het leven van alle dag. we gooien er even een flinke dosis gezond voetbal tegen aan en dan kunnen we weer vooruit.

Wel van de week de biografie van Vasalis besteld.  Zo'n fantastisch dichter. Ik ben gek op het ezeltje, de krekel en de appelboompjes, de idioot in bad en noem maar op.
Fijn dat we zoiets moois kunnen meenemen. De appelboompjes krijgen jullie van mij cadeau, omdat het nu eindelijk heerlijke lente is!

appelboompjes

Op een recht, zwart kousenbeen,
dunne rokjes opgeheven,
dansend in de vroege regen
en de tuin voor zich alleen,

staan twee jonge appelbomen,
't witte bloed omhooggestegen,
vlinder-hoofden wijd omgeven
door hun aller-eerste dromen.

Met hun smalle voet in 't gras,
ingetogener en lomer
staan zij later in de zomer
na te peinzen hoe het was.

Voller wordend met de dagen,
vastgegroeid in 't ogenblik,
bestemd, mijn zustertjes, - als ik -
te wortelen, rijpen en vrucht te dragen.

Ik heb op mijn tuin ook twee appelboompjes en de amandel staat al weer in volle knop!
Lekker genieten met z'n allen van het weer, de zachte lentebries, de zon, de bloesem en het ontluikende groen.
Ik ga in ieder geval vanmiddag een partij kunstgras snuiven op  het voetbalveld.....You can't have them all!!!
Hastalapasta en liefs!
Ber.

Ha lieve Ria en alle medelezers.  ^O^

De klad zit een beetje in de briefwisseling á deux, maar dan wordt het gewoon in een breder perspectief getrokken.
Voeding is wel fijn, al heb ik vanuit mijn eigen dagelijkse beslommeringen veel kleurrijke en variabele omstandigheden te melden!

Eerste Paasdag en voor het eerst, eigenlijk, heb ik niet iets concreets afgesproken over wat we zouden gaan doen. Sterker nog, ik ben broodjes en eieren, vleeswaren, kaasplankje en paasstol eenvoudigweg vergeten aan te schaffen!
De zon is er, uitbundig en stralend, evenals de zomerse temperatuur. In het dagboek van mijn moeder op 24 April 1986 staat: Prachtig zonnig weer, zo'n 15 graden.
Dat lijkt me een vrij normale temperatuur voor de tijd van het jaar. Gisteren was ik in Kloetinge om de wedstrijd van de boys te bekijken en daar lag het kwik rond de 25 graden, je hoort mij niet klagen!!!! Lekker droog en warm weer, nog niet te, met een milde zeebries...topweer voor aangedane longblazen!!!
Gelukkig heb ik geen overmatige last van de regen peppel-pluizen die uit de hoge populieren waaiden!!!!
Het lijkt me een ramp als je daar gevoelig voor bent, want dan mag je echt wel binnen blijven! Ze liggen al als een dekentje over de auto heen!

De jongens hebben wel dik gewonnen en nu is er de derby morgen tegen Xerxes. Die beladen wedstrijd van twee toppers in de hoofdklasse is al een keer eerder in het seizoen begonnen en vrij snel gestaakt na het overlijden van een trouw supporter van GVVV tijdens de wedstrijd. Nu vindt dan de doorgang plaats. Beiden vechten om een plaats in de topklasse. Het zou een mooie kroon worden op het werk van GVVV en van de boys, we gaan er voor!!!!

Mijjn bezoekje aan de longarts, omdat mijn stem nu toch echt wel op het niveau zat van een krakende ouwe heksenkol en mijn hijgende 'laat alles vallen, waar je mee bezig bent' momenten in fluks aantal toenamen, heeft er in geresulteerd dat ik onmiddellijk aan de fysiotherapie ben gegaan om de conditie weer op te vijzelen, voorlopig even twee keer per week en ik vind het nog lekker ook.
Woensdags om 16.00 uur en vrijdagochtend om 8.00 uur voor ik naar mijn werk ga! Early bird....heb in vier weken al resultaat geboekt. Het levert in ieder geval meer op! Daarnaast moest ik stoppen met de Alvesco en beginnen met de Serevent, 2 x daags. Ook dat heeft al voor verbetering gezorgd.
En er staat weer een nieuw longfunctieonderzoek te wachten , waarbij ook de gaswaarden bepaald zullen worden!
Wel fijn om gewoon weer te weten, waar je aan toe bent.
De afgelopen maanden waren qua lucht een soort donkere tunnel, stem brak, koud weer, paarse handen, kortom een mies gevoel!....dan moet je zoeken naar pareltjes.
Gelukkig zijn die er zeker wel geweest.

16 April was ons grote optreden, waarbij we een avondvullende programma met Dijknummers zongen.
In een theaterzaal, mensen in het pluche, die echt kwamen om te luisteren en dus waarschijnlijk ook heel kritisch zouden zijn. Een week voor het optreden had ik even last van koud zweet, maar daarna niet meer. Ik wist, dat mijn kraakspraak zich niet op het level van de zang bevond. Daar had ik nog wel vertrouwen in. We hadden mooie zwarte paillettenjurken, paarse lange handschoenen, de hele band was goed afgestemd in paars/zwart, de blazers er bij, een VD boven onze hoofden, een prachtig decor-doek met een Amsterdamse gracht erop, geluid van topkwaliteit en hele fraaie belichting!!! Jottem in een uiverkocht theater!!!!
Het was echt kicken! Alle kinderen waren er en vrienden van de kinderen, veel trouwe fans, maar ook mensen, die Dijk-fan waren.....
Anderhalf jaar hadden we er naar toe gewerkt en dit was met recht de ultieme beloning! Alles klopte en alles was lekker strak en sterk!
Ik kon nog lang teren op de staande ovaties en de lovende kritieken.
Daarna een afterparty, die klonk als een klok. Wel een heel bijzondere ervaring om met de kids en schoonkids en zussen en broertjelief op de dansvloer te staan in zo'n euforische stemming. Af en toe even bijkomen en kijken, kijken en kijken naar al dat mooie jonge levenslustige spul! Wat ben je dan rijk!

Maar de volgende dag moest ik wel verder aan de verslagen van school. De deadline was in zicht. Wat een werk, maar wat een heerlijk en voldaan gevoel, als het dan weer helemaal af is!
Daarom viel ik natuurlijk vrijdag, de eerste vakantiedag, in een soort vacuum. Alle moet-dingen waren achter de rug.
Vooruit met de geit, wat is er heerlijker in het voorjaar, dan grote schoonmaak te houden in hoofd en huis!!
Ik mag dan wel de hele paasbrunch zijn vergeten, maar mijn balkon en de galerij zijn weer spiksplinterpasen klaar!!! Eerst naar de fysio, toen naar het tuincentrum en malves, papaver, violen, campanula's, salie, basilicum, munt, bieslook en tijm op de kop getikt en 30 liter aarde.....
Dat moest natuurlijk wel de vier trappen op....zonder lift helaas. Dus nog een keer een verdunde fysiosaus er over heen!
In drie keer, dat dan weer wel. Reken maar uit, dat is dan twaalfhoog. Maar met ijzeren wilskracht heb ik het, want het moest echt gebeuren, op mijn tandvlees gehaald!!!

Tijd voor een bakkie leut en de krant en daarna het vege lijf gestort op de galerij, kruiden verpotten in grotere potten, voor het keukenraam gezet, gietertjes water voor de vloer, glassex voor de ramen en tussendoor uit puffen....adem in, adem uit...,dan het balkon. O my goodness....zeker een jaar niet naar omgekeken. De lavandula had het loodje gelgd tegen de liefdevol verstikkende omhelzingen van spontaan opgekomen grassen, overal vielen scheuten van aanwaaiende bomen  te ontdekken en de mossen hadden de saxifraga overgenomen. Potten bleken bij het optillen spontaan in scherven uiteen te vallen en er zat maar een ding op....een rigoreuze daad stellen. Vuilniszakken bij de hand, kluiten ontdoen van nog te hergebruiken aarde en maar heel veel ruimen. Ook hier gold met name....adem in, adem uit....veel water drinken, want ik stond in de brandende zon! De buuf keek nieuwsgierig over het balkon of ik nu al door een zonnesteek was overvallen, omdat ik mijn arme plantenkiddies bemoedigend of troostend toe sprak. Ze geloofde me maar half, toen ik haar bezweerde me uitstekend te voelen. Niet zo verwonderlijk eigenlijk, toen ik mijn verhitte hoofd onder de zwarte zweetvegen in de spiegel tegen kwam!
Adem in......adem uit.....
En eindelijk tegen vieren had ik alles op de rails, een schoon balkon, met mooie planten in ruime potten,  mijn lieve franse bistrosetje opgesierd met mooie paarse viool!
Genieten!!!!
Maar..... weer een volle galerij, door de vuilniszakken, overbodige tafeltjes en ander afval van het balkon....O, o, never a dull moment, zo blijft en mens aan de gang. Maar niet vandaag nam ik me heilig voor, da's voor morgen. Eens kijken of er nog zonen te strikken vielen voor het betere opruimwerk.

Een ritje naar de tuin om daar een heerlijk glaasje koude witte wijn te drinken met mijn lieve oude vriendje leek me meer op z'n plaats.
Wel riep de tuin met iedere vezel om aandacht en wieden. Ik heb me dapper vermand en ben blijven zitten om de laatste zonnestralen te vangen op mijn albasten winterhuidje.  :Y
Stokje erbij en broccoli-salade.
Ik hef het glas, proost!
Zondag is er weer een dag!!!  :W
Fijne Pasen!

Fijne tweede paasdag allemaal!

Lieve Ber, je hebt gelijk, de klad zit er een beetje in. Om de een of andere reden kon ik me er de afgelopen tijd niet toe zetten om te schrijven. Ik werd me er pas goed van bewust toen ik zag dat jij na mijn epistel al twee keer een stuk had geschreven. Nog kwam ik er maar niet toe, tot vanmorgen…waarna ik al snel moest constateren dat jij me alwéér voor was geweest. Tja, rustig schrijven kan ik alleen boven op mijn studeerkamer en na al het werk voor de tentoonstelling en het boek, waarvan de presentatie op 4 april was, had ik kennelijk geen puf meer. Ook met foto’s afhandelen en bewerken op de computer heb ik me eigenlijk nauwelijks beziggehouden. ’s Avonds las ik nog wel mijn mail en bekeek ik zo nu en dan facebook, met kleine reacties, maar verder zeeg ik neer op de bank om er niet vanaf te komen voor het slapengaan. Ook mailinglisten waarop ik geabonneerd ben, zoals die van de boekgrrls, liet ik even links liggen.

Daarentegen heb ik veel werk verzet in de tuin, dat kleine lapje grond van 5 x 10 m2 had even veel aandacht nodig. Twee hoge grassen moesten een kopje kleiner worden gemaakt, het groen dat zo langzamerhand een meter boven de schutting uitstak diende aangepakt, het klimspul tegen de hoge muur van het huis naast ons, aanpalend in onze tuin, had de dakgoot weer bereikt en moest er nu echt af, hetgeen maar gedeeltelijk is gelukt omdat we geen ladder hebben. De dode takken en takjes zitten er dus nog deels op, maar zullen spoedig weer bedekt worden met nieuwe scheuten. Paadje en terras begonnen vol te lopen met mos, grasjes en ander spul dat ik daar niet wilde hebben, dus ook daar werk aan de winkel. Steeds maar kleine stukjes, anders hield ik het niet vol. Weer een week of wat later de vlinderstruik gesnoeid. Manlief gevraagd of hij de onderste dikke takken eraf wilde zagen, want ik kwam er niet doorheen. Tot gisteren was ik bang dat ik nu te ver gegaan was, maar gelukkig, er is wat voorzichtig groen te zien. Het zevenblad is niet voorzichtig meer, was gisteren een andere ontdekking. Ik had achterin een stukje grond over het hoofd gezien, zodat de scheutjes daar fors hebben kunnen uitgroeien. Dat komt dan na de Pasen wel weer.

Zaterdag was de jaarlijkse herdinkings/verjaardagviering van mijn moeder. Gelukkig hoefden we met dit mooie weer niet binnen te blijven omdat zuslief ons allemaal in haar tuin had uitgenodigd. Taart en bbq. Eerste paasdag was een dag met zoonlief en eigen tuin, inmiddels weer een paradijsje! In het kleine vijvertje 5 kikkers (groot en klein) geteld. Nog maar een keer barbeknoeien! En vandaag is schoonmoeder aan de beurt, wel op de flat. We nemen koude visjes mee, sausje en salade erbij en alweer smullen geblazen. Thuis eerst nog ontbijt, of liever gezegd brunch, met eitjes, maar verder niets bijzonders.

Jij hebt trouwens wel heel wat meer moeite moeten doen met je plantjes voor het balkon. Als ik alleen al aan al die trappen denk en het gesjouw, dan krijg ik het Spaans benauwd. In de brandende zon zou ik het ook al snel opgeven. Ik kan tot een uurtje of twaalf in de tuin werken, met die zomerse temperaturen (dan is er in een groot gedeelte nog schaduw), maar dan pas weer na vier of vijf uur.

Fijn dat de fysiotherapie en andere medicatie je toch wat baat geeft! En dat je met zingen geen last hebt van je stem. Het was leuk om je verslag van het optreden te lezen. Goed om te horen dat je zo veel eer en plezier van al het werk hebt gehad! Schoonzus heeft in mei een groot optreden, waar ze ook al lang naar aan het toewerken is. Helaas voor haar is de helft van de plaatsen nog niet verkocht, dus is het de spannende vraag of het wel doorgang kan vinden. Ik ben eerlijk gezegd niet zo’n liefhebber, al ben ik natuurlijk wel een keer gaan kijken en manlief is al een keer of vijf geweest, maar andere schoonzus komt er speciaal voor uit Frankrijk en haar moeder en kinderen hebben ook geboekt.  

Zo langzamerhand wordt het hier in huis ook weer tijd voor wat actie, ik ga snel douchen voor zoonlief uit bed komt. Binnenkort hoop ik nog op je andere stukken terug te komen.

Liefs, Ria  :W
ps: Nog een fijne vakantie!

Ha Ria....fijn om weer wat te horen! Het gaat je goed, je bent weer lekker actief. Helemaal te gek. Ik vond het leuk om te lezen, dat je de tuin hebt aangepakt! Het is zo heerlijk om weer veel te ruimen. het geeft dan vaak letterlijk en figuurlijk ruimte voor nieuwe dingen.

Nou gaat bij mij de tuin ruimen me altijd beter af, dan het huis ruimen. De zolder vordert maar mondjesmaat. maar ja, daar leeft in principe niemand en ik hoef er alleen maar te zijn om de was op te hangen!! Ik zal en keer al die kinderen van me bij elkaar trommelen en dan is het klusje in 'no time' geklaard. Ik zie op tegen het verven en het leggen van het oude laminaat!!!! Nadat ik een paar weken lang last heb gehad van ultieme stramme knieën bij de vorige laminaat-escapade!

Gisteren zijn mijn zonenlief samen met hun club gepromoveerd naar de Topklasse. *O* Dat was een enorm festijn daar op Panhuis! Het werd een groot bont schouwspel en ik heb er met volle teugen van genoten. Wat een leuke prestatie. Ze hebben het ook echt verdiend. Vlak voor het eind vloog er nog een sperwer een rondje boven het veld. Dag lief, denk ik dan, kom je ook even kijken! Hij cirkelde zo'n drie keer rond en ging toen weer naar de bosschages achter het veld. Alsof ie zijn goedkeuring betuigde. Ik hou er van om het zo te zien. Ik had het de jongens graag gegund, dat hun vader er bij had kunnen zijn! Het zou voor hem zelf ook de kroon op het werk zijn geweest.
Het maakte wel dat ik met gemengde gevoelens er stond, heel blij om het resultaat en aan de andere kant de droefenis om de afwezigheid van die belangrijke voetbalheld uit het leven van de jongens.
Voor henzelf hadden de turbulente gebeurtenissen gelukkig de overhand. Iedereen hing om elkaars nek en ze werden onder luid gezang en dreunende muziek door Veenendaal heen gereden. De enorme beker en een echte schaal torende hoog boven de boys uit. Er is heel wat bubbeltjeswijn door heen gegaan!
Tijd voor mij om naar huis te gaan!

Van de week heb ik een aantal onderzoeken ondergaan en wat blijkt nu..... ik heb COPD gold twee en helemaal niet zoals de huisarts de vorige keer had gemeld gold drie. Ik heb nog 61% lucht in de longen en in die drie jaar zijn de uitslagen nagenoeg hetzelfde gebleven. Hier en daar een lichte verslechtering maar eigenlijk niet noemenswaardig. Ik heb ook een nieuwe longarts, die ruim de tijd voor mij neemt en die me precies laat zien, hoe ik zit in de grafieken en me steeds in alle rust uitlegt wat er gebeurt. Er zit wel veel restlucht onder in de longen, die dan weer drukken op het weefsel en er zo voor zorgen dat de veerkracht nog minder is. Maar ik vond het verbazingwekkend, dat er zo'n verkeerde diagnose kon worden afgegeven! Ik kan alleen maar met klem adviseren om goed na te gaan, wat de waarden zijn van je uitslagen en er anders met klem naar vragen. je hebt recht op het juiste inzicht van deze aandoening. Want het kan je spirit aardig beïnvloeden, als je denkt dat je ernstig ziek bent! Het verklaart de veerkracht!!!
Het bepalen van de bloedgaswaarden deed gemeen zeer. Ik had het van de vorige twee keer kennelijk verdrongen of ze had nu wel een heel gevoelig plekje uitgekozen. Op de pols en het spoot er niet uit, maar het was sijpelen geblazen. Op zich al verwonderlijk en nu nog, vier dagen later, is het een heel gevoelig  geheel en prachtig geel-paars gekleurd! Het valt te overleven!
Dus doorgaan met ademhalen, bewegen, trappen lopen en alles volgens mijn eigen befaamde ademtherapie: Adem in, adem uit......en blijven lachen! Maar wat ben ik blij, dat de winter er weer op zit.

Dat geldt ook voor mijn lieve Renaultje, die nog rondzoeft op zijn lompe winterbanden. Woensdag gaan de sierlijke zomerbanden met sportvelgen er weer om. Rijdt ook weer een stuk rustiger!
Vandaag is het moederdag en ik vier het tot nu toe kinderloos. Dochterparijs moet werken, dochterutrecht zit met haar geliefde op Texel, de zonen hangen in hun hang-over en puberzoon past weer op de eenogige langhaar van dochterutrecht.

Ik ga straks lekker naar de tuin. We zijn bezig met het organiseren van een stekjesmarkt. Ik heb een spandoek gemaakt en we hebben een grote tent geregeld. Volgende week is het zover, dan kunnen alle exotische vruchten en zaden uitgewisseld worden. Iets wat niet uit kan blijven, met een bevolking die bestaat uit Turken, Marokkanen, Hindoestanen, Vietnamezen, biologische en luie  Hollanders die grenzenloos hun bonte keukeningrediënten voor hun smakelijke maaltijden zelf verbouwen. 

Wie weet komen de kiddoos daar wel naar toe. Ik zal in ieder geval lekker brood met kruidenboter, mozzarella en tomaat meenemen.  De basilicum op de tuin heeft het ook begeven, dus zal ik wat meenemen van het balkon. Met deze droogte ben ik eigenlijk voornamelijk bezig met het gietertje te vullen in de sloot en uitgieten! En dat in een gestaag tempo. Dat is geen overbodige luxe met deze tropen-temperaturen. Een lekkere soave of Pinot erbij en mijn moederdag kan niet meer stuk.

Leuk, dat jullie die verjaardagsdag van je moeder nog vieren. We gaan het, geloof ik, wel weer doen, maar het komt er de laatste jaren niet zo heel erg meer van.
Zoals je weet, ben ik bezig de dagboeken van mijn moeder uit te schrijven in een blog. Ik ben in januari begonnen en schrijf elke dag haar dag uit 1986 op. Die stukjes heb ik titels gegeven, die opvallen in de beschrijvingen van die dag. Nu ben ik in deze vakantie begonnen met eigen herinneringen op te schrijven, naar aanleiding van zo'n titel. Het levert verrassende hersenspinsels op. Ik weet veel meer van vroeger dan ik dacht. De stukjes schrijf ik voor mijn broers en zussen, maar ook voor de vele kinderen en achterkleinkinderen van mijn vader en moeder. Het is heerlijk om te doen.
Enkele titels:
Hang naar de natuur.
Zo komt splinter door de winter!
Regeren is vooruitzien.
Altijd ziek en nimmer dood!
‘n IJsje doet wonderen!
Zo slap als een vaatdoek.
Pa praat als Brugman.
‘Mijn moeder is doof!’
Agge maar leut hè!
Allemaal rooie!
Zoals je ziet zijn het leuke spreekwoorden en uitdrukkingen of een beetje verouderde begrippen.
Dochterparijs gaf al aan, dat ze zo genoot van het ouderwetse nederlands, dat mijn moeder hanteert. Ha, we spreken dan 1986, hè!!!  En neeflief was helemaal gelukkig, omdat hij de herinneringen aan zijn oma weer zo helder op z'n netvlies krijgt.
Zo vier ik mijn moeder ook een beetje! Op mijn eigen manier.  :Y

Morgen weer naar school en ik moet toegeven, dat ik er nog niet veel zin in heb. Heb ook alles wel ver voor me uitgeschoven! We zullen zien hoe we de laatste weken weer door bikkelen. Lekker genieten van dit prachtige weer, rustig doorgaan met ademhalen en haal snel dat zevenblad er uit. Met wortel en al, want er is niets zo verstikkend als deze killer!
Huggie!  :W
Ber

Dag Ber,

Van harte gefeliciteerd met het resultaat van de zonen!  *O* Topklasse, dat is niet niks! Wat mooi dat je bij die cirkelende sperwer aan je lief dacht en ik kan me je gemengde gevoelens goed voorstellen. Het moet erg moeilijk zijn om je kinderen zonder hun vader volwassen te hebben zien worden.

In je laatste brief zeg je dat de tuin ruimen jou beter afgaat dan je huis ruimen. Dat kan ik volop beamen, al is het maar omdat tuinliefhebbers wel moeten! Doen we niks, dan wordt het in “no time” een oerwoud, wat men overigens hier soms al ter sprake brengt.
De tuin hier is inmiddels zijn snoeibeurten weer aardig te boven gekomen en ziet er uit alsof er nooit iets gebeurd is. Dat wil zeggen dat alles naar hartenlust groeit en bloeit en binnen de kortste keren het pad naar achteren weer overwoekerd zal zijn. Vóór de zomervakantie zal ik nog eens rigoureus de schaar erin moeten zetten. De vlinderboom loopt allengs wat meer uit en daar ben ik blij om, want wat ooit begonnen is als een stekje uit mijn vaders tuin - en al meerdere malen door mij op een andere plaats gezet - verdient het om een blijvertje te zijn, ook al wordt nu ’s zomers de tuintafel belaagd en heb ik al bijna geen terras meer over vanwege de alom aanwezige beplanting! Ik heb overigens grote bewondering voor al jouw huis- en tuin activiteiten. Is de stekjesmarkt goed verlopen?

Goed nieuws van je longarts ^O^, al is het inderdaad hoogst merkwaardig dat je in COPD gold 2 blijkt te zitten, terwijl voorheen gesteld werd dat je al op niveau 3 zat! Nu zeggen die stadia natuurlijk ook niet alles, maar het is wel fijn dat je nieuwe longarts de tijd voor je neemt en zegt waar je aan toe bent. Ik ben het met je eens dat zoiets je geestelijke gestel aardig kan beïnvloeden. Ik heb zelf in de relatief korte tijd dat ik COPD leek te hebben nooit een bepaling van de bloedgaswaarden gehad, maar dat prikken in pols of hand gemeen zeer kan doen, daar weet ik alles van. Er is daar bij mij al diverse keren een infuus aangelegd, hetgeen ook in mooie verkleuringen resulteerde. 

Wat goed dat je, naast al je andere bezigheden, ook met de dagboeken van je moeder bezig bent! Sowieso erg fijn dat ze dagboeken bijgehouden heeft. Intrigerende titels, ze maken nieuwsgierig. “Altijd ziek en nimmer dood!”  Het is fijn om herinneringen zo levend te kunnen houden. Erg grappig ook dat taalgebruik uit 1986 al ouderwets wordt gevonden. Je schrijft ze in een blog, maar niet openbaar neem ik aan? Terugkijkend naar vorige epistels zie ik dat je moeder vooral over je zieke vader schreef en wat een bewondering je voor haar hebt. Ook in die tijd waren er mantelzorgers, al werden ze zo misschien nog niet genoemd.
Bij ons was het andersom. Mijn moeder is tien jaar ziek geweest (leukemie), waarbij periodes van heftig ziek zijn werden afgewisseld met periodes waarin ze zich relatief goed voelde. Mijn vader heeft al die tijd zo goed voor haar gezorgd, dat ik daar ook erg dankbaar voor ben. Ze hielden elkaar overeind, want mijn moeder klaagde zelden en wist pa altijd weer op te monteren als hij zelf in de put zat. Nu woont vader alleen en kan gelukkig, ondanks prostaatkanker en Alzheimer, met wat ondersteunende huishoudelijke hulp, nog goed voor zichzelf zorgen. Door de hormoonpleisters is de (beginnende) Alzheimer al een jaar niet verergerd en stabiel. Pa zorgt zelfs nog voor andere oudjes, zoals een overbuurvrouw en een goede vriendin, die beide de negentig al gepasseerd zijn. Boodschappen doen, eigengemaakte soep brengen, een luisterend oor, al vindt hij dat laatste niet altijd even fijn vanwege de immer klagende vrouw. Maar ja, wat moet je ook anders als je verder niet veel meer hebt in je leven. Haar enige dochter heeft bovendien borstkanker en krijgt chemokuren. Wat dat betreft ben je best wel gezegend als je meerdere kinderen hebt. Ik zeg wel eens gekscherend tegen zoonlief dat wij niet zo oud hopen te worden, omdat hij er dan alleen voor staat, maar ja, we hebben niets te willen. 

Je gedicht van de appelboompjes kende ik nog niet. Vasalis wel natuurlijk. Haar biografie is net uit en van één van de boekgrrls die het boek al gelezen heeft hoorde ik dat ze nu met andere ogen naar het gedicht kijkt: Haar kinderen en kinderen in het algemeen waren belangrijker dan haar gedichten, hoewel dichten ook een levensbehoefte was. Elly de Waard, een ‘voortrekkersvrouw’ gaf haar daarvoor op haar kop. Vasalis moest van haar een strijdbare rol spelen, ''ze moest positie innemen in het poëticale debat'', maar ''niet de poëzie, maar het therapeutisch werken met kinderen hield haar levend''. De boekgrrl vond haar steeds sympathieker worden, hoe meer ze over haar las.

Vanwege de akeleitjes die tot mijn verrassing weer in eigen tuin opdoken, een gedicht van Ida Gerhardt.

De Akelei (Dürer)

Toen hij het kleine plantje vond,
boog hij aandachtig naar de grond
en dan, om wortels en om mos
groef hij de fijne aarde los,
voorzichtig - dat zijn hand niets schond.

Behoedzaam rondom aangevat
droeg hij het langs het slingerpad
van bos en akker voor zich uit,
en schoof het thuis in 't licht der ruit
zoals hij het gevonden had.

Dan, fluitende en welgezind
mengde hij zoekend eerst de tint;
diepblauw en zwart ineengevloeid,
met enk'le druppels rood doorgloeid,
dat het tot purper samenbindt.

En uur aan uur trok stil voorbij;
zó diep verzonken werkte hij,
dat het hem soms was of zijn hand
de vezels tastte van de plant-
zo glanzend kwam de omtrek vrij.

Totdat het gaaf te prijken stond:
de wortels scheem'rend afgerond,
het uitgesprongen groene blad
scherp in zijn karteling gevat
tegen de lichte achtergrond;

de bloemkroon purper violet,
de hokjes om het hart gebed
en boven de geknikte steel
de honingsporen, het juweel
vijfvlakkig: kantig neergezet.

In 't vallend donker toefde hij
nog dralend bij zijn akelei;
dan, in het laatste licht van 't raam
schreef hij de letters van zijn naam
en 't jaartal glimlachend erbij.

Lieve groeten, Ria  :W

^O^ Ha lieve Ria,

Wat een mooi gedicht van ida Gerhardt. het tot stand komen van een schilderij van een akelei. Ze heeft geprobeerd de lieflijke bloemen ook met woorden te schilderen! Mooi!

Het schooljaar nadert zijn einde. op school zijn er enorm veel veranderingen gaande en ik kijk ze met gemengde gevoelens aan. er gaan twee mensen weg uit de bovenbouw en er moet een nieuwe directeur komen, waarvoor de eerste sollicitatieronden op woensdag starten. Ik zit in de commissie om het jenaplan-hart te bewaken!
Volgend jaar moet ik een BAPO-dag opnemen per week. Daarnaast zal ik een dag per week breder ingezet worden over de BSO en de peuter/kleutergroep en school ter bewaking van de wereld-oriëntatie en is er ruimte om intervisie te geven, waar dat nodig is. Ik heb bedacht, dat ik het los moet laten. het wordt nooit meer wat het was. Die dag vrij biedt nieuwe perspectieven en ik kan er bijna van gaan dagdromen. Een goed moment om te bezinnen en weer een nieuwe uitdaging aan te gaan! het liefst zou ik toch iets in de richting van de PABO willen gaan doen, met de expertise, die ik heb op  het gebied van het ervaringsgericht onderwijs en mijn kennis van het jonge kind. aan de andere kant lijkt het me ook leuk om een schoolteam te coachen op de praktijk van het evaringsgericht onderwijs!

Nou ja, je snapt het al. Er zal ook tijd zijn voor het schilderen, het schrijven en de tuin! En last but not least kan ik ook meer afzakken naar Parijs, om twee vliegen in een klap te slaan, nl, het zien van-straks- twee kleinkinderen en de tentoonstellingen in de musea af te lopen!
Dochterparijs wordt al weer mooi rond, het kind groeit goed en officieel wordt de kleine rond veertien augustus verwacht. Een leeuwenjong dus! We zullen het beleven.

Deze ouwe rocker heeft maar liefst vier optredens achter de rug en nog een in het verschiet en dat alles in het tijdsbestek van een maand. 'Maakt u nog wel eens wat mee, Mevrouwtje!'
We zitten als band aardig in de lift. Dat betekent, dat we het repertoire op alle fronten moeten uitbreiden.We zijn er naarstig mee bezig. Het werkt enorm stimulerend. want je wil het allemaal beheersen. Extra hard aan de gang, is het devies.

Ja, de tuin.
Daar kan je veel in kwijt. Liefde en aandacht voor alles wat groeit en bloeit, maar het is ook een voedingsbodem voor gedachten en herinneringen. Ik heb met mijn oude vriend al heel wat filosofische verhandelingen gevoerd boven het vrij maken van lupinen en vrouwenmantel en het in goede banen leiden van de maagdenpalm en ander wildgroeiende bodembedekkers. Dat is onder andere ook wat me zo trekt in de tuin. En los van dat alles krijg je er de overdaad aan bloemen gratis en voor niets (nou, da's niet helemaal waar) bij. De stekjesmarkt was inderdaad een succes. Ik heb nu ook Thaise munt op mijn balkon staan. Munt zet ik nooit meer in mijn tuin, want voordat je het weet heb je én de blauwe muntkever te gast én is je perk binnen no time 'een munt, al munt!' Indammen deze rakker! Er waren nog meer leuke inheemse stekken te verkrijgen, maar voordat ik met de organisatie daar aan toe kwam, waren ze al weer vergeven. Volgende keer beter. Het was leuk om te doen.

Daarna ben ik naar de exposiitie van een vriendin gegaan in de Utrechtse binnenstad. Ze vierde tevens haar verjaardag daar. Het was heel gemoedelijk, compleet met fluitensemble. We zaten in een mooi oud pand en haar werk, portretten van haar vader en moeder in verschillende stijlen uitgevoerd, kwamen goed uit. Helemaal achter aan bij de toiletten hing een doek van haar vader met een enorm gat er in. Daar had muis huis gehouden. De doeken hadden in de winter in haar tuinhuis, dat achter het mijne staat, gelegen
Niet doen dus, was daaruit de wijze les. In ieder geval niet liggend. Die malle beesten lusten nagenoeg alles! Trouwens bij het vullen van mijn eerste gieter van het jaar, steeg er een verschrikkelijke geur omhoog! Ik liet het water er weer uitstromen en ploep....daar zag ik nog net het achterlijfje van muis in het water verdwijnen. kennelijk had hij zich in doodsangst voor de een of andere roofvogel, sperwer, valk of uil wonen in dat paradijs van ons, verstopt in de tuit van de gieter. helaas pindakaas!

Wat fijn dat je moeder en je vader elkaar hebben weten te steunen in die jaren. Mijn vader had decorumverlies door de infarcten en werd steeds meer grumpy. Het was voor mijn moeder een hele opgaaf om het verzorgen vol te houden. Maar ze bleef alle mopperpartijen van onze ouwe brombeer doorstaan, door ze voor het grootste gedeelte te laten zijn, wat het was, nl. een gejeremieer over zijn onwillige lijf, dat niet meer deed, wat het vroeger kon! De onparlementaire uitdrukkingen nam ze maar voor lief, al werd het welhaast genant op het laatst om met hem over straat te gaan.

Ja, ja....zo gaan die dingen! Ik heb de autobiografie van Vasalis inmiddels ook. Nu nog tijd vinden om 'm te verslinden.
Op het voetbalfront blijft het rustig. De verjaardagen van alle kids zijn bijna weer achter de rug. De gierzwaluwen nemen mijn gedachten voor mijn lieve vriendinnetje mee en ik stort me op de laatste drie weken in het thema 'film' van school.
Ik ben met de hele school een stop-motion avonturenfilm aan het maken. We hebben nog twee weken en dan moet het rond zijn, dus het blijft nog even spannend.
Iedere groep maakt een landschap en ieder kind maakt zijn eigen (herkenbare) klei-poppetje. Al die poppetjes uit iedere groep afzonderlijk vormen een leger. De acht legers moeten de heks Gruwela bestrijden, omdat ze de magneet die nieuwe kinderen naar de school toe trekt, heeft verborgen achter een hitteschild dat opgebouwd is uit acht anti-deugden! Deze zijn weer te bestrijden met de deugd zelf. iedere groep heeft een deugd gekozen om Gruwela's hitteschild voor een achste te vernietigen. De kinderen zitten er helemaal in en vinden het superspannend. Mijn lieve onderbouwers hebben een laserstraal met geloofs-luchtbellen bedacht. Verder zijn er al een draaikolk van de hoop, 'n liefdesserum, een klavertje vier  en ga zo nog maar even door.  Duim voor mij, dat het filmen goed gaat en daarna het monteren!
Later zal ik er meer over berichten.

Ik heb weer bar slecht geslapen vannacht. Ga nu nog maar een tukkie doen onder het gekoer van de duif....Dikke Dollie waarschijnlijk! Ken Uw klassiekers!
Huggie en tot later, :W
Ber.

Lieve Ber!

Je eindigde met Dikke Dollie in je laatste brief. En ja, ik ken mijn klassiekers  :) Dikke Dollie kwam hier  voorbijgevlogen in mijn (voorlopig) laatste studiejaar van de bibliotheekacademie. Ik was 33 en (toch nog onverwacht) in verwachting geraakt, waardoor ik  voortijdig moest stoppen met mijn eerste deeltijdstudie.  Ik kreeg Pluk van de Petteflat van de klas als afscheidscadeautje, een emotioneel moment! Zoonlief werd geboren en zodra hij er na enkele jaren aan toe was hebben we Pluk eindeloos aan hem voorgelezen, evenals talloze andere boeken natuurlijk. Een fantastisch mooie tijd!

Dus jij bent ook toe aan Bapo. Je schrijft dat je een dag moét opnemen, dat is toch niet verplicht? Of heb ik dat verkeerd begrepen? Zelf heb ik toen ik met mijn studie aan de kunstacademie bezig was al de eerste Bapo genomen en in verband met mijn gezondheid toen ik 55 werd de rest. Ook al werkte ik  al in deeltijd, het leek me een mooie manier om meer tijd  en rust voor alles te kunnen nemen en om tijd te hebben voor mijn fotowerkzaamheden. En het bevalt  prima. Ik werk nu nog 18,5 uur per week en ben 2 hele dagen vrij.  Heerlijk toch voor jou om straks wat meer tijd te hebben voor je schrijf –schilder- en tuinwerk en je familie en vrienden!

Die bredere inzet op school lijkt me trouwens ook niet verkeerd voor je, als ik het zo lees.
En nu nog even het einde van het schooljaar. Film afgemaakt en alles goed gegaan? Ik heb voor je geduimd hoor! Wat een leuk idee overigens. Als ik dat zo hoor hebben kinderen tegenwoordig op de basisschool een supertijd. Maar o, wat zal dat allemaal een energie gekost hebben. Nou ja, als het maar positieve energie is hè, dan is het allemaal zo erg niet.

De vakantie voor leerlingen en leerkrachten is hier begonnen, maar wij OOp’ers hebben onze laatste werkweek nog. Ik blijf dit keer echter thuis. Ik zit op ’t moment met mijn been omhoog achter de computer. Afgelopen  week werd ik wakker met hevige pijn in mijn enkel. Ondanks de onderhoudsmedicijnen speelt de jicht kennelijk weer op   :? Na een uurtje ging het wel weer een beetje en ben ik toch maar voorzichtig op de fiets gestapt om te gaan werken.  Zoveel mogelijk met ‘t  been omhoog gezeten.  

De dag erna was ik vrij en had een bruiloft. Ik moest een stuk lopen van de parkeergarage naar het stadhuis en dat ging gelukkig, heel voorzichtig aan gedaan. Ook ’s avonds op het feest had ik nauwelijks last. Maar de dag erna werd ik weer met stekende pijn wakker en kon ik nauwelijks op mijn voet staan. Meteen maar krukken besteld nu en een koud compres op de voet. Huisarts gebeld voor iets sterkers dan paracetemol. Dat bleek nog best lastig, omdat ik nogal wat ziektes heb die met medicijnen in elkaars vaarwater zitten. Ook de ontstekingsremmer die ik kreeg mag ik niet langer dan een week gebruiken. Slecht voor astma, hoge bloeddruk, nieren en maag. Nou, toevallig had ik die week ook net een slechte nacht gehad omdat het maagzuur omhoog kwam, dan kan dit er nog wel bij. W. opdracht gegeven na zijn werk naar de apotheek te gaan en ook om een enkelbrace te kopen.
Nu ik zo zit te tikken is de pijn weg, de medicijnen helpen gelukkig! Maar de krukken gaan straks voor de zekerheid toch maar mee!

De longarts belde met de uitslag van bloedonderzoek dat hij had laten doen. Zoals hij al dacht naar aanleiding van mijn klachten (snelle hartslag, niet vooruit kunnen komen) waren het niet de longen zei hij, maar een te snelle schildklier. Hij had ook een hartfilmpje laten maken (inderdaad te hoge hartslag) en een longfoto (die was goed). Ik ben al met al drie uur in ’t ziekenhuis geweest.  Even later sprak ik de huisarts omdat ik medicijnen heb voor een te langzaam werkende schildkier. Dat wordt een pilletje minder, helemaal niet erg dus  ;D

Schoonzus- van- de- boot uit Frankrijk, over voor de bruiloft, heeft afgelopen week net het pad in de tuin weer begaanbaar gemaakt, door alles aan de kanten rigoreus te snoeien. Wij waren aan het koken en zij wilde ondertussen persé iets doen. Nu ben ik extra blij dat ze een uurtje heeft lopen zwoegen. Er zou eigenlijk nog het een en ander moeten gebeuren, zoals het terugknippen van een aantal planten als vrouwenmantel en zo, nou ja, dat gaat dan even niet. Het vijvertje behoeft ook nodig onderhoud, maar och, de pontederia tiert welig en begint al  voorzichtig te bloeien.  Altijd zo’n mooi gezicht, daar kan ik enorm van genieten, van die bloemenpracht.

Wat zonde van het doek met muizengat! Inderdaad een lesje om ze niet op te bergen in het tuinhuis.

Ik wens jou en alle lezers een hele fijne zomer! Wij gaan naar Noorwegen, hopelijk heb ik de krukken dan niet meer nodig…  Op dezelfde dag dat wij van Denemarken naar Noorwegen varen, komen zus met man en dochter naar Denemarken met de veerboot.  Wel heel toevallig hè! Later in onze vakantie zijn ze weer terug en gaan we nog een dagje of wat bij hun langs, voor we via Zweden naar huis rijden.

Ik heb er enorm veel zin in!

Lieve groeten, Ria :W

 ^O^
Ha lieve Ria!
Ondanks dat vakantie een moment is om bij uitstek lange epistels te schrijven, heb ik toch flink op me laten wachten. Het heeft alles te maken met de 'never ending story 'van het opknappen van het huis. Maar.....met dank aan mijn ijzerenheinigheid en mijn sterke verlangen ook gewoon in een opgeruimd huis te kunnen leven, kan ik plechtig mededelen dat het is volbracht!!!
Alle zware klussen hè, vloeren in de beton-verf, laminaat van beneden boven op de zolderverdieping gelegd, beide trappen aan de boven-en de onderkant geverfd, de muren gesausd in de trappengaten en alles-lang leve de COPD-in een trager dan trage slakkengang. Met als gouden vuistregel: Bij mooi weer naar de tuin en bij slecht weer aan het werk.
Het weer was aardig op de hand van het klussen! Ik heb zelden zoveel water tegelijk achter elkaar loodrecht naar beneden zien vallen. Mooie titel voor een boek: 'Waar zomer winter werd'!
Maar de aanhouder wint. op slechts twee rare scheurende pijnprikkels in de-zo voelde het voor mij althans-vliezen van de longen en na het leggen van het laminaat een ontzagwekkende partij spierpijn na, heb ik het goed vol weten te houden.

Tussendoor een paar schilderijen gemaakt in het tuinatelier en ik heb ook het voornemen om alle onaffe werken nu definitief allemaal af te maken. Anders blijft het allemaal wroeten in mijn hersenpannetje. Ook al die onaffe klussen voelden op een gegeven moment toch als een zwaard van Damocles en TV-programma's van 'Help, mijn man is klusser'werkten ook niet bepaald opbeurend.
Puberzoon zorgde voor de elektra. Hij zou me ook helpen met het oude laminaat, maar daar zaten teveel spinnen en stofresten in naar zijn zin. Bij het leggen van het nieuwe laminaat beneden hadden we het oude laminaat achter het schot op zolder geborgen en daar kwam het nu vochtig en stoffig vandaan. Hij was er dus al gauw klaar mee. Ik heb zwoegend al die kromgetrokken delen aan elkaar weten te krijgen, maar halverwege bleek dat we te kort kwamen. Ik met een klein stukje alle bouwmarkten in de omgeving van Utrecht af en daar na alle parket-en vloerspecialisten, maar die keken toch allemaal of ze een soort alien zagen bij het monstertje wat ik had meegenomen. Het kreeg van hen het predikaat: Vooroorlogs, achterhaald, spuuglelijk en van bijzonder lage kwaliteit in de handen van een wanhopige vrouw! Zo keken ze naar mij. Tenminste dat meende ik te kunnen opmaken in hun blik. Een zei zelfs: 'Ach wijffie toch' en schudde meewarig zijn hoofd. Om drie uur 's middags kwam de stoom ongeveer uit mijn oren en belde ik zoonllief met de mededeling, dat hij het laminaat uit het kleine kamertje moest halen, omdat het hetzelfde laminaat was als de zoldervloer(met fluwelen handschoenen) en dat ik nieuw laminaat zou meenemen, omdat ik maar voor ter grootte van drie bij vier nodig had. Eindelijk mazzel. De verkoper gaf me de tip om de afgeprijsde restpakken te bekijken en jawel voor de somma van 7.50 euro per pak had ik vier pakken eiken laminaat gevonden. Zoonlief aan het spinloze eiken laminaat en ik tegelijkertijd aan de zolder verder. Aan het eind van de middag waren we helemaal klaar. De dakdekkers, die zouden komen kijken naar het lek, konden ontvangen worden.
Zolder is nu echt wel een kamer, zoals ik het wil. Ruim, fris, met een tweepersoonsbed voor logees en met aan de binnenmuur genoeg ruimte om wat schilderijen kwijt te kunnen

Wat mooi, dat verhaal van Pluk. Hier zijn de kinderen ook allemaal opgegroeid met Annie M.G. Schmidt. Eerst de verhalen allemaal voorgelezen en later verslonden ze de boeken zelf. Sommige zijn door de vele handen in deplorabele staat geraakt, maar altijd weer met liefde gerestaureerd. Nu staan er een aantal bij dochterParijs en een aantal bij dochterUtrecht. De boys vertonen nog geen interesse, maar dat kan later wel weer komen. Ook de liedjes, vertolkt door VOF de Kunst kunnen ze allemaal meezingen. Dat was echt leuk, toen ze nog klein waren. Met z'n zessen in mijn oranje Renault vier gepropt en maar zingen: De Brievenbus, de Poedelman, juffrouw Scholte..... Ze weten het nog en soms als we weer eens samen in de auto zitten, zetten we automatisch weer dit oeuvre in!

Gek genoeg was ik niet echt toe aan de BAPO. Ik had eigenlijk in mijn hoofd om gewoon lekker door te blijven werken. Dan moet ik bij hoogtijdagen of overmatige drukke tijden wel eens gas terug nemen, maar het ging best goed. Ze hebben het idee, dat ik mezelf niet genoeg in bescherming neem. Bovendien kwam het heel handig uit, met een groep minder en moest er geschoven worden met al het personeel om iedereen aan boord te houden.
Het voelt een beetje wonderlijk. Maar ik zag ineens ook wel weer nieuwe mogelijkheden. Inderdaad, meer schilderen, tuinieren en eens wat verder kijken dan de basisschool. Het wordt op onze school helaas nooit meer wat het was. We zijn met z'n allen met twee nieuwe collega's en een nieuwe directeur en een héél zakelijk bestuur toch een andere weg ingeslagen. Mijn taak zal zijn om het Jenaplanconcept te bewaken! We zullen zien!

Wat is dat toch voor wonderlijks, dat kwalen en pijnen altijd zo tegen de vakantie aan, de kop opsteken! Het lijkt wel of ze stiekem op de loer liggen en zodra het woord vakantie valt, genadeloos toeslaan! Wel fijn dat de medicatie helpt. Al vraag ik me wel eens af of iedereen goed op de hoogte is van wat men voorschrijft.
Bij mijn laatste gang naar de longarts, werd dankzij mijn verzuchting, dat mijn stem zo schorrig bleef, de Alvesco weer vervangen door de Serevent. Het is veel beter nu, maar het blijft dus steeds maar weer uitproberen. Wat voor de een geldt, hoeft niet voor een ander te gelden. Als ik het zo lees, heb je dus een schommelende schildklier! Wel lekker, weer een pil minder!

De tuin is een oase. Broerlief heeft alleen een monsterlijk fonteintje meegenomen. Ik heb haar- een angstig naakt met een sterke hang naar anorexia, vlakbij mijn bank neergezet. Ik ga haar denk ik marmeren en hier en daar bij-kneden. Vervolgens zet ik haar in de rozen, de campanula en de lavendel en dan moet het te doen zijn. Mijn broer doet steeds zo zijn best, dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om haar als spuuglelijk af te serveren! Verder is de tuin een lust voor het oog met al die bloeiende bloemen. Regelmatig vereren ringslang en rood-bruine dameskikker me met een bezoek. Af en tooe vliegt er een ooienvarenechtpaar over en kraaien en kauwen nemen rond half acht 's avonds met veel gekrakeel de wijk naar hun bomen in de stad! Jammer, dat het steeds maar blijft sijpelen en storten. Maar het blijft er gezellig! Lekker kletsen met iedereen en samen eten, je moet toch een keer door die courgetten heen(weet je hoeveel er van een plantje afkomen), nieuwe recepten uitproberen, tussen de buien door een onkruidje trekken en af en toe een lekker glaasje vin blanc. Zo komen we deze zomer wel door!

We zijn ook afwachtend waar het de komst van het tweede kleinkind betreft. Zodra dochterParijs weet wanneer ze ingeleid zal worden, kan ik mijn plannen maken. Als ze weeën krijgt, of als de vliezen breken, zoals bij de eerste, spring ik in de auto en reis ik af naar Sannois. Ze weet al, dat het weer een keizersnede zal zijn en daar mogen haar man en ik niet bij zijn. Dan moeten we weer wachten in haar ziekenhuis-kamertje. Uitgebreid verslag volgt nog!

Ik ben gek op Scandinavië. Het is er zo mooi en met het klimaat een stuk aangenamer voor ons dan in het Zuiden! Zolang het niet té nat is! Maar vorige week zaterdag kwam hier wel dat vreselijke bericht binnen.
Noorwegen heeft in een tijdsbestek van vier dagen een hele andere lading gekregen. Ik weet niet of je al thuis bent, of dat je er misschien wel vlakbij of in de buurt zat, maar die twee vreselijke aanslagen hebben er hier ingehakt! Wat een afschuwelijke megalomane, zelfingenomen misselijke kerel is de dader. Ik heb met ontzetting op twitter de beelden gezien. Hoe hij als een soort zelfverheerlijking, onder het mom van  gerechtigheid, in koelen bloede die arme kinderen neer maaide! Het is niet te beschrijven. Als het in een psychose zou zijn gebeurd is het al vreselijk, maar dit was berekenend en zijn slachtoffers waren volstrekt hulpeloos! In-en intriest!
Dat is zoals het gaat. Goede berichten wisselen de kwade in hoog tempo af. De heftigheid heeft ook te maken met de media, die steeds sneller en indringender het nieuws bij de mensen kunnen brengen. Zou het ook gebeuren als het podium minder groot is? Dat vraag ik me wel eens af!

Ondanks deze hele wrange afsluiting wil ik iedereen toch een goede zomer toewensen en hoop ik samen met jou en jullie nog stiekem op een lange late en 'luchtige' na-zomer!  :Y

Dagdag, hier ben ik eindelijk weer!

Jeetje Ber, wat heb ik een bewondering voor je! Al dat klussen en dan ook die zware  karweien… ik zou dat echt niet zien zitten en dan heb je het ook nog bijna helemaal in je eentje gedaan! Geweldig wat een volharding je dan hebt! Wat goed ook dat je jezelf voorgenomen had om bij mooi weer naar buiten te gaan, al heb je daar niet veel van kunnen profiteren. Prima voor je huis, minder voor je lichamelijke toestand. Maar je hebt het overwonnen en je bent voor mij het beste bewijs van een leven met lef :Y
In een slakkengang, maar wel gestaag! Menig mannetjesputter met copd zou zich hierbij toch maar eens op de kop krabben. Geweldig ook je verhaal over het parket. En wat heerlijk dat je nu zo’n fijne zolderkamer hebt.

Heb je nu de rust gevonden om je schilderijen af te maken?  Werken vereist natuurlijk ook weer de nodige energie, zeker met die kindjes en je nieuwe grote taak!

En hoe gaat het met de Serevent? Is je stem al minder schor? Bij mij komen de introductie-uurtjes voor de nieuwe brugklassers er weer aan. Dat betekent elke keer een poos met stemverheffing praten voor een groep van ca. 30 leerlingen, die gelukkig wel redelijk stil zijn als de docent er bij is. Had ik je al eens verteld dat ik een verlamde stemband heb? Dat heb ik als kind waarschijnlijk al weten te compenseren, maar daardoor heb ik wel altijd het gevoel dat ik mezelf moet overschreeuwen als ik hard praat. Dat ik meer ga gillen :) En tegenwoordig ben ik ook nogal eens schor en moet vaak slijm wegkuchen. Nou ja, het zijn in totaal maar 7 klassen dit keer en omdat ik maar drie dagen werk zal mijn assistente er ook wel een paar over nemen.

Ik lees het stuk over je oase van een tuin en kijk naar buiten. Is het eindelijk weer eens een mooie, zonnige dag, zit ik hier boven te tikken, terwijl ik eigenlijk weer eens wat onkruid weg moet halen en andere noodzakelijke tuinklussen moet doen. Uitstelgedrag heet dat geloof ik, maar ja, ik heb mijn brief aan jou ook al veel te lang uitgesteld.
Wat fijn dat je zo’n mooi cadeau hebt gekregen voor je tuin ;) Zet haar maar lekker in de bloemetjes. Tja, een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, maar het valt soms niet mee. Zoiets als dit kun je niet even wegmoffelen op zolder.

Onze vakantie was heerlijk, op de gebeurtenissen in Oslo na. Het bericht over de aanslagen in Noorwegen bereikte ons via televisiebeelden in het huis van mijn zus. We waren daar net gearriveerd en zaten vol verhalen aan de koffie met o.a. glutenvrije wafels, toen de berichten door mijn nichtje werden doorgegeven. Afschuwelijk en niet te bevatten. Mijn zus en zwager wonen zo’n 400 kilometer boven Oslo, in een afgelegen en verspreide gemeenschap van zo’n 20 woningen. Daar was dus niets aan de hand. Buiten de tv en de gesprekken die we hadden hebben we er verder niet zo veel van meegekregen, want na twee dagen zijn we doorgereden naar Zweden, om vervolgens via Denemarken naar huis te rijden. Later hebben we natuurlijk ook hier de beelden gezien en kranten gelezen. Noorwegen zal nooit meer hetzelfde zijn, zei iemand en dat geloof ik zonder meer. Vooral Oslo zal nog lang een nare bijsmaak hebben. Of de media niet een te grote rol spelen bij gebeurtenissen als deze is de grote vraag. Zulke vragen worden ook gesteld bij gewelddadige films en games. Ik geloof niet dat er ondanks vele onderzoeken al een antwoord op is gevonden.

Over weer naar gemakkelijker zaken: vakantie dus. Het lijkt al weer eeuwen geleden. Het klimaat in Scandinavië valt inderdaad goed te behappen, ik kan er veel beter tegen dan tegen de zomerhitte zoals in Frankrijk vorig jaar. Zeker met opvliegers en te snelle werking van de schildklier is het aangenaam toeven geweest, al was het al met al ook hier behoorlijk nat. Temperaturen varieerden van een enkele keer 8 tot een enkele keer 23 graden en alles daartussen. De meest prachtige wolkenluchten heb ik voorbij zien komen. Eén dag was het echt te slecht om buiten te komen en hebben we de hele dag lezend doorgebracht, waarbij ik me tussendoor ook op het reisverslag gestort heb. Zeker geen straf! Gelopen heb ik niet veel, want een week voor we vertrokken kreeg ik weer een aanval van jicht in mijn voet. Ontstekingsremmers zorgden er gelukkig voor dat ik de kruk die ik bij me had niet heb hoeven gebruiken, maar voorzichtigheid bleef geboden. Ik heb dus net als in Amerika vooral veel gefotografeerd op korte loopafstand van auto en openbaar vervoer (in Bergen). Jammer, maar helaas. We hebben wel 12 campings gehad, inclusief de tuin van mijn zus :) dus je kunt je voorstellen dat we flink gereisd hebben. Al was het aantal kilometers per dag in Noorwegen beslist niet groot. Dat land dwingt je vanzelf tot kalmte, op die wegen in het schitterende landschap. Bovendien kun je met een caravan ook niet zo hard. Ik heb al wat foto’s op Flickr gezet http://www.flickr.com/photos/riakock/, van het verblijf bij mijn zus, maar meer nog niet want ik kom er ineens niet meer op.  Normaal sta ik altijd ingelogd, maar dat koekje is waarschijnlijk verdwenen en nu kan ik niet meer inloggen. Probleem is dat ik meerdere accounts heb met bijbehorende e-mail adressen. En ik dus geen gegevens van Yahoo krijg omdat de inlognaam niet overeenkomt met het email adres. Ik heb dit al eens eerder gehad en het probleem na een tijdje opgelost. Ik dacht toen dat dit me niet meer zou overkomen, maar wel dus! Volgende keer meer…

Hoe is het nu met dochterParijs?  Heb je al een tweede kleinkind? Spannende tijden waarschijnlijk. Ik zie het in mijn omgeving ook gebeuren, al die mensen van onze leeftijd (of iets jonger of ouder) die ineens opa en oma zijn. Bij ons zal dat nog wel even duren. Zoonlief is nog druk aan de studie, aan zijn laatste masterjaar begonnen. Hij heeft nog geen vriendinnetje voor zover we weten, maar gaat wel om met een grote groep vrienden. Eind december gaat hij een week naar New York. Een vriend gaat in Amerika studeren en heeft wat tijd over tegen de kerst. Hij dacht dat het misschien wel leuk zou zijn om in New York wat af te spreken. Samen met andere vrienden heeft J. nu een reis geboekt.
En nu even terug naar de dagelijkse realiteit. Er zijn karweitjes die gedaan moeten worden!

Fijn dat we nog een paar mooie dagen hebben...

Lieve groeten,
Ria