User picture Door lem

een dag uit een leven met lef......

19-08-2008 om 10:37 uur Gesloten

:W Ha die Ria.....
Een wat andere titel, dan beslommeringen of muizenissen.
Het kwam door de topic 'leven met lef' van Rianne ietsje naar onderen toe. Boeiend om te lezen!
Uit onze briefwisseling is gebleken, dat we vooral de stelling 'COPD, we kunnen er mee leven, maar we gaan er niet naar leven' volledig onderschrijven.
We zouden zoeken naar een mogelijkheid om onze briefwisseling voort te zetten onder een andere topic.
Ik denk, dat deze vlag de lading dekt.  ^O^

Heerlijk voor jou, dat manlief weer thuis is en jullie de draad op kunnen pakken.
Het zal zeker nog even wennen zijn.
Gisteren ook zo genoten van al dat water, dat met bakken uit de lucht kwam zeilen.....

Ha, ha het ultieme moment om me eens met schoonmaakwoede op het huis te storten.
Dat zuchtte toch al een beetje stoffig onder mijn uithuizigheid naar tuin en bric a brac!
Eerst maar weer eens beginnen met die eeuwige was.
Ik vind het een gotspe, dat hoofdklasse-voetballers drie maal moeten trainen en dan heb ik het nog dubbel ook! En daarnaast dan een wedstrijd minimaal per week.(soms twee)
Weet jij.....en vooral bij zeer nat weer.....hoeveel heftig vuile was dat geeft.

Maar....ook wel heerlijk als het allemaal zo lekker fris aan het lijntje hangt. Ondertussen heb ik genoeg tijd om te mijmeren over het boek'Het zwijgen van Perlmann' van Pascal Mercier.
Zelden een taaier begin meegemaakt. maar ik weet, dat, als het maar een beetje in de buurt komt van zijn boek 'nachttrein naar Lissabon' het zeer de moeite waard zal zijn om door te zetten.
Het hoofdthema is een filosofie rondom taal.

Tegen de tijd, dat ik zolder en trap en hal ( de jongens moeten dus nu ook vandaag de eigen kamers doen) en badkamer heb gedaan, waarbij ik me altijd afvraag, of er minder prikkelende schoonmaakstoffen  :N zijn te vinden, die toch krachtig genoeg zijn, ben ik wel weer toe aan een blik op de computer.
Kop koffie erbij, wat is vakantie toch een heerlijkheid.
Daarna mijn kamer en de huiskamer....die zijn het snelst klaar. Wc-eetjes voor het laatst en als toetje zelfs de galerij geschrobd....mooi woord....geschrobd.
Lang leve het fitnesscentrum dat huishouden heet!
Denk niet, dat ik er aan verslaafd ben, want geloof me....dit is een ongelofelijke uitzondering.
Geen tijd voor met die fulltime-baan.
Maar daardoor smaakt de voldoening zoet! :Y

Ik ben vorige week op onderzoek uit geweest naar tempera.
Ik heb er vorig jaar mee geschilderd in la douce france en het heeft zulke prachtige kleuren.
Je moet er pigmenten voor oplossen in een ei-mengsel( met o.a. lijnolie en damar-vernis)
Ik heb het nu in huis en wil er vandaag mee aan de slag.
Ik laat je nog even weten of het gelukt is, ja dan nee!

Heb het goed
huggie,
Berna. *)

De reacties zijn gesloten.
23-12-2014 om 11:52 uur
Reactie op lem

Lieve luitjes...

O,o... Ik had er al een volzin uitgerateld tot ik ontdekte dat ik in het luchtledige aan het ratelen was. De computer had weer eens een onmiskenbare eigen sneekse weg bewandeld. Ze doet het wel eens meer, als ik even niet oplet, bijvoorbeeld door alles in vervaarlijke hoofdletters te zetten, omdat ik per ongeluk op die tab heb geslagen, waardoor het niet meer om te zetten valt. Ik, die niet op of neer kijk tijdens het typen, omdat ik het ooit blind geleerd heb, maar vastigheid van de letter fijner vind, heb het dan pas in de gaten als ik een half A4tje heb volgetikt. Het is mijn lot. Hetzelfde als met het omzomen van gordijnen als de spoel halverwege op is en ik dat pas merk aan het einde van de rit. Mijn gordijnen hangen allemaal op maat geknipt en ongezoomd! Pfff. Er is noodlot, wat je niet steeds weer moet willen tarten!

Enfin, ik had het dus over de donkere dagen voor kerst, daar waar gelukkig de duisternis wordt overwonnen door de feestelijke kerstverlichting. Niets is zo toepasselijk als het donker, om het licht meer luister bij te zetten! Het zal er derhalve op gemaakt zijn. Ik laat in het midden of dat de langste dag is of de kerstverlichting.  :s)

Hoe die volzinnen waren, weet ik niet meer te herhalen. Ik schrijf voornamelijk op intuïtie en helaas, of misschien is dat wel het grote voordeel, niet op redenatie. Dat betekent wel, dat ik die poëzie in mijn verzinsels niet licht meer voor het voetlicht kan laten treden in een herhaling. Neem van mij aan, dat het omtrent de kerst was.

Ik wilde toewerken naar de climax voor ons longlijers. De benauwende warmte door het opeengepakte gezelschap in de doorgaans te kleine kamer, de harsgeur van de kerstboom, het ovengebraad in de slede, de sfeervolle kaarsverlichting en ons hijgende gepiep ter ondersteuning van de kerstliederen. 'U zij de glorie, maar vandaag even niet', bedenk ik me, iets in dergelijke trant. Herkenbaar voor velen van ons, denk ik.

Ik moet een vooruitziende blik gehad hebben toen ik jaren geleden met mijn kleine kinderen besloot om de accenten tijdens het kerstfeest op de brunch te leggen. In die paar kleine uren in de middag ademt het een warme kerstsfeer uit, ben ik nog fris en monter op het tijdstip van de optimaal werkende puffers en heb ik energie voor tien. Er komt niet teveel fornuisgebruik om de hoek kijken en het zijn voornamelijk eieren en croissants, die een kortdurende verhitting omhelzen.
het blijkt de gouden greep te zijn. Daarna gaat iedereen gezellig zijn weegs, naar schoonouders of eigen have en kan ik op mijn bankje in alle rust en stilte bijkomen van de turbulentie. Ik geniet ervan.

Vakantie is aangebroken, maar eerst bleken er nog wat eieren te leggen! De auto moest weggebracht en ik moest nog even langs mijn tandarts. Beide doe ik graag. De auto moest gekeurd en mijn garagemannetje vertelde me, dat hij de volgende dag klaar zou zijn, ze hadden het razend druk. Geen probleem. In het kader van de beweging zet ik tegenwoordig er vooral flink de kuierlatten in als dat mogelijk is.

Dus wandelde ik anderhalf uur terug naar huis. Het voordeel van wandelen is, dat je het zelf kan doseren. Of je loopt als een slak of je stap naar de mogelijkheden 'stevig' door, maar het mag allemaal in eigen tempo! Niets is voor een COPD-er belangrijker dan dat. Daardoor leer je ook kennis maken met het wonderlijke voorval, dat meer beweging, meer rendement aan lucht oplevert. Je spant in en ontspant, waardoor je weer meer binnen kan hengelen. Het is natuurlijk mijn eigen theorie van de koude grond, maar het helpt mij zeer. Ik zou het iedereen aan durven raden.

Het sporten op de sportschool is leuk, maar elke vorm van beweging daarnaast is meegenomen. Dat ik dagelijks vier trappen op moet met zware boodschappen en zelfs, pffff, met een kerstboom, er zit geen lift in de hal, zorgt ervoor, dat ik weliswaar boven uit moet hijgen, maar ook dat mijn conditie op peil blijft. Trap op in het winkelgebied doe ik per definitie met de roltrap, maar naar beneden loop ik altijd! Fietsen lukt niet goed, maar gewoon lopen des te beter door oefening, dat ten enenmale kunst baart, zoals wij allen weten! Dus loop ik, als het even kan.

Het enige wat ik daarbij in de gaten moet houden is het gewicht. Door de matige trek en het stellen van andere prioriteiten ligt het accent elders en kan ik het gerust vergeten. Een beetje gewichtsbeperking is helemaal niet erg, maar het is nu ook weer niet de bedoeling dat ik als een pannenlatje door het leven ga. Zo ijdel ben ik ook wel weer. Bovendien heb ik dan te weinig reserves mocht er echt iets gebeuren.

Het afwegen is ons niet vreemd, dat is in ieder geval een ding wat zeker is. Wel naar de dokter of niet, wel een extra puf of niet, wel je branden aan gezelligheid en daarna op de blaren zitten of niet....!
Op intuïtie red ik het een eind.

Het weer was natter dan nat de afgelopen dagen, maar het lijkt iets op te klaren. Het grote euvel van al dat vocht,vind ik, dat de tuin dan letterlijk een brug te ver is, of sterker nog, ik zou een brug nodig hebben om er te komen. Op de natte veengronden blijft het water staan en wordt het zompig en zwaar om achter in het veld te trekken waar onze tuinen liggen.  Dus blijven rond het huis en doen wat kleine klussen.

Op school was het kerstontbijt dit jaar de grote belevenis. De kerstmarkt had ik gemist, omdat het vege lijf had aangegeven dat het beter was om een pas op de plaats te maken. De vertelling, dit keer over de kleine Prins, een van de jaarlijkse hoogtepunten bij het feest van De avond van mevrouw Sprokkelhorst in IJsselstein, moest ik ook verstek laten gaan. Dat vond ik wel heel spijtig. Dat zijn de momenten, waarop ik boos en teleurgesteld ben op die eigengereide longblazen. In het kader van de vooruitgang bedenk ik me dan dat er nog vele avonden zullen volgen. Van de zes jaar die achter me liggen, heb ik er vier wel kunnen vertellen. Tel uit je winst!

Het boek van Geachte Heer M. van Herman Koch heb ik uit. Het heeft me zijdelings gepakt, maar nooit helemaal het verhaal ingezogen. Ik heb gelukkig al twee verse exemplaren klaar liggen, te weten: Het hout van Jeroen Brouwers en het boek van Anna Enquist met de titel: Kwartet Ik verheug me op beide. De recensies zijn goed. Ik hou jullie op de hoogte van mijn eigen bevindingen.

I januari als de vaste oefenavond van de band afloopt, heb ik me weer opgegeven voor een nieuwe schildercursus. We gaan aan de slag met het expressionisme. De moderne schilder, zoals Lucien Freud en Emil Nolde versus de klassieke groten als Rembrandt en Rubens is daarbij het uitgangspunt. Ik heb er ontzettend zin in, vooral omdat ik weer wat meer technieken zal mogen toevoegen aan mijn arsenaal aan mogelijkheden! Zo zie je maar, oude schepen 'verbranden',  baant de weg naar nieuwe inzichten en mogelijkheden.

Al zal ik onze rockband altijd een warm hart toe blijven dragen en enorm missen, al die aandacht, de stress, de voorbereidingen, het gedeelde lief en leed en de ontlading met alle vreugde, die dat weer opleverde. Een dansende en hossende meute mensen, die zichtbaar genieten van datgene wat je als band neer weet te zetten, is de ultieme kroon op het werk van een muzikant!

Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Het gaat zo onnoemlijk snel voorbij allemaal. Waar ik als twaalfjarige dacht dat het leven zo lang was als een kaneelstok en dat het maar voort zou duren, kom ik nu bedrogen uit. De tijd raast verder en ik heb nog zoveel noten op mijn zang. Tussen de beperkingen door zing ik nog steeds, ondanks de COPD, een betamelijk lied, dat is me wel duidelijk, als ik de vele deerniswekkende verhalen tegenkom in deze rubriek.

Ik hoop altijd, dat jullie een sprankje hoop mogen putten uit mijn keerzijde van de medaille. Datgene wat ik nog aan mogelijkheden ontdek tussen alle bedrijven door.
Ik wens jullie in ieder geval allemaal een hoopvol en zinrijk 2015, met voldoende energie om handen en voeten te geven aan de gedachte dat het leven komt zoals het valt en elke kleine overwinning er een is in de schakel van geluk!

Lieve luitjes, ik schenk straks een mooi glaasje chardonnay, neem een hap van mijn gekochte(nee....niet zelf bakken)....Ollebolleke met schuursuiker, zoals ze bij ons in het gezin heten(waarom eigenlijk), en dan zeg ik 'Ajeto'...Op naar het nieuwe jaar, met voldoende bruggen tussen de onvermijdelijke ups and downs!
Een lieve groet!   :W
Ber.

25-12-2014 om 08:57 uur

Lieve Ber en alle anderen,

Allereerst voor iedereen mooie feestdagen en alle goeds voor een sprankelend en bovenal gezond nieuw jaar!
Je zegt het weer zo mooi: "met voldoende bruggen tussen de onvermijdelijke ups en downs."
Er zit heel veel herkenbaars in de stukjes, die je trouw blijft schrijven!
Ik volg het allemaal en heb goede voornemens om je weer eens wat uitgebreider terug te schrijven, maar of het er ook van komt...

Afgelopen jaar was er opnieuw een verlies, in juni overleed mijn schoonmoeder. We zijn allebei wees nu, al voelt het wat vreemd om te zeggen als je 60 geweest bent. Het waren roerige tijden, met eerst de zorg voor mijn vader in het verpleeghuis en dan ook mijn schoonmoeder. Deze kerst voor 't eerst zonder beiden. Bij Alzheimer Nederland op Facebook las ik het volgende gedicht, en ook al geloof ik niet in een hiernamaals, dit is inderdaad een mooie gedachte:

Christmas in heaven
what do they do?

they all come to earth
and spend it with you

so save them a space,
one empty chair.

you might not see them,
but they will be there.

In gedachten zijn onze dierbaren sowieso altijd bij ons!

Eind juli volgde een fantastische vakantie
Voor wie het leuk vindt, op kockjes.blogspot.nl is te lezen waar ik me afgelopen maanden mee bezig heb gehouden, nl. een reisverslag maken en foto's bewerken van onze zomervakantie.

In de herfst hebben we een weekje gekampeerd in Retranchement. Ja zeker, dat plaatsje waar Herman Koch over schrijft. Ik had eenzelfde gevoel over dat boek als jij, maar het was leuk om in dit voor mij onbekend deel van Nederland rond te struinen. Het hout staat op mijn verlanglijstje, maar ik ben nu bezig in Vlam, een boek (eerste deel van trilogie) van Floortje Zwigtman, van wiens andere boeken ik ook erg genoten heb.

Bij mijn laatste bezoek aan de longarts was mijn longfunctie een stukje minder. Misschien het gevolg van de harde smak die ik in de herfstvakantie heb gemaakt door - voor 't eerst in ruim dertig jaar kamperen - te struikelen over een scheerlijn :@ Dat betekende veel pijn in de ribbenkast, die weken aanhield.

Zo en nu Kerstmis :)
Lieve groeten,

Ria

18-01-2015 om 12:28 uur

Ha lieve Ria en alle trouwe lezers.  :s)

Tot mijn grote verbazing, iedere keer weer, zijn we met dit topic al over de 300.000 heen. Iedere keer als ik me realiseer, hoeveel mensen het relaas hebben gelezen, dan duizelt het me. Soms op een dag 560 tot 1000. Dat is echt wel veel. Ik voel me zeer vereerd!
Vorige week vrijdag was het eindelijk zo ver. Nog één keer de microfoon uit de zwarte hoes, nog één keer de standaard uitklappen, nog één keer mijn kekke leren rokje en de paarse glimmertop aan.

Weemoedig maar voldaan, zo hebben we afscheid genomen van het publiek, the Otherside en ik. Tien jaar plezier gemaakt en genoten van de vrolijke en rockende  meute voor het podium. heel vaak gingen we allemaal uit ons dak bij de laatste nummers. Heerlijk wat ontspanning al niet vermag voor kwalen als de onze! http://www.otherside.nl/

Ook al striemde soms de pijn net onder de ribbenboog er doorheen, de energie en de diepe ademhaling tot in de verste puntjes, redden het altijd weer. Het doek is gevallen. het stemt weemoedig. Lovende artikelen in de krant, mensen die hun spijt betuigen. We laten iedereen goed achter, in de wetenschap van een top coverband, zonder aftakeling.

Tot mijn vreugde stond er alweer iemand in het publiek, die via mijn kinderen had gehoor, dat we zouden stoppen en die een vrouwenstem zocht. Rustige luistermuziek, dus echt zingen...ook wel weer een uitdaging. We gaan het eens uitproberen een deze weken.

Het nieuwe kleinkind groeit gestaag. Omdat dochterlief nog vrij is, hebben we iedere donderdag een lekkere thee slemppartij ingelast met , als het weer het toelaat, een stevige wandeling door het bos of langs de Utrechtse singels. Wat is dat toch grappig als je van nabij het grut groter kan zien groeien. Bij de kleinkinderen Parijs zag ik dat een keer per maand of twee maandelijks.  Straks gaat ze weer werken en is het afgelopen met oma's prime time.

Ik ben geen oppas oma. Let wel, ik heb er respect voor, maar ik ben er zelf niet echt voor in de wieg gelegd. Ik wil best bij hoge nood invallen, maar een vaste dag per week , brrrr, daar moet ik echt niet aan denken. Misschien ben ik daar wel te bezig voor. Of misschien heb ik te lang in de koters gezeten. Ik kreeg mijn jongste natuurlijk pas op mijn 43ste. Maar ik ben ook erfelijk belast. Mijn moeder wilde het ook nooit. Elf kinderen had ze opgevoed en bij de laatste tweeling was de koek op! Geen oppasverplichtingen meer voor haar. De leuke dingen wel. Lekker naar het theater gaan of naar een museum, voorlezen of een poppenspel spelen...daar is allemaal ruim tijd voor. Maar niet die vaste dag!

Het zit hem in het ongebonden willen zijn.  Voor een lange periode werd tijd bepaald door gezin en werk. Nu alleen nog door werk en daarnaast veel leuke hobby's. Misschien maakt dat me wel een betere oma. In ieder geval een blijere! Daar valt ook veel voor te zeggen. Straks komt dochter Parijs weer terug naar Nederland, dan wonen ze allemaal onder moeders vleugels. Ben ik natuurlijk wel mijn adresje in Parijs kwijt. Niet getreurd met de ouders van manlief kan ik het ook goed vinden! Al wonen die wel piepklein.

School is vooral op dit ogenblik de groep zelf, mijn lieve kinderen zijn inmiddels uitgegroeid tot een grootte van 32, een pittige hoeveelheid dus, maar ze zijn allerliefst en ondernemend. Verder bemoei ik me alleen met de afdeling kunst en creatieve vakken schoolbreed. Het hele management heb ik naast me neergelegd en het is me perfect bevallen. Organisatie is eigenlijk vooral stress, als je met onbuigzame factoren werkt. De directeur is goed in staat om het een en ander om te buigen tot bereidwilligheid en dat werpt wel vruchten af, maar zolang je er midden in zit, wordt het een heet hangijzer. Daar ben ik van af.

Dat merkt ik met name aan de kerstvakantie. Prime time voor het gezin resulteerde in wandelingen, aperitiefjes samen, het was op en top gezellig samenzijn. Een nieuwe schoondochter werd geïntroduceerd en liefdevol opgenomen en zelfs jongste zoon daalde af naar de krochten van het gewone volk. Doorgaans verkeert hij in hogere digitale sferen, waar hij zijn werk van heeft gemaakt.

Tijdelijk heb ik oudste zoon ook weer voor twee weken onder de pannen, want broerlief is van zijn wereldreis terug en wilde twee weken even thuis ervaren. Daarna neemt hij de kuierlatten weer naar Cambodja. Hij moest er even aan wennen dat zijn huis wat aangepast was aan de permanente bewoning van mijn zoonlief. Het koste moeite hem te overtuigen dat zoiets niet uit kon blijven voor de duur van een jaar. Natuurlijk voegen mensen het huis naar hun behoeften. Een en ander moeten ze maar even uit de doeken doen samen. Het hangt of staat met goede afspraken. Het is voor mij tevens de bevestiging dat 'eigen' maar zelden goed is in dergelijke gevallen! 

Het is wel gezellig zo'n aanspraak in huis. Hij is mededeelzaam en gezellig, knoopt altijd even een praatje aan of komt met vragen op de proppen. Ik mag even de wijze Indiaanse spelen met de antwoorden besloten in mijn eigen ervaringen! Dat streelt. Maar daar staat dan ook al jarenlange trouwe voetbalfandienst tegenover! Uiteindelijk wordt iedereen er beter van....wat extra aandacht en moederliefde!

Ik mocht trouwens voor kunst centraal naar de verteldagen in Culemborg. Er was een voorstelling bij die me tot het diepst in mijn ziel geraakt heeft. Het was de vertelkunst van Mirjam Oldenhave, die samen met haar Mirjam Oldenhave Expres optrad met haar De grote Mees Kees show. Dat doet ze samen met een tekenaar, die de beelden een gezicht geeft op een groot scherm achter het toneel en goed geschoolde zanger-muzikanten als medespelers samen met een verhaal, dat alle  dyslecten onmiddellijk  op een hoger plan zal tillen! Na de voorstelling zullen ze allen het idee hebben iets heel speciaals te kunnen en creatief gezegend te zijn! Bekijk de trailer en mocht ze in de buurt zijn, schroom niet! http://youtu.be/MhyKJX0ykJ0

Dat zijn de kleine  juweeltjes in het leven. Verder heb ik de app Artrage ontdekt voor in mijn luie stoel. Als je een laptop of Ipad heb, probeer het dan eens voor twee weken. Je kunt er in je luie stoel, in mijn geval vanaf mijn luie loungebank, binnen no time een creatie neerzetten. Voor je dagelijkse fantasie is het een probaat middel. Die wordt voldoende gekriebeld. En nee....het kan nooit op tegen het echte schilderwerk, maar het is wel heel erg leuk om te doen! Volgende week ga ik trouwens op de avond, die nu vrijgekomen is door het wegvallen van de band, weer met olieverf schilderen, naar de technieken van de oude meesters, dus zonder terpentijn. Voor de longen natuurlijk meer lucht, ik hou jullie op de hoogte van mijn experimenten.

Met de groep starten we met het project kunst en dan voor de eerste week de discipline 'film'. Ik heb samen met mijn geweldige collega Mieke de invulling al een beetje bedacht. De, net door ons aangeschafte menspoppen Fien en Mo, gaan de apen ontdekken op hun eigen apenrots. Alle talenten zullen aan bod komen en gefilmd worden...als dat geen opstekertje wordt.

Het weer, gisteren prachtig, maar ja de voetbalwedstrijd, houdt het vandaag een beetje gloomy. Extra gewenst omdat ik even hard moet werken aan de voorbereiding van het project. Van lezen komt het niet, heb wel een boekje onder handbereik over Stieg Larsson zijn handel en wandel. Het benadert dicht die andere wereld, die ik niet ken, van intriges en terreur. Helaas worden wij daar ook mee geconfronteerd. De laatste aanslag in Parijs was diep triest, weer een brug te ver en o zo dicht bij.

Ik moet denken aan mijn opa, die in volle overtuiging zong:'Wat de toekomst brenge moge, mij geleidt des Herens hand en voel de getroosting die daarmee gepaard ging. De warmte en wijsheid misschien uit dat grijze verleden, maar direct erachter besef ik dat ze net ook door de hel waren gegaan! Elk huisje heeft z'n kruisje, maar elke periode ook.

Ik ben net nog bij schoonmoeder langs geweest, 92 en zeer vief. Doordat ik al jaren wees ben, in '96 overleed mijn vader, weet ik dat je het altijd blijft voelen. Ik ben daarom blij met mijn moeders dagboeken, die maken dat ze dichterbij is dan ooit. Ik werk er elke dag een dag uit voor de familie en zet die op een besloten Facebook pagina. Daarnaast is er natuurlijk mijn eigen blog.

Jij weet, Ria, met die prachtige blogspot van je, als geen ander, hoe fijn het is om je te uiten op een dergelijke wijze. Daar kan je alles in kwijt. Je verhaal, je foto's, noem maar op. Intussen is deze blog is ook heel speciaal geworden. We dealen per slot van rekening allemaal met dezelfde gemene deler en het is van belang te weten, hoe er nog wat voordeel uit te porren valt!

Het wordt tijd, dat ik voor school aan het werk ga. De ideeën in mijn hoofd en bij mijn collega nemen grootse vormen aan, beveiligd filmpje op You tube met kindervaardigheden omtrent hun film en kwaliteiten. Ik zeg: Goed bezig! We gaan nog even door!

Ajeto en tot binnenkort!
Ber!
:W

26-02-2015 om 09:53 uur

:s)
Lieve luitjes.

Zo verglijden de dagen en schrijven we winter 2015. Kenmerkend is het grote gekwakkel qua weer. het ene moment geniet je van een strakblauwe lucht en het volgend trekt het met de snelheid van een toverstafje dicht en zie je geen hand meer voor ogen. Ook als je het land doorkruist van oost naar west of noord naar zuid zie je je geplaatst voor grote verschillen. Je kan er geen staat op maken. De radar raadplegen of je daadwerkelijk een zonnig dagje aan zee door kan maken om die verfrissende wandeling te maken waar je al dagen naar uitkijkt, dis de enige optie. Lang leve digitaal!

Op school zetten we alle zeilen bij om de sfeer om te buigen. Die sfeer, die wij nog steeds wel bezitten, maar die weer gemeengoed moet worden gemaakt onder leerlingen en ouders. Het is hard werken. Heel veel tijd voor andere zaken is er niet.

Maar nu ik dit schrijf, heb ik alweer vier dagen herfstvakantie in 'the pocket' en besef ik nog steeds dat ik absoluut niet mag klagen.
Wel is het verslagentijd en de 'mijn verhalen nauw volgende' lezer zal weten dat het dan afzien is wat betreft persoonlijke contacten, algemene geestelijke ontwikkeling(geen krant, geen tv)onthullingen van het zielenleven. Ik berust er in voor twee maanden en daarna moet het klaar zijn. Langer wil ik niet verstolen zijn van de buitenwereld. Daarom nog even deze oprisping. Om jullie te laten weten dat ik still alive and kicking ben!

Voor zo meteen staat er een dagje zussenkringloop op de teller. heerlijk. Met mijn gelijkgestemde zussen en toch ook weer zo totaal verschillend, op pad langs de tweedehandswinkels in Brabant, dit keer. We hebben het Oosten al uitgemolken.

Ik ga voor school zoeken naar de betere handpop. In het kader van het feit dat ik een training heb gevolgd bij Speel je wijs van Irma Smegen. Natuurlijk wist ik dat met mijn bestand van honderd poppenkastpoppen in de groep al lang van het grote gewicht dat drama inbrengt ten behoeve van de ontwikkeling van het taalonderwijs. Nu mag ik het ook nog aan anderen laten weten! Prettige bijkomstigheid. Je bent nooit te oud om je grenzen te verleggen!

Straks gaan we ons storten op het project van de Axenroos, waarbij de dieren de karakters vormen waar  de kinderen zich makkelijk mee kunnen identificeren. Er is een goedgemutste kant en een slechtgemutste kant. We gaan voor de kwaliteit natuurlijk. Daarom heb ik nog een bever nodig, een schildpad, een wasbeer, een steenbok, een arend...we gaan eens zien wat we kunnen snorren.
Er moet weer een pakkend verhaal om heen. Daarvoor moet ik altijd even broeden. Het duurt even, maar een dagje kringloop voor de vele indrukken doet soms wonderen.

Het weer en misschien ook wel die vermaledijde griep was slecht de laatste vier weken. Heftig gepiep en gehijg bij inspanning, de trap weer een onneembare vesting, het gaat niet snel over. Sporten beperkt zich tot het lopen, nog steeds stevig want ik laat me niet ondersneeuwen, op de band voor veertig minuten.

Vijf minuten om uit te hijgen en het hart weer normaal te laten tikken. Wat een gemuts. Maar het gaat alweer de beterende kant op. Er zijn weer lichtpunten aan de horizon. Wel ijzig doorbikkelen natuurlijk. Er moeten projecten afgesloten, verslagen in voorbereiding gebracht en geneugtes gekweekt. Tot die laatste behoort de nieuwste schilderscursus die ik volg. Schilderen op de manier waarop de oude Rembrandt dat deed.

Helemaal actueel en derhalve ook extra boeiend. Ik ga alleen niet kijken in het rijksmuseum. Of werkt er misschien een suppoost onder jullie die me voor of na sluitingstijd even binnen kan sluizen. Ik kan het niet verkroppen om de meesterstukken in fllinters tussen voor me uittorenende hoofden te moeten zien. Dat is me eenmaal bij de Mona Lisa overkomen en daar heb ik nog mijn bekomst van.

Derhalve trok ik afgelopen zondag, piepend en wel, alleen naar Amstelveen en vond daar voldoening in de bijna lege zalen met doeken van Appel, Constant, Brands en Armando.
De architectuur bood fotografisch gezien ook nog inspirerende momenten, dus de geest was aan alle kanten weer verzadigd. Tel uit je winst.

De boeken dreigen met veel geschilder in de digitale app Artrage, er komt geen kwastje aan te pas, maar is zo heerlijk om 's avonds op de luie bank te doen, en het wekelijkse geklodder met pastelkrijt, aquarel, gouache aan de keukentafel , wat in het geding te geraken. Maar ik ben net weer begonnen in het boek' Rembrandt, meester tussen licht en donker van Theun de Vries. Een echte aanrader ook als stamt het woord uit 1931.
Er liggen er nog een aantal op de plank. Maar ze hebben geduld hè, dat is het grote voordeel van boeken. Stille wachters zijn het, tot de tijd rijp is.

Met kind en kleinkind gaat het goed. De jongste spruit groeit voorspoedig en heeft het grote geluk vol verwondering de wereld in te blijven kijken. Dat belooft nog wat! Schuilt daar de kleine filosoof. We gaan het beleven!

Ik ga me even in alle rust voorbereiden op de dag. Dat moet jullie niet vreemd in de oren klinken. Veel fijne uren in de weken die komen gaan. Weldra kunnen we weer volop van het uitbotten genieten als de lente ons en onze arme piepende longen overspoelen zal!

Ajeto en oan sjeans!
:W

03-04-2015 om 11:10 uur

O-)
Lieve luitjes.

We zitten midden in de donkere dagen voor Pasen. Vanuit mijn katholieke oudheid kleurde witte donderdag vooral wit en goede vrijdag altijd diep scharlaken rood, het bloedigste rood dat ik me maar indenken kon als meisje van zes of zeven. Het werd in geuren en kleuren verteld tijdens de kruisweg. Alle veertien staties moesten we door 'wandelen' totdat al het bloed uit onze bloedeloze benen was getrokken regelrecht de goede vrijdag in!
Het weer was wisselend.

Een enkele keer bloeide de brem voor de Nicolaaskerk al uitbundig, waar andermaal de kale takken winters oogden in barre kou! Het heeft natuurlijk alles  te maken met het verspringen van de liturgische feesten. Vroeg in maart of half april. Bloeiende brem met haar aparte geur voert me altijd terug naar het kind in het Ondiep, waar kerkmagie en verhalen de realiteit verdrongen.

Realiteit van nu en kennis van de tuin weet, dat ik de bloeiende brem heb verweven met herinnering en zo een nieuwe werkelijkheid heb geschapen ten aanzien van haar bloei! Het is het totaalplaatje aan al wat kerk was. De oude, bijna volkse Nicolaaskerk in het Ondiep, zonder opsmuk met de realistische blik van wat je ziet is wat je krijgt. Rasechte Utrechtse mentaliteit, ook daar!

De verslagen zijn af en dat is ieder jaar weer een eigen kruisweg, zonder het geestelijke lijden als het om de kinderen gaat, maar wel het afzien van het sociale leven. Alle ouders mogen weer trots zijn op hun kinderen, die me zoveel voldoening geven door de manier waarop ze, ieder naar hun eigen aard, ontwikkelen en bij mij bronnen aanboren die nieuwe energie leveren!

Dat is het mooie van het vak van leerkracht. In een wisselwerking ontvangen we heel veel inspiratie en rijkdom, waar beide partijen weer lang uit kunnen putten. Soms zijn er stagiaires, die boud beweren dat er vervelende kinderen zijn. Mijn missive, voor de twee jaar die me nog resten, is om toch vooral te leren dat een kind nooit vervelend is, maar zijn gedrag dat kan zijn, omdat het niet strookt met de eigen beleving van de stagiair. Er is een grondslag voor tegendraads gedrag. Altijd en overal! Wat je moet proberen is de ingang te vinden om de angst, de onzekerheid en het verdriet waar het uit voort komt, te slechten en vooral de oorzaak te ontmaskeren.  

Tijdens de verslagen ben ik het kind en weet hoe zijn gangen zijn. Het is iedere keer weer een heel bijzondere ervaring. Wat een kanjers!

Dankzij de winderige koude dagen daarna was er weer genoeg ruimte om te lezen. Helaas had het thema Pasen zich ook voortgezet in het dagelijkse bestaan van mijn lieve kleine oude poes Nemo, die besloot dat het welletjes was geweest en niet meer wilde drinken en eten. Langzaam en volstrekt natuurlijk en in alle rust verkiest ze de dood voor het leven. Misschien bepaalde dat de keuze voor de boeken. Maarten 't Hart met Magdalene en Adriaan van Dis met het boek 'Ik kom terug'. Beide boeken gaan over de verwerking van de dood van hun moeder en de manier waarop deze moeders gestalte hebben gegeven aan hun leven in relatie tot hun zonen.

Twee volstrekt andere invalshoeken zijn het. Aan de ene kant de zware kerkgang van een inwoonster in Maassluis, zwart tot op de kousen en aan de andere kant het Hollandse gevecht tegen de tropenkolder in Indonesie als vrouw van een inlandse officier en later als tweede vrouw van een barse vent, de vader van Adriaan. Beide boeken zijn aanraders al zijn ze heftig genoeg en zetten ze aan tot graven in het eigen verleden.

Het derde boek ligt al weer, geopend op bladzijde 51, te wachten op een vervolg; Anna Enquist: 'Kwartet'. Ook hier word ik niet echt vrolijk van. Dan maar paaseieren gaan zoeken met alle kinderen in het Julianapark straks en de verbazing spelen en de vermoorde onschuld als er weer zomaar een aantal eieren voorgoed verdwenen blijken te zijn!

Het weer speelt natuurlijk parten naast de druk van het werk op school. Het enige wat ik nu uit zie botten zijn de planten op het balkon, maar ik verlang naar de overvloed van het vergroenen van de wilde geranium, de dappere doorbraak van de stokrozen, de dotter die haar bloemen schudt en de lupinen en akeleien, die van zich doen laten spreken. De bloeiende amandel en de kers en pruim zal ik misschien nog net meemaken, want tot nu toe was het veel te koud voor tere bloesem!

Met mijn eigen lucht gaat het zoals de wind waait. Het ene moment moet ik het uit de tenen halen en het volgende moment heb ik nagenoeg geen last, als is 'nagenoeg' al wel weer meer dan ooit daarvoor. Wat ik ook een wonderlijk gegeven vindt, is de hoestbui waar ik in kan schieten. Ik wijt het aan stof. Onzichtbaar dan, want het is er niet echt, maar ik wil er zo graag een oorzaak bij denken. Ik moet natuurlijk ook een keer langs de huisarts nu de longarts me in haar handen heeft geduwd, omdat ik te goed zou zijn. Het dappere doorzetten, de lef, dient niet altijd de kwaal! Ik schets het beeld te zacht, te rond, als ik de trappenvesting heb genomen en amechtig happend met een hartslag van bovengemiddeld sta uit te puffen op de galerij.

Natuurlijk kan ik verhuizen naar een flat met lift, maar het is nog even een brug te ver, of een trap te weinig. Ik doe er ook iedere dag behoorlijk wat beweging mee op, bedenk ik me telkens.

Schilderen staat, dankzij het weer en de ziekte van de master ook op een laag pitje. Medio April starten we weer met de Rembrandtsiaanse lessen, ik kijk er nog steeds naar uit, maar had het zo'n heerlijke invulling en tegenhang voor al die andere moetdingen gevonden. Nu vergleden de dagen helemaal zonder opwindende nieuwe ervaringen!

Gisteren had ik kleinzoon Parijs huilend over skype, hij had het droevige bericht van Nemo's hemelvaart vernomen en was in shock. Normaliter kijkt hij enkel naar de Ipad als hij hier is, maar kennelijk had ons lieve poezenkind toch ook haar lieve aanhankelijkheid in zijn hart gestopt. Het is goed. De dood onlosmakelijk verbonden met het leven en een natuurlijke weg om daar mee om te leren gaan.

Nemo is in haar omgerekende leven 85 jaar en op respectabele leeftijd. We hebben veel mooie momenten samen beleefd. Voor Kleinzoon trek ik nog wel een keertje een blik poezenhemel open en zal een wolkje schilderen, waarop ze zit, samen met haar broertje Vledder, die al twee jaar eerder is gegaan. Of was het langer geleden?
Daarnaast heb ik nog een wonderschoon plekje in de tuin. Jawel, onder die bloeiende amandel, kers en pruim. Als dat niet het waarachtige Pasen is!

Fijne tijd iedereen en ik duim voor veel lente en warmte. Dan pik ik er misschien ook nog een graantje van mee.

Ajeto!
:W

06-04-2015 om 17:50 uur

Wat een mooie inspirerende post.
Zo leuk hoe je over je leerlingen schrijft......
En een overleden kat, ook al is het van ouderdom, hakt erin.
Succes, en sterkte met het longengedoe. (Ik heb zelf astma, die doorgaans goed onder controle te houden is).

Oma Akke

12-04-2015 om 07:20 uur

:) Dank Oma Akke. Wat heerlijk dat je er inspiratie uit kan halen!  ^O^

09-05-2015 om 11:36 uur

:s) Lieve Luitjes,

Terwijl ik dit schrijf, rukt de wind enigszins aan de ontluikende bomen voor mijn raam en toen ik vanmorgen vroeg, tijdens het maken van de koffie, besloot om de basilicum en de peterselie te laten genieten van het hemelse buitenweer, trok, de on-lentense koude via mijn blote voeten scherp op. Het is het jaar van de uitersten. Gisteren koesterde ik me aan de heerlijke warmte van een perfecte zon en bij het grasmaaien werd het noodzaak om de uit voorzorg aangetrokken winterlast, een voor een af te pellen als de rokken van een ui. Sjaal, vest, trui, T-shirt met lange mouwen, tot ik in mijn zwarte hemmetje hijgend mijn queeste kon vervolgen.

Voor eenieder die niet maandelijks de verhalen leest, ik deel de elektrische maaier met drie andere tuinen en ondanks dat hij op rolletjes gaat, kost het me een enorme inspanning om iedere keer weer het gras gekortwiekt te krijgen. Stiekem, ergens diep in een van de kwabben van mijn achterhoofd, schuilt het verlangen naar een handmaaiertje. Stukje maaien en puffen, stukje maaien en puffen, stukje maaien en puffen...zo heerlijk overzichtelijk. De elektrische variant is een dwingeland pur sang, als hij eenmaal aan is, dan moet ik meebewegen of ik wil of niet. Het kost me namelijk dubbele energie om hem steeds weer aan te trekken met de knop aan het draadje, die vermaledijde, waar een enorme krachtsexplosie mee gemoeid is. Dus ga ik over alle grenzen heen, door tot aan het gaatje, net zolang tot alle grassprieten hun fiere halmen hebben gelaten en ik weer over een gladgeschoren tapijtje mag lopen zolang als het duurt. Bij regenachtig weer is dat helaas niet langer dan drie of vier dagen, want met deze meiregens zie je het gras groeien.

Ik moet ineens denken aan de sketch van Herman van Veen: De Voetbalsupporter. Daar doet hij de bekende uitspraak op z'n Utrechts: Het gras groeit harder dan de jongens lopen hoor! 't is wat hé, ze zijn zeker bang dat 't krijt gaat stuiven! 't Is wat hoor!'
Ik zal jullie het hele verhaal niet onthouden. Iedere keer weer heb ik de tranen in de ogen staan, als ik dit stukje hoor! Van het lachen vanzelfsprekend! Daar zal dan wel mijn Utrechtse oude ziel mee gemoeid zijn!

https://youtu.be/2hNlQ-jd9aA

Er moest wel even flink aangepoot worden in het tuintje, want volgend weekend heeft men een hakselaar gehuurd. Prachtig woord vind ik dat. Het klinkt als de titel van een spannende detective. Derhalve dienen wij onze wilgen en andere uit de kluiten gewassen bomen die er tegen kunnen, te snoeien en te knotten, dan kan de overtollige ballast onmiddellijk verwerkt worden en hoeven we niet weer op zoek naar milieuvriendelijke rillen of hooibergen voor de ringslang of afscheidingen voor een beschutte hoek, waarbij doorgaans de afgezaagde takken verwerkt worden. Het is een intensief karweitje en zelf kom ik hooguit tot een tak of twee, drie. Gelukkig is buurman en goede oude vriend Zjeraar zo lief om het zagen voor zijn rekening te nemen.

Het is vakantie en dat uit zich voornamelijk door allerhande grappige voorvallen en onverwachte uitjes, omdat ik overal gewoon ja op zeg. Geen zin om eerst te bedenken of ik het wil of kan, maar de vakantie loomheid doorbreken door iedere dag wel weer iets nieuws te ondernemen. Dus ben ik al op het eiland van Maurik geweest met de zussen, omdat we op zoek gingen naar een locatie voor de familiedag volgende maand. We zijner in geslaagd om weer een plek te vinden waar ieder zich senang kan voelen omdat er voor ieder wat wils is. Van luieren tot jetskiën , je kan het zo gek niet bedenken, en ruimte genoeg voor toute la famille, welgeteld zo'n zestig stuks van jong en oud! Natuurlijk hebben we een en ander gevierd met een etentje in wijk bij Duurstede, heerlijke oude vestingsstad langs de Lek.

Afgelopen donderdag ging ik met iemand van de schilderscursus naar Amsterdam. Om zeven uur zijn we vertrokken van de bushalte Vianen om om negen uur in het Rijksmuseum te zijn. Je moet er wat voor over hebben. De slaap had ik daarvoor al van me afgeschreven, dus monter gingen we op pad. Het was een gezegend uur, zou later blijken. Met mijn recalcitrante instelling begonnen we- zonder uitleg en oortje in het hoofd- achteraan, terwijl de rijen dik zich afbogen naar zaal een. Daar konden we redelijk ongestoord genieten van de pracht en de praal van de oude meester, die de details, die niet van meerwaarde waren, er maar een beetje bij liet hangen en zich vooral concentreerde op de aandachtspunten! Toen we steeds dichterbij de eerste zaal kwamen liep het vol als een zandloper en konden we, na genoten te hebben van al dat moois, tevreden concluderen dat we de natuurwetten op de juiste wijze hadden geteisterd. Om elf uur stonden de rijen namelijk tot aan het stedelijk om naar binnen te komen en bij de garderobe en bij de toiletten was er geen doorkomen meer aan.

In deze week werd de familie opgeschrikt door het bericht dat mijn broer, de vijfde in het rijtje van zeven, een hartinfarct had gehad. Dit was de eerste keer dat de familie geconfronteerd werd met een levensbedreigende aandoening. Het besef, dat we nu toch wezenlijk dicht in de buurt kwamen van een leeftijd, waarop mijn opa en moeder en oom volkomen onverwacht aan ons werden onttrokken, zorgt er voor, dat je je toch automatisch gaat bezinnen. Hoe dichtbij kan je bij een einde zijn. Het ongewisse van de hartaanval is niet te grijpen en daarom is het iets waarvoor je altijd en overal beducht bent. Ook al loop je natuurlijk niet de hele tijd op je qui-vive rond, maar het speelt mee, ergens, deep down!

Vandaag is het voetbal en morgen is het Moederdag, maar ze mogen ook het een en ander combineren. Vandaag staat moeder langs de lijn, dus een gelegenheid bij uitstek voor een extra dikke hugg. Daarmee is wat mij betreft aan de verplichting voldaan. Arme verplichtingsgetrouwe kinderen waar we zoveel van verwachten. Opdraven op dagen, dat moeder zelf ook liever de hort op gaat. Ik hou residentie op de volkstuin en ieder die wil komen, het mag, het hoeft niet, zaagt een wilgje mee! Dat is mijn scenario. Er zal taart zijn en water en dat is vast voldoende. Voeg daarbij nog een luisterend oor en daarmee moet het voor iedereen vanzelf al een feestje zijn!

Wel even met z'n allen, ja, jullie ook, duimen voor mooi weer!
Volgende week nog een 'week van onverwacht', wie weet wat er dan weer allemaal op mijn gebaande paden komt. 'Het valt zo het komt' schiet er door mijn hoofd. Dat lijkt me een goed motto om mee te besluiten. Daar is alles mee gezegd en de enige mogelijkheid om er van te genieten is door te voegen! Goed plan!

Ajeto en tot later! :W

21-06-2015 om 04:02 uur

Lieve Luitjes.

Wat vliegt de tijd tegenwoordig. Het ligt natuurlijk ook aan de snelheid waarmee het leven voorbij trekt. Binnen een seconde zijn we de wereld over via twitter of facebook, google maps en google zelf. Niet alleen de outs maar ook de 'ins'.
Nog maar drie weken en dan hebben we alweer vakantie. En er is zoveel te doen tot die tijd. Ik moet ineens denken aan het liedje van de band Toontje Lager; 'Zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen....' Waarbij de zanger wil hinkstapspringen op de maan en de zon in Japan onder wil zien gaan. De kunst is het uitbalanceren van het to do lijstje. Jaren geleden ben ik al overgestapt op hetgeen het best werkt voor mij: First things first. Dat brengt balans in het leven zonder je gek te laten maken door de druk op de ketel!

Wat ook helpt is het feit dat ik niet meer alles wil. Dat is een hele geruststellende gedachte. Van lieverlee leer je door de jaren heen steeds meer los te laten. Misschien moet ik eigenlijk voor mezelf spreken. Hoe ouder ik word, het valt nog mee hoor, hoe wijzer en minder hebberig ik ben. Ik hoef niet meer in mijn huis, dan er nu staat en dat heb ik al geminimaliseerd. Sinds dit jaar geef ik een jarige iets uit mijn inboedel, dat ik zelf mooi vind en waar ik een ander echt blij mee kan maken, omdat het bij die persoon past.

Natuurlijk ligt er inspiratie aan ten grondslag. In dit geval het boek: 'De man die zichzelf weg gaf' van Gordon Sheppard. Ik begrijp dat ik het exemplaar, dat in mijn bezit is, moet koesteren, want het is al uit de handel en wordt wel gezocht. Het gaat over een meneer die zijn goede en bruikbare eigenschappen weggeeft aan mens, dier en ding in zijn omgeving.

Een andere bron was een mevrouw van 91, die ik in de beginjaren tachtig verpleegde in huize het Oosten in Bilthoven. Ze bezat op dat moment een tafel, een stoel en een plankje met een tiental boeken.Dat was alles! Ik kreeg van haar een boek over Krishna Murti, omdat we daar steeds over in gesprek raakten. Zij was een groot bewonderaar van hem. Ze had hem zelfs ontmoet in een, voor mij, grijs verleden. Ze vertelde dat ze bijna alles aan vermogen kwijt was en nu kon sterven. Ik vond het een mooi beeld. Dat is het ware loslaten. Jezelf weggeven, want zijn we niet allemaal opgebouwd uit de verzamelde materie om ons heen, die allen een stukje karakter vormen van jezelf?

Intussen is het zomerfeest op school weer achter de rug. Het was niet de eerste doemvrijdag qua lucht happen in juni, maar de tweede! Drukkend en zwaar weer voor ons. Ik ben een beetje doof en dat is maar goed ook, want anderen begonnen steeds bezorgder te kijken omdat ik zo aan het piepen was. Ik had het zelf niet in de gaten en stoomde door. Het feest was een groot succes maar vergde wel de nodige energie. Vierendertig onderbouwertjes aansturen om een restaurant te draaien, waar hun ouders mochten komen eten, is geen sinecure!

Iedere groep had een eigen restaurant en al die restaurantjes bij elkaar bevonden zich op het voetbalveldje achter de school. Het was een bedrijvigheid van jewelste en de sfeer was geweldig. De kinderen deden vol overgave en uiterst geconcentreerd hun best om iedereen van een natje en droogje te voorzien. Bij ons bestond het menu uit een voor, een midden en een achtergerecht. De keuze voor een drankje kon gemaakt worden uit vruchtwater, limoenwater en muntwater. Wat zijn kinderen toch gaaf!

De sfeer was geweldig. Na een uurtje gingen de restaurants dicht en mochten ze zelf gaan feesten. Voor herhaling vatbaar, zo'n opening van het project: Groen moet je doen! Afgeknoedeld maar voldaan is de juiste omschrijving van mijn gevoel de day after! Op zulke dagen loop ik heel hard tegen beperkingen aan en dan hindert het me ook. Ik weet dat ik grenzen over ga, maar anders leef ik niet. Dan maar een dagje bijtanken tussendoor.
Als extra obstakel had ik opmerkelijk veel last van rondwarende pollen. Daar hoor ik meer mensen over klagen.

Mijn boekenstapeltje is, dankzij een actie van de plus, aanzienlijk uitgebreid omdat er exemplaren in de ramsj lagen voor 2.50. Bij de kassa gekomen met mijn zorgvuldig uitgezochte stapeltje, bleken het ineens boeken van zeven en vijf euro te zijn. Tikkeltje misleidend dus. Ik had er mijn zinnen op gezet en ging ter plekke overstag. Vooruit dan maar. Het is bijna vakantie! Nu liggen er zo'n vier exemplaren te wachten. In een ben ik al zijdelings begonnen. Tommy Wieringa: Dit zijn de namen. De achterflap belooft veel. We zullen het meemaken, jullie horen het van mij.

Op de volkstuin hebben we als vereniging maar liefst drie stippen keurmerk gekregen voor Natuurlijk tuinieren. Het is nu ook weer een grote bloemenzee op de velden, waar geen tuinen staan en er is een bijenstal en een paddenpoel en drie hooibergen voor de ringslang. De laatste heb ik vorig jaar uitgebreid kunnen bewonderen toen hij lag te zonnen op het pad. Het was maar goed dat ik wist dat het een volstrekt ongevaarlijk dier is. Hij heeft namelijk wel een behoorlijke afmeting en als het een 'zij' is kan ze wel 140 cm lang worden!
Daar dus ook een feestje.

Het past er wel bij. Het leven vieren! Nu moet ik weer aan de slag. 34 Presentatie portfolio's liggen geduldig te wachten om bijgewerkt te worden van het hele jaar. Iedere keer neem ik me voor om tussendoor in te plakken, maar telkens weer schiet discipline daarin te kort. Dan maar boeten door vrije uren in te leveren. Zo blijven we van de straat, moet je maar denken.

Met het portret schilderen maak ik vorderingen, alleen herkent iedereen me nog steeds alleen maar aan de bril. Mijn zelfportretten zijn vast en zeker een afspiegeling van al die verschillende 'ikken' in mijn karakter! Heb ik daar ook eens een beeld van. Bij elkaar vormen ze het juiste plaatje. Ik ga er mee door, want het is zo heerlijk om te doen!

Ik vind het wel jammer dat ik niet meer kan terug zien of ik gelezen wordt en door hoeveel mensen. Daar kon ik me echt om verkneuteren. Ik ga er nu maar vanuit, dat jullie mijn podium zijn en blijven. Dat voelt ook goed. Verder is vernieuwing altijd goed. We moeten bij blijven...maar wat een werk. Gelukkig liggen er vrije dagen in het verschiet.

Fijne vakantie, als je thuis zit heb je altijd vakantie...mazzelen, en heb het goed.
Ajeto en tot wederhoren! ;)

15-07-2015 om 09:29 uur

Lieve luitjes,

Vandaag doe ik het een beetje anders. Vandaag laat ik echt een dag zien uit het leven met lef. De pijntjes tijdens het boodschappen doen, scheurende longen, ademregulatieoefeningen en het even bijkomen moeten jullie tussen de regels door lezen. Dit stukje staat op mijn dagelijkse blog Hersenspinsels, dat ik naar aanleiding van het dagboek van mijn moeder schrijf. Ik kies elke dag een woord uit haar boeken, die ik uitwerk voor de familie.
Met dat woord of het zinnetje ga ik associënren en daar volgen dan mooie memorabele gedachten uit. Ze worden op gevoel geboren en ik schrijf het neer zoals het komt. Ze zijn ongesensureerd, niet geredigeerd, maar recht vanuit het hart. Dit was het stukje van vandaag 15 juli 2015.

Heerlijk vol dagje!

Zoals gewoonlijk op een maandag was de dag goed gevuld op 13 maart 1989. Mijn moeder schreef in haar dagboek:'(...)Heerlijk vol dagje. Eerst de tuin in en krant halen. Dan de bieb en zingen. Pa in de pauze koffie brengen. Eten! Lezen en dan naar 5, de Gespreksgroep. Met de pastor erbij wordt het toch steeds wat theologisch. Dat zou ik zelf nooit doen.(...)'

De dag. Je hapt erin en voor je het weet is de koek al weer op. Met regelmaat denk ik dat ik aan het lummelen ben, mijn tijd zit te verdoen en als je dan op schrift je dag in kaart brengt, blijkt het allemaal reuze mee te vallen. Ik ben niet de tijd aan het verdoen, maar aan het voldoen, net als mijn moeder. Dat maakt een reuze verschil. Van sommige zaken heb ik het belang pas veel later door.

Dagelijkse rituelen die terugkeren nemen vaak een aanvang om een uur of vijf. Alleen als ik wakker ben en aan het piekeren sla over nog te ondernemen zaken, begin ik de dag eerder! Het heeft geen zin om je ogen dicht te houden en de beren op de weg te zien. Die kun je beter tackelen. Normaliter komt er eerst koffie. Twee volle bekers, de rode Chinese en de geruite blauw/groene. Van generlei belang voor de lezer, maar voor mij van onschatbare waarde. De drive voor de eerste helft van de dag.

Daarna schrijf ik het dagboek van mijn moeder uit. Het handschrift is goed te lezen, de krieweltjes zijn lastiger, vandaag heb ik ergens het woord 'blaarbol' uitgefilterd. Mijn broer zou daar hebben gevoetbald. Nu ik erover peins, moet er natuurlijk hal staan in plaats van bol. Dat bedoel ik. Dergelijke vergissingen zijn snel gemaakt en vervormen de betekenis!

Was in de machine. Vervolgens schrijf ik mijn eigen stukje, dit wat nu gelezen wordt, uit, naar aanleiding van het (door mij gekozen)woord van de dag. Dan vangt de mallemolen aan. Was ophangen, matras verplaatsen naar bed van zoonlief en eronder schuiven, bed verschonen, schilderijen terug hangen in het kleine kamertje, halletje stofzuigen, tweede was ophangen, een rek vouwen, Bami maken voor het avondmaal van de jongens, vaatje wassen, koffie mee naar boven nemen, even achter de computer kruipen, financiële draagkracht bekijken, liken en posten op FB en Twitter, slaapkamer stofzuigen, douchen, vleugje make-up en makkelijke kleren,

Naar IJsselstein om in de bieb de drie gratiën van Angenelle Thijssen te fotograferen voor een flyer, Daar kom ik een oud collega tegen. Even bijkletsen natuurlijk. Telefoon van zuslief met een opdracht voor een getekend typetje en in de kleine blauwe prins spoorslag naar Utrecht. Henna kopen bij de Marokkaanse winkel, bij van Ginkel, kwast en lijnolie, ja wel koud geslagen en ontslijmde en als cadeautje een tekendagboekje.

Bij de Arm loop ik Mieke tegen het lijf, warme omarming en ook hier wordt het een en ander aan gedachten uitgewisseld. Ik koop vier boeken, voor de nieuwprijs van één, onder andere de pianostemmer van Mercier, een buitenkansje, en tik een fantastische RE-use-bag op de kop. De pareltjes van de dag! Tussendoor een flesje wijn en een stokje gekocht bij mijnheer Appie.

Daarna naar mijn paradijselijke tuin. Daar is het uitrusten en in verwondering blijven over de prachtige bloemenzee, die gratis en voor niets, door zorg en aandacht, weelderig tiert. Tussendoor een hapje stok met brie en wijn en een klein doek belaagd met acrylverf, vingeroefeningen voor wat komen gaat. Foto's geschoten van opmerkelijkheden, wat hondsdraf getrokken en de Malve gestut.

Dan is het tijd voor de schildercursus Olieverf à la Rembrandt bij Mieke Simons. Het zelfportret van mij staat plat in de steigers en na een avondje hard werken en luisteren naar de goede raad komt ze langzaam maar zeker uit de verf. Thuis verder, maar dat is voor later. Op de bank met een wijntje en de laptop nog even nagenieten en daarna naar bed.

Ik kan alleen maar beamen, dat ik in de grond van mijn aard toch op mijn moeder lijk, qua draven en vliegen dan én met haar tevreden kan constateren, dat het een heerlijk vol dagje was!

Heel veel fijne volle dagen en het is een prima manier om afgeleid te worden van wat het gemoed kan bezwaren!
Fijne vakantie!

Ajeto,
Ber. :-h