een dag uit een leven met lef......
19-08-2008 om 10:37 uur Gesloten:W Ha die Ria.....
Een wat andere titel, dan beslommeringen of muizenissen.
Het kwam door de topic 'leven met lef' van Rianne ietsje naar onderen toe. Boeiend om te lezen!
Uit onze briefwisseling is gebleken, dat we vooral de stelling 'COPD, we kunnen er mee leven, maar we gaan er niet naar leven' volledig onderschrijven.
We zouden zoeken naar een mogelijkheid om onze briefwisseling voort te zetten onder een andere topic.
Ik denk, dat deze vlag de lading dekt. ^O^
Heerlijk voor jou, dat manlief weer thuis is en jullie de draad op kunnen pakken.
Het zal zeker nog even wennen zijn.
Gisteren ook zo genoten van al dat water, dat met bakken uit de lucht kwam zeilen.....
Ha, ha het ultieme moment om me eens met schoonmaakwoede op het huis te storten.
Dat zuchtte toch al een beetje stoffig onder mijn uithuizigheid naar tuin en bric a brac!
Eerst maar weer eens beginnen met die eeuwige was.
Ik vind het een gotspe, dat hoofdklasse-voetballers drie maal moeten trainen en dan heb ik het nog dubbel ook! En daarnaast dan een wedstrijd minimaal per week.(soms twee)
Weet jij.....en vooral bij zeer nat weer.....hoeveel heftig vuile was dat geeft.
Maar....ook wel heerlijk als het allemaal zo lekker fris aan het lijntje hangt. Ondertussen heb ik genoeg tijd om te mijmeren over het boek'Het zwijgen van Perlmann' van Pascal Mercier.
Zelden een taaier begin meegemaakt. maar ik weet, dat, als het maar een beetje in de buurt komt van zijn boek 'nachttrein naar Lissabon' het zeer de moeite waard zal zijn om door te zetten.
Het hoofdthema is een filosofie rondom taal.
Tegen de tijd, dat ik zolder en trap en hal ( de jongens moeten dus nu ook vandaag de eigen kamers doen) en badkamer heb gedaan, waarbij ik me altijd afvraag, of er minder prikkelende schoonmaakstoffen :N zijn te vinden, die toch krachtig genoeg zijn, ben ik wel weer toe aan een blik op de computer.
Kop koffie erbij, wat is vakantie toch een heerlijkheid.
Daarna mijn kamer en de huiskamer....die zijn het snelst klaar. Wc-eetjes voor het laatst en als toetje zelfs de galerij geschrobd....mooi woord....geschrobd.
Lang leve het fitnesscentrum dat huishouden heet!
Denk niet, dat ik er aan verslaafd ben, want geloof me....dit is een ongelofelijke uitzondering.
Geen tijd voor met die fulltime-baan.
Maar daardoor smaakt de voldoening zoet! :Y
Ik ben vorige week op onderzoek uit geweest naar tempera.
Ik heb er vorig jaar mee geschilderd in la douce france en het heeft zulke prachtige kleuren.
Je moet er pigmenten voor oplossen in een ei-mengsel( met o.a. lijnolie en damar-vernis)
Ik heb het nu in huis en wil er vandaag mee aan de slag.
Ik laat je nog even weten of het gelukt is, ja dan nee!
Heb het goed
huggie,
Berna. *)
Lieve luitjes,
Ik ga jullie vandaag het door mij vandaag geschreven blog in hersenspinsels op Wordpress.com laten lezen, juist omdat ik denk dat wel meerdere mensen het zullen herkennen of niet, maar dan andere raakvlakken zien. Het dagboek van mijn moeder is een aanleiding voor deze stukjes. Zij schreef haar dagboeken in de periode van 1985-tot april 1990, toen ze overleed. Ik noemde haar dagboekbladzijde 'Tollerig' omdat ze dat woord had opgeschreven en kreeg er de volgende associatie bij.
Een beetje tolderig…!
Mijn moeders stukje uit haar dagboek van 21 november 1987 past wonderwel in deze voltooid tegenwoordige tijd. Het is naadloos toepasbaar op iets dat me gisteren overkwam. Dit schreef ze toen: ‘(…)Om half elf ga ik buswaarts. Eerst even naar Drift 19, waar de binnenstadhulpdiens in hoofdzaak uit studenten bestaat, die een koffieochtend organiseren.Mevr. Struyk, vrouw van de stadsarchivaris, hoort daar ook bij. Zij nodigde mevr. van Zwol en mij uit. Ik kon haar niet bellen, dus ging ik persoonlijk zeggen dat we niet konden. Mevr. van Zwol is een beetje tolderig, zegt ze. Dan is ze niet vast op de benen. Zo, ik belde haar even om ‘t te vertellen. Ze was de hele dag in pyjama gebleven. Om half twaalf weer thuis, de paardeslager was niet druk, 6 voor me. Op ‘t zelfde kaartje weer terug(…)’
Dit gebeurde er gisteren: Ik was lekker bezig op school. Ik had eerst met de kinderen tomatenzaadjes gezaaid en daarna de kinderen uitgeleide gedaan. Ze waren heel gezellig geweest en we hadden een top-ochtend gehad. Daarna ruimde ik de groep op, verzorgde de plantjes, zette alle stoelen en bakken van de grond, veegde de rommel van de vloer en toen gebeurde het.
Ik verdween heel even in het grote niets! Mijn lichaam deed iets waar ik geen censor voor had, zodat ik ook niet kon ingrijpen. Mijn hoofd met inhoud scheidde zich voor een ogenblik af. Wat een wonderlijke gewaarwording. Ik dacht met de allerlaatste kronkel mee nog: ‘De bank’ het redmiddel bij uitstek. Ik besefte het in een flits en daar lag ik binnen no time dan ook, onderuit gezakt, op.
Een meneer kwam aanlopen en keek hogelijk verbaasd. ‘Rentokil’ was de kort-affe aanduiding voor zijn aanwezigheid, maar in zijn ogen las ik ‘lui personeel op een school, merkwaardig…’ Hij keek me achterdochtig aan. Ik verwees hem door naar twee deuren verder. Na een half uur kwam een collega voorbij lopen. Ik had in die tussentijd geprobeerd om het opgekomen benauwde gevoel weg te ademen. De druk bleef, evenals de duizeligheid. Die collega bleef een moment bij het kopieerapparaat en moest weer terug haar groep in. Ik vroeg of ze straks even een vrije collega langs kon sturen. Met een frons tussen haar wenkbrauwen en een ‘Je houdt het toch wel even vol, Berretje’ spurtte ze verder.
Daar kwamen de hulptroepen. De collega en nog twee. Het besef van al die warme aandacht komt pas later! Ik onderging het lijdzaam en had weer hetzelfde middeleeuwse martelgevoel: Geradbraakt, gevierendeeld, gekielhaald! Hoe kom ik toch aan die nauwgezette gevoelens bij de even nauwgezette beelden in mijn kop. Ik denk dat ik mijn eigen geschiedenis maar nooit terug moet halen.
Ik geloof niet dat ik er erg vrolijk van zou worden. de kommer en kwel van de middeleeuwen snelt me iedere keer weer in rasse schreden tegemoet.
Een keer per jaar heb ik zo’n akkevietje wel. Dan is er sprake van teveel energie opgesoupeerd in te korte tijd, maar nu had ik dat toch minder, dacht ik. Dit moest een andere oorzaak hebben. In een helder moment, die er binnen die tijd maar weinig waren, moest ik denken aan mijn nieuwe medicijnen. De longarts had me de dag ervoor Onbrez breezhaler voorgeschreven, om de Serevent te vervangen.
De doortastende collega kwam, zag en overwon mijn totaal overgeleverde willigheid. Ze belde de dokter. Daarmee begeef je je op glad ijs in Nederland, want dan gaat het mallemolentje van start dat bureaucratie heet. Wie had het voorgeschreven. Juist, de longarts, dus moest die gebeld. Maar de longarts met zijn levensreddende praktijk kon natuurlijk niet door de telefoon kijken, wat er nu precies aan het handje was en ze werd gevraagd weer contact op te nemen met de huisarts. Die verwees door naar de ambulance.
Ik lag op de bank, was niet buiten bewustzijn geweest, voelde me alleen maar niet lekker, druk op de borst, geen uitstraling, benauwd, duizelig en ja hoor. Het mag wat kosten, een hele ambulance met uitgeklapte brancard en twee aller aardigste geruststellende mensen erbij. Rustig het riedeltje afgedraaid, tien plakkertjes rijker, ECG, hartslag, Bloeddruk, bloedsuiker, saturatie, geen bijzonderheden. Tien plakkertjes konden er weer af. Rondje gelopen, nog een rondje, weer even zitten en toen dat allemaal goed ging, belden ze de huisarts voor een ‘spoed’bezoekje. Die was ook een en al aandacht, een verwijzing om bloed te laten prikken bij de Saltro, een aanvraag voor een Cardio-echo de volgende ochtend klaar en de bloeddruk nog maar een keerte. Die was gezakt.
Even als mijn onrustige gevoel was gezakt. Niet mijn vermoeidheid, die kwam in de volle heftigheid door. Kalmpjes aan voor een paar dagen, maar het medicijn per ommegaande staken. Dat was wijsheid. De schouder om op te leunen was collega-vriendin die dat liefdevol aanbood. Heerlijke mensen zijn er toch op deze wereld.
Al die tijd ratelde ik. Dat is namelijk mijn grote makke. Overal waar ik in een underdogpositie verkeer, begint mijn ratel te werken. Ik maak luchtige grapjes, zie scherp de meest malle details, bagatelliseer de ernst van het hele verhaal, maak me druk over de kleinste dingen, maar ben vooral het aapje, dat lollig wou zijn. Ik leg een ons-kent-ons-contact aan met de ambulancezuster, refereer aan het feit dat we de zelfde bril hebben bij de dokter, haal nostalgie op met de prikzuster over de bloedstollende praktijden van bloedprikken vroeger. Overal een vette knipoog, een heimelijke blik, een ouwe jongens-krentenbrood-gevoel. Ik kraam letterlijk de meest bizarre vertelsels uit.
Zuchtend over zoveel ondermijning van een serieus proces begeleidde mijn lieve collega mij de auto in, de auto uit, de auto in, de auto uit en weer de auto in en uit. Daarna zijn we arm in arm de trap op gesloft, derde trap gestopt in amechtig hijgen, nog een te gaan, marathon gehaald en uitpuffen op de galerij. Een grootstedelijke bejaarde met teveel fijnstof in de longen had er nog fit bij geleken.
Toen ik eindelijk op mijn bank in het vertrouwde hoekje zat met een glas water in de hand, hield ik stil. Met ratelen. Ik voelde me ‘tolderig’, dat was het enige juiste woord voor de hele situatie. En laat dat me nou net vandaag, door mijn moeder in de schoot geworpen worden. ‘Tolderig’, dat zal ik de volgende keer ratelen tegen de desbetreffende hulpverleners, ‘Tolderig in het grote niets! ‘Dan moet het toch in een klap duidelijk zijn, lijkt me! Maar eerst altijd de bijsluiter lezen.
Ha Lem,
Wat zal dat schrikken zijn geweest! Wat goed dat je niet echt in paniek raakte en de tegenwoordigheid van geest je op de bank te focussen. Hoewel niemand het zal geloven, deed de sensor juist goed werk, al ervaar je dat niet zo. Het alarm ging af en je raakte gelukkig niet in paniek. Dat heeft je behoed voor erger en uiteraard je behulpzame collega’s. Ik hoop dat je inmiddels niet meer tolderig bent, de schrik te boven en verder opknapt. Was er een goede reden om over te stappen op andere medicatie?
Beterschap! En ik vind het altijd leuk om je stukjes te lezen.
Ha Clasina,
*) Dat is leuk. Een reactie op mijn stukje en nog wel zo'n meelevende! De enige reden om over te switchen was omdat ik de serevent 's avonds nog wel eens vergeten kan. Hij wilde me tegemoet komen door alle medicatie naar een tijdstip te brengen. In die zin snap ik het. Maar na uitgebreid onderzoek vond ik de keuze wonderlijker, met mijn lekkende aortaklep en mijn hoge bloeddruk! Menselijk zullen we maar zeggen. Het zonnetje schijnt en het gaat al weer veel beter. Dank voor het compliment.
Met een vriendelijke en opgeLuchte groet, Berna! :W
opluchting dat geloof ik best ;)
wat een verhaal weer :-) ik blijf je ''volgen''
succes !! ^O^ ^O^
Dank je wel Hildje! Spannend allemaal, zo hebben we allemaal onze beslommeringen. :s)
Ik geef er maar handen en voeten aan door het op te schrijven!
Geniet van het heerlijke zonnige weekend!
:W
Hallo allemaal! ;)
Kan ik eindelijk een dagje naar de tuin, na een hele drukke periode van verslagen schrijven, 25 in totaal, komt uitgerekend vandaag, na een prachtig mooie lange droge periode, hemelwater uit de lucht vallen. Dan eerst nog maar een stukje schrijven, wie weet, droogt het in de tussentijd wel op.
Ik zal wel de laatste zijn om te klagen over deze regen,want gisteren keek ik even op het balkon en zag tot mijn grote schrik dat daar de nood behoorlijk hoog was. De majoraan stond er wat piezelig en bruinig bij met haar verlepte bloemetjes. Schande. Ook daar heb ik totaal geen tijd voor gehad.
Dat schrijven van die verslagen gaat als volgt. Ik Maak een goed uitgeruste werkplek, goede stoel, eventuele kussentjes, leen zoonliefs bureautje en ruim het werkvlak zorgvuldig leeg. Computer in de aanslag en starten maar. Met het kind op mijn netvlies ga ik achter elkaar door met typen, helemaal in de flow. Tussen elk kind door heb ik even pauze nodig om te schakelen. Drinken en eten schiet er doorgaans bij in. Soms doe ik een wasje. Maar het huis schreeuwt aan het eind om aandacht en ik voel de verwijtende blikken van poeslief in mijn nek prikken. Ze loopt me hoogachtend voorbij en negeert mijn lokkerijen.
Het duurt om en nabij drie weken, dan ben ik klaar. Maar dan moet ik wel de drie vrije dagen per week er in het geheel aan besteden. Na school is er te weinig puf tegenwoordig. Ik gooi het op de leeftijd, al denk ik als ik er nuchter naar kijk, dat het de COPD is, natuurlijk!
Het laatste bezoek aan de longarts liet zomaar ineens een achteruitgang zien van de Fev. Ik kukelde in rang naar beneden van 68 naar 50. Shipperdepip. Dat had ik niet verwacht. Over vier maanden terugkomen en tot die tijd me vooral nergens druk over maken, bedacht ik me, want dat is tegen die tijd als het nog steeds zo is, vroeg genoeg. Zonde van de mooie maanden. Maar ja, het grote geknaag aan de binnenkant van die hersenen laat zich nou eenmaal niet zo makkelijk stoppen en in de luren leggen.
Iets alerter registreer ik de verrichtingen.
Trappen lopen iets moeizamer, het sporten wat trager, het tuinieren, waar we op school volop mee bezig zijn, vermoeiender en ga maar door met het lijstje. Geen puf levert ook sneller geen zin. Vanuit de aanrecht grijnst de vaat me aan. Ik kijk er naar en denk:'De bank', dus doe ik nee. Ik, die weliswaar niet betamelijk kan huishouden, maar gek ben op een schoon aanrecht en fornuis!
Het zij zo, straks met de schone droge lucht zal het wel weer beteren. Daar ga ik maar van uit.
Ondertussen hebben we op school niet stil gezeten en een insectenhotel-ontwerp-wedstrijd uitgeschreven. Er kwamen zulke mooie ontwerpen uit, dat we niet konden kiezen. Dus nu hebben we rond de school zo'n tien originele insectenhotels hangen en is het wachten op de bijen en de vlinders. In ieder geval hebben we de lokale krant met een halve pagina bereikt en RTV9 met een interview van de kinderen. Het was een ouderwets gezellige drukke ochtend met lekker veel ouders en zelfs hier en daar een fanatieke opa! Top drukte en een mega beleving. Reken maar dat er niet veel kinderen meer zullen zijn die een arme bij pletten of vlinders proberen te vangen.
Al die tijd dat ik de verslagen aan het schrijven was, lag het puttertje van Donna Tart onder mijn kussen. Vannacht heb ik er pas weer een hoofdstuk uit gelezen en het vooruitzicht om nu de tijd te hebben is heerlijk. Het boek van Ildefonso Falcones: Koningin op blote voeten ligt stil te wachten. Het is een roman over de zigeunervervolging in Spanje. Heftig net als zijn twee vorige boeken. Echte barbaarse praktijken die welhaast onvoorstelbaar zijn. Het zijn van die boeken waar je tegen aanleunt van de spanning en de pijn die het oproept bij het lezen van zo'n groot gebrek aan respect voor het leven! De paden naar de huidige beschaving zijn niet vanzelf ontstaan! Maar goed. Twee hele dikke pillen voor de boeg, voorlopig ben ik weer even van de straat!
Vorige week hebben mijn zussen en ik afscheid genomen van onze jongste broer, die voor twee jaar sabbatical gaat. Hij is altijd een hele gedreven persoonlijkheid, die de lat nogal hoog legt. Daarom heeft hij er voor gekozen om te voet naar Santiago de Compostella te lopen en vandaar uit weer door naar Rome of zo het pad het hem aangeeft. Hij wil persé af van het heilige moeten. Gelukkig heeft ie nog wel een telefoontje meegenomen en houdt hij een blog bij. Het is wonderlijk. Ook al zagen we elkaar niet heel vaak, dan lijkt hij nu verder weg dan ooit, maar geestelijk weer zo dichtbij! Ik vind het dapper en wijs om het leven uit te diepen door de roep van het hart te volgen en de platgetreden paden te verlaten! Het zal hem veel opleveren aan herinneringen en ontmoetingen. Heel bijzonder is deze knappe broer!
Voordeel van die ondernemende tocht is dat mijn grote handdoeken verslindende voetbalzoon op zijn huis kon passen! Heerlijk voor hem, want hij kan eindelijk weer op geheel eigen wijze zijn vrienden en vriendinnen ontvangen, bijzonder rustgevend voor mij, ook al had ik geen last van hem, het kostte me toch wel ieder weekend zeker vijf of zes wasbeurten meer en heel wat vaatjes, jammer voor de puberzoon die bijna puber af is, want die mist aanspraak!
De wasmachine roept, klokje van gehoorzaamheid! Ik wens iedereen heerlijke dagen toe en ik hoop dat de zachte temperatuur blijft. Wel een beetje veel last van droge ogen door de pollen, maar een kniesoor die daarop let!
Een lieve groet en Ajeto! :W
Leuk om wederom zo een groot epistel van jou te lezen, al reageer ik niet altijd op berichten ik lees ze bijna altijd wel. Vervelend dat je Fev zo naar beneden is gegaan en de gevolgen die je zelf al aan geeft die horen daar inderdaad bij, daarom zijn ze echter niet minder hinderlijk of jammer. Hopelijk geeft de controle over vier maanden een ander en wellicht beter beeld te zien.
Succes en sterkte.
Ha Marcus, dank je wel. :s) Het is altijd fijn om van jullie te horen en te lezen. Ik heb heerlijk in de tuin gewerkt, met lagere pitjes kom je nog best een end. Nu de tuin weer is opgeruimd, is mijn hoofd het ook. Zo veel achterstallig, maar nu zonder grassen en dode takken! Ik duim ook mijn eigen duimen blauw, voor de uitslag in Juli. Ik zal de stand doorgeven!
Fijne dagen! :W
Ik lees ook altijd je verhalen en vind het leuk om te lezen, je schrijft erg leuk!
Ik reageerde eigenlijk nooit omdat het leek op een soort blog van jullie beiden dus nu toch maar eens een reactie!
ik hoop ook voor je dat je Fev weer vooruit gaat, altijd een flinke tegenvaller en lang niet altijd voelbaar he? Totdat je gaat opletten, het sluipt erin en gaat vaak zo sluimerend dat je al vlug denkt het hoort erbij, hier net zo, ik beschouw benauwdheid en uitgeput boven aan een trap komen al als normaal wat het natuurlijk niet is, en sommige dagen ga je dan weer als een speer, nou ja als een speer :) maar wel wat beter!
Sterkte en succes met alles, groetjes, Jolien
Dag Ber en alle andere trouwe lezers,
Helaas ben ik zelf niet echt trouw gebleken… Na lang niet geschreven - of tot mijn schande zelfs maar gelezen te hebben - hier op het forum, doe ik nu toch maar weer eens een poging.
Zojuist heb ik mijn achterstalligheid ingehaald en al je stukjes sinds afgelopen zomer gelezen. En dat was weer genieten hoor! :Y
Ik kan niet overal op reageren nu, maar je hebt een hoop doorgemaakt. Van vandalen op de tuin en werklui in en om je huis, tot een bijna ritje met de ambulance. Gelukkig is het met een heleboel inspanning allemaal bijna ten goede gekeerd.
Helemaal niet zo fijn voor je om dan ook nog eens slecht nieuws te horen van je longarts… en dat terwijl je er zo te lezen alles voor doet om dit te voorkomen. Tja, we hebben onze lijven wat dat betreft toch niet helemaal in de hand, zo blijkt.
Na mijn laatste stukje ben ik met wat gemengde gevoelens op vakantie gegaan. Het ging al een tijdje wat minder goed met mijn vader, die o.a. Alzheimer had. Met pleisters heeft hij bijna drie jaar redelijk goed zelfstandig kunnen wonen, maar vlak voor we weggingen bleken deze pleisters niet meer te werken. Hij had vooral veel last van steeds erger wordende hallucinaties. Er werden (op afstand) nieuwe medicijnen voorgeschreven. Mijn jongste zus en broer waren gelukkig bereikbaar om hem in de gaten te kunnen houden. Kort na ons vertrek werd zijn situatie zo ernstig dat hij met een crisisopname naar een verpleeghuis moest. Na een snelle verslechtering is hij hier 2,5 maand later overleden. Niemand snapte hoe zijn ziekte opeens zo snel om zich heen greep, er moet haast wel meer aan de hand zijn geweest. Ik heb nauwelijks meer met hem kunnen praten en dit alles heeft veel impact op mijn leven gehad.
Een maand na mijn vader is ook mijn schoonmoeder in hetzelfde verpleeghuis en in dezelfde huiskamer beland. Inmiddels woont ze ergens anders, maar het bezoeken van twee ouders maakte die eerste tijd nog wat zwaarder. Ik had dan ook weinig puf voor wat anders.
Ik ben sinds afgelopen zomer niet meer naar fitness gegaan, maar als ik jouw FEV waarde zie dan vraag ik me wel af hoe ik dan zo uitgeput kan zijn, met mijn FEV van 79. Nou, van de week snapte ik het wel even, toen mijn door medicatie gereguleerde hoge bloeddruk bij wat werken in de tuin ineens de slome toestand van 100 over 50 had bereikt. Tja, geen wonder dat ik mijn armen niet meer omhoog kreeg en zo slap als een vaatdoek was. Ik ben om 19.00 uur naar bed gegaan en heb geslapen tot de volgende morgen 9.00 uur!
Gisteren ben ik naar de diabetes controle geweest, waar ik niet echt naar uit zat te kijken vanwege een te verwachten verslechtering. Het onheil nadert met rassé schreden, maar gelukkig hoef ik nu nog even niet te spuiten. Joh, het is ook allemaal een en al verleiding en als je dan vanwege je coeliakie zo veel niet mag eten, compenseer je het maar. Niet goed voor lijf en leden, zeker niet! Meer bewegen helpt wel, maar ja, mijn knieën en voeten werken niet altijd mee, dus zit ik weer vaker op de bank met mijn sportallergie dan goed voor me is.
Vandaag was het tijd voor een bezoekje aan de longarts. Mijn longfunctie was zo’n beetje hetzelfde gebleven als voorgaande keren. De arts vroeg of ik last van slijm had en daar heb ik de laatste dagen inderdaad weer veel van gemerkt, dus kreeg ik een receptje mee voor Nystatine. Met de Singular die ik vorige keer had gekregen vanwege mijn blijvende kortademigheid bij inspanning moest ik stoppen, omdat dit toch geen effect had gezien de longfunctie. Dat ik me vaak zo vermoeid voel heeft waarschijnlijk meer te maken met de complexheid van alle andere kwaaltjes waar ik mee te maken heb, met de daarbij horende medicatie en bijwerkingen. Sinds half maart nog een medicijn erbij, omdat de neuroloog na mijn ernstige draaiduizeligheid het risico op (nog) een Tia wilde aanpakken. Niet dat er iets te zien was op de scan, maar voor de zekerheid… je gaat je zo toch wel steeds meer patiënt voelen, al probeer ik daarvoor te waken. Je kunt het ook omkeren: dank zij al die pillen leef ik nog gewoon door tenslotte!
Volgende week heb ik twee weken meivakantie, jij waarschijnlijk ook. Heerlijk hè! We halen ons caravannetje van stal en gaan lekker luieren en uitwaaien in Frankrijk. Veel lezen natuurlijk ook! Ik heb net de Chaos trilogie, van Patrick Ness, uit. Een fantastische (Young Adult) serie. Deze boeken zijn heel apart, ontroerend, super spannend, gaan over oorlog en vrede en een door een virus veroorzaakte Herrie! Ik geef even een link naar http://www.leestafel.info/patrick-ness Leestafel, want beter dan Dettie kan ik het niet verwoorden. Bovendien kan ik haar geweldige site hier dan ook even voor het voetlicht brengen!
Even een bruggetje naar een ander onderwerp. Ik vind de lente de mooiste tijd van het jaar en ik kan daar zo van genieten. Het zachte weer, zeker dat van de afgelopen weken, al dat sappige, frisse groen en de plantjes die boven komen. Onze tuin is hard aan verbetering/vernieuwing toe. Omdat ik de laatste jaren steeds weer andere klachten had heb ik hem aardig laten verwilderen. Nu hou ik van een wilde tuin, maar ja, het moet natuurlijk niet te gek worden. Een week of wat geleden hebben twee stoere knapen orde in de chaos aangebracht. Wat zij in drie uur hebben gedaan, daar zou ik weken voor nodig hebben gehad. Het is nu wel een heel stuk kaler, maar dat gaat vanzelf weer groeien. Ik kan nu weer zien dat we een pad hebben naar de achterkant en dat ik daar ooit een grindplek had gemaakt om 's morgens vroeg ook eens van het zonnetje te kunnen genieten. Maar amai, die schuttingen, daar moet nu snel iets aan gedaan worden. Aan de achterkant van de tuingrens staan ze al 20 jaar, de laatste jaren vallen ze alleen niet om vanwege de klimop die ze bij elkaar houdt. Bij de grens met onze rechterburen staan ze een jaar of tien, maar dat was goedkope zooi en daarmee is het nu helemaal gebeurd, een paal moet de boel al even stutten.
We vragen het de stoere knapen, maar die hebben pas in juni weer gelegenheid. Hopelijk blaast een lentestorm ze voor die tijd niet helemaal omver. Schuttingen vind ik eigenlijk niet zo fraai, een heg is mooier, maar die maakt onze toch al niet zo grote tuin steeds kleiner en vergt ook weer onderhoud. De buren willen ijzerwerk, misschien dat we dat maar doen, dan kunnen de klimplanten daar tussendoor groeien.
Wens van manlief is eindelijk ook een echte zitplek aan de achterkant, om ‘s avonds juist uit de zon te kunnen zitten en te bbq’en. Ik heb dat altijd tegengehouden omdat ik dan minder echte tuin zou overhouden, maar ik geef me nu gewonnen.
Nou, het is dus weer een echt stukje geworden, al was ik eigenlijk van plan om te stoppen met schrijven. Dit keer is het in elk geval weer gelukt. Wel wat veel over ziektes en andere ellende, maar ja, dat hoort nu eenmaal ook bij een leven met lef.
Ber, ik hoop van harte dat het beter met je gaat en dat je volgende bezoek aan de longarts weer wat positiever is!
Tot een volgende keer, :W
Lieve groet, Ria