een dag uit een leven met lef......

Ben nieuw hier op het forum maar wel altijd meegelezen en dan vooral dit topic wat laat zien, althans is mijn mening, dat er ook met COPD te leven is. Heb hier vooral in het begin van mijn diagnose veel aan gehad en geholpen positief te blijven.

Dat vind ik heel fijn om te horen. Zie nu niet meer of ik gelezen wordt, omdat er doorgaans geen reacties gegeven worden. Het schenkt de burger moed om door te gaan met schrijven. Dank je wel, GJ65!

Lieve luitjes,

Het is al weer even geleden dat ik in mijntoetsenbord ben gekropen. Na eenheerlijke vakantie ben ik afgelopen maandag met een studiedag aan dit nieuwe schooljaar begonnen. Er staan allerlei spannende veranderingen op het programma, zoals het samenwerken met een andere school en straks de start van een brede school met een vernieuwend concept voor het leren.

De oude vorm, groepsgericht lesgeven is een beetje achterhaald. In deze tijd, waarbij men uit probeert te gaan van de persoonlijke kwaliteiten van de mens, wil men een hoger rendement bereiken door dergelijke skills ieder afzonderlijk breder inzetbaar te maken.

In zulke vormen van onderwijs spreek je niet meer van groepen , maar van units ter grootte van 50 tot 75 leerlingen met drie leerkrachten om te coachen en te begeleiden. De units zijn opgedeeld in compartimenten, die open zijn en ook dicht kunnen, het open karakter maakt de leerling zichtbaar voor mentor en coach. Daarnaast worden leerlingen eigenaar van hun eigen leren en middels portfolio en lesdoelen en leerlijnen worden de stappen in dat proces gezet tijdens de ochtend en de reflectiekringen, waarna de leerlingen er mee aan het werk kunnen.

Het is een boeiende manier. Er zijn gelukkig al veel voorbeeldscholen en we krijgen een goede begeleiding op het hele traject. Het kent vele jenaplan-aspecten. Het grote verschil is dat niet een leerkracht alleen meer verantwoordelijk is, maar iedereen. Het kind zelf én zijn begeleiders in die verschillende disciplines. Er zal veel ruimte komen voor kunst en cultuur. Daarbij sta ik natuurlijk te juichen, ook al zal ik het nauwelijks nog mee maken!

Deze oude sok mag straks met pensioen. Ik heb, geloof ik, nog twee jaar te gaan. Het is een beetje ongewis, want het hangt of staat met elke nieuwe regeerder. De huidige vindt het vooral belangrijk om mij met andere lieve oudjes te laten vergrijzen voor te grote groepen, vorig jaar eindigde ik met 36 kinderen, in plaats van onze sterke en lieve nieuwe lichting , die staan te popelen om weer aan het werk te gaan, kansen te bieden.

Ik maak me sterk voor een basis loon, waarbij iedereen aan het werk kan. Een systeem, waarbij ouderen dienen om expertise en vaardigheiden te delen met de nieuwkomers, waarbij ze verder hier en daar wat coulantie krijgen voor de kwalen en kwaaltjes, COPD bijvoorbeeld. Eenvoudig omdat iedereen, de vermaledijde ongemakken negeren elke rang of stand, er vroeg of laat mee te dealen krijgt! Wat zal dat een stuk schelen aan uitkeringen e.d.

In de vakantie ben ik met de zussen op pad geweest naar Drenthe. Vier kakelende zusjes met vier volstrekt andere kwaliteiten, haha. Iedere dag bepaalde een van ons min of meer de koers. We zijn naar het Groninger museum geweest, naar een streekmarkt, naar Schiermonnikoog, naar de kringloopcentra en we hebben gewinkeld! Daar tussendoor veel en vaak terrasjes gepakt en heerlijk gegeten. Soms thuis in het huisje, maar ook buiten de deur.

Klein minpuntje...het was in die ene regenachtige week in juli, met dat intens hevige onweer. Maar het mocht de pret niet drukken. Mijn drie zussen hadden allen een fluoriscerende Jack-in-the-Bag, zo'n geel jasje wat tot een portemoneetje gevouwen kan worden. Maar het was een beetje mijn eer te na. Fluor heeft me nooit kunnen bekoren, dus ik viel voor mijn zwarte lange leren ouwe getrouwe, ondanks het feit dat ik aan het ontzwarten was. Ik doorbrak willens en wetens de code. Maar ik heb nooit langs een lijntje gelopen!

Voor de vakantie had ik bij een kringloopje een grappige lichtblauwe broek en een dito groene op de kop getikt voor 6 euro. Daardoor kreeg ik de ingeving om tegen mijn rustieke rimpelhoofd in het vervolg zachte tinten te vleien. De bril en de magerte maakte een en ander wat frikkerig in zwart. :-j Het is goed gelukt en als ik nu in de kast kijk liggen er mooie bruine en oud rose, lavendelblauwe, ivoor en levertinten naast het zwart.

Niets leukers dan vakantie te vieren in een thema. Het was erg gezellig, zodat we een week later al heimweegevoelens hadden en er een dagje Schoorl aan vast hebben geplakt. Natuurlijk ben ik wat sneller moe dan de zussen, maar zij hebben als handicap, dat ze de hele dag door koffie willen drinken en daar heb ik dan weer geen last van.

Dankzij de sportschool stap ik dapper, soms amechtig hijgend, maar flink door. Ik trotseer vermoeidheid. Het is veel zoeter rusten na gedane arbeid. Bovendien had ik wat handvaten nodig om de conditie op peil te houden nu ik de hele week niet naar de sportschool kon!

De boeken zijn blijven liggen en de stapel met nog te lezen exemplaren groeit wel gestaag. Het boek van Stefan Hermans: Oorlog en Terpentijn wint het van allen, qua schoonheid en vertelkunde. Wat een prachtige verbeelding van een boeiende geschiedenis geeft de auteur hier. Ik heb het tot topper van het jaar benoemd.

In de laatste week hebben we hard gewerkt om school weer kindklaar te krijgen en naar mijn beleving is er ongeveer een halve school aan inhoud weggedaan. Heerlijk nieuw en vers is het nu, met veel licht en ruimte. Laat de rakkers maar komen!

Het meest heb ik me verder opgehouden op de tuin en in het ateliertje daar. Portretstudies in olieverf, wat een zaligheid om te doen, maar voor ons COPDers geen sinecure in afgesloten ruimtes. Beter is het om in de frisse buitenlucht te schilderen. Dat kon volop, want na de regen, kwam inderdaad een overdaad aan zon. Het schilderen gaat met stapjes vooruit. Dit jaar maar weer een cursus olieverf volgen, om nog fijnere kneepjes te ontdekken. Het houdt me van de straat. Ik hou jullie van mijn vorderingen op de hoogte!

Ik hoop dat jullie ook de vakantie hebben kunnen vieren, net als ik en wens jullie veel luchtige dagen toe, met voldoende afleiding om door te bikkelen. Want als je niet in je hoofd zit, maar in je hart voelt het lichter!
Ajeto!

Ber. ;)

Lieve luitjes.

Na de wat donkere dagen die zich aaneenregen met een gestaag vallende regen nu weer wat lichtpuntjes. De dag start met een stralende zon en kan nu al niet meer stuk. Vorige week donderdag ondanks de regen toch naar het ateliertje op de tuin gegaan, het kacheltje snorde met mijn verkapte wilgenhoutjes als een tierelier en dank zij de nattigheid zat er niets anders op dan toch maar het olieverfschilderij af te maken. Wat werkt het toch heerlijk, als je eenmaal gewend bent aan deze verf, je kan er eindeloos in door werken. Het viel me eigenlijk alles mee, wat betreft de benauwdheid. Wel had ik de deur open staan. Dat kan om dat er een afdak is en de boel niet in regent.
Het verrassende aanzicht van dappere herfstbloemen, de asters, de welig tierende rozenstruiken en de japanse anemonen fleurden de somber en gestaag vallende regen toch op. De monnikskap stond in dikke knop en belooft straks nog een staartje schoonheid voor later!

Op school is het druk. Ik heb de eerste sessie ateliers georganiseerd. een hele dag kunstdiscipline voor de hele school, met de vrijgekomen lokalen is er ruimte in overvloed, die mazzel is er, een geluk bij een ongeluk. Door het teruglopende aantal kinderen, een tendens waar alle scholen mee tobben, vallen er overal lege plekken. Straks komt er tijdelijk een andere school bij in en dan is het weer afgelopen met de overdaad aan ruimte. De school bruiste als weleer en overal waren er blijde reacties op de keuzemogelijkheden uit zoveel fijne ateliers. Ik had helaas mijn vrije dag en was aan het werk in mijn eigen kunstdiscipline. Dat was wel een beetje jammer. In januari volgen er drie op de dinsdagen en kom ik ruim aan bod.

Na een tijdje wat aangerommeld te hebben met frequenties in de sportschool ben ik nu maar weer dapper gestart met mijn driewekelijkse sessie. Het helpt me enorm en ik merkte dat de benauwdheid, zodra het in beweging blijven stopt, heftiger wordt of minder goed op te vangen is. Wat hijgeriger en piepender dan als de longen tot in de uiterste puntjes getard en getraind worden. De sportschool zelf vind ik een bron van vermaak, door het bestuderen van de types die er zoal rond hangen. Op een gegeven moment ken je je pappenheimers wel, er zijnbijvoorbeeld twee mannen die altijd op een vaste dag in de week keuvelend over koetjes en kalfjes op de lopende band hun tochtje maken. Vaste prik, je kunt de klok er op gelijk zetten.

Er is een dame, die met flinke rondingen is gezegend en onder begeleiding van een personal coach haar training drie keer per week afdraait en toch geen grammetje afvalt. De trainer staat er bij alsof hij ongeschikt weg gekrast is voor militaire dienst, met in de ene hand zijn eeuwige mobieltje en de andere hand altijd in de zak van zijn trainingsbroek. Het uur wordt opgedeeld in sessies van vijf minuten met eeuwige kletspartijen tussendoor. Ik zou het wel weten, als ik die mevrouw was.

Dan loopt Rambo er ook. Hij heeft net zo'n vervaarlijke kin compleet met de zo kenmerkende scheve mond als zijn prototype. Hij laat zijn spierballen uit zijn zwarte hemd rollen en steunt zijn 80 kilo aan gewichten aan voet of hand met veel omhaal naar omlaag of omhoog, waarna hij met een denderende klap de boel weer laat vallen. Hij rolt nog net niet woest met zijn ogen. Opvallend is, dat hij onder de jongeren een van de weinige is zonder tattoos. Wat er verder aan krachtpatser rond loopt heeft gebeeldhouwde armen en benen, waar menig voetballer jaloers op zou kunnen zijn.

Met de verbouwing die daar laatst heeft plaatsgevonden kregen we een schrijven toegestuurd over de indeling. Met lede ogen moest ik aanzien dat ik werd betiteld als Senior lid. Daar had ik eigenlijk nooit zo bij stil gestaan. In de ogen van de andere fitters ben ik natuurlijk dat magere bijna bejaarde vrouwtje, met dat pinnige brilletje, die zich fanatiek in het zweet werkt op haar apparaten en altijd, al drie jaar lang, haar eentonige programmaatje afwerkt en waar geen personal coaching aan te verkopen valt. Verveloos gevalletje hoor!

Niemand weet daar iets over COPD of de inspanning die het ons kost om te kunnen roeien van hier naar oud Amelisweerd en weer terug of 14 kilometer te fietsen, te lopen alsof ik een stevige dans aan het inoefenen ben, met daarnaast het vermogen om toch de armen, benen en longspieren wat kracht in te pompen. Ik kan het jullie niet vaak genoeg vertellen hoezeer ik er baat bij heb en als je nu maar blijft letten op al die opmerkelijke details is het eigenlijk best vermakelijk!

Bijna wil ik al met pensioen. De lokroep van de vrije tijd wordt luider en luider. Nog twee jaar en dan is het zo ver. Maar met het afbrokkelen van de school roept mijn hart weer om nieuwe impulsen, levensverwachtingen die nieuwe perspectieven bieden. Er zijn zoveel leuke dingen om te doen. De schildercursus is er een van. Het huiswerk is om iedere dag je eigen hand te schetsen. Tegelijkertijd is het natuurlijk een zinvolle mindfulness meditatie, nergens ben je door een dergelijke bezigheid zo met het hier en nu bezig, bovendien is het resultaat navenant aan de bezinning. Eindelijk een vorm van mediterren die me aanspreekt! Volgende week storten we ons in de wereld van het stilleven à la Giorgio Morandi. De wereld van het zilverwit en grijs. Wie weet wat dat voor moois oplevert.

De kruisspin aan mijn raam heeft het web weer bijna rond, ze is druk in de weer en legt bedrijvig haar laatste draden neer, ze is een ware kunstenaar. Herfst of nazomer, wat zal de komende week opleveren! In ieder geval straks weer een prachtig kleurenpalet. Tijd om een nieuw seizoen te vieren. Ik wens jullie allen veel luchtig vertier. Voor de slechte slapers onder ons, net als ik derhalve, het boek van Stefan Hertmans is een aanrader. Oorlog en terpentijn. Het zet het nachtelijk piekeren in een ander licht.

Ajeto en tot later!
Berretje.
;;)

Berretje, ik moet bekennen dat ik voor het eerst je topic lees en wou je even complimenteren met je schrijfstijl! Het verbaasd me niks dat je schildert, zoals jij ook in je tekst de dingen om je heen kunt benoemen zo zie ik het bijna als een schilderijtje voor me. Ik vond oorlog en terpentijn trouwens ook een van de beste boeken die ik de laatste tijd heb gelezen. Ik heb een vijftal jaar in Gent gewoond Rn vond het ook erg fijn om te vergelijken met hoe hij het beschrijft en hoe het er inmiddels uitziet. Hij schrijft al net zo beeldend als jij eigenlijk als ik get zo bedenk. Ik wens je nog veel mooie schildermomenten in je atelier zonder al te veel benauwdheid.

Ha Sien, dank je wel voor het compliment. Ik voel me vereerd! Ik kon ook gewoon door Gent wandelen met Stefan mee! Wat leuk dat je er vijf jaar gewoond hebt! Met deuren open gaat het allemaal best en in de winter gaat het kleine kacheltje aan! Fijne dagen en jij ook veel 'luchtig' plezier!

Lieve luitjes.

Het beloofd een stralende dag te worden. Dat is alleen maar gunstig voor onze zussendag van vandaag, waarbij we gevieren door Nederland plachten te crossen, kringloopje hier, wandelingetje daar, winkelen en eventueel een tentoonstelling, zo die op ons pad komt.

We doen dit nu al een aantal jaren, naast het feit dat we sinds twee jaar ook een week op vakantie gaan. Wat een heerlijke manier om heden en verleden weer samen te laten smelten en het verbond te voelen dat wij, de vier meisjes, in ons kleine kamertje met de twee stapelbedden hadden gesmeed in het ouderlijk huis aan de Amandelstraat. Toneelstukjes met het stapelbed als schip, het uitbeelden van de armoede van de film Puntje en Anton, waarbij we moeders oude steunkousen in een gatenkaas verknipten, pubergeheimen fluisterend in het donker, het delen van lief en leed!

We zijn allemaal tussen de vijftig en de vijfenzestig en zo verschillend als de bonte herfstbladeren kunnen zijn, die de schoonheid van de natuur benadrukken, maar nog altijd echte zussen. Die band hebben we voor het leven gesmeed en die is er alleen maar sterker op geworden!
Waar de tocht precies naar toe zal gaan is een ongewisse. Wie dan leeft, die dan zorgt. Het komt altijd goed, omdat het een simpel en doeltreffend concept is.

De eerste dag van de vakantie ben ik met een vriendin bij De Dutch Design week in Eindhoven geweest. Wat een heerlijkheid aan indrukken en ontwikkelingen krijg je daar. Rondlopen in het grote Klokgebouw, verbaasd constateren dat het al half twee is terwijl we nog niets gegeten hadden, lekker soepje en weer op pad. De gesprekken met de jonge ontwikkelaars en kunstenaars zijn balsem voor de ziel. Wat leer je veel op een dag als deze.

's Avonds buitelen de indrukken over elkaar heen en strijden om de voorang als ik het hele verhaal probeer te stroomlijnen aan de hand van de foto's. En die, en dat, en daar dan...!
Op mijn vertrouwde bank registreer ik een en ander in mijn Appeltje en maak een mooie fotocompilatie. Ziezo, so far, so good.

De kop is er af. Dat het miezert en somber weer is, fris en winderig om de hoge industriële gebouwen heen van het oude Philipscomplex doet niet ter zake. Het ongemak verdwijnt in de lokroep van jeugd en ontwikkeling, de schoonheid van de omgeving die in luister is bijgezet door deze kroon, bolwerk van de innovatie!

De dag erop had ik in Bergen afgesproken met een vriendin in de kunst. Het grappige is dat we elkaar gevonden hebben op twitter, omdat we vaak de zelfde dingen aan het posten waren of elkaars aankondigingen onderstreepten en door twitterden. Ik ging in mijn kleine blauwe prins, de twingo, welgemoed op pad.

Eerst had ik me opgegeven voor een literaire wandeling door het mooie kunstenaarsdorpje heen. Veel schrijvers, namen als Roland Holst, Slauerhof, Kouwenaar, Maria Neeltje Min kwamen voorbij. De vertelster was aangenaam en geestig, de gedichten prachtig, 'Voor wie ik liefheb, wil ik heten' en 'alleen in mijn gedichten kan ik wonen', de omgeving super door herfsttooi en lieflijke stulpjes.

In de wijk Meerwijk heb ik de prachtige villa's in Amsterdamse stijl bewonderd. Staaltjes van esthetiek, niet van praktisch huishouden. Bij het beeld van Roland Holst eindigde de tour en kon ik aanschuiven in restaurant Fabel, voor een lunch met de vriendin. Ook dit was een belevng omdat ik, buiten de Bergense tiendaagse kunstroute om, ook haar school kon bewonderen in dezelfde Amsterdamse stijl. Wat een zegen moet het zijn om in dergelijke schoonheid te mogen werken. Toen we naar buiten kwamen scheen eindelijk de zon en zette de monumentale oude bomen in vuur en vlam.

We gingen ieder ons weegs en ik besloot als toetje Bergen aan zee mee te pakken. Wandelingetje langs het strand en adembenemend zicht door de glinsterende uitbundige zonnestralen, dat een feeëriek licht te voorschijn toverde. Weldaad voor het gemoed en een lust voor het oog, dus snel het fototoestel erbij gehengeld. Buitenkansje met de heerlijkheid van een kers op de slagroom!

's Nachts werd ik wakker door onrustige benen en scheurende longen, maar omdat ik wist dat het de tol was voor veelvuldig vermaak kon ik het ook weer wegzetten. Verzetjes kosten inspanning in evenwicht met de ontspanning. Natuurlijk was het iets te veel hooi op de vork, maar wat was het een beleving!
Dat betekende twee dagen even een pas op de plaats. Vandaag kan het weer lijden. We gaan het zien en beleven en later zal ik meer van de perikelen vertellen.

Oorlog en terpentijn is uit en het boek van Tommy Wieringa:'Dit zijn de namen.' wacht al weer geduldig op de rust en de tijd die het vergt om je in een boek te verdiepn. De griepprik staat voor de deur, mijn oproep is al binnen. Iedere keer weer ben ik niet steeds ten volle overtuigd, maar ik neem het zekere maar voor het onzekere. We zijn nou eenmaal risicodragers. Ze zijn er zelf qua effectiviteit niet uit, de heren doktoren en wetenschappers en tot zolang geef ik me over.
Ha, de lucht klaart op, ik zie al blauw, dat belooft wat!

Het weekend wordt ook beter, er is morgen geen voetbal dus weer een bijkomdagje en daarna wat schilderen in het piepklein ateliertje, door alle indrukken geïnspireerd. Ik wens jullie de kracht van de schoonheid.

Ajeto en oan sjeans!

Lieve luitjes,

De dagen verglijden in een hoog tempo. Er is nauwelijks tijd om adem te halen, alhoewel, hoe zouden wij het kunnen vergeten! #-o

In deze herfstachtige winter hebben we gisteren sinterklaas gevierd. De beste man kwam sneeky binnen door de voordeur, terwijl mijn kleinzoons, met hun neuzen plat tegen het raam gedrukt, speurden naar een teken van leven en wij ons allen vlak achter hen geposteerd hadden. Een groot cordon om maar te voorkomen dat er een glimp van deze weldoener zou worden opgevangen, omdat hij ook verdacht veel op mijn zoon leek!

De opwinding was er niet minder om. Wat moet ik wennen aan de ontlading die volgt op de opgekropte spanning van de dagen daarvoor! Sint had cadeautjes voor de kinderen, maar wij volwassenen moesten eerst nog een dobbelspel spelen voordat we eventuele cadeautjes mocht houden. We moesten er namelijk om dobbelen. Toen puntje bij paaltje kwam had iedereen wat hij zich had gewenst en vond alles zich een weg naar de ware gebruiker.
Soep en linzenwrap gingen er doorheen als koek en de pepernotenschaal, rijkelijk gevuld, was goed voor de aanvulling.

Op school is de drukte overweldigend. Ik vraag me serieus af of er toch geen kentering is gekomen in onze viering. Dat zit hem niet specifiek in de vraag of Piet zwart of wit moet zijn, het zit hem in het overladen met te grote cadeaus. De kinderen kunnen de spanning nauwelijks aan en ik verlangde bij het zien van het puntje van de stoomboot al naar de kerstochtenden met lichtjes en lengende nachten!

Derhalve omarm ik de traditie van school waar elk jaar met de sinterklaasmaakochtend, alle kinderen worden ingezet om voor elkaar het cadeautje te maken om de arme oude baas wat te ontlasten. Toch zijn ze iedere keer weer blij verrast met hun cadeau! Want kijk, eigenlijk is die kinderhand gauw gevuld, als het om liefde en aandacht gaat! De gedichten, de chocolademelk, de warme genegenheid voor elkaar en de met zorg uitgekozen kleine presentjes zouden op zichzelf al voldoende kunnen zijn.

Kleinzoons waren ongelofelijk blij met hun kikkerspringspel en dat was het grootste cadeau wat er bij zat en werd door ons allen gegeven, zegge en schrijven 25 euro. Nou ja, op de voetbalschoentjes voor beiden na dan, maar dat was eerder een noodzakelijkheid dan een luxe, al waren ze oogverblindend neon-mooi!! Zolang dat nog kan, je kinderlijk schathemeltjerijk blij voelen met een presentje, is er nog ruimte!
Ik was 's morgens de puffen vergeten, ook door de opwinding misschien...maar had opmerkelijk weinig hinder van de warmte en de drukte...afleiding genoeg.

November is wel de kwelgeest der maanden. Het vochtige klimaat zorgt voor een hoop bijwerkingen, als tranende en brandende ogen, hoesten en een pittig vastzittend slijm, dat ik, terwijl ik aan het poetsen ben met de elektrische tandenborstel, los tril. Dergelijke foefjes worden proefondervindelijk opgedaan en gaan al een behoorlijke tijd mee, als de kwaal weer verergert. De trap is weer een vesting en de sportschool een queeste naar lucht. Daar helpt de drukte op school ook niet bij.

In alle hectiek verdwijn ik elke donderdag als het even kan naar het ateliertje. Daar voer ik de opdrachten uit van de schildercursus. Schilder in de stijl van Kandinsky. Weten jullie hoe lastig het is om mijn portretten in de ban te doen en me uitsluitend te laten leiden door de muziek waar Kandinsky hartstochtelijk veel van hield en dat hem mogelijk maakte om steeds abstracter te werken?

Die bronnen zijn de werken van Schönberg, die na emigratie naar Amerika ineens omgedoopt werd tot Schoenberg. De man heeft atonale muziek gecomponeerd en inderdaad, als je bijna met de ogen dicht, de kwast laat dansen op die muziek, voert ze een volstrekt eigen choreografie uit en derhalve ook een volkomen andere compositie dan normaliter!
Olieverf, lijnolie, terpentijn, kacheltje en longen verhouden zich minder goed tot elkaar, maar het is zo ongelooflijk fijn om daar te zijn!

Voor lezen is er even geen ruimte. Mijn hoofd is gevuld met de kerstmarkt van 10 december op school. Daar heb ik de organisatie over het reilen en zeilen van de activiteiten, die we samen met ouders aan het bedenken zijn geweest. Het thema is Story Story Night, natuurlijk een variatie op Van Goghs sterrenhemel en Don Mc. Cleans' Starry Starry Night' als ode aan van Gogh zijn oeuvre! Spectaculair is het verteltheater met kamishibai, een japans kastje waar de ondersteunende prenten voor het verhaal in getoond worden, zijn ook een aantal workshops, Capoeire, Kookatelier, kerstbomen timmeren van pallethout en de grootste boekenkerstboom van IJsselstein. De plaatselijke biblioteek heeft twintig dozen afgedankte boeken gedoneerd. We zijn benieuwd. Daarnaast kunnen kinderen hun wensen in de kroonluchter hangen en op een story-mood-bord hun gevoel kwijt!

Het gaat vast lukken, maar jullie begrijpen, weinig zuurstof , een hoop inspanning en het loopt nog steeds op twee benen rond. Duimen jullie even mee, want meestal ga ik tegen deze tijd grandioos onderuit. Dat kan nu niet, omdat ik de touwtjes in handen heb en ook al is geen mens onmisbaar dan wens ik me nu sterk toe van wel! Als uiterste drijfveer en omdat ik er zo van genieten kan!

Kerst, adembenemend feest, maar zo heerlijk om mee te maken. Ik wens jullie een 'luchtige' twist en toch hele fijne feestdagen!
Ajeto

:-h

Lieve Iem, dank voor je opbeurende stukjes!
Een feest van herkenning voor mij, want ook ik heb COPD (2), ook ik werk fulltime in het onderwijs en ook ik lees en teken/schilder graag. Wat ik bijzonder vind van jouw stukjes, is dat je de beperkingen van de COPD wel noemt, maar en passant, als bijkomstigheden. Ik merk dat ik bij tijd en wijle deze beperkingen een hoofdrol neig te geven. Terwijl er ook zoveel dingen heel goed gaan!
Kijk daar, ik werk fulltime, met als vervelende bijkomstigheid het amechtig hijgen boven aan de trap van de bovenverdieping van mijn school, waar mijn groep 7 is. Ik fiets meestal de 4 kilometer heen en terug naar mijn werk. Soms hijgend en lichtelijk kreunend, maar vaak ook fluitend.
Jouw stukjes maken dat ik dat weer zie en dat de momenten van "tekort schieten" ook met een vleug humor bekeken kunnen worden. Dank je wel daarvoor!
Ik wens jou en iedereen heel fijne feestdagen en een heerlijke vakantie toe!

Lieve Johanna, wat fijn dat je het herkent en wat goed dat je mijn doelstelling eruit kan filteren. Dat is wat ik iedereen wil laten weten. Het leven kan lastig zijn, zwaar soms, vooruitzichten maken het moeilijk, maar er is altijd die pas op de plaats en de vreugde van het moment. Hele fijne dagen en een opbeurend 2016. Heerlijk hè, vakantie....!