een dag uit een leven met lef......

:s) Ha lieve Ria en alle andere trouwe fans!

Ik was helemaal blij met je lange antwoord, want ook al kennen we elkaar alleen maar van deze correspondentie op dit forum(hoe bijzonder is dat), dan nog zijn we verweven met elkaar, omdat we met liefde lief en leed delen en met al de andere lezers.
Nou, jij hebt het zeker ook goed voor je kiezen gehad. Ik weet nog in de periode dat mijn moeder en zes jaar later mijn vader stierven, er ook maar weinig ruimte overbleef voor anderen.

Het blijft een verwerkingsproces. Vooral het gevoel de nieuwe 'oudere' generatie te zijn, is er een om te overwinnen! Daar moest ik even flink aan werken. Het krijgt allemaal zijn plek en veel verzachtende omstandigheden zijn er over te noemen. Een van de voordelen vind ik het beschouwelijke, dat me overkwam. Een maatschappelijke stap terug om te kunnen overzien en overpeinzen, los te laten, aan te halen, belangen te leggen bij normen en regels van andere waarde!

In de tussentijd zit mijn ondernemende broer al bij Roquefort de Marsan en loopt hij gestaag zijn vrijheid. Hij doet heel veel indrukken op en komt veel andere pelgrims tegen. Ik bewonder hem mateloos, door deze tocht te maken en er over te schrijven, ontdek ik welk een begenadigd schrijver hij is, met oog voor detail in de natuur en zijn ontmoetingen met de medemens. Ik denk wel, dat als je lopend zo'n tocht onderneemt, dat je zoveel tijd hebt om te overdenken, dat je vanzelf beschouwelijk wordt. Alleen met je eigen gedachten en niet meer dan een simpele maaltijd, een slaapplek en een glas wijn en in contact met andere 'wanderers'.

De tuin groeit en bloeit evenals het balkonnetje. Buurman vroeg zich af, wat ik heb staan en of het nog wel allemaal deed. Hij is van de uitbundige violenbakken,  rode geraniums, petunia's en hij vindt mijn campanula's en pelargoniums, de bloeiende munt en salie, de lavendel , de bieslook en de citroenmelisse duidelijk geen tuin of balkonplant maar onkruid!
Ik hou van de schoonheid in de, soms zo nietige, maar ingenieuze manier van bloei. Dat zit niet per definitie in uitbundige en lawaaierige volle bakken! Ieder z'n meug, denk ik in de voetsporen van mijn moeder. Gelukkig maar. Anders werd het een saaie bedoening, als we allemaal van hetzelfde zouden houden. Verschil mag er wezen!

We hebben er net de eerste familiedag van 'van der Linden' opzitten. Ook hier sierde de eenvoud de onderneming. We kozen als zussen een plek uit op het Noordwijkse strand en iedereen zou doen alsof ze als familie een dagje naar het strand gingen. Dus hadden we allemaal meer dan genoeg aan parasols, windscherm, handdoeken en kleden, zandspullen als emmers en scheppen en vormpjes. Er liepen Nederlandse, Franse en Ierse achterkleinkinderen rond en de leeftijden varieerden van 1 jaar tot 74. Er waren maar liefst 44 telgen op komen dagen, een respectabel aantal. Twee families ontbraken, wegens bezigheden elders! Mijn moeder op haar wolk zorgde voor de zon en een frisse wind! Succes verzekerd, natuurlijk. Wat een heerlijk toeven. Onder elke waterdruppel en zandkorrel die verplaatst werd, kwam saamhorigheid vandaan!Het was een groot succes en volgend jaar voor herhaling vatbaar.

Wat een leuke website is dat. Ik ga hem na het schrijven eens uitgebreid bestuderen. De Chaos-trilogie kende ik niet. Altijd welkom natuurlijk, die aanraders. Ik heb het Puttertje van Donna Tart in een klap uitgelezen, na een eerste driehonderd bladzijden moeizame start. Maar dat heb ik vaker bij boeken van haar hand. Als ik er dan eenmaal in zit, lees ik het in een adem uit. Met die dikke pillen van ruim 800 bladzijden is dat een aanslag op je uithoudingsvermogen, want heel veel nachtelijke uren verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Nu knipoogt de koningin op blote voeten verleidelijk naar me, van Ildefonso Falcones, maar ik moet eerst nog wat akkevietjes voor school doen. Ergens deze week moet een gaatje te vinden zijn, want ik heb vrij. Met die befaamde meivakantie van jou hadden we maar een week en nu ook maar een week. Helaas, pindakaas! Aan de andere kant ook weer lekker. Wel jammer, dat er nu beter voor de tuin gezorgd wordt, met al dat hemelwater, dan voor ons! Haha. You can't have them all!

Ik geloof dat de uitputting ook alles te maken heeft met de hoogte van je saturatie in je bloed. Ik heb een hoge saturatie nog steeds. Misschien dat dat mede komt door het sporten. Ik ga eigenlijk alleen af op wat mijn lijf zegt. Voel ik me benauwd, dan ga ik sporten. Daarna voel ik me altijd veel beter. Ten eerste ben je geconcentreerd op andere dingen... hele televisieprogramma's schieten aan mijn oog voorbij, ik ben praktisch een masterchef myself....maar ook adem je door het sporten door tot in de kleinst mogelijke cellen, die je kan benutten! Daar moet een voordeel bij te halen zijn!

Ik snap best, dat je met een complexe hoeveelheid niet zo snel tot sporten komt, want dat is ook best zwaar. Maar alleen al het lopen op de band, niet meer dan dat, ondertussen een Masterchefje en van lieverlee de helling wat hoger, doet al wonderen. Dan kost het niet of nauwelijks inspanning. Die wijze les kreeg ik van de wat laconieke fysio die daar rond loopt. Bij mijn verzuchting dat ik iets nauwelijks in beweging kon krijgen, zei hij: Dan doe je het toch met minder gewicht. Het gaat om de beweging niet om de hoeveelheid aan kracht die het je kost'. Kijk daar kon ik wat mee. Het hoogst haalbare doel als prettige bijkomstigheid van het sporten, is dat mijn kippedijtjes aan de onderkant van mijn armen wat afnemen, maar ik hoef geen kalkoendijen bovenop! Relativeren is ook een kunst. Dus het tempo is heerlijk, ik kom er absoluut niet afgepeigerd vandaan en merk wel elke keer dat ik een tandje erbij kan zetten. Tel uit je winst.

Ik ben benieuwd naar je verhalen uit Frankrijk. Morgen moet ik voor een cardio-echo om te kijken of het lekkende hartklepje zich nog inhoudt en 7 juli weer naar de longarts. We zullen zien. Ik hang niet op de waarde, ik hang op mijn gevoel! Anders kan ik blijven kniezeren. Dat vind ik zonde van de tijd, het leven is mooi als je het van die kant weet te bekijken!

De jongens zijn uit gevoetbald op een zoon na, die in de nacompetitie nog twee wedstrijden moet spelen. Spannend. Zo spannend dat ik afgelopen zaterdag van Volendam naar Nieuwegein over de A2 ben gevlogen, niet handig, want er is traject controle, dat hoorde ik later pas. Normaal ben ik in mijn kleine blauwe prins niet zo'n grote snelheidsduivel, maar ik wilde de verlenging zien. Auch, dus spek ik volgende week weer aanzienlijk de overheidskas. Jammer, jammer, maar de grijns op het gezicht van min zoon, na zijn genomen penalty en de ontlading bij het winnen was wel onbetaalbaar, al hangt er nu een pittig prijskaartje aan, ben ik bang. Zou een smeekbede helpen van een moederhart?

Dag, dag...lekker genieten van die wonderlijke wisselingen van luchten afgewisseld met grijs.
Hastalapasta en ajeto! :W
Ber.

.

:) Lieve luitjes

Het is al weer een maandje of wat geleden, dus tijd om even bij te praten. aan de vooravond van alweer een bloedstollende kwartfinale vanavond. Ik hoop dat we er beter van af komen dan mijn arme Franse schoonzoon. Ik heb hem beloofd, dat wij de Duitsers terug gaan pakken. Dus Jongens, even het beste beentje voor, vanavond. Er valt een belofte waar te maken!

Gisteren heb ik op de groep mijn verjaardag gevierd. Ik ben met de kinderen en iedereen die mee wilde, dus veel ouders, naar het Oortjespad gegaan in Kamerik. Ik was in Mei al met ze naar de kinderboerderij daar geweest, maar nu wilde ik naar het kleine speeltuintje. Het was opmerkelijk kleiner dan ik dacht, met een grote en een kleine schommel en een miniem klimrek, maar er was wel een groot pierenbad, dat aanlokkelijk blauw de aandacht trok. eerst lekker ravotten op de mooie weide en bij gebrek aan toestellen de ouderwetse spelletjes maar weer eens uit de mottenballen gehaald. De boom die wordt hoe langer hoe dikker en kroontje leggen(ik was om het semi-jarig zijn 's morgens zorgvuldig bekroond door de kinderen), ik heb een brilletje..., daarna luchtfietsen, naar de wolken kijken en rollebollen in het gras. Wat was ik blij, dat alles aan toestel ontbrak. Dit was veel meer genieten!  ;)

We maakten ook nog een uitstapje naar de vlonder van de kinderboerderij die boven een plas uitkwam, waar grote karpers zwommen. Op mijn vraag of karpers tanden hadden, riepen we de karpers naar boven. Truusje, Joris, Karel.....daar kwamen vier grote karperzoenlippen naar boven....nee geen tanden, maar wel een snor! Wat een timing van de vissen, dank je wel lieve karpers!

Het voetbalseizoen is volledig naar wens verlopen. Beide voetbalzonen spelen weer voor de club van hun vader in het vertrouwde zwart/wit. Ik hoef me niet langer in tweeën te splitsen en JSV is tijdens de bloedstollende nacompetitie naar de eerste klasse doorgeschoven! Ik ben benieuwd wat ze volgend seizoen gaan doen.

Op het ogenblik ben ik vooral tussen alle bedrijven door aan het lijm snuiven. Het is weer presentatie portfolio tijd. Dat betekent leuke anekdotes opschrijven en kunstwerken van de kinderen en foto's van geleverd werk inplakken met de sterke lijm. Het maximale dat ik op een dag naast het werk haal, is hooguit twee van die boeken. Ik moet er dertig doen, dus tel uit je winst. De lijm werkt als olie op het vuur, waar het de benauwdheid betreft. Even doorbikkelen met open raam en deur, dat dan weer wel! Gelukkig zijn de temperaturen aangenaam.

Mijn volkstuintje snakt naar wat water, dus ik hoop dat de beloofde regenbui vandaag losbarst. Niet leuk voor alle festivals en andere evenementen maar wel goed voor mijn arme dappere bloemen en kruiden. Het enige voordeel van al die droogte is, dat het onkruid bestrijden moeiteloos gaat. Je schoffelt het met het grootste gemak met wortel en al uit de droge aarde!

Ik ben nog niet begonnen met lezen in Koningin op blote voeten, want dat boek wil ik bewaren voor de vakantie. Ik denk namelijk dat het echt een boek is dat je in een adem uitleest en daar heb ik nu de tijd niet voor met al die laatste schoolloodjes. Wel ben ik begonnen in het boek van Isa Hoes, omdat ik het proces, waar ze doorheen is gegaan, zo goed ken. De verhaallijn is dan ook het belangrijkst. Het vertolken van haar gedachten, het leven dat ze deelde.

Ik ben nog vrij in het begin, maar merk dat ik wel moeite heb met het ontbreken van de literaire aspiraties, die ze ongetwijfeld niet zal hebben gehad, maar waar ik, ongezien, haar succes aan had gelinkt.  Door hun bekendheid wordt het voor de vele lezers meer dan voyeurisme alleen. Mij ging het om de manifestatie van de manisch depressiviteit en  het toch uiteindelijk kiezen voor zelfdoding, ene blik van herkenning.

Met de band zijn we een nieuw traject begonnen. In 2015 bestaan we tien jaar en gaan weer een optreden verzorgen in het theater. We moesten een nieuw concept vinden voor een theater optreden,dat zo heel anders is, dan optreden tijdens festival of feest. De vorige keer was het zingen van covers van de Dijk, ook een avondvullend programma, een groot succes. Ze willen de lat hoger leggen dan dat. Ik laat het jullie weten, zodra we een en ander hebben uitgedokterd.

Broer is bijna op zijn eindbestemming. Hij loopt in Spanje door een heuvelachtig en goudgeel landschap zijn laatste loodjes. Hij heeft door de reis zijn volgende bestemming ontdekt. Dat deelde hij ons mee, maar nog niet de ontknoping ervan. Dat zou later komen. Het klonk zo stellig en de foto die erbij hoorde zag er daadwerkelijk als een openbaring uit.  Ongelooflijk spannend en het wekt de vlinders, of zijn het kriebels, rond mijn hart op. Ik denk dat in Santiago de Compostella de ontknoping volgt!

Volgende week mag ik weer even blazen bij de longfunctie. Ik hoop in stilte dat er de vorige keer gewoon een foutje in de verwerking was geslopen. Helemaal gerust ben ik er niet op. Toch is mijn conditie top, blijf ik mooi op een constant gewicht van 60 kilo en zijn trappen nog steeds een brug te ver, evenals de brug zelf overigens en in de lijmvrije dagen valt het met de benauwdheid ook wel mee.

Dus sport ik dapper door, leg met het bekende lood in de schoenen, op school de laatste weken af voordat de vakantie zich aandient en zet ik het verstand bij tijd en wijle op nul, omdat ik anders ongewild zenuwachtig wordt van alle paperassen en het andere werk dat nog in mijn nek hijgt! Typische schoolhectiek der laatste dagen, dus stoïcijns het motto 'first things first' leven in blazen!

Duimen jullie mee voor volgende week? Ik ga weer aan de lijm!
Ajeto en tot de volgende keer,  :W
Ber!

Ha Ber en alle meelezers,

Het komt er niet meer van om te schrijven en ik ben straks een paar weekjes weg, maar ik wilde jullie nog wel even allemaal een hele fijne zomer wensen! Dit schreef ik afgelopen week, het kwam er niet meer van om het af te maken:

De schoolvakanties zijn weer begonnen, zelf moet ik nog een klein weekje. Ik ben net een kleine twee uurtjes jarig en weer uit bed gestapt omdat ik niet kon slapen. Het is een warme nacht, in de buurt dreunt er feestmuziek en naast me slaapt een snurkende echtgenoot. Dat was even teveel van het goede. Een mooie gelegenheid om weer eens wat neer te pennen. Leuk dat jij je verjaardag op zo’n originele manier hebt gevierd! Dat zullen jouw kindjes zich later nog goed herinneren. En wat een mooie timing van die karperzoenlippen!

Eigenlijk denk ik eerst en vooral aan alle mensen die op een of andere manier getroffen zijn door die verschrikkelijke vliegramp. En de oorlogen die maar door gaan en nog veel meer slachtoffers maken. Er zijn geen woorden voor, maar schrijver en taalkundige Wim Daniels bedacht er een, las ik op facebook: ideaten, een woord voor idioten met idealen. Hij heeft er een prachtig gedicht over gemaakt. Wie het wil lezen neemt dus een kijkje op zijn pagina.

Na zulke gedachten valt het niet mee om over te gaan op luchtigere onderwerpen, maar voor de niet direct betrokkenen gaat alles gewoon door, hoe vreemd ook.

Ik hoop dat de uitslag van de longarts mee is gevallen. Je doet er in elk geval alles aan om in topconditie te blijven, dus daar zal het niet aan liggen. En wat heb je een mooi gewicht, het is al heel lang geleden dat ik dat kon zeggen, dat zal in mijn twintigerjaren zijn geweest. Vervelend ook dat je zoveel lijm moet snuiven af en toe, je zou dat moeten kunnen uitbesteden. Als alles klaar is zal het wel een grote voldoening geven en inmiddels is voor jou ook de vakantie aangebroken, dus gelukkig kun je je nu overgeven aan aangenamere karweitjes.

Tja, het was een poging, wie weet verder na de zomervakantie.
Veel genoegen, in Nederland of elders,

Dagdag  :W

Ria

:)
Ha lieve Ria en folks.

De dagen glippen als los zand door mijn vingers. Help, al bijna drie weken vakantie zijn voorbij. Maar wel weer veel ervaring opgedaan. Allereerst het fameuze bezoek aan de longarts. Kat in het bakkie! Dankzij het extra tandje erbij op de sportschool, met in het achterhoofd een dreinend 'Ik moet en ik zal een betere waarde blazen' en wat extra ademhalingsoefeningen was ik meer ontspannen op Puf D-Day. Dat scheelde aanmerkelijk, terwijl mijn begeleidster het irritante 'Door, door, door, door, door en blaas maar helemaal uit liet horen, dacht ik...'tot het gaatje van der Linden'.

Waar wilskracht al niet toe kan leiden. Het was me gelukt. Ik zat weer praktisch op hetzelfde niveau als waar de ontdekking van de COPD mee begonnen was in 2008! De longarts legde mijn resultaten en mijn opscheppen...ik kan bijna alles nog...langs de nieuwe meetlat van de COPD-normering en ineens stond ik een paar minuten later op de stoep met de nominatie 'huisartsproof'!

Ergens in mijn achterhoofd zeurt het stemmetje dat er zoveel nieuwe COPDers bij lijken te komen en ik daarvan de dupe word, want die arts heeft het waarschijnlijk ongelooflijk druk. Maar aan de andere kant snapte ik het ook wel. Recht van lijf en leden, niet scheurend van de hoest en piepend door het leven, kan ik mijn kortademigheid wel hendelen op de vervelende trappen en nog wat van die misstandjes na.

Dus vrij de vakantie in. Ik had met de drie zussen een cottage geboekt in het land van de Loire, glooiende heuvels, pittoreske stadjes en dorpen en kerken....met doorgaans pittige trappen ervoor! Elke vooruitgang, die ik mezelf had toebedacht, werd daar op die trappen en bij de wandeltochten door het opwaartse glooien ruimschoots afgestraft. Als een Fries trekpaard na het ploegen van een kavel klei voelde ik me met regelmaat. Dapper doorbijten en gaan! Het stond buiten kijf, dat elke vorm van uitrusten gelijk stond aan hemels genot! Hoe dieper het dal, hoe hoger de verrijzenis!

Waarschijnlijk was dit een subtiele terechtwijzing voor het gesnoef tegenover de longarts. Ik zal het mijn huisarts melden. Wat een schouderbladenpijn levert het toch steeds weer op. Misschien dat dat het gevolg is van het amechtig hijgen. Enfin, het zij zo. Het luie zweet komt er in ieder geval in de vakantie aardig uit. De vakantie met de zussen, wat een rijkdom, verliep verder voorspoedig. Waar ik absoluut geen last had van kortademigheid, was bij het kayakken rond een meer. Grote mooie krachtige slagen kon ik maken, dankzij het tien minuten roeien op de zwaarste stand, driewekelijks. Werpt het toch nog z'n vruchten af. Ik voelde me als God in Frankrijk en sterk als een beer. Het stond haaks op het tekort schieten en was daardoor des te meer zo heerlijk.

School heb ik glansrijk volbracht. Nu wacht ik op wat regenachtige dagen om de administratie bij te werken. Die zijn ons in ieder geval in het vooruitzicht gesteld, dus daar ga ik vanuit. Zolang het zonnig is ben ik op de tuin. Daar vroeg het huisje me al lange tijd met afgebladderde kozijnen smekend om een verfbad. Maandag heb ik de moed verzameld en de benodigde verf met bijbehorend materiaal, gisteren ben ik met afplakken en verven begonnen. Na een laag is het verschil al verbluffend.

Ik sta lekker in de open buitenlucht en heb geen centje pijn, hoef niet boven of onder mijn macht te verven en alleen maar de domme gevleugelde insecten, die afkwamen op het romige wit,  voortijdig te verjagen. Na de kozijnen volgt het zware werk, het boerengroen voor de rest van het huisje! Even moed en extra lucht verzamelen!

Tijdens de vakantieweek heb ik een mooie bres kunnen slaan in het boek; Koningin op blote voeten van Ildefonso Falcones. Het is boeiend beschreven, minder indringend dan Kathedraal aan de Zee maar zeker de moeite waard. Het is wel een pittige dikke pil. Dus er even voor gaan zitten. Dat het zich in spanje afspeelt houdt mijn gedachten ook bij broerlief. Hij heeft de tocht voltooid en knoopt er nu nog een klein wandelingetje(!)door de pyreneeën aan vast. Natuurlijk...! Hij heeft kennelijk de smaak te pakken. Ik ben benieuwd waar zijn volgende tocht naar toe zal leiden!

Met alle luchtigheid sta ik tussendoor regelmatig stil bij alles wat me op het netvlies komt aan diepe elllende. Ik heb in het schaduwperk van mijn tuin een kleine gedachteplek ingericht met purperen sedum en het dieprode purperklokje., mijn persoonlijke memento mori om de sterfelijkheid van het bestaan onder de hartverterende omstandigheden, waar dan ook ter wereld. Wat is het spijtig dat leidraden als macht en geld nog steeds de dienst uit maken.

Straks komt mijn Franse dochterlief met gezin weer de boel op stelten zetten. Het begint al met de verjaardag van de lieve jongste parmantige Tom. In rap tempo heeft hij zich het Frans boven het Nederlands eigen gemaakt en rebbelt honderduit, waarbij hij wel probeert het Hollandse woord te vinden, maar met dat schattige aangedikte Franse accent.  Het is koddig en ik moet moeite doen om hem onverstaanbaar te laten lijken, om hem met zachte drang richting de goede keuze te dwingen. Hollands hier en bij de Franse oma en opa Frans.  Volgend jaar komen ze naar Nederland en dan kan ik nooit meer opscheppen over mijn dochter uit Parijs.

Intussen heb ik al weer aardig wat tijd weggetikt. Ik ga vandaag met de zussen de vakantie nog een dagje dunnetjes overdoen. Jongste zus viert haar bijna verjaardag met een kringlooptochtje door het Gelderse. Dus in de benen en stof happen. Gelukkig is het buiten niet zo benauwd warm, dat scheelt al een slok op een borrel.

De bijen in de tuin zijn aardig aan een revival bezig. De solidago kent een druk zoemend verkeer van af en aan vliegende bijen, het is overduidelijk topper numero 1 bij deze beestjes. Er valt weer veel te genieten van dit kleine geluk. De artisjok staat in volle bloei, wat een prachtbloem, en roos en zonnebloem spreken ook een aardig woordje mee!. De bramen hangen weelderig te wachten op de pluk en de dikke doffers hebben alvast maar mijn Reine Claude opgegeten. Ach ja, leven en laten leven.  :s)

Lieve allemaal, geniet van de vakantie.
Ajeto en tot wederhoren!
Ber.  :W

Ber, gefeliciteerd met het behalen van zo’n mooi blaasresultaat. Je kan trots zijn op jezelf! Ga zo door!

Clasina, dank je wel, het was de kroon op het werk! Lieve groet.

Ha lieve allemaal.
:s)

Het is alweer mee dan een maand geleden, dat ik mijn wederwaardigheden met jullie mocht delen. In de tussentijd, zoals het vergaat in de rollercoaster van het leven, zijn er weer veel mooie en minder mooie piekmomenten geweest. Zat ik na de vakantie boordevol energie, door de 'leemte' van het vrij zijn en ons klimaat, schoof er ongemerkt een trage wending in het bestaan.

Jullie herkennen het vast wel. Iets te lang hangen op de multimedia als facebook en twitter, de huishoudberg die maar niet wilde slechten, eenvoudigweg omdat ik geen puf had om de schouders eronder te zetten en het ritme van de niet aflatende regen tegen het raam. Waar zonnestralen mijn tuin in een aanlokkelijk vooruitzicht konden wentelen, deed de regen exact het omgekeerde.

Boeken lezen dus en uitrusten, niet te veel denken over school en wat daar nog allemaal voor te doen stond en afreizen naar die beeldende wereld achter mijn ogen middels Rascha Peper, (verfhuis), Hella Haasse(sleuteloog) en Anna Enquist(de verdovers). Zo reisde ik dus af naar de schimmige wereld van een meesterdief van de schilderkunst in Amsterdam, naar Indonesië en en bevond ik me midden in het tumult van de operatiekamers van het UMC. Voor bijna niets gaat nog altijd de zon op, nou ja, de verhalen waren niet onverdeeld vrolijk te noemen!

Op rasse schreden kwam de voorbereidingsweek naderbij. Voor eenieder, die afgeeft op het hemelse bestaan van een vakantie periode van zes weken binnen het onderwijs, de echte vakantie duurt zegge en schrijven vier en een halve week. De naweeën van het jaar heb ik daarbij ingecalculeerd en de voorbereidingsweek. Dat houdt in, dat ik de hele zesde week van 's morgens tien tot half zeven 's avonds in de weer ben geweest om de sfeer weer terug te brengen in het lokaal, dat door de schoonmaakploeg in deplorabele, zij het schone staat, was achtergelaten.

Maar daarna kon ik ook weer fris van start en wat is het heerlijk om die stralende zomertoetjes binnen te zien wandelen met verhalen tot de hemel en weer terug. Dan merk ik pas hoezeer ik ze gemist heb, in de afgelopen periode. Maar vergis je niet hoor, ze reizen nooit met me mee op vakantie. Dan laat ik ze thuis en richt me op het nieuwe. Wat zou ik toch graag een paar van die mooie vakantiefoto's de blog insturen, maar ik moet bekennen, dat ik, die toch niet wereldvreemd is in het land van de fotografie en het digitale tijdperk, op deze blog nog steeds niet heb ontdekt hoe het werkt!
Nu krijgen jullie uitgebreide beschrijvingen en misschien is dat, om de fantasie te prikkelen, wel net zo leuk en doelmatig!

Het voetbalseizoen is weer begonnen. Beide zoons in één elftal, wat een zaligheid is dat. Nooit meer heen en weer schipperen tussen de ene club en de andere. Deze ploeg staat voor het eerst dit jaar in de eerste klasse en ik ben benieuwd hoe ze zich staande gaan houden! We zullen zien, ik hou jullie op de hoogte.

Ik heb nog een belangrijke beslissing genomen, in ieder geval me een mijlpaal gesteld. Kan ik het een maand lang zonder wijntjes stellen met mijn bourgondische inslag en hang naar liflafjes en lekker? Het werd in de vakantie zo'n gewoonte, bijna ondoordacht, om een fles open te trekken, dat wordt in de volksmond dan altijd een flesje, omdat het minder veel klinkt, die dan ook spoorslags op ging.

Natuurlijk, in die bellen van mij zijn het 'maar' vier glazen, maar dat is mijn eigen volksverlakkerij!
Dus de proef op de som en zie daar. Het bevalt me uitstekend. Zonder een centje pijn ben ik overgestapt op een witte Wieckse 0/0 % zo het uitkomt en heerlijk 'slaap' thee, die de angst van het niet in kunnen slapen, onmiddellijk wegnam.
Wat ze ook weggekaapt heeft zijn mijn nachtelijke prime-time uren in de vroege ochtend, waar ik eigenlijk best heel erg aan hang.

Mijnt teint, getuige mijn zoonlief, doet er haar voordeel mee evenals de dosis energie voor tien in de late avonduurtjes. Dat verklaart ook het late wakker worden. Ergo, of ik verschuif mijn eigen tijd naar de avond, lastiger met tv en al, of ik zet de wekker en verschuif het eigenhandig weer naar de ochtend toe! Ik ga voor het laatste, denk ik, omdat ik zo gek ben op de ochtendstilte.

Vanmiddag ga ik afscheid nemen van broerlief, die besloten heeft na de voettocht naar Santiago en Porto te vertrekken richting Nepal. Hij is vastbesloten om dat deel van de wereld te ontdekken. Ik reis weer met hem mee via de blog. Maar of de bereikbaarheid daar zo goed is als hier in het Westen waag ik te betwijfelen. We zullen zien. Wie dan leeft, dan zorgt, orakelde mijn moeder altijd, als iemand van ons zich in een hachelijke onderneming stortte!

Dochterlief haar buik en daarmee het derde kleinkind groeit gestaag, ze is begin november uitgerekend. Het blijft een wonder dat, ondanks dat de wereld in brand staat, onvertogen door gaat. Ik kijk er naar uit. Ik heb ook een beetje de neiging om , nu er zoveel ellende op ons afkomt, vooral vast te blijven houden aan het vatbare geluk dichtbij, waarbij ik niet probeer om de kop in het zand te steken.

Mijn laatste blog van vanmorgen op lemvanderlinden.wordpress.com gaat over de afschuwelijke wapens die de IS letterlijk in de strijd gooit om hun doel te bereiken en daarmee met de vinger beschuldigend wijst naar de wereldleiders. Daarbij doen ze een flink appèl op onze emotie en zaaien twijfel en haat. Maar zij zetten het mes op de keel. De wereld op z'n kop!  :?

Het bezwaart mijn gemoed. Dus vlucht ik weg in die kleine wereld om ons heen, de omgeving, de krenten in de pap van het kleine leven. Er moet nog een kamp uit de mouw geschud en Liesje Herfstbriesje staat te trappelen van ongeduld om Miezemuis te plagen . Daar krijgt ze natuurlijk weer spijt van, want berouw komt na de zonde. Koos windhoos doet ook mee en moeder Sjaan orkaan. Dit trio laat daadwerkelijk even een frisse wind door de kleine minihoofdjes en het mijne waaien en zet de verbeelding op volle sterkte aan! 'Verwonder je' is mijn minieme boodschap aan deze onbevangen wereldburgers en laat de anderen daar in delen!

De roman van Herman Koch ligt naast me. Geachte heer M. heet het. aan mij om uit te vogelen wie de buurman is, waar de hoofdpersoon in gedachte het woord toe richt. Ik ben pas op bladzijde 35 en er zijn er nog zo'n 400 te gaan. Maar als ik er eenmaal inzit, haalt niets me er meer uit. Daar werk ik naar toe.

De longen houden zich optimaal, dankzij de sportschool en het alcoholloze bestaan lijkt zelfs nog meer vruchten af te werpen. Bewegingsonderwijs wordt wel een tandje minder even als de dramalessen in de groep. Een keer voordoen is genoeg, maar dat is precies voldoende en stiekem verwijt ik het eigenlijk het schoolklimaat dat met een ondeugdelijke afzuiginstallatie werkt. De nieuwe directeur, wat een genot om een echte leidinggevende te hebben, belooft om alle haken en ogen weg te zullen nemen. We varen er blind op, want het voelt goed. 'Wat de toekomst brenge moge' schiet me te binnen. We gaan het zien.

Dag allemaal,
ajeto en oan sjeans!  :W
Ber.  

Ha lieve luitjes.   :)

Alweer een tijdje geleden. 'How time flies'.  Het leven neemt een vlucht, vooral in de sectoren van het onderwijs, waar er nooit sprake is van een 'dull moment', integendeel. Je moet alle zeilen bijzetten om niet opgeslokt te worden door dit energievretende monster.

Ik moet een droevige mededeling doen. Althans, waar het mijn persoontje betreft. Het is geen halszaak, het kent geen wereldbelang, maar toch..... de band stopt er mee. Tien jaar lang zingen in The Otherside' is straks, na 9 januari 2015 definitief passé.
Uit piëteit voor een paar bandleden, die er zo hun persoonlijke beweegredenen voor hadden om te stoppen, zal ik zwijgen over datgene wat de doorslag gaf. Het is even slikken. Ik heb er veel voldoening in gevonden, omdat we vrienden onder elkaar waren. En ook heb ik er veel probaat bij gehad als longlijder, want geloof me, nergens haal je alles uit de toppen van je longen, dan in het vertolken van oudere en moderne rocknummers.

Aan de andere kant heb ik me evenwel afgevraagd, hoe lang ik er nog mee door kon gaan, zonder de fossiele status van Mick Jagger te bereiken(of beter nog, die van Wood). Ik wilde niet als een Tina Turner met rollator, die backing vocals doen! We hadden al een beetje een dergelijke indruk gekregen door de jonge basketbalmeiden, die driftig selfies met ons als achtergrond stonden te maken tijdens een optreden en daarbij hilarische lachbuien ten toon spreidden. Het was onze eer te na.

Voor de doelgroep, lekkere oude rockers als wij zelf waren, had het nog een tijdje kunnen voort duren. Zoveel beter voor het jeugdig elan en voor mijn longetjes. Soit. Er zijn natuurlijk meer wegen, die naar Rome leiden. Maar echt droog zullen we het wel niet houden op die laatste avond...vleugjes weemoed!.
Het is zoveel beter, om op een hoogtepunt afscheid te nemen(slik).

De tuin schreeuwt om aandacht, maar iedere keer komt er op mijn vrije dagen iets interessants of belangrijkere dingen tussen. Soms ga ik er heen, trek dan met de handgrasmaaier van de buuf mijn paleisvloer kort, omdat de maaimachine bij een van de anderen achter slot en grendel staat. Het doet me amechtig hijgen en na drie keer heen en weer shuffelen op de vierkante centimeter moet ik echt pas op de plaats maken, gaan zitten en uitblazen. maar een spierballen en vermoedelijk ook beste longbalgen dat het me oplevert! Je zou het moeten zien. Dat is toch wel wat waard.

De geur van gemaaid gras, met haar rond waaiende polletjes zijn geen balsem op de wonde, maar het is te overleven en het oppervlak blijft te overzien.
Er staan nog opmerkelijk veel bloeiers hun schoonheid ten toon te spreiden en daarom alleen al probeer ik er elk momentje tussendoor van te genieten, maar altijd te weinig! Ik had een tuin aan huis moeten hebben!

Met de buik van dochter lief en de groeiende nazaat verloopt het gestaag. het is een kleien eigenwijze doorzetter, die trouw de traditie volgt om als eerste kind in stuit te willen blijven liggen. er is al een draaipoging gedaan, maar het mocht niet baten en er volgt er zo nog een. Mijn oudste lag ook in stuit en gaf geen sjoege, toen de gynaecoloog pogingen deed om haar te draaien. Ik stel me een beeld voor, waarbij de foet een lange neus trekt, 'nanananana, ik lig heerlijk zo en een goeie arts die me daar vanaf helpt!'
Ik hou wel van een beetje eigengereidheid! Mag het zelfs graag zien, het bouwt huizen als kastelen!

Afgelopen weekend hebben we een babyshower gehad. Een volstrekt nieuw overgewaaid fenomeen uit Amerika, evenals de vrijgezellenparty's, waarbij de gelijkluidende sekses elkaar om de schouders vallen om de op handen zijnde verbintenis te bejubelen en bewenen. Het was onder zwangeren al minder nieuw by the way, maar deze granny had even niet opgelet en de babyshowers van vorige dochter vonden plaats in la douce France, dus buiten mijn waarneming.

We mochten rompertjes, dat mooie oude begrip, versieren! Witte rompertjes wel te verstaan. Met textielstift, naald en draad, lijm of stift waren we dapper in de weer om er een leuke persoonlijke touch aan te geven. Ik heb me gehouden bij mijn tekeningen. Als cadeau had ik mijn kinderbijbel: Kikker en Pad van Arnold Lobel gegeven en daaruit had ik dankbare onderwerpen te kust en te keur, om het een en ander gestalte te geven op het kraakverse textiel. Na vele suikerzoete gebakjes, cakejes tijdens de high tea, die ondertussen werd gegeven en de verse broodjes aan het eind, gingen we moe maar voldaan met elf rompertjes voor de gelukkige aanstaande moederdochter terug naar huis.

Ik had graag een middagje willen fotograferen daar in die wonderlijke loodsenwereld van Pernis, een ingeklemd dorpje tussen het walhalla van de grootindustie!  Een volgende keer maar eens. het is zeker de moeite waard!

Op school gaat het uitstekend, maar de aanwas van de kinderen is groot in de ene groep die mijn bouw nog rest. Het is weer even spitsroeden lopen. Straks in november krijg ik er weer drie nieuwe jongens bij en heb ik er 29. Dat is in de orde van grote van kleuters een krioelende massa! Met straffe, maar gezellige hand probeer ik ieder kind in zijn kwaliteiten te laten en de ruimte te bieden die het nodig heeft. Maar er zijn natuurlijk grenzen. Zou men die op tijd zien of moet ik weer over eigen grenzen heen, voordat de noodzaak van extra hulp duidelijk wordt! Ik roep me suf, inderdaad, een roepende in de woestijn, omdat de middelen ontbreken het structureel te verhelpen. Tegenwoordig moet je certificaten hebben om als school in aanmerking te komen voor een stagiair. Het moet niet gekker worden. Alsof het van het papiertje afhangt of er wat door te geven valt.

Bewijzen middels cijfers in plaats van opbrengsten. Het is het hele leven! Ik ben benieuwd, hoeveel scholen er nu tussen de wal en het schip zullen vallen met die grote groepen en te weinig extra hulp!Ga er maar aan staan. Het zou prettig zijn als men overstijgend wilde gaan denken en het belang van het onderwijs in het algemeen zou willen zien. Dat hangt niet op een certificaat meer of minder, maar op de comfortzone, waar iedere leerkracht zich in dient te bevinden. Met een ontspannen leerkracht voor de groep heb je waar voor je geld en de ziel in het onderwijs.  :s)

Poes kijkt me na deze verhandeling even meesmuilend aan en duikt nog eens wat dieper weg tussen haar voorpoten. Het zal mijn tijd wel duren, zindert ze in welbehaaglijke rust!

In het weekend na de herfstvakantie is het weer tijd voor het etsweekend bij Han van Hagen. Een en ander is qua laaghangende dampen(salpeterzuur, kopersulfaat)wat minder aanlokkelijk, maar met snuitje te ondervangen. Gelukkig maar want het creatieve proces geeft zoveel energie en ik verheug me het hele jaar op, omdat het zoveel voldoening schenkt!

Volgende keer het  hele relaas. Broerlief zit nog steeds in Nepal en via de foto's op de app komt hij in betoverend mooi natuurgebied volledig aan zijn trekken. de kou denk ik er in onze negentien-graden-in-oktober-we-mogen-niet-mopperen-status erbij. Maar ik vrees, dat het in werkelijkheid ook het nodige afzien zal zijn. Mijn broer is de levende vertolking voor mijn luchtarme longen in dergelijke ijle gebieden. het zullen altijd plaatjes blijven, vrees ik, samen met, straks, zijn opgetogen verhalen natuurlijk!

Van lezen komt het niet. De 'Geachte Heer M' ligt al tijden te verstoffen naast mijn bed. Later, denk ik dan, als ik wijs en grijs en uitgewerkt ben. Nog maar een jaar of drie! Het duurt niet lang meer. Of natuurlijk straks, in de herfstvakantie, die zich allengs vult met bezigheden.
Als toppertje ga ik zo naar de Dutch Design week in Eindhoven. Heerlijk. Even een dagje laven aan het artistiek vermogen van Nederland. Het is voer voor nieuwe ideeën en daardoor een bron van inspiratie.
Iedere zaterdag verheug ik me op de wedstrijden van de zonen lief, die het in de eerste klasse niet gek doen! Ze staan als nieuwkomer op de tweede plaats. Wie weet welk een vreugdevolle momenten het nog op gaat leveren! Ik hou jullie op de hoogte!

Ik ga nu even frisse lucht happen op de tuin, weer of geen weer en misschien nog wat van onze beroemde prachtige 'vaderlandsche' luchten schieten in het beemd! Daar is een overvloed aan en...alles is helemaal gratis. Gauw gewonnen dus, zo'n beetje geluk!

Ajeto en later!
:W

:s) Lieve luitjes,

Herfst, grauwe, winderige, luchtdrukkende herfst, is aangebroken. Vorige week kwam hij ineens op sluipersvoeten aanzetten. Ik was er op bedacht en had me ingedekt, dacht ik, maar ondertussen is de datum van het halen van de griepprik in de drukte aan mij voorbij gegaan en overspoelt de hectiek op school en in de thuissituatie me volledig. Jawel, op de tweede dag van het ets weekend na de tweede nacht ook, kondigde het derde kleinkind zijn glorieuze entree in de grote mensenwereld aan. Het werd een, volgens de aanwezige professor -en dat op zondag- van het WKZ, super stuitbevalling op geheel ouderwetse wijze, zonder toeters en bellen der medische wetenschap, maar volkomen 'au naturel'.

Een mijlpaal voor de moeder en vader, zijn ijsberende Utrecht-oma in aller ijl uit het etsende Reesdal in Drente vertrokken, in het wachthokje daarvoor, twee passen heen, twee passen terug en een miniem ruitje om de gangen van de belendende kraamkamers gade te slaan, zijn andere oma en opa, die spoorslags uit Friesland kwamen rijden en voor de hele medische staf, maar niet in de laatste plaats voor hemzelf!
Dag lief kind, welkom in deze grote wereld. Het predicaat was gezet. Een eigengereide binnenkomer, daar hou ik van!

Natuurlijk moest het uitbundig gevierd en gevolgd worden, dus de hele familie aanwezig met haar en haar manlief, die glorieus de honneurs waarnam als poortwachter om de rust voor moeder en kind te waarborgen. Tot aan de kraamtranen toe en mijn advies om niet het kind de wereld te laten regeren maar vooral hun eigen leefstijl van voor de bevalling op te pakken en het kind daar in te voegen, was er beroering. Daarna, door dat inzicht, daalde de rust weder. Natuurlijk kon je samen heel wel van een crimi genieten en dan nog van het kind houden. De kaarten moesten even geschud! Gelukkig maar. Intussen heb ik mijn eerste herfstwandeling met hen op een zonovergoten donderdag, vorige week, er al weer op zitten in het prachtige oude Amelisweerd.

Wat een voordeel om om elf uur al ergens op je vrije dag te moeten zijn en wat een vrije tijd blijft er dan over. Wij wandelden gevieren door de majestueuze woudreuzen en genoten van het ogenstrelende kleurenpalet. Daarna gingen ze spoorslags naar huis en dook ik het oude huis, dat huis waar de Freules, een serie van de VPRO, jaren geleden was opgenomen, binnen. Een tentoonstelling van Armando, het roemrijke Chinese behang en een heerlijke pompoensoep in de Keet, het tijdelijk opgerichte belendende restaurant, omdat het oude restaurant in de steigers stond.
Gelaafd aan kunst, schoonheid en warme gesprekken ging ik spoorslags naar de tuin. Energierijk en dus met de belofte het tuinhuis te bekleden met een pers, die mijn broer in de schoot geworpen had gekregen van zijn buurvrouw.

Gelukkig maar, dat ik zoveel endorfine had opgedaan, want de klus was niet een twee drie geklaard en de herfstCOPD floot al ras haar eigen lied om mij te straffen voor de overmoed. Al piepend en hijgend duwde ik het tuinhuisleven op z'n plek, stukje voor beetje, meubel wegschuiven, kleed voorwaarts rollen, meubel oppakken en op het vrijgekomen stuk kleed plaatsen en zo tot aan het laatste obstakel, de grote servieskast van donkerbruine rotan, toe.

Ondertussen schoof ik op deze zonnige frisse herfstdag mijn oude wilgentenen in de kachel en het snorretje brandde dat het een lust en leven was.
Gelukkig kwam heel even de buurman langszij om te kijken hoe het met me gesteld was en hielp me met het laatste grote obstakel. Wat pure naastenliefde al niet vermag! Het uiteindelijke resultaat oogde als het paleis in oud Amelisweerd, naar vermogen en afmeting dan, rijk aan Perzische guirlandes van een uitbundig geschakeerd blauw, dat warmte bracht en niet in de laatste plaats dankzij die lieve snorremans, die haar buikje glansrijk rood hield!

Daarna, al piepend nog steeds, maar what's in a name, wel zeer tevreden, ondernam ik nog een poging om de mevrouw, die op de schildersezel stond te wachten, in een zelfde bevlogenheid te lijf te gaan, maar toen viel er een plotselinge duisternis in, waardoor ik een en ander verknalde en vroegtijdig moest vertrekken. Een vrije dag is veel te kort voor een wonderschoon moment als dit.

Ik twijfel nog steeds over de griepprik. Weet niet goed wat ik er mee aan moet. vermoedelijk zal ik straks toch maar weer de gang maken naar de huisarts, met het voornemen vooral verstandig te zijn, maar of het wijsheid is is me onduidelijk.

Op school lijd ik weer even een eenzaam bestaan. Door de werkdruk trekt iedereen zich terug in de eigen bouw en dan ben ik met mijn partner voor één dag, als ik er niet ben, toch maar beperkt. Ik ben aangewezen op sparmomenten met mij en mezelf en dat is eigenlijk, voor de ontwikkelingen van de grote ideeën, te summier. Mensen kunnen juist elkaar tot grote hoogten stuwen, door die gouden brainstorm momenten, die ik nu ten enen male mis.

Mijn creativiteit ontwikkelt zich echt wel verder, maar de pareltjes moeten uit mijn tenen komen. Ik heb het neergelegd bij de directeur. Geen stagiair om te koesteren, geen bouwcollega, geen onderwijsassistent en wel 30 kinderen. Tel uit je winst. Derhalve is het fysiek ook een aanslag. Alleen al het vastmaken van de vermaledijde veters kost me een half uur, voorovergebogen en op de grond geknield, na een inspannende les, begrijpen jullie als geen ander, welk een gotspe dat zal zijn!

Het wordt besproken in de komende vergadering en er zal een beroep gedaan worden voor het schoolbrede denken. Niet het egoïsme van het laten functioneren van een eigen groep, maar er zorg voor dragen dat er weer een teamgeest waart onder het handjevol mensen. Werkdruk is hier, niet in de laatste plaats, de grote boosdoener! Werk aan de winkel voor de nieuwbakken directeur, die het overigens allemaal haarfijn op pakt. Ik moet alleen mijn eigen grenzen leren duidelijk te stellen. Dit behoort tot de mogelijkheden en verder niet...punt. Wij, COPD-lijers, zijn immers bij uitstek onze eigen valkuil!

Straks ga ik naar mijn dochter, het is alweer donderdag, en naar mijn nieuwbakken kleinkind. We houden een singelloopje langs de heerlijke herfstdracht van de ommuurde stad. Er is geen haast bij, het kan zo rustig als ik het oppak, schoenmaker blijft bij uw leest en ken uw eigen grenzen!. Daarna is er een ouderavond, met mijn lieve collega van een dag, een uurtje samen is al goed voor tweehonderd nieuwe ideeën, hadden we allebei maar een groep. Toekomstmuziek voor volgend jaar, hoop ik.

Ik wens jullie nog een hele fijne herfst, laat je niet in de luren leggen door het vocht, hou je vast aan eigen maatstaven en waar die van een ander beter zijn, aan die van anderen. Doe er je voordeel mee. Ajeto en tot de volgende verhandeling.
Een lieve groet, :Y
Ber.

Lieve luitjes...

O,o... Ik had er al een volzin uitgerateld tot ik ontdekte dat ik in het luchtledige aan het ratelen was. De computer had weer eens een onmiskenbare eigen sneekse weg bewandeld. Ze doet het wel eens meer, als ik even niet oplet, bijvoorbeeld door alles in vervaarlijke hoofdletters te zetten, omdat ik per ongeluk op die tab heb geslagen, waardoor het niet meer om te zetten valt. Ik, die niet op of neer kijk tijdens het typen, omdat ik het ooit blind geleerd heb, maar vastigheid van de letter fijner vind, heb het dan pas in de gaten als ik een half A4tje heb volgetikt. Het is mijn lot. Hetzelfde als met het omzomen van gordijnen als de spoel halverwege op is en ik dat pas merk aan het einde van de rit. Mijn gordijnen hangen allemaal op maat geknipt en ongezoomd! Pfff. Er is noodlot, wat je niet steeds weer moet willen tarten!

Enfin, ik had het dus over de donkere dagen voor kerst, daar waar gelukkig de duisternis wordt overwonnen door de feestelijke kerstverlichting. Niets is zo toepasselijk als het donker, om het licht meer luister bij te zetten! Het zal er derhalve op gemaakt zijn. Iklaat inhet midden of dat de lanhste dag is of de kertverlichting.  :s)

Hoe die volzinnen waren, weet ik niet meer te herhalen. Ik schrijf voornamelijk op intuïtie en helaas, of misschien is dat wel het grote voordeel, niet op redenatie. Dat betekent wel, dat ik die poëzie in mijn verzinsels niet licht meer voor het voetlicht kan laten treden in een herhaling. Neem van mij aan, dat het omtrent de kerst was.

Ik wilde toewerken naar de climax voor ons longlijers. De benauwende warmte door het opeengepakte gezelschap in de doorgaans te kleine kamer, de harsgeur van de kerstboom, het ovengebraad in de slede, de sfeervolle kaarsverlichting en ons hijgende gepiep ter ondersteuning van de kerstliederen. 'U zij de glorie, maar vandaag even niet', bedenk ik me, iets in dergelijke trant. Herkenbaar voor velen van ons, denk ik.

Ik moet een vooruitziende blik gehad hebben toen ik jaren geleden met mijn kleine kinderen besloot om de accenten tijdens het kerstfeest op de brunch te leggen. In die paar kleine uren in de middag ademt het een warme kerstsfeer uit, ben ik nog fris en monter op het tijdstip van de optimaal werkende puffers en heb ik energie voor tien. Er komt niet teveel fornuisgebruik om de hoek kijken en het zijn voornamelijk eieren en croissants, die een kortdurende verhitting omhelzen.
het blijkt de gouden greep te zijn. Daarna gaat iedereen gezellig zijn weegs, naar schoonouders of eigen have en kan ik op mijn bankje in alle rust en stilte bijkomen van de turbulentie. Ik geniet ervan.

Vakantie is aangebroken, maar eerst bleken er nog wat eieren te leggen! De auto moest weggebracht en ik moest nog even langs mijn tandarts. Beide doe ik graag. De auto moest gekeurd en mijn garagemannetje vertelde me, dat hij de volgende dag klaar zou zijn, ze hadden het razend druk. Geen probleem. In het kader van de beweging zet ik tegenwoordig er vooral flink de kuierlatten in als dat mogelijk is.

Dus wandelde ik anderhalf uur terug naar huis. Het voordeel van wandelen is, dat je het zelf kan doseren. Of je loopt als een slak of je stap naar de mogelijkheden 'stevig' door, maar het mag allemaal in eigen tempo! Niets is voor een COPD-er belangrijker dan dat. Daardoor leer je ook kennis maken met het wonderlijke voorval, dat meer beweging, meer rendement aan lucht oplevert. Je spant in en ontspant, waardoor je weer meer binnen kan hengelen. Het is natuurlijk mijn eigen theorie van de koude grond, maar het helpt mij zeer. Ik zou het iedereen aan durven raden.

Het sporten op de sportschool is leuk, maar elke vorm van beweging daarnaast is meegenomen. Dat ik dagelijks vier trappen op moet met zware boodschappen en zelfs, pffff, met een kerstboom, er zit geen lift in de hal, zorgt ervoor, dat ik weliswaar boven uit moet hijgen, maar ook dat mijn conditie op peil blijft. Trap op in het winkelgebied doe ik per definitie met de roltrap, maar naar beneden loop ik altijd! Fietsen lukt niet goed, maar gewoon lopen des te beter door oefening, dat ten enenmale kunst baart, zoals wij allen weten! Dus loop ik, als het even kan.

Het enige wat ik daarbij in de gaten moet houden is het gewicht. Door de matige trek en het stellen van andere prioriteiten ligt het accent elders en kan ik het gerust vergeten. Een beetje gewichtsbeperking is helemaal niet erg, maar het is nu ook weer niet de bedoeling dat ik als een pannenlatje door het leven ga. Zo ijdel ben ik ook wel weer. Bovendien heb ik dan te weinig reserves mocht er echt iets gebeuren.

Het afwegen is ons niet vreemd, dat is in ieder geval een ding wat zeker is. Wel naar de dokter of niet, wel een extra puf of niet, wel je branden aan gezelligheid en daarna op de blaren zitten of niet....!
Op intuïtie red ik het een eind.

Het weer was natter dan nat de afgelopen dagen, maar het lijkt iets op te klaren. Het grote euvel van al dat vocht,vind ik, dat de tuin dan letterlijk een brug te ver is, of sterker nog, ik zou een brug nodig hebben om er te komen. Op de natte veengronden blijft het water staan en wordt het zompig en zwaar om achter in het veld te trekken waar onze tuinen liggen.  Dus blijven rond het huis en doen wat kleine klussen.

Op school was het kerstontbijt dit jaar de grote belevenis. De kerstmarkt had ik gemist, omdat het vege lijf had aangegeven dat het beter was om een pas op de plaats te maken. De vertelling, dit keer over de kleine Prins, een van de jaarlijkse hoogtepunten bij het feest van De avond van mevrouw Sprokkelhorst in IJsselstein, moest ik ook verstek laten gaan. Dat vond ik wel heel spijtig. Dat zijn de momenten, waarop ik boos en teleurgesteld ben op die eigengereide longblazen. In het kader van de vooruitgang bedenk ik me dan dat er nog vele avonden zullen volgen. Van de zes jaar die achter me liggen, heb ik er vier wel kunnen vertellen. Tel uit je winst!

Het boek van Geachte Heer M. van Herman Koch heb ik uit. Het heeft me zijdelings gepakt, maar nooit helemaal het verhaal ingezogen. Ik heb gelukkig al twee verse exemplaren klaar liggen, te weten: Het hout van Jeroen Brouwers en het boek van Anna Enquist met de titel: Kwartet Ik verheug me op beide. De recensies zijn goed. Ik hou jullie op de hoogte van mijn eigen bevindingen.

I januari als de vaste oefenavond van de band afloopt, heb ik me weer opgegeven voor een nieuwe schildercursus. We gaan aan de slag met het expressionisme. De moderne schilder, zoals Lucien Freud en Emil Nolde versus de klassieke groten als Rembrandt en Rubens is daarbij het uitgangspunt. Ik heb er ontzettend zin in, vooral omdat ik weer wat meer technieken zal mogen toevoegen aan mijn arsenaal aan mogelijkheden! Zo zie je maar, oude schepen 'verbranden',  baant de weg naar nieuwe inzichten en mogelijkheden.

Al zal ik onze rockband altijd een warm hart toe blijven dragen en enorm missen, al die aandacht, de stress, de voorbereidingen, het gedeelde lief en leed en de ontlading met alle vreugde, die dat weer opleverde. Een dansende en hossende meute mensen, die zichtbaar genieten van datgene wat je als band neer weet te zetten, is de ultieme kroon op het werk van een muzikant!

Het einde van het jaar nadert met rasse schreden. Het gaat zo onnoemlijk snel voorbij allemaal. Waar ik als twaalfjarige dacht dat het leven zo lang was als een kaneelstok en dat het maar voort zou duren, kom ik nu bedrogen uit. De tijd raast verder en ik heb nog zoveel noten op mijn zang. Tussen de beperkingen door zing ik een nog steeds, ondanks de COPD, een betamelijk lied, dat is me wel duidelijk, als ik de vele deerniswekkende verhalen tegenkom in deze rubriek.

Ik hoop altijd, dat jullie een sprankje hoop mogen putten uit mijn keerzijde van de medaille. Datgene wat ik nog aan mogelijkheden ontdek tussen alle bedrijven door.
Ik wens jullie in ieder geval allemaal een hoopvol en zinrijk 2015, met voldoende energie om handen en voeten te geven aan de gedachte dat het leven komt zoals het valt en elke kleine overwinning er een is in de schakel van geluk!

Lieve luitjes, ik schenk straks een mooi glaasje chardonnay, neem een hap van mijn gekochte(nee....niet zelf bakken)....Ollebolleke met schuursuiker, zoals ze bij ons in het gezin heten(waarom eigenlijk), en dan zeg ik 'Ajeto'...Op naar het nieuwe jaar, met voldoende bruggen tussen de onvermijdelijke ups and downs!
Een lieve groet!  :W
Ber.