een dag uit een leven met lef......

Och lieve Ber,

Wat heb ik het longforum (en daarmee jou!) verwaarloosd de afgelopen tijd. Eenmaal terug van vakantie had ik een poosje nog helemaal geen zin erin en daarna vergat ik het gewoon. Vorige week ben ik weer gaan werken en heb ik tijdens mijn pauze je verhaal gelezen. “Als ik thuis ben zal ik je meteen een berichtje terug sturen”, dacht ik toen nog. Het liep alleen anders, want er was steeds wel iets waardoor ik van het schrijven afgehouden werd. Schandalig dus, maar pas nu kom ik eraan toe om je een hart onder de riem te steken voor het verlies van je goede vriendin. Een gedicht voor jou:
 
Judith Herzberg - Eiland

Er zit iets verdrietigs in verdriet
alsof het alleen niet genoeg was.
Het is onder water roepen
om iets dat daar niet is.
Het schijnt te slijten, de tijd
schuift het wel weg.
'Rendieren sterven als gevolg van heimwee.
Heimwee naar de onbegrensde
vlakte van het Noorden.'
Niet dat ze op Öland niet
kunnen rennen, ze kunnen
alleen niet wennen aan het idee
dat alles aldoor uitloopt in die zee.

Fijn dat jullie je eigen herdenking hebben gehad en zoveel goede herinneringen samen hebben. Je hebt een prachtig beeld hiervan gegeven!

Wat akelig dat je daarna zelf in het ziekenhuis terechtkwam, maar gezien alle werkdruk, stress en emoties rondom je vriendin was het misschien ook niet zo gek. Gelukkig ben je snel weer hersteld!! Dat je het einde van het schooljaar niet mee hebt kunnen maken is inderdaad bijzonder zuur. Wel heel fijn dat er nog een DVD gemaakt is, zodat je daar een heel klein beetje troost bij kon vinden. En dan al die kaarten en tekeningen van die kinderen, dat is toch geweldig dan.
Inmiddels is de school bij jullie waarschijnlijk ook al weer begonnen en kun je je kinderen weer echt knuffelen.

Als ik het zo lees heb je het ondanks alles toch behoorlijk druk gehad in huis. Heb je alles inmiddels een beetje naar wens kunnen doen en bevalt het nieuwe interieur?
Ook nog gefeliciteerd met puberzoon! Hij zijn BB’tje en jij wat meer rust van je rikketik. *)

Salade, wijn en een goed boek in de schaduw, onder de zachtjes ritselende bladeren van bomen, het gezang van krekels, daar werden wij deze superwarme vakantie ook heel blij van.
Stieg Larsson’s Millenium hadden lief en ik ook bij ons en we hebben er beiden van gesmuld. Inmiddels hebben we de films gezien (gedownload) en hoewel ook prachtig blijf ik toch een voorkeur houden voor de tekst: Het boek was beter (Ken je dat boekje met gelijknamige titel, van Stefan Verwey)? Ik heb sowieso veel boeken gelezen deze vakantieweken. Als het zo heet is heb ik weinig puf om wat anders te doen. Soms stapten we in de auto - met airco gelukkig - voor een tocht(je) naar een abdij of oud dorpje. Kerken en abdijen zijn vaak wel heerlijk koel en ze interesseren ons beiden, waarbij het mij vooral om het fotograferen gaat en manlief om het bekijken en verdiepen.

We zijn aan het eind van deze kampeerweken een dagje of wat op bezoek geweest bij schoonzus en haar Engelsman, die in het kanaal van de Garonne lagen. (Hoewel ik heel vroeger ook genoten heb van Alleen op de wereld brengt het mij niet direct de kanaalboot in herinnering). Wij verbleven op een camping in Moissac (in de buurt van Montauban) aan de Tarn, waar zij met hun boot overigens net vandaan kwamen en zaten zo’n 17 km van hen vandaan. Mooi voor een paar gezamenlijke etentjes en een dagje samen op stap. 

Zo hebben we dit jaar dus toch Frankrijk gedaan en een heel stuk ook. Via een overnachting in de Creuse een viertal dagen naar Millau aan de Tarn, dan verder naar het zuiden, tot onder Perpignan (in die streek waren volgens mijn reisboek ook een aantal fraaie abdijen). Na weer een paar dagen vertrokken we naar de andere kant van de Pyreneeen, tot vlak bij Mirepoix (onder Carcasonne) om te eindigen bij de prachtige op een eiland gelegen camping van Moissac.

We hebben een heerlijke, en dit keer ook best rustige, vakantie gehad en hebben dit jaar dan ook zeker niets te klagen. In de nacht van 29 op 30 juli waren we s’nachts onderweg naar huis (we hadden wat tegenslag gehad in de vorm van een flinke file van een paar uur rondom Parijs) toen we elkaar konden feliciteren met ons 25 jarig huwelijksjubileum. Het bijbehorende feestje hebben we inmiddels gevierd in Villa Augustus (als je er wat foto’s van wilt zien, kijk dan op mijn blog www.riakock.nl). Vrijdag de 13e bleek geen ongeluksdag te zijn, want we zijn verwend met werkelijk prachtig weer en een erg genoeglijk feestje op een schitterende locatie. Op onze trouwdag al die jaren geleden regende het de hele dag pijpestelen, dus misschien hadden we het zonnetje nu verdiend.

Mijn vader zit momenteel in Duitsland bij zijn vriendin. Zaterdag gaan we hem ophalen, want alleen laten gaan met de trein vind ik nu toch niet zo’n goed idee. Hij ziet daar ook erg tegenop, wat ik me goed voor kan stellen. In september gaat er weer een boel gebeuren. Gesprekken met de neuroloog, test op de geheugenpolie, bezoek van de thuiszorg i.v.m. de zorgvraag. Ik probeer er zelf zoveel mogelijk bij te zijn, of anders mijn zus. We moeten zien dat we de afspraken op onze vrije dagen gepland krijgen. Ik heb er twee en zusje één, wat in de toekomst wel te weinig zal zijn. Even afwachten maar.
Sinds ik in verpleeghuizen gefotografeerd heb weet ik er ook iets meer van en dat is inderdaad niet om  blij van te worden…

Vorige week ben ik bij de longarts geweest. Ik heb hem verteld dat het beter gaat , maar dat ik nog wel erg kortademig ben bij inspanning. Dat verbaasde hem. Ik vroeg hem naar de fietstest waar we het de vorige keer over hadden en hij zei dat de fiets nog steeds kapot was. Er werd aan een oplossing gewerkt, maar dat kon even duren! Misschien moest ik toch maar iets aan mijn conditie gaan doen. Op mijn vraag of ik dan naar de longverpleegkundige mocht reageerde hij positief. Eerder vond hij dat nog te vroeg, omdat hij eerst wilde zien hoe de medicatie uitpakte. Alles zat stampvol, maar de assistente wist toch nog een plaatsje voor me te bemachtigen in september.
Ondertussen ben ik weer gaan lopen, iets dat ik al een tijd niet gedaan had vanwege mijn zere voet. Naar school is een half uur, dus zo loop ik op de dagen dat ik werk een uur per dag. Afgelopen zondag heb ik bijna 11 km. gehaald, tijdens onze familie-wandeling. Het Kiekendiefpad in Zeeland. We zijn een aantal maanden geleden voor ’t eerst begonnen om gezamenlijk te gaan wandelen. Het voelt goed, al moet ik niet teveel praten ondertussen.

Zo, ik had wat in te halen geloof ik.
Dag Ber, hopelijk gaat het nog steeds goed met jou en je klep en gaat het werken dit schooljaar met minder heftige problemen gepaard. Neem niet teveel hooi op je vork!

:s)
Ha lieve Ria,
Geen excuus(om met de Dijk te spreken). We doen alles steeds op onze eigen tijd en in ons eigen uur. De meest belangrijke basis om het zinvol en met aandacht te doen.
Jouw vakantie-periode klinkt heel erg goed. Lekker om zo een beetje Frankrijk af te zakken en het klinkt heerlijk behapbaar. Geen stress-momenten, maar weloverwogen activiteiten.
Leuk, dat jullie al weer 25 jaar getrouwd zijn. Dat heb ik nooit gehaald!
En de locatie is helemaal goed om zo'n gegeven luister bij te zetten. Moet je nagaan, dat je daar helemaal niet voor naar Frankrijk hoeft. Het is naast de deur!!!!
Vooral de eerste foto spreekt me aan en vind ik een heel frans sfeertje!
Bij de andere foto's vind ik de achterkant van het hoofd van manlief aandoenlijk. Als babydons kom je en tot dons zal je wederkeren. Laat het hem maar niet lezen, anders beledig ik hem zonder dat te willen!!!
Ik vind het nl. echt een mooie gedachte.
Zoals je bij het ouder worden steeds meer kenmerken van het prille begin tegen komt! Want een ander voorbeeld is het rimpelige zachte vel hier en daar en heus niet overal!
Enfin, mooi oud worden is ook goed!

Dank voor het mooie gedicht van Judith Herzberg.
Ik heb nu weer contact gehad met manlief van vriendinnetje, hij had een prachtig boek van haar laatste jaar laten maken en samen hebben we dat bekeken. Het viel me op, dat ze dat aar ontzettend heeft genoten van alle dingen, die ze nog gedaan hebben samen of met zoonlief erbij. Het was heel erg waardevol voor mij, om dat te kunnen constateren. Ik wist het wel, maar ze straalt het aan alle kanten af in dat mooie boek!
Ik heb met manlief fijn gepraat en gehuild en gelachen en genoten. Het was voor mij absoluut het enige, wat nog had ontbroken in die moeilijke tijd. Het contact met hem en het delen van de pijn, met iemand die heel dicht naast haar stond.
Ik heb een bronzen mus, die ik haar zelf gegeven had, weer terug mogen krijgen. Hij staat met fier opgeheven koppie naar alles te kijken, wat ik doe. Zo was ze....met fier opgeheven koppie!

Op school heeft de directeur zich ziek gemeld en nu voor heel lang.
Dat betekent dat de interimmer met ons als MT aan de slag moest.
Hij is zowel lichamelijk als geestelijk de stut, die we al zo lang ontberen. Een lange man van in de veertig, met heel veel verfrissende ideeën en hij heeft een luisterend oor voor ons allen. Organisatorisch zetten we nu samen de dingen op de rails, de school wordt aangepakt qua rimram en opgeruimd. Hier en daar een lik verf, overtollige meuk in de container en vooral er niet te lang over nadenken, anders gaan we het weer bewaren!
De ateliers zijn weer op orde en de eerste studiedag was een goede aftrap van wat een goed lustrumjaar moet worden. We bestaan als school 35 jaar!!!
How time flies!
We krijgen wel steeds meer oud-leerlingen, die nu hun kinderen bij ons op school hebben!
Soms geeft dat een aha-erlebnis van hier tot Tokio. o,dat kindlief dezelfde uitstraling als pap of mam blijkt te zijn.

Een ander lustrum wordt in IJsselstein gevierd. IJsselstein 700. Het bruist in dat kleine stadje. Gisteren naar een heerlijk evenement geweest van drijfwerk. Overal drijvende lichtobjecten(door zowel amateurs en kunstenaars gemaakt)in de slotgracht met de omlijsting van prachtige muziek.
Ook daarbij was het jenaplangehalte hoog, van zowel de artiesten als de kunstenaars en de bezoekers.
Ook had school een viertal objecten aangeleverd. We hadden ze gemaakt op het eindfeest en dreven nu feeëriek en teer in de donkere gracht. Prachtig.

De vakantie was lekker rustig met als hoogtepunt het feit, dat ik het perfecte bankje heb gevonden voor onder mijn fruitbomen.
Het staat er zo aanlokkelijk en prachtig! Een plek, die gemaakt is voor filosofieën en verdichtsels! Jammer dat het de laatste weken zo met bakken uit de lucht kwam vallen! Al is het dan ook heerlijk om er te zijn. Ik steek de kachel aan en ga dan lekker schilderen! Slechts bij één woeste bui met windstoten voelde ik het schudden op de grondvesten. Maar door het aansteken van de kaarsen(het werd aardedonker)en het inschenken van een glas witte wijn kon ik de onrust die bij mij de kop op stak, tackelen!
Dat was voor veel vakantiegangers wel even anders.

Sterkte met je vader. Wel fijn om te horen, dat er een vriendin is. Die kan misschien ook nog veel betekenen? En er zijn vast nog veel mogelijkheden te gaan. Leefgemeenschap of anderszins?
Misschien reageert hij goed op de medicatie? Er worden ook steeds weer veel betere medicijnen uitgevonden, wan het neurologisch onderzoek maakt een grote ontwikkeling door!

Dochterutrecht geeft binnenkort bij mij op schiool haar afscheidsfeest. dan gaan ze aan hun halve wereldreis beginnen om uiteindelijk in shri lanka mee te gaan helpen aan het bouwen van de goede vissershuizen, die stormen kunnen doorstaan.
Eigenlijk wil ik ze daar wel opzoeken. Maar dan moet het in de vakantie! De kerstvakantie is niet de meest aangewezen tijd. de reizen zijn duur, maar er gaan ook een aantal vriendinnen.
Wie weet, misschien in de krokus!

Ik heb het Millennium ook verslonden en wil persé de film niet zien, ik vind mijn eigen film in mijn hoofd, vaak oneindig veel mooier! Stefan Verwey ga ik eens opsnorren.
Ben nu bezig met een aantal boeken van Henning Mankell.
Ook aan te raden!
Lezen, schilderen, zingen, cultuur snuiven, tuinen.....het zijn van die heerlijke dingen....en de meeste kan je praktisch gratis en voor niks doen! Mooie balans voor het heilige moeten

Ze hebben van het blad plus magazine een interview van mij afgenomen en er is iemand geweest, die een hele ochtend bezig is geweest met een fotoshoot hier in huis. Het artikel gaat over COPD. Ze schrijven over hoe ik er mee om ga. De foto's moeten erg leuk zijn. Het artikel heb ik terug gelezen. Ik ben benieuwd. Het staat er in November in!
Ik vond het voornamelijk erg leuk om te doen.
En het is mijn drive om mensen met de zelfde aandoening te laten zien, dat er veel mogelijk is, bij een positieve insteek. Ga dingen doen, die je in lichamelijk opzicht conditie opleveren, maar die ook gewoon leuk zijn. Mij helpt het enorm om de benauwde aanvallen op die manier te pareren.
Het lijf vindt het fijn en protesteert slechts bij een te uitzinnig optreden. Ik heb het idee, dat  ik al een aardige compensatie heb opgebouwd voor die onwillige uitgezakte longblazen!
Het wonderlijke is toch steeds, dat lopen en fietsen heel veel benauwde momenten oplevert en zingen en dansen niet!!! Ra, ra, ra......

Zo, ik ga me even klaar maken voor de tweede competitie-wedstrijd van de voetbalclub. Ze moeten tegen een club die ook een tweeling in het veld hebben lopen. Als fysiozoon mee mag doen(hij wordt soms nog te licht bevonden door de trainer) dan lopen er dus twee tweelingen in het veld. Primeurtje in de hoofdklasse.
We zullen zien. Voorlopig dus een uitstapje onder de rook van Rotterdam.
Heb het goed en met jou alle andere fervente lezers van onze briefwisseling. Van de zomer realiseerde ik me pas, dat dat er erg veel zijn.
Dat maakt het natuurlijk nog veel leuker om te doen!!!

Dag lieverd, heb het goed, waar dan ook!
dag, dag!  :W

Dagdag Ber,

Even een kort berichtje, want het komt er de laatste tijd weer niet veel van om te schrijven. Ik moet daar echt eventjes voor gaan zitten en eerst jouw bericht nog even goed lezen en tot me door laten dringen, want ik wil altijd graag op alles ook weer antwoorden. Soms rollen de zinnen dan zo onder mijn vingers op het toetsenbord vandaan, maar op andere momenten kan ik mijn hoofd er niet echt bijhouden.

Ik ben blij dat je op school weer een beetje vastere grip krijgt op de situatie, dank zij de interimmer!
Het is ook bijna herfstvakantie, dan kun je tenminste wat uitpuffen.

Goed ook dat je met de man van je vriendin hebt kunnen praten en delen. Mooi beeld en vergelijking van de mus met fier koppie en wat fijn dat je dat nu zelf in huis hebt!

DochterUtrecht heeft een mooi en goed doel daar in Sri Lanka! Het zou wel fijn zijn als je haar daar op kunt zoeken hè! Manlief is een aantal jaren geleden samen met broer en zus een week naar Gambia geweest, om  daar een school te helpen bouwen. Ook een mooi project!

Wat leuk, een interview en een fotoshoot!! Ik zal dat PlusMagazine eens in de gaten houden (misschien dat mijn schoonmoeder er nog op geabonneerd is). Wel gaaf om aan zo'n artikel mee te werken, lijkt me. Een positieve insteek is inderdaad erg belangrijk, daar kom je veel verder mee dan met in een hoekje zitten wachten tot het overgaat :)

Mankell ken ik ook ja, ook geweldig hè! Als we volgend jaar naar Noorwegen gaan en over Zweden rijden, wat niet echt waarschijnlijk is, maar toch, dan moeten we zeker langs Ystad gaan. Manlief heeft overigens veel meer boeken van hem gelezen dan ik, ik heb wat dat betreft nog een hoop in te halen.
Ik ben nu bezig met een boek (een jeugdroman) over een jongen met Asperger (vorm van autisme). Marcelo en de echte wereld heet het, van Francisco X. Stork. Erg mooi tot nu toe, ook voor volwassenen lijkt me.
Ik ben ook boeken over Istanbul aan 't lezen, want daar gaan we binnenkort met vrienden een paar dagen naar toe. Fascinerende stad lijkt me, ik ben heel benieuwd! Wel heel veel steile straatjes, dat wordt zwoegen met de ademhaling... gelukkig zijn er ook trams en is er een funicolare en zo. Ik heb pas ook het boek Het veer van Istanbul gekocht, schitterend tekst- én ook fotoboek, van fotografe en journalist die gezamenlijk een jaar daar hebben gewoond.

Ondertussen gaat mijn fotowerk ook door. Ik ben nu een paar keer in de schouwburg van Tilburg wezen fotograferen. Moet daar nog wel een aantal keer naar toe. Helaas is mijn grote (erg oude) 6x6 camera niet helemaal in orde. Er komt licht bij en dat zie je vooral aan donkere beelden. Dat wordt weer laten repareren.
Het is al een paar weken veel fotografie wat de klok slaat hier, want in Breda is het BredaPhoto, een en al tentoonstelling. Ik heb er zelf nog niet zo heel veel van gezien, want ik heb twee dagen als vrijwilliger gesuppoost op een locatie. Volgende week hoop ik echt te gaan genieten van al het moois! 

Nou, toch weer wat bij elkaar geschreven merk ik.

Heb een fijne vakantie straks, misschien zelfs nog een beetje genieten van het zonnetje op je tuinbank!
Tot schrijfs,

Lieve groet,

Ria :W

:s)
Ha lieve Rie....bakkie koffie, zonnetje door de ramen....eerste echte vrije dag van de herfstvakantie!
Maar dat alles in een bouwvallige situatie. De woningbouwvereniging heeft het vervangen van mijn keuken en van de wc beneden in volle gang gezet, afgelopen donderdag.
Dat betekende, alles eruit gesloopt en alleen het gasfornuis aangesloten laten staan, het hele huis onder een dikke laag stof, overal dozen en een opgebroken laminaatvloer.
Dat laatste omdat ik nu natuurlijk wel even moet doorpakken en het hele huis wil verbouwen.
Stel je voor:
Zolder leeg gehaald, alle boeken uitgezocht, weggegeven aan de kringloop en de goeie bewaard (zijn er altijd nog ontelbaar veel) en die weer opgestapeld, totdat ik beneden mijn nieuwe boekenkast kan gaan neerzetten.
Dan moet ik eerst alles schilderen en witten, het laminaat van beneden naar boven transporteren, inrichten, beneden alles witten (o my, dat plafond!!!!)en schilderen, nieuw laminaat neerleggen, nieuwe boekenkasten erin en dan de boeken van boven naar beneden brengen.......Zucht!
Kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet en dan ben ik weer even van de straat, dat scheelt ook!

Dochter Utrecht en haar lief zijn 6 oktober aan hun grote reis begonnen, ze werden op Schiphol nog door Joris van Hello/goodbye geïnterviewd, dochter vond het verschrikkelijk, want die hield het al de hele tijd niet droog. Ik kon niet mee, want ik had mijn schoolse verplichtingen, maar ik had de dag er voor met haar, haar lief en zoonlief een uitgebreide lunch verzorgd in hun huis!
Dat was heel fijn en intiem en eigenlijk een veel beter afscheid, dan op dat troosteloze schiphol, waarbij je altijd denkt met al die emoties 'mag deze beker snel aan mij voorbij gaan'.
En nu krijgen we heel wat mee uit de verhalen die ze op hun blog zetten, met prachtige foto's erbij. De verhalen herken ik, want ik heb ze stuk voor stuk ergens in mijn leven waar dan ook ook meegemaakt.
De ranzige pensionnetjes, de adembenemende natuur, het slenteren door zo'n wereldstad. Ik schreef ze al, dat we niet alleen met ze op reis zijn, maar dat ik ook nog een reis door de tijd maak. Weet je nog....toen en toen....daar en daar.....dan en dan!
Heeeeeeeeeeeeerlijk!

Dichter Parijs is met haar man en kind ook naar ze toe, ze reizen twee weken mee, met mijn ondernemende schatjes!
Ze hebben een camper gehuurd en voor zover ik het heb meegekregen van schoonzoonlief hebben ze de eerste beren al mogen bewonderen in het national parc.
Eigenlijk zou ik ze ook heel graag willen opzoeken. Ik kijk stiekem nog naar de mogenlijkheden met de kerst, maar ik weet niet of het nog allemaal in de knip zit.
Ze zijn dan in Maleidië.

De boomplantdag voor vriendinlief is op 1 november. Ik heb op de beursvloer 180 ballonnen los gepeuterd, die dan met een mooie gedachte aan haar de lucht in kunnen. Haar man en één van de groep achters van vorig jaar zullen er ook bij zijn.
Dan is het mooi afgesloten en heb ik wat ik zo graag zou willen....Haar troostrijke schaduw in de vorm van haar lievelingsboom, de rode Acer!
Nu nog ergens een mooi rondom bankje ritselen en dan is het helemaal af!
Ook een fijn gevoel.

Op de tuin is het heerlijk, ik geniet van mijn mooie plek, vorige week zaten mijn oude homofiele vriendje en ik heerlijk te filosoferen, we hadden net een arme lijster gered, die in buurmans tuin verstrikt was geraakt in de netten (ik haat netten om die reden) en de wilgen drastisch terug gesnoeid. Glaasje witte wijn erbij, op de mooie bank, opgetrokken knieén, te midden van de oostindische kers, die nog uitbundig bloeit en de prachtige wilde rozen de laatste middagzon vangen! wat is er heerlijker dan dat?

Op school is het ook goed, met de interimmer en de nieuwe interim-IBer (intern begeleider). Met name de laatste heeft verschrikkelijk goeie ideeën om het jenaplan weer meer te verankeren in ons aanbod. Dan worden we weer helemaal echt jenaplan. daar moet nog wel het een en ander voor geberuen. We zijn er nog lang niet, maar het maakt het wel boeiend op die manier en ik leer iedere dag weer nieuwe dingen.
Ik heb ook een heerlijke groep enmijn lieve onderwijsassistente is van de week met vlag en wimpel voor haar praktijk geslaagd. Die heb ik het allemaal goed door kunnen geven. Ze iis derhalve ook een natuurtalent hoor.

Met de band hebben we vorige week een spetterende avond gegeven in de Stee in  Ijsselstein. Ik was al gewaarschuwd, maar het was echt waar. Er mocht gerookt worden!!!!
We stonden gelukkig gelijkvloers en niet op een podium, maar aan het eind van de tweede set zaten de hoge noten bij 'meisjes'van Raymond van 't Groenewoudt er echt niet meer in!
Maar het ging wel top! Veel complimenten. We hebben een nieuwe mengtafel en nieuwe boxen en dat was wel een verademing. Dan hoef je niet meer zo hard te zingen! Je hoort jezelf dan heel goed en kan onmiddellijk corrigeren bij foutjes.

Ik ben ook weer aan het schilderen, levende modellen en ik moet alle zeilen bijzetten om het goed in proportie te krijgen. Ik sta vrij dicht op de ezel, er zijn maar liefst 16 deelnemers en het is lastig om heel goed te kijken naar de verhoudingen. Wat ik anders blind doe, daar moet ik nu heel erg op zwoegen. het kost me nu ook nog veel inspanning. Ik moet weer terug naar het louter schetsmatige voorlopig, want het werken met verf is echt een station te vroeg. Ik heb al heel wat gedrochten gemaakt:)
Ik denk, dat ik maar eens wat ga stoeien met pastel. Ook lekker! En wie weet, met aquarel. Ook wel weer eens lekker om totaal iets nieuws te doen.

Wat jammer dat je fototoestel het niet meer helemaal lekker doet. Is het een erg kostbare zaak om 'm te vervangen?
Wel fijn om zoveel tentoonstellingen in de buurt te hebben! Als suppoost werken is ook wel grappig, dat heb ik een jaar gedaan met de culturele zondag in Utrecht, maar toen merkte ik, dat ik het zelf ook zo graag wilde zien inderdaad. En het was ook heel vermoeiend, weet ik nog!

Het is wonderlijk, maar de laatste tijd krijg ik weer zoveel leuke dingen in mijn schoot geworpen.
Het interview voor plus was al heel leuk en nu werd ik weer benaderd om een klein interview te geven voor Teleac op internet over de cultuurcoördinator en er kwam iemand een interview afnemen over het jonge kind voor het blad Eggoscoop! (een vakblad voor het onderwijs).
Allemaal slagroom op de taart.
Het is voor mij alleen maar een verrijking. Fijn om het te kunnen delen.

Marcelo en de echte wereld is een goeie tip. Ik heb ooit de hond in de nacht gelezen en er een theaterstuk van gezien en dat greep me echt aan, maar was ook tegelijkertijd een eyeopener. Hoe anders zien zij de wereld en hoe vervormend kunnen onze handelingen binnen komen.
Dit is de werkelijke titel.
Titel: Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht
Auteur: Mark Haddon
Ook een aanrader!
Ik ben nog niet begonnen in 'De hand van Fatima'van Ildefonso Falconez. Nog even geen tijd gehad, maar daar wil ik wel ongelooflijk graag aan beginnen. Ik zet de Mankelletjes nu weer even op een laag pitje. Afwisseling van spijs doet eten, zei mijn lieve moeder altijd al!

Aan het eind van de maand ga ik weer een weekend etsen, net als vorig jaar, in het mooie Drenthe!
Het is dan na een weekend net of je er een flinke vakantie op heb zitten. Zo leuk en het geeft een boost aan energie. Het is heerlijk om te doen maar ook een klein beetje bezwarend qua lucht vanwege de inkt en vooral het loog, waar je mee werkt. (ik heb dan een kapje op, of een katoenen doek voor mijn snuit, want je merkt het wel).
Maar frisse lucht daarentegen kan je volop halen in de prachtige natuur om je heen, die nu in herfsttooi zo uitbundig is.
Cadeautjes!!

Nou lieve Ria, ik moet weer eens in de benen. De zon roept en ook de chaos in huis. Ik moet voor mezelf even een plan de campagne maken, hoe ik ga beginnen en daarbij moet ik puberzoon en oudste zoonlief mobiliseren, die dergelike praktijken bij lange na niet op hun hobbylijstje hebben staan. Ik moet vooral een listige manier verzinnen om ze te verleiden! Hmmmmmm, daar ga ik eens even op prakkizeren....je hoort nog van me!!!!

Ha lieve Ria  ^O^

Lig in bed me eigenlijk een beetje te vervelen. Ik heb net een heel pakket aan tijdschriften doorgewerkt in de orde van grootte van Happinez tot Hp en Elsevier/stijl en erger me groen en geel aan mijn schuurpapieren keel sinds twee dagen.
Het maakt, dat ik me tot minder in staat voel dan gemiddeld. De nachten worden ieder uur onderbroken door mijn behoefte aan ijswater om het branden tegen te gaan en daardoor voel ik me zo slap als een  vatendoekje!
Heb nog geprobeerd de humor er van in te zien, maar dat houdt na twee dagen vanzelf ook op.
Balen is, dat ik me had willen voegen tussen alle kunstminnenden onder ons, om deze cultuurbarbaren in de regering te laten horen hoe desastreus de maatregelen zijn die ze willen gebruiken om te snijden in het cultuuraanbod op scholen en in het dagelijks bestaan.
Gruwelijk, dat men niet wil beseffen dat dit het toefje op de slagroom is, de invulling van kleur en schoonheid in de beslommeringen van alle dag.
Ze vergeten, dat iedereen, hoe dan ook wel zijdelings een liaison met cultuur heeft. Proza, Poëzie, schilderijen, theater, film, dans, muziek, beeldende kunst, architectuur en alles in de breedste zin van het woord. Voor elk wat wils en alles waar men z'n vreugde uit kan halen!
Vaak voor niets omringt het ons of ligt het binnen handbereik.
Maar goed. Ik hou hier dus in mijn dooie eentje een pleidooi. Mijn eigen schreeuw om cultuur zonder geluid, dat dan weer wel. dat staat de keel niet toe. Die protesteert op zijn eigen manier. Als het om kunst gaat moet je niet schreeuwen, daar is het te fijngevoelig voor.
Daar zit ook weer wat in. Maar het gaat om een van de basisbehoeften vanhet leven. De schoonheid der dingen naast de gewone dageliijkse gebeurtenissen!

Zo, dat is gezegd!

Dat gluipertie van een keelaandoening met onderliggend griepje kwam van het ene op het andere moment. Woensdag was ik nog heerlijk aan het schilderen geweest en 's nachts, maar vooral ook tegen de donderdagochtend wist ik eigenlijk, dat ik school niet zou halen.
De huisarts behandelde me als een doorsnee aandachtvrager en constateerde alleen maar, dat het geen angina was en schreef ibuprofen voor. De apotheek meldde daarop, dat dat met mijn lekkend klepje en de hoge bloeddruk, niet de meest ideale combi was, maar dat het heel eventjes wel mocht, als ik maar bedacht zou zijn op dikke voeten en kortademigheid.
Dat laatste is natuurlijk bij ons excessieve longlijers een open deur!
daar kon ik wel weer de lol van in zien.
Maar die Ibu bracht nou net niet de broodnodige rust, integendeel....eigenlijk heb ik er dan allang geen zin meer in.
Dus heb ik de homeopaath maar weer eens uit de kast gehaald en maak ik alchemistische brouwseltjes van honing en thijm en prevel zalvende spreuken voor mijn aangedane stembanden, want die doen natuurlijk ook mee.
Vrijdag hebben we notabene een  mega-optreden in het Heem in Ijsselstein bij de 'night of the proms', en dan moeten ze weer tiptop zijn....keep your fingers crossed!

Het huis vordert met kleine stapjes en beetjes. De badkamer is geheel gerenoveerd evenals de logeerkamer.
Alles wat beneden siënna was en kusrood is nu maagdelijk wit.
Zoonlief en schoondochter werken zich helemaal drie slagen in de rondte en ook ik draag mijn ijzeren heinen-steentje bij. Kaken op elkaar en niet zeuren, maar wel snoetjes voor.

Het televisieoptreden bij koffietijd was heel leuk om te doen. Het was in de villa van de gouden kooi. Ik vond de ligging wonderlijk, maar het was er erg mooi, met een paar prachtige olijfbomen.
Ik moest even wennen aan de confrontatie....ik een patient met ernstige COPD, het klinkt anders, als je zo wordt voorgesteld, maar gelukkig hadden we een try out om de bibberaties weg te nemen en ik voelde me redelijk senang.
De longarts uit het VU was aardig, de sfeer was goed.
Er was begeleiding vanuit het longforum en de visagie heeft me op alle fronten bijgewerkt tot een aannemelijk plaatje.
Mijn grote persoonlijke doel om mee te doen aan deze uizending: De belangrijke vraag om een longfunctie-onderzoek i.p.v. alleen maar foto's heeft effect, blijkt uit de cijfers.
Veel mensen hebben de test gedaan en zijn ook verder gegaan in het onderzoeken van hun longfunctie.
daar ben ik blij om. Het komt voor ons te laat, maar dan helpt het anderen wel om er zo vroeg mogelijk bij te zijn.

Zo....dit snoept al weer een beetje af van wat een lange dag zal worden.
De zon schijnt, dus het is heerlijk om naar buiten te kijken.
Ik ben benieuwd naar de resultaten van mijn lieve twinboys, ze moeten eigenlijk wel winnen. Ik kan het welhaast life volgen op radio utrecht. Never have a dull moment.......nou ja,.....ik had er liever bij willen zijn.
Die grote mannen toch nog even stiekem met mijn moederhart verwarmen. Ze kijken nog altijd of ik er sta en dan krijg je zo'n omgekruld bovenliphoekje.....vertederend dus!

Nou beste mensen, allemaal de barricaden op om de regering er van te overtuigen, dat ze nu maatschappelijk gezien, wel heel erg de plank hebben misgeslagen.
Jullie hebben nog tijd, want de meeste grote manifestaties beginnen pas om 14.00 uur.
Enne.....schreeuwen jullie dan ook een beetje voor mij????
Niet te hard natuurlijk, anders dan moeten we al die keeltjes weer smeren!!!!
Huggie,
Ber. :W

  ;)
Ha lieve Ria en alle anderen, want het zijn inmiddels heel wat medelezers heb ik begrepen.
Dat ik zo snel weer schrijf, Ria, komt omdat ik alweer voor de derde dag in bed lig. Ditmaal met een buikvirus, die er met mijn darmen en maag aan de haal is gegaan. De dessus et de dessous....! Verdere details zal ik je besparen.
Maar wat er bij ons wel altijd een beetje op de loer ligt, is die ene heftige, die je bij de minste of geringste weerstandsvermindering via slinkse wegen de das probeert om te doen, omdat ie stiekem je luchtwegen in sluipt en dan lekker beneden een eindje weg gaat zitten pratten!.
Ik zit nu, de derde dag, let wel....braaf kippenbouillon te slurpen en banaantjes en mandarijnen naar binnen te werken en net nog zowaar een halve sinasappel, die er in bleef. Ik heb enorm veel behoefte aan fruit en het feit alleen al, dat het lijf daarom vraagt, betekent simpelweg dat ie de vitamientjes nodig heeft.
Dus zo snel als mogelijk weer dat vitaminengehalte boven het nederlands AP zien te brengen!

Ondertussen heb ik de vrouw in de kooi van Jussi Adler-Olsen wel uitgelezen, omdat het zo'n boek is, dat je iedere keer weer even weg kan leggen-een noodzakelijkheid, de afgelopen dagen-en toch pak je de draad weer heel makkelijk op. Bovendien had ik de luxe gewoon het in een adem uit te kunnen lezen. Ik bedoel, anders sleep ik me, leesgewijs, van weekend naar weekend om gauw het volgende stuk te kunnen lezen, maar nee, dit was dus het opperste-elk voordeel hep ze nadeel-statement!
Iedereen  die Millennium niet te versmaden vindt, moet hier ook maar gauw aan beginnen.
Inderdaad, ademloos....maar dan zo lang het boek duurt, hè!

Verder heb ik een begin gemaakt in Vaslav van Arthur Japin. Heel ander genre, maar net zo boeiend en meeslepend. Waarbij Japin weer zo sterk tot de verbeelding spreekt, dat het geen moeite kost je met vaslav te vereenzelvigen. Maarten 't hart ligt ook in de startblokken, maar dat zijn min of meer korte verhalen en dat is fijn voor tussen door.

Dat de weerstand al wat minder is, zal je niet verbazen. Wat een mist en vocht in de lucht!
Prachtig maar zwaar!. Wel nog een fantastische ervaring opgedaan bij night of the proms in IJsselstein(het valt te googlen), waar we moesten optreden met koor en harmonie en wat een fantastische avond bleek te zijn voor zo'n 1000 man. Kicken om voor zoveel blije en swingende mensen te staan.
het was wel even aanpoten maar het lukte.
De day after was natuurlijk ook niet helemaal zoals het wezen moest....grensje over???.....,maar het was het waard.
Dus ben ik die middag nog rustig naar de tuin gekuierd en heb er heel even gezeten in mijn mooie stulp en er voor en goed veel zuurstof ingeademd.

Raad eens wat....
Er zijn braakballen gesignaleerd en uil houdt zich op tussen mijn huisje en het huisje van vriendinachter!!!!
Te gek hè.
Dat film je toch niet, eerst al een ringslang van een meter en nu uil, naast al het bijzondere vedervolk, dat we al hebben.
gek, dat je daar even helemaal stil van kan zijn. Een uil en dan zoekt ie mijn tuintje op. Vriendinlief is het niet, die komt met de gierzwaluwen in het voorjaar en manlief is het ook niet, die cirkelt als sperwer of buizerd boven de velden! Het zal een wijs iemand zijn, dat kan haast niet anders.

Morgen, want het voetballen is afgelast, ga ik maar weer eens kijken, wat we aantreffen. Een betere bestrijder van de veldmuizen, die zich 's winters allemaal massaal bekeren tot Pinkeltjesmuizen, is er niet natuurlijk. Nou zijn die muisjes ook wel aandoenlijk. Ze doen niet echt veel, als je maar niets te eten achterlaat en het betekent hooguit, dat mijn zwaar antieke chaise longue-overtrek aangevreten wordt.
Wacht even....stel je niet te veel voor van de chaise longue herself, dat is in mijn geval een krakend campingbedje van de ikea, maar wordt inderdaad eerdaags vervangen door een bedbank met rolkussen en verdient derhalve wel een chique naam en het overtrek is echt antiek. Wollig en kriebelig maar....antiek.

In huis vordert het ook al. Het laminaat....woest eiken of zal het robuurt eiken zijn geweest,......wordt dinsdag bezorgd.
Het kabinet heeft zich een nieuwe plaats in de keuken aangemeten en kijkt me alleen zo nu en dan nog wat verwijtend aan, maar ja, op haar plek moet mijn fantastische muurbrede boekenkast weer komen. Ik haal haar van zolder, waar ze al ruim twintig jaar staat. Door manlief gemaakt van steigerhout en wit geverfd, maar nu tanend en zwaar vergeeld.
Dat het zwaar was, kan je zien aan de doorgebogen planken, aan het feit, dat er hier en daar zelfs een deel van de plank verdwenen is. Ik ga haar ontmantelen, schilderen en weer nieuw leven in blazen. Het kan niet anders dan goed zijn voor haar en mijn gemoedsrust. De hele schare aan boeken erin en onder handbereik. Boffen!
Verder het minimale aan meubels in de kamer, maar wel weer een strakke bank!!!
Wow, dan kan ik de magneetspreuk: -Er kan er maar een de mooiste zijn, het huis of ik-, wel weer naar de achtergrond laten verdwijnen, want dan valt dit huis fingertiptowing schoon te houden natuurlijk. Zie je me al zweven achter mijn swifferzwabbertje????

puberzoonlief heeft zijn eerste trimester gehaald, met glans en wel per ongeluk een viereneenhalf voor nederlands, maar dat komt, omdat de leraar vindt, dat hij(puberzoonlief)te verliefd zit te kijken naar zijn vriendinnetje die de hele dag naast hem zit. Dus, voorspelbaar,kont tegen de krib na zo'n opmerking, dat kan ik je beloven! Dat zal nooit meer goed komen tussen hem en de leraar nederlands (laat ik het daar voorlopig op houden en hopen, dat er iets in zijn genen nog aan een talenknobbel verwant is).

Voetbalzoonlief en schoondochter hebben een appartement gevonden en gaan daar per een januari in.
Wat zal ik een ruimte krijgen!!!
Dan kan iedereen gewoon komen logeren en staan er altijd bedden klaar. Hoera voor Parijs! Ze hebben dit sinteklazenweekend al overnacht in het logeerkamertje en behalve de nietaflatende suizende wind door het rooster in het raam om de oren van schoonzoonlief heen, die prompt de volgende dag onmiddllijk het bed heeft omgedraaid(echt niet eenvoudig, deur eruit, bed op z'n kant, bed rechtstandig, bed weer op z'n kant, een hand klem tussen bed en deurstijl en een knetterende serie franse(gelukkig wel)vloeken)en daardoor heeft hij de nacht erop als een roosje geslapen!
Je moet er wat voor over hebben these days.

Dochterutrecht en schoonzoon zitten nu in Malakka. In nieuw zeeland hadden ze nog een spannend en achteraf hilarisch avontuur.
Ze zaten aan het strand in nieuw zeeland met alleen maar Maori-gezinnen. Een ruige zee met een sterke onderstroom. Schoonzoonlief toch met bravoure het water in, want hij is reuze sportief, en met de grootst mogelijke moeite er weer uit, vanwege de stroming.
De volgende dag stond er in het nieuwsblad, dat er een grote witte haai was gesignaleerd voor de kust(echt!).
Toen we over de schrik heen waren,  konden we bedenken, dat de Maori's onze durfal er voor aan hadden gezien, hij heeft flink veel body, so to speak, en hij is erg wit, vergeleken met de maori's.

Met schilderen gaat het goed, er zit progressie in, ik zou willen, dat ik er meer tijd voor had.
maar da's voor later.
Ik had wel voor het eerst op school, dat sommige dingen me erg veel energie gaan kosten. Ik loop er steeds vaker tegenaan, dat alles wat vroeger normaal was, me nu niet meer makkelijk of helemaal niet af gaat.
Toneelspelen niet vanzelfsprekend, dansen niet vanzelfsprekend(het echte dansen met de kids dan hè, van laag naar hoog over de grond en op en draaien en op), ik doe het altijd ook voor, maar nu even niet.
Ik geef het voordeel van de twijfel aan het weer, dat me te zwaar en te nat is. De gassen zie je hier op deze drukke weg laag hangen. het zou bijna een nieuwe versie van het gedicht van Marsman kunnen zijn:
"Traag door oneindig brede straten, zie ik de vuilgele smog al stille staan", variatie op een thema!

Ben wel vorige week een hele dag in Breda geweest. wat een prachtige stad is dat! daar ga ik van de zomer snel weer naar toe. Ik moest er zijn in de Stilte en heb daar vijf dansvoorstellingen voor kinderen gezien. Het was heerlijk om er te zijn. De duodansen(dans voor twee) vond ik fantastisch om te zien. vooral in deze tijd, waarbij veel kinderen en volwassenen het bijna genant vinden om elkaar zo dichtbij aan te raken, vast te houden, is het een echte eye-opener.
Het is niet gek, als je de schoonheid maar kan zien, de kracht die het kost, de energie, die het oplevert. Ik hoop vooral dat ze dit op veel scholen gaan vertonen! Het zal helpen in het accepteren van elkaars gewoonten.
O en en passant heb ik er de ultieme verlichting voor mijn weidse kamer gevonden. Cotton balls in de meest mooie kleuren, die je maar kan bedenken!
maar daar moet ik nog even voor terug en dat is voor later!

Zo, heb de stilte weer even van me af geschreven en stort me dadelijk op Varslav....
Zware tijden voor ons, maar nog even doorbijten. Straks komen die prachtige droge luchten van januari met dat heerlijk witte zonlicht, dan is kerst met al zijn kaarsen, wieroken, pommanders, heftige parfummetjes, open haarden en vuurwerken weer achter ons. Dan ziet het er ineens zoveel draaglijker uit.
Licht ook en hoopgevend!
Zet 'm op.
Ik wens jou, manlief en zoon en al onze forumleden en de trouwe lezers een heel fijn nieuw jaar toe, op ieders niveau het best haalbare en met de energie om eruit te halen wat er in zit!
huggie,
Ber  ^O^

18/12/10

Dag lieve Ber en alle belangstellende meelezers,

Oef, 3 berichten loop ik al achter…
Allereerst spijt het me te horen dat je weer in de lappenmand zit, of zat, want hopelijk is die nare darmellende voorbij nu. Ik heb je stukjes met veel plezier gelezen en ik dacht dat ik op die van oktober al gereageerd had, maar niet dus.  :@ Mens, wat heb jij toch een enorme energie, heel je huis op zijn kop zetten en maar sjouwen. Weliswaar had je hulp, maar dan nog, ik moet er echt niet aan denken. Misschien is dat mijn probleem ook wel, ik moet minder denken maar gewoon doen! Tja, het feit dat ik weer heel veel hoofdpijn en migraine heb de laatste maanden zorgt er ook niet echt voor dat ik kan doorpakken. Bijna elke week lig ik een dag ziek op bed, mijn ademnood komt daardoor wat meer op de achtergrond te liggen. Mijn astma is redelijk stabiel op het moment, maar ik span me dus ook niet zoveel in. Volgende maand mag ik weer naar de longarts, eens kijken wat die ervan zegt. In Januari - volgens schoonzus die in een ziekenhuis werkt – is het traditioneel overigens topdrukte op de longafdeling, geen bed meer te krijgen dan. Niet dat ik van plan ben daar terecht te komen binnenkort  :N maar je weet 't nooit.

Ik ben op ’t moment bezig aan de afronding van mijn foto’s voor de (groeps)expositie in Schouwburg Tilburg, die volgend jaar 50 jaar bestaat. Eigenlijk is het tegenwoordig Theaters Tilburg, want er is nog een concertzaal bij betrokken en een filmfoyer, maar de schouwburg is het feestvarken. Er is heel divers werk gemaakt in en over de schouwburg, waar wel nog ’t een en ander over te doen is geweest, maar daar zal ik hier niet verder over uitwijden. Kunstenaars/fotografen die een beetje hun eigen weg gaan, je kent ’t misschien wel. We “hangen” van 7 Januari tot eind maart in de foyerruimte van de concertzaal. Mijn camera heeft  zich gelukkig verder goed gehouden. Ik denk dat het een combinatie is geweest van lichtval en duisternis, waardoor de beelden rare sporen vertoonden.

Vandaag zijn de kerstkaarten binnengekomen die ik besteld had en ze zijn erg mooi geworden. Ik heb in een kerk in Engeland een foto gemaakt van een oud, primitief beeld (Maria met kind) dat prachtig uitkomt op de kaart. Aan de binnenzijde de eerste zinnen van een gedicht van Emily Dickinson:  Hope

Hope is the thing with feathers
That perches in the soul,
And sings the tune--without the words,
And never stops at all,
Ik heb erbij gezet: Blijf hopen op een betere wereld!

Wordt binnenkort vervolgd, ik denk dat ik nu toch nog maar even mijn bed inkruip…

Lieve groet en bedankt voor je wensen!
Voor jou en allen hier ook fijne feestdagen en alle goeds voor een luchtig 2011!

*)
Lieve Ria en lieve luitjes.,

Ha, fijn van je te horen dat het goed gaat.
Op de valreep dan nog maar een beetje ins and outs vanuit het Nieuwegeinse!
Vakantie hè, dat betekent toch gemiddeld meer tijd voor de PC en alle andere kleine dingetjes. Het weer heeft de afgelopen tijd niet echt fantastisch meegewerkt, waardoor ik relatief weinig heb kunnen ondernemen en me aardig koest heb gehouden.

Ik heb me voorgenomen om toch (per slot van rekening heb ik drie maanden de tijd) naar de tentoonstelling in Tilburg te gaan, nu jij daar ook zo officieel tussen hangt! Ben heel benieuwd!
Art-fähig gezien heb ik met schilderen wel een paar boeiende studies gemaakt, ben nu heel erg bezig met donker en licht. Heerlijk om dat uit te vogelen en dan zijn goed foto's onontbeerlijk!
Maar door het huis...het wordt nog eens een echt jaar-traject....staat het in de vakantie op een laag pitje. Het laminaat ligt. Het heeft de robuuste uitstraling,maar wel in gelikt laminaat. Het allllllllerrrrrbelangrijkste en een reuze goede zet van mij, is de boekenkast, die nu bijna wandbreed staat te pronken. Mijn heerlijke lieve boeken weer onder handbereik en ik kan van dit uitzicht als van een schilderij genieten.
Dat heb ik in de vorige periode echt fout aangepakt. Toen ik hier kwam wonen met de kiddoos heb ik de boeken naar zolder verbannen en dat heeft toch al die tijd als een geestelijke amputatie gevoeld. Wonderlijk, hoe een mens er dan niet toe komt om daar een verandering in aan te brengen. Eigenlijk besef ik nu pas het grote gemis van toen!
Maar dat betekent nu wel, dat ik er voor de volle honderd procent van kan genieten.

Wat het ook voor extra's opleverde: Puberzoon heeft de zware betonboor ter hand genomen en met zijn stoere ontluikende bijna-bilzen-armen de boekenkast op vijf plekken in de muur vastgezet.
Dat kan hij dus ook. Toch heel handig om een echte klusser in huis te hebben, want je kan aanschaffen om het even wat....hij zorgt, dat het allemaal in orde komt. Lampen hangen(keurig volgens de regelen der kunst) en nu ook nog, spiegels en boekenkasten!
Ik ga er dankbaar gebruik van maken, dat kan ik je beloven!
Van de week hebben we er een echte leesluierligmaarraakbank bijgezocht! Een waar alle kids en aanhang op kunnen zitten, liggen en of luieren!
Dus redelijk groot en met diezelfde 'robuuste' uitstraling. dat moet ook, want er is weer uitbreiding op komst. DochterParijs liet met de skype kleinzoonlief zijn cadeaus showen en een daarvan was een t-shirt met de tekst 'je suis un grand frère' en op de andere kant 'ik ben een grote broer'. Het duurde heel even maar, een fractie van een seconde, dat je woord en betekenis op z'n plek laat vallen en daarna zaten we alle twee te janken! Wat een mooi kerstcadeau!
Het leven, ach ja, een perpetuum mobile! Het gaat allemaal gewoon door. Ons leven gaat naadloos over in hun leven, straks zijn zij op dit punt aangeland.
Kijk, dat is nou ook mooi. Je wordt er vanzelf filosofisch van!

Op de eerste vakantiedag had ik een fotoshoot voor het longforum, daar had ik me voor opgegeven en werd uitverkoren! Dat leek me wel eens leuk om mee te maken, koffietijd was me ook goed bevallen, dus waarom niet. Gratis en voor niks weer een ervaring rijker!
Met de trein naar Amersfoort, vanwege het slechte weer, de treinen reden met een aangepaste dienstregeling. IK stond op perron 12 te blauwbekken, want het was noorderwind en die sneed je recht in de ziel, ondanks de aangepaste outfit van het bekende michelinmannetje, toen een warme stem uit de luidspreker aangaf, dat de trein ipv. spoor 12 van spoor 9 vertrok!
En dat is dan weer zo'n moment waarop je keihard met je aandoening geconfronteerd wordt!
Ik moest razendsnel-ik had maar enkele minuten-de lange trap op en boven moest ik amechtig hijgen om op adem te komen, maar daar was geen tijd voor omdat ik ook weer zo'n zelfde trap naar beneden moest en een stuk snel moest lopen om de trein te bereiken. Dat is dan zo moment, waarbij je tegen je grens oploopt. Dit kan eigenlijk niet. Ik had dus minstens een uur vroeger van huis moeten gaan en dan had ik niet hals over kop hoeven handelen, maar had ik hem gewoon kunnen laten gaan!

Tijdens de shoot hartelijk ontvangen en ik werd meteen onder handen genomen door een styliste. Altijd lekker om je te laten vertroetelen. Bij het optreden met de band moeten we dat zelf altijd doen.
Pas na de shoot en het interview zag ik dat mijn haar heel anders zat, dan te doen gebruikelijk. Het was niet mijn spontane-haarontplofte hoofd, die me in de spiegel aan keek! Een beetje braaf, minder rebels zullen we maar zeggen!
We zullen het zien.

Ik was van de week nog op bezoek in het UMC, bij het vriendje van mijn oude vriend, die ineens met hoge koortsen opgenomen werd. Galblaas eruit gesloopt, want drie dikke stenen en veel gruis, maar de koorts hield aan en nu blijkt, dat hij een dubbele longontsteking en toch wel een soort van mexicaanse griep heeft. Gelukkig heb ik, ondanks dat dat een benauwende ervaring op zich was, wel de hele tijd met een mondkap opgezeten en mijn handen zorgvuldig gedesinfecteerd. Maar zo snel kan het dus gaan. Daardoor hebben oude vriend en ik weer een kleine vertolking van Couperus-oude mensen en de dingen die voorbijgaan-gegeven tijdens het kerstdiner. stel je de prachtig turqoise gedekte tafel voor twee voor in zijn middeleeuwse stulp en wij bij het schaarse lamplicht onder het zilveren bestek een diepvriespizza om te slachten!
Het was knus en gemoedelijke en door alle inspanningen meer dan genoeg kerstbeleving!

Oud en nieuw komt dochter en (schoon)zoonlief naar hier. Jottem!!!
Met kerst viel hun reis uin het water door het weer.
We zullen zien of de longontsteking alweer gekneveld is, dan kunnen we naar Utrecht en boven op de glazen kamer net als vorig jaar van al het vuurwerk genieten en anders blijven we rustig hier!
Ook goed!
Mijn goede wensen heb ik al gedaan en die blijven staan. Ik stort me vandaag op de trap en een stukje op het werk van de zolder. Wish me luck!
Lieve groet,
Ber.
:s)

Ha lieve Ria...  ^O^
How time flies!
Ik dacht dat ik veel later nog een stukje geschreven had, maar dat is kennelijk alleen in een dagdroom gebeurd!
Oud en Nieuw was druk, gezellig en iedereen was hier, om daarna snel weer uit te waaieren over vrienden en feesten in de stad. Zo bleven ik en de kerstboom en de bange poezenbeesten achter, met een halve fles goedkope champagne, die uiteindelijk toch in de gootsteen werd leeggegoten, maar wel pas een paar dagen later....dat dan weer wel.
De kerstboom stond er nog steeds als zijn hele kale zelf met lichtjes bij, omdat ik met geen mogelijkheid de doos met de persoonlijke kerstballen van iedereen van vorig jaar kon terugvinden.
Ik heb kennelijk dus heel rigoreus opgeruimd. De schuur staat vol met prachtige plastic bakken, maar dus ook dan wel echt VOL....!
Waar te zoeken????
Daarom bleef de boom groen! Ook mooi in al zijn eenvoud.

Voetbalzoonlief heeft met zijn vriendin per 1 januari de sleutel gekregen van dat lieve tweekamer appartement en nu zijn puberzoon en ik op elkaar aangewezen. Heerlijk rustig....dat dan weer wel. Met z'n vieren hadden we toch regelmatig bergen was, vaat en vouwsel!!
Ineens is het gereduceerd tot een à twee wasmachines vol in de week. Boodschappen dalen met gemak tot onder een tientje en rommel wordt ook een makkelijk behapbare halve ademklus.
Dat komt goed uit, want de maand januari heeft me nog steeds in het geheel te weinig zuurstof opgeleverd.

Het appartement hebben ze trouwens in een razend tempo opgeknapt en vriendinlief heeft haar felbegeerde inloopkast!(je doet kunstacademie-mode of niet)en toen ze het vertelde kon ik me er geen voorstelling van maken in dat kamertje van hooguit 3 bij 4, maar echt waar....ze heeft een deel af kunnen scheiden, zonder het petieterig te maken en daar pronken al haar prachtige stilettohakken en haar robes. Voetbalzoonlief heeft 'en dat is pas ware liefde', zijn ook niet onaanzienlijke collectie schoenen onder het bed staan! Licht pruilend, maar toch....

Voetbal begint vandaag weer en de spieren zijn aardig verwaarloosd geweest in het feestgedruis en de verhuizing. Fysiozoon heeft een en ander nog wel bijgehouden in de sportschool, maar de eerste oefenwedstrijd voor onze verhuizer was een zware dobber, waarbij de tegenstander hem er echt wel een paar keer uit liep....niet handig als je verdediger bent!
Gelukkig trainen ze nu al weer twee weken normaal en moeten ze nu wel weer een beetje op niveau zijn.
Ik ga het vanmiddag mee maken.
Ook een voordeel van alleen puberzoon in huis!
Nooit meer vier dagen per week voetbalwas....wow, zeeën van tijd en geld hou ik over, je zal het nog beleven.

Het nieuwjaarsfeestje bij de burgemeester van IJsselstein was after all een succes, maar het eerste half uur vond ik rampzalig. Mijn stem is op dit ogenblik niet helder. Ik heb last van veel slijm achter in de keel/neus. Lastig, maar met goeie zangoefeningen krijg ik de zangstem wel beter, alleen zat er een breuk in mijn snoer van de microfoon, dus hoorde ik mezelf niet. Ik kon ook geen contact krijgen met de geluidsman, maar mijn zingende wederhelft wel en die gebaarde naar hem, dat....wijzend naar mij....ik dus meer open moest. Die draaide braaf mijn wederhelft hoger, zodat het podiumgeluid werd oversnerpt door haar soprano en de rest van de band helemaal niets meer kon horen!
Gelukkig kreeg onze regelaar in de gaten, dat er iets goed fout zat, kreeg ik een nieuw snoer en was de eerste set nagenoeg afgelopen. Iet of wat aangeslagen nipten we in de pauze een biertje of een wijntje weg en beloofden elkaar om er gewoon weer vol in te gaan. De jongens hadden wat benepen gespeeld, omdat een kordate tante, die het feestje in de hand moest houden, constant kwam miepen,dat het te hard was en iedereen zachter moest spelen. Hallo....dan nodig je geen rockcoverband uit!
Dus toch gewoon weer vlammen en dat bleek de juiste instelling. Ik zag minder notabelen dansen dan vorig jaar, maar er gingen toch heel wat beentjes van de vloer!
Dat is, by the way, een wonderlijke uitdrukking......ze gaan juist op de vloer, maar het heet echt 'van de vloer' bevestigt google mij!

Een week school was genoeg om mijn twee hele weken vakantie te doen smelten als sneeuw voor de zon. Daar kwam nog bij, dat het laminaat leggen me met terugwerkende kracht te grazen had genomen.
Ik kreeg last van  verschrikkelijke stramme benen door een combinatie van stijf zijn door het bukken, hurken en knielen bij het laminaat leggen en het dansen op die nieuwjaarspartij en direct de avond daarna nog bij een avond van Raymond van 't Groenewoud. Zoooooo!!!!
Overduidelijk geen twee maal twintig meer!
Niet alleen mijn knieën wilden niet meer uit de kreukels maar ook mijn hoofd niet, leerde de spiegel me de volgende dag.
Het heeft echt wel een paar dagen geduurd. Op de knieën tijgerbalsem en op de wallen extra vet en alert zijn op het niet verwisselen van beide smeersels! Tijgerbalsem om de ogen....een combi waar je niet aan moet denken.

Bij Raymond van 't Groenewoud was er een klein jongen van een jaar of acht, die alle teksten van de liedjes uit zijn hoofd kende(inclusief ( excusez le mot) tieten en ongekuiste versies, die in nieuwere uitvoeringen door Raymond waren bijgeschaafd) en die ook schel mee stond te zingen, hij stond vlak naast me en we swingden en zongen er op los, totdat hij, bij het lied 'Het is de liefde'eerder inzette dan Raymond zelf en Raymond hem gebood het dan maar op het podium te zingen! Hij werd omhoog gehesen en daar stond dat fantastische kleine manneke met zijn trui om zijn heupen en de gebalde vuisten voor zijn borst zo ongelooflijk gepassioneerd 'het was de liefde voor muziek'te zingen, dat hij er wel een meter door groeide en iedereen, maar werkelijk ook iedereen ontroerde en begeesterde. De zaal ging uit zijn dak! En de band trouwens ook. Ik moest echt een traan wegpinken, wat een prachtige ervaring, wat een geweldig kind!

De film voor 'platform leraar 24, de cultuurcoördinator' is trouwens uit en ik zie nog wel een aantal verbeterpunten, maar het ziet er verder goed uit.
En een van de foto's van de shoot komen op de nieuwe website van het longforum te staan. Dat duurt nog even tot eind februari.

Hoe is het op de groepsexpositie in het theater, zijn er al enthousiaste reacties?

Ik vond de vier regels van Dickinson mooi en heb er gauw het hele gedicht bij gezocht, ik wil het de lezers niet onthouden, dus....

Hope    
Hope is the thing with feathers
That perches in the soul,
And sings the tune--without the words,
And never stops at all,

And sweetest in the gale is heard;
And sore must be the storm
That could abash the little bird
That kept so many warm.

I've heard it in the chillest land,
And on the strangest sea;
Yet, never, in extremity,
It asked a crumb of me.

Grappig, dat ze de hoop met een ding met veren vergelijkt en later associeert met de vogel.
Deze laatste weken heb ik op school weer een literatuuratelier gegeven aan de bovenbouwers en het is zo leuk, om kinderen enthousiast te zien worden.
Vooral het kortste gedicht in het guinnesboek of records....een gedicht van onze eigenste oude Vondel sprak hen aan. En inspireerde tot veel nieuwe verdichtingen!
Vondel heeft het geschreven op zestienjarige leeftijd voor een wedstrijd op school en won!
Het gedicht luidt:
U
Nu
Grappig hè. Mogelijkheden te over om in zijn voetsporen te treden. Daarna bogen ze zich ook nog even over het, tot heel lang als oudste 'lovesong' bekend staande:
' Hebban olla uogala nestas hagunnan hinase hi(c) (a)nda thu uuat unbidan uue nu'.
Er kwamen hilarische vertalingen uit, maar allemaal hadden ze geweldig mee gedacht.
Daar hou ik zo van. En dan gaan ze vanzelf aan de slag met typografie, klank en rijm!

In de onderbouw bij de filosofieles over tijd en oud worden had ik ook nog een mooi staaltje van doordenken....
We hadden het over opa's, overgrootvaders en betovergrootvaders.
E wist zeker dat haar papa geen overgrootvader had gehad, waarop M zei.....'die zijn natuurlijk dood, dan weet je het niet meer'......E moest heel hard nadenken en O sprak de verlossende zin
Ja, want alle mensen hebben natuurlijk een papa en een mama!!!
Dit zijn dan kiddoos van vijf en zes jaar. Goed hè!

Je ziet, ondanks al het lucht happen tussendoor, valt er nog volop te genieten. Wel hoop ik dat het wat droger wordt.  :Y Er zit weer veel vocht in de lucht.
Een lieve groet en fijne dagen
Huggie,
Ber :W

Ha die Ber ^O^

Je eindigde je laatste epistel met de zin dat er veel vocht in de lucht zat. Dat is momenteel niet veel beter vrees ik, al hebben we wel een paar prachtige zonnige dagen gehad. Ik ga tegenwoordig veel (nou ja, meer dan ooit :)) wandelen, het tobbende lijf moet bewegen, en dan is zo’n heerlijk zonnetje lekker meegenomen. Mijn camera, die ik op die tochten altijd meeneem, maakt dan bij wijze van spreken overuren, want ik hou zo van het late licht. Alles krijgt dan glans en de wereld ziet er betoverend uit.
Over twee weken is het hier voorjaarsvakantie, al heb ik die term altijd wat vreemd gevonden, zo eind februari. De vogels doen momenteel echter al hun uiterste best en de natuur loopt drie weken voor, nog even en het is echt lente!

Vorige week zaterdag was het Open Dag in de foyer van de concertzaal, waar onze foto’s hangen. Er zijn zo’n honderd mensen geweest en men was over ’t algemeen heel positief. Ik heb geheel vergeten je een uitnodiging te sturen, shame on me! De tentoonstelling is verder helaas alleen te bezoeken wanneer je een kaartje voor een concert hebt, dat is wel een beetje jammer dus. Pluspunt is wel dat er onder dat publiek redelijk wat kunstliefhebbers zijn. Er kan ook een groepsbezoek gepland worden met één van de fotografen. De expositie loopt nog t/m eind maart en ik meen dat de schouwburg op 13 maart haar feestelijke verjaardag viert met een Open Dag. Even kijken, hier is de link http://www.theaterstilburg.nl/theater/programma/2010-2011/1271234510686/10031208
Ik weet alleen niet of de expositie dan ook bezichtigd kan worden, dat zal ik eens navragen.

Leuk dat je het gedicht van Dickinson hebt opgezocht en in je brief hebt geplakt! Dat ultrakorte gedicht van Vondel kende ik nog niet, grappig! Wat doe je op de basisschool toch allemaal fijne dingen met die kinderen, nu kijk ik weer op van de filosofieles en poezie! Kinderen kunnen ook zo heerlijk spontaan zijn hè!

Ik ben benieuwd naar de foto's van de shoot, ik moet toch de site wat meer in de gaten houden. En o,o, wat een verhaal over je nieuwjaarsfeestje! Ik hoop dat je inmiddels minder last hebt van slijm in je keel en de daken er weer afzingt. En ja, het is beentjes van de vloer, het zal er ook maar aan liggen hoe je danst, toch. In sommige stijlen gaan die benen echt wel hoog. Niet dat ik er verstand van heb, ik dans nooit :)

Nog verder terug, je groene kerstboom, prachtig ook met bijbehorend verhaal! Wij hadden helemaal geen boom, die heeft moeten wijken voor - oftewel zijn plaats moeten afstaan aan -  een tafeltje met de computer. Het was de enige plek voor een boom en ik had geen zin om de computer weer een gedeelte van de eetkamertafel in beslag te laten nemen.

Ik ben ondertussen een tijdje terug ook weer bij de longarts geweest. Mijn longfunctie was iets achteruitgegaan, wat hem scheen te verbazen. Of ik echt nooit gerookt had, wilde hij (weer) weten. En bij het luisteren hoorde hij geen ruis (ook nog nooit voorgekomen zolang ik bij hem ben). Tja, toch maar over een half jaartje terugkomen dan.

Inmiddels heb ik af en toe weer wat moeite met mijn ademhaling, bij inspanning. Het zal erbij horen, dat op en af gedoe. Ik had me al voorgenomen om dan toch maar eens te proberen te gaan sporten. Ja, ja, deze dame met een zware sportallergie heeft zich door haar getergde lichaam (en het voortdurend op haar inpraten door zus en zoon) over laten halen om zich op te geven voor fitness…om na het intakegesprek er onmiddellijk van overtuigd te zijn dat het hier niet lang zou duren :@. Keiharde muziek, allerlei wilde apparaten rondom een verhoogd plateau in het midden waarop je “buikplezier” mag hebben op een matje, een fit en fun circuit met 30! toestellen, waar weer een andere intake voor nodig was. En dan liefst nog twee keer per week je uit de naad en in ’t zweed gaan werken, geloof me, dat is niks voor mij. (Hoezo een leven met lef ;D) Gelukkig is er een proefmaand, al heb ik natuurlijk wel ook inschrijfgeld betaald. En ja, het is een heel stuk dichterbij dan de club waar ik aan fysiofitness zou kunnen doen.

Tot zover, tot een volgende keer,
Hartelijke groet, Ria
:W