een dag uit een leven met lef......

Ha die Ria!

Long time no see en dan zo'n lekkere lange brief.
De verslagen zijn af en uitgedeeld..........en nu kan ik dus alles even van mijn schouders af laten glijden. Ik voel een schurend longvliesje, maar dat komt vooral door het djemmen, wat we gisteren gedaan hebben.
Amara Diabata geeft ons les en was er gisteren in vol ornaat(afrikaans kostuum)met zijn maatje en het hele arsenaal aan instrumenten  en is dan zo gedreven, dat je niet anders kan dan je mee te laten voeren op de ritmes van de djembé, de grote en de kleine trom. Je waant je in een afrikaans dorp, als er dan ook nog bij gezongen wordt en gedanst is het feest compleet!

Op school zijn we nog steeds volop bezig met het coachings-traject. Ik vind het heel boeiend om te leren hoe een organisatie in elkaar steekt, hoe helder communicatie kan worden als je het eenvoudig weg benoemt.
Voorbeeld: Ik had last van het feit dat de directeur boos wordt als je kritiek levert. Dan vraagt de coach, 'waarom raakt jou dat dan zo'. Antwoord: 'Omdat het je klein maakt en je verweer een andere wending neemt, dan je zou willen. het betekent ook voor mij, dat je door die boosheid, dingen in gaat slikken.'
Volgende vraag van de coach aan mij:
Waarom zeg je niet gewoon'ik vind deze gesprekstoon niet prettig, ik wil er zo nu niet over door praten?'
Inderdaad, helder dus. Gelukkig is hij er tot aan de zomervakantie en zullen we nog veel van hem leren.

De zon schijnt en achter het raam lijkt het bedriegelijk lente, maar de temperatuur is natuurlijk een stiekeme wintersluiper.
Zo...even een korte break om een kopje koffie te maken en dan duik ik weer terug achter de pc.
Wat een heerlijkheid om de beschikking te hebben over je eigen tijd!
Alles ligt nog op een oor. maar ik zou het doorbreken van de dag geen moment willen missen. Uitslapen kan ik al heel lang niet meer. maar juist nu, met al die aandoenlijk fluitende merels, het geroekoe van de  tortelduiven en het geroep van de koolmees is het een feestje om vroeg op te zijn!
Over dat gekoer van de duiven....dat vindt puberzoon dus echt drie keer niks. Hij slaapt op zolder en vraagt zich voortdurend en luid mopperend af, waarom die beesten zo afwijken van een' normale' dagritme. Als het aan hem lag hadden ze van half twaalf 's middags tot een uurtje of vier daar tijd voor.
De schoolresultaten van ons schatje vielen trouwens behoorlijk tegen bij het vorige rapport.
Ik had geen idee, wat ik nog in de strijd kon gooien om het te verbeteren, totdat we het over telefoons kregen en hij verzon, dat ie een bepaalde mobiele telefoon(een B.B.)wel het super-einde vond. Ik merkte op, dat als de cijfers op dit niveau bleven zweven, lager dan vier dus, er geen BB of what-so-ever aan te pas zou komen. In een helder moment gaf hij aan, dan toch echt heel hard te gaan werken. Wij stammen uit het grijze verleden, waar veel ongelovige Thomassen zijn gekweekt, dus ik maakte met hem de deal, 'eerst zien en dan geloven en dan kijken we tegen de zomervakantie, hoe alles er voor staat. Is het gunstig, dan is de BB voor jou, jongen'!!!!
Hij heeft tot nu toe alles opgehaald op drie cijfers na, iheeft de  nask-richting gekozen en is de hele dag in de weer met lasapparaat, chippies, printplaatjes en schroevedraaiers.....ik heb hem nog nooit zo open gezien. Zou ik al mogen hopen op een verkorte pubertijd!!!

Wat wonderlijk, dat je COPD nu in een keer een astma blijkt te zijn en dan nog wel een met bronchiale hyperactiviteit.... Hoe grijs is dit gebied of zijn de onderzoeksmethodes ontoereikend genoeg?  Dat kan je je in deze tijd nauwelijks meer voorstellen. Met de medicijnen lijkt het ook wel alsof er een bepaalde mate van toevalligheid in zit, in ieder geval blijft het experimenteren tot ze de juiste hebben gevonden voor  elk individu. Maar ik denk, dat alle klachten ook zeer 'eigen'zijn.
Het tempeltje, dat lichaam heet, is toch al zeer zelfstandig aan het regelen, hoe het met alles om moet gaan. Ik kan op de gekste momenten benauwd worden en analyseer me wezenloos naar eventuele oorzaken, maar ik kom er echt niet altijd uit.
Want inspanning....een hochie opfietsen of een grote brug......laat me zo ongeveer onmiddelijk neerstorten, maar een hele avond zingen en dansen tegelijk geeft me alleen maar aan het eind het gevoel dat mijn longblaasjes, voor zover aanwezig,  er klaar mee zijn!
Op school race ik de hele dag van hot naar haar, zing en dans met de kinderen  en dat gaat met diverse kniebuigingen en veel gebuk gepaard, want kleuters, mind you.....en ook dan heb ik 's avonds nog wel puf! Wel tussendoor regelmatig oefeningetjes van adem in, adem uit.....beetje zen, beetje yoga.....maar moet ik dan hier in de flat weer mijn vier trappen op, dan lijken met name de laatste treden wel enorme onoverbrugbare obstakels, die in mijn beleving steeds groter worden en voel ik me een beetje Alice in wonderland!
Zo'n vervreemding levert het op. Mal hè.
Maar goed, je leert er met name mee om gaan en het valt te händelen.
Ik hoop dat de symbicort gauw aanslaat. En dat het lucht en dus ruimte oplevert!

Fijn dat de bruidsreportage zo goed is gelukt. Ga je er nou meer doen, of is dat gewoon incidenteel en alleen voor speciale vrienden. Ik heb voorlopig nog geen bruiloft in het verschiet! De foto's van de band zijn wel een beetje statisch geworden. we staan op sommige momenten wel heel erg cheese te zeggen met z'n allen. maar vooruit met de geit!
Foto's zijn te zien op onze site: www.otherside.nl
Daar kan je dan ook zien hoe we opstomen in de vaart der volkeren!!! want er staan foto's en muziekfragmenten bij van het eerste uur....amay!!!

Volgend jaar ga ik , als er plek genoeg is, op schilderles met modellen, dat lijkt me fantastisch. Het is geloof ik wel mijn laatste vrije avond....maar ik wil het zo graag leren allemaal en ik heb het gevoel, dat het nu vooral kan en dat het straks fijn is om mee aan de slag te gaan.
Ondertussen schilder ik wel vrolijk door, maar als het tuinhuis echt klaar is, dan ga ik daar in de weer met de tempera. De lucht van lijnolie is toch niet echt aanbevelendswaardig voor onze longen en binnen blijft de geur heel lang hangen. je krijgt er wel prachtige kleuren van.
het huisje is bijna af, ik kan nu weer verder met de ossenbloedrode vloer en als dat is gebeurd, kan het betere inrichtwerk aanvangen!
Zodra ik mooie plaatjes heb, zal ik ze je doorgeven.
Ik heb nog steeds niet goed door, hoe ik een foto hier toe kan voegen en misschien moet ik dat ook niet wiillen!

Wat betreft Amerika....wat fantastisch om te gaan. Ik ben er nu twee keer geweest en heb weliswaar alleen Washington en new York gezien, maar ik heb er zo intens genoten van het hele culturele aanbod
daar. Zoveel mooie ervaringen opgedaan en heel veel boeiende en mooie dingen gezien.
Ik teer er nu nog op!

Is je huis al weer in goeie staat? Hier gaan ze de keuken vernieuwen en ik ben zeer benieuwd hoe dat eruit gaat zien. Dan moet ik wel mijn ouwe laminaat vervangen en een nieuw verfje op de muren. Maar daar zzie ik tegen op. Ik denk dat ik mijn schatjes maar eens even een make-over laat doen, als ik een weekje op vakantie ben......! Als ik er zo bij nadenk, is dat toch wel heel aanlokkelijk. Je laat een briefje achter met richtlijnen en als je terugkomt van een fantastische week kom je in een ge-re-styled huis terug. Zalig!!!!
het zal wel bij dromen blijven. Nou moppie, ik ga aan het huis werken....
Beetje soppen een beetje poezenharenvrij maken, want Parijs komt vanavond de verjaardag van lief kleinkind vieren en de pasen!!!!
We gaan nog steeds paaseitjes zoeken in het julianapark in Utrecht, ik en mijn grote volwassen kiddies....tradition!!!! Die hebben we hier ook en niet alleen bij Anatevka!
En een lol als we dan hebben!! We zijn er altijd minstens een of twee echt helemaal kwijt.

ben benieuwd of zuslief al een stekkie gevonden heeft. Noorwegen is zo overweldigend mooi!

Nou lief, vooralsnog....genoeg gebabbeld. heb het heel erg goed, sterkte met de eventuele lichamelijke ongemakken en een snurktip heb ik helaas niet voor je....
geniet van alles wat we zomaar in ons schoot geworpen krijgen en hastalapasta!!!!
berretje!

Dag Berretje ;D,

Leuk om jullie site en de foto’s van jou en de band een keer te zien. Grappig om telkens weer van je zang en djembé activiteiten te horen, terwijl ik zelf zo onmuzikaal ben als ik weet niet wat. Heb ik je al eens verteld dat een schoonzus van mij bij Xing zit: www.xing.popcore.nl ? Ken je dat toevallig? Ik ben pas één keer naar een voorstelling geweest, maar ze timmeren ook aardig aan de weg geloof ik. Amara Diabata heb ik op internet gezocht, want nu wilde ik ook wel weten hoe hij eruit ziet. Mooie man, feestelijke kledij!

Zo’n coachings-traject op je werk klinkt heel goed, communicatie is inderdaad zó belangrijk!
Hopelijk heeft iedereen er baat bij.  Volgende week is het ook weer vakantie, kun je weer lekker even bijkomen. Ik heb het idee dat je werk toch wel heel van je vergt.
Tot Koninginnedag zitten we goed met het weer, las ik gisteren, al ziet het er hier vandaag niet zo geweldig uit. Even afwachten maar wat de meivakantie betreft.

Wat je opmerking over het uitslapen betreft: soms kan ik dat juist erg goed, maar op andere momenten slaap ik gewoon een hele nacht niet. Of zoals vanmorgen, wakker geworden vanwege de blaas, om 5 uur en niet meer kunnen slapen. Dan maar eruit. Vogelengezang, heerlijk inderdaad. Duiven zitten hier ook wel, maar die hoor ik toch niet zo vaak. Tja, puberzonen hebben ’s morgens nu eenmaal veel slaap nodig! :Y Geen idee wat een B.B. is eigenlijk…al kwam ik vanmorgen in ComputerIdee iets over een Blackberry tegen. Is dat het misschien. Wist niet dat dat ook een telefoon was, was het eerder alleen tegengekomen als agenda. Goed dat zoonlief nu toch aan ’t werk is getogen, hopelijk houdt het stand.

Beneden was het kouder dan boven, heb dus maar snel de verwarming aangezet. Normaliter ga ik als ik niet kan slapen boven achter de pc zitten, aan mijn foto’s werken of surfen. Van dat soort dingen. Nu kon dat niet, vanwege een megaprobleem op de computer >:(. Ik ben bang dat het een gigantisch virus is, want de virusscaner deed ook niets meer. Gisterenavond was er ineens van alles mis. Ik had er eerst nog gewoon op gewerkt en was daarna gaan eten. W. ging later op de avond nog wat werken boven en toen deed ie erg vreemd. Met opnieuw starten ging hij nog wel aan, maar hij startte ontzettend langzaam op en het bureaublad zag er anders uit. Wordbestanden openden niet normaal, hij kon niet plakken (wel knippen) etc. Manlief wist er ook zo gauw geen raad mee, helaas. En het stomme van mij is, ik had de laatste weken geen back-ups van mijn foto’s gemaakt op de andere harde schijven, iets wat ik anders eigenlijk altijd wel meteen doe :@. Door schade en schande weer wijs geworden. Het zijn gelukkig geen erg belangrijke foto’s geloof ik, maar toch… Vanavond haalt W. de harde schijf eruit en hopelijk kan ik dan de laatste foto’s en word documenten nog terugvinden en gebruiken. En meteen op de andere harde schijven opslaan natuurlijk.

Ja, die switch van COPD naar astma is inderdaad wonderlijk hè. Eigenlijk hoor ik niet meer thuis op dit gedeelte van het forum! Afgelopen week weer bij de longarts geweest, longfunctietest was ietsepietsie beter. Zelf voel ik me niet echt in een betere conditie, nog steeds behoorlijk kortademig bij inspanning. Dat verbaasde de goede man dan weer. Hij had het erover misschien maar eens een fietstest te doen, maar daar was op ’t moment geen personeel voor aanwezig. Over 4 maanden terugkomen en dan zou hij het nog eens bekijken. Last van maagzuur heb ik niet meer gehad.
Ik lees dat jij ook nog steeds veel last hebt van inspanningsperikelen. Vreemd toch, dat zingen en dansen dan weer niet zo’n grote impact heeft. Gelukkig ook maar, want dat blijkt erg goed te zijn voor je longetjes.

Bruiloften schieten is niet iets wat me erg ligt nee, voor vrienden is het natuurlijk wel anders, maar ik moet er niet aan denken om zoiets wekelijks te doen. Jij hebt er nog geen in ’t verschiet, zeg je, maar mocht dat veranderen dan heb je een fotograaf!

Wat je schilderactiviteiten betreft, er komen goede tijden aan. Veel licht, lekker weer. En dan het zicht op die prachtige ossenbloedrode kleur, ik zie het bijna voor me.
Van de week heb ik ook weer ervaren hoeveel onvermoede talenten er zijn. Een docent bij mij op school vertelde dat ze schilderde. Dat wist ik niet en dus vroeg ik hoe lang ze dat dan al deed. Wat bleek, vanaf Kerstmis… Ze liet me wat zien en het sprak me meteen erg aan. Ik vond het prachtig werk. Ze had alleen als kind wat getekend en om straks wanneer ze met pensioen ging (ze is 57 net als ik bijna) een hobby te hebben, dacht ze, laat ik eens gaan schilderen. Ongelooflijk bijna hè.
Of mijn huis al in goede staat is? Nou nee, er is nog helemaal niets gebeurd. Zal wel een tienjarenplan worden ben ik bang. Jouw droom om de kinderen het werk te laten doen, daar zie ik ook wel wat in. :Y

Mijn zus heeft nog niet echt iets gevonden, maar ze zijn wel ergens mee bezig. Die boerderij waar het om gaat is alleen afkomstig van een legaat en al die verschillende personen die daarbij betrokken zijn moeten toestemming geven of zij het huis mogen pachten. Zoiets is het in elk geval. Eerst waren er ook de voorwaarden dat ze de koeien moeten overnemen, maar die eis hebben ze daar gelukkig laten vervallen.  

Zo, nu wacht mijn huis op een poetsbeurt. Dat vind ik altijd het leukste wat er is, maar niet heus. Er zijn zoveel spannender dingen te doen. Oh ja, ik moet ook nog even langs een verpleeghuis hier. Van augustus tot december mag ik daar exposeren, daar ben ik wel blij mee. Eerst zou het namelijk pas in 2013 kunnen! Bijzonder: in datzelfde verpleeghuis zit de man die ik gefotografeerd heb in de dagbehandeling.

Wel, hier laat ik het even bij.  Eind mei hoop ik (mits er niet alsnog vulkaanuitbarstingen plaatsvinden) hier weer te berichten over Amerika.
Fijne vakantiedagen voor jou ook,

Lieve groet,  ^O^
Ria

:W
Ha lieve Rie.....
Even geen tijd gehad in verband met de drukte op school en de optredens er tussen door.
Ik weet, dankzij de coach, nu helemaal wat vergaderen is. My goodness.....sessies van vier tot half tien(gelukkig maar twee-malig)horen daar ook bij.
En dan nu vakantie.
En het bericht, dat mijn lieve vriendin en goede collega niet meer beter kan worden.
We hebben het wel aan zien komen, maar steeds klamp je je, natuurgetrouw, vast aan elk sprankje hoop.
Acceptatie is moeilijk, maar haar eigen positieve insteek-kijk wat ik nog allemaal heb kunnen doen, dit laatste jaar met kind en partner- is van zo'n bewonderenswaardig hoog gehalte, dat het het accepteren lichter helpt maken.
Maar ben er stiekem toch ook boos om, dat mensen, die je eigenlijk echt nog niet wil missen, omdat ze zulke fijne en erudiete mensen zijn, toch klaar zijn met dit bestaan. Het is onomkeerbaar. Dat lijf, die stofmantel, heeft het voor gezien gehouden en neemt de kuierlatten.
Dan moet je geest wel mee.
Als we met de voorhoofden tegen elkaar aan leunen, zeggen we, k.. met peren, en dat is geen woord te veel!

Zo, dat moest eerst, voor ik me weer over de prietpraat van alle dag kon buigen.
Heb door de drukte van dit hele jaar mezelf weer een aardige poets gebakken.
We zouden van de woningbouw nieuwe keukentjes krijgen, omdat de oude toch echt wel aan vervanging toe zijn.
De galerij gonst al een paar weken koortsachtige berichten over de voortschrijding van de bezigheden in de maisonnettes er naast
Deze week....uitgerekend mijn welverdiende vakantieweek....duizendbommenengranatenernogeensaantoe-....waren wij aan de beurt. maar ik had er nog geen brief over ontvangen. Dus toen het keukentje van de vierde buuf lag te zieltogen op de galerij, toch eens poolshoogte gaan nemen bij de opzichter....
Die wist me lakoniek te vertellen na enkele opsporings-acties, dat mijn brief te laat was binnen gekomen.
Dat kon heel goed kloppen, want ik had in december, tussen mijn verwoede pogingen om mezelf en de school staande te houden wel een keukentje voorbij zien schuiven, maar er totaal geen aandacht aan geschonken, totdat ik het met het ruimen van de laatste dennennaalden weer tegen kwam. Gauw op de bus gedaan en zand er over.
Wel nog even geverifieërd bij de lokettiste van de woningbouw, die natuurlijk mij de mondelinge toezegging deed, dat het geen probleem was.
Ga nooit af op mondelinge toezeggingen....dat weet ik al mijn hele leven, maar even zo vrolijk, goed van vertrouwen of naïef zoals je wilt, ga ik er weer blind vanuit, dat het geregeld is.
Niet dus!!!!
Het hele blok voorzien van een strak keukentje en toiletje en ik zit nog met mijn oude meuk, waar ik ook wel weer aan verknocht ben, want de nieuwe keuken is qua design, geen echte verbetering!
Bovendien, nu kan ik wel vakantie houden, tussen het geklotter en geboor door, naturellement!
Er kleven voordelen aan!
Dankbaar gebruik van maken en wachten op wat komen gaat. men neemt nog contact op.

Wat ook fijn is, nu kan tout Paris wel langskomen op de dertiende, want met een opengebroken keuken, was dat geen optie!
Dochterlief wil dertig vieren....dertig al!
Weet je hoe oud je dan zelf bent!
Ha, maar met koninginnedag hebben wij, oudjes, met de band wel weer akelig lekker opgetreden.
Er zijn genadeloze foto's gemaakt, met elke rimpel prominent in beeld, maar die foto's zijn toch een partij mooi!
De (beroeps)fotograaf heeft echt de mens achter de facade gezocht. Heel knap gedaan.

Nu is het mei en weer gruwelijk koud. Het is niet eerlijk!
Wel kan ik nu naar de tuin om eindelijk mijn vloertje ossebloed-rood te kleuren!
Wat in het vat zit, verzuurd niet.
Ik had met de twee dagen van de week ervoor nog een stunt, want ik wilde de grote compostberg afsteken en terwijl ik met de riek fluks in de weer was( hijg, hijg, hijg), vloog er ineens een eend, luidt kwakend, op. Wat bleek...ze had haar nest in de berg gemaakt en zat te broeden op haar zeven eitjes.
Onmiddellijk heb ik alle activiteiten gestaakt in verband met deze kraamkamer en eend zit er nu weer op!
Het grote wachten is begonnen.
Ook zwaan zit te broeden en wel.....niet handig.....naast het pad, waar iedereen overheen moet.
Dat zal spektakel geven als die schattige kleintjes er zijn!

Ha, ha....BB is echt een blackberry!
De gadget van dit jaar. Je wilt of een BB of een Iphone.....
Ik wil alleen maar een apple, ben hard aan het sparen. Maar het is geen sinecure.

Wat wonderlijk eigenlijk, dat je nu niet meer op deze site hoort.
Ook wel weer grappig. Hebben we een primeurtje. COPD versus astma! In hoeverre maakt het verschil.
Ik heb het idee van vrij weinig. We komen allemaal lucht te kort en moeten er op gezette tijden flink naar happen. Met medicijnen komen we een heel end en voorts heeft iedereen er zo z'n eigen complicaties bij!
Of ga ik nu te kort door de bocht.

Is het nog gelukt met je queeste naar de foto's op je harde schijf???
Ik heb wel heel hard geduimd, in gedachten dan, want het voelt altijd dramatisch als je je persoonlijke inspiratie en werk verliest!

Zo, nu ga ik me eerst storten op het tuinhuisschilderwerk en dan pas op het afmaken van een drietal doeken(maar ik hoop nog wel deze vakantie).
Ik schrijf misschien later in de week nog wel een stukje. Ben benieuwd naar de voortschrijdingen in het Amerika-proces en over de vorderingen van zuslief.
knuffie van mij,
Berretje.  ^O^

Iem; heel veel sterkte gewenst. Wat zal het moeilijk zijn te weten dat je afscheid moet gaan nemen van je goede vriendin.

Merci Mir. Het is onafwendbaar, maar zuur!
Dank voor je medeleven!
Groet, Ber

Lieve Ber,

Omdat ik hier al een poosje niet geweest ben weet ik niet hoe het nu is met de situatie van je vriendin en collega, maar ik leef met je mee en wens je alle sterkte om wat er met haar gebeurt te kunnen aanvaarden en verwerken!

Binnenkort hoop ik ook echt weer met een reactie op de rest van je "brief" te komen...

Dagdag, Ria

Dagdag Ber, 

“Time flies…like crazy pigs” Tja, hoe men eraan komt weet ik eigenlijk niet, maar hier in de familie wordt deze uitdrukking nogal eens gebezigd.
Na onze vakantie en pal daarop een lang weekend weg was het weer even pas op de plaats en werken geblazen. Allerhande zaken noopten tot handeling en ik kwam gewoon niet toe aan schrijven. Moet daar wel enigszins schuldbewust bij vertellen dat ik ’s avonds het liefst onderuit op de bank ging hangen samen met mijn lief. Geen fut om aan de computer te werken, zelfs niet om de in mei gemaakte foto’s verder te verwerken. Hopelijk is er nu een eind aan die lethargie gekomen…

Jij hebt ondertussen weer heel wat voor de kiezen gekregen. Dat de gezondheid van je vriendin zo achteruit gaat is natuurlijk afschuwelijk. Het komt dan weer heel dichtbij…
Moeilijk om dan weer over iets anders te beginnen, dat begrijp ik, maar het leven gaat voor jou en mij gewoon verder.

Onze vakantie naar Amerika zit er inmiddels op. Jammer, maar helaas, ook aan alle goede dingen komt een eind. Het was fantastisch, we kunnen terugkijken op een mooie periode! Ook het weer werkte wonderbaarlijk mee, we hebben heerlijke temperaturen gehad van meestal rond de 23 graden, met één uitschieter naar boven van meer dan dertig graden en één uitschieter naar beneden van net boven 0. We waren wel wat gehinderd in onze bewegingen, want ik liep met een kruk. Ik weet niet of je dat nog meegekregen hebt, maar ik heb begin april mijn voet bezeerd – verstuikt dacht ik, hoewel ik hem niet verzwikt had of zo – en dat is een langdurige kwestie geworden, met gedeeltelijk rolstoel en krukken. Vlak voor de vakantie in mei krukken gekregen, die dus meegegaan zijn naar Amerika. Dat gaf overigens wel een voorkeursbehandeling op de vliegvelden en dat was erg fijn, want anders hadden we ’t niet gered. Wat een afstanden, vooral in Houston! Nu kreeg ik een rolstoel met begeleider, tas en krukken op schoot en W. maar sjouwen met de rest van de bagage. Eenmaal in Phoenix lukte het gelukkig met één kruk (en af en toe een rolstoel), zodat we toch heel veel gezien hebben. Eerst voornamelijk vanuit de auto en de bekende viewpoints, maar op ’t laatst kon ik wel iets meer aan. In Bryce National Park heb ik zelfs op een grote muilezel de canyon verkend, dat was een hele belevenis. Ik ga alles nog wel een keer verder uitwerken en zal ze dan op een of andere manier met wat foto’s op internet zetten.

Eenmaal thuis toch maar naar de huisarts (was alleen nog maar bij de fysio geweest) en na bloedonderzoek bleek mijn voet niet verstuikt, maar kwam eruit dat ik Jicht heb. Een vorm van reuma, die de gewrichten kan aantasten. Welja, nog maar weer een medicijn (als onderhoudsmedicatie) erbij.

Nou, jij zit dus nog steeds met je oude keukentje, waar je dubbele gevoelens over hebt. Nieuw is inderdaad niet altijd een verbetering, maar vaak wel praktischer. Nou ja, tegenhouden kun je het waarschijnlijk ook niet. Nu maar hopen dat ze dan op een geschikt moment komen. Je hebt in elk geval nog van vakantie en familie Parijs kunnen genieten. Gaat alles goed met het kleintje? Enne, dertig is al een behoorlijke leeftijd, ik kan me voorstellen dat je eigen leeftijd dan zwaarder gaat wegen. Die zoon van mij is net 23, dus ik heb nog even te gaan.

Hoe bevalt je ossenbloedrode vloer in het tuinhuisje? Wat een toestand zeg, met die eendenkraamkamer, maar gelukkig had je ze net niet te pakken. Wel heel leuk dadelijk, die jonge eendjes! Zijn ze er al?
Ik hoop dat je ook lekker hebt kunnen schilderen.

COPD versus astma, misschien moeten we daar dan maar een nieuw item voor aanmaken!? Dat is wel duidelijker voor onze (nieuwe) lezers. In hoeverre het verschil uitmaakt durf ik niet te zeggen. Je hebt natuurlijk ernstig en minder ernstig astma en voor COPD zijn er de gradaties in Gold termen, die ook niet iedereen hetzelfde beleeft/doormaakt. Het grootste verschil lijkt me dat COPD niet omkeerbaar is. Wel hoorde ik laatst van iemand dat onbehandelde of laat behandelde astma tot COPD kan leiden, maar in hoeverre dat klopt? Daar ben ik nog niet in gedoken.

Zus is deze week (in haar uppie) naar Noorwegen om huurcontract te tekenen en kennis te maken met de eigenaren. Ze hebben nog geen koopwoning kunnen vinden (het huis waar ze mee bezig waren, daar kregen ze geen toestemming voor van de eigenaren van het legaat) en gaan voorlopig een verbouwd boerderijtje huren in de gemeente Tolga, vlak bij Røros, zo’n 5 uur autorijden noordelijk van Oslo. ’t Is wel een eind weg hoor, want wat ze eigenlijk wilden was niet verder dan een uur of wat van Oslo vandaan. Eind juli gaan ze verhuizen.

Hier laat ik het weer even bij, er zit migraine aan te komen in mijn hoofd >:(

Lieve groet,

Ria
PS: BB is dus een blackberry, ik had het kunnen weten.
PPS: Met mijn foto’s is het allemaal goed gekomen gelukkig, het netwerk is nog steeds niet helemaal op orde, maar ik kan weer verder.

Ha fervente globetrotter..... :s)
Je hebt mijn opperste bewondering, omdat je met al je lichamelijke ongemakken toch iedere keer weer uit het vege lijf ontsnapt en wel de dingen doet, die het leven zoveel aangenamer maken, omdat de herinneringen weer voor minstens een winterlang genoeg zullen zijn!!!!
Chapeau, mijn waarde!!!!

Amerika klinkt aanlokkelijk, zelfs met jicht of misschien wel dankzij. Je kreeg een echte vip-behandeling. Toen ik op het vliegveld van NY aankwam en zelfs ook op die van Washington werd ik er, door de ijzeren haakjes van mijn lievelingskissies(schoenen), onmiddellijk uitgehaald om op een veel minder viriendelijke manier te bewijzen, dat al wat ik aan metaal bij me had, toch echt alleen mijn haakjes aan de schoenen waren!
Ze werden er absoluut niet toeschietelijker van, integendeel!!!
Je schrijft over de afstanden, maar je hebt er dan ook heel wat overbrugd!
Kan echt uitkijken naar je fotoreportage!

Vriendin lief is nu terminaal en is nog steeds geestelijk met alle kracht in haar broze lijffie aan het genieten van de natuur, die ze vanuit haar raam kan zien. Ze heeft een fake-nest door twee rommelige dikke duiven zien ontstaan en in een kriek gelegen om de achteloosheid waarmee het echtpaar aan het werk was -het had nooit kunnen dienen als thuishave....veel te slordig- , ze heeft de koolmezen zien uitvliegen met z'n tweetjes en hoorde de allereerste gierzwaluwen de zomer inluiden begin mei.
Nog is ze gisteren met de rolstoel, door zoon en manlief liefdevol geduwd, naar buiten gegweest voor een klein wandelingetje....ondanks het zere stuitje, dat sterk is gereduceerd tot alleen maar bot......knap hé!
Het lijf bereid je op die manier langzaam voor op een berusten.
Het verdriet in mijn hart is er niet minder om!

Op school zitten we nog steeds in zwaar weer. De coaching is nog niet helemaal gelukt. Sterker nog, het lijkt of er weer een terugval heeft plaatsgevonden.
Moeilijk als de mens zo lief is en de leider in die mens er helaas, mijns inziens, niet is!

Zoonlief heeft met zijn voetbalclub nog een kans om in de topklasse te komen. Hij zit zelf op de bank(geschorst), als iedereen nou even mee duimt dan redden we het vandaag vast!
Het WK is begonnen en de oranje-gekte heeft toegeslagen, als ik mijn flatje uitkom, dan verkeer ik in een voortdurende oranjewaas tot aan de auto, want mijn buren blijken in het hele flatblok volledig WK-minded te zijn. Het doet mij persoonlijk altijd wel pijn aan de ogen. Oranje is nou eenmaal mijn kleur niet. Kunnen we niet stemmen voor ingetogen paars of prachtig blauw voor dat nederlandse elftal van ons??????
Zou een stuk rustiger zijn in de straten!!!
Ik ga zeer geselecteerd kijken, want ik heb nog heel veel andere dingen aan mijn hoofd dan alleen het WK.
Poezekind is languit voor mijn beeldscherm gaan liggen,nu kan ik fantastisch blind typen natuurlijk, maar dit is wel erg blind-sorry Vledder....je moet verhuizen....hij kijkt me verwijtend en mistroostig aan. Tja, het hele leven bestaat uit keuzes maken, mijn dierbare poezekop!

Het tuinhuis wordt echt wel mijn zomerresidentie! Wat een heerlijk oord om er te toeven. Het ossenbloedrood van de vloer in het zomerhuis is heel warm en mooi geworden. Het krijgt een grappig effect door het geperste hout! Het kacheltje doet het al, dus zelfs bij slecht weer is het er lekker behaaglijk, want een fikkie is zo aan en dan wordt het al snel warm. Keteltje erop en ik kan mijn muntthee drinken met uitzicht op de prachtige bloemen(bloeiend-geraniums, nog een enkele akelei, vingerhoedskruid, dwergiris, lupinen, de klaprozen en de gele lissen) in de tuin en de polder erachter!!!!
Dankzij de geweldig zorgvuldige manier van werken van broerlief, heb ik op geen enkele wijze last van de rook, de pijp torent hoog boven het huisje uit en trekt als een tierelier!!!
Attent van hem om zo bezorgd te zijn voor die aangedane longen.
Ze houden het ondanks de stress en de vermoeidheid wonderwel uit, al heb ik er dagen bij van een hoog kortademigheids-gehalte.......
Vooral bij heel benauwd weer kan ik er akelig last van hebben, maar ik heb ook geleerd, dat, door het voornamelijk te negeren, je dat het meeste rendement oplevert.

De keuken is gepland op 14 oktober, ik kan dan wel toewerken aan het klaarmaken van het huis voor de ontvangst van de nieuwe aanwinst. Dat zal betekenen, lekker thuis blijven in de zomervakantie, op zolder beginnen en me een flukse weg banen door rotzooi en dierbare herinnering die zich schuil houden achter de schotten onder de spanten.!!!!!
Als dat geen leeg hoofd oplevert, weet ik het niet meer.
Het hele huis in een nieuw jasje is een aanlokkelijk idee, al zal de geldbuideli kreunen en steunen onder deze gedachte. Maar ik zal het de goedkope variant van de make-over geven, nl alleen veel schilderen en ruimen.....het moet te doen zijn en -ook niet onbelangrijk- het is echt nodig. Het allerlaatst, na de keuken, ga ik dan het laminaat vervangen op de hele benedenverdieping.
Dat wordt weer het betere mondkapjeswerk!
Verven en COPD of ASTMA gaan doorgaans niet goed samen! Maar we zijn wel wat gewend!

Ik denk dat we rustig door kunnen blijven schrijven, hoor, gezien de grote schare, die kennis neemt van onze wederwaardigheden.
Fijn om te weten.
Ik denk, dat iedereen die de ins and outs van het benauwd bestaan aan de lijve heeft leren ervaren, het fijn vindt om te spiegelen aan de mogelijkheden van anderen.
Met gold drie staat het leven nog aardig op de rit. Als je maar blijft bewegen, zingen(zie ook de laatste luchtwijzer)trommelen, dansen en lachen, maar bovenal geloven in jezelf en de oerkracht, die leven heet.

Wat een leuke uitdrukking: Time flies..... like crazy pigs!
Die houden we er in. Kijk maar eens hoe snel een uurtje om is bij het tikken van dit stukje. Nu moet ik snel in de benen om boodschappen, cadeautjes en een schoon huis op te leveren voordat het bloedstollende programma van de middag begint!

Met de band, by the way, zitten we in de lift! Het open podiumfestival in IJsselstein van vrijdag vier juni was weer een dankbare happening!

De eend met jongen ben ik misgelopen door de twee weken bar en boos weer, in die tijd is eend moeder geworden en met haar kroost de wijde wereld ingetrokken. Ik ben laf thuis gebleven naast(bijna in)de centrale verwarming, omdat ik geen zin meer had in die winterperiode in mei/juni!!!

Dag lieve Juul(vrij naar Jut en Juul) of moet ik zeggen: As(naar As en Co.....ha,ha!)tot later, tot gauw!
knuffie, Ber  ^O^

Ha Ber,

Mooie herinneringen zijn al die vakanties zeker! :Y Ik voel me dit jaar heel erg bevoorrecht, met al die fijne uitstapjes. En het lijf dat soms niet zo erg haar best doet, och, dat is weer snel vergeten op die dagen dat het beter gaat. Maar wat hebben sommige mensen het toch echt zwaar en wat kunnen ze daar dan op de een of andere manier geweldig mee omgaan. Zoals je vriendin nog kon/kan genieten van die dikke duiven en de heerlijke natuur om haar heen. Het is inmiddels weer een maand later en ik vraag me af hoe het nu met haar gaat… Je schreef dat ze terminaal was en ik hoop dat het levenseinde voor haar niet al te zwaar zal zijn. Gelukkig weet ze zich omringd door een liefhebbende familie en vrienden en hoeft ze niet bang te zijn om eenzaam afscheid te moeten nemen van het leven. Verdrietig is het zeer zeker.

Hoe is het inmiddels bij jullie op school? Nog een paar zware weekjes te gaan? Hopelijk zal het volgend schooljaar een fris begin brengen, met al die geventileerde ideeën en gedachten in de praktijk gebracht.

Hier is de vakantie van leerlingen en docenten afgelopen vrijdag begonnen. Zelf heb ik nog een paar rustige werkdaagjes in het vooruitzicht. Een school zonder leerlingen kan soms een verademing zijn! En dan wacht ons een paar weken kamperen. We houden het wat rustiger deze zomer en gaan eens naar het vakantieparadijs Frankrijk, al weten we nog steeds niet helemaal waar ons caravannetje ons brengen zal. Misschien dat ik het al eens verteld heb, maar een schoonzus woont samen met haar Engelsman op een kanaalboot, die momenteel ergens in de buurt van Montauban in een kanaal ligt. Niet het Canal du Midi, daar zijn ze net vandaan gekomen. Ze vragen al een paar jaar wanneer wij nu eens op bezoek komen en tot nu toe hebben we de boot ;D af gehouden. Het is mij met astma en opvliegers al snel te warm en te druk en daar in die regio kan het toch vaak erg heet zijn. Ik ben wel in de boekjes aan het neuzen geweest en werd lekker gemaakt door de beschrijving van Middeleeuwse dorpjes, Romaanse kerken en eeuwenoude kloosters in de Lot, een streek waar het toeristisch gezien nog niet zo heel erg druk schijnt te zijn. Eén van de redenen waarom we Frankrijk in de zomer ooit zijn gaan vermijden. Deze streek is niet ver van hen vandaan, dus wie weet. Misschien dat we ook wel kiezen voor het koelere Bretagne of Normandië. We zijn de laatste jaren erg gewend geraakt aan landen als Engeland en Ierland, waar je vrijwel nooit last hebt van de warmte. Nu is er natuurlijk ook wel wat voor te zeggen om tijdens zwoele avonden nog lang voor je tent of caravan te kunnen zitten, met boek en glaasje wijn...

Succes gewenst voor zoon en club *O*! Voetbal brengt in mij niets naar boven, ik zal er nooit naar kijken, heb er zelfs een hekel aan. Erg hè! Hier op het woonerf alleen bij twee buren vlaggetjes etc. Zonder te vragen had buurzoon ze ook bij ons voor de deur gehangen, maar dat ging ons echt te ver! En dat oranje… wat je zegt, maak er maar blauw van. Dat is toevallig wel mijn lievelingskleur :)

Een zomerresidentie, dat klinkt goed! Ik hoop dat je er heel wat heerlijke uurtjes mag beleven, omringd door groen en bloemenpracht! Erg fijn dat je broer zo goed voor je heeft gezorgd door de juiste pijp! Mijn eigen lapje tuin ziet er op ’t moment goed uit. Beetje wild, maar daar hou ik dus wel van. Beetje teveel roze tuingeraniums, blauwe campanula’s en geelgroene vrouwenmantel, maar daar kan ik wel mee leven. Voor we weggaan moet ik eigenlijk alles afsnijden wat bloeit, men zegt dat er dan straks nog een tweede bloei te verwachten is. Of ben ik daar al te laat mee, het is inmiddels geen juni meer? Ik vind het ook altijd zo zonde om weg te halen wat nog zo uitbundig bloeit. Met mijn vlinderstruik was ik dit jaar overigens te laat met snoeien en die is nu groter dan ooit, met prachtige paarse pluimen waar de vlindertjes omheen dartelen. De duif die steeds in de dakgoot scharrelt en door de bomen klappert heeft al een paar keer een lekkere pets op de tafel geworpen. Gelukkig net niet op mijn was, die eigenlijk zelden buiten hangt, maar de afgelopen tijd wel heeft meegeprofiteerd van het lekkere weertje.

Het warme weer van de laatste weken zorgt denkelijk ook bij mij voor wat meer benauwdheid. Het ging de laatste maanden een stuk beter, maar ik merk nu dat ik weer last heb van kortademigheid. Gisteren fietste ik op weg naar huis een stukje op met een collega en dan lukt het haast helemaal niet om te praten.

Ik hoop voor je dat het in de vakantie niet te heet wordt, met die zolderopruimingsplannen in het vooruitzicht. Het is wel een fijn vooruitzicht, leeg hoofd zonder muizenissen en schoon geruimd, frisgeverfd huis. Dat gaat hier echt ooit ook nog wel gebeuren. Tja, jij hebt in elk geval nu een stok achter de deur, met de keuken die er aan komt…Ik wens je alvast veel succes met het klussen en hopelijk valt de longoverlast mee. Ik vind het sowieso knap wat je allemaal nog presteert, met die zieke longen van je. Volgens mij ben je ook wel een rasoptimist en ga je niet snel bij de pakken neerzitten. Ik ben daarentegen wat meer geneigd om alles ietwat somber in te zien. Dat heb ik ook niet van een vreemde, zoals ik gemerkt heb.

Over familie gesproken, bij mijn vader is een aantal maanden geleden beginnende Alzheimer geconstateerd. Omdat het afstudeeronderwerp van mijn studie daar mee te maken had, weet ik er intussen al veel van en dat maakt niet echt vrolijk. Hij wil beslist niet naar een verpleeghuis - wat ik me helemaal kan indenken - maar hij woont alleen en het zal voor hem en ons niet bepaald gemakkelijk worden. Volgende keer meer hierover.

Sterkte met alles rondom je zieke vriendin, succes met huis, zomerhuis en band!
(Enne, Juul, zo heet een van mijn mijn schoonzussen toevallig).

Lieve (het is weer bijna vakantie) groet,

Ria :W

:{w Ha lieve Rie,
Hier ben ik dan eindelijk weer.
Mijn lieve vriendinnetje is op 25 juni overleden, op de dag dat Michael Jackson stierf. Dat is op zich een bijzonderheid, want het jaar daarvoor vertrouwde ze me toe, dat ze veel van Michael Jackson hield, dat jongetje, dat opgroeide in de wereld van de pop en die uitgroeide tot de king of pop.
Ze hield zowiezo veel van kinderen met een ijzeren willetje. Kaken op elkaar en gaan!
Ik mis haar heftig, maar ik ben blij, dat de lange lijdensweg achter de rug is. de laatste week viel haar erg zwaar..
Op donderdag heb ik nog afscheid kunnen nemen en heeft ze nog antwoord gegeven, heb ik haar ook kunnen bedanken voor de mooie tijd samen.....dat voelde goed. Al was het moeilijk om in dat gelige lijffie en die gebroken ogen mijn sterke lieve krachtige vriendin te zoeken. Maar zelfs toen nog had ze momenten van helderhheid, ondanks de morfinepomp.
Ik zoek haar nog steeds, in iedere zwaluw, in de dansende kieviten, in de jonge eendjes, in de oase van bloei in de tuin, de tere kleuren en schakeringen van blauw tot paars die mijn tuintje bevolken en de bijen en hommels die er liefdevol langs gaan.
Het is een hunkeren naar wat geweest is. Ik ben nog niet zo ver dat ik het los kan laten.
Met het team hebben we een kaarsje aangestoken in de basiliek en 'heal the world' gedraaid van Michael Jackson en daarna zijn we met z'n allen onder een grote paardenkastanje gaan zitten en werden er herinneringen opgehaald. Heel mooi en heel bijzonder. Vriendinlief werd nl. in kleine kring gecremeerd en nooit is mij zo duidelijk geworden, dat dat heel fijn is voor alle naaste familie, maar dat er heel veel nauw betrokkenen achterblijven met een grote leegte. Het is opgelost door onze eigen viering en daar heb je alleen de geest bij nodig en niet het lichaam. Dat is zo. Maar het heeft wel degelijk die plek nodig. Op school hadden we een mooie prominente plaats met foto en kaarsjes en bloemen gemaakt. Er lag een boek bij, waar kinderen hun gedachten in konden schrijven en dan krijg je van die prachtige dingen als 'je leeft niet meer, want nu ben je dood' of 'Heb je geen last van hoogtevrees'.

In die week van herdenken werd ik op donderdag niet lekker.....grauw, weke pols.......je kent het wel.
Met ambulance afgevoerd en op de cardio terecht gekomen. Typisch een gevalletje van teveel van alles. Te veel emotie, te veel werkdruk, te veel te regelen omdat de directeur ons voor de derde keer dit jaar in de steek heeft gelaten en zich ziek heeft gemeld, omdat hij het niet eens was met de gang van zaken.
Ik had het eind van dit hele vermoeiende jaar, waarbij ik echt ieder dag dubbel hard gewerkt heb, net niet gehaald. Heel zuur, omdat juist de laatste dag met het afscheid nemen van de kinderen een dag met een gouden randje is. Ze hadden wel allemaal via een DVD naar mij gezwaaid en die bracht het bestuur ook voor me mee, zodat ik niets heb hoeven missen, maar ja.....het moment supr^me heb ik dus tooch echt wel gemist, knellende armpjes om je nek, de bijbehorende tranen, die altijd rijkelijk vlloeien, die lieve toetjes........
Mijn hart was al aangedaan, maar toen kon ik met recht spreken van een bloedend hart(om maar even bij De Dijk te blijven).
Ze waren ook allemaal heftig geschrokken(dat vond ik een vreselijk naar idee) en ik ben overladen met kaarten en tekeningen. In totaal lag ik er vijf dagen in, maar aan de wandversieringen te zien, leek het wel een maand.
Met de rikketik is het inmiddels weer in orde. De lekkende klep houdt zich koest en alleen 's nachts ben ik wat traag van hartslag(bradycard), maar dat wijt ik aan mijn top-conditie.....ergo.....een sporthart dus!!!!
Het vege lijf had zich uiteindelijk dus wel uitgesproken over mijn onderhoud en mij een veto opgelegd....kalmer aan jij.....ik besloot maar weer eens voor de zoveelste keer om beter te luisteren, maar er was ook echt wel sprake van overmacht.
Al mag het nooit zo zijn, dat je daarmee langdurig over je eigen grenzen gaat.
Ja, ja....we weten het best wel!

Omdat ik me had voorgenomen, deze vakantie te gebruiken voor een totale make-over van het interieur,
heb ik wel wat aanpassingen gedaan, naar aanleiding van het doktersadvies.
's Morgens begin ik een stukje van de rommel op zolder weg te snoepen, dat gaat in nog te tillen tassen naar beneden en de verkleedkleren etc. in plastic zakken, die kruidt puberzoonlief naar de auto en ik laat het in de kringloop er weer uit halen door een paar mannen met bielzen als armen......geen centje pijn voor mij.
Het gaat niet snel, maar wel gestaag. Daarna wandel ik even de kringloopwinkel door en heb dus voor op de tuin inmiddels een mooie schildersezel met draaikruk gescoord en een prachtig gietijzeren hekwerk voor voor de deur! en dan zet ik koers naar de tuin.
Je begrijpt, dat het met de hitte weer afzien is qua luchttoevoer en het is dan ook een rustig toeven onder de bomen uit de zon met een lekker windje.
Wat wijn en salade voor de innerlijke mens en een goed boek(Stieg Larsson's Millennium)als geestrijke voeding(bloedstollend spannend by the way) en dan heb je de juiste spirit en drive te pakken voor dit adembenemende mooie weer.

Het verhaal van je zus en haar engelsman roept onmiddellijk visioenen op en brengt me terug naar mijn jeugd, waarbij mijn moeder voorleest uit mijn lievelingsboek, waar voor mij het grote Lezen mee begonnen is, nl.....Alleen op de wereld!
Waarbij Remy ook uiteindelijk op een kanaalboot terecht komt, met zijn engelse moeder!
Het maakt these days niet meer uit waar je zit qua temperatuur, zelfs hier is het tropisch warm. En zwoele avonden zijn altijd een aanrader!

Puberzoonlief heeft op miraculeuze wijze zijn enorme achterstand van om en nabij negen dikke onvoldoendes in twee weken tijd weten te reduceren tot twee vijven!
Ik ben dus apentrots, want de geluksvogel is zelfs helemaal over. Dat wordt een BBtje, beloofd is beloofd en wat je zegt, moet je doen!!!!!

Straks komt dochterParijs, want ze had een cursus in Tilburg en komt nu een weekje hierheen. Haar manlief en kleinkind komen morgen. Wat worden ze toch supersnel groot en wat worden wij toch supersnel ouder!!!
Alles terug snijden voor een tweede bloei gaat met name op voor de bloemen, die geen zaden maken. Anders moet je eerst wachten tot de zaaddozen rijp/bijna rijp zijn, denk bijvoorbeeld aan akelei, vingerhoedskruid etc....
Maar de anderen, zoals margriet en vrouwenmantel knappen echt op van een snoeibeurt.
Ik had dit jaar ook een zakje blauw zaaigoed uitgezaaid over een braakliggend stuk...............wat een feest wordt zoiets. Het bloeit allemaal uitbundig en alleen de hevige bui van afgelopen zaterdag heeft alles in eerste instantie plat gegooid, maar met een beetje stutten kwam het allemaal goed.
Was er bij jullie nog veel schade van het weer van de afgelopen dagen?

Wat een naar bericht voor je vader. Met een beetje goeie thuiszorg kan je het met Alzheimer nog een redelijk tijdje thuis uithouden, al is het lastig, dat ie helemaal alleen is. Maar de depressiviteit van een verpleegtehuis is ook niet alles! Ook al doet iedereen nog zo z'n best, het blijft een moeizame sfeer. Het heeft ook alles te maken met de specifieke geur die onmiddellijk toeslaat bij binnenkomst, de naargeestigheid van die gangen, met hier en daar een flets schilderijtje, het gerochel en geprut op de bedompte kamers, waar er typisch een 'twee is teveel' heerst. Er sluipen al gelukkig veranderingen in, maar het kan me niet hard genoeg gaan.
Ik heb er zelf gewerkt, dus ik weet van de hoed en de rand. Zo'n huis wordt, ondanks dat het personeel haar uiterste best doet en het vuur uit de sloffen loopt, nooit een thuis!
Maar zolang de alternatieven spaarzaam zijn, moet je soms wel, ben ik bang.

Ik ga eens aan de slag, de zolder roept. Geniet van al je mooie uitstapjes, maak lekker veel foto's.
Tja...kalmpjes aan, dan breekt het lijntje niet. De kunst is om de balans te houden in afleiding en rustig aan.....dan houden we het heel lang vol met de geboden zuurstof........Ik zal op de tuin proberen om de onaffe schilderijen aan te pakken. En tussendoor met beide handen in de aarde onkruid met wortel en al uit te roeien, druif en clematis te koesteren, padden te aaien(nee, niet te kussen), gras te maaien en de vruchtenbomen(kers, peer, amandel, appel, druif)te verlichten met een plens slootwater ieder avond.
Daartussendoor lekker filosoferen met mijn oude vriendje en zijn vrienden, dromen van een opgeknapt huis en denken aan mijn vriendin-lief en in mijn hoofd hele verhalen met haar delen, zoals we tot dan toe iedere dag per mail hebben gedaan!
Heb het goed, waar je ook heen gaat!

Tot later!!!!! :W