Ouders die je niet steunen

Lieve schatten, jullie komen er wel, dit maakt sterk!!! ^O^

Lieve allemaal,

Ik kan wel jnaken als ik deze berichtjes allemaal lees. Wat een onbegrip en dat van degene die je juist moeten steunen. Ik kan mij (als moeder van 3 kinderen, ook met astma) gewoon niet voorstellen dat er ouders zijn die zoveel onbegrip hebben en dat ten aanzien van je gezondheid!!!

Ik zou willen dat ik een oplossing zou hebben voor dit grote probleem, maar die is er niet direkt, denk ik. Behalve dan de dingen die al gezegd zijn: door praten, HA of LA inschakelen.

Iedereen heeft recht op een schoon  en rookvrij leefklimaat, en als je astma hebt dan moet je een rookvrije omgeving hebben. Wat een onrecht. Ik wens iedereen die hiermee te maken heeft ontzettend veel sterkte en energie toe om voor zichzelf op te komen.

liefs,

Irene

Lieve Meisjes
Ik heb echt met jullie te doen. >:(
Van ouders verwacht je dat ze  hun kinderen steunen. -O-
ik ben zelf moeder en zou graag met jullie ouders praten,om ze te overtuigen. :Y
Lieve meiden,ik wens jullie veel sterkte en succes. ^O^
op weg naar 'n Rookvrije omgeving.
Ik vond 't altijd vreselijk als mijn kinderen ziek zijn. :Y
Nou van harte Beterschap. O+
Groetjes ,liefs  Dorethé :W

Ik heb wel gemerkt, iig bij mijn ouders, dat het heus niet zo is dat ze het allemaal maar onzin vinden. Maar je moet bedenken dat als je pas later astma krijgt dat het voor ouders ook heel erg wennen is. Ook een schok dat hun kind ziek is. Voor die tijd deden mijn ouders ook vreselijk. Maar nu gaat dat stukken beter. Ze beginnen zelfs te zeggen dat ze vinden dat ik moet gaan revalideren, dat was eerst ook taboe!

Laatst zelfs rookvrij uit eten geweest  :s) Ik denk dat het misschien ook een kwestie van wennen is. Als ouder wil je het beste voor je kind...

hey nina,

ben het helemaal met je eens! ik denk idd dat het ook een schok is voor je ouders! en die moeten er net als wij mee om leren gaan...en dat kan best wel eens lang duren!

liefs susan

ook voor mijn ouders is het nog steeeds wennen
steeds als ik moe of benauwd merken ze het niet eens. of ze zeggen dat het zowel voorbij zal gaan.
waarschijnelijk komt dat omdat niemand in ons huis zoiets heeft en ik het pas sinds een half jaar heb.
toch vind ik het wel jammer, dat ze me niet even helpen als ik me niet lkkr voelen!!
vroeger ging het met andere dingen altijd ook al zo, net of ze er niet teegne kunnen als imand ziek is of
in ieder geval niet 100% oke is!

ik heb dan mischein een paar goed vrienden die me zowat naar het ziekenhuis brengen als het minder gaat, maar als me ouders dat horen gaan ze helemaal vervelend doen!!!

heeft iemand een maniertje om mijn ouders te vertelllen hoe asmta nouw echt aanvoelt, en dat het soms ewl lijkt goed te gaan maar t eingelijk niet zo is???

Hoi J-netje,

Heb je je ouders al eens met dichtgeknepen neus ademend door een rietje de trap op en af laten lopen? Dat geeft iig het benauwd gevoel aan. Als je dat een paar keer laat doen, worden ze van zelf moe. Weten ze ook weer hoe DAT voelt.

Verder: Blijf er over praten!

Sterkte! Liefs, nina

Zo even alle verhalen gelezen.. Ja, het is triest.. Het gekke is dat ik heel veel dingen toch herken..
Ik ben 24 en al 6 jaar uit huis, maar ja het blijven toch je ouders waar je vaak komt.
Als klein kind hebben mijn ouders me al vaak blauw van verstikking naar het ziekenhuis moeten brengen, dus wat dat betreft zijn ze wel bezorgd.

Maar wat astma echt inhoud snappen ze toch niet. Ik merk dat ik ze ook de helft niet meer vertel omdat ze het toch niet snappen. De meeste van jullie zullen ondertussen misschien wel weten hoe mijn situatie ondertussen is, ik zit nu twee maanden erg ziek, benauwd thuis en ik zit nu aan mijn vierde prednison 30 kuur, die ik vanaf volgende week rustig ga afbouwen naar een onderhoudsdosis van 5.

Ik had wel verteld de eerste keer dat ik een erge aanval had gehad en dat ik een kuur had gekregen. Maar dan vinden ze het zo erg, en wordt mijn moeder eigenlijk boos op me dat ik prednison neem. Dan komt ze met het verhaal dat ze 10 geleden een kuur voorgeschreven zou hebben gekregen omdat ze heel erge last had van hooikoorts, maar dat ze dat toen heeft geweigerd. En het toen op eigen kracht heeft overwonnen. Maar ja, zij heeft geen astma. Dus toen heb ik keihard gezegt, als ik het niet neem ga ik dood, want het was zo ernstig dat de longarts die woorden ook had gebruikt.

Toen het na kuur een weer slecht ging en ik misschien nog een kuur nodig had, zei ze: "Je moet het nu maar opeigen kracht doen."dat soort opmerkigen doen wel pijn.. En dan merk je dat ze het niet snappen.
Als ik bij ze thuis kom en bijvoorbeeld last heb van sterkte luchtjes, raakt ze geirriteerd, maar ja ik kan het ook niet helpen. Ze wordt ook sjaggie omdat ik niet mee kan zwemmen, niet mee kan uiteten enz..

Ze snapt ook niet dat ik heel vaak benauwd ben en doodmoe en dat ik dus ook overdag vaak even slaap.
"Een jonge meid...".

A.s. week ga ik voor het eerst sinds ik uit huis ben weer met ze op vakantie. Mijn moeder zei: 'Neem je wel je medicijnen mee, ik hoop natuurlijk dat je ze niet nodig hebt, maar niet dat we daar nog eens naar een dokter moeten met je.". Dus ze snappen het niet, want i heb mijn medicijnen gewoon altijd nodig...

Maar ik ben benieuwd hoe het gaat, misschien hebben ze meer begrip na deze week, want voor het eerst zullen ze van dichtbij zien wat het voor mij inhoud om met astma te leven..Veel medijcijnen, veel last en veel slapen. Ik vertel ze niet eens meer dat ik nog steeds aan de Prednison zit, want dat kan ze niet aan. En eigenlijk heb ik medelijden met haar, want ik weet dat het ook een bron van frustratie is, ze vind het eigenlijk heel erg dat ik zo ziek ben en dat nodig heb, en dat doet haar pijn.

Daarom is het voor mij wel dragelijk om mee omte gaan, want ik weet dat ze een keer tegen mijn huisarts heeft gezecht toen ik er niet bij was dat ze zich erg schuldig voelde dat ze zo'n misbaksel op de wereld heeft gezet.

Met mijn schoonouders is het nog veel erger, want die zijn echt gemeen. Die maken me en publiek belachelijk op mijn astma, en als ik ergens weg moet lopen omdat er gerookt wordt, gaan ze me uitlachen of belachelijk maken. Ik krijg allemaal opmerkinge van: "" JOnge mensen tegenwoordig stellen ook niets meer voor, wij gingen gewoon altijd door". "Of, astma op die leeftijd zit allemaal tussen de oren". "Eens een beetje karakter tonen en doorgaan". Of opmerkingen naar mijn man dat hij het wel heel zwaar heeft met zo'n vrouw die niets kan, terwijl ik mijn huishouden goed en kwaadschiks nog wel bij hou..

Dus er blijven altijd mensen die je pijn doen. Maar vooral als je jong bent en nog thuis woont, probeer er toch over te praten! En hoe reageren je ouders als je zo'n aanval zou krijgen dat je naar de EHBO zou moeten? Dan zouden ze ook schrikken toch? EN vooral, twijffel niet aan jezelf, probeer af te stappen van het idee: "Oh, anderen vinden me stom als ik wegloop van een rokerig feestje enz.. "Sinds ik die klik in mijn hoofd heb gemaakt gaat het veel beter. UIeindelijk moet ik anders betalen voor het onbegrip van iemand anders.

En puffen in het openbaar is nog fijn natuurlijk, maar als het echt niet anders kan, dan gewoon doen!

Jeetje, Femste, ze snappen er echt niks van, he. Inderdaad toevallig dat jij op het zelfde moment hetzelfde onderwerp op het forum publiceerde. Mijn schoonouders snappen het ook niet, al moet ik zeggen dat ze in de loop der jaren er wat meer rekening mee zijn gehouden. Vroeger rookte mij schoonvader gewoon grote dikke sigaren en als ik dan zei dat ik er last van had, dan werd daar gewoon niet op gereageerd. Pas toen onze jongste zwaarbenauwd met de ambulance afgevoerd werd toen wij bij hun waren, zijn ze toch wel geschrokken en is er veel verbeterd. Maar echt snappen dat doen ze niet. Of ze vinden het i.i.g. wel lastig. Ze willen zeker niet horen dat het niet goed gaat. Zulen ook nooit aanbieden om te helpen, terwijl ze allebei goed gezond zijn en aktief zijn. Ik blijf dat wel jammer vinden dat ze niet betrokken zijn. Maar goed, het is niet anders.....

groetjes,

irene

Ik heb het juist andersom ervaren.

Als kinderen hadden mijn broer en ik niet de beste vorm van weerstand. Beide regelmatig ziekjes, en mijn broer zelfs wat erger. Bronchitus, en een keer een flinke longontsteking.
Die groeide eroverheen, maar bij mij werd het met de jaren meer.

Doordat mijn broer toen hij jong was regelmatig aan de AB zat, zijn mijn ouders vlug geworden op huisartsgebied. Kuurtje erin, dan is het het snelste over. Vragen wat het is, dan is je onzekerheid weg.

Nadat ik het stokje van me broer had overgenomen (nu is de lucky basterd nooit meer ziek) waren mijn ouders dus juist vlug met de dokter. Ook als ik nog even af wilde wachten, kwamen ze al met de vraag of het slim was om even bij hem langs te gaan.

En dat terwijl ik juist een gruwelijk afwachtende huisarts had!
Wat een combie ;)

Nou ja... ik vind het eigelijk wel fijn zo, ze compenseren lekker mijn eigenwijsheid!

Als ik sommige van jullie hoor, dan zou ik ze graag met jullie willen delen...