Ouders die je niet steunen

Ikzelf puf ook niet graag in het bijzijn van anderen alleen wel bij mn vriend en op de voetbal vind ik het ook niet zo erg, daar zijn er immers meerderen die puffen :)
Op mn werk in de trein etc. zou ik het idd nooit doen.
Mn ouders accepteren het ook niet echt die begrijpen niet dat ik iedere dag aan die puffers hang...om nog maar niet te zeggen dat ze t eigenlijk onzin vinden...
Maar nu ze merken dat die puffers toch wel redelijk helpen (ik ben een tijd veel slechter geweest) lijken ze het toch wel te gaan begrijpen!

hoi Daantje,

begrijpen je moeder het nou wel of nog niet. ik heb precies het zelfde ik moet continu naar de longarts toe omdat me ouders (beide) blijven roken in huis en willen er ok niets van weten en ze blijven gewoon binnen roken en mag er neits over zeggen. ik heb zelf een keer longfysiotherapie gehad om me luchtwegen onder controle te houde nmaar dat is helaas tot op heden nog niet gelukt heb het ook vaker benauwd doro me ouders. dus ik snap je volkomen het is echt Kut om zo maar te zeggen.  ;( en zeker als jou mams er nog overheen praat oo en niets intersseert! vaak denk ik dan waarom hebben ze kinderen genomen de kans is altijd groot dat ze iets hebben.

wat je nog wel is kan proberen dat ik heb zelf gedaan dat is een longverpleegkundige thuis laten komen waar je ouders bij zijn di het uitleggen wat het inhoud en wat er gebeurt als je een aanval krijgt. ze laten ook plaatjes zien. de verpleegkundige zijn van de thuiszorg maar moet je via je huisarts of longarts overleggen en vertellen waarom je dit wilt.
bij mij was het alleen zo dat me ouders gewoon stom zijn en zo iets hebben van bekijke het maar maar ze hebben wel naar het verhaal geluisterd en weten wat er kan gebeuren enz. dus als ik jou was zou ik dat gewoon een keer proberen en maak dan een afspraak wanneer beide ouders thuis zijn. en als je met je paps goed kan opschieten laat hem dan mee gaan naar je arts en zeg desnoods niets tegen je moeder maar kijk gewoon wanneer ze thuis is.

als er iets is mail me dan naar
denise594@hotmail.com

sterkte

groetjes Denise

Hoi Denise,
Wat word ik verdrietig van jou verhaal zeg!
Ik begrijp werkelijk niets van jouw ouders (en de rest hun ouder parner owd)
Je mag namens mij zeggen dat het een stelletje egoisten zijn(ik ben 40) en dat ze jou niet verdienen, hoe oud ben je btw kun je niet uit huis gaan als dat voor jou gezondheid beter is??

liefs en sterkte Hilda

hoi allemaal,
ik ben 27 jaar en getrouwd en heb zelf een kindje met benauwdheidsklachten.
ik zelf ben er dit jaar achter gekomen dat ik astma heb al 20 jaar minimaal.
toen ik dit mijn ouders vertelde zeide ze tegen me "Ja, je vader heeft het ook, niks aan te doen!"
verder is er geen woord meer over gesproken.
maar als mijn moeder pijn aan de vinger heeft moet de hele werled het weten.
ook word er met mijn astma weinig rekening gehouden door mijn ouders. ook houden ze geen rekening met de benauwdheidsklachten van mijn dochter.
er word gewoon gerookt en als ik bij mijn ouders op visite ga dan ligt er een bal stof waar je U tegen zegt.
terwijl ik daar heel benauwd van word en mijn kleine meid ook.
ik kan er niet met mijn ouders over praten want het is allemaal onzin en ze kunnen niet overal rekeining mee houden.
(ik mankeer nog al veel)
heb veel chronische aandoeningen en klachten.
het is gewoon om ziek van te worden.
mijn man is een schat.
hij rookt maar alleen buiten.
met verjaardagen zegt hij tegen iedereen dat er gerookt mag worden op een speciaal plekkie.
ons balkon
hahahahaha
er staan daar 2 stoelen en een tafel met een asbak erop.
hij zorg ook altijd dat ventolin in de buurt is.
zo ligt er een in de keuken, slaapkamer, woonkamer en in mijn tas.
zelfs ligt er een in de auto.
dus die is het tegenovergestelde van mijn ouders.
min ouders hebben mijn medicijnen gezien en zijn er van geschrokken, maar ze zeggen dat ze nie overal rekening mee kunnen houden.
heb tot begin dit jaar ook altijd gerookt en dat geven ze me nu op mijn bord.
ik ben benauwd omdat ik altijd gerookt heb.
toen ik hoorde dat ik astma had heb ik van het een op het andere moment alles weggegooit en rook ik nie meer hoe moeilijk het ook is.
zo dit is een lange klaagzang geworden maar ik wilde alleen ff laten weten dat ook oudere kinderen die het huis uit zijn problemen met de ouders kunnen hebben over de astma.
ik kan me er erg goed in het verhaal kan vinden.
grtjs natasja

jonge jonge onbegrijplijk als je sommige verhalen leest. het zal wel vaker gebeuren maar ik kan he haast niet voorstellen. onze zoon, nu 12, had al vroeg vrij veel last van astma. ik werk niet zodat er altijd iemand thuis is als het misgaat. hier in huis wordt niet gerookt.(gelukkig roken wij beide niet) maar mijn vader en broer en schoonzus wel. die gaan standaard naar buiten als ze een sigaret willen. dat is vanaf het begin geen punt geweest. dus ik vind het echt onbegrijpelijk sommige verhalen hier. heel jammer voor jullie. toch dapper dat jullie zo doorzetten.
veel suuces in de strijd.
rakker

Mijn ouders reageerden eigenlijk nauwelijks. Ik was al jaren benauwd, dacht dat ik een slechte conditie had. Tot iemand me (na een aantal km heel hard fietsen, heuvel op, heuvel af) hoorde piepen en rochelen in een poging adem te halen zei dat ik misschien eens langs de huisarts moest, hij vond het eng klinken. Ik wist niet goed hoe ik dat tegen mn ouders moest brengen, want die zijn heel erg van: 'stel je niet zo aan', maar ik heb gezegd dat ik eens naar de huisarts wou en ik heb een afspraak gemaakt. Toen ik eenmaal wist dat ik inspanningsastma heb, reageerde mn vader er niet op, mn moeder had zoiets van: 'oh. Rot voor je'. Dat was het.
Rekening met me houden hoeven ze niet, ze roken allebei niet ofzo, en zoals ik zei heb ik slechts inspanningsastma, dus het stelt niet zoveel voor. Ook woon ik op mezelf.
Maar het interesseert ze ook niks, volgens mij zien ze het nog steeds als aanstellen. Maar daar zit ik niet mee, ik heb een longfunctieonderzoek gehad, en ik krijg niet voor niks medicijnen voorgeschreven. Ik weet dat ik me niet aanstel, en dat is genoeg :)

Heey Alathariel,
knap van je dat je er niet mee zit! Ik zou er zelf erg mee zitten als mijn ouders het niks zou interesseren. En ik zou helemaal pissed worden op ze als ze het nog steeds zien als aanstellen, want dat is echt belachelijk!! Ik heb veel mensen in mijn omgeving die mijn astma en bronchitus zien of zagen als aanstellerij en ik kan er nog verdrietig om worden. Ik vind het knap van je dat je je zo sterk houdt! Je hebt groot gelijk, jij weet dat je je niet aanstelt en dat is genoeg. Jij weet de waarheid!
XxX Emily

woow, kschrik ervan als ik al die verhalen lees van ouders/partners die zo weinig begrip tonen!
Ik heb het wat dat betreft heel goed. Mijn ouders begrijpen over het algemeen wel wat het is, hoewel mn ma soms dingen neit kan accepteren. Ze kan er maar niet bij dat ik sommige dingen moet laten vanwege mn astma en dat ik vrijwel nooit uit kan gaan omdat ik bijna letterlijk stik van de rook.
Mijn ouders hebben gelukkig nooit gerookt, en mn vriend ook niet. Als er familie bij ons komt moeten ze buiten roken. In eht begin was dat nogal "moeilijk"voor ze. Maar als ze het weigeren stuur ik ze ook echt direct ons huis uit, en gelukkig snappen mn ouders dat wel en helpen ze ook mee dat de familie bij ons thuis niet rookt. 

Puffen doe ik wel gewoon waar iedereen bij is. Kvind het vreselijk om mensen te laten schrikken, maar vaak is een anval dusdanig erg dat ik echt niets anders kan dan medicijnen nemen. Kheb sinds kort een nieuwe puf, ventolin met volumatic, kheb deze nog nooit gebruikt waar anderen bij zijn. Kben wel bang dat ik daardoor nog meer mensen zal laten schrikken, maar ja, het alternatief is ook niks.

Ik wil iedereen die veel problemen heeft met begrip van ouders en partner echt heel erg veel succes wensen! en blijf voor jezelf op komen!!! zij willen graag zo normaal mogelijk leven en genieten van het leven, maar JIJ ook!!!!

groetjes irene

Bij mij lijkt de situatie iets te verbeteren. Mijn moeder was laatst bij de huisarts en toen heeft ze het nog over mij en mijn astma en allergie gehad. Ze had het erover gehad wanneer ik nou het meest benauwd was en hoe ik mijn weerstand kon verbeteren. Ik geloof dat ze het nog steeds niet helemaal begrijpt maar het feit dat ze er met mijn arts over gaat praten is voor mij wel een teken dat ze ergens toch bezorgd oid is. Ik hoop dat er een tijd komt dat ze het echt gaat begrijpen en accepteren.

Wij houden ook heel erg rekening met onze dochtertjes, vind ik normaal. Vorig jaar zijn wel zelfs niet naar een sinterklaasfeestje geweest (van de voetbal van mijn man) omdat dat in het cafe was en ze hadden toen allebei veel last die periode. Dat zijn keuzes die je moet maken.

Maar mijn schoonzus en schoonbroer rookten ook in hun terwijl hun zoontje astma heeft. Nu doen ze dat niet meer omdat er nieuw behang hangt  :? en plots merken ze dat hij minder puffers nodig heeft  :? Kun je je voorstellen.

Hier in ons huis mag niet gerookt worden en iedereen respecteert dat. Het moet ook, anders mag die persoon van mij onmiddellijk vertrekken. Onze schoonzus weet dat haar hond hier niet binnen mag, jammer maar helaas. Enz enz alles doen om de last en de medicatie minimaal te houden is in mijn ogen doornormaal. Ik snap het ook niet hoor hoe je anders kan denken. Moet heel moeilijk zijn als kind om dat te ervaren van je ouders.