Ouders die je niet steunen

Hallo Daantje!

Tjee, wat vervelend allemaal! Wat moet het moeilijk zijn om op deze manier je eigen astma te accepteren! Dat is al moeilijk genoeg als je omgeving je wel steunt!

Mijn ouder steunen me wel, en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik besef me heel goed dat dat ook anders kan. Dat merk ik vooral met vrienden en collega's. Je leert je echte vrienden echt kennen in deze tijden!
Mijn ouders vinden het heel moeilijk om te zien dat hun dochter van 23 zo jong al een chronische aandoening heeft. En daardoor vaak niet kan doen wat ze graag had gewild.
Soms denkt mijn moeder wel te makkelijk. Dan denkt ze bijvoorbeeld dat ik nog wel meer kan werken, of uit kan gaan. Maar er zijn ook momenten dat ze me juist afremd wanneer ik dat liever niet heb. Dus zo blijft het wel in evenwicht. Het zal ook vast komen doordat het voor hun ook moeilijk in te schatten is wat ik wel/niet kan. Omdat dat elke dag weer ander is.

Wat jammer dat je weinig contact hebt met je vader, anders zou hij kunnen praten met je moeder.
Ik heb wel een paar ideetjes waardoor je met je moeder misschien wat meer op één lijn komt.
Het belangrijkste is dat ze weet wat astma is, en hoe jij dat ervaart. Benauwd zijn, niet kunnen doen wat je wil etc.
Als iemand niet weet wat het is kun je geen begrip verwachten. Echt snappen doen ze het nooit, dat kan pas als ze het zelf voelen. Maar uitleg is heel belangrijk.
Ze ( of jullie samen ) kan kijken op astma sites. Jij kunt lid worden van het astmafonds, dan krijg je een aantal keer per jaar een tijdschrift over astma.
Je kunt boeken huren uit de bibliotheek. Jullie kunnen samen naar de huisarts. En dat de huisarts jou dan helpt bij het uitleggen van je astma.
Misschien kun je je moeder jou stukje op deze site laten lezen met de reacties van de lotgenoten erbij?

Ik vind het heel erg dat je moeder doorrookt waar jij bij bent, laatstaan in huis. Want als jij dan thuis komt heb je er ook last van. Is ze misschien zelf bang voor een longaandoening omdat ze rookt? Dan zou het kunnen dat jou verhaal haar nu angstig maakt. Maar dan nog moet je voor je kind kiezen.
Als jou astma niet goed behandeld wordt kan het erger worden, soms zelfs blijvend erger. Je moet gewoon niet leven in een ruimte waar gerookt wordt!
Misschien kan een gepsprek met de huisarts hier uitkomst bieden. Ikzelf vindt het gewoon oneerlijk, je moeder kan toch ook even buiten roken? Dat legt ze jou geen verslechtering van je astma op!

Ik wens je heel veel sterkte en succes!

En misschien tot ziens hier op het forum!

Groetjes Marjolein

Hey Daantje,

Wat erg dat je moeder zo tegen je doet!  >:(
Wat veel mensen hier aanraden is de rietjesdemo, je laat je moeder met haar neus dicht een tijdje door een rietje ademen, dan voelt ze zich ongeveer zo, als wij het benauwd hebben. Ik heb het zelf nog nooit hoeven laten doen bij iemand, maar ik denk dat het wel iemand goed doet beseffen hoe je je voelt, vooral als ze dat een hele tijd zo moet volhouden.
Netals Marjolein zegt, neem haar eens mee naar je huisarts, die kan haar vast haarfijn uitleggen dat astma zomaar met een therapie te genezen is en dat je helemaal niet mag roken in bijzijn van een astmapatient! Je moeder bedoelt het vast wel goed ze heeft alleen denk ik het idee van: Als ik ontken dat het er niet is, dan is het er ook niet...
Dan hadden mijn ouders ook een tijdje, nu vinden ze het nog steeds lastig om het erover te hebben, maar ze proberen het wel goed. Dat je ouders je niet helemaal steunen of totaal niet maakt idd erg verdrietig. Laatst maakte mijn vader nog een grapje over mijn hondenallergie, ik kon wel ff op de hond passen voor een week of 2, anders had ik ook nooit last van de allergie. Ik vond het echt niet grappig maar ja....  >:(
Tja hoe ik het opgelost heb, er veel over praten met ze, bijvoorbeeld mijn plotselinge hondenallergie. Ik was steeds zieker als ik bij mijn ouders was geweest en herstelde pas weer na een paar dagen. na een tijdje wou ik eens proberen of ik dat kon doorbreken door thuis te blijven, dat heb ik met hen overlegd. Sindsdien gaat het veel beter met mij en dat kunnen ze ook merken zeggen ze, ze zeggen het niet zo direct, maar wel vaker van zo je ziet er gezond uit enzo..
Misschien kan je als je toch met je moeder bij je huisarts bent voorstellen om het eerst eens te gaan proberen dat zij een tijdje gaat buiten roken of in een schuurtje en dat naderhand gaat luchten ofzo. En natuurlijk de gordijnen etc wast. Dan  draait ze vast wel bij als ze merkt dat je dan minder last hebt van je astma.
Foldertjes van het astmafonds; kan je bijv krijgen bij je apotheek; helpen denk ik ook wel.
Ze wil vast wel luisteren naar je huisarts en/of de foldertjes! Veel succes en sterkte!

liefs bioloogje

Bedankt voor jullie lieve berichtjes en adviezen. Dat doet me echt heel goed. Toen ik dit bericht typte zat ik er echt even doorheen en wilde ik liefst alleen maar janken. Ik wil gewoon een stukje begrip en dat is toch wel heel belangrijk bij mensen die zo dicht bij je staan. Ik ben blij dat ik even mijn hart kan luchten hier. Ik woon nu op mezelf en ik probeer mijn kamer hier zo schoon mogelijk te houden. Helaas ligt er wel vloerbedekking maar ik heb er voorlopig nog geen last van en mijn huisgenootje met astma ook niet en die woont er al langer. We zitten met twee astmapatienten in een huis dus we snappen elkaar wel. Wel fijn.

Het probleem met mijn moeder is dat ze echt niets wil: niet mee naar de huisarts (want die man is geen goede arts en ze mag hem niet en blabla), geen folders lezen (want ze weet het toch allemaal beter), niet stoppen met roken (want vroeger had ik ook geen last), niet buiten roken (want het is haar huis). Ik word er zo moedeloos van. Ik merk gewoon dat als ik een weekend thuis ben ik veel vaker ventolin puf. Zeker als ik net thuis ben want volgens mij wen je ook wel aan die rook ofzo.

Ik weet echt niet meer goed wat ik kan vragen aan haar wat ze wel wil. De longverpleegkundige zei ook al: laat haar buiten roken maar daar trapt ze echt niet in. Dat weet ik nu al.  :N

Hoi Daantje,

Onbegrip is het ergste wat er is. Maar meid, ooit komen er betere tijden. Mijn ouders leken het allemaal ook niet te snappen, nu zijn ze enigszins bezorgd. Alleen ze denken nog steeds dat het geen astma is, omdat ze me niet benauwd zijn. Lees ook eens het topic En nu?! daar staat een hoop in over het onbegrip van mijn ouders.

Bij mij heeft het zich zelf een beetje opgelost...Het enige wat ik tegen mn moeder heb gezegd is toen ze weer was begonnen met roken: Ik kom je never nooit niet aan de zuurstof leggen, want dan is het je eigen schuld! Ze rookt overigens wel buiten... Dat heeft ze uit zichzelf gedaan.

Sterkte meis! Liefs, Nina

Hoi Daantje,

Wat erg zeg dat je ouders je niet steunen.

Ik heb je een pb-tje gestuurd.

Groetjes
Miranda

Miranda, ik vond je berichtje heel lief en dankjewel dat je daar illegaal op Heideheuvel nog tijd voor wist te vinden. Dat waardeer ik echt heel erg.

Ik weet onderhand echt niet meer zo goed wat ik moet doen. Afgelopen weekend liep mijn moeder ook zo moeilijk te doen om mijn voorzetkamer schoon te maken. Ik durf ook eigenlijk niet te puffen in haar bijzijn terwijl ik het met mijn vriend om me heen geen probleem vind. Heb het zaterdag toch half/half gedaan, ik was op mijn kamer en zij de hal aan het stofzuigen. Misschien dat ik haar op die manier kan laten zien dat het geen onzin is en dat ze het wel moet accepteren. Puffen jullie wel in het bijzijn van anderen? Ik vind het zo moeilijk allemaal. Ik wil alleen maar een stukje acceptatie en begrip. En zelfs dat gunt ze me niet  ;(

Hoi Daantje,

Geen dank hoor!

Nee ik puf nooit in het bijzijn van anderen (alleen in het bijzijn van mijn vriend). Ook niet in het bijzijn van mijn ouders.
Doe dat liever alleen zeg maar. Zit wel eens te denken om gewoon in het openbaar te puffen, maar doe het nog steeds niet.
En of je meer begrip kweekt door in het bijzijn van bv je ouders te puffen weet ik niet. Kan me ook voorstellen dat mensen het puffen ook onzin vinden als ze toch al geen begrip hebben voor je astma.

Groetjes
Miranda

Hoi Daantje,

Ik puf nooit in bijzijn van anderen, alleen mn vriend mag het zien. En bij mn vrienden vind ik het ook niet erg (draai me vaak wel weg, omdat ik anders bang ben dat ik in de lach schiet). Maar bij mn ouders, ho maar. Soms is het niet te voorkomen, dan ben ik aan het puffen en dan kan ik niet zeggen of ze wel of niet binnen mogen komen. Dan komen ze toch binnen en zien ze het wel.

Tja, ik had gister ook weer een woordewisseling met mn broertje en mn moeder. Ik zei tegen mn broertje dat ie niet zo met de kaneel moest stuiven. Zegt ie gelijk: oh nee daar krijg je zeker een astma-aanval van (heel sarcastisch). En dan gelijk mn moeder: blablabla, dat kon niet en ik moest niet zo zeuren. Zonder dat ik er ook maar iets over had gezegd  :P maar goed, ik ga er gewoon niet meer op in...

Bij mij is het vanzelf gegaan dat ze er wat meer begrip voor kregen, met name nadat ik van de huisarts voor de tweede keer naar de LA MOEST, dat heeft toch wel wat in hun losgemaakt blijkbaar.

Sterkte! liefs, Nina