Ouders die je niet steunen

hey daantje,

wat ouders betreft ze zijn niet altijd zo begrip vol! ik herken jou verhaal helemaal! vroeger kon het wel blabla.. heb je nu wat aan zeker.. het enige wat je kunt doen is blijven praten. .. mischien doet ze wel zo omdat ze het zelf ook niet kan accepteren.. ik denk dat dat bij mijn ouders het geval is... en als je je niet goed voelt moet je ze dat juist laten merken en puffen in hun bij zijn en je piekstroom blazen.. is absoluut niet prettig ik weet het maar dan krijgen ze wel meer inzicht in de situatie...

heel veel succes

liefs susan

  >:(  pfffff lastig hoor onbegrip van je ouders.
zelf ben ik van kind af aan al astmapatient en mijn ouders hadden volgens mij niet eens het besef wat astmatische brongietis was rookten gewoon waar ik bij zat enzo
hierdoor kan ik mijn puberdochter nu wel goed begrijpen en steunen weet zelf heel goed hoe het is
om met zon rotziekte te moeten leven

liefs ukkie

Hoi Daantje,

Mijn ouders hebben me tot voor kort ook niet echt gesteund. Ik heb nu wel de steun van mijn moeder, mijn vader vindt alles wel best eigenlijk. Ik heb ontzettend veel gepraat. Wat bij mij de omslag gaf was een gesprek met mijn moeder waarin ik aangaf het heel vervelend te vinden dat ik elke dag benauwd ben en dat ik echt niet tegen al die geurtjes kan. Sindsdien toont mijn moeder begrip, ze laat me de kamer uitgaan als ze met rotspul gaat poetsen, dat soort kleine dingetjes.
Blijf dus doorvechten en laat merken dat je het voor je moeder ook erg vervelend vindt.

Heel veel sterkte, kom voor jezelf op!

Groetjes
Hilde

Gelukkig heb ik  2 begrijpende ouders, die helaas ook chronisch ziek zijn ;(
Mijn vader heeft COPD en heeft 3 hartinfarcten gehad en 2 maal een hartstilstand, en daarnaast ook nog eens 3 maal een longbloeding en een longembolie... en mijn moeder heeft reuma artritis en zuikerziekte, en ze heeft al 2 maal een CVA gehad..

En ik zelf heb al astma sinds m,n geboorte ongeveer, waardoor ik vele jaren van mijn jeugd in het ziekenhuis doorbracht ;( dus ja wij begrijpen elkaar wel...

Maar ik vind het echt heel erg dat er ook mensen zijn die hun eigen kinderen, ouders niet geloven, of die met de oogkleppen op rond blijven lopen... dat is heel erg jammer.

Maar goed, ik wens iedereen die problemen heeft met zijn/haar ouders veel sterkte toe :W

Ik was al jaren aan het kwakkelen met mijn luchtwegen tot ik begin dit jaar naar de huisarts ging. Mijn moeder vond dat eigenlijk onzin. Sinds een paar maanden weet ik dat ik astma heb, wat ik al heel lang heb vermoed. Mijn moeder probeert nu alleen steeds om dit keihard te ontkennen. Laatste keer toen ik terug kwam van de huisarts vertelde ik dat ik langer nodig heb om uit te ademen dan een normaal persoon en het daardoor benauwd krijg. Toen zei ze doodleuk: dan ga je daar toch therapie voor volgen, ben je van je astma af  :? Verder rookt ze in huis, ook waar ik bij ben en daar wil ze absoluut geen commentaar op. Ook als ik iets zeg over astma of medicijnen ofzo dan gaat ze gelijk over op een ander onderwerp. Ik word hier heel verdrietig van, vooral omdat ik mijn ei niet kwijt kan en gewoon baal dat ze me alleen maar tegenwerkt en me niet helpt.

Mijn vader heeft vroeger bronchitis gehad en hij snapt het wel. Mijn stiefmoeder heeft zelf ook astma. Met hen heb ik alleen nauwelijks contact meer dus daar heb ik ook niets aan.

Mijn vraag: herkennen jullie dit? Hoe gaan jullie ouders om met jullie astma? Hoe ga je hiermee om? Hoe kan ik mijn moeder erop wijzen dat het geen bullshit is en dat ik er niet zomaar vanaf kom en dat ik wil dat ze me steunt?

Liefs, Dana

Hoi Dana,

Ik heb je verhaal gelezen en ik moet helaas bekennen dat dit in mijn omgeving ook zo gaat.
Toen ik nog thuis woonde wist ik nog niet dat ik astma had (wel hooikoorts).
Ik woon samen met mijn vriend (de diagnose astma en de ernst van de allergieen werd pas gesteld toen we al samenwoonden). Mijn ouders roken niet en als we bij ze op bezoek gaan mag er niemand roken, maar ik kan wel honderd keer tegen mijn moeder zeggen dat ik het benauwd krijg van haar parfum.
En geen van twee begrijpen ze het als ik zeg dat ik niet langs kan komen (ze zitten op de camping en als het mooi weer is is het stikheet in onze auto en mega benauwd). Ze komen dan niet zelf even langs of zo.
Met de moeder van mijn vriend en zijn broer is het net zo.
Ze snappen niet dat je het benauwd hebt. Toen we nog niet samenwoonden was ik in de weekenden vaak bij mijn vriend. Ik kreeg (bijna) altijd hoofdpijn en had het benauwd doordat ze een kat hadden.
Dat weet ik nu maar toen niet! Nu heeft zijn moeder deze kat nog en als we langsgaan voel ik me echt niet lekker (hoofdpijn en benauwd) maar ze zullen niet zeggen van goh we komen wel wat vaker bij jullie nee. Een recent voorbeeld: Het concert van Live bij open air Ahoy.
Ik had twee kaartjes gehaald want ondanks mijn ernstige hooikoorts gaat het buiten in de pollen toch net iets beter dan binnen in de vieze stink rook. Krijg ik een mailtje van mijn zwager. Live treedt toch binnen op. Verder niet zo iets van Ik vind het echt verveld voor je dat je nu niet kan gaan...Ik ga gegarandeerd onderuit of ben er een week ziek van.
Af en toe heb ik het helemaal met ze gehad...
Misschien geeft het je steun dat je weet dat jouw moeder niet de enige is die het niet begrijpt
of wil begrijpen!

Mijn ouders praten er nooit met me over. als we bij hun op bezoek gaan mag er 'gewoon' binnen gerookt worden terwijl ze weten dat ik daar niet tegen kan. ik heb als astma vanaf dat ik klein was dus ze weten precies wat er goed en slecht voor me is want ze zijn vaak genoeg met me bij dokters en longartsen enzo geweest. dan vind ik het zo stom dat als ik dan op bezoekkom en ze weten het van tevoren dat er dan niet even goed gestofzuigd kan worden en dat alle visite gewoon binnen mag roken!!
Toen ik vertelde dat ik weer bij de longarts was geweest en dat het er eigenlijk niet zo goed voorstaat allemaa; reageerde ze ook eigenlijk bijna niet.

Groetjes, popje

Hoi Daantje,

Als mens kan je niet begrijpen dat iemand zijn kind niet kan aanvaarden zoals het is. Het is misschien wel wat verkeerd uitgedrukt, maar in princiepe komt het er wel op neer.

Mijn stiefvader stak letterlijk met de ene sigaret de andere aan. Ik heb nog geweten dat hij twee sigaretten tegelijk rookte omdat hij vergeten was dat hij er reeds eentje op had gestoken en er dus een nieuwe opstak.

Ikzelf heb van kind af aan astma gehad. Waarschijnlijk als baby al. Ik herinner me nog dat ik een paar keer door het oog van de naald ben gekropen en ooit was het zo erg dat de mensen van het ziekenvervoer vlakweg zeiden dat ik levend binnen zou gebracht worden maar niet meer levend uit het ziekenhuis zou komen. Dat moet heel dramatisch moment geweest zijn want mijn opa wilde dan dat ik tenminste thuis in zijn armen zou sterven terwijl mijn oma mij toch wilde meegeven. Nu goed, onkruid vergaat niet, daar ben ik wel het bewijs van.

Toen mij ma mijn stiefpa leerde kennen, werd ik door haar meegenomen. De nieuwe HA schreef wandelingen langs de zee voor en dat was het. Ik was inderdaad minder vlug ziek maar de benauwdheid bleef. Hier werd echter nooit meer naar omgekeken want doodziek werd ik toch niet meer. Ik moest maar normaal doen vond mijn ma.

Als het echt teveel werd door de rook en ik begon te hoesten kreeg ik naar mijn voeten. Bovendien moest ik stoppen met hoesten. Als ik dat niet deed wist ik wat er me te wachten stond en dus onderdrukte ik mijn hoest zo goed en kwaad het ging.

Als het dan echt niet meer ging of ik moest toch hoesten en mijn stiefpa had een goede bui dan was de enige vergelding dat hij de rook in mijn gezicht blies voor een tijdje. Had hij een minder goede bui dan kreeg ik wel een paar stompen in mijn maag of boven op mijn schedel. Mijn ma stond daar altijd op te kijken en zei me dat het mijn eigen schuld was, ik had maar niet moeten hoesten.

Ook in de auto rookte hij verschrikkelijk. En altijd waren alle ramen potdicht want van de tocht die door een openstaand raampje binnenkwam kon je ziek worden. Uit angst durfde ik niet eens te vragen om iets open te zetten of om op te houden met roken. Nu ja, dat is dus nu allemaal verleden tijd en het blijft beter daar waar het is, in het verleden dus.

Toen een aantal jaren geleden astma werd vast gesteld bleek tevens dat ik amper 30% longfunctie heb. Eten is voor mij een hele karwei en ik wordt daar heel erg moe van. Ook praten is vaak een hele opdracht. Een zin in één adem afmaken is vaak te moeilijk en moet ik halverwege naar adem happen. Als ik een verhaal moet doen dan ben ik vaak voor een tijdje van de kaart.

Ondertussen heb ik een hele lieve en begripvolle man leren kennen en hebben we samen drie dochtertjes en een vierde en laatste kindje onderweg.
Ondanks het feit dat mijn man me werkelijk alles uit de hand neemt, wat binnen de mate van het mogelijke ligt: Stofzuigen, dweilen...enz. wil hij er niet van horen om te stoppen met roken.
Sigaren zijn minder ongezond vind hij en hij rookt er maximaal twee op een avond. Maar opnieuw hebben we geen frisse lucht in onze living want dan waait zijn sigaar uit of wordt de rook in zijn gezicht geblazen. Alweer alles potdicht. Maar nu kan en mag ik vrij hoesten en zelfs puffen als het niet gaat.
Hem vragen om niet meer te roken durf ik niet echt omdat hij echt alles voor me doet en sowieso al heel begripvol is en ik hem dit vleugje genot niet wil afnemen.

Mijn moeder is stikjaloers op mij om alles en nog wat. En als ik bij hen op bezoek ga en ik moet hoesten van de sigarettenrook van mijn vader krijg ik nog steeds de verwijtende blikken van haar. Mocht één van mijn kinderen problemen hebben zou ik het wel onder ogen zien en ervoor zorgen. Ik zou het niet verwijten of straffen omdat het ziek is, niet als ze klein zijn en niet als ze groot zijn. Jammer genoeg heb ik al één probleemdochtertje waarvoor ik zoveel mogelijk doe om haar te helpen met haar huidproblemen. Ik kon vroeger mijn ma al niet begrijpen maar nu ik zelf kinderen heb kan het er bij mij niet in dat ouders zo kunnen reageren en in het bijzonder dan moeders.

Sterkte Daantje en probeer het je niet aan te trekken. Het is eenvoudig om zeggen, maar heel moeilijk om doen, maar als je erin slaagt zoals ik dan wordt het een pak makkelijker. Mijn ma kan me niet echt meer raken, met niks. Ze wenste me onlangs niet eens een gelukkige verjaardag bv., maar dat doet me dus niet veel. Je denkt er natuurlijk wel aan, maar dan hef ik mijn schouders op en bedenk me dat mij dat ook goedkoper uitkomt omdat ik dus ook een telefoontje, wenskaartje of erger nog een cadeautje met bezoek uitspaar.

Wat je verteld van je moeder is ook om hopeloos van te worden. Ook daar kan ik van meespreken.
Iemand raadde je aan om eventueel je ma voor een keuze te zetten. Of je rookt niet als ik thuis ben of jij komt maar bij mij langs.
Ik hoop oprecht voor jouw dat het werkt.
Mijn regel is dat er in mijn auto niet gerookt wordt. Mijn man is het daarmee eens. Als ik echter mij stiefpa in mijn auto heb dan is het eerste dat hij doet de asbak naast/onder mijn stuur open trekken en een sigaret aan steken.
Als ik hem dan beleefd maar dringend vraag van niet in mijn auto te roken dan heft hij alleen zijn schouders op en zegt dat het toch maar ééntje is, en het blijft bij ééntje want hij steekt er pas een nieuwe aan onmiddellijk nadat hij de eerste doofde. Hij maakt er dan nog een grapje van.  Als ik hem erop wijs dat het hier wel om mijn wagen gaat en dat ik hier toch wel zeggenschap in heb omdat het om mijn gezondheid gaat krijg ik steevast als antwoord dat hij moet roken omdat hij het anders veel te benauwd krijgt. De enige keren dat hij nog in mijn auto mag zitten zijn de momenten dat ik hem weer eens in ademnood naar spoed moet brengen en dan moet ik er nog goed op letten dat er geen brandende sigaret is alle haast in mijn wagen achterblijft.


Ik hoop echt Daantje dat je een oplossing vind.
Kizmet.

Hoi allemaal,

Ik ben vandaag voor het eerst en ik zie zoveel verhalen die overeenkomen met mijn verhaal! Ik herken je probleem Daantje. Niet in de zin van mijn ouders, maar ik de zin van mijn schoonouders en (gedeeltelijk) partner. Ik weet sinds een half jaar dat ik astma heb en vind het zelf ook moeilijk te accepteren dat ik niet meer alles onbeperkt kan doen. Nu is het alleen zo dat mijn schoonouders er totaal geen rekening mee houden. Ze roken de ene sigaret na de andere (ook als ik in de kamer ben) ze gaan snoeien op de camping als wij komen (zodat ik steevast na 10 minuten op apegapen lig van de astma en hooikoorts) enz enz. Mijn schoonmoeder weigert het ook om te vragen naar mijn astma, ze vraagt steevast met een enigzins denigrerend toontje hoe het met mijn 'benauwdheid'gaat.

Mijn vriend begrijpt niet echt wat het is. Hij heeft het vroeger vaak benauwd gehad en is erover heen gegroeid. Hij (en mijn schoonouders) vinden het denk ik pas menens als ik aan de beademing in het ziekenhuis lig. En ik weet zeker dat op het moment dat ik eruit zou komen, dat ze zullen vinden dat ik me niet aan moet stellen. Toch is mijn vriend wel degelijk bezorgd, maar hij denkt dat op het moment dat ik er niets over zeg (omdat ik hem er niet altijd mee lastig wil vallen) dat er dan ook niks aan de hand is. Ook hij rookt, niet in de mate van mijn schoonouders, en hij weigert ook om te stoppen of buiten te roken (het is ook zijn huis!) ik ben eigenlijk wel blij met dit weer, want dan zitten we in de tuin en heb ik er minder last van!

Ik vind het wel 'mooi' om te zien dat eigenlijk iedereen tegen dit soort onbegrip aanloopt! en ik ga zeker de rietjes methode toepassen!

Hoi Allemaal,

Ik vind echt vreselijk om te horen dat sommige ouders zo met hun eigen kind(eren) omgaan. Ik denk niet dat ze begrijpen wat het is om astma te hebben, maar ja dan nog zal je je als ouder(s) erin moeten verdiepen..het gaat toch om je kind?...dat lijkt mij dan. Nu lees ik wel dat dat dus vaak niet zo is!

Ik ben echt blij dat mijn ouders me wel echt steunen. Niet dat we het er vaak over hebben, maar mijn moeder houdt echt rekening met me, gaat mee naar het ziekenhuis, naar longarts als ik dat wil, in huis mag niet gerookt worden, als ik te benauwd ben brengt ze met overal naartoe met de auto als ik weer eens niet kan fietsen...ik heb dan ook al astma vanaf jongs af aan, en toen ik jong was heb ik ook meerdere keren net kantje boord gelegen, misschien dat mijn ouders hierdoor weten hoe erg het kan zijn..Maar ook nu, nu het weer slecht gaat met mijn astma, steunt me moeder me super, soms is wel even net iets te overbezorgd, maar liever dat he!

Het enige wat ik jullie wil zeggen is dat ik het echt knap vind van jullie hoe jullie toch zo de situaties oppakken en doorgaan. Het lijkt me echt nog moeilijker om met je astma om te gaan als er thuis als geen rekening mee wordt gehouden...Sterkte!!

Liefs.

Ik vind het vreselijk om te lezen hoe asociaal ouders en partners met een aantal van jullie omgaanOok ik weet sind een half jaar dat ik ernstige astma heb, vanaf het moment dat ik thuiskwam werd er een rookverbod ingesteld voor iedereen, zelfs een deel van de tuin(waar ik vertoef)is rookvrij.Ik puf waar iedereen bij is omdat ik gemerkt heb dat dat heel goed werkt, het zgn schokeffect!
Ook lees ik dat er een aantal mensen zijn waarvan de partners alles doen behalve stoppen met roken in de omgeveing van jou , de astmapatient!!je bent bang om zn genot te ontnemen! en jij dan!!
Zijn kwaliteit van leven word echt niet verstoort door even buiten te roken terwijl die van jou vreselijk verstoort wordt.Hallo wakker worden allemaal, voor jezelf opkomen in je eigen huis, het is al erg genoeg dat het buitenshuis zo moeizaam gaat. laat thuis nog een fijne plek zijn om te vertoefen,

groetjes Hilda