Hoi, bij deze mijn verhaal in een notendop.

03-11-2006 om 17:26 uur Gesloten

Hoi allemaal,

Allereerst bedankt voor jullie medeleven.
Het doet me elke keer weer goed zoals je hier een hart onder de riem krijgt geschoven.

Donderdag 19 oktober ging ik dus naar de huisarts.
Zowel mijn saturatie als mijn piekflow waren dusdanig laag dat ik het ondanks de prednison en antibiotica niet meer trok.
Hij stuurde me door naar de Ehbo van het Ikazia ziekenhuis in Rotterdam.
Na de broodnodige onderzoeken en bloedgasmeting werd er een bed gereed gemaakt en werd opgenomen.
Ik had mijn spullen al bij me want iets anders had ik toch niet verwacht.

Ik werd aan de pomp gelegd en kreeg intraveneus prednison 80 toegediend.
De tweede dag werd er al begonnen met afbouwen naar 40, omdat het tegenwoordig regel is die rommel zo snel mogelijk weer af te koppelen en af te bouwen ivm botontkalking.
De derde dag over op de pillen.

Dat werd dus gedonder in het vooronder, want ik werd alleen maar zieker.
Maandag ging de pomp er dus weer op en wel voor 7 dagen op de 80.
Ik word knettergek van dat spul.
Kan niet meer denken, zwel enorm op en het geeft onder mijn huid een chemische reactie.
Mijn aderen konden het ook niet meer verdragen en elke ader die geprikt werd ging ontsteken en weigerde de prednison op te nemen.
Hooguit 18 uur kon ik het volhouden en dan moest er een nieuw infuus gezet worden.
Door de prednison gaan de aderen heel diep liggen en kunnen ze niet meer prikken omdat er niets meer te zien of te voelen valt waar ze wezen moeten.
Op een gegeven moment prikten ze gewoon blind in de hoop iets te raken.
Ik lijk wel een speldekussen.

Na die 7 dagen mocht er afgebouwd worden naar 40.
En weer twee dagen later afbouwen via pillen.
Daar word ik dus nog zieker van.
Enorme afkickverschijnselen heb ik daarvan.
Zulke spierspasmen en kramp, dat mijn benen me niet kunnen dragen.
Letterlijk kruipen naar de wc.
En die kramp..................
Zelfs kramp in mijn tong en dat is heeeeeel eng!
Tegelijkertijd houd ik dan zoveel vocht vast dat ik opzwel als een ballon.
Zelfs mijn knieschijven zijn dan niet meer te zien.

Maar ja, dat wist ik dat het weer komen ging en had me er op voorbereid.
Met mijn longen gaat het beter.
Ze klinken weer acceptabel.
Voor de rest gaat het minder.
In het ziekenhuis krijg je er altijd gratis en voor niets een ander vreemdsoortig virusje of bacterie bij.
Je hebt geen enkele weerstand.
Ik heb nu dus een infectie van mijn neusholte tot op mijn stembanden.

Tijdens het slapen maakte ik van die rare stikgeluiden, dat de zusters het door hadden gegeven aan de longarts die me  doorstuurde naar de KNO arts.
Daar kwam het aan het licht.
Het is een heel eng iets.
Als ik slaap kan ik wel inademen, maar op een gegeven moment slaat er een spier op slot in mijn mond die mijn keel afsluit.
Daardoor kan ik niet meer uitademen.
Ook niet via de neus.
Pas als de saturatie zakt, gaat er in mijn hersens een belletje af die alle spieren laat ontspannen waardoor ook die spier automatisch weer verslapt en ontspant waardoor ik weer kan ademen.
Heel eng als je wakker word en je denkt dat je stikt.
Maar dat kan dus niet gebeuren heeft hij me verzekerd.
Al twijfelden mijn medepatienten op zaal daar wel eens aan en heb ik menigeen het stuipen op het lijf gejaagd.
Het gebeurd ook regelmatig als ik gewoon wakker ben.
Echt heel raar.

De longverpleegkundige vond het geen goed idee dat ik het ziekenhuis zou verlaten omdat ik nog niet in staat  ben om op eigen benen te staan.
De longarts wilde me met spoed het ziekenhuis laten verlaten om verder infecties te ontlopen.
Nu ben ik dus thuis en geen stuiver waard.
Gebruik een dosis medicijnen om een paard mee om te leggen en moet nu ook 6 maal daags erbij vernevelen.

Als toetje kreeg ik ook nog te horen dat het zo niet langer gaat.
Ze kunnen me alleen maar elke keer oplappen en weer naar huis laten gaan.
Meer medicatie als ik nu heb is er niet en het blijft halen en brengen.
Nu is er dus gesproken om te gaan revalideren in Davos.
Daar ben ik erg van geschrokken om over man en kinderen van 7 en 12 maar niet te spreken.
Maar we weten allemaal dat dit zo ook niet langer kan.

Afgelopen woensdag gaf bij mij de doorslag.
Het brak me volledig.
We waren op zaal gezellig aan het keuvelen en de man tegenover mij zei, ik ga even plassen hoor.
Hij komt terug en zegt dizzy te zijn.
Hij was aan het hyperventileren.
Samen met nog een man ondersteunde ik hem naar zijn bed en we riepen de zuster.
Ik ging met hem ademen, want hij raakte in paniek.
De zuster vroeg me zo met hem door te gaan terwijl zij het ecg apparaat haalde.
Ik koelde zijn gezicht en ademde met hem in en uit.
Terwijl ik in zijn ogen keek, zag ik zijn ogen breken en hem deze aarde verlaten.
Hij stierf zomaar ineens en onverwacht.
Binnen 3 minuten stond er een reanimatieteam van 10 man op zaal en ze zijn nog 25 minuten met hem bezig geweest, maar het mocht niet baten.
De schok was enorm voor ons allemaal.
Het leven is maar een raar iets en zo betrekkelijk.

Het laat me voor de zoveelste keer beseffen dat ik moet vechten voor alles wat het waard is.
Voor man en kinderen.
Ik ga naar Davos.
Al doet het nog zo'n pijn.
De dood is onvermijdelijk, maar de man met de zeis zal hard moeten rennen om mij te pakken te krijgen.
Elke tegenslag zal ik overwinnen en er alleen maar sterker van worden.

Groetjes Hellen

De reacties zijn gesloten. Naar de laatste reactie gaan?
30-01-2007 om 20:40 uur

Hoi Hellen,
IK ben blj voor je dat het je zo voor uit gaat.Het lijkt me inderdaad moeilijk voor jou en de kinderen,maar je doet het ergens voor.En je gaat goed top hoor.Ik wens je heel veel sterkte.
Groetjes Yolanda :W :W

28-02-2007 om 13:21 uur


Hallo Hellen,

Hoe gaat het met je: gaat het nog steeds bergopwaarts????
Ik ben benieuwd naar je....

liefs,

irene

28-02-2007 om 14:26 uur

ik ben ook wel erg benieuwd!

liefs susan

28-02-2007 om 14:43 uur

hoi hoi,

Wat een bof!

Ik zit nu bij de activiteitenbegeleiding op de pc en lees net jullie berichten.
Het gaat hardstikke goed met me, al vind ik het nu wel best allemaal zo.
Ik zit nu in week tien en moet tm twaalf.
Nog ruim twee weken dus en dan zit het erop.
Ik zal heel blij zijn als ik weer naar huis toe kan.
Ik krijg nu ontzettend heimwee.
Ik mis mijn man en kinderen verschrikkelijk en wil toch wel graag naar huis.

We hebben een hele leuke en fijne groep, maar eigen haard is nog steeds goud waard!
Lichamelijk ben ik zo sterk als een paard geworden.
Medicatie heb ik nog nauwelijks.
Dit was de lijst:                          dit is de lijst:
2*2 foradil                                  2*2 qvar
2*4 qvar                                    1 a 8* airomir
1*1 theolair                                2*2 rhinocort
2*1 singulair
6*1 airomir
6*1 combivent vernevelen
2*2 rhinocort nevel


Dus dat is wel een heel verschil!
Het programma is nog steeds elke week zwaar.
Elke week word het bijgesteld en train je naar kunnen en haalbaarheid.
Spierpijn dus, maar wel lekker.
Nu moet ik met mijn kont de hometrainer op.
Ik laat snel weer wat van me horen.

Groetjes Hellen.

28-02-2007 om 14:48 uur


HAI HELLEN,

Wat fijn van je te horen, en wat een verschil,he. Voor mij is het zo onbegrijpelijk om te horen/zien dat het zo goed kan gaan. Maar i.i.g. heeel positief!

groetjes,

irene

28-02-2007 om 15:08 uur

hoi hoi hellen,

wat fijn dat het goed gaat zeg, snap dat je het thuis allemaal mist, idd eigen haard is goud waard!

hoop dat het zo goed blijft gaan ook na de revalidatie!

liefs susan

28-02-2007 om 16:11 uur

Hoi Hellen,

Wat een fantastische vooruitgang zeg!!!!!  *O* Wauw, ik hoop dat ik net zo sterk uit mn revalidatie kom als jij!! Je slikt nog minder qvar dan ik!! Ik vind het echt super. Word helemaal blij hier van!! Nou de laatste loodjes en dan mag je naar je mannetje en kids  :s)

Liefs, nina

28-02-2007 om 16:15 uur

Hallo Hellen ,
wat geweldig om te lezen dat het je zo goed gaat, en dat in relatief snelle tijd.
En nu nog maar een klein medicatielijstje. Kun je ook aangeven hoe dat komt? Misschien door sporten?

Ik heb ook gerevalideerd, werd inderdaad een stuk fitter, maar de medicatie is ongeveer gelijk gebleven.
groetjes!:W

28-02-2007 om 16:21 uur

wwwhhhhhaaaaaaaaahhhhhhoooooooooeeeee!!!!!!!!!!!!!!!!!! wat vreselijk goed zeg! ik ben trots op je! wat sporten (maar natuurlijk ook nog meer) allemaal niet voor een mens kan doen zeg! wat een verschil aan medicijnen! nog even de laatste loodjes en je bent er vanaf! succes nog even!

28-02-2007 om 19:38 uur

Hallo Hellen :W

Wat ben ik blij dat 't goed gaat met jou. *)
en ook ben ik blij met je bericht op 't forum.. :Y
en ook ben ik blij met jou goedevorderingen op konditieopbouw.
en natuurlijk fantastiesch voor jou dat je nu veel minder medicijnen nodig hebt.
Ik wens jou nog Veel Succes met de laatste 2  1/2 week Schoondonck.
ik hoop dat je 't vol houd,
en dat de heimwee,in toom te houden is,want dat is jammer voor jou,als jij daar veel last van krijgt.
Nog even doorzetten......
En dan weer lekker thuis bij jou gezin. .                                                                                           
.....En Houden zo, ^O^

Good Luck.
groetjes en liefs  Dorethé    *O* *O*