zomaar een gedicht
16-04-2006 om 00:15 uur GeslotenHier zomaar een gedicht.
Want de astma heeft mij een pootje gelicht.
Geen enkele dag weet je wat er komen gaat.
Voel ik me vandaag goed, of krijg ik het te kwaad.
Hebben we zon, of komt er regen.
Want dan kun je de vloer met me vegen.
Lig ik verpampus als een dweil op de bank.
Met mijn grote lijf, eens zo mooi en rank.
Die verotte prednison.
Ik zou willen dat ik zonder kon.
Zou mijn vette jas uit willen trekken als het pellen van een banaan.
Wat zou dat heerlijk zijn, dan kon ik al mijn kleren weer aan.
Ze hangen te wachten in de kast.
Net zolang tot de eigenaresse ze weer past.
Nieuwe kleren kopen.
Laat ze hangen, want in die maat wil ik echt niet lopen.
Het is niet alleen de astma die me kneld.
Mijn hele leven is in een andere demensie verzeild.
Geestelijk, lichamelijk, sociaal..............
Wat een belemmeringen, niet normaal.
Probeer er elke dag wat van te maken.
Geniet van de kleine dingen die me raken.
Al is het elke dag een innerlijke strijd.
Er is nog genoeg wat mij verblijd.
De medicatie ontvang ik met een zoen.
Ben blij dat ik het niet zoals mijn opa zonder hoef te doen.
Ik ken mijn opa alleen maar hijgend in zijn stoel naar buiten kijkend op de straat.
Zijn ogen gericht door het glas, zwaaiend naar een bekende die daar gaat.
Dan mag ik gelukkig zijn in de trein van het leven.
Met in elke coupe een andere episode, allemaal door elkaar verweven.
Met dagen van ziek zijn en dagen van gezondheid en geluk.
Ik wens een ieder heel veel van het laatste, dan kan mijn treintje niet meer stuk!
Groetjes Hellen.
wow! zonder de kinderen en de hond is het precies als ik me voel!!!!! wat knap zeg van je om zulke mooie gedichten te schrijven waar iemand zich in kan herkennen!
Super goed gedicht zeg! Het raakt me echt!
Erg mooi gedicht Hellen!
hallo allemaal,
Ben op deze site gaan kijken en totaal geen spijt....wat een schitterdende gedichten
Ook ik heb een gedicht, heb het (buiten mijn vriend om) aan niemand laten lezen.
Maar hier op deze site durf ik het op te schrijven.
het is een gedicht dat ik tijdens een rotperiode heb opgeschreven..enne het luchtte op!
...........................................................................................................................
Dit is mijn verhaal.
Een verhaal van mij: een verhaal van mij wat mij is overkomen. Een verhaal wat een ander kan overkomen....maar niet mij....dacht ik. Maar hoeveel mensen hoeveel? Hebben niet gedacht met hun diagnose: “dit is niet mij? Dit past niet bij mij?” Ongeacht de diagnose, ongeacht de mededeling, ongeacht de gevolgen? Het leven voor jou is veranderd. En niemand, maar niemand weet hoe jij dit van binnen voelt.
Jij (en ik) weten pas wat het is te voelen, als je te horen krijg dit te moeten ondergaan..
Hier begint mijn verhaal, het verhaal van mij: Yvonne,
Waarom dit verhaal? Waarom dit schrift?
Omdat ik niet de enige ben, omdat ik net ben begonnen.
Net ben begonnen, met een verhaal dat ik liever uitwis.
Mijn verhaal klinkt misschien raar,
Mijn verhaal is misschien banaal
Maar mijn verhaal is waar!
En mijn verhaal, vertaal eigenlijk voor ieder het verhaal
Het verhaal te weten, wat je eigenlijk niet wil weten.
Maar het overkomt je, het gebeurt met je, eigenlijk wil je het vergeten.
Helaas kan dit niet, want je komt je ziekte overal tegen.
Ik wil niet toegeven aan mijn ziekte, wil het niet uitleggen, wil er niet mee leven.
Toch moet ik aanvaarden wat mij is overkomen.
Astma en anafylaxie heb ik gekregen, zomaar spontaan aan mij gegeven.
Het leven zoals ik vroeger normaal vond, daar kan ik nu nog alleen maar over dromen.
Ach ik mis jou, ik mis iedereen, ik mis mensen om me heen.
Ik mis de mensen in de echte wereld.
De mensen in de wereld zoals ik ben geweest.
Maar deze mensen in deze wereld,
Zijn de mens, die de zwakke mens soms vergeet.
Helaas behoor ik nu tot de zwakkere, misschien moet ik blij zijn en waarom?
Omdat ik nu weet wat het betekent, wat gezondheid met je doet.
Omdat ik weet, dat iedereen eens wat overkomt.
En ik sta voor jou klaar als ze op een dag zeggen:” jij bent niet meer gezond!”
Want jij en ik voelen de pijn, niet meer jezelf te kunnen zijn.
De pijn om een ander weg te zoeken.
De weg die je niet wil kiezen, maar de weg volgens de astma lijn.
De lijn van benauwdheid, medicijnen, ziekenhuis waar je op moet beroepen,
Maar de lijn waar je eigenlijk niet wil zijn.
Pijn doet het niet meer in jullie wereld te passen.
Pijn doet het als anderen mij vergeten zijn,
Ik ben toch maar Yvon, een Yvon die moet verkassen.
Vandaag ben ik het, en morgen misschien jij
Yvonne
Hoi Yvonne,
Heel mooi en zo waar!
Groetjes Hellen.
Lieve Sint,
Hopelijk bent u mij goed gezind.
Vroeger toen ik klein was, echt nog kind,
Kreeg ik van u alles wat door mij zo werd bemind.
Een pratende pop, met van die plaatjes.
Dan zong ze liedjes uit haar buikje, door van die gaatjes.
Ook altijd wanten en een sjaal.
Elk jaar kregen we die allemaal.
Een bruidspop met jurk en hoed.
Al dertig jaar bewaar ik hem goed.
Ja, ik heb hem nog altijd.
Omdat jeugd sentiment je soms verblijd.
En m'n allereerste radio, spierwit en zo klein.
Ik weet het nog goed, ik was zo blij, het was zo fijn!
Elk jaar kwam er van alles uit die zak.
Onder het genot van chocomelk en boterletter, met z'n allen op ons gemak.
Nu zijn de jaren verstreken en ben ik groot.
Deze keer heb ik maar een wens, al is die nog zo onvervulbaar idioot.
Mag ik nog een maal wat vragen goed heiligman?
Hoewel ik weet dat u mijn wens niet vervullen kan.
Kunt u mij voorzien van betere longen?
Zoals vroeger, die samen met mijn stembanden zo mooi zongen?
Ik zou zo graag zingen zonder buiten adem te moeten hijgen.
Om over de rest nog maar te zwijgen.
Het lijkt me toch zo fijn.
Om eens zonder ademnood te zijn.
Uit volle borst mee te zingen bij de kinderschoen.
Wat zou ik dat nog graag eens willen doen.
Ik dank u voor het lezen van mijn brief.
Al kunt u mijn wens niet vervullen, voor mijn kinderen bent u lief!
Weet dat ik elk jaar aan u denk.
En dat mijn jeugd herinneringen aan u zijn, een onvervangbaar liefdevol geschenk!
Groetjes Hellen.
Mooi Hellen!
Als de goedheiligman in staat was om deze grote wens van ons allemaal te vervullen...
*zucht*, als je gezond bent heb je zoveel wensen, als je je ziek voelt maar één...
Hoi Inkie,
Als dat toch eens waar kon zijn?
En inderdaad , maar een wens.
Het gekke is alleen dat bijna altijd als je een enkele wens hebt deze onvervulbaar blijkt te zijn.............
Groetjes Hellen.
@ Inkie, ja je hebt gelijk, wij hebben maar 1 echte wens. veel gezonde mensen beseffen niet wat het is om chronisch ziek te zijn
@ Hellen, weer een prachtig gedicht! _O_ wauw!!!
Hallo allemaal,
Hellen wat heb je weer een mooi gedicht geschreven .ik ga er helemaal in mee.
Jij kan erg goed dichten. Jouw gedicht geschreven op 16 april vond ik ook al zo aangrijpend.
Vooral het stukje over die prednison en wat dit met je doet is zo herkenbaar.
Ik zit nu alweer een half jaar aan de prednison en blijf maar uitdijen. Herken mezelf gewoon niet meer.
Vanmiddag naar kleren wezen kijken en oh ..een drama. automatisch pak ik de kleding die ik in mijn oude maat gewend ben..."kon wel huilen" vooral op het moment dat de verkoopster ging meekijken toen ik een jasje aanpaste. "kon er niet eens meer met m'n schouder in"..en zij maar kijken .....zij kon er echt niets aan doen, maar op dat moment kon ik iedereen in de winkel wel schieten."dat gekijk ook" :?
Zo he, he lucht lekker op! (sorry hoor, moest effe mijn frustatie van vanmiddag kwijt)
Hoop nog meer gedichten te lezen. Ik ga van de week ook één maken, laat het jullie weten.
Nou allemaal, "hou je taai"
groetjes Yvonne