zomaar een gedicht
16-04-2006 om 00:15 uur GeslotenHier zomaar een gedicht.
Want de astma heeft mij een pootje gelicht.
Geen enkele dag weet je wat er komen gaat.
Voel ik me vandaag goed, of krijg ik het te kwaad.
Hebben we zon, of komt er regen.
Want dan kun je de vloer met me vegen.
Lig ik verpampus als een dweil op de bank.
Met mijn grote lijf, eens zo mooi en rank.
Die verotte prednison.
Ik zou willen dat ik zonder kon.
Zou mijn vette jas uit willen trekken als het pellen van een banaan.
Wat zou dat heerlijk zijn, dan kon ik al mijn kleren weer aan.
Ze hangen te wachten in de kast.
Net zolang tot de eigenaresse ze weer past.
Nieuwe kleren kopen.
Laat ze hangen, want in die maat wil ik echt niet lopen.
Het is niet alleen de astma die me kneld.
Mijn hele leven is in een andere demensie verzeild.
Geestelijk, lichamelijk, sociaal..............
Wat een belemmeringen, niet normaal.
Probeer er elke dag wat van te maken.
Geniet van de kleine dingen die me raken.
Al is het elke dag een innerlijke strijd.
Er is nog genoeg wat mij verblijd.
De medicatie ontvang ik met een zoen.
Ben blij dat ik het niet zoals mijn opa zonder hoef te doen.
Ik ken mijn opa alleen maar hijgend in zijn stoel naar buiten kijkend op de straat.
Zijn ogen gericht door het glas, zwaaiend naar een bekende die daar gaat.
Dan mag ik gelukkig zijn in de trein van het leven.
Met in elke coupe een andere episode, allemaal door elkaar verweven.
Met dagen van ziek zijn en dagen van gezondheid en geluk.
Ik wens een ieder heel veel van het laatste, dan kan mijn treintje niet meer stuk!
Groetjes Hellen.
In een woord: WAUW! Je kunt goed dichten.. ^O^ verder herken ik veel in je gedicht. Maar hoe moeilijk het ook is: kop op!
Ik hoop dat je een beetje kan genieten van je paas dagen! Als die rotte regen nou eens zou verdwijnen (was jij vannacht ook weer zo lekker benauwd :X :-\ ?)
Liefs, Nina
Hoi Nina,
Ja ja , het was weer feest.
Ging om half twee pas naar bed.
En maar happen.
Vind het een beetje eng om dan te gaan slapen.
Mijn man had nachtdienst en dan ben ik een beetje angstig als ik zo benauwd ben.
Het kwam hier met bakken naar beneden en dan weet je het wel.
Die dag daarvoor was het drie uur!
Lang leve de mist!
Je zag hier geen hand voor ogen.
Maar.................vandaag schijnt de zon!
We zijn allemaal thuis, dus dat word extra genieten.
Jij ook hele fijne paasdagen.
Groetjes Hellen
Joepie!!!!!!!!!!!!!
Groetjes Hellen.
Hai Hellen!
Ik heb je gedicht gelezen! Prachtig! ^O^
Heel herkenbaar inderdaad!
Heb je nog meer geschreven?
Liefs, Marjolein
hey hellen,
super dat gedicht! wereklijk lijkt me heelrijk om zo je gevoelens te kunnen beschrijven! hoop dat het voor jou ook een beetje oplucht!
succes!
liiefs susan
Hoi Marjolein en Susan,
Dank je wel voor jullie reactie.
En nee hoor, ik dicht eigenlijk nooit.
Alleen met Sinterklaas en dan heb je het wel gehad.
Maar opluchten doet het wel!
Groetjes Hellen.
Gisteren weer iemand verloren.
Kon in de strijd geen zuurstof meer scoren.
De laatste weken waren zwaar.
Het happen van lucht en het verlangen naar.
De schaamte van het verlaten.
Van lichaamsstoffen tijdens een aanval uit ongewenste gaten.
Wat voelde hij zich ellendig en rot.
Hij kon het niet helpen en schaamde zich kapot.
Samen ademde wij, door de neus in en door de mond uit.
Naarmate de aanval verzwakte werd hij weer de guit.
We hebben gelachen en samen gehuild.
Hebben ons voor onze tranen verschuild.
Probeerden sterk te zijn.
Nee ons kregen ze niet klein.
Geef ons voor de fun maar prednison.
Wetende dat hij nooit meer zonder kon.
Heel even mocht hij nog naar huis.
Zijn grote verlangen, zijn eigen thuis.
Maar lang mocht hij niet genieten van zijn eigen muren.
Hij kreeg het weer te pakken en het ernstig te bezuren.
Lieve man, ik geef je mijn laatste groet.
Wetende dat je in het hiernamaals vrij kunt ademen, dat doet mij goed.
Ik zal al je mailtjes missen.
En hoe het je verder vergaat, ik hoop het beste, maar het blijft gissen.
Geef alsjeblieft aan een ieder mijn hartelijke groet.
Ik hoop dat ik je in een andere demensie wederom ontmoet.
Liefs Hellen.
Hallo Hellen!
Tjee wat een mooi gedicht weer van je!
Is hij echt pas overleden, of heb je het gedicht al een tijdje geleden geschreven?
Ik wil je toch condoleren! Wat zwaar....wat vreselijk...wat een gemene rot ziekte!
Ook voor onszelf is dit met de neus op de feiten he?
Ik wens je kracht en sterkte!
Liefs, Marjolein
Hoi Marjolein,
Bedankt voor je medeleven.
Deze man waar het gedicht overgaat is zaterdag 21 april 2006 overleden.
Oftewijl eergisteren.
En inderdaad, met je neus op de feiten.
Ik haat deze rot ziekte.
Deze man was al het vierde slachtoffer in mijn naaste omgeving.
Groetjes Hellen.
Hai Hellen!
Pfff, al het vierde slachtoffer in je omgeving. Dat is veel!
Werkt dit door in hoe jij met je ziekte omgaat?
Ik wens je veel sterkte!
Liefs, Marjolein
Hoi Marjolein,
Natuurlijk ga je er anders mee om als je mensen om je heen verliest.
Het zijn namelijk je dierbare.
Bij ons is het een familiekwaal.
Je weet wat er komen gaat.
Je ziet en erkend veel eerder de fases van het ziek zijn.
Mijn angst voor de toekomst is enorm.
En natuurlijk weet ik ook wel wat de ene zijn beloop van zijn ziekte is hoeft de jouwe niet te zijn, maar toch, je weet dat het niet beter word en alleen maar slechter kan worden.
Ik heb de diagnose nog niet eens voor mijzelf verwerkt en leef met de dag.
In de toekomst kijken kan en durf ik niet.
Groetjes Hellen.