zomaar een gedicht
16-04-2006 om 00:15 uur GeslotenHier zomaar een gedicht.
Want de astma heeft mij een pootje gelicht.
Geen enkele dag weet je wat er komen gaat.
Voel ik me vandaag goed, of krijg ik het te kwaad.
Hebben we zon, of komt er regen.
Want dan kun je de vloer met me vegen.
Lig ik verpampus als een dweil op de bank.
Met mijn grote lijf, eens zo mooi en rank.
Die verotte prednison.
Ik zou willen dat ik zonder kon.
Zou mijn vette jas uit willen trekken als het pellen van een banaan.
Wat zou dat heerlijk zijn, dan kon ik al mijn kleren weer aan.
Ze hangen te wachten in de kast.
Net zolang tot de eigenaresse ze weer past.
Nieuwe kleren kopen.
Laat ze hangen, want in die maat wil ik echt niet lopen.
Het is niet alleen de astma die me kneld.
Mijn hele leven is in een andere demensie verzeild.
Geestelijk, lichamelijk, sociaal..............
Wat een belemmeringen, niet normaal.
Probeer er elke dag wat van te maken.
Geniet van de kleine dingen die me raken.
Al is het elke dag een innerlijke strijd.
Er is nog genoeg wat mij verblijd.
De medicatie ontvang ik met een zoen.
Ben blij dat ik het niet zoals mijn opa zonder hoef te doen.
Ik ken mijn opa alleen maar hijgend in zijn stoel naar buiten kijkend op de straat.
Zijn ogen gericht door het glas, zwaaiend naar een bekende die daar gaat.
Dan mag ik gelukkig zijn in de trein van het leven.
Met in elke coupe een andere episode, allemaal door elkaar verweven.
Met dagen van ziek zijn en dagen van gezondheid en geluk.
Ik wens een ieder heel veel van het laatste, dan kan mijn treintje niet meer stuk!
Groetjes Hellen.
Wauw! mooi gedicht esther *O*
Ik herken er wel wat in; vooral toen ik nog niet goed was ingesteld. Toch nog steeds door gaan met alles terwijl je weet dat je aan het einde van de week dan echt kapot bent.
Hoi Esther,
Tranen lopen over mijn wangen! ;(
Want inderdaad, dit ben ook IK!!!!!!!!!!!!!!!
Hoe verdrietig ik hier ook van word..................
Dank je wel voor je mooie gedicht.
Groetjes Hellen.
@ Bioloogje, ik vond jou gedicht echt heel goed en zo 'waar'! al die medicijnen..we kunnen niet zonder..
Vind echt goed dat jullie zo kunnen dichten, ik kan het echt niet..
[center] ..::Laat mij van je houden::..
Maar houdt niet te veel van mij
[size=12pt]Het hart dat in vuur en vlam staat
Vol passie en verlangens
Maakt plaats voor de eeuwige liefde
Alleen jij mag mijn emoties zien
Eeuwige liefde waar samenspel
Zo vanzelfsprekend is
Dat het is geïntegreerd
Alleen bij jou voel ik mij vrij
Een liefde waar respect
Even belangrijk is
Als eten en drinken
Laat me van je houden
Een liefde waar delen centraal staat
Vooral als het gaat
Om mijn problemen
Maar houdt niet te veel van mij[/center][/size]
Wow Inkie.................
Groetjes Hellen.
Hoi Inkie,
Oh my God, wat erg herken ik jou gedicht... brr ik word er bijna bang van. Nou jaa.. precies mij en mijn ex... Hoe ik tegenover hem stond enzoo..
Helaas gaan dingen voorbij..
Liefs, Nina
Een gedicht wat ik jullie niet wil onthouden. Hij is niet van mezelf maar zorgt elke keer voor een goed gevoel dus bij deze ...
Handen heb je om te geven
van je eigen overvloed.
En een hart om te vergeven
wat een ander je misdoet.
Ogen heb je om te zoeken
naar wat mensen nog ontbreekt.
En een hart om uit te zeggen
wat een ander moed inspreekt.
Schouders heb je om te dragen
zorg en pijn van alleman.
En een hart om aanvaarden
wat een ander beter kan.
Voeten heb je om mee te lopen
naar een mens die eenzaam is.
En een hart om waar te maken
dat een mens geen eiland is.
Oren heb je om te horen
naar de mens die vrede is.
En een hart om te geloven
dat er toch een liefde is.
Als een vlinder zo vrij
Als een luchtballon zo hoog ...
Zo wil ik kunnen ademen,
4 vlinders hoog.
Als watervallen zo'n rust
Als druppels zo vrij ...
Zo wil ik kunnen ademen,
als een waterval vol.
Hoi Juf Anne,
Ze zijn beide weer heel mooi!
Groetjes Hellen.
Wat zou ik graag in de tijd terug.
Een jaartje maar, heel snel en vlug.
Toen was ik nog gezond.
Kon ik met de kinderen rennen in het rond.
De honden uitlaten met volle kracht.
Zonder te hijgen uit alle macht.
Gewoon met een balletje spelen.
Me zonder Airomir te laten helen.
Wat zou ik graag ik in de tijd terug.
Dan zou ik weer kunnen fietsen, met gemak over de helling van de brug.
Dan zou ik niet hoeven hopen.
Om deze keer te fietsen in plaats van te lopen.
Ravotten in het bos.
Zonder ademnood en niet tijdens plezier de klos.
Lopen over het strand.
Met gemak door de duinen en het rulle zand.
Wat zou ik graag in de tijd terug.
Niet afhankelijk van anderen, in elke zin een kuch.
Ik was toch degene die altijd klaarstond voor iedereen.
Nu kan niemand meer op me rekenen, geen mens, niet een.
Ik sta nu aan de zijlijn, te kijken aan de kant.
Nu doet een ander al mijn taken, terwijl ik van binnen van woede kokend verbrand.
Vol frustratie en verdriet.
Want accepteren kan ik het niet.
Wat zou ik graag in de tijd terug.
NEE, zet de klok vooruit, doe het nu, doe het vlug.
Dan kan ik revalideren.
Sterk worden, het omgaan met gaan leren.
Al mijn hoop gevestigd op dat ene ding.
Ik zou willen dat het bij de instanties wat sneller ging.
Dan kon ik vast beginnen aan mijn nieuwe leven.
Waarin ik aan een ieder weer alles van mezelf kan geven.
Wat zou ik graag verder in de tijd.
Weer een gezonde moeder en vrouw en zo verblijd.
Om weer te worden die ik was.
Te zijn wie ik wil en zonder tegengas.
Groetjes Hellen.