Acceptatie
19-02-2015 om 11:49 uurWaarschijnlijk stel ik me een beetje aan, maar ik heb moeite met de acceptatie dat ik nu dagelijks medicijnen voor mijn longen moet gebruiken.
"Longpatiënt" was ik eigenlijk al, maar nu wordt het zo bevestigd. Het zit bij ons in de familie. Van astma, COPD naar chronische bronchitis.
Dat is wel een van de redenen geweest dat ik nooit begonnen ben met roken.
Ik weet ook wel dat het grotendeels een psychische grens is. Maar ik heb ook zoveel voorbeelden gezien waar mensen beperkt worden door de longaandoening. Aan de andere kant ook wel een beetje raar van mezelf, want ik heb ook leren omgaan met mijn extreme hooikoorts vanaf mijn 12e ...
Herkennen jullie dit ook en hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Haha ... dat herken ik maar al te goed. Op allerlei gebieden. In 2012 werd ik werkloos, sindsdien niet meer aan het werk geraakt en zelfs in de schuldsanering beland.
Leuk vrijwilligerswerk, maar steeds meer last van mijn rug - bleek een hernia te zijn. Na 7 maanden zenuwpijn en momenten met Tramadol uiteindelijk vorig jaar april geopereerd.
Enerzijds ben je dan expert in tegenslagen, je hebt ze allemaal overleeft 8-) - maar anderzijds kan de rek er ook weleens uit zijn.
Ik kan soms best een beetje depri zijn, maar dan denk ik - ik heb een keuze ... ik accepteer dat het zo is of ik doe er iets aan!
Meestal werkt dat wel, maar in het geval van gezondheid komt het zoals het komt. Maar met medicijnen en genoeg bewegen moet ik mijn longen nog lang gezond kunnen houden, toch?
Dat is zeker waar, er komt veel meer bij kijken dan alleen ziek zijn. Er komen allerlei oorzaken op je pad zoals jij hebt ervaren, en het ergste is de gevolgen komen ook ongevraagd op je schouder. Ik bewonder je wel zoals je alles oppakt, steeds opnieuw. Heb dat heel veel om me heen gezien ook bij mijn mede lotgenoten op de fysio van uitgerangeerd tot je niet meer nodig hebben en vul de rest maar in. Wat mijzelf op de been houdt is mijn positiviteit, is gewoon ook mijn karakter heb ook mijn momenten van huilbuien en noem maar op ik veeg mezelf ook dan weer bij elkaar. Tevens is dit ook mijn eigen valkuil een ander is altijd erger dus niet achterom kijken, niet te lang stil blijven staan bij achteruitgang. Soms en voor ons moet je vaak dingen achter je laten, hoofd omhoog en verder gaan.
Blije dag Daysy
Ik heb erfelijke depressie, slik daar ook medicijnen voor. Maar puur op mijn positieve karakter 'overleef' ik. Mijn valkuil is dat ik voor de buitenwereld als een sterke vrouw overkom. Ik lach altijd, huil nooit in bijzijn van andere. Misschien dat ik dat wat meer zou moeten doen om beter begrepen te worden.
Maar ja ... anderzijds helpt klagen ook niet. Het verandert niets aan de situatie - dus probeer ik (zo goed en kwaad als het kan) er het beste ervan te maken.
Eigenlijk moet ik nu voor mijn longen levenslang medicijnen nemen, net als tegen de depressiviteit. Niet leuk, maar wel noodzakelijk.
Ach, ... morgen ga ik weer (met de fiets) naar vrijwilligers werk en dan zal ik waarschijnlijk merken dat alles gewoon verder gaat. En misschien merk ik al dat het beter gaat, met ademen tijdens het fietsen ;)
Wat voor vrijwilligerswerk doe je! Kun je daar wel wat energie voor terug krijgen of is het alleen maar geven! Het is helemaal niet erg om jezelf wat meer te laten zien, dan hoeft alles je ook niet zoveel energie te kosten. Moest zelf uiteindelijk open kaart spelen ( klein beetje, maar dat begrijp je wel). Wij hebben een eigen zaak en daar moet ik nu afscheid van nemen, iets wat ik in 30 jaar heb opgebouwd. Mijn man is reeds 5 jaar met pensioen en hij werkt soms wel 40 uur erbij, ik red het nog 1 à 2 uur per dag dat is het. Je verstand zegt wel dat je moet stoppen maar je wilt het niet accepteren. Heb er in mijn hoofd wel 2 jaar over gedaan nu we het besluit genomen hebben is het goed, eind mei stoppen we zal best nog wel moeilijk worden. Ben geen mens om stil te zitten wat zal ik doen, maar nog een veel moeilijke vraag wat kan ik nog doen. En dat bedoel ik je moet zoveel dingen achter je laten en dat vind ik heel erg moeilijk.
Blije dag Daysy
Ik doe verschillende dingen;
1x per week 1 uurtje voorlezen bij peuters
2x per week 3 uurtjes volwassenen individueel begeleiden bij Nederlandse taalles
en 20 uur per week administratieve ondersteuning bij een pilotproject over Opvoeden en Opgroeien in Armoede.
Ja, ik krijg er wel positieve energie voor terug. Het staat ook goed op mijn CV en ik behoud mijn arbeidsritme een beetje, zodat ik straks makkelijk terug kan naar een betaalde baan.
Ik ben in de 40 en ik moet echt nog wel ff een paar jaartjes werken en dat wil ik ook wel. We zitten nu in de schuldsanering, omdat er een inkomen weg viel door mijn werkloosheid. Mijn man heeft gelukkig nog wel een vaste baan.
Als het je wat lijkt, kun je ook bij de politie volontair worden. Je krijgt geen politie uniform, maar ondersteunt bij hun werk. In de Randstad kennen ze dat tenminste wel. Overige steden nog niet zo, dacht ik. Ik heb ook in een preventieteam gelopen. Tegen diefstal en zakkenrollen lopen op een markt. Je hoeft verder niets te doen als alleen aanwezig zijn en rond lopen. Het idee van meer blauw op de markt werkt al ;)
Zou ik best leuk vinden alleen zal dat niet kunnen bij slecht weer en bij inspanning heb ik mijn zuurstof nodig dus dat zal niet eenvoudig zijn om iets te kunnen vinden. Zeker om met een regelmaat te doen, heb zelf in het onderwijs gezeten daar zou ik ook nog iets kunnen doen heb best nog wel contacten. Het probleem is dat ze je inroosteren en je niet zomaar weg kan blijven en ik weet nooit hoe ik me de volgende dag zal voelen. Maar ik sta open voor suggesties, zal ook de enige niet zijn met dit probleem. Wel fijne dingen die je doet ik hoop dat je er toch wel een baan aan over kunt houden je weet maar nooit.
Blije dag Daysy
@daysy: Ik ben sinds vorig jaar volledig afgekeurd, het reintegratiewerk wat ik toen deed was kopietjes
maken op een school. 2 dagen van 2 uur. Dit is voor mij net vol te houden. Ik mocht van het UWV dit
blijven doen als vrijwilligerswerk.
Het is op een school met ongeveer 350 leerlingen. Ze weten mijn grenzen en zo mogelijk helpen ze me.
Zoals met papier naar het kopiehok brengen e.d. Ook het afval wordt door de leerlingen weggebracht.
Je krijgt hier zoveel dankbaarbeid van terug door de leerkrachten. Klusjes die zij anders in hun eigen
vrije tijd moeten doen bijv. het plastificeren van allerlei naamkaartjes. Deze moeten dan eerst worden
gekopieerd, daarna in een hoesje gestoken en geplastificeerd worden en daarna weer mooi uitgeknipt.
Door het doen van dit soort klusjes ontlast je de leerkrachten heel veel. En er zit geen druk achter.
Misschien is dit ook wel wat voor jou.
Wij hebben op de roeivereniging sinds vorige week een vrijwilliger via het UWV. Hij staat bijvoorbeeld achter de bar, zet koffie en thee, maakt tosti's, ruimt de vaatwasser in en uit. Voor ons hartstikke fijn en voor hem gezellig onder de mensen. Als hij er een keer niet is, doen we het zelf en wie weet kan ie nog wel meer klusjes doen.
@Teewee wat hartstikke lief van jullie het meedenken kijk dit soort dingen is best te doen en geven toch weer een beetje perspectief dank hiervoor.
@daantje wat jij verteld is natuurlijk ook onwijs leuk iets waar je toch niet zo gauw opkomt.hoe gaat dit komt deze man ook via het UWV bij jullie roeivereniging!
Blije dag Daysy