Acceptatie

Ik heb zojuist mijn medicijnen opgehaald. De apothekers assistente vertelde dat die drempel bij meer patiënten voor kwam. Maar deze medicijnen zullen straks gaan werken en het leven ook een stuk aangenamer maken.

Voor de longen heb ik een Flixotide Diskus gekregen en voor de neus fluticason propionaat. Deze laatste zal ook de problemen van het oor beïnvloeden. Waarschijnlijk krijg ik minder last van vocht in het middenoor.

Meis,ten eerste stel je je niet aan en ten 2e is het herkenbaar.
Het innemen van dagelijkse medicatie is toe moeten geven dat we echt iets onder de leden hebben. Dat is toch niet iets wat wij willen. Elk mens wil zonder ziekte door het leven.

Ik zelf heb een antipathie tegen medicatie. Ik zal ook niet, zoals ik mensen in mijn omgeving zie doen, als ze hoofdpijn hebben gelijk naar pcm grijpen. Ik bedenk me liever waarom ik het heb en neem de oorzaak weg.
Echter met mijn longen had ik geen keus, ik kon nml nog geen 30 minuten normaal lopen.

Het nemen van noodmedicatie was een ander verhaal. Ik vond dat ik het alleen mocht nemen in uiterste gevallen, aanval en evt als ik een virus onder den leden had. Begin vorig jaar heb ik dit besproken met mijn LA. Hij vroeg ook door waarom. Hij confronteerde mij dat ik mezelf daardoor enorm beperkte en de ondergrens accepteerde. Geen nood medicatie / extra puffen nemen zorgde ervoor dat ik thuis bleef zitten want dan had ik het tenminste niet zo benauwd. Ook vertelde hij mij dat het niet goed was voor mijn longconditie.

Na dit gesprek is hij mij tegemoet gekomen door mijn medicatie aan te passen. Kreeg er een langwerkende luchtwegverwijderaar bij. De atrovent die ik had stopte hij, dit zat nml al in het langwerkende middel, en we maakte de afspraak dat ik in tijden van behoefte mijn foradil extra in moest nemen.

Dit ben ik gaan doen en ik moet eerlijk zeggen wat een verademing!

Nu bijna een jaar verder voelen mijn luchtwegen ruim. (Heb ook deelgenomen aan poliklinische revalidatie enzo)

Wat ik hiermee wil zeggen is het kost tijd eer de weerstand wegebt maar neem wel je medicatie trouw in. Maak het bespreekbaar als je er niet uitkomt. Het is niet gek of raar beter het bespreken dan geen medicatie innemen.

Succes!

Bedankt voor je reactie dine, doet me goed.

Zoals het nu gaat kan het ook niet, dat is mij wel duidelijk. Ik ben vaak erg moe door het vocht in mijn middenoor en duizelig omdat ik waarschijnlijk verkeerd ademhaal. En feit is ook dat voorkomen beter is dan genezen. In dit geval is er dus een medicijn nodig om die ontstekingen te voorkomen.

Met het verstand weet ik het allemaal wel, maar gevoel is toch anders. Het scheelt wel dat ik hier begonnen ben met lezen. Het relativeert, geeft kennis en geruststelling.

Jawel hoor, ik herken het. Eerst ben je na weken of maanden kwakkelen blij als er iets voorgeschreven wordt dat echt helpt, je meer lucht krijgt en minder hoest, maar dan kom je er stilaan achter dat dit voor levenslang is. Want als je niet trouw puft of inneemt, nemen de klachten weer toe.
Dus je moet wel.
Soms geeft dat een gevoel van verdriet of boosheid, of machteloosheid, een combi van alles, maar uiteindelijk zul je erin berusten, het kan niet anders.
Dus inmiddels maak ik er maar het beste van.
Ik kijk op mijn zeurdagen maar naar mensen die het slechter hebben dan ik en dan houd ik vanzelf op met zeuren. :W

Ja ik zit met hetzelfde probleem. Wil het niet en op dagen dat ik het niet benauwd heb ben ik rustig in staat geen puffers te gebruiken als ik er niet ernstig aan denk. Bij mij mag ik al blij zijn dat ik de astma van de familie heb geerfd en niet het erfelijke hoog cholestrol want die mensen lopen allemaal met nioeuwe hartkleppen zijn al dood etc. Dan heb ik het getroffen denk ik wel eens. Maar toch nu die medicatie ik haat het doe het overal stiekem omdat ik het niet wil laten zien en wil er vanaf.Dus heb nog wel een wegje te gaan

Erfelijk te hoog cholesterol zit bij ons aan moeders kant, maar dat heb ik niet. Wij zijn wel allemaal in een familie onderzoek meegenomen.
Luchtweg aandoeningen zat aan beide kanten, daar was dus geen ontsnappen aan  ;)

En .. idd ... soms zit er ook een poppetje op mijn schouder die zegt dat het altijd erger kan. Heb zelf in het ziekenhuis gewerkt en mensen met longemfyseem gezien, die nog maar 20% van de long capaciteit hadden. Dan mag ik zeker nog niet klagen.
Maar het is ook vaak niet met elkaar te vergelijken. De een is de ander niet. En elke aandoening op zich heeft invloed op het individu. 

De neusspray werkt (volgens mij) direct. Ik voel dat er wat in de bijholtes gebeurt en ben soms ook een beetje duizelig. Dat gaven ze in de apotheek ook aan als bijwerking. Ik voel me nu nog een beetje beroerd. maar ga ervan uit dat ik na het weekend wel weer me normale dingen op kan pakken.

Hallo allemaal

Ik denk en weet zeker dat dit voor iedereen hetzelfde is, maar raar is het niet om het niet te willen. Het is hele harde realiteit dat je hier nooit meer vanaf komt en het eigenlijk alleen maar meer wordt totdat je de grens van medicatie hebt bereikt. Als je het positief wil bekijken bedenk dan ik ben nog lang niet aan die grens dat is eigenlijk net zoiets als baloukie zegt nadat ze mensen heeft gezien met 20% longinhoud .maar uiteindelijk door de acceptatie gaat er ook een wereld voor je open.
Blije dag Daysy

Ik vind het niet leuk maar heb er ook geen moeite mee. De medicijnen moet je nemen en dan voel je je beter. Klaar. Ik denk wel dat het helpt dat ik al sinds mijn jeugd veel meds moet nemen. Dan wen je er ook wat aan denk ik.

@Fonsjo ... dat is eigenlijk wel het vreemde bij mij ... de hooikoorts heb ik al vanaf mijn twaalfde en ik accepteerde dat ik niet altijd met mooi weer naar buiten kon.

Maar nu voelt het anders, maar met mijn verstand kan ik het wel relativeren. Ik moet gewoon mijn leven wat aanpassen. Zoals bijvoorbeeld ook met deo gebruiken. Bij ons toegestaan in de badkamer en dan houd ik de adem in, snel spuiten en hard weglopen  ;)

@daysy ... Vanwege die grens wilde ik medicijn gebruik uitstellen. Want eenmaal afhankelijk is er geen weg terug. En die realiteit is hard. Maar het kan ook nog lang duren voordat die grens er is. Acceptatie is DE manier om verder te gaan. Te lang nadenken is stilstaan en daardoor mis ik ook een hoop dingen.

Mijn plan was om dit jaar de Alpe DuZes te lopen (voor mijn vader), maar een hernia operatie vorig jaar gooide roet in het eten. Ik wil het nu in 2020 gaan doen, want ik doe ieder vijf jaar iets bijzonder om het lustrum van paps overlijden te herdenken. Het is beter dat ik me daar op ga focussen  :P

Hoi Baloukie

Wat mooi en goed dat je uitspreekt die gens is nog lang niet bereikt dat geeft ook heel veel zelfvertrouwen. Zeker ook de intentie om in 2020 de Alpe Duzes te lopen voor je vader vind ik fantastisch. Dat lange nadenken heb ik op een afrit geparkeerd, als het kan doen we het gewoon, het enige wat ik toe moet laten dat er veel momenten zijn dat ik het gewoon niet kan, dat zul je vast ook herkennen. Maar de volgende dag de draad weer zo goed als het kan weer oppakken en verder gaan waar het stagneerde het is alleen een beetje later maar dat geeft niet. Je komt waar je wezen moet steeds een soort van deadline.

Blije dag Daysy