Acceptatie
19-02-2015 om 11:49 uurWaarschijnlijk stel ik me een beetje aan, maar ik heb moeite met de acceptatie dat ik nu dagelijks medicijnen voor mijn longen moet gebruiken.
"Longpatiënt" was ik eigenlijk al, maar nu wordt het zo bevestigd. Het zit bij ons in de familie. Van astma, COPD naar chronische bronchitis.
Dat is wel een van de redenen geweest dat ik nooit begonnen ben met roken.
Ik weet ook wel dat het grotendeels een psychische grens is. Maar ik heb ook zoveel voorbeelden gezien waar mensen beperkt worden door de longaandoening. Aan de andere kant ook wel een beetje raar van mezelf, want ik heb ook leren omgaan met mijn extreme hooikoorts vanaf mijn 12e ...
Herkennen jullie dit ook en hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
Heerlijk dit weer en lekker naar buiten kunnen he. Je gaat gelijk in het zomerse.
Geniet er nog even van. ik ben behoorlijk aan het smokkelen geweest met de puffers. Gevolg dat ik nu net zo een zeehonden blaf heb. En meer kortademig en benauwd. Dus nu puf ik maar braaf door.
Denk nu maar eind juni dan mag ik gaan afbouwen dan zal het wel weer beter gaan.
Tot die tijd gewoon puffen zonder morren en blij zijn dat dat nog het enige is.
En als ik jullie lees ben ik heel blij nog steeds 100 procent te werken.
Zo erg is het dus nog niet gesteld met me :)
Het is toch fijn dat je nog 100% kan werken, maar daarom is jou probleem er niet minder om de een kan dit, en de ander kan dat. Ja deze tijd met de extra puffer is ook zo'n dingetje, in hoop alleen dat de mindering eerder is dan juni maar je weet het niet. We moeten het nemen zoals het komt.
Blije dag Daysy
Ik ben nog wel werkloos, maar in principe kan ik wel werken. Althans ... ik heb nog niet goed uit kunnen testen hoe mijn rug het doet na de operatie van vorig jaar ...
Ik ben nu wel bijna dagelijks met vrijwilligerswerk bezig.
Elk probleem is er eentje ... er bestaat niet meer of minder erg. Hoewel ik ook (h)erken dat ik relativeer :P
Als mijn man klaar is in de badkamer (ijdeltuit ;) ), gaan we er even uit. Via het park naar de kinderboerderij om foto's te maken en misschien zijn er al jonge dieren.
Heb inmiddels ook even een rondje langs de velden gedaan wel lekker maar in de wind toch best nog wel fris door de wind, maar we gaan niet zeuren het begin is er. Daar wordt je blij van.
Blije dag Daysy
Heb heerlijk in t shirtje in de zon gelegen. Kan zo genieten van die warmte op mijn balkon.
Kennen jullie het liedje van Birgit Kaandorp ik heb een heel zwaar leven. Dat had ik maar weer eens opgezet en dan schiet ik weer in de lach. Ik ben er een ster in om te zeggen stel je niet aan over grenzen heen gaan etc. Een vriendin probeert al heel erg lang om mij tot meer rust te manen maar ik denk altijd oja dit nog even en dat nog even... En voor ik het weet loop ik dan weer een dag te vliegen.
Ja ik ken het liedje is echt lachen, ja moeilijk is dat om iemand tot rust te manen, zal je vriendin ook niet lukken.
Op een gegeven moment lukt het jezelf dan zit dat net zo in je systeem gebakken als dat je nu steeds de grenzen overschrijdt.
Blije dag Daysy
Vandaag dus ongeveer 4 km gelopen. Niet in mijn eigen tempo en ook nog een stukje tussen de dieren op de Kinderboerderij.
Het laatste stukje was wel zwaar, vanwege mijn rug. Maar die pijn mag het hebben. En natuurlijk als bonus nog de trappen naar de 4e verdieping, want wij hebben geen lift. Dan een een spa rood uit de koelkast wel een verfrissende beloning.
Nu wat pijn in mijn linkerheup, net een blauwe plek. Maar dat hoort bij de revalidatie van de hernia operatie. De rugspieren moeten weer sterk worden. Morgen weer op de fiets naar vrijwilligerswerk.
En als mijn man niet meer op internet hoeft te zijn, koppel ik de laptop af en neem ik 'm mee naar de slaapkamer. Kan ik lekker vanuit bed een DVD kijken :P
Pfff ... ik heb zo'n pijn in mijn stuitje - kan haast niet zitten. Totaal 6,35 km gefietst in etappes ... wat is er toch mis?
Morgen misschien toch maar wandelend naar kantoor gaan ...
Vanmiddag ging ik even liggen en trok er een pijn door de hele linkerkant van mijn hoofd. Daar waar ik ook vorige week de bloedneus had (links).
Al met al toch blij dat ik met de fiets ben geweest en doordat mijn ochtend- en middagprogramma niet aansloten op elkaar 4 keer trappen gelopen. Toch wel weer de nodige beweging.
Zou wel beter kunnen/moeten of ben ik te streng voor mezelf?
Denk dat je te streng bent voor jezelf. Goed naar je lichaam luisteren.
Maar ken het ik ben ook veel te streng voor mezelf.
tikkeltje eigenwijs misschien?
Vandaag wel weer op mijn fietsje geweest. Deels uit nood (geen geld voor OV) en deels omdat ik de spullen eerst in een rugtas moet doen. Dit wandelt beter als een gewone tas.
Het is 4,70 km fietsen en dat is helemaal niet ver. Trappen lopen was wel vermoeiend daarna. Heb ook even bij onszelf aangebeld om mijn man de boodschappen te laten halen. Kon ze wel meenemen op de fiets, maar had de puf niet meer om ze ook 4 hoog zonder lift te tillen.
Geestelijk voel ik me iets beter. Heb vandaag voor het project een loge ontwikkeld, waar ik bijzonder trots op ben. En nu maar hopen dat het bijdraagt tot een succes. Ons ICT mannetje is ook al bezig met een website.
De facebook site houd ik dan weer bij. Website bouwen kan ik niet, maar ik zou het wel graag willen leren. Ik ga nu eerst op kosten van het project een cursus weerbaarheid doen. Dit om mensen (vrijwilligers) goed te kunnen aansturen. Vooral kritiek geven, vind ik moeilijk. Het komt bij andere altijd hard en streng over. Mogelijk ook omdat ik zelf kracht uitstraal. Ik ben best een krachtige vrouw, maar voor sommige kan dat ook beangstigend zijn. Ik heb erg zin in die cursus, ik denk er veel te kunnen leren.
Ook even een goede afleiding van 'het ziek' zijn. Ik baal enorm van dat stuitje, want dat ontneemt me ook het plezier van bewegen en dat is juist ook weer zo belangrijk voor mijn rug en longen.