hoe gaan jullie met de acceptatie chronisch ziek zijn om ?

Hoe gaan jullie met de acceptatie chronisch ziek zijn om?

NIET!

Ik accepteer het niet, dus kan er niet mee omgaan.
Ik kan er niet mee omgaan , dus accepteer ik het niet.

Chronisch ziek?
Heb ik geen tijd voor,de dagen zijn al veel te kort.

Hoe kun je accepteren dat je je dagelijks benauwd voelt.
Hoe kun je accepteren dat je rekening moet houden met je ziekte.
Hoe kun je accepteren dat je ineens niet "heel"meer bent.
Hoe kun je accepteren dat elke inspanning zoveel energie kost.
Hoe kun je accepteren dat je lichaam dingen doet die jij niet wilt.
Hoe kun je accepteren dat je lichaam veranderd.
Hoe kun je accepteren dat lichaamsvloeistoffen je lijf ongecontroleerd door een aanval verlaten.
Hoe kun je accepteren dat je jezelf niet accepteerd.
Hoe kun je accepteren dat je medicijnen nodig hebt om de dag door te komen.
Hoe kun je accepteren dat het nooit meer over gaat.
Hoe kun je accepteren dat je als geboren optimist meer huilt als lacht.
Hoe kun je jezelf accepteren als jonge vrouw met oude dags voorzieningen

Hoe kun je accepteren dat je maar 1 leven krijgt om het te accepteren..................

Accepteren zal ik het NOOIT!!
Mee leren leven, ...........het kan niet anders.
De ziekte past zich niet aan jou aan, dus je zal wel moeten.

Groetjes Hellen.

Hallo Hellen,  :W

^O^
Heel goed hoe jij het accepteren hebt omschreven.
Veel mensen begrijpen niet zo goed waarom je niet kan accepteren dat je die kl :X :X ziekte hebt maar
jouw lijstje print ik uit en laat het aan die idi :X :X ten zien die ons niet begrijpen.

^O^ ^O^ ^O^
Dikke duim

groetjes van Olga

Hoi hellen,
^O^ echt geweldig. Wil je eigenlijk bedanken voor jou omschrijving.
Ik zit op het moment in een hele rot periode, en dat heeft met "accepteren" te maken.
Niet het aantal uren kunnen werken wat ik wil ect.ect.ect.

Ik kan het zelf helemaal niet makkelijk omschrijven en uitleggen, maar toen ik dit las.......
Het geef zo ONWIJS goed weer, over hoe ik me voel!!!!!!!!!!!!!

Ik ga hem ook uitprinten....

Hellen enorm BEDANKT  _O_  _O_  _O_  _O_
groetjes sabine

Hoi Olga en Sabine,

Ik ben blij dat ik jullie met mijn omschrijving heb geholpen.

Voorals nog heb ik er zelf geen ene donder aan!
Ik ben heel depressief en trap tegen alles en iedereen aan die me lief is.
Is er niets, dan verzin ik wel wat.
Bovendien word mijn" hoe kun je accepteren lijstje " met de dag groter.

Eigenlijk had bovenaan moeten staan ; Hoe kun je accepteren dat je een halve echtgenoot en moeder bent!
Ik voel me zo ontzettend te kort schieten en zo half.

Hoe kun je van jezelf accepteren dat je je gezin op zijn kop zet!
Ons leven hoort om de kinderen te draaien!
Ik hoor me aan te passen aan de kinderen.
De kinderen niet aan mij!!!!!!!!!!!!!!
Ik vind het onaanvaardbaar en onacceptabel voor mezelf en een ieder om me heen.
Schiet zo ontzettend aan alle kanten tekort.
Maar loop tegelijkertijd mezelf zo ontzettend voorbij!

Al zijn ze nog zo lief en begripvol.
Zij gaan er beter mee om als ik.
Elke dag voer ik een innerlijke strijd.
Het stormt in mijn hoofd, het giert door mijn lijf.
Ik heb het niet onder controle.

Hellen de controle freack, de eerste klas regelateur kan zichzelf niet regelen.
Hoe krijg ik in godsnaam mijn leven weer op de rails?!!!!!
k'Geloof niet dat ik dit zelf red.

De toekomst baard me zo enorm veel zorgen.
Het zit bij mij in de familie, zover ik weet ben ik de derde generatie.
Elke generatie gaat het sneller.
Het lijkt stukker over te slaan.
Ik ben in twee jaar tijd sneller achteruit gegaan als mijn moeder in tien jaar tijd.
Haar beloop was hetzelfde als de mijne.
Die van mijn opa en tante trouwens ook.
Van bronchitis naar astmatische bronchitis, daarna naar de astma en de longemfyseem.
Het lijkt wel monopoly met als eindstation" Ga direct door naar de gevangenis, ga niet door START en u ontvang geen 5000 EURO!"

Ik heb al teveel van deze rotziekte gezien.
Veel te dichtbij mensen verloren waar ik van hield.
Wachten na een jarenlange strijd, een benauwend gevecht tot het vocht je longen in stroomt en onze lieve heer de hemelpoort voor je opent.
Iets wat op dat moment nog als een zegen ervaren word ook.

Ik vraag me af hoe snel alles zal verlopen en hoe snel ik aan de beurt zal zijn.
Hoeveel jaar is mij gegeven.
En houd mijn partner dit wel vol?
Wil ik wel dat mijn partner dit volhoud?
Wie ben ik om hem te beperken in zijn leven.
We zijn nog zo jong en willen nog zoveel............................

Groetjes Hellen.

Hoi Hellen :W

Kop op hoor, niet bij de pakken gaan neerzitten.
Ik heb net zelf een hele rot periode achter de rug.

Heel veel last van mijn ziekte. Ze dachten vorig jaar zelfs dat ik longkanker had. Maar gelukkig is dit niet zo. Ik heb vorig jaar zoveel medicijnen gekregen zodat mijn lichaam zei "doe het maar lekker zelf maar ik doe het niet meer"
Helaas moest ik door dit gebeuren het heel rustig aan doen. Ik kon niet werken. Toen het eindelijk weer een beetje beter werd ben ik maar wat minder gaan werken. Maar in oktober ging het niet meer. Weer ziek thuis blijven. Niets hielp. De prednison, antibiotica en alle puffers kon ik beter niet gebruiken want het hielp toch niet. Toen het in december eindelijk echt beter ging kreeg ik ontslag van mijn baas omdat ik ziek was. Nou Dank U Wel.

Maar nu, na hulp van een astma coach (van het astmafonds), astma verpleegkundige, goede arboarts, nieuwe huisarts, nieuwe longarts, fisio, sportluitjes en mijn geliefde KNO arts gaat het weer een stuk beter. Zij hebben me laten zien dat er nog meer is dan die kl :X >:D :N ;( :X ziekte.

Ik kan weer van mijn kinderen en manlief genieten. Ook heb je beperkingen en gaat het niet elke dag even goed als een andere dag, er is nog genoeg waar je van kunt genieten.

Dus kijk naar de leuke kant van je gezin en het toch wel mooie leven en wil het een keer een dag niet dan mail je maar hoor.

Niet je kop in het zand steken maar kop op!

Dikke knuffel van Olga :* O+

Hallo hellen,
wat rot voor je hellen!!!!!!!!!
Leef helemaal met je mee!!!!!!!!
Voor zover dat kan dan......
Gaat bij jullie in de fam. astma altijd over in longemfyseem???
Daar zit ik dus nu ook erg overin..... BEn je 26 jaar en krijg je te horen dat je longen slechter zijn geworden en ik gebruik nu medicatie voor longemfyseem patienten... Moet mijn werkuren minderen....moet veel dingen laten die een 26 jarige zou willen doen...
Zit zo af en toe ook in een dipje..

Ik hoop dat jij er uitkomt voor jezelf?? Voor mijn gevoel lijkt het een eeuwige strijd omdat er telkens weer dingen naar boven komen waarmee je weer "moet leren leven".

Ik zou zeggen blijf je lekker uiten hierro op het forum!!!!!
Doe ik ook en het lucht erg op!!!!!

groetjes sabine

Hoi Olga en Sabine,

Bedankt voor jullie steun.
Doet me goed en besef weer terdege dat ik de enige niet ben.
Maar het ontregeld niet alleen mijn leven, maar van ons allemaal.
Heel vervelend!

De afgelopen dagen zijn erg slecht geweest en heb het erg benauwd gehad.
Maar ik lees dat meer mensen hier op het forum last van de weersomstandigheden hebben gehad.
Dus ik ben de enige niet.
En bovendien ben ik ook zoekende naar wat wel en wat niet kan.
Dieren, stof..... noem het maar op.
Vaak ga ik flink onderuit.
We zoeken verder.
Met flinke dalen en hopenlijk een heleboel pieken.

En inderdaad Sabine, leer er maar mee leven.
Hersenvliesonsteking gekregen.
Heb er allerlei restverschijnselen van.
Leer er maar mee leven.

Ben een jaar blind geweest door een virus op mijn oogzenuw.
Ben er een oog door verloren.
Wees blij dat je weer 50% zicht hebt.
Leer er maar mee leven.

Sorrie meid, je ogen corresponderen niet meer met elkaar en je zult voor de rest van je leven dubbelzien.
5 keer geopereerd.
Nooit autorijden, brommer, motor..............
Leer er maar mee leven.

Een hernia, sorrie, leer er maar mee leven.

Vraag me weleens af hoeveel ik nog moet leren.

Mijn leven word steeds beperkter op deze manier.



Groetjes Hellen.

niks accepteren ,lekker stug doorgaan! erg dom ,maar toch doe ik dat eigenlijk vaak . De laaste tijd begint bij mij met vlagen( vlaagjes om eerlijk te zijn) een beetje besef te komen. Dat werkt toch vaak net iets constructiever, ik dacht vaak dat ik moest vechten ertegen ,maar nu heb ik geleerd(hoop ik) dat ik vocht tegen mezelf en dat wil ik niet meer, ikdoe het wel nog vaak ,vaak zonder dat ik dat in de gaten heb en dan ben ik daarna weer boos op mezelf. Maar nu zie ik in dat mezelf moet accepteren( nou ja "moet" dat wil ik ook wel hoor) en dan krijg ik het gevoel dat dat los staat van ziekte, maar daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik ben er soms veel mee bezig. Ik denk dat hoe meer je toegeeft aan (de sgnalen van) je lichaam ,hoe onlogisch vaak ook hoe opbouwender je te werk kunt gaan. ( dat moet ik nu effe in de spiegel tegen mezelf gaan zeggen.) En vooral ook vertrouwen hebben in je lichaam.
Nou het lijkt alsof ikhet allemaal wel effe weet als ik mezlef zo hoor. In de praktijk bak ik er vaak niet veel van hoor. Ik heb het eigenlijk niet geaacepteerd , soms ben ik mild en soms opstandig en erg dwaas. Het lijkt er wel op dat ik dat nu heb geaacepteerd en dat geeft me wat rust en dat heb ik nodig. Ik word nu soms milder naar mezelf toe( ik heb de leuter weer aanstaan geloof ik dan kanik blijven kloppen). Vaak kunnen mensen zeggen wat ze willen dat komt niet aan , en als ik het dan een keer op een ander manier hoor dan, yes dan heb ik'm. !

groetjes tavy   

hoi allemaal

ik weet niet hoe jullie het ervaren maar ik blijf het moeilijk vinden om altijd rekening met de gezondheid ,te moeten houden.
bv kan niet zomaar ergens logeren,zijn er huisdieren,wordt er gerookt,is er antiallergie beddengoed,ga zo maar verder
verder vind ik het heel moeilijk afhankelijk te zijn van behoorlijk veel medicijnen.
maakt het nog verschil of je vanaf kinds af aan problemen hebt of pas op lateren leeftijd gekregen.
ik zelf heb pas klachten gekregen na de geboorte van mijn 2e dochter vraag me af of er andere zijn waarbij dit waarschijnlijk ook door invloed van hormonen is gebeurt.
mijn 2e dochter heeft pas in pubertijd klachten gekregen in combinatie met vermindderde weerstand(ziekte van pfeifer)
ben benieuwd naar jullie reacties
marit

Ik ben er ff 2 maanden van slag van geweest en toen dacht ik: kom op meid, je bent nog hartstikke jong en maak van het leven dat je nog hebt!
Vanaf toen heb ik er goed me om leren gaan. Ik geniet van de mooie dagen en de mindere dagen neem ik zoals ze zijn. Je kunt het niet veranderen en zo is er goed mee te leven.

Accepteren, ik doe ook nog steeds mijn best.

Ben zelfs weer begonnen aan een leidinggevende functie voor 40 uur per week omdat ik het zat was me als een watje te gedragen en het zat was de astma mijn leven te laten leiden. Geen ritme, geen regelmaat, maar elke dag maar afwachten hoe het gaat.

Ik ga er voor op het moment, Ik ben jong, ik heb verder een fantastisch leven en geef mezelf nog deze kans.

Helaas net binnen de proeftijd weer prednison gekregen (4e kuur deze winter) en ben dus nu aan het doorbikkelen. Vriendlief neemt thuis alles uit handen. OP het werk gaat het prima, thuis veel slapen en zo hoop ik deze rotperiode af te sluiten met de laatste kuur. Laat de lente en zon maar komen, ik kan het hard gebruiken.

Mocht het niet lukken met deze baan dan kan ik zeggen dat ik alles heb geprobeerd. Maar ik ga er voor! 100%!!

Voor jullie allemaal erg veel sterkte. Ik weet hoe zwaar het is om je leven rondom astma te moeten bouwen, maar ik ben er toch van overtuigd dat je een grote kracht in je hebt die er voor kan zorgen dat je toch weer de zon ziet schijnen. We moeten er voor gaan hoor! Niemand anders doet het, alleen jij kan het doen!

Sterkte!

Liefs!