hoe gaan jullie met de acceptatie chronisch ziek zijn om ?

Hoi Ria,

Ik word even stil van het feit dat je man kettingroker is. Verder geen commentaar, je weet zelf het beste of je zo'n feestje aankunt. En wat Nina zegt: misschien maar een uurtje ofzo erheen gaan, op het gezelligste punt natuurlijk.

Groetjes en sterkte met je beslissing,

hilde

hoi ria,
ik heb geen adviezen:S zou niks nuttigs meer kunnen bedenken! maar ik wil je wel succes wensen met die beslissing liefs susan

Hoi Ria,

Hij zal idd niet in huis roken, maar ik vond het even een heel rare combi. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik kan dus al heel benauwd worden van iemand die rookt. Dus van de geur die iemand dan om zich heen draagt. Ik hoop dat jij daar geen last van hebt. Ik heb verder ook niet echt commentaar, iedereen doet wat hij zelf wil.

Groetjes
Hilde

Hoi Ria,

Hebben ze op het werk van jou man dan geen begrip voor jou? >:(
Het is toch een feest voor jouw man?!? En jij ben zijn vrouw. Lijkt me logisch dat ze op zijn werk wel begrijpen dat jij ook bij dit feestje hoort. Het is ook een beetje jouw feestje. :X

Bij mijn man op het werk is het zo geregeld, ik begrijp dat dit best wel een uitzondering is, dat er vanaf het begin van welk feestje dan ook tot ongeveer 23.00 uur niet gerookt wordt. Mijn man heeft het voor me opgenomen. Hij is met zijn baas gaan praten of er een mogelijkheid bestond om met mij rekening te houden. En nu hoor je dat mensen wel blij zijn dat er niet gerookt wordt en iedereen rookt nu vrolijk buiten. Niet dat iedereen hier blij mee is maar ik heb nog geen boze blikken gezien.

groetjes van Olga :W

Hoi allemaal,

Zoals zovelen heb ook ik geprobeerd begrip te kweken voor mijn astma probleem bij mijn rokende collega's. Mijn ervaringen zijn vooral negatief; het peukje gaat nu eenmaal boven het welzijn van anderen (zie ook de belachelijke lobby om roken in de horeca te blijven toestaan). Omdat ik tenslotte zelf verantwoordelijk ben voor mijn gezondheid en conditie, moet ik dus grenzen stellen. Met als gevolg dat ik sommige activiteiten niet meer kan bijwonen. En als iemand mij niet "aardig" meer vindt omdat ik duidelijk aangeef roken niet in mijn omgeving te (kunnen) tolereren (ook niet in iemands eigen huis: als ze willen dat ik ga hoeven ze alleen maar een peuk op te steken  *) ), dan zij dat zo.

Ik denk wel dat het probleem zich zal oplossen: er komen steeds meer mensen met astma problemen, de kritieke massa die nodig is om het astma probleem aan de orde te stellen groeit gestaag. Hoe duidelijker we met z'n allen zijn, hoe eerder we dat punt bereiken!

Sterkte!
Jan

Hoi Jan,

Ja de onbegrepenheid door de omgeving herken ik helaas maar al te goed. Ook mbt het roken en meeroken ervaar ik nogal wat tegenstand.

Maar wat ik me afvraag, kun jij zelf accepteren dat je chronisch ziek bent?

Daar heb ik ook moeite mee. Dus niet alleen moeite met mijn omgeving maar vooral ook moeite met "mijzelf". Zo baal ik bijvoorbeeld vreselijk dat ik elke dag medicijnen in moet nemen.
In het begin was ik ook helemaal niet medicijntrouw, om het zo maar te noemen. Ik had elke keer weer een nieuwe smoes om ze niet in te nemen. Bij mij dus duidelijk een teken dat ik mijn astma absoluut nog niet geaccepteerd heb. Ik moet zeggen, het gaat als beter met de acceptatie van mijn astma maarja als de omgeving niet echt meewerkt, zoals ik ook in jou stukje kan lezen, merk ik dat ik zelf ook snel weer terug bij af ben mbt mijn acceptatie.

Groetjes
Miranda

Hoi Miran,

Thuis met bronchitis dus veel tijd  :-\

Ik heb nog niet geaccepteerd dat ik mogelijk chronisch ziek ben. Dat klinkt ook zo definitief. Ik ben een optimist en heb er moeite mee dingen als voldongen feiten te accepteren omdat we op het moment niet beter weten. Met astma is dat ook zo: we weten nog niet wat we aan de oorzaak kunnen doen; we kunnen op dit moment alleen de symptomen bestrijden. Hoewel ik accepteer dat we medisch gezien niet meer kunnen op dit moment, ga ik er niet vanuit dat we dat nooit zullen kunnen.

Mijn homeopatisch arts heeft voor zichzelf vastgesteld dat mjin KNO, astma en allergie klachten mogelijk veroorzaakt of gestimuleerd worden door een zenuwgif in mijn tanden (het kwik in de amalgaamvullingen). Dus naast de reguliere medische wetenschap ben ik ook alternatieven aan het onderzoeken. Dat amalgaam gaat er dus binnenkort uit... Ook daar moet je je best weer voor doen: tandartsen bagetalliseren het amalgaamprobleem nog steeds. Gelukkig komen er steeds meer tandartsen die daar zorgvuldiger mee omgaan...

Wat het gebruik van medicijnen betreft kan ik helemaal met je meevoelen, ik neem normaal niet eens een paracetamolletje als ik eens hoofdpijn heb terwijl het de normaalste zaak van de wereld lijkt te zijn dat je bij een pijntje meteen effe een pilletje slikt. Ik weiger ook te geloven dat ik voor de rest van m'n leven medicijnen nodig heb - totdat het tegendeel is bewezen.

Dat wil overigens niet zeggen dat ik de adviezen van deskundigen op astma gebied dus per definitie naast me neer leg, maar ik behoud wel het recht daar zelf goed over na te denken. Op het moment (met die bronchitis) moet ik wel aan de antibiotica en Flixotide en kan ik niet sporten zonder Ventolin (niet eens een sprintje naar de trein trekken) en misschien moet ik er wel een tijdje meer doorgaan...

Een negatieve reactie uit m'n omgeving ervaar ik als onprettig, maar heeft geen of weinig effect op mijn acceptatie van m'n huidige toestand. Ik weet dat ik me niet aanstel... en kan er toch weinig aan doen als anderen zich daar een ongefundeerde mening over vormen (of er zelfs helemaal niet over lijken na te denken: de rokers)...

Daarnaast is het niet alleen kommer en kwel wat betreft m'n omgeving: eigenlijk zijn het alleen de rokers en de overheid die roken in horeca gelegenheden nog steeds toestaat, de luchtvervuiling niet serieus neemt, P.C. Hoofttrekkers (da's een Amsterdamse omschrijving voor "4 wheel drives") niet verbiedt, etc  >:( ; anderen zijn weer heel meevoelend en meelevend.

Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt; ik wens je veel sterkte!

groetjes,
Jan

Hoe ga ik met mijn chronisch ziekte om?

Ja, dat was zeker niet gemakkelijk voor mijn om daar mee om te gaan. Dat heeft mijn vele traantjes gekost.

Acceptatie was voor mijn heel moeilijk, dat heeft bij mijn erg lang geduurd voor ik aan nam dat ik Copd had. Het drong eigenlijk ook nog niet zo tot me door wat het betekende, zeker omdat het gebruik van mijn medicijnen me ook helemaal niet aan stonden. Maar nu neem ik ze regelmatig toch maar in omdat ik een flinke longontsteking had gekregen, heel stom van me en eigenwijs om niet naar mijn arts te luisteren. En dat doe ik echt niet meer, dus zit er niets anders op om toch regelmatig mijn medicijnen op tijd te nemen, en achteraf nu een paar jaar valt het eigenlijk wel mee want ik voel duidelijk vooruitgang en ik ben ook veel minder benauwd en ziek. 

Ja, ik ervaar ook heel veel onbegrip en negatieve reacties over mijn Copd en roken. Het durven zeggen van ach joh een avondje mee uit kan toch nog wel? Het uitleggen steeds maar weer is echt niet leuk meer. Ik ben nu zover dat het mijn niet tegen houd om mijn eigen keuzes daarin te maken. Want ik weet wat ik heb en ik voel wat ik mee maak. Natuurlijk doet het je zeer als ze je niet begrijpen dat blijf je toch je hele leven achtervolgen. Dat is nu zo jammer want je heb toch het gevoel dat je over komt als een leugenaar. Was het maar zo dan had ik er zelf nog wat aan. Dan had ik die ziekte niet toch?

Ik weet nu uit ervaring na jaren Copd te hebben, dat alleen die deze ziekte hebben weten waar je over praat, je voelt het begrip. Dus daar ga ik nu mee in gesprek, bij diegenen die het niet hebben begin ik er al niet eens meer over, want dan staan ze je heel dom aan te kijken en heel ongeïnteresseerd te luisteren. Daar steek ik zeker mijn energie niet meer in want dat heeft geen echt geen nut. Er zijn er wel bij die wel interesse in je tonen.  Maar ook tot bepaalde hoogte want moeten ze iets voor je aan passen dan is het begrip ook ver weg te zoeken.

Nou ik hoop dat jullie iets aan mijn verhaal heeft; ik wens jullie verders veel sterkte!

Groetjes van Ria het internetmoedertje ;-)