hoe gaan jullie met de acceptatie chronisch ziek zijn om ?
06-09-2005 om 14:05 uurhoi allemaal
ik weet niet hoe jullie het ervaren maar ik blijf het moeilijk vinden om altijd rekening met de gezondheid ,te moeten houden.
bv kan niet zomaar ergens logeren,zijn er huisdieren,wordt er gerookt,is er antiallergie beddengoed,ga zo maar verder
verder vind ik het heel moeilijk afhankelijk te zijn van behoorlijk veel medicijnen.
maakt het nog verschil of je vanaf kinds af aan problemen hebt of pas op lateren leeftijd gekregen.
ik zelf heb pas klachten gekregen na de geboorte van mijn 2e dochter vraag me af of er andere zijn waarbij dit waarschijnlijk ook door invloed van hormonen is gebeurt.
mijn 2e dochter heeft pas in pubertijd klachten gekregen in combinatie met vermindderde weerstand(ziekte van pfeifer)
ben benieuwd naar jullie reacties
marit
ja gelukkig begrijpen de echte vrienden en m'n ouders het wel, maar t maakt je zo hopeloos soms..nu ook..zit ik al hele ochtend beetje achter pc spelletjes te doen ter afleiding en af en toe in zon languit in stoel bij te tanken..en vanavond bij een vriend eten die het echt niet gaat trekken als ik weer moet afzeggen omdat ik benauwd ben...
Ik heb momenteel een erg moeilijke periode... Ik wil niets van mijn ziekte weten (Ik heb diabetes) en ik zou eigenlijk 4 keer per dag moeten spuiten maar doe dit vaak niet. Ook heb ik geen zin om me aan mijn dieet te houden, ben echt heel erg opstandig en depri en heel snel kwaad. Maar doordat ik niet spuit worden mijn bloedsuikers dus te hoog waardoor ik weer moe word, en niet een klein beetje moe, maar extreem moe. Zo zou ik rustig een halve dag kunnen slapen en nog moe wakker worden...
Uj jan dus niet zeggen dat ik mijn ziekte heb geaccepteerd, en vraag me ook af of het wel kan om iets volledig te accepteren en te zeggen ik heb er vrede mee... Want ik heb er nu helemaal geen vrede mee, ik heb geen zin om elke maand naar de internist, de diabetesverpleegkundige en de dietiste te gaanm om elke dag op te letten wat en wanneer ik eet en dat er mensen over mijn schouder meekijken of dat wat ik eet wel goed voor me is! >:( >:( >:(
he tijgertje
het zit ook vaak niet mee,elke dag weer de verplichting om met veel dingen rekening te houden.maar helaas heb je niet veel keus je merkt zelf wat de gevolgen zijn,maar wel heel begrijpelijk dat je er de balen van hebt.
maar uiteindelijk toch maar weer braaf wat oom dokter voorschrijft doen hoor,je weet zelf heel goed wat er fout kan gaan.maar even lekker van je af schrijven wil vaak ook wel helpen,hopelijk in jou geval ook.
he tijgertje kop op he,de schouders er maar weer onder dan komt alles weer goed
liefs marit
Ik snap dat het moeilijk is om te accepteren dat je je leven over een heel andere boeg moet gooien, maar ik denk dat het voor je iegen welzijn wel een stuk beter is om toch de dingen te doen die de dokter je voorschrijft, anders wordt het alleen van kwaad tot erger denk ik.. Kom op meid, schouders er onder, en proberen het beste te maken van de nieuwe situatie...
hoi allemaal
vind het momenteel moeilijk te accepteren dat ik maar minimaal bij mij dochter op bezoek kan aangezien ze hondje heeft gekocht.waar ik dus niet tegen kan >:( gisterenavond 1,5 uur daar geweest,toen voelde ik al dat het fout ging dus snel naar huis gegaan.waar ik dus de hele avond en vandaag last van heb,kan dit niet voorkomen heb al bergen medicijnen baal daar best wel van.
is haar keus hond te nemen wil ze al vanaf ze klein meisje was,maar zal mij daardoor niet vaak meer bij haar thuis zien.hond kan niet in tuin kan daar namelijk uit is niet afgesloten,op dit soort momenten baal ik van mij chronische ziek zijn
marit
Ook ik heb moeite met de acceptatie van het feit dat ik astma heb.
Het is ook allemaal zo vaag...de ziekte...de klachten...net wat jullie zeggen...enne moment gaat hetgoed..ander moment gaat het mis. Ik merk dat ik nog steeds zoekende ben naar een manier om mijn astma een plaats te geven. Lukt ook nog niet echt. Blijf maar piekeren wanneer ik weer vage klachten heb, en super moe ben...zo van komen die klachten echt wel van mijn astma? Waarom heb ik er dan nu opeens last van?
Zou het dan toch psychisch zijn omdat ik er zo mee bezig ben?
Moet ik nou toegeven aan mijn astma of gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand is? Ik denk nu bij de minste of geringste klacht...ik ga vanavond maar niet sporten...maarja..zo wordt ik nooit sterker...
Tja worstel nog steeds met mijn acceptatie.. Soms denk ik wel eens...was het maar niet zo vaag...Gebroken been is gewoon duidelijk..bot gebroken...aantal weken in het gips en dan is alles weer OK...Maar met astma....??! :? En weet je..mijn omgeving kan het ook niet accepteren dat ik astma heb lijkt het wel....
Miranda
Hoi Miranda,
Ik weet pas sinds een half jaar dat ik astma heb en ondanks dat veel dingen op hun plek vallen (klachten die ik altijd had), komen er idd zoveel problemen bij kijken. Ook ik herken je verhaal alsof ik het zelf geschreven zou hebben. Juist omdat het zich nu zo heftig ontwikkeld, kan ik bijna niet meer anders dan het in mijn omgeving kenbaar maken. En dat is zo moeilijk, omdat het voor hen uit het niets lijkt te komen.
En dan merk je dat het iets is waar je zelf mee om moet leren gaan. Sommige mensen in mijn omgeving snappen ook niet hoe heftig het is en accepteren dan ook niet waarom je soms niet mee gaat. Dan voel je je weer superschuldig. Ik zit bijvoorbeeld nu aan het prednisolonkuur en een antibioticakuur omdat ik weer een verkoudheid had en dan zijn er altijd mensen die weer vragen of ik morgen even mee ga naar utrecht (ik woon in tilburg). Da's toch ongelooflijk. Ligt het dan aan mij dat ik niet duidelijk ben, of ligt dat dan aan hun? Ik snap tegelijkertijd dat ik niet aan iedereen een cursus astma kan gaan geven. Dan kun je inderdaad beter een gebroken been hebben, dat is meteen duidelijk.
Maar toch; je gezondheid gaat voor. Maar dat blijft wel behoorlijk moeilijk om zo maar even te accepteren. Iemand zei laatst tegen mij: van ieder probleem wordt je uiteindelijk sterker. Nou, dan heb ik toch iets gemist.
marianne
Hoi Miran,
Ik herken je verhaal enorm! Het is allemaal zo raar....zelfs nu ik een diagnose heb kan ik het geen plek geven, daar had ik op gehoopt...
Maar goed het lukt ons nog wel eens hoop ik, voorlopig moeten we daar maar naar toe verchten denk ik....
Liefs nina
hoi miranda,
heel jou verhaal herken ik, voor jezelf en voor de ander is het af en toe een beetje vaag. het is niet duidelijk wanneer je iets wel kan en wanneer niet je moet dit altijd maar afwachten echt wel irritant! en ik denk dat het ook logisch is dat je er veel mee bezig bent wat bij mij in ieder geval beheerst het een heel groot stuk van mij leven:S. Ik hop dat ik en natuurlijk alle andere het ooit leren om te accepteren maar in ieder geval om er goed mee om te gaan. snap ook dat je blijft piekeren of dat het psychisch is dat doe ik ook altijd.... het is en blijf voor mij voorlopig nog vaag!
liefs en succes
susan
Bedankt voor jullie lieve reacties Nina en Susan.
Ik weet in ieder geval waar de vage klachten van misselijkheid en druk op mijn slokdarm vandaan komen...van de Seretide...Ben vanmiddag naar de longarts geweest en hij contateerde dat ik een schimmelinfectie heb door de Seretide...Nu dus spoelen met Nystatine.. :'(
Tegen de longarts gezegd dat ik die Seretide niet meer wil..dan maar iets meer last van mijn astma..maar dat misselijk worden en die schimmelinfectie vind ik nog veel enger. Maar helaas ik kon hoog en laag springen bij de longarts, ik moest weer beginnen met Seretide zodra die schimmelinfectie weg is en hij had ook geen alternatief voor mij ...bah balen.
Maarja we blijven volhouden. Ben blij om te leen op het forum dat we allemaal ongeveer dezelfde strijd voeren en allemaal onze weg er in moeten vinden. Ik ben er ook van overtuigd dat ons, met steun van elkaar, wel gaat lukken!
Groetjes Miranda