hoe gaan jullie met de acceptatie chronisch ziek zijn om ?

Het is wel (eens) lastig daar je het eigenlijk altijd wel aan anderen moet vertellen  :-\
Vragen rekening te houden met blijft vervelend vind ikzelf. Het is (altijd) maar afwachten hoe mensen reageren, hoewel mijn ervaring is dat er bijna altijd wel goed mee wordt omgegaan  :)

Overigens denk ik, dat het accepteren op latere leeftijd moeilijker is, daar je ook weet hoe het is om zeg maar 'alles te kunnen' zonder echt rekening te hoeven houden met bepaalde factoren.

ik zelf heb pas klachten gekregen na de geboorte van mijn 2e dochter vraag me af of er andere zijn waarbij dit waarschijnlijk ook door invloed van hormonen is gebeurt.
mijn 2e dochter heeft pas in pubertijd klachten gekregen in combinatie met vermindderde weerstand(ziekte van pfeifer)

Hoi Marit,
Ook ik vroeg mij dat wel eens af of die invloed van hormonen ook nog een rol spelen bij het ziek zijn. Zelf merk ik het wel en merk ik nu dat mijn dochter in de puberteit zit zij vlak voor haar periode ook benauwd wordt.

Weet niet of er verschil is in het accepteren als je jong astma krijgt of al ouder bent voordat je ziek wordt. Maar misschien is het als je jong astma krijgt het al zo een stuk van je leven geworden omdat je eigenlijk altijd rekening heb moeten houden met die beperkingen. Ik weet het niet. Maar merk dat ik als ouder het wel moeilijk vind omdat je als ouder eigenlijk allemaal je kinderen een onbezorgde jeugd zou willen meegeven en mijn oudste heeft dat toch wat minder door haar astma.Bij de jongste hoef ik nooit te vragen heb je je medicijnen. Zij kan overal gaan logeren. Maar bij de oudste moet je eerst alles gaan bekijken of het voor haar wel kan. Vind dat vaak wel sneu voor haar.
(trouwens ik noem het geen accepteren want dat doe je nooit maar het ermee leren leven)

Hoi,

bij mij hangt de acceptatie af van de periode waarin ik zit. In een goede periode denk ik: och ik hoef alleen maar wat medicijnen in te nemen, no big deal. Nu, in een slechte periode, zelfs de slechtste ooit, heb ik het heel moeilijk met accepteren dat ik echt chronisch ziek ben. Ik word er ook heel veel mee geconfronteerd nu. Ik probeer afleiding te zoeken en mij leven zo leuk mogelijk te maken. Toch uitgaan omdat ik dat gezellig vind en dan maar Ventolin mee en na afloop ook weer extra puffen.

hoi

ik heb er zeker in bepaalde periodes erg veel moeite mee om het te accepteren. en ik voel me ook bezwaard omdat ik tog steeds op moet letten, hoe voel ik me, heb ik mn medicijnen mee, wat voor kleur heeft mn slijm etc. ik zou graag morgen met mn mede studenten mee willen gaan stappen, maar ik durf niet zo goed omdat het ver van huis is en omdat ik de mensen nog niet zo goed ken. ik heb al gauw: wat als het fout gaat of ik weet dat ik me de volgende dag(en) me niet goed ga voelen. en mn ouders roepen maar dat ik het moet doen enzo, wat denken jullie moet ik die grens overgaan of niet? Ik denk zeker dat accpeteren/mee leren leven op latere leeftijd moeilijker is...je weet hoe het was vroeger hoe lekker je leefde zonder rekening met je gezondheid te houden. ik zeg daarmee niet dat het voor mensen die het hun hele leven hebben het makkelijker hebben hoor, mja als je het van jongs af aan hebt weet je natuurlijk ook niet beter....

groetjes nina

hoi nina
ik zou oppassen met je forseren,en kijken wat de verplichting de dagen erna zijn.als die er niet zijn gewoon lekker keer meegaan,maar zorgen dat je jezelf niet voorbij loopt.je leert vanzelf je grenzen kennen,ook al ontkennen we dat zelf regelmatig.en af en toe paar rot dagen op de koop toe nemen om iets leuks toch mee te kunnen maken.
ik weet bv dat ik 22 sept dagtocht met eendracht(groot zeilschip) meega en dat het de bedoeling is om daar handje mee te helpen.weet ook dat ik de dagen daarna geen verplichtingen moet plennen,kan dan niet uit de voeten(doodmoei)daarom hebben we er ook voor gekozen om de nacht ervoor en erna in hotel te overnachten, voor het eerst in mijn leven.anders moesten we 3 uur reizen naar delfzijl en 3 uur savonds weer naar huis dus 6 uur op 1 dag
marit

hoi marit

ik heb net idd ook besloten niet te gaan...ik ben r gwoon nie klaar voor en ik teveel te doen!ik wens jou iig heel veel plezier dan :s)

ik hoop dat alles ook goed gaat, mja je gaat gelukkig ook met iemand die je goed kent!!

groetjes nina

Je moet inderdaad je leven er aan aanpassen dus accepteren vind ik niet het juiste woord. Maar er mee leren leven.
En dat is inderdaad kijken is deze aktiviteit de moeite waard om mij dagen daarna ziek te voelen. Zo niet dan blijf je thuis. Niet altijd even makkelijk die keuze. Maar wel belangrijk. En andere mensen zelfs je ouders zullen het niet altijd begrijpen en dat maakt je soms heel erg verdrietig. Maar als je niet naar je lijf luistert dan zit jezelf met de gevolgen en dat is ook niet fijn.
Het is en blijft moeilijk vind ik en als het goed gaat geniet ik ook altijd weer met teugen. maar jammer genoeg dan fluit mijn lijf mij toch ook weer terug bij af. Wat ik dan steeds wel weer moeilijk vind hoor.Maar toch probeer ik dan te denken die leuke dingen die ik nu gedaan heb nemen zij mij niet meer af.

Hoi Kaatje,

Dat is helemaal waar. Ik ben dit jaar voor de 2e keer meegeweest als vrijwilliger bij de Wielewaal. Ik heb daar 2 gigantische aanvallen gehad en heb een week de tijd nodig gehad om bij te komen. Maar dit is iets wat ik echt heel erg leuk vind en wat ze me inderdaad nooit meer afpakken. Als alles goed gaat ga ik in oktober weer 5 dagen mee. Ik trek me ook echt op aan dat soort dingen, dit theaterseizoen weer naar 3 voorstellingen. Ik weet nu al dat er daar veel gerookt wordt maar daar stel ik me op in. Ik denk dat je moet genieten van de leuke dingen en luisteren naar je eigen lichaam.

hoi allemaal,
ik heb het er wel moeilijk mee om te accepteren dat ik chronisch ziek ben, alleen het woord al schrikt me erg af. Ik ben op dit moment wel in een fase gekommen dat ik het moet accepterenvan mezelf,  maar ik vind dit erg moeilijk vooral omdat veel mensen denken dat je je aanstelt. wel moet ik zeggen nu ik zo'n ander half jaar astma heb en dus al een behoorlijk aantal aanvallen heb gehad in de buurt van vrieden en famillie geloven steeds meer mensen het en accepteren dit ook!!! NU heb ik voor mezelf ook minder het gevoel dat ik me aanstel! Ik vind het wel irritant dat ik er altijd en overal rekening mee moet houden en dat ik eigelijk naast school en stage niks meer kan omdat ik dan zo moe ben dat ik alleen nog maar wil slapen( als ik dit nioet doe word ik ziek of krijg heel veel aanvallen!).ik wil iedereen heel veel succes wensen en ik wil ook nog even zeggen dat ik het een heel interesant forum vind en dat je hier echt je verhaal kan doen
liefs susan

tja, accepteren?!?!?!
De ene keer denk dat ik het geaccepteerd heb en de andere keer heb ik er nog moeite mee. Zeker in een periode waarin ik veel last heb.
Ik wil nog de hele wereld aankunnen en alles zelf doen maar dat gaat helaas niet. Naast mijn werk hou ik helaas weinig energie over voor andere dingen. Heb wel leuke hobby's waar ik me mee bezig hou, maar soms zou je andere dingen willen doen en dat is erg lastig dan, dat is moeilijk te accepteren soms.