Eerste opname, spannend maar valt mee
20-03-2018 om 15:42 uurHoi allemaal,
Vorige week had ik wat vragen over de opname en inmiddels lig ik al een halve dag in het ziekenhuis.
Afgelopen weekend ging het slecht en ik keek bijna uit naar de opname. En vanochtend was het eindelijk zo ver, vol zenuwen op naar een voor mij vreemd ziekenhuis voor mijn eerste opname.
Super lieve mensen hier gelukkig! Ik lig op een zaal met drie andere vrouwen. De longarts is langsgeweest en nu weet ik wat het plan is. Mijn eigen medicatie stopt en ik krijg nu magnesiumsulfaat intraveneus en prednison en nog iets ook intraveneus. Daarnaast moet ik vernevelen en hopen dat ze me er zo snel bovenop krijgen:)
Ik ben als de dood voor naalden en infuus prikken ging natuurlijk mis xD ook de bloeddrukmeter is niet mijn vriend, al vanaf kleins af aan ben ik bang dat dat ding mijn arm eraf knelt (ik weet dat het niet gebeurt, maar de angst blijft). Temperatuur was alweer gestegen richting koorts, maar zoals bijna altijd is mijn saturatie keurig.
Nu hopen dat 4 dagen voldoende zijn en dat ik van het weekend lekker weer naar huis kan:)
@spirit dankjewel voor de tips! Dat dagboekje heb ik al bijgehouden en in ieder geval is de kou een enorme trigger, uitlaatgassen en benzinelucht kan ik niet zo goed tegen en cigarettenrook veroorzaakt flinke hoestbuien.
Toevallig heb ik wel een anti-allergie dekbed, maar het lijkt dat ik geen last heb van stof, dieren en huisstofmijt etc. Maar een schone slaapkamer is nooit erg natuurlijk! Alleen die kamer opgeruimd houden is een dingetje hahaha ben nog al een chaoot.
@goudvisje haha die ezel zal ik vandaag huisarest geven, helaas niet zo goed geslapen vannacht en wakker met flinke pijn. Die dichteres wist ik al dat die in me zat, die schrijfster nog niet:p heb meer talenten dan ik dacht!
Vandaag weer redelijk benauwd, hele dag een hoge pols en straks eindelijk naar mijn eigen longarts. Vitamine D was eerst te laag en is nu weer goed, dus nu kunnen we met zekerheid zeggen dat de vermoeidheid daar niet door komt:) Mijn nierwaardes waren in het ziekenhuis slecht en zijn nu gelukkig ook weer goed, nu nog achterhalen wat deze benauwdheid veroorzaakt. Als ik de energie heb (en mentaal in staat ben), zal ik straks laten weten wat de longarts te zeggen had.
Sterkte met alles, Nckiee, t valt allemaal helemaal niet mee! Je hebt nog niet zo lang astma, maar wel al een heel circus meegemaakt...dat is echt pittig en je leven ziet er ineens heel anders uit en dat dat (mentaal) niet in je koude kleren gaat zitten en je je grote vragen stelt voor je toekomst kan ik me wel voorstellen! Dat is niet meer dan logisch ook!
Hooikoorts of allergische klachten kun je zeker ook hebben, ook al het niet duidelijk uit het bloed komt. Je kunt met je slijmvliezen hyperreactief reageren op prikkels zonder dat je dat kunt ‘bevestigen’, klachten kan je zeker hebben! Dat wilde ik nog even zeggen ;)
Hopelijk heb je goed gesprek bij je longarts (gehad) en alles kunnen bespreken, ook wat je dwars zal na afgelopen maandag.
Veel sterkte nogmaals!!
Nou net bij de longarts geweest, wat ben ik toch blij met deze vrouw! Die snapt mij gewoon, luistert en anticipeert:D de ct-scan vond ze een goed idee en had ze zelf ook al eerder voorgesteld, dus volgende week ct, week erop longfunctie en bespreken van alle uitslagen en 9 mei naar een specialist op het gebied van astma, waar ze zelf door is opgeleid. Kijken of hij nog andere inzichten en mogelijkheden ziet en hopen dat tot die tijd de astma "stabiel" blijft en niet verergerd.
@emsepems soms voel ik me echt zo machteloos, gelukkig is dat maar in fasen en ik had al wat ziekenhuizen van binnen gezien, maar nog nooit zo vaak als de afgelopen 6,5 maand en inderdaad heb ik flink wat voor mijn kiezen gekregen. Maar zoals een gezegde luidt: you were given this life, because you are strong enough to live it. Dus we gaan gewoon door met rustig aan doen en proberen te herstellen en zo vaak mogelijk de ezel op stal te laten staan:p
Overigens testen ze mijn bloed nu uitgebreid op inhalatie allergenen en is de uitslag daarvan ook pas over 2 weken, dus misschien komt daar wat uit.
Mijn ochtend, pauze en alleen, mijn hersenspinsel
Uitgeput lig ik op mijn bed, versnelde pols en ademhaling en mijn lichaam voelt vermoeid en slap. Ik heb hard gesport, nou ja eigenlijk alleen maar gedoucht en mijn haar gewassen, maar het voelt alsof ik een halve marathon op zijn minst heb gelopen. Dan na te gaan dat ik tijdens het douchen nog zit ook. Afdrogen lukte al niet meer, dus hup badjas aan en terug op bed ploffen. Snakkend naar adem lig ik daar dan, pijn op de borst, pijn op mijn rug. Ik zou willen zeggen mijn longen doen pijn, maar laten die nou net geen pijn kunnen doen, net zoals je baarmoeder. Ik voel me oud, wel minstens honderd, althans zo voelt mijn lichaam en ik kan me voorstellen dat iemand van 100 zoveel energie heeft. Ik ben slechts een kwart ervan, best confronterend. Dagelijks weer testen hoeveel energie ik heb en hoe ik ermee moet omgaan. Slecht slapen betekent weinig energie en dus weinig dingen doen, nog minder dan op een goede dag. Op een goede dag heb ik zin, zin in het leven, mijn oude leven. Dan denk ik: op naar school, naar buiten met mijn camera, op naar de paarden en genieten! Niet dat dat gaat, maar in de ochtend denk ik dat ik de hele wereld aan kan en juist daar zit de valkuil. Ik kan de hele wereld niet aan, ik moet rustig aan doen, bedenken dat ik energie wil overhouden, want na het douchen, aankleden en ontbijt maken wacht de rest van de dag nog op mij. Een dag met minstens vijf keer de trap op en aflopen om te vernevelen, zo blijf ik in beweging. Een dag waarop ik lekker met mijn hond en kat kan knuffelen, een dag dat ik verder droom over mijn toekomst. In mijn dagdroom over de toekomst ben ik overigens gezond en kan ik alles, hele dagen paardrijden, hele dagen genieten, hele dagen vol energie. Eerst 6 weken naar Londen, dan een half jaar naar de uni, een half jaar afstuderen en dan nog 2 jaar een master in Engeland. Daarna ga ik het volwassen leven leven en krijg ik een leuke baan, een baan in de paarden van 32 uur waarmee ik mijn huis en paard kan onderhouden. Een baan waarin me kan uitleven, waar ik energie van krijg en wat voldoening geeft. Dat is de baan waar ik van droom.
Maar elke dag is er die angst, wat als het allemaal niet lukt. Wat als ik de rest van mijn leven moet leven met weinig energie. Daar heb ik mijn hersenen en levenslust niet voor gekregen, niet om rustig aan te doen. Die rem moet eraf, die rem moet weg, die rem die stopt mijn leven. Want nu voelt het alsof ik op pauze sta en de rest leeft vrolijk door. Alsof mijn trein stilstaat en de wereld zo voorbij raast en het voelt alsof ik dat allemaal in moet halen en ik wil het inhalen, maar het lukt me niet.
En dan nog dat gevoel dat niemand je snapt, dat niemand beseft wat het met je doet. Dat niemand snapt dat je ook mee wil doen met het leven, dat je niet stil wil staan en alleen achter wil blijven. Want alleen zo voelt het, alleen op een eigen stukje terwijl iedereen voorbij raast. Niemand die ook even stopt om gedag te zeggen, iedereen zwaait vanaf een afstand en raast voorbij. Alleen, helemaal alleen, nou ja tenminste nog met mijn kat. Mijn kat die wel elke dag pauze neemt en gezellig met mij komt kroelen. Mijn kat die elke dag zegt: het komt wel goed, hier heb je een knuffel, ik blijf bij je. Mijn kat die vrolijk komt aanrennen als ik haar roep, die kat is mijn alles en mijn houvast. Want mensen gaan door en hebben geen tijd voor pauze, maar dieren genieten van je pauze en laten je niet in de steek.
Mooi geschreven! Dank dat je dit wilde delen!
@Edelweiss dankje! Moest het even van me afschrijven en hier is her juiste publiek dacht ik zo
Dat heb je goed gedacht :x
Mooi!
@ Nckiie dank je voor wat je met ons deelt, erg mooi geschreven.