Eerste opname, spannend maar valt mee
20-03-2018 om 15:42 uurHoi allemaal,
Vorige week had ik wat vragen over de opname en inmiddels lig ik al een halve dag in het ziekenhuis.
Afgelopen weekend ging het slecht en ik keek bijna uit naar de opname. En vanochtend was het eindelijk zo ver, vol zenuwen op naar een voor mij vreemd ziekenhuis voor mijn eerste opname.
Super lieve mensen hier gelukkig! Ik lig op een zaal met drie andere vrouwen. De longarts is langsgeweest en nu weet ik wat het plan is. Mijn eigen medicatie stopt en ik krijg nu magnesiumsulfaat intraveneus en prednison en nog iets ook intraveneus. Daarnaast moet ik vernevelen en hopen dat ze me er zo snel bovenop krijgen:)
Ik ben als de dood voor naalden en infuus prikken ging natuurlijk mis xD ook de bloeddrukmeter is niet mijn vriend, al vanaf kleins af aan ben ik bang dat dat ding mijn arm eraf knelt (ik weet dat het niet gebeurt, maar de angst blijft). Temperatuur was alweer gestegen richting koorts, maar zoals bijna altijd is mijn saturatie keurig.
Nu hopen dat 4 dagen voldoende zijn en dat ik van het weekend lekker weer naar huis kan:)
Misschien kan de fysio je ribben en spieren rond je borstkas ook nog wat wat losmaken.
Goeie tip @daantje ga ik morgen vragen!
Net bij de fysio geweest, onderrug getapet. Ik haal goed adem zegt hij en heb wat ademhalingsoefeningen meegekregen.
Daarna de 6 minuten wandeltest gedaan en de andere fysiotherapeuten laten schrikken. Die wisten niks van de opname en ik loop daar al 10 jaar en had goed weten te verbergen dat het zo slecht gaat. Nu elke week weer fysio oppakken en kijken hoe dat gaat en over 6 weken weer de 6 minuten wandeltest om te kijken hoeveel het is verbeterd (ik hoop veel!)
Fijn @Nckiie dat er vooruitgang is. Grenzen in de gaten houden (en dan liefst niet erover gaan), het blijft lastig. Ik heb er ook nog steeds moeite mee, al denk ik vaak dat ik het goed doe!
@"Oma Akke" ja blijft lastig die grenzen en ze niet overschrijden, helemaal als je grens zo laag ligt. Maar het komt allemaal goed:) ben al heel blij met de vooruitgang en een beetje ongeduldig dus hoop op snel meer vooruitgang haha
@Nckiie.. Fysiotherapeuten laten schrikken herken ik.. Over 3 weken mag ik de 6 min. test weer herhalen. Pas goed op jezelf, het is zo makkelijk om over je grenzen te gaan ( doe ik nog dagelijks)... Hoop dat de vooruitgang blijft ... Succes en sterkte
Grenzen en dromen
Vandaag is het zover, het weekend dat ik me normaal helemaal in het zweet werk, kapotte vingers van de elastiekjes, maar helemaal in mijn element. Het is het carrouselweekend, het weekend waar mijn oude teamleden gaan strijden om de beste plaats op de leukste wedstrijd. Paarden wassen, alle paarden knotten. Zorgen dat elk paard 9 knotten heeft, netjes verdeeld, goed opgestoken, waar ik de baas ben en iedereen aanstuur en verveel met mijn perfectionisme. Want als perfectionist streef ik naar het beste resultaat en de paarden worden beoordeeld op hun uiterlijk, waar ik deels verantwoordelijk voor ben.
Ik dacht vervanging te hebben geregeld, met naald en draad knotten kan niet iedereen en netjes al helemaal niet. Helaas moet iedereen werken en ben ik nog steeds ziek. Ziek en erg moe, weinig energie en kracht, behalve wilskracht daar loop ik van over. Toen ik hoorde dat ik het iemand moest leren, besloot ik om ook maar te komen helpen en maar 2 van de 12 paarden te knotten. Dat is voor mij al heel wat, normaal doe ik er 6 of 7 dat weekend en het kost behoorlijk wat werk uiteindelijk.
Morgenochtend om half 6 (in de ochtend) ben ik op stal om het laatste paard te knotten. Ik voel nu al dat ik druk word in mijn hoofd, dat ik er zin in heb, dat ik er energie van krijg. Het gevaar: dat ik voor een moment teveel energie krijg en veel te ver mijn grens over ga, dat is mijn “talent”. Dat ik over mijn grens ga vandaag dat weet ik al en calculeer ik al in, maar hoever ik eroverheen ga dat is de vraag. Het klinkt heel stom, maar ik voel mijn grenzen niet. Ik voel het pas als ik eroverheen ben en vaak als ik mijn grens erg ver voorbij ben. Pas als ik naar huis ga voel ik de benauwdheid, de pijn en de vermoeidheid. Eenmaal thuis stort ik dan echt in en kan ik vaak alleen nog maar huilen. Ik ben erg goed in het uiterste vragen van mezelf en heb dat jarenlang gedaan met mijn knie.
Soms heb ik het idee als ik het wil dan kan ik het, maar de consequenties vergeet ik soms of neem ik op dat moment voor lief. Uiteindelijk heb ik vaak spijt, alhoewel spijt niet altijd het goede woord is. Soms ben ik vooral teleurgesteld. Morgen als ik thuis kom na het knotten, waarschijnlijk huilend om meerdere redenen, ben ik teleurgesteld in mijn lichaam. Dat ik dit weekend nu niet mee kan, voor het eerst sinds jaren! Vanaf jaar 1 bij de paarden ben ik erbij, knot ik de paarden, groom ik mensen of rijd ik zelf mee. Dat ik zelf niet meer kan rijden op dat niveau met mijn knie doet me nog steeds pijn, maar groomen bij deze wedstrijd vind ik ook erg leuk. Nu dat ook niet kan voel ik de tranen al branden, ik voel me maar half mezelf. Studeren lukt momenteel niet, paardrijden niet, fotograferen niet. Wat kan ik dan wel? Nou beetje voor pampus op de bank liggen, daar ben ik goed in.
Ik ben niet iemand die opgeeft en nu dus ook niet, ik laat me niet zomaar uit het veld slaan. Het komt ook wel weer goed en ik ga steeds meer dingen kunnen, maar frustrerend is het op dit soort momenten wel! Zeker als je voelt dat je nodig bent en je kan er niet zijn, althans niet zoals je wil. De afgelopen jaren heb ik positiever in het leven leren staan en leren omgaan met tegenslagen en mensen zijn altijd te spreken over mijn doorzettingsvermogen. Want doorgaan doe ik zeker, is het niet linksom dan gaan we rechtsom, desnoods een stapje terug om er vol tegenaan te gaan. Maar soms heb ik de baalmomenten, de momentjes in mezelf die niemand ziet. De momentjes dat ik mijn leven weer terug wil, gewoon zoals het was. Dat was niet perfect, maar wel veel beter dan dit. Ik kon af en toe paardrijden, naar stage, naar school. Ik haalde goede cijfers, had mijn toekomst uitgestippeld en ik wist wat ik wilde.
Nu weet ik nog steeds wat ik wil, alleen de weg ernaartoe is een groot vraagteken. Hoe ga ik mijn bachelor halen? Kan ik mijn stage afmaken en het liefst halen met een leuk cijfer? Gaat het ook beter worden dan dit? Hoe word ik beter? Wanneer kan ik eindelijk de vernevelingen afbouwen, zodat ik meer vrijheid heb? Ga ik van de zomer naar Londen? Kan ik komend jaar mijn minor volgen aan de universiteit? Et cetera. Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Toch blijf ik dromen en in mijn dromen ben ik gezond, geen belemmeringen, geen ziekte, een goed werkende knie en kan ik alles!
Terwijl ik verder droom en me toch alvast een beetje zorgen maak over vanmiddag, ga ik maar beginnen met douchen en ontbijten en nog even rusten. Fijne dag iedereen en ik hoop dat jullie net zo gaan genieten van het mooie weer als ik.
Heb je wel eens gedacht aan een revalidatie? Ik denk dat je daar heel veel kan leren en heel veel aan kan hebben.
@daantje daar kwam de longarts mee als een van twee opties, we gaan nu eerst de eerste optie proberen een second opinion bij een astma specialist waar ik woensdag heen ga. En ik weet zeker dat ik heel veel kan leren gedurende revalidatie, maar het is ook wel iets waar ik heel erg tegenop zie.
Afgelopen week de second opinion gehad. De arts wil nog wat extra onderzoeken doen en begon over poliklinisch revalideren. Bij het volgende bezoek zou ik erover nagedacht hebben en het bespreken met hem. Dat nadenken heb ik al gedaan en toevallig kwam mijn moeder vandaag met hetzelfde idee. Mijn eigen longarts kwam met de optie Heideheuvel naast de optie voor een second opinion en raadde eerst de second opinion aan. Aangezien ik al jaar studievertraging had en dit nu met nog minimaal een half jaar uitloopt, lijkt het mij verstandiger om het revalideren wat completer aan te pakken en voor Heideheuvel te kiezen dan dat ik straks 3 maanden poliklinisch heb gerevalideerd en daarna misschien alsnog naar Heideheuvel moet. En ik wil echt weer studeren en mijn studie goed afronden en denk dus dat ik bij Heideheuvel meer baad heb. Maar dat ga ik de volgende keer overleggen.
De extra onderzoeken kunnen pas in juli plaatsvinden en ik word nog gebeld over een definitieve datum. Helaas zou ik begin juli naar Londen gaan en hopen dat het voor die tijd beter zou gaan. Komende week moet ik Londen dus definitief af gaan zeggen en gelukkig heb ik geleerd van mijn vorige tripje en sluit ik nu altijd een annuleringsverzekering af! Maar ik zie er wel tegenop om het af te zeggen, ik had er echt veel zin in.
Afgelopen week ook met mijn slb’er gebeld en besproken dat ik mijn stage moet gaan bellen. Daar ben ik sinds maart al niet meer geweest en met lood in mijn schoenen ga ik maar weer bellen en ze op de hoogte brengen van de huidige situatie. Het is echt een fijne plek en ik voel me onterecht heel schuldig en slecht! Ik heb zo’n toffe opdracht en kan daar eindelijk mijn ei kwijt, het is op hoger niveau dan mijn jaargenootjes en die uitdaging had ik echt nodig en dat het me lukte was een mooie bevestiging. Ik wil hierna doorstuderen en heb daar veel mooie complimenten gekregen over mijn werk. Maar eigenlijk is mijn stage waarschijnlijk afgelopen en zal ik mijn spullen binnenkort moeten ophalen (het is te herkennen welk bureau van mij is) en stage op een alternatieve manier moeten afronden. Bij een van de strengste docenten heb ik een van de hoogst haalbare cijfers gehaald voor deel 1 van de stage. Nog wat resultaten verwerken, een adviesverslag schrijven, een artikel schrijven en een presentatie geven en dan was mijn stage klaar geweest. Dan had ik het mogelijk met een mooie 8 kunnen afronden! En bij ons op de opleiding is dat ongeveer gelijk aan een 10:p
Op aanraden van de nieuwe longarts is mijn foster van 4x2 naar 2x2 gegaan, alleen of ik daar blij mee ben weet ik nog niet. De reden was mijn hoge hartslag (ik was gewoon nerveus). Zelf meet ik regelmatig mijn hartslag en kan precies zien daaraan hoe benauwd ik ben, want 9/10 keer is het zo af te lezen. Sinds ik ben geminderd is mijn hartslag regelmatig hoger ipv lager, ben ik sinds gisteravond weer flink veel meer aan het hoesten. Gister had ik echt een hoestbui en had ik het prima gedaan in Pieterbuuren rond de voedertijd. Ook merk ik dat dingen weer meer moeite kosten en ik was blij dat het eindelijk de goede kant op ging en ik soort van stabiel leek.
Vandaag moederdag! Mijn moeder heeft het meer dan verdiend om in het zonnetje gezet te worden. De afgelopen 7 maanden is ze vaak meegeweest naar het ziekenhuis, is ze me elke dag op komen zoeken in het ziekenhuis (was ruim 20 minuten van huis) en staat ze altijd voor mij klaar! Dus als verrassing kreeg ze een hightea cadeau:D ze vond het super leuk en heel gezellig! De hightea heb ik uitbesteed aan een restaurant in de buurt, want alles zelf klaarmaken is leuk maar kost wel erg veel energie.
Na de hightea was ik erg moe, thuis meteen gaan vernevelen want de benauwdheid nam ook flink toe. De pijn was wel te hanteren, maar een pijnstiller was erg fijn! Zo dom als ik was, was ik die vergeten voordat we weggingen. Ik was druk met alles pakken dat ik dat natuurlijk weer vergat, maar dat mocht de pret niet drukken.
Nu ga ik snel slapen, morgenochtend eerst fysio en morgenmiddag weer naar het ziekenhuis. Dit keer om mijn neusslijmvlies weg te laten branden. Ze moeten morgen mijn hartslag en bloeddruk maar niet meten, ik word nu al nerveus als ik eraan denk. Iedereen zegt dat het meevalt, maar ik ben bang voor naalden haha en aangezien ze de boel eerst gaan verdoven. He bah! Maar ik hoop dat het gaat helpen, want elke keer zo’n verstopte neus zonder verkoudheidsvirus is ook geen pretje. En dit heb ik eigenlijk al jaren en heb er niet echt last van, maar het is wel flink irritant. Ik post wel een update hoe het uiteindelijk is gegaan!