Eerste opname, spannend maar valt mee

@nijntjelief en @marcus dankje!

@Nckiie

Mooi geschreven en o zo herkenbaar.

Iedereen dendert door en jij moet pas op de plaats maken.

Uit je verhaal blijkt ook dat ook nu jij je "leermomenten" pakt.

Bewust leven en genieten van de momenten die er ook zijn.

Neem dat mee in je verdere leven en je zult merken dat jij een

voorsprong hebt op je leeftijdsgenoten.

Mooi nckii


Ken je de lepeltjestheorie, heel waar. Google maar eens of kijk hier onder de zoekfunctie

Dikke knuf!

Hoi @emsepems ja die ken ik, toevallig gister laten lezen aan een vriendin.

Xxx

@Nckiie mooi geschreven, hoop voor je dat je langzaamaan de goede kant weer op gaat sterkte!

@emsepems die theorie kende ik nog niet, ga ik zeker eens laten lezen aan het gezin en vrienden...

Gister een dag waarbij ik de hele dag zeer moe was, denk nog van het bezoek aan de dokter de dag ervoor.

Gisteravond kwam mijn broertje weer thuis na 1,5 maand weg te zijn geweest. Natuurlijk veel te laat naar bed voor mijn doen, maar was wel super gezellig!


Vanochtend op tijd opgestaan en heerlijk even naar de paarden geweest. Na een relatief korte nacht (8 uur ipv 10 uur slapen) zeer vermoeid toch eigenwijs op stap. Ik mocht uitstappen op mijn lievelingspaard, had een hele goede vriendin van mij geregeld. Een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor, wat heerlijk om weer even op zijn rug te mogen zitten! Ze maakt wat foto’s en ondertussen hoest ik wat af, want het lijkt alleen zitten, maar kost toch behoorlijk wat energie. Maar het geeft me ook energie, positieve energie vooral. Ik geniet van elke seconde en de vermoeidheid voel ik niet. Daarna nog even in de kantine zitten kletsen en toen was mijn taxi (mijn lieve moeder) er alweer. Toch een uur eruit geweest en genoten op en top!


In de auto slaat de vermoeidheid toe en de tranen rollen over mijn wangen. Moe en voldaan zit ik daar met de zon die schijnt. Ik ben zo blij, dat je van zoiets kleins weer intens kan genieten. Veel mensen zullen het niet snappen, hoeft ook niet en ik hoop ook dat ze het nooit hoeven te snappen!


Nu flink benauwd, flink vermoeid en ga zo maar even een uurtje slapen. Maar het was het allemaal waard, want dit moment pakt niemand mij meer af, dit moment is vereeuwigd met een blije foto van een blij paard en een blije ruiter. En de zon die blijft schijnen, die laat zien hoe gelukkig ik momenteel ben door dit ene moment!

Hoi Nckiie, je kunt heel goed beschrijven wat het betekent om weinig lucht en dus weinig energie te hebben.

Weinig adem betekent weinig leven.

Omdat je zo geniet van je diertjes, hoop ik echt zo voor je dat daar de oorzaak van je benauwdheid niet in zit!

Want soms breiden klachten zich uit he. De ene prikkel lokt dan de andere uit.

Wat fijn voor je dat je zo'n goede longarts hebt getroffen. Dat is goud waard!

Ga vooral met je blogjes. Heel leerzaam!

Veel sterkte en een dikke knuffel.

@Thirza dankje! En ik merk geen toenemende benauwdheid na contact met dieren en ben er negatief op getest. Ze gaan nog steeds uit van niet-allergische astma, dus hopelijk komt dit ook niet uit de inhalatie-allergenentest, daar zou ik wel echt kapot van zijn!

Ik heb het inderdaad echt getroffen met mijn longarts en door een spoedpatient deze longarts per toeval gekregen.


Ik zal doorgaan met de blogjes:) het schrijft lekker van me af en mooi dat anderen ervan kunnen leren of er op een andere manier iets aan hebben.

De ezel is weer van stal...


Het is 9 uur in de avond, ik sta op het punt van instorten. Ik ben helemaal op, want het het middagdutje lukte niet.

Gisteravond kwam zoals ik al had verteld mijn broertje thuis. Meestal vernevel ik om 9 uur voor het laatst en ga ik dan slapen, gister was dat om 11 uur.

Vanochtend om half 10 op stal om te kijken naar een les en even uit te stappen. Om kwart voor 11 weer naar huis en in de auto huilen van geluk en vermoeidheid. Ik had besloten om een middagdutje te doen. Dus om 12 uur vernevelen en daarna op bed liggen en slapen. Dit slapen lukte niet, ik voelde onrust in mijn hele lichaam en mijn hoofd was druk. Ik had geproefd van de vrijheid en ik wilde meer. Ik wilde niet een vinger, ik wil twee handen vol! Ik wil rijden, fotograferen, aan school werken, alles!


Nadat ik een uur op bed had gelegen ben ik maar beneden gaan netflixen. Ondertussen een vriendin geappt die viert morgen haar verjaardag. Ik ga even langs, op de planning staat een half uurtje. Aangezien mijn moeder meegaat zal het ook niet veel langer worden (ze is nogal overbezorgd, of misschien terecht bezorgd, daar ben ik nog niet over uit).

Mijn broertje had mijn vader geappt om sushi te gaan eten, super lekker en gezellig met zijn drietjes! Dat is dus ook morgen! Dus mijn moeder zei al: zeg je vriendin dan af, kan ze niet een andere keer? Dus ik: nee ik doe wel een middagdutje dan komt het wel goed.


Zoals jullie kunnen lezen wil ik veel en ga ik mezelf weer hard voorbij lopen en er enorme spijt van krijgen. Van vanochtend heb ik nog steeds geen spijt, maar van morgen weet ik nog niet. Die vriendin is ligt al net zo lang als ik ziek en ligt af en aan in het ziekenhuis en revalidatiecentrum. Ik heb haar een of twee keer kunnen bezoeken en zou veel vaker langs willen gaan. Ze grapte al toen ik werd opgenomen: nou ik kom niet langs hoor! Waarop ik reageerde: goh wat gek!


Eindelijk zien we elkaar morgen weer en kunnen we kort bijkletsen en kan ik haar eindelijk het cadeau uit Londen geven en ik heb mijn moeder op pad gestuurd voor een verjaardagscadeautje. Het voordeel is dat ze weet hoe het is om zo ziek te zijn en geen energie te hebben, het nadeel is dat we elkaar heel weinig zien omdat we allebei zo kneuzig aan het sukkelen zijn. De een nog erger dan de ander.


Zij is wel mijn voorbeeld! Ze is vanaf het begin af aan van haar handicap zo enorm sterk en positief! Als het bij mij tegen zit dan baal ik soms enorm en daarna denk ik: het kan altijd erger, kijk naar haar wat zij allemaal meemaakt! Daar haal ik dan weer kracht uit en denk ik, het valt allemaal wel mee! En dan zet ik mijn schouders eronder, zoek iets vrolijks op en ga weer positief door het leven. Althans dat probeer ik dan en meestal lukt het nog ook!


Ondertussen vernevel ik nog even verder, ga ik hopen dat de pijnstilling zo gaat werken en dat alles me zo duf genoeg maakt om mijn gedachten te doen vervagen, zodat ik heerlijk kan slapen!


Slaap lekker alvast voor iedereen en iedereen die het nodig heeft een dikke knuffel en/of beterschap! Morgenavond als ik nog iets van energie heb zal ik posten hoe het dan met de ezel is gegaan.

Moe maar soort van voldaan


Wat een weekend, super leuk en super vermoeiend! Gisterochtend heel moe wakker geworden, gelukkig had ik dat al ingecalculeerd en de avond ervoor gedoucht. Zeer rustig aan gedaan en rond half 1 ging ik op bezoek bij een vriendin. Na driekwartier kwam mijn ma me halen en we gingen weer naar huis, het is ongeveer een half uur rijden. In de lift zei ze: jeetje wat zie jij eruit! Ik had ook hogere koorts dan normaal (ik heb al bijna 7 maanden flinke verhoging met soms koorts) en was echt heel erg moe. Thuis meteen verneveld en toen op bed gaan liggen een poging tot een dutje.


Bij een poging bleef het ook, ik had maar een rustig muziekje opgezet in de hoop dat ik in slaap zou vallen, maar dat mislukte. Na 2 uur te hebben gelegen ben ik me maar gaan aankleden voor het avondeten en naar beneden gegaan. Daar nog even gezellig gedaan, gewacht tot ik weer mocht vernevelen en toen kwam mijn vader ons halen om heerlijk sushi te gaan eten.


Ik probeer zo min mogelijk pijnstilling te slikken en sla de middag vaak over, zodat mijn lichaam er niet te hard aan went en het nog werkt. Helaas had ik teveel gedaan en wel echt last van de pijn. Gelukkig kon ik dat soms vergeten tijdens het eten. De sfeer was super gezellig, het eten was super lekker en het was gewoon super leuk!


Aan het einde van de avond sloeg de vermoeidheid in, na 2,5 uur daar te hebben gezeten (ik was blij dat ik dat had volgehouden), was ik super blij om weer thuis te zijn. Enige nadeel dan moet het hele avondritueel nog worden ingezet. Ik zat bijna te huilen van vermoeidheid, had natuurlijk veel te veel gedaan en wilde veel te veel! Ik moest nog 2x vernevelen, nog puffen, alle pillen nog slikken, mijn tanden nog poetsen en me nog omkleden. Er leek geen einde aan te komen. Toen mijn hoofd eindelijk het kussen raakte was ik ook zo weg!


Afgelopen nacht meerdere keren wakker geweest van de benauwdheid en pijn. Als ik dan ‘s nachts wakker word heb ik gewoon geen kracht in mijn handen en ben ik te moe om helemaal over mijn bed heen te kruipen naar de vernevelaar, die te vullen en aan te zetten. Dus meestal probeer ik om weer in slaap te vallen, met als gevolg dat ik vaak nog een paar keer wakker word.


Toen vanochtend mijn wekker ging voelde ik me zo brak, alsof ik een heel weekend een festival had gehad en niet had geslapen dat weekend. Voor mijn conditie nu is dit wel vergelijkbaar denk ik haha. Toch merk ik wel dat het ietsje beter gaat:) stapje voor ministapje de goede kant op.


Vanmiddag staat de ct-scan op de planning, ik hoop dat het platliggen gaat en dat het snel voorbij is! Normaal vind ik zo’n scan niet erg, zeker ct niet ten opzichte van een mri, maar dat platliggen zie ik wel tegenop.


De zon schijnt hier, dus wie weet kan ik vandaag ook nog even in de tuin zitten en genieten van de zon:) fijne dag allemaal!