Vandaag hebben wij, maar vooral Mieke een zeer goed maar moeilijk gesprek gehad met haar eigen longarts. Ze heeft een ingrijpende beslissing genomen waar wij met z'n allen achterstaan maar wat wel moeilijk is. Mieke heeft gezegt dat als ze weer koorts krijgt en heel ziek wordt niet meer naar de ic wil. Op afdelingsniveau mag alles uit de kast getrokken worden, maar als het nodig is om naar de ic te gaan dan past ze daarvoor. De strijdt is dan gestreden, zei ze heel duidelijk. Ik kan het niet meer opbrengen om dan weer een weg terug te bevechten. Ik wil dan overlijden op een rustige manier. Ik wil geen euthanasie maar ik wil niet benauwd zijn of pijn hebben. De arts kon volledig achter haar besluit staan en heeft beloofd om Mieke's wens te respecteren. Het valt Mieke dit keer heel erg zwaar. Ze is uitgeput en dat weerhoud haar om vooruit te willen gaan. Ik kan niet meer ik ben op, zei ze heel duidelijk. De arts en verpleegkundige hadden tranen in hun ogen toen Mieke dit zei. Ze hebben veel respect voor hoe zij zich de afgelopen maanden er door heen geknokt heeft. Dat hebben ze zelden meegemaakt. Mieke is na het gesprek eigenlijk gelijk in slaap gevallen en is niet meer wakker geweest. Gelukkig wisten wij dat ze dit met de arts ging bespreken. Ze had dit gisteravond al met ons besproken. Ik heb haar toen in mijn armen genomen en geknuffeld. We staan er allemaal voor 100% achter. Ik hoop niet dat het zover komt, maar ben bang van wel. Ze komt eigenlijk niet meer omhoog en haar ademhaling is niet goed genoeg om haar long schoon te houden. Dus een infectie ligt gewoon op de loer. Het enige wat we nu kunnen is duimen en hopen dat ze minder moe wordt en de draad weer kan oppakken. Maar ik heb het gevoel dat ze de moed aan het opgeven is. Het fanatisme is eruit.
Oef wat zwaar en wat is Mieke dapper haar keuze is zo begrijpelijk. Mieke ik hoop dat je toch nog eruit mag kruipen en mocht de kracht op zijn respect voor je vecht lust afgelopen maanden. Tevens hoop ik dat dit gesprek jouw opluchting geeft dat je je gevoel en je wensen mocht uit spreken. Familie en Mieke ik blijf duimen en hopen!
Wat moedig! En ik kan me het ook voorstellen. Zoveel meegemaakt en er is zoveel met haar lichaam gebeurd. Toch kost zo'n gesprek ook weer extra energie en stress en dat is nou niet het moment dat iemand zich van zijn strijdbaarste kant laat zien.
Ik hoop echt van harte dat er geen infectie komt voorlopig, want dat geeft haar de meeste kans. Dit heeft ze toch niet allemaal voor niets gedaan? En als het geluk een keer aan haar zijde is en het gaat lichamelijk iets beter, dan geloof ik echt dat haar strijdbaarheid wel weer bovenkomt.
Mieke, veel respect voor jou. En ook voor Isis en familie. Wat gaat de toekomst brengen? We wachten af, maar ik blijf natuurlijk duimen.
Hoi Isis, Ik kan niets anders schrijven als Sterkte allemaal!!! In deze voor jullie allen moeilijke tijd zal ik blijven duimen. Kan haar standpunt begrijpen, hoe moeilijk het ook is!!!
Jullie berichten lees ik altijd. Ik vind het zo moeilijk om hierop te reageren. Jullie maken zoveel mee. Nu ik het laatste bericht lees wil ik jullie veel sterkte wensen. Diep respect hoe jullie, Mieke en je fantastische familie, met deze situatie omgaan. Ook diep respect dat jullie dit allemaal met ons willen delen!
Voor zo'n beslissing is veel moed en kracht nodig. Ik heb veel respect voor Mieke. En voor jullie heb ik bewondering, jij Isis als vriendin, en haar gezin, ouders en familie.
Wat een kracht van Mieke en de familie om dit allemaal mee te moeten maken. Wat een kracht van Mieke om deze keuze te moeten maken. Ik hoop dat het niet nodig is,want als er een is met kracht,dan is het Mieke wel. Diepe respect voor Mieke en ik wens jullie heel veel KRACHT!!
Heel heftig dit, maar wat knap dat ze deze beslissing durft te nemen... Dit zal bij jullie ongetwijfeld ook enorm in je hoofd hangen. Heel veel sterkte en kracht voor Mieke en jullie!
Hoi allemaal Bedankt voor jullie lieve berichtjes. Het heeft me heel veel rust gegeven. Deze beslissing was erg moeilijk voor mij, maar ik lag al dagen te piekeren hierover. Ik voel gewoon dat als het weer fout gaat ik het niet meer ga halen. Dan ga ik liever rustig heen dan strijdend te onder. Mijn lichaam is op. Ook psychisch heb ik het heel moeilijk. Ik ben erg bang om weer zo'n slopende periode door te moeten. De afgelopen weken zijn gewoon slopend geweest en hebben mij enorm terug geworpen. Ik kan op dit moment helemaal niets zelf. Dit berichtje wordt door Petra voor mij getypt. Natuurlijk ga ik proberen om weer wat op te knappen. Daar ga ik me ook helemaal oprichten. Morgen is het eerste gesprek met de revalidatie arts die mij gaat helpen om hier door heen te komen. Twee maal per week hebben we een gesprek. Er zullen nog heel wat bergen en dalen op mijn pad komen. Daar ben ik niet bang voor, als ik maar weer beter wordt. Maar nog een keer een septische periode wil ik niet meer voor gaan. Dat kan ik mezelf maar ook mijn naasten niet meer aan doen. Gelukkig staan zij volledig achter mijn beslissing. Natuurlijk hebben we samen zaterdagavond heel wat traantjes laten vloeien en ook tijdens het gesprek gebeurde dat. Wat mij vooral ontroerde was dat mijn longarts en de verpleegkundige het ook heel moeilijk hadden. Dan zie je maar weer dat ook dat gelukkig gewoon mensen zijn.
Hoi allemaal
Vandaag hebben wij, maar vooral Mieke een zeer goed maar moeilijk gesprek gehad met haar eigen longarts. Ze heeft een ingrijpende beslissing genomen waar wij met z'n allen achterstaan maar wat wel moeilijk is. Mieke heeft gezegt dat als ze weer koorts krijgt en heel ziek wordt niet meer naar de ic wil. Op afdelingsniveau mag alles uit de kast getrokken worden, maar als het nodig is om naar de ic te gaan dan past ze daarvoor. De strijdt is dan gestreden, zei ze heel duidelijk. Ik kan het niet meer opbrengen om dan weer een weg terug te bevechten. Ik wil dan overlijden op een rustige manier. Ik wil geen euthanasie maar ik wil niet benauwd zijn of pijn hebben. De arts kon volledig achter haar besluit staan en heeft beloofd om Mieke's wens te respecteren.
Het valt Mieke dit keer heel erg zwaar. Ze is uitgeput en dat weerhoud haar om vooruit te willen gaan. Ik kan niet meer ik ben op, zei ze heel duidelijk. De arts en verpleegkundige hadden tranen in hun ogen toen Mieke dit zei. Ze hebben veel respect voor hoe zij zich de afgelopen maanden er door heen geknokt heeft. Dat hebben ze zelden meegemaakt.
Mieke is na het gesprek eigenlijk gelijk in slaap gevallen en is niet meer wakker geweest. Gelukkig wisten wij dat ze dit met de arts ging bespreken. Ze had dit gisteravond al met ons besproken. Ik heb haar toen in mijn armen genomen en geknuffeld. We staan er allemaal voor 100% achter. Ik hoop niet dat het zover komt, maar ben bang van wel. Ze komt eigenlijk niet meer omhoog en haar ademhaling is niet goed genoeg om haar long schoon te houden. Dus een infectie ligt gewoon op de loer. Het enige wat we nu kunnen is duimen en hopen dat ze minder moe wordt en de draad weer kan oppakken. Maar ik heb het gevoel dat ze de moed aan het opgeven is. Het fanatisme is eruit.
Gr. Isis
Ik weet niet wat te zeggen.
Heel veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie allen.
Oef wat zwaar en wat is Mieke dapper haar keuze is zo begrijpelijk.
Mieke ik hoop dat je toch nog eruit mag kruipen en mocht de kracht op zijn respect voor je vecht lust afgelopen maanden.
Tevens hoop ik dat dit gesprek jouw opluchting geeft dat je je gevoel en je wensen mocht uit spreken.
Familie en Mieke ik blijf duimen en hopen!
Wat moedig! En ik kan me het ook voorstellen. Zoveel meegemaakt en er is zoveel met haar lichaam gebeurd. Toch kost zo'n gesprek ook weer extra energie en stress en dat is nou niet het moment dat iemand zich van zijn strijdbaarste kant laat zien.
Ik hoop echt van harte dat er geen infectie komt voorlopig, want dat geeft haar de meeste kans. Dit heeft ze toch niet allemaal voor niets gedaan? En als het geluk een keer aan haar zijde is en het gaat lichamelijk iets beter, dan geloof ik echt dat haar strijdbaarheid wel weer bovenkomt.
Mieke, veel respect voor jou. En ook voor Isis en familie. Wat gaat de toekomst brengen? We wachten af, maar ik blijf natuurlijk duimen.
Hoi Isis,
Ik kan niets anders schrijven als Sterkte allemaal!!!
In deze voor jullie allen moeilijke tijd zal ik blijven duimen.
Kan haar standpunt begrijpen, hoe moeilijk het ook is!!!
nogmaals allemaal véél sterkte!!!!
Jullie berichten lees ik altijd. Ik vind het zo moeilijk om hierop te reageren. Jullie maken zoveel mee. Nu ik het laatste bericht lees wil ik jullie veel sterkte wensen. Diep respect hoe jullie, Mieke en je fantastische familie, met deze situatie omgaan. Ook diep respect dat jullie dit allemaal met ons willen delen!
nogmaals heel veel sterkte en vertrouwen!
Voor zo'n beslissing is veel moed en kracht nodig. Ik heb veel respect voor Mieke.
En voor jullie heb ik bewondering, jij Isis als vriendin, en haar gezin, ouders en familie.
Heel veel kracht en sterkte
Lieve allemaal,
Wat een kracht van Mieke en de familie om dit allemaal mee te moeten maken.
Wat een kracht van Mieke om deze keuze te moeten maken.
Ik hoop dat het niet nodig is,want als er een is met kracht,dan is het Mieke wel.
Diepe respect voor Mieke en ik wens jullie heel veel KRACHT!!
Dikke krachtgevende knuffels van Blanche.
Heel heftig dit, maar wat knap dat ze deze beslissing durft te nemen...
Dit zal bij jullie ongetwijfeld ook enorm in je hoofd hangen. Heel veel sterkte en kracht voor Mieke en jullie!
Hoi allemaal
Bedankt voor jullie lieve berichtjes.
Het heeft me heel veel rust gegeven. Deze beslissing was erg moeilijk voor mij, maar ik lag al dagen te piekeren hierover. Ik voel gewoon dat als het weer fout gaat ik het niet meer ga halen. Dan ga ik liever rustig heen dan strijdend te onder. Mijn lichaam is op. Ook psychisch heb ik het heel moeilijk. Ik ben erg bang om weer zo'n slopende periode door te moeten. De afgelopen weken zijn gewoon slopend geweest en hebben mij enorm terug geworpen. Ik kan op dit moment helemaal niets zelf. Dit berichtje wordt door Petra voor mij getypt.
Natuurlijk ga ik proberen om weer wat op te knappen. Daar ga ik me ook helemaal oprichten. Morgen is het eerste gesprek met de revalidatie arts die mij gaat helpen om hier door heen te komen. Twee maal per week hebben we een gesprek. Er zullen nog heel wat bergen en dalen op mijn pad komen. Daar ben ik niet bang voor, als ik maar weer beter wordt. Maar nog een keer een septische periode wil ik niet meer voor gaan. Dat kan ik mezelf maar ook mijn naasten niet meer aan doen. Gelukkig staan zij volledig achter mijn beslissing. Natuurlijk hebben we samen zaterdagavond heel wat traantjes laten vloeien en ook tijdens het gesprek gebeurde dat. Wat mij vooral ontroerde was dat mijn longarts en de verpleegkundige het ook heel moeilijk hadden. Dan zie je maar weer dat ook dat gelukkig gewoon mensen zijn.
Gr. Mieke