Hoera, we zijn terug op de verpleegafdeling. Mieke krijgt sinds gister alleen nog zuurstof. De laatste dagen is er langzaam afgebouwd omdat de longfoto's niet meer verbeterde. Maar sinds gister gaat het echt beter. Ze is nu twee uurtjes hier en geniet van alle rust om zich heen. De afgelopen dagen waren erg zwaar. Veel huilen, niet meer willen, naar huis willen. Mieke heeft een gesprek gehad met een arts. Hij was erg duidelijk. Mieke mag naar huis wanneer ze dat wil, maar dat betekent dan wel dat ze gaat overlijden, maar als ze blijft gaat hij alles op alles zetten om Mieke erdoor heen te slepen. Ze moest hem dan wel beloven om er volledig voor te gaan. Hij kon heel goed begrijpen dat het allemaal erg veel en zwaar was geweest, maar hij was er van overtuigd dat Mieke er redelijk goed uit kan komen maar dat zal tijd en inzet kosten. Hij was er van overtuigd dat Mieke het kan. Dat heeft ze al eerder laten zien. Mieke kreeg tijd om er over na te denken. Vandaag moest ze zeggen wt ze wilde. Gisteravond hebben we samen erover gesproken. Mieke hinkt op twee benen. Ze wil heel graag rust, thuis zijn en niets meer hoeven, niet meer geleefd worden. Maar dan wil ze vooral beter zijn. Dus zal ze door moeten. Voorlopig geen rust dus. Ze heeft het gevoel dat niet meer op te kunnen brengen. Ze zei:Isis ik ben zo ontzettend moe. Ik heb geen grammetje vet. Ik heb geen spier meer in mijn lijf. Ik zie erg op tegen maanden van revalidatie en wat ik nog het ergste vind, is dat jullie je eigen leven niet kunnen leven omdat ik jullie constant nodig heb. Ik zie dat jullie ook inleveren. Jullie gaan er ook aan onderdoor. Dat kan ik toch niet weer maanden van jullie verwachten. Ik wist niet wat ik daar op moest antwoorden. Gelukkig verwachte ze ook geen antwoord van mij. . Vanmorgen heeft ze gesproken met de arts. Ze gaat ervoor. Gelukkig. Twee keer per week krijgt ze een gesprek met deze arts over de vorderingen. Ik hoop op een goed verloop.
Tja, het is geen slecht bericht. Maar dit is natuurlijk een optelsom van alles wat er gebeurd is, waardoor ze lichamelijk nu zo is en psychisch ook in een enorm dal zit. Wat ik helemaal logisch vind. Je gaat in zo'n situatie toch nadenken, zo dicht bij de dood geweest. En er zijn mensen die zich zo voor haar opgeofferd hebben.
Het is een wonder dat Mieke nog leeft. Er zijn vooruitzichten dat ze inderdaad een keer thuis de rust kan krijgen waar ze zo naar verlangt. Alleen is dat moment nu nog niet. Maar dat is wel iets om voor te gaan.
Het is onbetaalbaar Isis, wat jij allemaal voor haar doet. En Pieter natuurlijk ook en de rest om haar heen. Het lijkt mij goed dat ze ook 2 keer per week een gesprek krijgt met dezelfde arts over de voortgang. Maar, kan die arts dan ook echt de tijd voor haar nemen? Dat het geen 5-minutengesprekjes worden? Want vanuit professionele en medische hoek lijkt me extra ondersteuning ook wel handig, buiten wat ze nu al krijgt van mensen om haar heen. En hoe gemotiveerd ze ook altijd is geweest om stappen voorwaarts te maken, als je zoveel tegenslagen hebt en vanuit zo'n diep dal moet klimmen, kun je ook op het terrein van revalidatie nog heel veel extra steun gebruiken. Ik hoop dat ze dat ook krijgt.
Sterkte, beterschap en ik hoop op verdere vooruitgang.
Het is heel begrijpelijk dat Mieke rust wil. Wel fijn dat ze er nu voor wil gaan en de arts alles op alles wil gaan zetten om haar er door te slepen. Jullie als naasten zijn onbetaalbaar voor haar. Hoop dat ze met jullie steun, ons van het forum en iedereen om haar heen het gaat redden. Hopelijk gaat het iedere dag een beetje beter en klimt ze langzaam aan uit het diepe dal. Mieke je bent een kanjer, zet hem op. Heel veel sterkte voor jullie allen.
Ik eveneens. Geen nieuws, goed nieuws? Hoop ik!
Sluit me bij bovenstaande mensen aan. Hoop ook dat geen nieuws goed nieuws is.
Ik hoop ook geen nieuws, goed nieuws! Duim voor je dat los bent van de beademing!
^O^
Hoe gaat het nu met Mieke?
ik ben ook wel erg benieuwd
Hoe gaat het nu met Mieke?? Hopelijk goed!
Hoera, we zijn terug op de verpleegafdeling. Mieke krijgt sinds gister alleen nog zuurstof. De laatste dagen is er langzaam afgebouwd omdat de longfoto's niet meer verbeterde. Maar sinds gister gaat het echt beter. Ze is nu twee uurtjes hier en geniet van alle rust om zich heen. De afgelopen dagen waren erg zwaar. Veel huilen, niet meer willen, naar huis willen. Mieke heeft een gesprek gehad met een arts. Hij was erg duidelijk. Mieke mag naar huis wanneer ze dat wil, maar dat betekent dan wel dat ze gaat overlijden, maar als ze blijft gaat hij alles op alles zetten om Mieke erdoor heen te slepen. Ze moest hem dan wel beloven om er volledig voor te gaan. Hij kon heel goed begrijpen dat het allemaal erg veel en zwaar was geweest, maar hij was er van overtuigd dat Mieke er redelijk goed uit kan komen maar dat zal tijd en inzet kosten. Hij was er van overtuigd dat Mieke het kan. Dat heeft ze al eerder laten zien. Mieke kreeg tijd om er over na te denken. Vandaag moest ze zeggen wt ze wilde. Gisteravond hebben we samen erover gesproken. Mieke hinkt op twee benen. Ze wil heel graag rust, thuis zijn en niets meer hoeven, niet meer geleefd worden. Maar dan wil ze vooral beter zijn. Dus zal ze door moeten. Voorlopig geen rust dus. Ze heeft het gevoel dat niet meer op te kunnen brengen. Ze zei:Isis ik ben zo ontzettend moe. Ik heb geen grammetje vet. Ik heb geen spier meer in mijn lijf. Ik zie erg op tegen maanden van revalidatie en wat ik nog het ergste vind, is dat jullie je eigen leven niet kunnen leven omdat ik jullie constant nodig heb. Ik zie dat jullie ook inleveren. Jullie gaan er ook aan onderdoor. Dat kan ik toch niet weer maanden van jullie verwachten. Ik wist niet wat ik daar op moest antwoorden. Gelukkig verwachte ze ook geen antwoord van mij. . Vanmorgen heeft ze gesproken met de arts. Ze gaat ervoor. Gelukkig. Twee keer per week krijgt ze een gesprek met deze arts over de vorderingen. Ik hoop op een goed verloop.
Gr. Isis
Oef wat pittig!
Mieke kom op wij proberen je ook te steunen!!
Tja, het is geen slecht bericht. Maar dit is natuurlijk een optelsom van alles wat er gebeurd is, waardoor ze lichamelijk nu zo is en psychisch ook in een enorm dal zit. Wat ik helemaal logisch vind. Je gaat in zo'n situatie toch nadenken, zo dicht bij de dood geweest. En er zijn mensen die zich zo voor haar opgeofferd hebben.
Het is een wonder dat Mieke nog leeft. Er zijn vooruitzichten dat ze inderdaad een keer thuis de rust kan krijgen waar ze zo naar verlangt. Alleen is dat moment nu nog niet. Maar dat is wel iets om voor te gaan.
Het is onbetaalbaar Isis, wat jij allemaal voor haar doet. En Pieter natuurlijk ook en de rest om haar heen. Het lijkt mij goed dat ze ook 2 keer per week een gesprek krijgt met dezelfde arts over de voortgang. Maar, kan die arts dan ook echt de tijd voor haar nemen? Dat het geen 5-minutengesprekjes worden? Want vanuit professionele en medische hoek lijkt me extra ondersteuning ook wel handig, buiten wat ze nu al krijgt van mensen om haar heen. En hoe gemotiveerd ze ook altijd is geweest om stappen voorwaarts te maken, als je zoveel tegenslagen hebt en vanuit zo'n diep dal moet klimmen, kun je ook op het terrein van revalidatie nog heel veel extra steun gebruiken. Ik hoop dat ze dat ook krijgt.
Sterkte, beterschap en ik hoop op verdere vooruitgang.
Het is heel begrijpelijk dat Mieke rust wil.
Wel fijn dat ze er nu voor wil gaan en de arts alles op alles wil gaan zetten om haar er door te slepen.
Jullie als naasten zijn onbetaalbaar voor haar.
Hoop dat ze met jullie steun, ons van het forum en iedereen om haar heen het gaat redden.
Hopelijk gaat het iedere dag een beetje beter en klimt ze langzaam aan uit het diepe dal.
Mieke je bent een kanjer, zet hem op.
Heel veel sterkte voor jullie allen.