Onbegrip astma
18-03-2010 om 20:32 uurWie heeft er in zijn omgeving ook last van onbegrip over je astma en de problemen die daarbij komen kijken? In onze vrienden - en kennissenkring zijn er veel rokers. Sinds een aantal maanden geleden mijn astma ernstig verslechterd is kan ik helemaal niet meer tegen rook. Ik reageer hier direct op met hoestbuien en ik word er erg benauwd van. Nu merk ik dat hier weinig begrip voor is. Ik word wel uitgenodig met feestjes, maar als ik vraag of er gerookt dan is het antwoord in 90% van alle gevallen "ja" en wordt er geen rekening met mij gehouden. De keus wordt dan bij mij gelegd om wel of niet naar het feestje te gaan. Er wordt gewoon niet begrepen dat ik geen keus heb. Als er gerookt wordt kan ik niet komen. Zo simpel is het. Ik merk dat mijn wereldje hierdoor erg klein aan het worden is. Het is trouwens niet alleen bij feestjes zo. Ik kan bijvoorbeeld ook niet naar de kroeg omdat mensen zich niet aan het rookverbod houden en ook bij rokers thuis komen is erg lastig. Naar mij willen ze niet altijd komen omdat ze buiten moeten roken.
Hoe ervaren anderen dit die ook veel rokers in hun vriendenkring hebben?
Ik heb mijn topic wat aangepast omdat ik het toch iets te persoonlijk vond :@
Ik begrijp zo goed wat hier allemaal staat!
Toen ik een baby was had ik heel vaak last van bronchitis, maar daarna had ik nooit last van mijn longen. Een half jaar geleden (december 2010) kreeg ik weer 2 keer bronchitis en in januari nog een keer. Dit heeft geleid tot een longfunctieonderzoek, waaruit bleek dat ik astma heb. Aangezien ik hiervoor eigenlijk nergens last van had vind ik het heel erg lastig om hiermee om te gaan. Maar wat nog erger is, is dat ik eigenlijk elke maand wel weer een ontsteking of twee heb en dus een antibioticakuur krijg. Ik heb alle verschillende antibiotica zo ondertussen wel gehad en ben er eigenlijk wel klaar mee.
Maar helaas is het niet alleen voor mij aanpassen, maar ook voor mijn omgeving. Ik met dat zij dit ook moeilijk vinden. Vroeger had ik immers nergens last van, en nu al 19 jarige jonge meid ineens wel. Niet alleen voor mijn familie maar ook voor mijn vrienden is het moeilijk. Aangezien mijn astma steeds erger wordt kan ik steeds minder vaak uit en houd ik uitjes ook minder lang vol.
Ik vind het erg moeilijk om mijn astma te accepteren en hoop dan ook dat het snel wat beter gaat. Ik ben in ieder geval erg blij dat dit forum bestaat zodat ik in ieder geval mijn ei kwijt kan en jullie verhalen kan lezen.
Ik heb gisteren zo'n leuk telefoongesprek met mijn moeder gehad. Ik zei dat ik nog moe was van mijn longontsteking en haar reactie was: Oh, was het dan echt longontsteking? (Nee ma, ik vind het gewoon leuk om allerlei kwaaltjes te verzinnen). En daarna: Het is jammer dat je zo ver weg woont (50 km), anders had ik je een keer kunnen komen helpen.
Niet dat ik zo'n superhechte band heb met mijn moeder (ik zou niet eens wìllen dat ze hier komt helpen, want ze heeft toch overal commentaar op), maar nu doet ze net of ik dingen overdrijf. Ik klaag echt nooooit over ziektes of kwaaltjes (alleen hier op het forum, hahaha) en als ik dan eens iets zeg, hoor ik weken niks van haar en dan denkt ze dat ik een verkoudheidje zit op te blazen. Ben eigenlijk best kwaad op haar, grrr.
ach, wat heel vervelend is dit!
mischien moet je wel eens goed aangeven wat je astma voor je inhoud, puffen bij je moeder etc. (idd heeft klagen geen zin ;) behalve op het forum) Volgens mij is dat een manier om je moeder duidelijk te maken dat je astma hebt met de daarbij horende narigheden.
Oh wat vervelend MamaLoic. Had je trouwens al astma als kind zijnde? Hoe ging ze daar toen mee om? Of heb je 't nog niet zo lang?
He wat naar, je hebt je moeder gewoon nodig dan, waar kun je anders gewoon even laten weten wat en hoe je je voelt.
Ik ben ook benieuwd of je al je hele leven astma hebt.
Groetjes en sterkte
Jippie
Ik weet sinds 2 jaar dat ik astma heb, maar ik denk dat ik het al jaren eerder had, sinds mijn puberteit, want toen had ik altijd een soort hoestaanvallen als ik verkouden was. Dan was ik heel benauwd, ik kon niet stoppen met hoesten en was compleet uitgeput na zo'n hoestbui. Verkoudheden zakten ook altijd naar beneden (altijd groene ventjes) en ik zette het hoofdeind van mijn bed dan omhoog omdat ik anders niet kon slapen. Ik denk dat dat al astma geweest moet zijn. Alleen ging je bij ons thuis pas naar de dokter als je er op handen en voeten naartoe moest en dus is er toen nooit naar gekeken.
In mijn studententijd dacht ik dat ik eroverheen was gegroeid en toen heb ik er ook jaren geen last meer van gehad, maar sinds een paar jaar speelt het toch weer op. Toen ik er uiteindelijk wel mee naar de dokter ging (nadat ik een erge aanval had gehad, ik werd er echt bang van) zei die: amai, dat lijkt het carnaval van Rio wel, ben jij astmatisch ofzo?
(Ik vrees dat het nu even erg off topic wordt)
Met mijn moeder kan ik over veel dingen moeilijk praten, ik heb 10 jaar geen contact met mijn ouders gehad omdat ze mijn vriend weigerden te accepteren omwille van zijn handicap (hij is blind). Mijn moeder is toen zo verschrikkelijk grof tegen hem, ons en zijn ouders geweest, ik schaamde me rot voor haar. Ik was het altijd terugkomende geruzie op den duur toen zo beu (we waren allebei overspannen en hebben allebei ons studiejaar moeten overdoen) dat ik met mijn ouders gebroken heb. En zij ook met ons: van mij zou toch niks terechtkomen. Maar toen onze zoon op komst was, heb ik toch maar weer contact gezocht, ik vond dat ons kind toch recht had op zijn grootouders. Maar door die kloof van 10 jaar is er natuurlijk wel heel veel dat mijn ouders niet weten van mij. En ik ben ook niet altijd zo mededeelzaam, echt vertrouwelijke dingen deel ik liever met andere mensen. Mijn moeder heeft toch altijd haar mening klaar (bijv: ik woon in een rotstad, in een slechte buurt met allemaal buitenlanders die zich toch niet willen aanpassen – yeah right). Ik heb haar weleens verteld dat ik lichtjes astmatisch ben, maar dat is niet echt bij haar binnengekomen.
Tijdens dat stomme telefoongesprek van afgelopen vrijdag heb ik nog eens gezegd dat ik een beetje last van astma heb. Maar ja, dat kwam volgens haar natuurlijk door de vervuilde lucht in Antwerpen (= rotstad = haar stokpaardje). Toen ik haar zei dat ik er waarschijnlijk vroeger ook al last van had, viel ze uit de lucht. Want dat was alleen maar als ik verkouden was, daarom had ze het nooit nodig gevonden om naar de dokter te gaan. Daarna kwam de onvermijdelijke dooddoener: ja, wij hebben eigenlijk nooit wat. Maar dat zegt ze tegen iedereen die ziek is. Fijn, daar heb je echt wat aan.
Ach ja, mijn moeder heeft ook zichzelf niet gemaakt. Ze maakt vooral haar eigen leven zuur en ik neem er wat afstand van en leef mijn eigen leven. Ik denk dat ze het zelf ook moeilijk heeft met haar gedrag van vroeger en stiekem moet ze ook wel toegeven dat ik het best aardig voor elkaar heb: fijne relatie, leuk kind, HBO-diploma & leuk werk (alhoewel, ik geef wel les aan vuile buitenlanders), een fijn leven, geen problemen, eigen huis. Allemaal zelf bereikt, zonder haar steun. Dat vindt ze minder leuk. En helaas kick ik niet zo op status, dus blijft het allemaal wat gewoontjes. Als grootouders doen ze het verder prima, dus hou ik gewoon veel dingen voor mezelf en slik ik mijn kritiek meestal maar in voor de lieve vrede. Gaat meestal prima, maar na haar stomme telefoontje ben ik toch een beetje nijdig op haar. Sorry voor de lange uitleg, maar anders snapt waarschijnlijk niemand waarom mijn moeder zo gek reageert en zo weinig weet over mijn astma.
Weet je, je hebt helemaal gelijk, fijn je eigen gang gaan! En ik denk na je verhaal dat je moeder je nooit zal ( kunnen of willen) begrijpen. Prober je er maar bij neer te leggen al doet het vaak zeer.....
Het komt me allemaal heel erg bekend voor, mama-loic. Ik denk dat ik ook al veel langer astma heb dan sinds het een jaar of vijf geleden gediagnostiseerd is maar ook mijn moeder ontkend dat hardnekkig. Ze rookt in huis en doet dat nog steeds als ik er ben en ze zwakt alles af als het om mijn gezondheid gaat. Zelfs nu ik ga revalideren en regelmatig echt ziek ben vind ze dat ik niet zo moet klagen en niet alles moet voelen maar ze wil niet snappen dat als je geen lucht krijg je echt nergens anders aan kan denken. Jouw situatie lijkt wel heel veel op de mijne dus ik wil je heel veel sterkte wensen, weet hoe lastig het is. Gelukkig heb ik heel lieve schoonouders waar ik wel alles bij kwijt kan, hoop dat jij ook zulke mensen hebt om op terug te vallen.
Een bekend verhaal inderdaad. Ook dat roken, mijn moeder loopt zich altijd druk te maken over de slechte luchtkwaliteit in Antwerpen (de rook van de haven waait trouwens meestal wel hun kant op ;)) en dat onze zoon daarin moet opgroeien. Terwijl wij vroeger allemaal jarenlang hebben meegerookt met de zware shag van mijn vader (hij stopte toen ik 14 was). Als mijn astma dan toch veroorzaakt is door slechte lucht, zal het eerder daaraan liggen denk ik.
Gelukkig heb ik net als jij een goed contact met mijn schoonouders en een heel goede en hechte band met mijn peetoom en –tante (wat erg frustrerend is voor mijn moeder, want mijn peettante is haar zus en daar heeft ze – hoe raad je het – ruzie mee). Verder fijne vrienden en goede collega’s. Niks te klagen dus. :)
@ Jippie, die opmerking was inderdaad cynisch bedoeld. Ik heb juist heel veel plezier in mijn werk en heb nooit problemen met cursisten (de peter van onze zoon is zelfs een ex-cursist uit Irak). Verder ook een goed contact met onze vele Marokkaanse buren, geen enkel probleem. Maar mijn moeder is ooit haar baan kwijtgeraakt aan een allochtone vrouw en sindsdien deugt er geen enkele buitenlander meer bij haar, vandaar mijn cynische grapje. Sorry als het verkeerd overkwam.
Ik ga mijn moeder binnenkort eens een subtiel lesje leren. Zij zeurt de laatste tijd altijd over onze verjaardagsfeestjes omdat mijn peettante dan ook komt (ze vindt dat zij haar plaats moet kennen en maar op een ander moment moet komen, bla-bla-bla) en dat ben ik ook heel erg beu. Dus voor straf vier ik volgende maand mijn verjaardag eens niet en gaan wij lekker een paar dagen naar zee. Dat is nog goed voor mijn longen ook. :)
Ik schrik een beetje van je opmerking over je werk, ik ga het niet herhalen. Maar de opmerking over de personen waar je les aan geeft!
Sorry, we zijn allemaal mensen. Als je van mensen begrip wilt, dan is accepteren van anderen heel belangrijk. :@
Jippie