Onbegrip astma

Ik herken het onbegrip.

Collega's spuiten nog steeds deo en parfum op in mijn bijzijn terwijl ik al zovaak heb gezegd dat ik dan dichtsla. Zelfs als ik dan meteen moet puffen kijken ze je aan van...aanstelster. Andere collega's zijn juist heel begripvol.
Op het werk hebben wij  antiallergiematten voor onder het buro, omdat ik meer collega's met astma heb, moeten we er vaak om "vechten", dat is zo unfair, want we hebben allemaal recht op de mat. Onze teamleider zegt dat we zelf maar uit moeten vechten wie hem die dag mag hebben (ja hoor ik schakel de astma wel een dag uit). Vaste plekken hebben we niet op het werk, hierdoor kan ik iedere dag weer alles schoonmaken en zit ik soms op een plek waar veel heen en weer wordt gelopen en heb ik meteen weer last van de stof.
Ik heb een zware reactie op huisstofmijt en je zou de smerige vloerbedekking en de stof eens moeten zien op kantoor. Je wilt niet weten hoe vaak ik hierover geklaagt heb!

Ook ik doe prive soms dingen niet omdat ik 40 uur moet werken en het anders niet vol kan houden. Regelmatig lig ik zaterdag een paar uur in de middag in bed, helemaal kapot. Mijn vriend is erg begripvol, helpt me waar hij kan en wil alles voor me oen om het makkelijker te maken.

Feestjes ga ik ook niet zo vaak heen, een kroeg met van die  neprook ga ik helemaal niet naar binnen en als ik dan echt iets wil doen dan gebruik ik prednisolon om het vol te houden (begin al een week van te voren).

Ik gun niemand Astma maar soms denk ik wel eens, je zou eens een paar dagen moeten voelen wat ik voel!

zal ongeveer twee en en half jaar geleden zijn ergens in september, ik was boodschappen aan het doen in de plaatselijke supermarkt, en ik zeg zo bij mezelf, wat mankeer ik toch ? er zat konstant een brok in mijn keel, en ik dreigde te stikken; dan maar een pak waterflesjes gekocht waar ik direct kon van drinken, en zo rap mogelijk de supermarkt uit, mijn huisarts had s'avonds visites, en ik direct ernaartoe,
ik zeg dokter wat mankeer ik toch, ik heb bijna geen adem meer en er zit precies iets in mijn keel,
zo gelijk een brokje slijm; aha we zullen je doorsturen naar de neus keel en oorspecialist; zo gezegd zo gedaan de volgende dag kon ik daar al terecht, en daar werd ik onderzocht, en de NKO specialist
zei dat het aan mijn stembanden lag ! die stonden zogezegd te ver uiteen ! ok neusspoeling voorgeschreven gekregen dat ik zelf moest maken en via de neus in mijn keel moest laten lopen;
probleem niet opgelost natuurlijk.
Ondertussen gegoogled ' brokje slijm in de keel ' en toen kwam ik uit op astma ! dat was voor mijn eigenlijk een opluchting dat ik nu toch wist wat het was ! direct een afspraak gemaakt met een longartse
en de volgende week alle testen ondergaan + allergietesten, en de uitslag was dat ik allergisch was aan bijna alles waarvoor ik getest was en ik had maar de helft meer van mijn longcapaciteit.  Maar toch naar huis met een 

effe voortvertellen : met een voorschrift of twee en de afspraak voor de volgende week terug te komen
maar dan begon de lijdensweg pas goed, want bijna alles in huis : huisstofmijt, stof, kookluchtjes, sommig voedsel en
tapijt en  gordijnen enz; moest eraan geloven en ook buiten, gezien wij in de kanaalzone woonden,
waar astma volgens mijn dokter de "ziekte van de streek" is; was buitenkomen ook een hele opgave.
Ondertussen ben ik verhuisd naar Spanje voor mijn gezondheid. Hier gaat het veel beter met mijn astma,
de lucht is droger en ook veel properder dan in Belgie. Echter zonder medicatie gaat het nooit,
ik neem nu Inuvair s'morgens en s'avonds en avamys voor de neus; en als ik een aanval heb dan
ventolin 100.  Maar mijn familie begrijpt het ook niet, als ik zeg : ik kan niet tegen de poes of de hond of het tapijt of het haardvuur, dan zie ik onbegrip. Als we naar Belgie op bezoek komen dan moeten wij iets huren want iedereen heeft wel iets waar ik allergisch voor ben. Gelukkig steunt mijn man mij door dik en dun, en weet hij wat ik doormaak.

Ik herken de verhalen helemaal! Het waren vooral de vrienden van mijn vriend die veel onbegrip hadden voor mijn situatie. Ik werd, volgens hen, benauwd om aandacht te krijgen van mijn vriend. NU, jaren later en vele ziekenhuisopnames later, nemen ze hun woorden terug. Al snappen ze niet waarom ik het ene moment dingen wel kan en andere momenten weer niet. Het is wel zo dat er op feestjes, waar ik kom, in 9 van de 10 gevallen niet meer wordt gerookt. Ze vinden de vriendschap met mij belangrijker dan het gerook. Toch blijft de situatie gewoon lastig, omdat mensen astma onderschatten! En dat is ook erg confronterend!

@nellyj: Het is inderdaad voor de omgeving  moeilijk te begrijpen. Vooral omdat je het ene moment wel wat kan en het andere moment niet. Ook bij mij snapt de omgeving het nu wel beter, maar soms snappen ze het toch weer niet. Het blijft lastig, maar als je zelf niet ziek ben of je in sommige klachten herkent, kunnen sommige mensen het ook niet begrijpen. Of word er niet vanzelf sprekend rekening mee gehouden, het blijf lastig.
Groetjes marion

Hey hallo!

Ik kan jullie vertellen dat ik me precies zo voel als jullie. Ik heb gelukkig bijna alleen maar vrienden die sowieso al niet roken. De mensen die wel roken, zijn super begripvol en vinden het niet erg om buiten te roken. Maar bij hen thuis wordt dat nog weleens vergeten en vind ik het heel moeilijk om dat op dat moment aan te geven.
Maar als ik begin te hoesten, hebben ze het snel door en gaan ze alsnog. Maar het blijft vervelend.

Op mijn werk al net zo vervelend. Tot ik er kwam werken, mochten mensen na 18.00 uur gewoon BINNEN mochten roken. Ja, dat i s tegen de wet, maar het gebeurd schijnbaar toch gewoon her en der. En op vrijdag begon dat al vanaf 17.00 uur of 16.00 uur omdat er vanaf 16.00 uur op vrijdag een biertje gedronken mocht worden.
En natuurlijk merkte ik het ook als ik 's morgens binnen kwam. De avond ervoor was er waarschijnlijk weer iemand laat gebleven om over te werken EN te roken. Ik vond het ongelofelijk moeilijk om dit aan te kaarten en besloot dit bij de bron te doen en ben naar mijn baas gestapt.

Die reageerde een beetje vreemd, want die wilde mij dan maar verhuizen naar een plek waar niet gerookt werd. Uiteindelijk heeft hij dat toch niet gedaan maar tijdens een week overleg verteld dat er niet meer "onder werk tijd" gerookt mocht worden binnen, omdat "Er iemand hier ziek wordt van de rook". Allemaal gefrustreerde mensen, na dat bericht. In plaats van dat die man gewoon zegt dat ze de keuringsdienst op hun dak hebben gehad ofzo en het diplomatiek oplost.....

Helaas bedoelde hij dus met "onder werk tijd" tot 18.00 uur en werd er daarna vrolijk weer een peuk opgestoken (door best een hoop rokers in het bedrijf). Omdat ik op een avond zelf moest overwerken en ik het roken echt niet trok, ben ik maar naar mijn leidinggevende gegaan om te vragen of ik mijn werk de volgende ochtend heeel vroeg kon afmaken omdat ik het ECHT niet trok om in die rook te zitten. (Dit al hoestend)
Toen heeft hij er uiteindelijk een mailtje uitgestuurd naar alle medewerkers dat er niet gerookt mocht worden als ik in het pand was. Wat op zichzelf al weer allerlei scheve blikken veroorzaakte. En ook dat mensen een soort van druk op me gingen zetten om naar huis te gaan, zodat zij binnen die peuk op konden steken.

En wat ook een probleem op mijn werk is, is dat er in de zomer regelmatig wat deuren en ramen open staan. Dus dan gaan mensen WEL buiten roken, maar dan waait die rook toch weer gewoon naar binnen waar die echt super lang blijft hangen. Soms ga ik gewoon naar de wc voor frisse lucht :-S

Uiteindelijk heb ik WEER tegen mijn bazen gezegd dat ik het echt niet trok dat ze hoe dan ook binnen rookten of allerlei deuren en ramen op hadden en daar dan vervolgens voor gaan staan roken.
Dat werd dan weer een tijdje op gepakt, maar vervolgens verwaterd dat toch weer.

Ik heb serieus ook al overwogen om ergens anders te gaan werken om deze akkefietjes :-S

Ik herken het onbegrip helemaal. Ik loop nu 3 dagen stage, en ga 1 dag in de week naar school. Ik zit in het laatste stukje van mijn opleiding, maar op de 1 of andere manier wil mijn lichaam niet mee werken.
En nu kreeg ik bij een tussenevaluatie te horen dat ik me niet mocht verschuilen achter mijn longprobleem. euh... oké.... Ik doe mijn best dat niet te doen. Maar als ik een halve nacht wakker lig te hoesten en niezen, kan ik niet super fit op mijn stage komen, vanacht ook het geval en me ziek gemeld. Ik weet wel wat hier van komt. (heb een leercontract gekregen, houd ik me er niet aan is het einde opleiding, dit komt niet alleen door mijn longprobleem, maar wel door het vele ziekteverzuim) Ik ben bang dat ik me helemaal moet gaan verdedigen waarom ik niet op stage was. Vandaag nog bellen, wat ik ook niet durf.  ;( Hoe hebben jullie dat dan met werk en school? Het word steeds zwaarder en zwaarder, hoe meer ik aan mezelf zit te trekken hoe langer het duurt dat mijn lichaam op knapt...

Bij vrienden e.d. heb ik er nauwelijks tot geen last van. mijn vrienden roken niet, en degenen die roken doen het dan wel buiten of niet als ik erbij ben. Dus dat valt gelukkig mee...

ja, onbegrip voor mensen met astma..... hoe is erg is het...
Wij (mijn man en ik) raken steeds meer vrienden kwijt. Als ik weer eens in het ziekenhuis lag, struikelden ze over mekaar om met bloemen (duh, kan ik dus niet tegen....) en andere toeters en bellen te laten zien hoe begaan ze met me zijn. Eenmaal thuis gekomen mag je dan best nog wel een weekje opknappen, twee weken kan ook nog net, maar dan moet je toch wel weer "normaal" gaan doen.
Ons wereldje wordt erg klein dus helaas.... Er zijn veel mensen die het echt niet snappen dat je een half jaar na je ziekenhuis opname pas weer een beetje op de rit bent, en dan pas kan beginnen met extra energie opbouwen voor de "extra dingen". Daar word ik soms wel verdrietig van, met de nodige benauwheid in verband met heftige emoties....  ;(
Ik probeer te accepteren dat de dingen zijn zoals ze zijn, meestal lukt dat, soms niet. Gelukkig is er wel een kleine groep mensen in mijn omgeving die het wel snapt, er ook begrip voor heeft en mij terugfluit als ik iets probeer te doen wat eigenlijk niet kan of niet goed voor me is. Die mensen koester ik  :Y

Hey,

Ik herken onbegrip in het algemeen wel, vaak krijg ik te horen je ziet er toch niet ziek uit.

Als het over roken gaat houden ze er meestal wel rekeking mee, en als het me niet lukt in de buurt te blijven van rokers, ga ik gewoon naar huis en zeg ik hun dat het me te veel last bezorgd.
Ik kan ze niet verbieden als we buiten zitten dat ze ook niet roken.
Maar niemand zal binnen roken als ik er ben.

Hoop dat als je je vrienden dat uitlegd dat ze wat meer begrip gaan tonen.
En dat ze rekening met je gaan houden, want is idd niet zo fijn als je daardoor bijna geen sociaal leven meer hebt.
Leg hun u probleem goed uit zou ik zeggen.

groetjes Heidi