hoe voel jij je vandaag #103

Soms is het lastig om positief te blijven en heb ik grote bewondering voor iedereen die zo positief is en blijft en ook bijvoorbeeld voor willemh met zijn positieve bijdrage hier als ik dan het blog lees waar hij het linkje van geeft en bedenk dat ik meer van dat soort blogs gelezen heb. Blogs over strijd in een `laatste levensfase` over de strijd om zuurstof en nog enige tijd met familie en geliefden.

Heb al vaker geschreven over acceptatie en realisme van mijn eigen ziekte, over mijn moeder met dezelfde strijd in haar laatste levens fase met copd als waar ik dan over lees in die blogs. In deze periode, een periode van extra bezinning en overdenking wordt ik extra geconfronteerd met dat ook voor mezelf die tijd komt en waarschijnlijk sneller dan waarop ik me voorbereid.

Zeker ik werk nog zo heel af en toe, doe vrijwilligerswerk koken met verstandelijke gehandicapten. Heb dan ook zo mijn eigen werk en inkomsten gecreëerd op onder andere het foodgebied. Heb nog zoveel meer dan sommige anderen hier, heb ik dit stuk vele keren opnieuw geschreven. Wil ik vaak nog zoveel en wordt ik fysiek terug gefloten. Blijf ik leuke dingen doen en het positieve overal in te zien, ga ik nergens voor uit de weg gewoon omdat ik niks te verliezen heb.

Dan nog is het soms verduiveld lastig om positief te blijven, dan sta ik gisteren een middag te koken met 14 verstandelijke gehandicapten. Was ik toch kort even boos omdat mijn broer er niet bij was die had blijkbaar een onhandelbare bui en hadden ze tijdelijk `apart`gezet. Een kleine domper en kort van duur met 13 blije gezichten rondom je heen kan ik tenminste niet boos zijn of blijven, was erg trots ook op hun prestatie en hun persoonlijke overwinningen.

Na zo een heftige en erg positieve middag met veel voldoening voel ik me de volgende ochtend een speelbal van positieve en negatieve gevoelens die dan heen en weer schieten. Dan is het best verduiveld lastig om je draai weer te vinden, jezelf een trap onder je kont te geven, jezelf bij de kraag te vatten. Op te staan, je rug te rechten en de wereld te verkondigen dat het goed met me gaat, gewoon omdat ze de werkelijkheid niet willen horen op een enkele na. Dan zeg ik maar niet dat ook ik eerdaags een dergelijk blog zou kunnen schrijven over de laatste levensfase. Het gaat ze ook niks aan eigenlijk en heb ik geen zin in bemoeienis en allerlei bijkomende zaken en ben ik weer de vrolijke Marcus.

Alle zieken en degenen die het nodig hebben heel veel sterkte en beterschap en alvast een goede kerstdagen.

@Markus, even een dikke knuffel en bedankt voor je verhaal met zoveel herkenbare dingen. Ik ben helemaal blauw van achteren van mezelf een schop onder mijn kont geven :X. En word soms letterlijk moe van mezelf oppeppen en denken kom op muts, er zijn ergere dingen in de wereld. En dat is ook zo.

Net was mijn hartsvriendinnetje hier even, het is haar laatste kerst. Ze is zo dapper en flink. Mijn gedachten zijn zo vaak bij haar en haar gezin.

Ik geniet van de kostbare momenten die er gelukkig genoeg zijn!!!

@Marcus, wat een mooi stuk. Het heeft mij echt wel aan het denken gezet.


Vandaag doe ik lekker rustig aan. Behalve het heen en weer naar school voor de oudste en dr zwemles doe ik niks.
Ik ben moe op dit moment.

jippie, marcus, beide een dikke knuffel vol liefde en genegenheid  :*

jeetje Marcus,wat een fijn verhaal,en met fijn bedoel ik dan dat je t deelt.als ik jou lees stel ik mij een behoorlijk energieke man van rond de 58 voor vol met levenslust.gek he dat we ons altijd stoerder voordoen dan we zijn.ik denk zelf dat ik nog maar een paar jaar meega terwijl de arts dat belachelijk vind,maar sommige dingen zitten zo in je hoofd.en ik heb t geluk dat ik dalijk naar dekkerswald ga ,denk ik, en geholpen word en ik hoop dat ik daarna gewoon mezelf weer kan zijn .vrolijk ,positief,doorzetter.terwijl ik ook wel weet , met name door verhalen hier,dat je nooit meer onbezorgd en altijd vrolijk door t leven zult gaan.ik ga de blog van willemh niet lezen , ik kan dat niet aan .ik heb t al gezien bij mijn opa.en er gebeurt zoveel ellende op de wereld,ook zoveel verhalen zoals de vriendin van jippie,t is hartverscheurend,maar toch zullen we s morgens als we opstaan dat zonnestraaltje op moeten vangen, dat vogeltje horen zingen,de goedheid van mensen in zien,Marcus,probeer te zien wat je nog hebt ,ik weet t  t klinkt simpeler dan t is maar we kunnen situaties niet veranderen .wel anders beleven

@ Marcus: ik kan me heel goed voorstellen dat het soms erg moeilijk is om positief te blijven. Tenminste, dat denk ik toch als ik je stukje lees. Ik voel het zelf niet, dus mijn voorstellingsvermogen is mss niet zo heel veel waard. Maar toch is het fijn dat je wel die positieve dingen in je leven hebt, zoals je vrijwilligerswerk en dat je daar ook echt kan zijn wie je wil zijn. Ik weet niet hoe ik zelf in het leven zou staan met een ziekte die je levensverwachting beperkt. We denken onszelf zo graag dapper, maar de realiteit is vaak toch nog iets anders. Ik denk niet dat er een andere manier is dan te genieten van dingen die je wel kan doen en baalmomenten te hebben over de beperkingen waar je mee zit. Ik hoop dat de nadruk toch op het eerste ligt en dat je tijdens de baalmomenten kan blijven beseffen dat er ook weer goede dingen op je pad zullen komen. Sterkte!

nou zeg, kom ik net van de apotheek en vroeg ik om een nieuwe voorzetkamer,zijn die er helemaal niet meer .heb je nu een veel kleiner iets!.nou ja zeg,had ik mooi voor schut gestaan in groesbeek met m n levensgrote trompet.......ik ben ook zo totaal niet op de hoogte