astma en depressiviteit?
23-10-2012 om 23:14 uurHoi lieve allemaal
Misschien dat dit al eens aan bod geweest is, maar zou het toch nog eventjes willen vragen aan jullie.
Mijn dokter denkt dat ik antidepressiva moet nemen omdat ik te lang zware stress heb ondergaan, ook is mijn astma een niveau erger geworden en de arts zegt dat depressie astma symptomen verergert. En ook dat men eerder kans heeft op depressie als men aan astma lijdt.
Heeft iemand hierover meer info/ervaring aub?
Ook tips over goeie antidepressiva zijn heel welkom (ik ben heel bang om ze te nemen wegens al die nare bijwerkingen die vermeld staan én omdat ik zelf een zware allergische reactie op medicatie had: Syndroom van Stevens-Johnson, dus liever ook antidepressiva waar dit niet op de bijsluiter staat).
Het is veel gevraagd maar ik weet dat jullie heel goeie tips geven :)
Veel beterschap aan iedereen gewenst.
Lieve groetjes!!!
Wens je heel veel sterkte komende tijd en specifiek veel sterkte bij het opstarten en instellen van de antidepressiva. Zoals Evi al zegt je kan hier alles kwijt wat je kwijt wil.
Longembolen ik wens je heel veel sterkte. Ik hoop dat dat je de moeilijk cirkel op een goede manier kunt doorbreken en weer wat van het leven kunt gaan genieten, want mijn ervaring is, dat het leven te mooi kan zijn om er niet van te kunnen genieten, ondanks dat er periodes zijn waar bij de draagplaats de overhand neemt.
Longembolen wens je heel veel sterkte. Hopelijk ben je snel goed ingesteld en gaan de medicijnen mede helpen om je weer beter te voelen. O+
Hoi,
Hier ook iemand met astma en ik zit sinds begin dit jaar aan de antidepressiva. Ik heb er veel baat bij gehad. Heb ook de negatieve spiraal waar ik inzat kunnen doorbreken! Dit geeft een erg fijn gevoel. En probeer ook erover te praten, dat moet ik ook doen bij de arts. Ik merk dat ik langzaamaan steeds sterker in m'n schoenen kom te staan. Ook na een grote tegenslag. ( massale dubbele longembolie). Geef t echt de kans om te gaan werken hoor!
Veel sterkte!!!
Hallo 'longembolen',
Wat goed van je dat je hier een topic over hebt gestart en hier zo open over bent! Er zijn veel mensen die dit overkomt maar weinig mensen durven er open over te zijn omdat ze zich ervoor schamen. En idd het is zoals jij zegt: iedereen kan dit overkomen, het heeft niets met hoe jij normaal in het leven staat / jouw karakter /persoonlijkheid /etc.
Ik vind het ook heel goed van jou, dat wanneer je wordt geadviseerd om met anti-depressiva te starten, je dit ook wilt proberen. Er bestaat anders een kans dat je nog veel dieper raakt en niet eens meer aan de anti-depressiva wilt omdat je weet dat deze meds je kunnen helpen om weer verder te willen leven, terwijl je dat helemaal niet meer wilt. Daarom super goed van je dat je het advies opvolgt en de medicijnen gaat proberen. Ik hoop dat ze je een extra steuntje in de rug kunnen geven en je kunnen helpen om je weer wat beter te gaan voelen. Veel sterkte!
Gr. Suus
Beste Longembolen, schud mijn hand... Ik ben nu pas begonnen met AD. Ook bij mij ging het niet meer. Raakte steeds verder van huis, steeds dieper in de neerwaartse spiraal. Ook ik heb moeite met de acceptatie, de verrotte opmerkingen uit de omgeving en het aan de zijkant moeten toezien hoe anderen zich prima in hun leven vermaken... etcetera.
Na een gesprek met de medisch psycholoog kwam er een verwijzing naar de psychiater... Niemand wil in zijn leven écht naar de psychiater. De longarts heeft me echt gesteund hierin en aangedrongen om toch te gaan. En wat een fijn open gesprek had ik daar. Dingen vielen op hun plek. Ik werd niet voor gek verklaard, maar het werd fysiek verklaard. Door de ladingen prednison en de stress van het ziek zijn (met een jong gezin) was de rek er uit en raken je stofjes in de hersenen op of tekort. Het is ziek zijn op een ander vlak.
De keuze voor AD was snel gemaakt, want ik weet uit eerdere depressies dat mij dit helpt.
En écht, ik wens niemand een depressie toe... Het is vre-se-lijk!
De opmerkingen van bepaalde mensen in dit topic raken me wel, maar het is ook onwetendheid. Ik heb zoiets: oordeel niet over iets waarvan je de inhoud niet kent. Schrijf niet zo maar het eerste het beste wat in je opkomt. En jouw ervaring is niet altijd geschikt om een ander aan te raden. Wees daar voorzichtig mee. Ook al is het een forum waar op je je mening mag ventileren.
dus ik hoop, embolen, dat het jou gaat helpen! Veel sterkte met alles. ik gebruik overigens Lexapro, een middel met weinig bijwerkingen :)
Groet,
Goudlokje
Dat heb je mooi gezegd!
Dankjewel Maraikie...
Het is ieder zijn eigen beslissing of die wel of geen medicijnen neemt! En ook of die wel of geen professionele hulp inschakelt...
Helaas zijn mijn vrienden niet zo bereid om mijn verhaal aan te horen, bovendien wil ik dit niet met hun delen. Deels is dat schaamte, deels is dat angst om je zo bloot te geven. En de muur zegt niks terug.
Natuurlijk moet je het zelf doen, maar ik vind het wel prettig daar wat professionele hulp bij te hebben.
Pfff, het is niet makkelijk voor mij om dit hier neer te zetten, het is wel heel persoonlijk, maar ik hoop anderen ermee een hart onder de riem te steken.
En Abo, reageer alsjeblieft alleen op een topic als je uit ruime ervaring mee kunt praten. En als je denkt dat iemand iets aan je reactie heeft...
Bedankt voor het lezen, en nogmaals ik wens Longembolen veel sterkte!
Dappere mensen zijn jullie, longembolie, goudlokje en xjessie! Ik kan er alleen maar heel veel respect voor hebben dat jullie hier zo open over durfen te schrijven.
Dankjewel Emsepems xx