je stelt je aan, dit word mij vaak gezegd.
10-04-2007 om 07:56 uurhi,
misschien kennen jullie dit ook wel. volgens sommige mensen stel ik mij aan. :N als ik bijvoorbeeld is mijn puffer ventolin ergens neer leg wordt er gekeken hoeveel er nog in zit. en als er dan volgen hun 'te'
veel van gebruikt is, wordt er gezegd dat het niet goed voor me is. soms is het zo erg dat ze zelfs vragen of ze de puffer even mogen zien. ik kan hier zo ontzettend boos om worden >:( ik durf dus nergens mijn puffers neer te leggen in de zegezegde angst dat iemand ze vind/ziet. verder durf ik aan niemand te vertellen dat ik dus nu astma heb. nergens weten ze het behalve op de fitness dan, maar school en andere familieleden en vrienden weten het niet. ik durf het ook niet goed te zeggen want ben bang met nog meer commentaar van je stelt je aan :X
ik denk namelijk ook dat mensen dit vinden omdat het redelijk spontaan is opgekomen. voordat ik voor de eerste keer naar de HA ging had ik het al 2 maanden benauwd. de doorslag om naar de HA te gaan kwam door een ontiggelijk lange en erge aanval in de nacht. -O-
volgens mij begrijpen ze bij mij thuis gewoon niet hoe erg ziek en benauwd ik mij soms is voel en ik heb me moeder ook al is met zo'n rietje laten blazen.
heeft iemand van jullie dit ook wel is en zo ja wat doen jullie eraan?? :?
groetjes schorpioentje :W
dat is ook niet leuk, dat ze je niet geloofd.
@J10e: Fijn dat je in ieder geval een aardige dokter hebt.
Hoi,
ik heb het ook nog wel is, dat ik nog steeds niet echt begrepen word, want ik durf ook nog steeds niet te puffen in het openbaar of bij me ouders.
gisteren ook zo van ik ging ventolin puffen, kreeg ik te horen, van je hebt toch net medicijnen genomen en dat waren dan me onderhoudsmedicijnen, en toen heb ik maar niet gereageerd.
Heel herkenbaar Schorpioentje... ik schaam me er ook vaak voor, zelfs, en misschien wel vooral, bij mijn ouders... die hebben er altijd zoveel commentaar op. En ook als ik weer eens voor controle naar de LA wil omdat ik me niet goed voel... nou moe, de opmerkingen zijn echt niet te zuinig...
Ach ja, gelukkig zijn er ook nog ander soort mensen op de wereld denk ik dan maar, er zijn mensen (vrienden) bij wie ik het wel durf. Dan herinner ik mezelf daar maar aan... er is altijd nog wel iets goeds toch???
En tsjah... ouders... die kies je helaas niet, die krijg je, ik weet het!! Zeker de afgelopen vakantie, moest ik veel bijpuffen, nou nou nou... geen tikje bezorgd, maar alleen maar plagen. grrrr....
hoi jantine,
bij mij zijn ze dan wel bezorgd, maar laat ik zeggen ik krijg nooit is te horen van hoe gaat het er nu mee en ik krijg steeds het idee ze zijn het gewoon vergeten en dat bij puffen in de vakantie, ja dat had ik dus eigenlijk wel moeten doen, maar heb ik dus niet gedaan, stom stom stom, want nu heb ik me de hele week beroerd gevoelt.
knuffels schorpioentje
Mijn ouders herkennen een aanval vaak niet omdat ik niet piep. Ze horen het verschil niet tussen verslikken en een aanval, maja ik merk dat verschil wel :Y
Mijn ouders vragen idd ook nooit hoe het ermee gaat. De enige in mijn familie die dat wel eens vraagt is mijn oma die zelf ook (lichte) astma heeft. Als ik bij haar logeer dan puf ik ook veel eerder dan thuis, gewoon omdat zij dan zegt: moet je niet eens even puffen, ofsow. Dat is voor mij het steuntje in de rug, want ik ben dus ook zo eigenwijs om het gewoon niet te doen als dat nodig is. Thuis heb ik dat steuntje niet.
En zeker in de vakantie wil je graag doorzetten, volhouden, niet de boel bederven... en daardoor kom je met jezelf in de knoop... :X
mijn ouders zien ook niet wanneer ik het benauwd heb en ik denk ook dat het ermee te maken heeft dat zij echt niet weten hoe het voelt om benauwd te zijn.
een steuntje achter de rug heb ik ook niet thuis en dat is moeilijk.
Precies ik denk dat dat het em is... ze weten niet wat het is om benauwd te zijn. De truc met het rietje "trappen ze niet in", ze vertikken het gewoon :? nouja hoe kan ik ze dan uitleggen hoe ik me voel tijdens een aanval... soms weet ik het niet meer hoor.
Gelukkig ervaar ik hier wel mijn steuntje in de rug. En ik heb een LA en LVPK die me geloven, dat is ook al heel wat waard :Y
dat met dat rietje werkte bij mij thuis ook niet, ik heb het geprobeerd maar naar nog niet een halve minuut is het rietje al in de prullenbak. ik krijg gilukkig ook steun van de artsen.
Ach ja, we zullen nog iets anders op het rietje moeten verzinnen ;)
Maandag nog weer een heel goed gesprek gehad met de LA. Mijne is echt leuk, kun je gewoon ook de slappe lach mee hebben :+ nee serieus, ze zijn het ziekenhuis aan het verbouwen en elke keer als hij wat wou zeggen begon er weer eentje herrie t emaken ;) dat was gewoon hartstikke leuk ;) maar ik dwaal af :+
Artsen zijn over het algemeen super. Soms denk ik ook wel even: f*** alle ziekenhuizen en iedereen erin, maar dat neem ik dan vaak ook wel weer terug!
niets is gebeurd...alleen het positieve :)