Herkenning?
05-03-2006 om 20:53 uurHoi allemaal,
Ik heb een vraag aan jullie welke klachten bij je astma horen.
Zoals mij gister (weer eens) gebeurde was het volgende:
De hele dag voelde ik me al grieperig: vol hoofd, koude rillingen, benauwd, vermoeid gevoel.
Die avond aten we machtig zwaar eten. Eigenlijk nog tijdens het eten zat ik ineens bomvol. Ik stopte met eten en werd steeds naarder. Het gebied rondom mijn longen, keel, maag verkrampte. Ik had het gevoel alsof mijn eten omhoog werd geduwt, en mijn keel dicht zat. Ik had het gevoel te stikken en te moeten spugen. Dit gevoel hield heel lang aan. Ik ging ervan hyperventileren en raakte in paniek (raam open voor koude lucht, slokjes water en pepermunt) Ik nam Bricanyl en dat hield na 10 minuten aanzienlijk!
Dit gevoel, van stikken en moeten spugen, heb ik zo ontzettend vaak! Ik ga dan altijd hyperventileren. Weet niet waar ik het dan zoeken moet zo benauwd als ik het dan heb.
Maar sinds deze week heb ik dus medicate en Bricanyl helpt dus aardig, blijkt.
Is dit dan dus een astma aanval?
Kan het zijn dat de luchtwegen de hele dag al wat verkrampt waren, en dat de volle maag extra druk gaf op de luchtwegen en spieren en daardoor het benauwde gevoel extra versterkt werd en spieren verkrampten, zoals rondom de maag en keel?
In de zomermaanden heb ik om de haverklap dit soort aanvallen. Ik heb het altijd benoemd met 'misselijkheid, benauwdheid' maar het zijn niet eens de juiste woorden om te omschrijven wat ik dan voel.
Wie herkent zoiets?
Wanneer jullie ziek zijn betreft de astma, welke klachten kennen jullie dan?
Dat gevoel ken ik wel. Ik had een aantal weken geleden zware bronchitis en daardoor is het balletje dan ook gaan rollen en blijkt uiteindelijk dat het astma is. Maar ik zat ook iedere week bij de huisarts voor een aantal weken. En maar bellen en teruggebeld worden. Ik nam het zelf minder serieus dan de huisarts, ook al voelde ik me ellendig. Ik wilde gewoon van alles doen maar was best ziek en lag meer in bed.
Wat dit betreft denk ik dat het heel veel scheelt wanneer je huisarts weet waarover hij/zij praat en wat er geconstateerd kan worden. Ik denk dat je je best over je onzekerheid heen mag zetten en voor jezelf op mag komen hoor! Je wilt het weten, zo is het toch?
Ik herken die steken wel maar heb ze niet vaak. Ze zitten bij mij laag in mijn zij, en straalt uit naar mijn rug. Ik heb er nog nooit Ventolin of Bricanyl voor gebruikt, omdat ik deze steken de afgelopen week nog niet heb gehad.
Ik heb dit niet perse als er ergens veel gerookt wordt. Als ik daar last van heb, dan is dat op het moment benauwdheid en misselijkheid, of anders pas de volgende dag(en) niet lekker zijn.
Groetjes Willemien
Hoi Hoi
Nou ik ga morgen naar de huisarts.....
Hoe gaat het verder met jullie? Nog van die aanvallen gehad? Ik verder alleen "gewone aanvallen" ;(.
Ik wacht rustig af wat de huisarts morgen zegt.
Tot snel
Groetjes
Hallo Butterfly en Hopje,
Ik blijf het opmerkelijk vinden de gelijkenissen die wij hebben m.b.t. astma.
Ben ook onder behandeling bij mijn longarts, maar daar kon ik niet echt mee "van gedachten wisselen" m.b.t. mijn astma. Ik heb het zeker geprobeerd om uit te leggen aan hem hoe ik mijn astma ervaar (mbt die misselijkheid, slappe benen en andere vage klachten). Hij wuifde het weg en was van mening dat het niet mijn astma was wat die klachten kon veroorzaken. Ik heb toen een CT scan moeten laten maken omdat hij dacht dat die klachten door een andere longziekte kwamen die ik mogelijk nog had.
Maar nee de CT scan was helemaal in order gelukkig en mijn longziekte is dus niet meer aanwezig.
Het enige waar mijn longarts zich mee bezig houd is de behandeling en het type medicijnen die ik moet innemen terwijl ik juist heel erg behoefte heb om uit te zoeken en te bespreken wat astma nou precies betekend voor mijn lichaam. Ik begrijp wel dat een longarts daar geen tijd voor heeft. Ik bedoel zeg nou zelf..het is net een productiebedrijf zo'n ziekenhuis, zoveel mogelijk clienten behandelen in bepaalde tijd.
Mijn longarts heeft toen geadviseerd dat het slim is om te praten met een longverpleegkundige.
Hier heb ik nu regelmatig gesprekken mee. Toevallig afgelopen donderdag nog bij haar geweest en gevraagd of mijn extreme moeheid en misselijkheidaanvallen kunnen betekenen in mijn geval. Ja dat kon zeker, gaf ze aan, ze had al meer patienten gehad die dit aangaven. Ook zo'n vreemd gevoel in je keel was haar bekend. Ze gaf aan dat het gevoel niet vreemd is. Ze liet toen zien hoe een astma luchtweg eruit zag in verhouding met een gezonde luchtweg. Dat die spieren dan verkrampen en dat kan dat vreemde gevoel in en rondom je slokdarm/keel veroorzaken. Misschien ook een idee voor jou Butterfly om eens met een longverpleegkundige te praten.
Ik moet wel zeggend dat ik door sigarettenrook geen acute aanvallen krijg. Daar heb ik op het moment zelf geen last van. Maar ik merk wel dat ik de volgende dag wel vol "snot" zit en het dan slechter gaat met mijn astma en ik me daardoor ook niet lekker voel. Het lijkt op een griepje die niet door wil breken.
Ook is het bij mij heel opvallend dat mijn klachten het weertype volgt. Bij slecht en vies weer heb ik veel meer klachten mbt mijn misselijkheidaanvallen.
Door die misselijkheidaanvallen durf ik ook minder. Zo ben ik bang geworden om te sporten, want als ik gesport heb voel ik me de volgende dag ook niet lekker...Niet slim natuurlijk dat ik gestopt ben, ik weet natuurlijk ook wel dat het veel beter is te sporten! Nou was ik al niet zo'n sportmens maarja nu is het helemaal niets meer door mijn angst. Ach ja...ik heb besloten om op en lager pitje te gaan sporten en te beginnen met zwemmen. Gewoon voor mezelf, niet in groepsverband.
Hopje, hoe was het nog bij de huisarts?
Liefs
Miran
Hoi Hoi :W
Ik heb mijn klachten bij de huisarts besproken, hij zei dat deze klachten inderdaat bij astma kunnen horen door dat de spieren zich verkrampen! Ook de misselijkheid vond hij niet raar, hij zei dat het een natuurlijke reactie was van je lichaam!!
Verder heb ik nu meer medicijnen gekregen ik moet nu 3 x daags flixotide nemen, en ik heb nu tabletjes singulair erbij gekregen, hopen dat het nu beter zal gaan.....
Hoe gaat het verder met jullie?
Oja de kalchten m.b.t. het weer ken ik ook heel erg! Mist, regen enz.
Groetjes Willemien
Inderdaad gelukkig!!
Ik sprak de assistente van mijn huisarts, en vertelde haar dat ik verdere begeleiding zo miste. Zij kwam er toen zelf mee dat een specialist daar niet op gericht is, en geen tijd heeft voor het sociale gedeelte. Alleen dit gesprek met de assistente hielp me die dag al.
Het moet niet gekker worden! Ik zat dus met precies hetzelfde! Ik voelde me zo alleen gelaten met medicatie door de longarts en merkte dat mijn zelfvertrouwen er echt onder ging lijden, voor zover ik dat nog heb, want ik word steeds banger voor de aanvallen.
En ik heb dus vorige week donderdag de huisarts gesproken en die heeft me zelf doorverwezen naar de longverpleegkundige! En daar kan ik vrijdag terecht!
En het doet me echt goed te lezen dat jij bij de longverpleegkundige je klachten hebt kunnen plaatsen en dat je de enige niet blijkt te zijn! Jemig, wat een bericht!
Natuurlijk lost dat niets op aan wat je voelt, maar je wilt jezelf toch wel snappen? Je moet je grenzen gaan leren kennen en daarvoor vind ik het nodig dat je weet hoe en wat. Die onzekerheid vind ik echt verschrikkelijk!
Op maandag sportte ik vorig seizoen nog in een sporthal waar de lucht extreem droog was. Na een paar rondjes warmlopen had ik een rauwe keel en verzuurde spieren.
De kantine van de sporthal was rokerig. Ik zat daar wel eens voor een drankje.
De dag erna was ik altijd ziek! Ik zat vol snot, benauwd, hartkloppingen in de nacht, hyperventileren.
Heb ik precies zo. Als het moet gaan onweren ben ik helemaal niet lekker. Maar ik ben zo blij als het klaar is met onweren. Niet omdat ik het eng vind, maar omdat ik dan werkelijk frisse lucht ruik.
Ongelooflijk....zo onwijs herkenbaar! Vanaf mijn 8e jaar volleybal ik al. Fanatiek, dat ben ik. Ik hield van volleybal. Het liefst deed ik het iedere dag. Ik deed zo mijn best, dat ik op mijn 15e in het 1e speelde. En ik wilde hoger en hoger. Heerlijk vond ik het. En nu? Nu vind ik het eng!!! Ik durf niet meer goed. Ik ga niet meer op in het spel. Ik ben alleen maar bezig met mijn lichaam. Met mijn onzekerheid. Ik doe al een jaar zo weinig aan volleybal! En dat ken ik niet van mezelf hoor. En niemand niet.
Heel slim. Ik speelde 17 jaar bij een vereniging, en 9 jaar in het eerste team. Ik was van de oude garde, met mijn 24 jaar. En omdat ik steeds meer moeite begon te krijgen met sporten en wel uit heb gelegd wat ik voelde, werd ik steeds meer met de nek aangekeken. Ik kon namelijk niet met een naam komen voor mijn klachten en liet het in hun ogen nog wel eens afweten wanneer ik in het veld 'onbereikbaar' was omdat ik stuntelde met mijn ademhaling. Bij wedstrijden was ik er altijd, maar trainingen heb ik nog wel eens afgezegd op een gegeven moment. En dan werd ik de 1e set ook niet opgesteld, maar daarna werd ik vaak wel ingewisseld. En dat vond men niet eerlijk. Maar ik was wel bloedfanatiek en dat vond men niet passen: zelf minder inzet en toch fanatiek zijn in het spel. Ik ben toen nogal 'weggepest'. En me verweten dat ik niet open genoeg was en mezelf niet te rade ging hoe ik overkwam op anderen en waarom anderen zo reageerden, terwijl ik juist een persoon ben die heel kritisch naar mezelf kijkt en heel erg aanvoelde waarom anderen zo reageerden. Ik wilde altijd op mijn tenen lopen voor anderen, omdat ik hun zo goed begreep. Maar toch dat verwijt. Heel pijnlijk.
Ik ben daar weggegaan, omdat ik niet meer op mijn tenen kon lopen. Ik was zelf al onzeker over mijn lijf, ik durfde al veel minder (sociaal) en ik wilde mezelf weer op de been krijgen.
Ik ben toen na een paar maanden bij een andere vereniging gaan ballen. Daar heb ik mijn verhaal gedaan. En nu train ik wanneer ik kan. Ik doe mijn best iedere keer te komen, dat is de afspraak. En wedstrijden speel ik alleen als ik dat kan en wil. Dat geeft veel gevoel van vrijheid. En anders dan bij mijn vorige vereniging, hoef ik hier niet steeds uit te leggen hoe ik me voel. En dat is fijn omdat het ten eerste lastig is jezelf uit te leggen, vind ik, en ten tweede probeer ik juist 'niet te voelen' en als je iets uit moet leggen duik je in dat gevoel en word ik paniekerig en angstiger.
Lang verhaal, maar het is om aan te geven hoe het bij mij is gegaan. En waarmee ik zoal te maken krijg door mijn gezondheidsklachten.
Ongelooflijk waarom jouw huisarts dat wel herkent en die van bijvoorbeeld Miran niet!
Niet uit jaloezie gezegd hoor, Hopje, maar ik vind het gewoon echt zo fijn dat het bevestigd wordt!
Zo krijg ik steeds meer een plaatje voor mezelf wat nu bij de astma hoort!
Dat hoop ik ook voor je!
Sorry voor de domme vraag, maar waar valt flixotide en singlair onder kwa medicatie?
Ik heb nog een vraag. Ik stel hem met nogal wat schaamte. Ik hoop dat jullie durven antwoorden.
Het komt nog wel eens voor dat mijn darmen stil komen te staan, doordat je lichaam zich stil zet vanwege astmatische klachten, zoals Hopje de uitleg van haar huisarts weergeeft.
Wanneer dat gebeurt, dan komt het bij mij ook voor dat mijn darmen ineens alle zooi kwijt moeten. Ik moet dan tig keer achter elkaar naar het toilet.
Meestal is dat nog vaste ontlasting, maar vaak ook diarree.
Voordat het naar de wc gaan begint, voel ik mijn darmen als een gek tekeer gaan. Het doet zeer en voelt naar rondom mijn maag en middenrif. Alsof erin gestompt wordt.
Dan verkrampt mijn borstkas ook, mijn maag komt in mijn keel, en ik krijg het dan ook benauwd.
Ik krijg dan een aanval van benauwdheid en vaak zelfs paniek.
En wanneer ik alles kwijt ben en mijn darmen weer ontspannen, gaat het benauwde weer weg.
Maar dit duurt dus vaak uren.
Kennen jullie dit ook? Sorry voor de persoonlijke vraag!!!
Maar het zou me veel duidelijk maken als dit óók herkenbaar is.
Overigens wil ik ook wel zeggen dat ik door dit hele gedoe niet goed functioneer. Ik ben al een aantal banen verloren door deze klachten, omdat ik vaak benauwd was, en vaak paniek had, vaak zere darmen had en me niet kon concentreren op werk of wat dan ook. Ik ben dan gevangen 'in de aanval' en kan werkelijk niets meer. Alleen zijn, met iemand bij me waar ik me niet bij schaam en die me wil helpen, thuis, frisse lucht, een koude of warme douche, een bed, dat is alles wat ik dan aan kan.
Tot de aanval weer over is, dan ben ik wel onwijs moe, maar dan gaat het wel weer beter.
Ook herkenbaar?
Ik werk dan ook parttime, 21 uur per week, maar eigenlijk is dat al teveel. Er gaat geen week voorbij dat ik me niet naar mijn werk toe moet sleuren en mezelf wil bewijzen. En als het me lukt, een week lang, dan ben ik bek en bekaf en slaap ik het hele weekend of ben ik het hele weekend ziek.
Ik heb niet gestudeerd, door deze klachten, ik kan geen 40 uur in de week werken.
En ja, ik voel me daardoor best zielig, ook al ben ik heus wel gelukkig met wat ik wél heb. Maar wat je niet kan of hebt, word me wel eens op een pijnlijke manier duidelijk gemaakt.
Wat je hierboven beschrijft herken ik ook.
Ik heb als postbode gewerkt en als ik vrij had moest ik weer helemaal bijkomen, ik heb astma en COPD.
En als de nieuwe werkweek weer begon was ik nog niet fit om weer te beginnen.
Het was eigenlijk dus te zwaar voor mij.
Gijsbertje
Gijsbert,
Bedoel je dat jij ook de aanvallen herkent van misselijkheid, verstiktgevoel, paniekgevoelens, en angst?
En ook de buik klachten?
Wat doe je nu voor werk?
Hallo,
Allereerst zal ik je vraag van mijn medicijnen beantwoorden Flixotide is een onstekingsremmer en de singulair dat zijn tabletjes die onstekingen en vernauwingen in de luchtwegen geremd waardoor de symtomen verminderen. Verder gebruik ik nog serevent (langwerkende luchtweg verwijderaar).
Verder klachten met de darmen ken ik ook wel, ik heb ze alleen niet incombinatie met een aanval...
maar ik heb wel vaak wisselende ontlasting..... (diarree en dan weer niet) terwijl ik geen griep heb of zo.... misschien heeft het wel met de astma te maken ik heb daar eigenlijk nooit aan gedacht..
Hebben jullie ook last van je banauwdheid als je eigenlijk iets "te veel" heb gegeten? Dit heb ik namelijk wel. :?
Ik ben ook vaak erg moe ook op mijn werk. Ik lig 's avonds ook erg vroeg in bed om het maar vol te kunnen houden... -O-
Groetjes Willemien