Zomaar een gedicht #3
15-05-2007 om 17:41 uur Geslotennog eentje :
ik praat
maar als ik praat
praat clowntje
dwars door me heen
en maakt mijn woorden
onverstaanbaar
zodat iedereen denkt
dat ik ben
zoals clowntje :
ik heb soms ademnood
ik hoest me hallef dood
tsja, zelfs ik heb soms pech
maar ik grijns en zeg:
wie wil-er wat slijm op brood?
ik praat
maar als ik praat
praat clowntje
dwars door me heen
maar diep binnenin mij
woont een persoon
die niemand van mij kent
een persoon met angst
ik zelf :
ik heb heel vaak ademnood
ik ben bang… ga ik dood?
mijn leven is in gevaar…
als God me niet bewaart…
die angst wordt me vaak te groot
o wat ontzettend mooi rianne en zo herkenbaar :Y :'(
Inderdaad heel herkenbaar verwoord, ik krijg het koud terwijl het te lezen en de tranen staan me in de ogen.
Onze kinderen maken zoveel mee en toch zijn ze zo sterk !
Je wilt ze beschermen en het lukt niet.
Het klopt helemaal, mooi gedaan.
Caro
rianne, echt super mooi O+
Bedankt voor de complimentjes *)
Ik heb vroeger wel vaker gedichten geschreven.Puur om alles te kunnen verwerken wat er gebeurde.
ik denk dat ik de pen maar vaker ga pakken. :Y
Rianne dat is echt mooi geschreven ^O^
Wauw Rianne ^O^ :'( super mooi
Misschien is dit toch een duwtje in de rug om eens met mijn verhaal over Jefrey te beginnen
Hoi Rianne,
Zo ontzettend herkenbaar!
Geef het maar aan mij denk je als moeder.
Geef het maar aan mij, twee keer zo erg, als mijn kind er maar van verschoond is!
Zo dacht zelfs mijn moeder terwijl ik volwassen ben en zij de weinig zuurstof had om zelf naar het toilet te kunnen.
En zo denk ik over mijn kinderen waar er ook één astma van heeft.
Heel veel sterkte!
Groetjes Hellen.
Raafje laat zich weer eens horen...met wat traantjes in dr ogen...
Wachten
Zal ik schrijven
of weer terug
de warmte in
in de omhelzing van
mijn zachtgewassen dekbed
en als ik nu
niet schrijven kan
zullen de woorden dan
voor altijd
in mijn hoofd rond blijven drijven
De slaap
ze komt
ik hou haar tegen
en toch voel ik ze
mijn ogen
langzaam naar haar toe bewegen
De ziel
de geest
ze blijven vechten
het lijf
de spieren
ze geven langzaam toe
ik wou toch eens
dat al die dromen
zich niet aan mijn geheugen hechtten
en mijn God;
wat ben ik moe
En ondertussen weet ik
hoe het zal zijn
en altijd is geweest
de slaap zal altijd blijven komen
en ondertussen blijven mijn dromen
voor nu nog steeds gevreesd
Want al uren lig ik te staren
naar wat entertainment wordt genoemd
naar al die vreemde mensen
zo ver weg en zo beroemd
Maar ik denk aan de beelden
aan de angsten
en de film die me nog wacht
en het vreemde is
ik kan ze zo verklaren
maar ik durf haast niet te kijken
als ik mijn ogen sluit,
vannacht.
redraven heel mooi O+