Verdrietig

Helaas... na lang vechten, bewijzen, doorvechten en nog meer willen bewijzen is de kogel nu door de kerk: ik kan nooit meer fulltime werken en zal dus uren moeten gaan inleveren. Dat betekent dat ik vanaf zsm de woensdag vrij ben om mijn geweldige baan wel te kunnen blijven uitoefenen. Dat is natuurlijk super, want ik geniet echt van mijn werk. Maar toch... het doet pijn en het valt me zwaar. En ik weet dat ik op termijn nog verder terug moet qua uren. Het is niet reeel meer om zo door te blijven kwakkelen en steeds aan de top van de medicatie te zitten, vaak ziek thuis te zijn, etc.
Ik hoop dat ik door minder te gaan werken de balans weer beter te kunnen krijgen en behouden én dat ik kan gaan afbouwen met de prednison, want inmiddels heb ik een heuse prednisonkop (ja heideheuvelgangertjes uit 'mijn' tijd, het is écht waar! na ruim een jaar is nu dan toch echt te zien dat ik prednisonverslaafd ben ;))
Ik heb veel steun aan mijn longarts, longverpleegkundige, arbo-arts, diverse collega's en vrienden, maar ik wil er liever niet over praten merk ik. Daarom dat ik het met jullie deel, toch anders om met lotgenoten er over te hebben dan met anderen.
De longarts was blij toen ik deze week vertelde dat ik besluit nu toch maar genomen had. Hij reageerde met 'dit was dus stap 1'. Hmmm..... stap 1? Ja volgens hem zijn er nog wat stappen nodig, zoals verhuizen naar betere omgeving, nog minder gaan werken en vaker naar Davos en zee gaan...

Voor nu eerst wennen aan deze stap.

Liefs Mies