Verdrietig
11-02-2011 om 20:27 uurHelaas... na lang vechten, bewijzen, doorvechten en nog meer willen bewijzen is de kogel nu door de kerk: ik kan nooit meer fulltime werken en zal dus uren moeten gaan inleveren. Dat betekent dat ik vanaf zsm de woensdag vrij ben om mijn geweldige baan wel te kunnen blijven uitoefenen. Dat is natuurlijk super, want ik geniet echt van mijn werk. Maar toch... het doet pijn en het valt me zwaar. En ik weet dat ik op termijn nog verder terug moet qua uren. Het is niet reeel meer om zo door te blijven kwakkelen en steeds aan de top van de medicatie te zitten, vaak ziek thuis te zijn, etc.
Ik hoop dat ik door minder te gaan werken de balans weer beter te kunnen krijgen en behouden én dat ik kan gaan afbouwen met de prednison, want inmiddels heb ik een heuse prednisonkop (ja heideheuvelgangertjes uit 'mijn' tijd, het is écht waar! na ruim een jaar is nu dan toch echt te zien dat ik prednisonverslaafd ben ;))
Ik heb veel steun aan mijn longarts, longverpleegkundige, arbo-arts, diverse collega's en vrienden, maar ik wil er liever niet over praten merk ik. Daarom dat ik het met jullie deel, toch anders om met lotgenoten er over te hebben dan met anderen.
De longarts was blij toen ik deze week vertelde dat ik besluit nu toch maar genomen had. Hij reageerde met 'dit was dus stap 1'. Hmmm..... stap 1? Ja volgens hem zijn er nog wat stappen nodig, zoals verhuizen naar betere omgeving, nog minder gaan werken en vaker naar Davos en zee gaan...
Voor nu eerst wennen aan deze stap.
Liefs Mies
Goed van je dat je dat hier deelt Mies. Dat lucht op en het is zeker fijn om het met mensen te delen voor wie het misschien net iets gemakkelijker te begrijpen is dan mensen die zelf niet bekend zijn met astma.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je er verdrietg om bent, en dat mag ook gerust. Ik heb dit zelf ook gehad... de stap om minder te gaan werken. Ik werk tegenwoordig ook een dag minder dan voorheen en moet eerlijk zeggen dat het de laatste tijd beter gaat. Wil niet gelijk roepen dat het (alleen) aan het minder werken ligt maar alles draagt wat bij denk ik. Het is logisch dat je het nu ontzettend rot vindt; om daar aan toe te moeten geven, maar ook om 't feit dat je je werk iets minder kan doen terwijl je het zo graag doet!
Hopelijk loont het je straks wat... Zodat je toch wat minder ziek bent, en daardoor uiteindelijk juist meer op je werk kunt zijn! En wat lekkerder in je vel zit waardoor je alleen nog maar gelukkiger en nog steeds met heel veel plezier het werk kunt doen wat je zo graag doet!
Heel veel succes met alles en sterkte voor nu!
Ha lieve meid,
Wat goed van je dat je het toch met ons deelt! Het is moeilijk om erover te praten, dat kan ik me voorstellen, maar het maar in je eentje verwerken is geen goed plan, want het lukt niet...
Ik vind het verdrietig voor je dat t ondanks je goede wil allemaal niet lukt zoals je graag wilt. Dat je moet inleveren...Dat is pijnlijk voor je, ik weet hoeveel je van je werk en je leerlingen houdt.
Maar zo gaat t ook niet...k Hoop echt voor je dat deze stap je helpt om weer beter te worden en ook om nog meer te kunnen genieten van je werk, want nu is het topsport, eigenlijk meer dan dat.
Sterkte voor nu om het te kunnen verwerken! deel gerust met ons, en je weet, je mag me altijd mailen he? Ik wil best luisteren...!!
Dikke knuf
Jorine
Dank voor jullie lieve berichtjes, doen me goed!
Ik zie ook wel dat ik straks vast meer energie zal hebben, meer lucht zal hebben en minder vaak ziek thuis zal zijn..
en idd die leerlingen: zo geweldig!
Maar voor nu is het een stap in acceptatieproces, een stap die ik dacht niet te hoeven nemen, eigenwijs als ik ben ;)
Je leert enkel door vallen en opstaan en soms heel hard ergens tegen aan te lopen.
Wel verschikkelijk balen maar je laat je nu een stukje afkeuren?
Het is al geregeld op het werk: vanaf morgen ben ik op woensdag vrij en de andere dagen worden zo aangepast dat ik niet heel vroeg hoef te beginnen en er adempauzes zitten tussen de lessen.
Ben moe. Niet meer zo verdrietig, maar nog wel wat bedeesd onder deze veranderingen. Nu hopen dat ik volgende week (=vakantie) een beetje bijtank en ik snel weer wat in balans kom en daardoor prednison kan gan afbouwen tot normaler niveau...
liefs Mies
Hé Mies,
wel goed dat je het hier wat van je kunt afschrijven, het 'praat' idd toch altijd wat gemakkelijker met lotgenoten hé!
Het zal even aanpassen zijn, maar ik hoop met je mee dat je er binnenkort de vruchten van kunt plukken!
Veel sterkte,
Sien
t is ook echt niet leuk mies, om afscheid te nemen van je 'oude' leventje en je leven anders te moeten inrichten voor je gezondheid
Fijn dat je vanaf morgen op de woensdagen vrij bent, en niet vroeg hoeft te beginnen. Ik hoop dat dit je idd een stukje stabiliteit zal geven.
ook ik heb 'moeten' kiezen voor minder werken, een ander leven dan voorheen. werk nu 20 uur in de week, sport 3x inde week en voel me echt prettiger dan toen ik alle beetjes energie bijelkaar moest rapen om maar te kunnen werken....
Dank voor jullie steun!
Ja ems, gek genoeg ben ik nu ook wel 'blij' dat ik vandaag weer eens kan gaan sporten! Want conditie is ook belangrijk om stabiel te blijven! Het is een zwaar besluit, maar diep van binnen juicht mijn lijf! Krijg van diverse collega's lieve berichtjes, daar richt ik me nu maar op en niet op de mensen die er niets van begrijpen en denken dat je gewoon lekker dagje vrij wilt!
Zo, nu maar eens opstarten en dan lekker eindje fietsen op de sportschool ;)
dat klinkt goed mies! veel plezier in de sportschool. wees maaar blij en trots op jezelf!
dat blijft hoor, het denken van een dagje lekker vrij. en het vaak niet kunnen begijpen wat astma inhoudt.
voor mezelf: ik zie er gezond uit, heb een vrolijke babbel en dus....
zelfs mijn zus, hoe lief en zorgzaam ze ook is, zegt: ja, maar jij hebt wel tijd, jij werkt maar 20 uur......
ik zeg dan maar: dat heeft wel een reden he ;)
@ ems ja herkenbaar, mijn familie begrijpt/accepteert het überhaupt niet, zij denken: hup werken, hup sporten, hup gezond eten, niets aan de hand, valt wel mee, gaat wel weer over, etc.
En die gezonde blosjes en appelwangetjes, tja...... verraderlijk, maar wij weten beter, althans bij mij komt t door de prednison, maar ja, dat roep ik ook niet van de daken. De meesten denken dat ik 1 pufje heb, want dat is wat men weet over astma.. ach en dat laat ik dan vaak maar zo;)