Van en voor Ieke10 #9

Lieve Mieke

Wat je nu doet is GEEN KLAGEN.
Maar schrijven wat je voelt.
dit kan ook een stukje verwerken van alles zijn.
Sterkte met alles en zeg vrijdag ook gewoon eerlijk dat voor jou dit gesprek nog erg moeilijk is .

Mieke je hebt al zoveel doorstaan dit kun jij ook.

Kop op en ga er voor.

groetjes en een knuffel van anja

ps  of zo als mijn dochter vanmorgen zei mam alles komt goed als je het maar blijft proberen. (7jaar)

Wat vervelend dat de psycholoog niet lijkt te zien dat je andere behoeften hebt... kun je vrijdag misschien iemand meenemen? Veel sterkte ermee, geniet vanje vrije dag en dan weer met frise moed aan het werk?

Probeer dit wat je hier schrijft over te brengen aan je psycholoog(print het uit).
Ze kunnen je niet dwingen lijkt me.
Er over praten doe je met de mensen die jij vertrouwt en niet met een vreemde. Inderdaad misschien een idee met iemand naar het gesprek te gaan vrijdag.
Dit is helemaal geen klagen maar schrijven wat je voelt vaak helpt het al het op papier te zetten. Geniet van je vrije dag morgen hopelijk kun je er daarna weer tegenaan.
Sterkte met alles en Mieke zet hem op meid.

Hoi Allemaal

Ik was zo moe na gisteren dat ik vanmorgen bijna vanmiddag wakker werd gemaakt door Isis. Ze kwam om met me te trainen. Normaal ben ik altijd al klaar als ze komt. Maar ik ben gewoon weer inslaap gevallen toen Pieter weg is gegaan en dag had gezegd. Isis vertelde dat ze vanmorgen de psycholoog heeft gebeld. Ze heeft een poosje met haar gesproken over hoe ik erin sta en dat het niet goed is dat zij zoveel spanning bij mij oproept. Ik ben gisteravond erg overstuur geweest. Dat was voor Isis de druppel en daarom heeft ze contact opgenomen met haar. De psycholoog probeerde nog even om haar gelijk te krijgen. Morgen gaat Isis mee naar het gesprek en in het vervolg zal ze er altijd bij aanwezig zijn. De psycholoog pruttelde nog wat tegen maar stond het uiteindelijk toe.
Vanmiddag hebben we de muziek heel hard aangezet en heb ik alle frustratie eruit gesport. We hebben samen heel hard en heel vals meegezongen en vreselijk gelachen maar ook weer gehuild. Ik voel nu dat ik spierpijn krijg.
@abo: je begrijpt het goed. Ik voel geen klik met de mensen uit die groep. Zij hebben allemaal ongeveer het zelfde meegemaakt, maar ik ben een vreemde eend in de bijt. Ik kan me niet indenken in hun situatie en zij niet in de mijne. De groepsgesprekken. Gaan over het moment van het infarct en wat dat met ze gedaan heeft en of er angst is voor herhaling. Ook gaat het over hoe de kans op herhaling te verkleinen. Ja, mijn hart heeft ook stil gestaan maar daar weet ik eigenlijk niets meer van. Ik heb er geen angst om. Ik ben bang voor hoesten, snotteren en griep. Omdat ik heel vatbaar ben voor infectie en dan weer makkelijk op de ic kan belanden met mijn ene long. Ik ben bang dat die long ook aangetast wordt en ik straks nog maar een zeer slecht functionerende long heb en een longtransplantatie nodig ga hebben. En het aanleren van een gezonde levensstijl is voor mij niet nodig, ik leefde gezond. Daarnaast is er één dame die vind dat ik te veel aandacht opeis terwijl zij toch echt bijna dood was en dat er niemand zo ziek is geweest als zij. Maar zij is wel degene die niet zonder haar sigaretje kan en een behoorlijk overgewicht heeft, maar daar mag niets van gezegd worden. Sorry, hoor maar dan neem je de waarschuwing van je eigen lichaam niet serieus. Ik kan daar slecht tegen. Nee, ik denk dat ik niet goed in deze groep pas. Er is maar één iemand waar ik het een beetje mee kan vinden. Het is een man drie jaar ouder dan ik die ook een poosje in het ziekenhuis heeft gelegen met hart en longproblemen. Ik zoek hem meestal op om samen mee te trainen. Ook hij heeft moeite met de rest. Wij krijgen het gevoel dat het om  een wedstrijd gaat: wie is er het ziekste geweest. Ik kan daar slecht tegen.

Gr. Mieke

Als ik je verhaal goed begrijp zit je nu in een groep voor hartrevalidatie? Zou je niet beter op je plek zijn in een groep voor longrevalidatie? Ik denk dat je dan veel meer met mensen zit met dezelfde gedachten als jij. Verder heb ik gisteren een berichtje voor je geschreven in Hoe voel jij je vandaag.

Mieke, ik kan ook heel goed begrijpen wat je nu weer schrijft. Als de groep gepast had, had jij er misschien wel heel anders ingestaan. En ik kan me jouw ergernissen t.o.v. individuele andere leden in de groep voorstellen. Die ene dame die beweert dat jij teveel aandacht zou opeisen ... laat haar lekker kletsen. Jij zit er voor jezelf, maar die dingen in het groepsgebeuren die niet goed voor jou zijn, moeten er maar snel uit. Goed dat Isis die psycholoog heeft benaderd. En, als de strijd met de psycholoog jou teveel energie kost, dan is dat ook niet goed. Dan heb je wat anders nodig. Wat is Isis weer goed voor jou geweest vandaag. Succes met revalidatie. Richt je nu vooral op het fysieke gedeelte en Isis helpt je wel.

Lieve Mieke,
Ook ik kan je goed begrijpen. Het is juist voor revalidatie van belang dat de klik er met lotgenoten is. Je verwoord het goed hoor, je zit in een groep met hartpatienten en de klik en wederzijds begrip is er daardoor niet. Maar aangezien jouw gezondheidsproblemen heel anders zijn, kan ik me inderdaad voorstelllen dat je je in een groep met longpatienten beter op je plaats zult voelen. Geen enkel geval is hetzelfde en het kan zeer zeker niet de bedoeling van een revalidatie zijn dat het een soort onderlinge strijd wordt wie het ziekst is geweest etc. Ook dit kost energie en die kun je echt wel beter gebruiken. :@
Goed dat je het met je revalidatie arts gaat bespreken. Het gaat tenslotte om jouw herstel en jouw gezondheid. Mocht je daar alsnog geen goed gevoel bij hebben kan Isis of Pieter misschien een keer mee naar een gesprek.
Fijn dat Isis de psycholoog voor je gebeld heeft en ze vanaf nu meegaat.
Ik hoop dat je een fijn weekend hebt.
Liefs Tessa

Hoi Allemaal

Even weer een berichtje van mij. Ik heb met Mieke afgesproken dat als zij niets schreef vandaag ik het zou doen, omdat ik wel verwacht dat jullie willen weten hoe het afgelopen is vandaag.
Het was een zwaar dagje. Toen ik vanmorgen bij Mieke kwam, was ze erg gespannen. Alle spieren stonden strak. Ze had slecht geslapen, was moe en misselijk. Eten lukte niet en haar drinken was eruit gekomen. Allemaal zenuwen dus. Vanaf de eerste dag (vorige week woensdag) vind ik dat Mieke inlevert. Ze moppert meer, valt af en is met zeer veel moeite vrolijk te krijgen. Ik koet moeite doen om haar te laten sporten, terwijl ze normaal gesproken niet zo is. Toen ik ze afgelopen woensdag sprak was ze zo overstuur dat ik vond dat de maat vol was. Ze heeft zo geknokt en al zo veel bereikt dat mag niet door zo'n psychologe de grond ingeboord worden. Ik was bang dat als we dit door laten sudderen, Mieke straks weer heel ziek wordt en dat wil ik voorkomen. Dus heb ik donderdagmorgen de stoute schoenen aangetrokken en ben gaan bellen. Ik kreeg de psychologe aan de telefoon en het eerste wat ze zei was dat ze niet over patiënten kan praten. Toen ik haar zei dat ik toestemming heb van Mieke en dat, dat zwart op wit in haar dossier staat bond ze in. Ze vertelde dat ze Mieke somber vind (is ook zo) en dat ze door de groepstherapie moest gaan inzien wat ze had meegemaakt. Ze moet er over gaan praten en niet wegstoppen, en dat zij Mieke dat zou leren hoe dat dat moest. Maar toen ik zei dat Mieke daar geen behoefde aan had en dat Mieke haar eigen mensen daarvoor uit zocht, was ze het er niet mee eens. Mieke moet dit doe met mensen die er voor geleerd hebben en er voor gestudeerd hebben, was haar conclusie waarop ik zei: Mieke wil dit graag met de mensen die ze vertrouwd en waar ze van houd. Mieke is een heel gevoelig typje, bang om in het middelpunt geplaatst te worden of in het diepe gegooid te kunnen worden. Volgens haar moest Mieke maar eens volwassen worden en ogen gaan zien waar ze allemaal door heen was gegaan en ervan genieten dat ze er nog was. Het gesprek van vandaag was niet makkelijk. De psychologe had haar supervisor meegenomen. Gelukkig dacht die anders over de dingen. Er zijn duidelijke afspraken gemaakt. Mieke geeft zelf aan als ze wil praten, ze wordt niet meer gedwongen. Ze zal wel de groepsesies meedoen. Als ze verdrietig is dan is dat zo maar een uitleg mag achterwege blijven. Ze zal 1 x 2 weken een gesprek hebben met de psychologe en haar supervisor. Mieke heeft ermee ingestemd en er zal over drie weken geëvolueerd worden.
Het gesprek met de revalidatie arts was een stuk makkelijker. Mieke hoort wel in de hartgroep omdat de primaire kwaal jet hart is geweest, maar hij snapt ook wel dat het hart naar de achtergrond is geraakt door de rest van het gebeurde. Verder is er een probleem dat er nu de komende weken geen plaats is in de longgroep. Daarom heeft hij Mieke bij de hartpatiënten ingedeeld. Wel revalideren levert namelijk meer op dan niet revalideren. Hij zei dat Mieke een aangepast en individueel plan! wanneer deze revalidatie klaar is hoopt hij dat er een plaatsje voor Mieke is in de longgroep. Duimen dus weer.
Toen was er ook nog een gesprek met de diëtiste en dat was niet goed. Ze was weer twee kilo kwijt dus een de sonde is weer terug. Nu nog een neus/ maagsonde maar er zal weer een peg geplaatst worden. Dit was de druppel die de emmer deed overlopen. Weer huilen. Tranen met tuiten. Zo in en in triest. Ik krijg weer kippenvel nu ik dit aan het schrijven ben. De sonde lukte in eerste instantie niet, maar na een half uurtje prutsen zat hij erin. Toen de voeding ruim een uur liep begon Mieke te braken en dat heeft ze vanaf dat moment ieder uur wel een keer gedaan. Tegen de middag waren we thuis en is Mieke gaan slapen. Tot zo ver het verhaal.
Iedereen die meeleest, bedankt voor jullie geweldige steun. Ik merk dat Mieke er veel aan heeft. Ze beschouwd jullie als zeer waardevolle vrienden op afstand.  Nu is het weekend, dus allemaal een heel fijn weekend.

Gr. Isis