Van en voor Ieke10 #9

Mijn kinderen zijn nu 16 en 14 jaar. Voor ik ziek werd merkte ik dat ik weer meer ruimte en tijd voor mezelf begon te krijgen maar ook zeker ging op eisen. Niemand is er slechter van geworden en alles loopt nu een stuk beter. Ik ben niet meer degene die alles op z'n bordje krijgt. (Nu zeker niet, maar voor mijn opname ook al niet meer) en dat heeft de sfeer in huis zeker ook verbeterd. Ik ben vlgs mijn man en kinderen gezelliger geworden.

Vandaag voel ik me niet zo lekker. Door het vele huilen van gisteren heb ik hoofdpijn en een verstopte neus. Het weer veroorzaakt dat mijn keel wordt dichtgeknepen en de afgelopen week heeft me veel energie gekost. De beruchte stap terug is een feit en daarom ben ik chagrijnig. Het is maar goed dat er niemand thuis is vandaag want ik wil met alles en iedereen ruzie maken. Isis was er vanmorgen en heeft me alleen gelaten omdat ik niet aardig was en wilde zijn. Eigen schuld dikke bult, zullen we maar zeggen. Als het goed is komt ze straks terug om voor mij eten te maken. Dan zal ik mijn excuses maar aanbieden. Gelukkig ging ze lachend weg, dus begreep ze wel dat ik haar gebruikte om mijn frustratie kwijt te raken.

Het is toch ook ontzettend frustrerend dat je steeds een stap terug moet doen om weer vooruit te kunnen... klaag maar lekker bij ons (uithuilen lukt hier alleen niet zo goed), dan hoef je dat niet te doen bij Isis of je man. Even een baaldag en hopelijk morgen weer een beetje beter! Knuffel voor je!

Het weer zit me vandaag ook niet zo mee , kortademig en pijn in de streek waar ik geopereerd ben , ook in de long . Een klein stuk gewandeld en dan komen al die stinkende tractors enzo langs ( ik woon op het platteland ) waarvan al die uitlaatgassen me om mijn oren vliegen , bah .
Mijn kinderen zijn trouwens 17 en 13 en ook ik ging voor mijn ziekte meer tijd krijgen , meer genieten , maar helaas is het nu maar met goede momenten en korte tijden genieten . Maar dan geniet ik ook dubbel ! Maar ik als je een slechte dag hebt is het precies op je de goede dagen zo vergeten bent ! Beterschap aan allen !  :W

Ach ja joh, met vallen en opstaan maar ook een duimpje op voor Isis. Wees er zuinig op  ^O^

@Marjanneke: bedankt voor je knuffel. Nee uithuilen lukt niet op het forum en soms heb ik dat heel hard nodig om weer door te kunnen, dus dan gebruik ik Isis of mijn man. Zij weten wel hoe ze daar mee om moeten gaan en daarom kan ik dat ook bij hen. Dat huilen van gisteren overviel me gewoon. Misschien wel omdat ik krampachtig probeer niet de slechtste van de groep daar te zijn.
@gewoonikke: ook ik heb vandaag pijn. Het litteken op mijn borstbeen trekt en ook de littekens van de long operaties zijn pijnlijk. Inademen is gevoelig. Ik denk dat het de weersverandering is, die het veroorzaakt. Isis heeft al geprobeerd om het te masseren met anti litteken crème maar het blijft pijnlijk. Als ik me niet lekker voel probeer ik voor mezelf wel altijd om de momenten van genieten naar boven te halen. Vandaag heb geprobeerd om mijn wandeling in het bos van een paar weken geleden weer te visualiseren. Ik kan me daar dan wel weer wat beter gaan voelen.
@JP: ik ben ook erg zuinig op deze vriendschap. Ze heeft groot gelijk dat ze weggaat als ik niet aardig ben. Maar ze laat dan wel weten dat het goed is voor ze gaat. Op die manier geeft ze me even ruimte om er over na te denken. Toen ze terugkwam hebben we een goed gesprek gehad. Weet je deze periode is voor mij veel zwaarder dan toen ik zo ziek was. Ik ben iemand die steeds mijn grenzen opzoekt ipv in een rustig tempo opbouwen. Dat betekent dat ik steeds gefrustreerd raak wanneer ik weer over mijn grens ga. Voor Isis was de onzekerheid toen ik ziek was een hele zware periode. Hierdoor kan ze er nu voor mij zijn en me door deze zware periode heen slepen. Ik verwerk nu heel veel van wat in het ziekenhuis is gebeurd. Ik ga door allerlei gevoelens heen, angst, verdriet, blijdschap, opluchting enz, enz. Ik bouw veel spanning op, met Isis kan ik daar over praten. Zij weet precies de goede dingen te zeggen. Ik ga er over nadenken en dan kan ik het verwerken. De spanning die ik opbouw masseert ze dan vervolgens weer uit mijn lijf. Ook nu heeft ze de meeste spanning weer uit mijn lijf gemasseerd, daarna hebben we een poosje liggen slapen, gegeten en toen is Isis weer naar huis gegaan. Ik voel me nu een stuk beter en meer ontspannen.

Wat heerlijk dat Isis zoveel voor je kan betekenen! Hopelijk kun je er nu weer even tegenaan! (en anders komt ze vast weer helpen)

Dat weet ik wel zeker!!

De revalidatie valt me zwaar. Ik kom steeds benauwd en uitgeput thuis. Daardoor eet ik minder en ben ik weer aan het afvallen. Zowel de longarts als de cardioloog waren daar niet blij mee. Ik natuurlijk ook niet, maar als je zo moe bent, is eten gewoon te veel. Het kost zoveel energie meer. De controles waren verder gisteren wel goed. Mijn bloedwaardes houden zich redelijk  en de röntgenfoto's waren goed. De longfunctie lukte gisteren niet, ik had er niet voldoende fut voor. Ik hoop dat het bij volgende controle wel lukt. Hij is dan aan het begin van de dag gepland dus wie weet.
Vandaag was weer een revalidatie dagje. Ook dit keer ben ik eerder naar huis gegaan omdat het gewoonweg nog te intensief voor mij is om een hele dag vol te houden. Jammer genoeg was de psycholoog al in de ochtend gepland dus daar kon ik niet onderuit. Ik merk gewoon aan mezelf dat ik het gebeurde wil laten rusten ip steeds weer opnieuw te beleven, maar volgens haar stop ik het heel ver weg en dat is niet goed. Maar ik wil dit niet. Ik heb mijn eigen mensen met wie ik praat en dat is voldoende voor mij. Ook de verhalen van de andere mensen in mijn groep wil ik niet horen. Ik heb genoeg aan mijn eigen sores. Maar volgens haar kunnen van elkaar leren en elkaar ondersteunen in deze periode. We hebben tenslotte allemaal het zelfde meegemaakt. En dat stuit mij tegen de borst, niemand heeft meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Natuurlijk al deze mensen hebben op het randje van de dood gezeten, maar ik meer dan eens. Daarnaast is bij de meeste de oorzaak een ongezonde levensstijl daar is gewoon iets aan te doen. Maar bij mij is het een aangeboren hartafwijking. Is ook iets aan gedaan maar het heeft me wel een long gekost. En steeds als zij zegt: jullie zitten in het zelfde schuitje, jullie kunnen van elkaar leren, jullie kunnen elkaar ondersteunen en jullie begrijpen elkaar denk ik je kunt de pot op. Ik zoek mijn eigen mensen wel uit die mij kunnen helpen. Ik word daar erg verdrietig van en dan mag ik weer gaan uitleggen waarom ik verdrietig ben. Vrijdag heeft ze een afspraak voor mij individueel gepland omdat ze ziet dat ik de grootste psychologische problemen heb. Maar ik weet het nog niet of ik dat wel wil en aankan. Ik heb nu weer genoeg geklaagd. Morgen ben ik lekker vrij. Vanavond komt Isis omdat ik haar na zo'n dag zo hard nodig heb. Even uit janken en klagen en dan kan ik er weer tegen aan. Ik denk maar zo: het kost nog tijd maar uiteindelijk komt het goed.