Van en voor Ieke10 #4
12-03-2013 om 09:48 uur GeslotenHoi allemaal
Bedankt voor jullie lieve reacties en steun. De ok is goed verlopen. De uiteindelijke bloeding kwam van de milt maar het bloed was rond de lever gaan zitten. De milt van Mieke is verwijderd. Wat dat voor consequenties heeft weten we nog niet maar dat zullen we nog wel horen. Ze is rond 1 uur naar de ok gegaan en kwam om 8:45 weer terug. En natuurlijk weer een slang erbij, dit keer een wonddrain. Ze heeft weer opnieuw veel ingeleverd de afgelopen dagen, maar ook dit keer verwacht ik dat ze zich er weer doorheen knokt. Met pijn in mijn hart kijk ik naar haar en zie een teer mensje liggen tussen al die medische apparatuur in dat grote ziekenhuisbed. Ik duim, bid en smeek dat dit de laatste tegenslag is en dat ze hierna gewoon kan opbouwen. Ik ga nu mijn bedje opzoeken om er vanavond weer voor Mieke te kunnen zijn.
Gr. Isis
Welkom terug.
Fijn weer iets van jezelf te lezen al werden we inderdaad goed op de hoogte gehouden.
Hopelijk gaat het nu iedere dag iets beter.
Ga zo door meid je doet het hartstikke goed.
Heel veel sterkte en beterschap.
Hoi Mieke,
Ik ben blij om weer iets van je te horen. Ik sta telkens weer versteld van je herstellend vermogen en van je vechtlust. Je mag best weten dat ik me ernstig zorgen heb gemaakt, al ken ik je niet persoonlijk.
Het is natuurlijk balen dat je nu weer verder achterop bent geraakt, maar als ik zie wat je ook al vóór je laatste operaties hebt gepresteerd dan heb ik er alle vertrouwen in dat het goed komt met je.
Petje af, je bent een pittige tante, en dat is heel nuttig (hoewel ook wel eens lastig....).
Isis en Petra zijn onbetaalbaar. En hoe is het met Willeke? Die was ook zomaar ineens uitgeschakeld.
Succes verder met je herstel en revalidatie. Wees zuinig op jezelf hoor. Ze hebben je allemaal heel hard nodig.
Liefs,
Oma Akke
Fijn dat je er weer bent Topper! En om weer iets van je te horen.
En nu weer herstellen!
Heel veel sterkte.
Fijn dappere bikkel dat je weer een beetje opkrabbelt. Ton
Verzorging is dus geweest, fysio is geweest en straks is het bezoek dus ook geweest. Drukke dag.
Inderdaad, je bent even weg geweest. En nu weer terug, gelukkig. Wat een stupide ongeluk! Wat zul je gebaald hebben toen je weer helemaal bij je positieven was maar vernam dat er het e.e.a. met je was gebeurd. En ik kan me voorstellen, er is een milt uit je lijf gehaald, dat is van jou, dat had je eigenlijk niet gewild. Er mist een stukje van jezelf.
Wel mooi dat je nu weer de weg omhoog kunt volgen. Hoe gaat het met je fysio apparaatje? De enige oefening die je momenteel kunt doen en nog voor een heel goed doel ook. Dus dat is een goed begin.
Pijn aan je ribben aan beide kanten. Er is 1 rib dus gebroken, voorzichtig maar. En je hoofd, hoe snel voorspellen ze daar herstel?
Even een behoorlijke stap terug gedaan, maar gelukkig was je voor de 1e operatie in een goede conditie en heeft dat enorm geholpen. Nu hopelijk weer kleine stapjes vooruit.
Die hartoperatie, vroeg of laat was dit toch gebeurd? Hadden ze dan niet eerder moeten opereren of had dat niets uitgemaakt?
Tot nu toe heb jij zoveel veerkracht getoond, jij gaat er bovenop komen. Ook al heeft dat (veel) tijd nodig. Beterschap en sterkte de komende week. Hopelijk gaat ook de pijn wat afnemen.
Hoi Abo
Even je vragen beantwoorden.
1. Het is moeilijk om een balletje omhoog te zuigen. Ik heb nog weinig kracht. Maar volgens de fysio komt dat wel weer. Ik ben gewoon erg verzwakt en dit is een mooie oefening om weer iets op te bouwen. Ons streven is om eind van de week een tweede balletje met moeite omhoog te krijgen. Voor mij natuurlijk de uitdaging om dan al verder te zijn. Maar helaas pindakaas mag ik maar 4 per dag oefenen en wordt het apparaatje te ver weggezet om vaker te oefenen.
2. De pijn zit aan beide kanten omdat natuurlijk een paar weken geleden aan de rechter kant dmv ribspreiding een longkwab is weggenomen. Het lijkt nu net of de gebroken rib links de rechterribben trickeren. Waardoor ik ook weer meer pijn daar heb. Gelukkig krijg ik nog genoeg morfine hoor, maar bij de verzorging is dat niet voldoende en geven ze vandaag een extra spuitje vooraf. Ik ben benieuwd hoe het dan gaat.
Mijn hoofd vertoond nu alle kleuren van de regenboog en het zakt nu behoorlijk naar beneden, maar wonder boven wonder heb ik daar weinig last van. Geen hoofdpijn, misselijkheid of braken meer. Maar ik heb wel last van daglicht of drukte om me heen. Dus overdag blijven de gordijnen nog dicht en er mogen maar twee bezoekers te gelijk op mijn kamer komen. Daarom heeft Petra ook even het bezoek aangescherpt zodat er niet teveel tegelijk komen en ook niet te veel op de zelfde dag. Afgelopen weekend mocht er zelfs niemand komen behalve natuurlijk de vaste groep waaronder natuurlijk mijn kinderen.
3. Wat betreft de hart ok. Ik ben ziek geworden door hartklachten. De diagnose heeft een poosje opzich laten wachten omdat er gedacht werd aan angina pectoris. Zuurstof tekort van de hartspecialist bij inspanning. Na een aantal onderzoeken bleek dat niet het geval. Intussen werd ik steeds benauwder ( dus niet alleen bij inspanning maar ook in rust). Daarnaast was er een ruis te horen op het hart. Veel mensen hebben dat en dat leidt vaak niet tot problemen, maar aangezien ik achteruit ging en de diagnose onduidelijk bleef werd er toch maar een echo gemaakt van het hart. Toen bleek dat daar het probleem zat en ook nog eens aangeboren was. Ik werd doorverwezen naar een academisch ziekenhuis en kon daar een paar dagen later al terecht. Foute boel, dacht ik toen want anders moet je langer wachten. Tijdens de echo was de cardioloog aanwezig. Ook iets wat ik van het gewone ziekenhuis niet kende. Ieder onderzoek duurde een week voordat je uitslag had. De cardioloog vertelde gelijk haar bevindingen. Niet goed. Mijn hart had drie afwijkingen en die moesten zo vlug mogelijk herstelt worden. Schrikken dus. Maar voordat dat kon plaatsvinden moest ik nog langs bij de longarts, internist, hematoloog ( ik heb een verhoogde bloedingsneiging) en de anaesthesist. Verder nog wat onderzoeken en dan zou ik begin juli 2012 geopereerd worden. Maar toen kwam er een kink in de kabel omdat de longarts mijn longbeeld niet vertrouwde en daar nader onderzoek van wilde. Dit nam weer tijd in beslag en intussen voelde ik me steeds slechter worden. Inmiddels was ik halve dagen gaan werken en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging te blijven sporten om het hart in conditie te houden. Mijn conditie was namelijk niets mis mee. Ik scoorde level 6 op een score van 7. In september kwam de diagnose astma die getrickerd werd door de hartproblematiek. Beide longen waren van onder tot boven ontstoken en moesten eerst behandeld worden voordat ik geopereerd kon gaan worden. De longarts was bang voor de beademing. Dus werd ik opgenomen en begon ik met een hoge dosis prednison. Mijn conditie holde achteruit en daar was ik niet blij mee. In overleg met de longarts en mijn huisarts mocht ik thuis zelf mijn prednison infusen verzorgen (ik ben namelijk verpleegkundige op een zeer intensieve afdeling). Ik ben toen doorverwezen naar de fysiotherapeut en ben die gaan opzoeken in het sportcentrum. Ook heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en heb ik Isis gevraagd of ze me wilde helpen met mijn conditie op pijl te houden. Beide zochten elkaar op en zo ontstond er een team die mij begeleide. Een paar weken later sloot ook de dietiste zich daarbij aan omdat ik alleen nog maar aan het afvallen was. Ik knapte langzaam op maar ik hoefde maar even ergens tegenaan te lopen of ik had weer een astma aanval die dan weer roet in het eten gooide. In oktober kreeg ik nog een bacteriële longontsteking waarvoor ik AB kreeg. In dec. ben ik weer volledig gaan werken maar nog wel zoveel mogelijk overdag. De longarts zei toen dat zij toestemming ging geven voor de ok die dan in jan/febr plaats kon gaan vinden en toen ging het mis op de sportschool. Nee, de ok had niet eerder gekunt maar kwam gelukkig op het goede moment. Mijn longen waren toen net goed genoeg en mijn conditie was ook redelijk tot goed. Ik ben in die tijd maar één puntje gedaald in fitheidsniveau. Nu scoor ik waarschijnlijk nul, maar wat ik wilde heb ik bereikt, namelijk fit genoeg aan de ok beginnen om zoveel mogelijk complicaties te voorkomen. Alleen is dat laatste iets minder goed gelukt, helaas. Isis zegt altijd, als je Mieke een doel geeft, zal ze er altijd volledig voor gaan. Nu is mijn doel opknappen, revalideren, naar huis en in de grote vakantie weer op vakantie kunnen.
Gr. Mieke
Gelukkig dat je hoofd niet heel veel problemen geeft, wonderlijk genoeg.
Bedankt voor de uitgebreide uitleg. Nu begrijp ik beter hoe het gegaan is, dat je longklachten te ernstig waren om eerder te opereren. Wel bizar, longen die vol zitten met ontstekingen. Dan heb je wel extreem zware astmatische problemen gehad. Je diende jezelf dus thuis prednisoninfusen toe? En als je zelf verpleegkundige bent, is het dan niet raar om nu in het ziekenhuis allerlei verpleegkundige handelingen te ondergaan?
Ik ga er nu vandoor, lees later nog wel bij. Succes vandaag!
Inderdaad, ik gaf mezelf prednison via het infuusnaaldje en slot daarna het naadje weer af. Op die manier kon ik toch actief blijven en gaan werken en sporten. De naald zat vrij hoog op de arm, dus niemand kon het zien en ik had er geen last van. Was een mooie oplossing. Zou het zo weer doen. De thuiszorg kwam als het infuus sneuvelde om een nieuwe te geven. Is twee keer gebeurd.
Ja, is heel raar om als verpleegkundige in het bed te liggen ipv er naast te staan. Maar het is niet anders dus ik zal het gewoon moeten ondergaan. Wat nog vervelender is, is dat ik als verpleegkundige veel weet en me dus ook enorm zorgen kan maken. Ik weet hoe bepaalde onderzoeken gaan en dan ben ik daar gewoon bang voor. Ik denk dat je er beter blanco in kan stappen. Daarnaast had ik veel problemen toen bij mij het nog niet duidelijk was wat er speelde om er voor de patiënt te zijn. Ik had op dat moment mijn eigen sorres en kon die van een ander daar niet nog eens bij hebben. Ik heb toen buiten de patiëntenzorg gewerkt.
Gr. Mieke
Ik kan me voorstellen. Je maakt je zorgen, wat is er aan de hand en wat staat je allemaal te wachten? Werken? Dat gaat door, maar je hoofd is wel duidelijk ergens anders. Het lijkt me dan uberhaupt nog lastig om op werk te concentreren, ook als het niet met patiënten is. Wel kan enige afleiding misschien goed doen.
Zelf merk ik, zolang mijn problemen mij niet volledig in beslag nemen (dus nog relatief 'licht' zijn), dat ik afleiding heb aan problemen van anderen. Tenminste, zolang het dan geen 'gezeur' is, maar dat is het niet zo snel.
Hoi Mieke,
Als je jezelf verveeld??? val ons maar lastig hoor!!!
Ik ben super-blij dat je dat kan!!!!! (ons persoonlijk "lastig vallen").
Grote knuffel en het beste
groetjes bessie :W :W :W