Rachel in het ziekenhuis
28-01-2012 om 07:35 uur GeslotenLieve allemaal,
De titel van het topic zegt misschien genoeg, maar hier mijn verhaal.
Ik ben 31 oktober thuis gekomen na m'n opname van 15 weken in Davos, helaas kreeg ik al vrij snel de griep te pakken, vanaf dat moment is het weer kwakkelen, weer vernevelen en steeds minder kunnen.
Vrijdag de 20ste bij de longarts geweest en deze was niet tevreden, weer nieuwe medicijnen, eerst 2x daags 2 pufjes en als dat niet voldoende zou zijn ophogen naar 3x daags en als dat ook niet voldoende zou zijn moest ik aan de prednison.
Dinsdagavond kreeg ik het opeens flink benauwd en m'n vernevel medicijnen deden niks, dus de Huisartsenpost gebeld, moest komen daar eigenlijk direct doorgestuurd naar de SEH, die ligt gelukkig naast elkaar, daar het hele circus van onderzoeken en gelukkig voelde ik me naar nog meer vernevelen, prednison door het infuus en een kalmerend tabletje weer wat beter, maar ja moest wel blijven.
Nu is het zaterdag en lig ik nog steeds aan de prednison via het infuus en vernevel ik zo om de 2 à 3 uur, maar voel me nog niet veel beter, maar goed ik weet gewoon dat het tijd nodig heeft om weer op te knappen.
Maar ik baal wel flink, maar het is fijn om even m'n verhaal met jullie te kunnen delen.
Veel beterschap gewenst voor andere die het nodig hebben
Groetjes Rachel
Heb je al eens een zak rietjes gekocht en knijpers. Een oude methode maar zo kun je wel heel goed voelen hoe het voelt! Een paar keer de trap op en neer en tiendiepe kniebuigingen.
Leef met je mee. Blijf alsjeblieft vechten voor jezelf en een goede behandeling. Vertrouw op je gevoel!
Ga anders eens praten met de huisarts over hoe alles voelt.
Lieve meid,
Je bent ongelofelijk dapper!!!!!!!!!!!
Je maakt nu een heftige tijd door in alle opzichten. En je hebt verdrietige dingen meegemaakt in het verleden. Alle reden om er nu doorheen te zitten! Niks om je voor te schamen!!
Je bent een kanjer dat je het hier zo neer druft te schrijven en zó open bent! Ik weet niet of ik dat zou kunnen hoor!! Petje af voor jou!!
k Ben het met Jippie eens dat je mensen dmv rietjes een beetje een idee kan geven wat benauwd zijn is. Maar aan de andere kant hang ik met mijn 'advies' helemaal aan de andere kant: Misschien is het juist goed om te stoppen met proberen je omgeving te overtuigen.....Het blijkt niet te lukken tot nu toe en dat is heel verdrietig en naar. Maar het kost je zoooo veel energie die werkelijk niets uit lijkt te richten. Zou het een idee zijn om het gewoon maar los proberen te laten en de mensen maar te laten denken wat ze willen denken? Jij voelt idd je eigen lijf en dat is betrouwbaar.
k realiseer me dat ik makkelijk praten heb hoor, maar dit kwam in me op toen ik je berichtje las.
Liefs en veel kracht voor jou vanaf hier gewenst!!!!
Zet 'm op meid, je kunt het.
Op dit moment zul je misschien denken dat het nooit goed zal komen, maar binnenkort zul je je misschien ineens realiseren dat je van iets kleins hebt kunnen genieten, dat is de eerste stap.
Kom op meid je kunt het zet hem op.
Wens je heel veel sterkte met alles. O+
dappere meid, dat je zegt 'dankjewel' doet me goed, meer bedanken of andere reactie is echt niet nodig.
Hoi Rachel,
Knap van je om deze moeilijke dingen op papier te zetten en te delen. Ook ik begrijp de frustraties wel hoor, zeker als je omgeving je benauwdheid niet begrijpt of wil begrijpen. Het idee van Jippie vind ik nog niet zo gek om ze middels rietjes en knijpers te laten voelen wat het is.
Blijf vechten hoor, want ik geloof er echt in dat na alle ellende de zon ook voor jou weer zal gaan schijnen.
Veel liefs en een virtuele knuffel,
Tessa
lieve Rachel,,
Respect meid.
ik kan helaas niet meer doen dan mij aansluiten aan de lieve reacties boven me.
veel sterkte meid.
liefs
lieve rachel
ik wil je heel veel sterkte wensen met alles.
Hoi Rachel,
Op mijn 17e heb ik ook ervaren dat mijn gehele omgeving dacht dat het hyperventilatie/niks was. Ik ben toen gaan revalideren, maar ook daar konden mijn ouders me niet in steunen. Uiteindelijk heb ik besloten dat IK wist wat het beste voor me was en ben ik dus 3 maanden intern gaan revalideren, met steun van vrienden. Het is de allermoeilijkste beslissing geweest in mijn leven en daar ben ik nog elke dag blij mee. Toch heeft me dat dusdanig verdriet gedaan dat ik het daar psychisch nog erg moeilijk mee heb... Het is een enorm niet beschrijvend gevoel van wanhoop en het gevoel dat je in de steek gelaten wordt. Maar het is het vechten waard... Blijf zoeken naar de hulp, want die gaat komen. Ik ken niet je hele verhaal, maar heb je de mogelijkheid om te revalideren? Bij mij zat er ook een man met hyperventilatie en ik ben ook opgenomen op basis van hyperventilatie en onbekende klachten (en vooral vanwege mn wilskracht en psyche). Ik zeg niet dat je hyperventilatie hebt hoor, maar welk label er ook aan zit; hulp is het belangrijkste wat je nodig hebt. Zijn er behandelaren in je omgeving waar je het goed mee kan vinden? Kan je daar niet nog eens heen?
Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte toe. Je kunt ook PB-en als je wil.
Liefs,
Nina
Lieve allemaal,
Wederom bedankt voor de reacties.
Vandaag bij m'n huisarts geweest en alles nog is op een rijtje gezet, zij is het met me eens dat er aan beide kanten hulp moet komen zowel lichamelijk als geestelijk, alleen wist zij ook niet zo goed hoe. We hebben nu wel voor het geestelijke stuk doelen op papier gezet en deze zijn besproken met de PAAZ afdeling waar ik opgenomen ben geweest, deze gaan het maandag weer in het team bespreken en dan hoor ik verder wat de plannen worden. Heb het gevoel van het kastje naar de muur gestuurd te worden en ik ben ondertussen volledig op. Morgen weer een gesprek met m'n eigen psycholoog, hoop dat dat me weer wat rust brengt en dat ik even m'n ei kwijt kan.
Blijf jullie op de hoogte houden.
Groetjes en beterschap en sterkte aan alle andere die het nodig hebben.
Rachel