Rachel in het ziekenhuis
28-01-2012 om 07:35 uur GeslotenLieve allemaal,
De titel van het topic zegt misschien genoeg, maar hier mijn verhaal.
Ik ben 31 oktober thuis gekomen na m'n opname van 15 weken in Davos, helaas kreeg ik al vrij snel de griep te pakken, vanaf dat moment is het weer kwakkelen, weer vernevelen en steeds minder kunnen.
Vrijdag de 20ste bij de longarts geweest en deze was niet tevreden, weer nieuwe medicijnen, eerst 2x daags 2 pufjes en als dat niet voldoende zou zijn ophogen naar 3x daags en als dat ook niet voldoende zou zijn moest ik aan de prednison.
Dinsdagavond kreeg ik het opeens flink benauwd en m'n vernevel medicijnen deden niks, dus de Huisartsenpost gebeld, moest komen daar eigenlijk direct doorgestuurd naar de SEH, die ligt gelukkig naast elkaar, daar het hele circus van onderzoeken en gelukkig voelde ik me naar nog meer vernevelen, prednison door het infuus en een kalmerend tabletje weer wat beter, maar ja moest wel blijven.
Nu is het zaterdag en lig ik nog steeds aan de prednison via het infuus en vernevel ik zo om de 2 à 3 uur, maar voel me nog niet veel beter, maar goed ik weet gewoon dat het tijd nodig heeft om weer op te knappen.
Maar ik baal wel flink, maar het is fijn om even m'n verhaal met jullie te kunnen delen.
Veel beterschap gewenst voor andere die het nodig hebben
Groetjes Rachel
Hoi Rachel,
Hier wil ik toch eens ff op reageren. Ik ben net thuis van een avondje mixen. Ik heb van 2 zangeressen uit Amerika welke in Europa aan het touren zijn, het geluid verzorgt.
Ook ik heb het constant benauwd. De ene keer meer dan de andere keer en de ene keer is het dan nog moeilijker dan de andere keer. Maar weetje.... ik geniet van elk moment dat ik mag horen zien en voelen.
Het gevoel dat jij heb dat niemand jou begrijpt, is volledig ten onrechte. Wij.... hier op het forum kunnen mijn inziens goed inschatten hoe jij je voelt.
Natuurlijk.... het is niet leuk om het moeilijk te hebben maar.... de moeilijke dingen wegen niet op tegen de mooie momenten die men als mens kan en mag ervaren in het leven. Hoe klein en/of kort die mooie momenten ook mogen zijn. Je staat er niet alleen voor en dus.... ben je ook niet alleen..... en dus.... zijn er wel degelijk mensen die jou begrijpen.
Denk hier maar eens over na..... ^O^
Veel beterschap en sterkte....... :W
Mtvrgrt kees01
Ik wil op deze twee alineas toch even reageren, want hoe goed je het misschien ook bedoelt Kees, dit kan heel hard voor Rachel aankomen! Ik denk namelijk dat de meeste mensen hier op het forum NIET in kunnen schatten hoe Rachel zich voelt. Wanneer je haar eerdere posts gelezen hebt zie je dat het niet zomaar om 'teleurgesteld' of er 'tijdelijk verdriet/de balen van hebben' gaat. 'Gelukkig' kunnen de meesten dus niet inschatten hoe zij zich voelt, gelukkig vanwege het feit dat het bij haar wel iets meer is dan frustratie/verdriet vanwege o.a. lichamelijke klachten, zo diep zijn en niet meer willen leven, zelfmoordgedachtes... dan ben je heel ver en serieuze gedachten hierover hebben, die mensen zitten hier vast maar ik durf met zekerheid te zeggen, de meesten niet. En dan kun je niet zoiets zeggen want dan voelen zulke mensen zich alleen maar nog meer onbegrepen! Hoe goed je het ook bedoelt. We kunnen haar steunen en proberen te helpen maar we moeten wel oppassen met dingen zeggen als "het gevoel hebben dat niemand jou begrijpt is volledig ten onrechte". Dat is HAAR gevoel, en er zijn vast mensen die haar graag willen begrijpen (dat is denk ik wat je goed bedoelt wilt zeggen), maar dat gevoel krijgt ze op het moment niet van de directe mensen in haar omgeving en dat is heel naar.
OOk ik wens je sterkte meid. Dit is echt niet fijn, zoveel onduidelijkheid en je niet serieus genomen voelen. Wou dat ik wat voor je kon doen, maar dat lukt helaas niet, als alleen je een dikke knuffel geven en sterkte wensen!!!!!!
Sterkte met je kuur, hopelijk voel je je gauw weer wat beter wat longen betreft en dan komt de rest hopelijk ook weer een beetje bij...Heftig allemaal.
Liefs voor jou!
Jorine
soms valt het echt niet mee he rachel, en soms vaak.
Dikke virtuele knuffel voor je!
Kees01 benauwdheid van jouw of van Pietje of Truusje kan je niet met elkaar vergelijken.
Sterkte Rachel en een knuffel voor je!
Hi Rachel,
Fijn dat je weer thuis bent. Maar wel vervelend die onduidelijkheid.
En inderdaad als je lichamelijk er helemaal doorheen zit, zit je mentaal ook niet meer lekker in je vel. Kan me voorstellen dat je ervan baalt dat het nu zo op het psychische wordt afgeschoven. Dat lijkt mij ook niet helemaal terecht.
Wat wel zal helpen is om beter te leren je grenzen te herkennen en ook aan te geven naar anderen, zodat je jezelf niet steeds lichamelijk overbelast. Daar kan een behandeling bij een psycholoog of een coach ofzo wel bij helpen.
Maar daarnaast denk ik dat zeker ook aandacht nodig is voor je lichamelijke conditie. Bespreek dat ook echt zo met je arts. En blijf vragen om daarin ook verder te gaan.
Heel veel succes en hou vol
Silvia
@ Kees ik sluit me aan bij de woorden van Evi.
Het is een heel verschil of je bijvoorbeeld nog dingen kunt ondernemen, zoals jij.
Het is mijns inziens nooit goed om mensen die zo diep in de problemen zitten op te proberen te beuren, hoe goed ook bedoeld, met dit soort woorden.
@Rachel, meis heel veel sterkte, wat moet jij hard vechten en hoe naar voelt het als ze dan alles afschuiven op de psyche. Je kunt het niet los zien, maar het is vaak niet eerlijk om dan maar te doen alsof je astma daardoor komt. Wat was er eerder de kip of het ei, is het vaak niet zo dat je psychisch minder lekker in je vel zit doordat je niet meer op je lichaam kunt vertrouwen en je altijd maar weer benauwd wordt.
Kun je niet proberen om in een brief of e-mail te verwoorden hoe het voor jou voelt? En dit sturen naar je longarts, en je psych??
Dikke knuffel Jippie
Dag mensen,
Zonder ellenlange verhalen te schrijven, ik heb veel van haar schrijven gelezen maar ben merendeels op de achtergrond gebleven. Terugkomend op haar benauwdheid, ik heb ook nooit beweerd dat het bij iedereen hetzelfde zou zijn ;) Dit kan ook niet. Maar kan me er wel veel bij voorstellen.
De andere problemen die spelen zijn idd niet niks. Daarom hoopte ik dat ik haar een beetje heb kunnen steunen want haar schrijven ervaarde ik als een hulp roep ;)
Mtvrgrt kees01
Lieve allemaal,
Bedankt voor de lieve reacties, ze doen me goed.
Ik weet verder niet zo goed hoe ik moet reageren op jullie reacties. Kan alleen maar zeggen dat het me veel doet dat er zoveel mensen zijn die met me mee leven.
Het is fijn om m'n verhaal te kunnen doen en ja ik roep heel hard om hulp, weet alleen niet meer waar ik die vinden moet. Jullie begrijpen hoe het is om benauwd te zijn, maar mijn omgeving snapt het niet, hoe het is om het constant benauwd te hebben en dan elke keer maar te horen te krijgen dat je hyperventileert, dat speelt wel mee, maar het is ook m'n astma, ik ken en voel mijn lijf toch het beste en dan wordt er naar mijn gevoel niks anders gedaan dan me van het het kastje naar de muur sturen.
Er moet wat gebueren, geestelijk, ik zal mijn verleden een plekje moeten leren geven, onder andere de dood van mijn vader, maar er moet ook lichamelijk wat gebeuren, want ik ben op, ben zo gespannen als een veertje zit helemaal te trillen, en deze gespannenheid is ook geen goed voor m'n longen.
Nogmaals bedankt voor de lieve reacties en opbeurende wooorden.
En voor alle andere forumers die het nodig hebben veel beterschap en sterkte.
Groetjes Rachel
Fijn om te horen Rachel dat onze reacties je toch wel goed doen. Vind het erg vervelend voor je dat je je zo naar voelt... Er is helaas zo weinig wat we voor je kunnen betekenen, zo weinig wat we kunnen doen, behalve waar mogelijk naar je luisteren hier op het forum. Soms is dat misschien ook al wel fijn voor je, dat je hier even je verhaal kwijt kunt? Maar ik kan me indenken dat het erg naar is wanneer je je door je omgeving zo niet begrepen voelt... Ik wens je heel veel kracht en hoop dat er langzaamaan positieve verandering voor je gaat komen. Sterkte meid!