Mijn leven in de bergen #2

Super dat je naar mocht. Hopelijk knap je thuis verder op.

Wat fijn!!!

Hoi Jorine,

Fijn dat je nu waarschijnlijk in S.eebuel bent.
Ik hoop dat het goed gaat, dat het personeel en je Davoser kennissen je wat helpen.
Ik snap heel goed dat 15 dagen opname erin hakt. Zowel fysiek (conditie) als emotioneel want je ligt niet voor niets in het zkh.
Dat het maar goed longweer wordt de komende tijd.
Groetjes,

Kariboe

Super blij voor je!
Wat is dat ineens 'snel' beter gegaan... maar alleen maar heel fijn voor je.
Wens je heel veel sterkte en kracht om 'thuis' verder aan te sterken!

Fijn te lezen, geniet ervan "thuis" te zijn.

Geweldig nieuws, ik hoop dat je veel verder opknapt en weer wat kunt gaan genieten daar in de bergen!

'Thuis'
Hoi allemaal,

Dank voor de meelevende berichtjes! Ja, iedereen is blij dat k thuis ben, jullie, ik, mijn familie, mensen hier in S.eebuel. Ja, heerlijk!

Ik geniet er dus van, weer op mijn eigen plekje, eigen spulletjes enzo.

Maar lichamelijk valt t allemaal echt niet mee. k Ben zo ontzettend moe....Ga nu denk ik pas herstellen van de griep. k Ben over m'n longen niet ontevreden, maar dat wil niet zeggen dat ik geen last van ze heb...maarja, dat kan natuurlijk ook niet anders.

k Sprak een inmiddels gepensioneerde verpleegkundige uit het NAD (k heb elk jaar wel contact met haar) en zij kwam me ook bezoeken in t Spital en vanmi ook nog. Dat is wel fijn, zij heeft kennis van zaken.
Zij bond me op het hart dat ik écht heel rustig aan moet doen.
"Als je nu in het NAD zou zijn, zei ze, zou je waarschijnlijk nog op de ziekenboeg liggen. Of net op je kamer, maar je zou je kamer niet uit mogen. Eten op je kamer, alle behandelaars op je kamer en je dok zou zeggen: rust rust rust." Ze heeft gelijk....zó zou het in het NAD gaan. Zó moet ik het dus hier ook doen, want dat is het beste voor me.

Maar ik ga 1 of 2x per dag hier in de eetzaal eten. Dat is belangrijk voor me, voor de contacten, anders word ik veel te eenzaam. Dat was wel goed zei ze, maar ik moet dan wel bedenken dat ik eigenlijk al méér doe dan ik aan zou kunnen. Dús echt NIKS verder daarnaast. Ik moet niet nu in de gang rondjes lopen, of trappen proberen te lopen om te trainen. Ik WIL dat wel, want k wil zo graag opbouwen, maar het KAN nog niet. En uiteindelijk voel ik dat zelf ook wel....

Ik kan best heel goed vertrouwen op mijn eigen gevoel, van wat wel en wat niet kan. Maarja, soms twijfel je daar toch wel aan he? Denk je toch of je het wel goed doet. Maar na een uurtje eenvoudigweg op een stoel zitten ben ik versleten...dus niks naar buiten of wat dan ook...dat is nog even toekomstmuziek.

Hopelijk gaat morgen de zon schijnen en kan ik op mijn balkon wat zon pikken, dat zou wel heerlijk zijn. En verder doe ik: rust rust rust. Ondertussen vermaak ik me met rust-ige dingetjes: klassieke muziek concerten op Youtube kijken, haken, wat mailen (maar oei, wat kost dat een energie!), of gewoon lekker doezelen of slapen...De dagen gaan nog steeds te snel voorbij, dus vervelen doe ik me niet, al doe k niks. Bijzonder he?!

Veel liefs allemaal en fijn weekend verder!
xxx

Hey jorine,
Ach ja natuurlijk, je zult super moe zijn! Er is ook zoveel gebeurd in korte tijd. Rust maar goed en probeer opt gemak te doen. Denk veel aan je!
Fijn dat die verpleegkundige kwam, nu weet je ook dat je goed bezig bent. Gelukkig dat de tijd je snel gaat.
Heel veel sterkte en geduld gewenst!
Dikke knuffel

Moeilijk hoor!
Maar wat een fijne toch soort van tips voor je ook al weet je het eigenlijk wel.
Hopelijk ga je nu je elke dag een klein beetje beter voelen!

Elke reis is altijd stapje voor stapje. Bij jou gaat het soms echt één stap voorwaarts en soms twee terug. Het blijft lastig terwijl je eigenlijk meer wil.

Sterkte en hoop dat je weer snel wat meer opknapt.

Groet, Marcus.