Hoe gaan jullie om met opmerkingen van buitenstaanders

ik ben er ondertussen wel aangewend maar waar ik me nog wel enorm aan kan storen , alleen als ik niet oke ben ,is als mensen beginnen te zeuren dat ze zo verkouden zijn en zo moeten hoesten en o zo benauwd zijn. ja klaag ff lekker tegen een ander.of wat ook zo n fijne is `ach t kan altijd erger, en dan mij aankijken  >:(

Je raakt er stilaan aan gewend.
Meestal is het onkunde over de ziekte, soms is het desinteresse. Men heeft geen zin om zich er in te verdiepen. Als ik dat merk en iemand vraagt: hoe gaat het? Antwoord ik altijd met: goed hoor.
Botte en lompe opmerkingen negeer ik zo veel als mogelijk, of ik geef een reactie terug, dat ligt eraan.
Je hoort het van veel gehandicapten en chronisch zieken. Niet iedereen heeft evenveel tact.
Met humor kom je trouwens ook een heel eind hoor.
Maar daar ben je niet altijd voor in de stemming.

Ik probeer het altijd te verpakken als iets wat gewoon bij mij hoort. Leren mensen mij kennen, dan hoort dat er ook bij. Sommige mensen schrikken, sommige mensen pakken het goed op en sommige weten zich geen houding te geven en dat kan ik me allemaal wel voorstellen. Ik probeer ook altijd wel aan te geven wat de consequenties zijn en wat het voor mij inhoud zodat mensen wat meer houvast hebben.

Botte opmerkingen probeer ik zoveel mogelijk langs me heen te laten gaan maar daar heb ik vaak nog erg veel moeite van. Gelukkig zijn er ook veel lieve, begripvolle mensen in mijn omgeving en daar probeer ik dan maar meer aandacht aan te besteden.

Opmerkingen zoals "maar je ziet er toch goed uit" kunnen me boos maken >:(.
En mensen die je de put in praten, met opmerkingen zoals nou ik vind je maar erg kortademig, als het voor je gevoel een stuk beter gaat.

En zoiets als "Astma, dat is toch dat je het af en toe benauwd hebt".
Zulk soort mensen wijs ik dan op de site van het longfonds om zelf eens uit te vogelen wat Astma precies is.
Meestal krijg ik wel een reactie dat ze geen idee hadden. Er is een hoop onbegrip.

Ik heb dus precies hetzelfde als wat ik hier bij jullie lees. Maar merk gewoon dat het wel iets is dat in mijn achterhoofd blijft hangen.

Sommige mensen weten inderdaad ook niet precies wat het is en wat het met je doet.. Daar heb ik nog wel begrip voor ik snap dat je niet alles van alle ziektes kan weten en dat sommige je ziekte kunnen onderschatten.
Het gaat mij helaas meer om de botte/ rotte opmerkingen alleen maar om zichzelf leuk te kunnen vinden..
Het helemaal loslaten van deze opmerkingen lukt mij nog niet zo goed en ik merk dat het mij ook wel echt kwetst!

Ik heb naast de astma nog een andere chronische ziekte waardoor ik vaak in een rolstoel zit.
onhandige opmerkingen ben ik gewend.
Mijn manier van ermee om gaan is vooral door er een grapje van te maken. Echt gemene opmerkingen heb ik nog nooit gehad. Maar ik heb het gevoel dat het vaak is dat anderen zich er geen raad mee weten. mensen die denken dat je omdat je in de rolstoel zit ook verstandelijk beperkt bent bijvoorbeeld ik heb de grootste lol als ze dan geschrokken kijken als je met een opmerking even duidelijk maakt dat je toch best wel slim bent.

als mensen echt gemene opmerkingen maken dan negeer ik dat meestal, ik ga er vanuit dat ze meer beperkt zijn dan ik als ze dat soort opmerkingen nodig hebben om zich goed te voelen...
als ik ze niet kan negeren zou ik waarschijnlijk vragen of ze misschien een dagje willen ruilen.

Ik maak er een draak van een opmerking overheen. Met sarcasme humor of als ik er geen zin in heb vraag ik of ze een rietje en knijper willen en 10 keer de trap op en af willen rennen. Dat willen ze nooit dus dan zeg ik zeur niet. Ik praat er nooit over behalve als ik ziek ben en echt loop te zagen en piepen nemen ze me serieus. Verder is het mond dicht en mijn leven leiden zonder er aandacht aan te schenken. Maar kwetsend kan het soms wel zijn.

Ik praat eigenlijk alleen met mijn ouders, vriendinnen en mijn oom en tante die peetouders van mij zijn over mijn astma.

Ik krijg veel opmerkingen buiten op straat en ook van de rest van de familie. Mijn oma bijvoorbeeld begint spontaan te hoesten als ze mij ziet waardoor ze mij ook nog eens een luchtweginfectie geeft. Daar kom ik voorlopig even wat minder. Ik heb een hekel aan mensen die zo doen en zeker aan mensen die zeggen je kan meer dan je denkt, want bij de revalidatie die ik doe is gebleken dat ik dat dus niet kan. Mijn nichten zijn jaloers en maken opmerkingen als: Heerlijk toch niet hoeven werken en de hele dag thuis zijn en doen waar je zin in hebt. Dit raakt mij enorm, want ik hou helemaal niet van thuiszitten en doe er alles aan om weer te kunnen werken.

Ik heb zelf wel een grote zelfspot volgens de la, maar dit gebruik ik alleen bij mensen die ik vertrouw. De meeste begrijpen mijn humor daarin niet, maar dat is wel wat mij positief houdt Mensen denken vaak dat je al besmettelijk bent als je even stabiel bent of net even wat verhoging hebt. Ik heb het geluk dat ik van mijn andere ziekte geen last heb want dat zou de opmerkingen alleen maar erger maken.

Van kwetsende opmerkingen kan ik echt over mijn toeren raken of heel erg boos worden wat negatief op mijn astma werkt. Dan denk ik weleens laat ieder mens in zijn waarde ziek of niet. Als het buiten is dan kijk ik alleen even om wie het zei en de ene keer reageer ik erop de andere keer dan loop ik door en negeer ik de persoon. Vaak zijn het bij mij jongeren tussen de 10 en 18 jaar die stoer willen doen tegen hun vrienden.

Hadden we maar een aan en uit knop waarmee je je gevoelens kan uitschakelen.
:?

Heel herkenbaar, ik ben niet zo dik, ook nooit geweest. Na mijn opname in juni nog 48 kilo, ben al blij dat ik nu 55 kilo weeg.. Maar die opmerkingen iedere keer of ik mij moet verdedigen, zo naar.
En ja herken dat heel goed, je kunt meer dan je denkt ook zo,n leuke.. Hoe weten ze dan hoe ik mij soms voel.