een dag uit een leven met lef......

Jaap,

Ik ben COPD'er en put veel moed uit wat deze dames nog doen en kunnen.
Zij beschrijven hun situatie op een geweldig goede manier en met gevoel voor humor, zodat het tevens goed leesbaar is.

Een damesroman heb jij kennelijk nog nooit gelezen, want dan zou je weten dat dat iets héééééél anders is.

Ik denk dat de dames hiermee alle steun gekregen hebben, en dus dit topic weer verder kan waarvoor die bedoeld was  ;)

:W Ha lieve Ria....zit ik even niet op te letten een weekje en dan blijkt er ineens deining te zijn ontstaan door onze briefwisseling...! Het moet niet gekker worden.

Natuurlijk wil ik iedereen even bedanken voor hun steun en bemoedigende woorden. Dat we gelezen worden blijkt wel uit het aantal hits!
Maar het is zoals oma Akke zegt....je hoeft het niet te lezen.
Ons doel was oorspronkelijk een kijkje te geven van het leven van alle dag, in de wetenschap dat je met COPD nog veel kan ondernemen. Daarnaast geeft het m.i. een goed beeld van de triangels, waar we van tijd tot tijd tegen aan lopen. Dat daar ook oplossingen voor zijn, maar soms ook het gevoel, dat je alleen nog maar even met je kop onder de dekens wil kruipen. Dat de COPD niet alleen ons treft, maar ook onze kinderen, vrienden, geliefden.
Het is een constant gevecht om te behouden wat je nog hebt en dat proberen we met een gezonde dosis vechtlust en humor.

Zo....en dan nu weer even de draad oppakken!
Ik had werkelijk even het idee, dat ik het jaar rustig zou beginnen.....maar school is nogal inhalig, waar het mijn kostbare uren betreft.
Bovendien moeten we met de band veel oefenen, want.....we mogen spelen op een benefietconcert voor KIKA in Groningen samen met vier andere bands. We duiken dus over de provinciegrenzen heen!
Wat opmerkelijk is....ze hebben ons gespot via de website!
Dat betekent dat de demo's die daar op staan hun werk goed doen!

Wat een heikele uurtjes heb je beleefd! Ik ben gelukkig niet afhankelijk van het openbaar vervoer en ken dit soort perikelen alleen nog uit een grijs verleden.
Het zijn het soort ongemakken, waar iedereen tegen aan loopt. Het heeft nauwelijks zin om het ook maar iemand te vertellen....maar deze potteriaanse kwelgeesten kunnen heel wat plezier vergallen en ze zitten overal verstopt!

Ha....zal ik je groot nieuws vertellen! Volgende week komt het secondhand tuinhuisje vrij!!!
Dat wil zeggen: Donderdag gaan we de vlonder bij het huis van Zjeraar afmaken, zodat het zeil van dat hout vrij komt. Dan gaan we vrijdag het huisje eigenhandig samen met de eigenaar afbreken, opde bus laden en daarna gaan we zaterdag met vereende krachten het huisje over de sloot naar mijn tuin transporteren. Dan kunnen we het allemaal opslaan in het vrijgekomen zeil!
Het blijft allemaal handwerk en ik heb een paar spierballen van broers en schoonzoonhilversum gevraagd.
Daarnaast heb ik ze een weidse groene ambiance beloofd met laag overvliegende zwanen en heel veel schone frisse lucht!  O-)
Ik ben benieuwd.
De opbouw kan pas beginnen als het ontwerp door de bouwcommissie is goedgekeurd.

Fijn dat je portfolio er door is....ik ga zo even kijken. ik vind je werk echt mooi. Ik hou van de manier waarop je de details eruit haalt en jouw manier van belichten!
Het nodigt uit tot overpeinzing. Bovendien is al die schoonheid gratis en voor niets rondom ons uit te kristalliseren! Dat is altijd een wondermooi gegeven!
Je moet het nodig heben over die negen trappen.......jij rent je ook heel wat slagen in de rondte!
Die trappen neem ik echt per trap en dan denk ik.....zo, al weer een....puf, puf, puf!
Op naar de volgende....etc
Het odeur boven aan de trap probeer ik te negeren, gelukkig staat in het kamertje van de zangles het raam wagenwijd open en heb ik als beloning een fantastisch uitzicht op de mooie ouwe muntbrug in Utrecht. Als daar dan ook het galmen weer van een leien dakje gaat ben ik optimaal gelukkig.
Wonderlijk toch dat mijn spreekstem me soms danig in de steek kan laten en dat de zangstem sterk, helder en sterk klinkt. Probeer het maar eens!
Het is een hele  goede fysiotherapie samen met het djembe spelen. Elke spier in de buurt van de longen wordt in beweging gezet. Een voordeel is natuurlijk die keistrakke bovenarmen!!!(geintje).
Het schilderen gaat lekker. Ik heb van de acrylverf, waar ik nu mee werk, minder last van irritatie op de luchtwegen. De lijnolie bewaar ik toch maar even tot het tuinhuis atelierklaar is....dan kan ik buiten staan!
Achter de geraniums.....nee....da's echt ook niet mijn ding. Er is nog zo veel te doen!

Met dochterparijs gaat het goed. De gynaecoloog is steeds optimistischer, waar het de grootte van die niertjes betreft. Afgelopen keer was het de laatste keer dat ze hier was. Tot aan de bevalling blijft ze nu weer thuis. Ik heb al bedacht dat ik begin te rijden zodra er een wee is! Maar ja, ik heb er zelf ook wel eens twee dagen op moeten wachten.
Het was inderdaad heerlijk om elkaar samen te kunnen vasthouden boven onze boodschappen voor Andre. Pinken dan een traan weg en gaan daarna gezellig hele hete chocomelk drinken. Zo dicht ligt het bij elkaar....verdriet, troost, lachen....leven!

Ik blijf met de literatuur nog steeds bij de pianostemmer steken......wie weet in de vakantie dan!
Dus voorlopig nog geen andere boeken...het stapeltje dat straks aan de beurt komt is al redelijk groot.
Erwin Mortier ken ik niet, maar Aidan Chambers ken ik nog uit de tijd dat ik MOa Nederlands sturdeerde en veel met jeugdliteratuur bezig was. Nog steeds trouwens. Ik vind het een heerlijke schrijver.....er is een boek van hem met een zon op de kast!?!
Het blijkt dan vanuit kinderogen gezien te zijn en in het echt zo'n monstrans-achtige barometer als ik me niet vergis. De titel is ook iets met de zon.
Ik moet onmiddelijk ook denken aan Evert Hartman, die in de jaren 80 een boek schreef over een sciencefictionachtige wereld, waarin het roken verboden zou zijn en mensen alleen nog stiekem in keldertjes, wc of diepe kast konden roken. Het kwam ons zeer ongeloofwaardig voor.
Maar kijk nu maar eens!!!
Meer van lezen dus, bedenk ik me nu.

Het weer is een grote boosdoener, waar het mijn hoeveelheid lucht betreft, maar vlak de rondzwaaiende bacillen en de virussen ook niet uit, die mijn lieve kleine schatjes ongedwongen aan mijn broekspijpen en mouwen af vegen. Iedereen viel spontaan om de beurt om met griep...al dan niet de buik of de longvariant. Ik hinkstapsprong er steeds op de grens om heen en val af en toe een dag om. Dat vind ik dan wel weer heel irritant voor mijn team en de kinderen, maar ze vangen het gelukkig in liefde op. Ook de ouders helpen uit alle macht mee.

Nou lieverd.....heb het goed. Blijf jij nou maar lekker exhibitionistisch door gaan....ik weet zeker, dat we hier en daar een traan en een lach, moed en inspiratie kunnen brengen en bovenal ook herkenning!
Dat is waar ik het voor doe.
Ik moet nu stoppen, mijn hoofd zit in de henna en anders durf ik niet voor het effect ervan  in te staan.
Biggg huggie, Ber ^O^

  :{w Hoihoi Ber,

Mijn vraag heeft inderdaad wel wat commotie veroorzaakt.  Alles moest even bezinken. Ik las al snel de reacties, maar heb eerst even jouw antwoord afgewacht en had vervolgens niet meteen de juiste “drive” om te schrijven.
Ook ik wil de mensen die gereageerd hebben nog hartelijk danken voor hun steunbetuiging! Dat geeft de burger moed om ermee door te gaan. Ook degenen die wel meelezen maar niet hebben gereageerd, dank voor jullie aandacht! Alleen al het feit dat jullie meelezen maakt het de moeite waard. Ongetwijfeld zijn er naast Jaap5 meer forumleden die onze briefwisseling niet zo op prijs stellen, maar die slaan dit stukje van het forum dan maar over.

Ojé, ik heb je grote nieuws even over het hoofd gezien. Inmiddels heb je waarschijnlijk al bergen werk verzet om het tuinhuisje op zijn plek te krijgen. Hopelijk waren er veel handen om het werk lichter te maken. Hoe was de luchtkwaliteit? Ik vrees niet veel goeds, als ik het weer van de afgelopen tijd bekijk, of viel het alles mee?
Nog even en je kunt lekker schilderen daar, in de buitenlucht. Gelukkig heb je van de acrylverf niet zo’n last.

Wat goed dat je met de band mee gaat doen aan het benefietconcert en dat ze jullie via de website ontdekt hebben! Zo zie je maar weer dat zoiets loont. Veel oefenen nu dus, maar buiten de tijdsdruk die dat oplevert zal dat best een lekker gevoel geven. Zingen, nee dat is nog steeds niets voor mij, ik kan hooguit wat gillen of schor schreeuwen :)

Dank voor je complimenten, maarre…mijn portfolio is er nog lang niet door hoor! Dat heeft nog heel wat voeten in de aarde. Ik kreeg wel groen licht om verder te gaan met de interieurs die ik gemaakt had. Niet dat ik van deze club afhankelijk ben wat fotograferen betreft, ik blijf natuurlijk gewoon alle foto’s maken die ik wil. Als ze straks vinden dat ik niet genoeg bij hen pas dan is dat jammer, maar niet onoverkomelijk. Ik zie wel hoe het loopt.
Afgelopen zaterdag ben ik een middagje in De Balie geweest, in Amsterdam, om werk te bespreken. Samen met oud-klasgenoten en afgestudeerden van een eerdere lichting hebben we nu een soort collectief opgericht, althans de eerste beginselen zijn er. We zijn van plan om elke maand bij elkaar te komen om voortgang van ons werk te bespreken, maar ook om misschien met z’n allen een tentoonstelling of publicatie te maken. Hier heb ik echt wat aan, want anders ben je zo in je uppie bezig hé. Je hebt wat input en kritische noten van anderen nodig om te zien waar je staat. De foto’s die op Flickr staan zijn voor een groot deel niet meer dan mooie plaatjes hoor. In het “echte” werk moet toch meer van mij zitten, zeg maar. Foto’s die wat te vertellen hebben. Foto’s die laten zien hoe ik iets zie! Ook na de kunstacademie gedaan te hebben blijf ik het soms moeilijk vinden om precies de vinger hierop te leggen. Het is vaak ook niet meer dan het gevoel dat je krijgt bij het bekijken van de foto. Ik vind het moeilijk om uit te leggen. Vergelijk het maar met lectuur en literatuur, dat verschil is ook niet altijd even duidelijk voor iedereen. Herinner je je misschien nog die sneeuwfoto’s en die foto van de brug? Zo’n foto noemt men een kalenderplaat, mooi maar zonder inhoud.
Ik stop hier maar even voordat ik over mijn eigen woorden struikel.

Spannend nu, wat dochterparijs betreft? Ze zit ook wel even wat uurtjes rijden van je vandaan hè. Hoe lang nog?

Ik weet niet welk boek je bedoelt van Aidan Chambers, met zon op de kaft. Ik heb ooit o.a. de Tolbrug gelezen en Je moet dansen op mijn graf. Heerlijke schrijver inderdaad.
Evert Hartman is ook een gouwe ouwe.

Hopelijk heb je de afgelopen weken geen last meer gehad van griepverschijnselen via de bacillen van je lieve, snotterige kleintjes. Ik meen me overigens te herinneren dat je in maart weer naar de longarts zou gaan. Hopelijk brengt dat bezoek goede berichten. Zelf ga ik binnenkort weer voor een blaastest naar de assistente. Het gaat eigenlijk best goed (zolang ik me niet teveel inspan, ha, ha) dus ik ben benieuwd naar de waarden.

Dag hennahoofdje  ;D,

Lieve groeten, Ria

^O^ Ha lieve Ria...
Long time no action!
maar ik heb het op het ogenblik enorm druk. Reden is het schrijven van de verslagen die ik voor mijn 25 schatjes en hun ouders moet schrijven en alle andere bijkomende bezigheden, die zich , mij kennende, heus niet geminimaliseerd hebben!
Inderdaad, eigen schuld, dikke bult. Maar wonderlijk genoeg voel ik me, ondanks alle druk en het geduw in mijn rug, beter dan ooit....het zal ongetwijfeld de adrenaline zijn.

De hectiek rond het huisje was zoals het klonk. Toen we er aan kwamen om het af te breken moest het ook nog leeg worden gehaald. 'n Lichte domper, dat begrijp je, want het was echt veel gesjouw en getrek. Ik begrijp niet, waarom ik zo ontzettend slecht tegen die afschuwelijke kou kan en volkomen onderkoeld en met vingers, die nergens meer aan deel nemen en alles doen op routine en daardoor gevoelloos alles eruit laten kletteren, moet voort ploeteren, woedend, omdat het voelt als een echte handicap!!!!
Wanneer wordt het in godsnaam lente!!!!
Daarna moest alles worden opgetast op Dicky, de auto, die ik genoemd heb naar de eigenaar, omdat het zo'n heerlijk klein en behandelbaar vannetje is.( de auto dus en niet de eigenaar, mind you) Hij rijdt als een grote blauwe veiligheid door het land, hij laat me stoer en onaangetast de besturing doen en geeft me bergen zelfvertrouwen. Ik ben gek op Dicky.......
Het werd toch nog een redelijk opgetast en behapbaar geheel. De volgende dag was ik om tien uur al weer op de tuin en zou Dick met Dicky komen. ik had ondertussen wat mensen geregeld en Zjeraar was er en mijn zusje(voor de foto's). Dick reed gelukkig Dicky achteruit het grindpad op en toen moesten we, variatie op een thema van Carry van Bruggen, het huisje over de sloot brengen. Gelukkig was puberzoon erbij en die durfde met hedendaagse overmoed kruiwagens vol met dakpannen over een ongelofelijke smalle plank te rijden. Ik had met een vriendin van de tuin de glazen ramen met de bolderkar door de vette en natte klei getrokken en was helaas alleen nog maar in staat om de lunch en de koffie te maken.( de afstand van de parkeerplaats tot de tuin is ongeveer een kilometer)
Weer met mijn neus op de feiten!
Maar de lunch was heerlijk en eigenlijk was het om 13.00 uur al gepiept.
Maar daarna had ik niet de puf meer een van de boys te ondersteunen in hun voetbalwereldjes.

Mag ik even lekker inzakken ja!!!!

Morgen of snel weer de rest, maar ik wil nu even relaxen.
Heb het alvast goed, vanuit Parijs nog geen bericht........ben wel bang, dat het veel eerder komt en dan kom ik in tijdnood, omdat de verslagen 9 april al klaar moet zijn.....keep your fingers crossed!
bigggg huggggie, Ber :)

Dag Berna dear,

Jij schreef vorige keer: “long time no action!” en nu kan ik hetzelfde zeggen, maar niet omdat ik het de afgelopen weken zo enorm druk heb gehad. Het was meer een algeheel gevoel van landerigheid, luiheid op dit gebied zeg maar. Ik wist even niets te schrijven en had ook geen zin om mijn best ervoor te doen. Dat komt ook omdat ik nu al tijdenlang met een vrij pijnlijke nek zit en (waarschijnlijk) daardoor ook weer meer last van migraineachtige hoofdpijn heb. Volgens de huisarts die ik toch maar eens heb geraadpleegd zouden die klachten best wel eens door een verkeerde houding kunnen zijn ontstaan. Hij vroeg me wat voor werk ik deed en ik voelde de bui al hangen. “Hoe lang zit u achter de computer?”was zijn volgende vraag. Tja, best wel veel dus, want ook ’s avonds hou ik me daar vaak op, als ik met mijn foto’s bezig ben, of lekker aan ‘t surfen. “Een hoofd weegt wel 8 kilo”, doceerde de arts vervolgens, “en als je dan je nek uitsteekt, omdat je het misschien niet zo goed ziet, dan belast je je nek te veel, waardoor klachten kunnen ontstaan.” Hmm, ik zie het over het algemeen goed genoeg, als ik mijn contactlenzen in heb tenminste. Ik bedacht me dat ik die dingen ook wel eens uitdoe, omdat ze me irriteren vanwege wazigheid of andere ellende en dat ik dan inderdaad boven op het scherm kruip om alles nog goed te kunnen bekijken. Zou het dus toch daarvandaan komen?
Ik moet zorgen dat ik rechtop zit en wat oefeningetjes doen, die ik op internet heb gevonden, want om nu meteen weer naar de fysiotherapeut te rennen… Even afwachten maar, soms gaan zulke dingen uiteindelijk vanzelf over. Binnenkort kunnen we hopelijk met vakantie en dan hebben we twee weken lang geen internet. Daar heb ik gek genoeg dan ook helemaal geen behoefte aan, gelukkig.

Als ik jouw verhaal lees over die hectiek met het huisje en je verzuchting of het eindelijk lente kan worden, dan denk ik, hoera, het is bijna zo ver. Deze week ziet er in elk geval al heel veelbelovend uit! Straks kun je weer gaan genieten van je tuin!

Ik ben de afgelopen weken ook een paar keer in mijn achtertuintje bezig geweest. Ruim vier jaar heb ik er nauwelijks naar gekeken, het kwam er eenvoudig niet van met mijn studie en W. geeft er absoluut niet om. Een plant is groen en daarmee houdt het voor hem op, al doet hij wel het zwaardere werk als ik hem dat vraag. Zaterdag een week geleden heeft hij samen met zoonlief de kruin uit een boom gezaagd. Die boom, een winterbloeiende prunus, had vorig jaar geen enkel blad en heeft ook al twee jaar niet gebloeid. Dood dus, helaas. ;(  Ik laat de stam staan om er een of andere klimmer tegenaan te laten groeien, of wie weet wat voor leuks ik er nog mee kan doen, want ik vind het zonde om hem helemaal weg te halen.

Terwijl zij bezig waren heb ik natuurlijk foto’s gemaakt, maar och, ik ben ook geen actiefotograaf hè! Du moment dat de grootste tak naar beneden kwam zetten - en manlief, die met een touw voorkwam dat onze pas gezette schutting het zou begeven, onder dat gewicht in de struiken viel – vergat ik door de zoeker te kijken en te knippen…  :@
Zelf had ik na een uurtje snoeien al meteen een blaar te pakken, niets gewend ook! Geen handschoenen aangedaan en teveel stengels tegelijk willen aanpakken. Je had me trouwens moeten zien, eerst heb ik me een weg moeten kappen door een met klimop overwoekerd gedeelte, waaronder nog een ligstoel stond, die ik ook al jaren nauwelijks heb gebruikt. En dat terwijl ik ooit met veel enthousiasme aan tuinieren begonnen ben, na een vorige studie. Tuincursussen gevolgd, heel veel boeken verzameld, mezelf arm gekocht aan tijdschriften en natuurlijk…planten! Ik kende elke Latijnse naam van elke plant in mijn tuintje, soms wist ik niet eens de gewone Hollandse naam. Ik struinde kwekerijen af en was uren bezig om combinaties te vinden die het net zo goed bij mij zouden als in de boeken. Dat is een tijdje redelijk goed gegaan, totdat ik zonodig weer met een studie moest beginnen. Nu moet ik wel zeggen dat ook mijn rug het steeds vaker liet afweten, dus daar kan een deel van de verwaarlozing aan te wijten zijn.

En nu? Ik wil het weer op gaan pakken, maar heb ik er de energie nog wel voor, door die rug en de copd? Fotografie slikt nu ook een groot deel van mijn vrije tijd op en dat wil ik niet kwijt. Misschien moet alles toch maar eens op de schop en moeten we nu eindelijk dat schuurtje eens plaatsen, waar ik 15 jaar geleden niet aan wilde omdat het een stuk van “mijn” tuin zou halen. En moet er een plek komen waar we met meer dan 4 man fatsoenlijk kunnen zitten. Plannen maken dus voor minder onderhoud, maar ook minder TUINtuin. Zucht… :-\

Nog even en het is weer april, als ik aan jou denk zie ik je zwoegend over je verslagen gebogen zitten. Nog even volhouden maar, Ber! Ik hoop dat het goed gaat met je dochter en wens je veel sterkte deze zware weken!

Liefs, Ria :W

:W
Ha lieve Ria....
Vorige week vrijdag om half twaalf 's avonds kreeg ik een telefoontje van schoonzoon Parijs. De vliezen waren gebroken en N. ging naar het ziekenhuis, een half uurtje later kwam r een SMSje, 'ga maar lekker slapen, dat gaat N. nl. ook doen'.

Ik lag welhaast in coma, dus dat was niet tegen dovemansoren, maar de volgende ochtend heb ik snel door het hele huis heen geredderd, om die dingen te doen, die doorgaans glad vergeten worden door de boys, zoals daar zijn: Een kattenbak.
                    Een wasmachine vol was.
                    Overtollige restanten in de koelkast.
Nu kan ik met een gerust hart gaan.
Dus ben ik met jongste zoonlief in de auto gesprongen en via de garage, waar bandenspanning en oliepeil op Parijssterkte werden afgestemd......gingen we en route.
Gelukkig is Parijs een kwestie van lekker doorblazen en dan ben je er zo. Binnen viereneenhalf uur stonden we voor de clinique en een paar uur daarvoor had E. al gemeld, dat het een keizersnee zou worden.
Du moment dat N-lief weer naar haar kamertje werd gereden, waren we er. Cruciaal en een fantastische planning!
Ontroerend.....het besef 'De cirkel is rond'.....een historisch gegeven, dat hoort bij de paar allerbelangrijkste momenten in een leven....
Ook mooi als de natuur een en al geboorte bloeit en vedert.

De verslagen zijn er uit. Ik heb dubbel hard gewerkt, omdat ik vier dagen Parijs er tussendoor had.
Het zijn altijd weer kleine psychologische juweeltjes. Je zit helemaal in het kind tijdens zo'n verslag en dan merk ik nog veel meer, hoe veel ik van ze hou!

Ha, jouw geworstel met de tuin en je stoere blote handen aanpak herken ik maar al te goed. Met snoeien heb ik het door scha en schande af geleerd, omdat ik na een wild gevecht met een reus van een vuurdoorn een week bijna mijn handen niet kon gebruiken.
Vuurdoorn stond er in al zijn schoonheid breed bij te lachen, want de allergrootste takken had ik niet kunnen bereiken.....
En door de kracht van zijn groei stortte het kleine schuurtje welhaast in.
Ik had die man van jou wel eens willen zien te midden van zijn zaagperikelen, maar het siert je ook, dat je waarschijnlijk meer oog had voor het leed dan voor de funny blooper!
Dat je meer plek wil om lekker te zitten is te begrijpen. En troost je,  kleine tuintjes kunnen ook heerlijk zijn en fantastisch mooi. Aan huis bij mij hangt alleen een balkonnetje, maar het is er in de lente, met name, heel knus! Volgens mij is al die kennis over tuinen als fietsen en zwemmen.....als je je er weer in verdiept, komt het gewoon te voorschijn. Ik hou vooral van de beelden en de woorden die het oproept, zoals de appelboompjes, waarbij ik aan Vasalis moet denken.
Naar de tuin ben ik in al die tijd van de verslagen niet meer geweest. Gelukkig gaat zuslief, die veel van fotograferen houdt, regelmatig het Noorderpark in en daar igt ook mijn tuin. Dus zonder een stap te verzetten, zie ik alle tuimelingen en bonte kleurenpracht van de weidevogels in dat mooi stuk natuur.
Je vroeg je af of je het weer op kan pakken, met die COPD en je rug....maar ik denk nog steeds dat het bezig zijn, wat voor afleiding zorgt, de beweging, waardoor alles soepel en fit blijft en het genot drie zulke positieve factoren vormen, dat die ruimschoots opwegen tegen de stramheid van het vege lijf en de kortademigheid.
Ik heb misschien makkelijk praten, maar dankzij de medicijnen heb ik betrekkelijk weinig last. Er zijn periodes van kortademigheid, zoals nu, maar er valt mee door te werken en te zingen en te dansen. De djembé is een fantastisch alternatief voor de fysiotherapie net als de zangles. Ik word niet iedere keer geconfronteerd met ziekte, maar kom vol energie weer uit die twee lessen per week.
Mijn spieren hebben optimaal gedaan wat zo broodnodig is en ik voel me weer lekker, omdat ik met mijn beperkte lucht zo diep als mogelijk ben gegaan. Bovendien is vooral de ademhaling, die ik geleerd heb, van belang!!
Ja, ja zo zijn we allemaal op zoek naar de meest comfortabele manier voor onszelf om te dealen en te wheelen met die lastige kwaal.......en zo kan het bestaan, dat ik ondanks alles nu wel een rocky granny ben!!!!

Maar nu is het voorjaar en voelen de dagen weer minder zwaar en zwartgallig. Zodra ik de eerste merels hoor fluiten, bloei ik op en sta expres om vijf uur op om hun samenspraak af te kunnen luisteren. Het geeft de dag zo'n lekkere boost!

Vandaag is de match der matchen, zoonlief tegen zoonlief, alleen is er een nog steeds geblesseerd. Maar dat is voor mijn hart echt alleen maar beter, want ik sta genageld aan de grond als ze samen een duel aangaan, het wordt een soort strijd der titanen.(de een is spits en de andere verdediger, dus moeten ze elkaar bevechten).

Met de band hebben we dit jaar maar liefst negen optredens te gaan. We worden nog eens beroemd!
Het gaat wel iedere keer beter en dat is kicken.
Tina houdt het ook vol tot haar 70ste, dus...........
Dag lief, heb het goed en rommel maar lekker verder, hak knopen door of vuurdoorns en gooi een mooie klimmer in de stam van de pruun! Als het maar omhoog klimt....net als wij, uit dat winterdalletje. ^O^
huggie,
Ber *)

Even een kort berichtje om je te laten weten dat ik 't gelezen heb. Van harte gefeliciteerd, oma Berna!!  *O* Wat zul je opgelucht zijn. Een lentebaby, verrukkelijk. Doet me 22 jaar terugdenken. Onze zoon was 10 april jarig, ook een lentekindje dus. Vanavond hebben we dat gevierd in het knoflookrestaurant in Rotterdam. We zitten nu nog na te walmen :Y

Fijne paasdagen en tot verder schrijfs,

Lieve groeten, Ria