lusteloos en moedeloos
26-09-2013 om 12:16 uurHallo allemaal,
ik heb al heel lang copd fase 3/4 en met medicijnen, sport enz kon ik daar redelijk mee omgaan.
De laatste tijd voel ik mij alleen maar moe, lusteloos en het lijkt wel alsof ik de moed ben verloren.
Ik ben het type, dat altijd doorgaat en zichzelf geregeld met een schop onder haar achterste geven,ook weer door kon.
Alleen nu lukt het even allemaal niet, slaap slecht, benauwd en kan de hele dag wel voor mij uit staren.
Ik merk dat ik hier erg moeite mee heb en voel mij ook geregeld verdrietig hieronder.
Ik ben een vijftiger, ik ga geregeld nog wel eens over mijn grensen, alleen nu lukt het even allemaal niet meer.
Sorry voor deze klaagzang, misschien zijn er tips, ik ben in ieder geval even mijn verhaal kwijt :-)
je wilt ook niet altijd zeuren in je omgeving, ook omdat ze dan alle positieve dingen opnoemen, en ja dat is erg lief maar helpt nu even niet en voel ik mij alleen maar nog ondankbaar erbij ook!
bedankt voor het aanhoren/lezen.
groetjes, Jolien
Precies!! Ik heb nog een paar meer mankementen en dacht dat ik er wel was; niet dus, dat praten vind ik het ergste. Gebarentaal word ik ook steeds beter in, maar niet iedereen kan dat waarderen. Ik loop liever om iets te pakken als uit te moeten leggen waar een ander het kan vinden.
Mijn ervaring is, dat kinderen er het beste mee omgaan: mijn kleindochter van 3 roept opa tot de orde: oma kan nu even niet praten hoor opa.
Moeten praten is erg; mensen blijven vragen stellen; vaak laten ze je niet uitpraten. Ik overweeg nu mijn i-pad te gaan gebruiken.
Heb jij nog foefjes, die bruikbaar zijn.
Dank je Monky
Nee, jammer genoeg geen echte foefjes, het enige wat ik aan bekenden en familie/vrienden heb gezegd, liefst niet bellen in de ochtend en laat op de avond, behalve in noodgevallen natuurlijk, de ochtenden en avonden zijn het slechts.
Ik chat veel op mijn tablet of app/sms, dat scheelt zoveel lucht en energie.
Maar toch overkomt het je dat je nadat je ergens net binnenkomt, soms zelfs een trap op moet, hijg hijg, dat mensen gelijk iets gaan vragen,maar vroeger vond ik dat dan genant, het gehijg en geen adem om te praten en nu denk ik vaak, zo zien ze ook eens hoe het echt is.
De meeste mensen zeggen zo vaak, goh ik merk niks aan jou, nee omdat ik daar ook mijn uiterste best voor deed maar inmiddels is het zo verslechterd dat ik het niet meer kan en wil verbloemen.
Ja en iets uit leggen waar iets ligt of hoe iets werkt vind ik ook zo vermoeiend,meestal ben ik ook zelf dan alweer bezig.
Sterkte, Jolien
PS wel erg lief van je kleindochter om het voor je op te nemen! daar geniet je vast van.
Herkenbaar! Op het moment heb ik ook weinig lucht en begint het te brommen van binnen. Heel vervelend, ik kan zo ook niks verbloemen. Ik bracht vanmiddag 2 kleinkinderen naar huis en was al buiten adem door het vastzetten van de veiligheidsriem van de jongste. Zegt mijn kleindochter: wat hoor ik toch oma?
tja, dat geluid maken oma's longen. Ik snor af en toe net als de kat! Laat ik er maar een grapje van maken, wat moet je anders?
Haha, das een leuke Andrie, ja ik zeg ook vaak, ik ben net een ouderwetse diesel!
De tijd van verbloemen zit er op, dat lukt hier ook niet meer, wil het ook niet meer eigenlijk, want sommige mensen zijn zo:als ze niks zien of merken dan is het er ook niet :-)
Wat kun je dan genieten van je kleinkinderen he? Al gaat alles puffend en moeizaam, het maakt je toch gelukkig.
Groetjes en we gaan gewoon snorrend doorrrr, Jolien
Ik heb iets geleerd! Mensen zeggen vaak dat ik er goed uit zie enz. en vragen dan hoe het gaat. Mijn antwoord? "Heb je een uurtje...?".