lusteloos en moedeloos
26-09-2013 om 12:16 uurHallo allemaal,
ik heb al heel lang copd fase 3/4 en met medicijnen, sport enz kon ik daar redelijk mee omgaan.
De laatste tijd voel ik mij alleen maar moe, lusteloos en het lijkt wel alsof ik de moed ben verloren.
Ik ben het type, dat altijd doorgaat en zichzelf geregeld met een schop onder haar achterste geven,ook weer door kon.
Alleen nu lukt het even allemaal niet, slaap slecht, benauwd en kan de hele dag wel voor mij uit staren.
Ik merk dat ik hier erg moeite mee heb en voel mij ook geregeld verdrietig hieronder.
Ik ben een vijftiger, ik ga geregeld nog wel eens over mijn grensen, alleen nu lukt het even allemaal niet meer.
Sorry voor deze klaagzang, misschien zijn er tips, ik ben in ieder geval even mijn verhaal kwijt :-)
je wilt ook niet altijd zeuren in je omgeving, ook omdat ze dan alle positieve dingen opnoemen, en ja dat is erg lief maar helpt nu even niet en voel ik mij alleen maar nog ondankbaar erbij ook!
bedankt voor het aanhoren/lezen.
groetjes, Jolien
Ook sterkte van mij Vlinder! Ik weet en snap hoe je je voelt.
ik heb dat de laatste tijd ook meer dat ik er even geen zin meer in heb.
dat lijf wat niet wil wat jij wilt, altijd maar moe en elke keer denken aan wat je nog wilt doen maar niet kan.
En dan opeens heb ik weer een andere bui en denk ik juist aan de dingen die ik nog wel kan.
ik ben zo wisselvallig, ga van depri naar positief, net zo wisselvallig als de copd is.
Sterkte en ik hoop morgen een fijner dagje voor jou.
Groetjes, Jolien
Hallo goudvisje en vlinder,
Zooooooo herkenbaar, maar ik denk altijd het kan nog erger. Mensen die niet meer kunnen lopen, of denken, of parkison hebben etc., etc., Zittend kan ik nog veel ,lopend maar een klein stukje en dan een paar keer stoppen. Gelukkig heb ik nu een scoetmobiel en voel ik me veel vrijer. Depressief zijn heb ik mijn hele leven al en vroeger heel veel voor opgenomen geweest en div. therapieën voor gedaan. Nu op 60 jarige leeftijd kan ik er beter mee omgaan, en kan ik mijn copd beter accepteren. In de opname tijden zoveel gerookt altijd en het is ook nog erfelijk. ook in die tijden veel zelfmoord pogingen gedaan omdat het echt te donker voor me was. Het klinkt zwaar, maar het is wel mijn verleden. Daaraan terug denkend voel ik me op het moment toch gelukkiger. Ik hoef niet meer zoveel van mezelf en doe thuis veel aan hobby`s, wat
ik erg leuk vind. Ik probeer van hele kleine dingen te genieten en daar word ik blij van.
Dat is ook wat me op de been houd. En natuurlijk de dag plannen, zodat je niet te moe wordt, want daar wordt je ook somber van. Ik rook nog wel halve sigaretjes op een dag, dat is het enige wat ik niet kan laten.
Maar met mijn voor geschiedenis kan dat toch niet het ergste zijn.
Het zou leuk zijn als ik wat terug hoor.
Groetjes Greet 60 :)
Hallo Greet60,
Wat fijn dat je leuke hobby's hebt en erop uit met de scoot, dat is heerlijk!
Dat doe ik ook geregeld, en dan voel je je een stuk vrijer!
je hebt het zeker niet gemakkelijk gehad zo te lezen, knap dat je er zo mee om kunt gaan!
En inderdaad het kan altijd erger, zoals je schrijft maar op mijn slechte dagen weet ik dat wel maar ervaar het niet zo en heb dan even een dipbui!
Gelukkig gaat het meestal vlug weer over en kan ik daarna weer verder.
Goed dat je je dagen zo verdeeldt dat je niet te moe wordt, ik blijf dat moeilijk vinden, vooral wanneer ik een kuurtje prednison gebruik, dan word ik zo hyper en doe in korte tijd teveel.
Het blijft lastig copd en nog wel veel willen he? Maar we doen ons best!
Groetjes, Jolien
Ook nu ik dit alles hier zo lees herken ik veel in hoe ik mij voel, de ene dag vrolijker de andere dag zz neersla htig als wat ben blij dat ik dit alles zo lees en herkenbaar is voor iedereen wens ik heel veel sterkte...
gm allemaal ik ga even mee klagen
heb ook dat lusteloze en nergens geen zin in hebben over me
ook al probeer ik er wat van te maken. Heb copd 3 en heb daar best moeite mee ook al weet ik dit nu sinds ander half jaar.
dus er ken dat gevoel wel van brrrrrrr weer zo n nare dag
Lieve lieve mensen jolien, goudvissen, Greet en alle anderen.
Als ik deze verhalen allemaal weer bij lees dan zou ik jullie allemaal ff willen knuffelen om te laten voelen dat het goed is. Alleen het opschrijven van de dingen die je voelt is al een soort verwerking van de acceptatie .zeker als je al 10 jaar copd hebt en redelijk stabiel bent is er waarschijnlijk een acceptatieknop destijds geweest dit is het en ik heb het geaccepteerd. Dan opeens lijkt het slechter met je te gaan maar dat is niet opeens hoor alleen gaat dat zo langzaam en wanneer het je raakt in je normale dingen dan pas komt het besef nog minder kunnen, wat heb ik er nou nog aan en dan komen de sombere gedachten omhoog en dat is logisch maar laat ze maar komen en als je het niet alleen kunt vraag hulp. Wat er ook nog in zijn algemeenheid aan de hand is we hebben nauwelijks zomer gehad en dit seizoen is voor ons belangrijk om bij te tanken en reserves op te bouwen dit is een gemis voor je lijf. Ben zelf hierdoor ook ff opgenomen geweest het ging niet meer want ook met wilskracht alleen red je het niet, maar die schop onder de kont hebben we allemaal.
Heel veel sterkte iedereen dikke knuffel
Blije dag Daysy
Hallo allemaal, ook al is dit topic van mij al meer dan 2 jaar oud, ik ben blij dat er zoveel herkenning is.
De copd is inmiddels alleen maar verslechterd en ik ben er nu achter dat ook al heb je het jaren geleden redelijk geaccepteerd, bij elke verslechtering en inleveren maak je opnieuw een soort proces door van accepteren.
Ook zoals Daysy schrijft, het gaat langzaam achteruit en opeens kun je alles nog weer moeilijker, en zodra je dat weer merkt ervaar je pas weer dat je steeds slechter wordt.
Maar op dit moment voelt het in het koppie goed :-) het zijn altijd van die periodes, het lijkt wel alsof de buien net zo grillig zijn dan de copd!
Iedereen sterkte en groetjes, Jolien
Ik herken veel wat jullie schrijven.
Copd 3 voor jaren en het ging eigenlijk best goed. Na (de zoveelste) heftige longontsteking ging het opeens heel hard achteruit. Hoewel toen prednison enzo, had ik niet in de gaten hoe hard. Nu driekwart jaar later ben ik constant benauwd en kan niet veel meer. Maar zoals jij zegt @goudvisje, koppie is nog goed. Al ben ik soms wel verdrietig om het snelle verval.
Ik vind het ontzettend fijn om zoveel herkenning te lezen hier op het forum. Ben nog zoekende naar hoe het allemaal werkt, maar voel verlichting. Ben iedereen dankbaar voor de openheid en eerlijkheid. Mooi is dat, best bijzonder in deze tijd. Ontroerd me.
Sterkte voor een ieder!
groetjes,
Ireene
Hallo iedereen,
Heel herkenbaar dit alles; ik vraag me alleen af of jullie ook zo'n last hebben met praten.
Voor mijn gevoel doet dit me nu haast de das om; ik praatte altijd 6 kwartier in een uur volgens onze oudste dochter.
Nu kan ik een groot gedeelte van de dag helemaal niet meer praten; voor de rest word ik erg economisch: 2 woorden, waar ik er eerst 7 ofzo gebruikte. Telefoon opnemen is erg dreigend: heb ik wel genoeg lucht, kan ik hard genoeg praten etc.
Herkent iemand dit en zijn daar nog "trucjes" voor?
Heel herkenbaar Monky, ik ben of was ook een enorme kletskous en nu nog kan ik het niet laten al hap ik naar lucht en soms lukt het echt niet, mijn stem is ook veranderd, mensen vragen steeds vaker, wat zeg je? Dus kost het dubbel zoveel lucht en energie.
En vooral bewegen en praten tegelijk lukt niet meer.
Telefoneren is het ergste, wanneer ik geen lucht heb laat ik bellen en bel terug zodra het kan.
Groetjes, Jolien