Een dag uit een leven met lef
12-02-2018 om 12:52 uurLieve luitjes,
Hoera, ik heb officieel weer toestemming om mijn dagelijkse beslommeringen eens in de zoveel tijd met jullie in deze rubriek te delen. Van nature optimistisch van aard zal ik proberen om de zonneschijn er tussen uit te filteren, al ga ik een kist met zure appelen ook niet uit de weg. Ik heb jullie gemist. Mijn laatste blog van voor de verhuizing is al weer van voor de zomervakantie en hier nog wel ergens te vinden. In die tussentijd is het leven aardig op haar kop gaan staan en duurt het nu al weer een tijdje voordat ik daar de balans weer in terug gevonden zal hebben.
De herfst was er een van benauwd vakantie vieren in een notabene zonnig Portugal met het hele gezin. Alles was er. Kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Die engelen van goedheid hadden me een vakantie van een week met elkaar in een luxe huis aan de Portugese Algarve bezorgd ter ere van mijn 65-ste verjaardag. Wat een mazzel. Alleen al de luxe van het oord was ongekend. Daar hadden we een beetje mazzel bij gehad, want het oorspronkelijke appartement had waterschade ogelopen en wij kregen dit ter vervanging aangeboden. Zwembad, poolkamer, je kon het zo gek niet bedenken. De koningin te rijk voelde ik me elke ochtend, een hijgende weliswaar, maar toch.
Voortvarend als ik ben ondernam ik ook mijn 'In mijn uppie-wandelingen'waarbij de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen, dat ik in mijn hoofd meer aan kon, dan dat in werkelijkheid de reële situatie was. Maar ach, gewoon een beetje doorbikkelen. En door bikkelen werd het de drie opeenvolgende maanden ook, toen de invalperiode in Woerden achtereenvolgens een project en sint en kerst met veel verve uit de brede mouwen wist te schudden. wat was het weer genieten van al die lieve kleine koppies, maar wat had ik het zwaar met het vocht in de lucht, de kaarsjes, de takken en niet te vergeten de drukte die het allemaal met zich mee bracht.
Als je alleen al die verlangende blikken zag, was het alle moeite meer dan waard. Voor mijn tuin en voor de schilderclub was het me zwaar te moede. Dat had een veeg teken aan de wand moeten zijn. Ik had geen puf meer om daar nog energie in te steken. Wat kan een mens toch buitensporig, alle grenzen voorbij, te moe zijn.
Gelukkig hadden we het kerstdiner op de 23ste gezet en daarna lonkte een paar dagen van zalige zorgeloze nietsdoenerij. Ik zou de kerst wel door komen. Het laatste grote diner zo samen(dertien mensen sterk en twee broertjes van schoondochter)was een groot succes. ieder had wat meegenomen en ik had, als de voorzienigheid zelve, vast wat meegeef-bakjes ingeslagen. Die kwamen aan het einde van de rit goed van pas.
Tweede kerstdag 's morgens vroeg, na het schrijven van mijn blog, ging ik naar beneden om mijn befaamde bakjes oploskoffie te maken. Terwijl ik aan het aanrecht stond voelde ik de wereld vervreemd wegglijden, ik kreeg het koud, een vreselijk stekende pijn op mijn borst die uitstraalde naar mijn rechter arm, maar het allerergste waren de verkrampte toestand van mijn hals en kaken. Daarna kwamen de bij-symptomen, misselijk, duizelig, noem het maar. Ik strompelde nog naar boven en riep zoonlief wakker. Ondertussen had ik zelf 112 al gebeld. Ik wist dat het fout zat. Met de ambulance naar de hartbewaking. Diagnose Pericarditis, maar wel vreemd dat ik de symptomen van een infarct erbij ad. Het ECG-beeld liet echter alleen de ontsteking zien. Toch maar een opname van drie dagen om de boel te observeren en een batterij aan medicijnen rijker.
Daar lig je dan. Van het ene op het andere moment ben je uit de comfortzone gerukt en sta je te haspelen met je pyjama nog aan en in de wetenschap dat je je voeten nog niet zomerklaar zijn gemaakt. Een mens let op de meest wonderlijke zaken. Wordt vervolgd.
Jij ook bedankt! Mooi weer nu, we gaan ervan genieten, thuis op terras of tuin.
Moeten onszelf maar wat kietelen, heb een mooi boek, Bol is blij met mij...
Parasolletje erbij gekocht, zonnig geel met hawaii sliertjes, zo leuk.
Verwacht iedere keer bob marley er onder te zien...maar is niet meer..
😉
Liefs xxxx😘
Hahaha ' Stir it up...' Hij kijkt vast van boven op zijn wolkje <3
Lieve luitjes
Langzaam ben ik de activiteiten weer aan het uitbreiden. Twee lange maanden heb ik thuisgezeten. Voor de broodnodige beweging liep ik rondjes om de zuil in het midden van de kamer, waar de trap in huist. Iedere dag twee kilometer. Had ik een houten vloer gehad, dan was het nu vast een stuk uitgesleten geweest. Maar laminaat geeft geen draad mee. Haha. Ondertussen in mijn schildersatelier van één bij één wat protretten geschilderd, waar ik aardig mee aan het worstelen kon. Worstelen is goed, dan vergeet je de rest en het was heerlijk om te doen. Ik heb erg veel lol van dat hoekje , de balkontafel over de verwarming is het perfecte werkblad om verf en medium op kwijt te kunnen. Glazen kringloopbroodplank erop, daar de verf op en zo weer schoon te vegen. Ideaal.
Ezel met verstelstoel ernaast en gaan. Na die twee maanden was ik het spuugzat, ondanks de aandacht van inwonende zoon die de boodschappen deed en elke twee weken met een prachtige bos bloemen aankwam.
Dus ging ik fietsen op mijn gekregen tweedehands elctrische fiets. Een ouwetje die het nog prima doet. Tochtjes in de omgeving waar geen mens te bekennen was, lopen langs de Lek of rond de plas, fietsen over kleine landweggetjes, wat een genot. Het was volop lente en het was overal zo mooi. Ik moest me inhouden om niet het gedenkwaardige lied van Maarten van Roozendaal te jubelen: 'Mooi, om te janken zo mooi'.
Met de kinderen had ik galerijbezoeken en later ook met vriendinnen. Ze kwamen bij mij op de galerij zitten, raam op een kier.
Daarna werd het tijd voor balkonbezoek op anderhalve meter, ik ben gelukkig gezegend met een groot balkon en sinds vorige week ga ik ook weer naar de tuin, een volkstuin met bescheiden atelier(pipowagen). Daar blaf ik iedereen uit de buurt, haha en praat over de heg. Anderhalve meter gegarandeerd.
Ook sinds een week of twee weer zelf de boodschappen, het liefst 's avonds om half acht, dan is er geen kip in de winkel en handschoenen aan.. Ik heb snoetjes, maar ik vind het draken van dingen. Contact hebben we al zo weinig en als ik dan ook nog alleen maar oogcontact mag, is dat veel te mager. Bovendien ben ik niet overtuigd van de veiligheid. Verpleegkundigen hè, altijd eigenwijs. Een ander punt is dat ik het er Spaans benauwd van krijg. Neusverkouden ben ik trouwens al die tijd gebleven sinds het RS-virus in Januari. Nu zweren de pollen er ook nog mee samen en tranen de ogen er lustig op los.
Het verhaal van Virus was klaar en is er een nieuw in de maak. De Yaya-kronieken. We zouden immers met het hele gezin naar Corfu en dat ging natuurlijk niet door. Nu gaan we in het verhaal wel naar Corfu, de kleinkinderen heten de ministralen en hebben allemaal een bijzondere eigenschap, Yaya(is oma in het Grieks) heeft een maanbed en Pantakrios de tovenaar die op de berg Pantokrator woont, heeft onze hulp ingeroepen bij het oplossen van een probleem. Ze vinden heel spannend en er is genoeg stimulans om het helemaal af te schrijven.
Deze wonderlijke tijd is moeizaam. Het is leven in het luchtledige, niemand weet wat er komen gaat, de angst regeert en er doen zoveel theorieën de ronde dat je stevig in je schoenen moet staan om nuchter te blijven. Vriendin en ik hebben uitgespit dat het vooral een kwestie is van gezond verstand blijven gebruiken. Afstand houden, handen wassen en af en toe een beetje de teugels laten vieren. Je weet zelf heel goed hoe ver je kan gaan.
Het ziekenhuiswerk is een brug te ver. Dat zal nog even duren. Ik mis het wel.
Vooralsnog blijft het genieten van het mooie weer en lente, de bloemen in de tuin, de vogels op de tuin, winterkoning en goudvink, spreeuw en merel, en alle vogels in het veld, de pulletjes in de sloot en de buizerd er hoog boven.
De boeken liggen in de aanslag. Een dikke nieuwe van Aldefonso Falcones en nog zo'n pil: Het gewicht van de woorden van Pascal Mercier, iedere morgen de krant en wat docu's op televisie. Vervelen is er niet bij. Sterker nog, ik kom alweer tijd tekort.
Wel hoop ik spoedig weer te kunnen knuffelen, voorlopig aai ik Poes Pluis, mijn balkonkat en de kleinkinderen zie ik op afstand. Er komen wat verjaardagen aan maar we moeten maar in het najaar een feestje organiseren. Alles onder voorbehoud natuurlijk.
Ik wens jullie vooral veel liefde en geniet van het kleine geluk.
Hastalapasta en ajeto,
Ber
Heerlijk om je weer te lezen!!ben even wat korter in de reactie, niet erg fit op het moment hier...gaat weer voorbij, we zitten het uit...nou ja we,,ik dan :)
Fijn dat lezen en weer iets meer ruimte he?
Wij wandelen ook weer iets meer in rustige natuurgebieden, rolstoel mee, stukje lopen afgewisseld met laten rollen, zwaaiend als de koningin .die ene Wilhelmina 😄
Jammer dat niet knuffelen he? Hier net zo, we hebben een heel vers gebakken kleinzoon, 1 maandje oud nu, zo lief!!maar aanraken mag nog niet, raambezoek en al 1 x live gezien, dat is al veel leuker dan hoor je ook de pruttel geluidjes, zelfs zn scheetjes vinden we lief...hahaha.
We zijn zo blij met deze kleine boef..
Geniet vooral van wat wel kan, doe ik ook zodra het weer beter,gaat, met indd verstandig nadenken en vooral alleen wat wel kan en zelf oppassen, anderen doen soms wat makkelijk dan maar eigen regie er op na houden.
Fijne weekend en liefs 😗
Wat jammer dat het wat minder is momenteel. Moest wel lachen om het beeld van Wilhelmina. Jij al wuivend met een handje naar jezelf toe en parmantig, voortgerold over een bospad. Wel naar, zo'n dip. Het duurt altijd even voor je weer opgekrabbeld bent. Gisteren hebben de kleinzonen voor het eerst een knuffeltje 'gestolen'.
Ik was in Katwijk. Druk strand, veel mensen. Wonderlijke verschillen in het land.
Gefeliciteerd oma, ik vond het zo'n bijzonder en nu, als je alleen op afstand kijken mag, helemaal. Toch...Geniet er van. Ik zend je de goede aardstralen. Liefs. <3